Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Piotr Godlewski Sędziowie NSA Stanisław Śliwa /spr./ WSA Joanna Zdrzałka po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 sierpnia 2021 r. sprawy ze skargi S. G. na decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] stycznia 2021 r. nr [...] w przedmiocie odmowy wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop uchyla zaskarżoną decyzję i decyzję Komendanta Powiatowego Policji z dnia [...] listopada 2020 r. nr [...].

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] stycznia 2021 r. Nr [...] Komendant Wojewódzki Policji, działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 256, ze zm.), zwanej dalej "K.p.a." oraz art. 6a ust. 2 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2020 r., poz. 360) utrzymał w mocy decyzję Komendanta Powiatowego Policji w [....] z dnia [...] listopada 2020 r. Nr [...] znak: [...] w przedmiocie odmowy wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy

i dodatkowy.

Wskazaną decyzją z dnia [...] listopada 2020 r. organ I instancji, po rozpoznaniu wniosku S. G. (datowanego na 28 listopada 2018 r.), odmówił wymienionemu wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy. W uzasadnieniu wskazał, że w następstwie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 października 2018 r. (K 7/15) nastąpiła utrata mocy obowiązującej części przepisu art. 115a ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r., o Policji, tj. w zakresie wielkości przelicznika, według którego ustala się wysokość ekwiwalentu pieniężnego policjantowi. Komendant Powiatowy Policji podniósł ponadto, że na mocy art. 1 ust. 16 ustawy z dnia 14 sierpnia 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach dotyczących wsparcia służb mundurowych nadzorowanych przez ministra właściwego do spraw wewnętrznych, o zmianie ustawy o Służbie Więziennej oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2020r. poz. 1610), zwanej dalej "ustawą o szczególnych rozwiązaniach", wprowadzono nowe brzmienie art. 115a ustawy o Policji. Zgodnie jednak z art. 9 ust. 1 zd. pierwsze ustawy o szczególnych rozwiązaniach, przepis art. 115a ustawy zmienianej w nowym brzmieniu stosuje się do spraw dotyczących wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy wszczętych i niezakończonych przed dniem 6 listopada 2018 r. oraz do spraw dotyczących wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy policjantowi zwolnionemu ze służby od dnia 6 listopada 2018 r. Tym samym, zdaniem organu I instancji, art. 115a ustawy o Policji w nowym brzmieniu nie ma zastosowania do spraw w przedmiocie wypłaty wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy funkcjonariusza Policji, któremu wypłacono ekwiwalent pieniężny przed dniem 6 listopada 2018 r. Organ podkreślił, że w niniejszej sprawie, w dacie zwolnienia ze służby, tj. 25 lutego 2009 r., wypłacono wnioskodawcy przysługujący mu wówczas ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy i dodatkowy

w całości, a zatem jego uprawnienie zostało zrealizowane i nie przysługuje mu prawo do wypłaty wyrównania tego świadczenia. Wypłacenie ekwiwalentu w tym dniu należy traktować jako zakończenie sprawy przed dniem 6 listopada 2018 r., zgodnie z brzmieniem art. 9 ustawy o szczególnych rozwiązaniach.

S. G. nie zgodził się z powyższą decyzją i odwołał się od niej. Podkreślił, że wyrok Trybunału Konstytucyjnego jest aktem powszechnie obowiązującym i nie można go zmienić aktem niższego rzędu, czyli ustawą.

Wymienioną na wstępie decyzją z dnia [...] stycznia 2021 r. Komendant Wojewódzki Policji utrzymał w mocy kwestionowaną decyzję. Mając na względzie art. 9 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach podniósł, że ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy za okres przed dniem 6 listopada 2018 r. ustala się na zasadach wynikających z przepisów ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym przed dniem 6 listopada 2018 r. Przy obliczaniu wysokości ekwiwalentu pieniężnego przysługującego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy za rok 2018 określa się proporcję liczby dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego przysługującego przed dniem 6 listopada 2018 r. oraz od dnia 6 listopada 2018 r. W konsekwencji, od dnia 1 października 2020 r., w stosunku do policjantów zwolnionych ze służby przed dniem 6 listopada 2018 r. stosuje się wyłącznie dotychczasowe przepisy dotyczące ustalania wysokości ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystane urlopy wypoczynkowe i dodatkowe (a więc z obowiązującym współczynnikiem ułamkowym 1/30 części miesięcznego uposażenia za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego), chyba że sprawa dotycząca wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy została wszczęta i niezakończona przed dniem 6 listopada 2018 r. Komendant Wojewódzki Policji zauważył, że strona została zwolniona ze służby w Policji z dniem 25 lutego 2009 r., a więc przed dniem 6 listopada 2018 r. W związku z tym zwolnieniem wypłacono jej ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop w wymiarze 1/30 części miesięcznego uposażenia za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego, natomiast sprawa o wypłatę przedmiotowego ekwiwalentu w wyższej wysokości została wszczęta po dniu 5 listopada 2018 r. W aktualnym stanie faktycznym i prawnym stronie nie przysługuje zatem prawo do wypłaty omawianego ekwiwalentu w wyższej niż dotychczas wysokości, bowiem nie mają do niej zastosowania przepisy prawa przewidujące inny niż wcześniej zastosowany współczynnik ułamkowy służący do ustalania wymiaru tego ekwiwalentu.

S. G. zaskarżył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie decyzję Komendanta Wojewódzkiego Policji z dnia [...] stycznia 2021 r., wnosząc o jej uchylenie wraz z decyzją ją poprzedzającą oraz o zobowiązanie organu do dokonania czynności wypłaty wyrównania w określonym terminie wraz z ustawowymi odsetkami. Skarżący zarzucił naruszenie art. 190 ust. 4 Konstytucji RP w związku z art. 115a ustawy o Policji w zakresie związanym z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 października 2018 r., a przez to pozbawienie go należnych z mocy prawa świadczeń w postaci właściwej wysokości ekwiwalentu za niewykorzystany urlop. Wnoszący skargę zwrócił uwagę, że działania organów uniemożliwiły mu realizację gwarantowanego w art. 66 ust. 2 Konstytucji RP prawa funkcjonariusza Policji do urlopu wypoczynkowego w formie ekwiwalentu z tytułu jego niewykorzystania. Skarżący, powołując się na liczne orzecznictwo sądowe, podniósł, że zgodnie z art. 190 ust. 1 Konstytucji RP, orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego są ostateczne i mają charakter powszechny, a przepis uznany przez Trybunał za niekonstytucyjny ma taki charakter od samego początku, tj. od dnia jego wejścia w życie. Tymczasem, mimo tego, po prawie dwóch latach zapowiedzi o konieczności ustawowego uregulowania kwestii będącej przedmiotem jego wniosku, ponownie wpisano do ustawy, że w okresie pomiędzy 19 października 2001r. i 5 listopada 2018 r. nadal będzie obowiązywał zapis, który TK uznał za niekonstytucyjny. W ten sposób doszło do próby "zniesienia" wyroku TK ustawą zwykłą.

W odpowiedzi na skargę Komendant Wojewódzki Policji wniósł o jej oddalenie podnosząc, że zasada określona w art. 7 Konstytucji RP i w art. 6 K.p.a. nie pozwalała organom obu instancji na ustalenie ekwiwalentu przy pomocy stawki dziennej 1/21

i w konsekwencji wypłaty skarżącemu różnicy wynikającej z zastosowanego dotychczas współczynnika 1/30, skoro art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej w wyraźny sposób delimituje reżim obowiązywania obydwu wersji art. 115a ustawy o Policji. Rolą organów administracji jest zaś stosowanie obowiązujących przepisów prawa, a nie ocena ich słuszności. W szczególności nie mógł zaś zostać zastosowany art. 190 ust. 3 Konstytucji RP poprzez traktowanie art. 115a ustawy o Policji jako podstawy posługiwania się stawką dzienną 1/21 z mocą wsteczną, sięgającą zwolnienia skarżącego ze służby.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Kontrolą w niniejszym postępowaniu objęto decyzję administracyjną, która może stanowić przedmiot skargi w myśl art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), zwanej dalej "P.p.s.a.". Przeprowadzono ją na posiedzeniu niejawnym, a to na mocy zarządzenia Zastępcy Przewodniczącego Wydziału II tut. Sądu z dnia 18 czerwca 2021 r. opartego o art. 15 zzs4 ust. 3 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 1842 ze zm.). Uznając, że kwestionowana decyzja narusza prawo materialne, które to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy Sąd uchylił ją wraz z decyzją ją poprzedzającą na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a. w zw. z art. 135 P.p.s.a.

Skarżone rozstrzygnięcie dotyczy odmowy wypłaty skarżącemu wyrównania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy (i dodatkowy). Ekwiwalent taki przysługiwał policjantowi za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego oraz za każde rozpoczęte 8 godzin niewykorzystanego czasu wolnego przysługującego na podstawie art. 33 ust. 3 – w wysokości 1/30 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym należnego na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym. Uprawnienie w tym zakresie przewidywał art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu sprzed 1 października 2020 r., a zatem przed wejściem w życie ustawy o szczególnych rozwiązaniach. Ta ostatnia ustawa w art. 1 pkt 16 przewidziała nową, następującą treść powołanego przepisu:

"Ekwiwalent pieniężny za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego ustala się w wysokości 1/21 części miesięcznego uposażenia zasadniczego wraz z dodatkami o charakterze stałym należnego policjantowi na ostatnio zajmowanym stanowisku służbowym." Wskazana nowelizacja była wynikiem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 października 2018 r. sygn. K 7/15, w którym Trybunał uznał, że art. 115a ustawy o Policji w zakresie, w jakim ustala wysokość ekwiwalentu pieniężnego za 1 dzień niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego w wymiarze 1/30 części miesięcznego uposażenia, jest niezgodny z art. 66 ust. 2 w związku z art. 31 ust. 3 zdanie drugie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Trybunał zauważył, że ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy jest "zastępczą formą" wykorzystania urlopu w sytuacji zwolnienia ze służby, która powoduje prawną i faktyczną niemożliwość realizacji tych świadczeń w naturze. Po ustaniu stosunku służby prawo do urlopu przekształca się w świadczenie pieniężne, będące, jak sama nazwa wskazuje, jego ekwiwalentem. Obowiązek wypłaty obciąża Policję (pracodawcę), ponieważ w czasie służby w tej formacji funkcjonariusz nabył powyższe uprawnienia, których z powodu wykonywania obowiązków służbowych nie mógł zrealizować w naturze. Ze względu na funkcję art. 66 ust. 2 Konstytucji (gwarancja prawa do wypoczynku) i jego związek z ochroną zdrowia i życia pracownika, podstawową formą urzeczywistnienia przedmiotowego uprawnienia jest faktyczne wykorzystanie urlopu. Jednakże na skutek okoliczności niezależnych od funkcjonariusza może niekiedy dojść do sytuacji, że nie zdołał on faktycznie wykorzystać urlopu przed ustaniem stosunku pracy. Wówczas jedyną formą rekompensaty corocznego płatnego urlopu jest przewidziany przez ustawodawcę ekwiwalent pieniężny. Zdaniem Trybunału, świadczeniem ekwiwalentnym za przepracowany dzień urlopu jest wynagrodzenie za jeden dzień roboczy. Taki sposób obliczania wartości jednego dnia urlopu wynika z faktu, że urlop wypoczynkowy liczony jest wyłącznie w dniach roboczych. Interpretację taką wspiera także treść art. 121 ust. 1 ustawy o Policji, który ustala wysokość uposażenia przysługującego policjantowi w razie wykorzystania urlopu. Ekwiwalent będący substytutem urlopu powinien więc odpowiadać wartości tego świadczenia w naturze. Przyjęcie zatem w art. 115a ustawy o Policji wskaźnika 1/30 części miesięcznego uposażenia policjanta oznacza, że wypłacanej policjantowi należności za jeden dzień niewykorzystanego urlopu nie można nazwać rekompensatą ekwiwalentną, co prowadzi do naruszenia "istoty" corocznego płatnego urlopu chronionego przez art. 66 ust. 2 Konstytucji. Wydając powyższe orzeczenie Trybunał nie określił, do czego uprawniał go art. 190 ust. 3 zd. 1 Konstytucji RP, innego niż dzień ogłoszenia wyroku terminu utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego.

Spór w sprawie niniejszej dotyczy sposobu interpretacji art. 9 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach w kontekście skutków wskazanego wyżej wyroku TK z 30 października 2018 r. W myśl tego unormowania, przepis art. 115a ustawy zmienianej w art. 1 (tj. o Policji) w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą stosuje się do spraw dotyczących wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy wszczętych i niezakończonych przed dniem 6 listopada 2018 r. oraz do spraw dotyczących wypłaty ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy policjantowi zwolnionemu ze służby od dnia 6 listopada 2018 r. Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy za okres przed dniem 6 listopada 2018 r. ustala się na zasadach wynikających z przepisów ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu obowiązującym przed dniem 6 listopada 2018 r. Przy obliczaniu wysokości ekwiwalentu pieniężnego przysługującego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy za rok 2018 określa się proporcję liczby dni niewykorzystanego urlopu wypoczynkowego lub dodatkowego przysługującego przed dniem 6 listopada 2018 r. oraz od dnia 6 listopada 2018 r.

W ocenie rozpoznających sprawę organów Policji, wskazany art. 9 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach w wyraźny sposób delimituje reżim obowiązywania obydwu wersji art. 115a ustawy o Policji. Rolą zaś organów administracji jest stosowanie obowiązujących przepisów prawa, a nie ocena ich słuszności.

W niniejszej sprawie skarżący został zwolniony ze służby z dniem 25 lutego 2009 r. i wypłacono mu ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy, stosownie do art. 115a ustawy o Policji wedle brzmienia tego przepisu przed 1 października 2020 r.

Regulacja konstytucyjna (art. 190 ust. 3) wiąże wejście w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z jego ogłoszeniem w dzienniku urzędowym, przewidując jednocześnie wyjątek w postaci określenia przez Trybunał innego terminu utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego. W orzecznictwie sądowym powszechne jest stanowisko, że w momencie opublikowania wyroku Trybunału Konstytucyjnego zostaje obalone domniemanie konstytucyjności normy prawnej, której dotyczy orzeczenie, a skutek uchylenia domniemania konstytucyjności przepisu następuje od momentu jego wejścia w życie. Stwierdzenie zatem niekonstytucyjności określonego przepisu ustawy ze swej istoty tworzy nowy stan prawny od chwili wejścia w życie wyroku Trybunału Konstytucyjnego. Przyjęcie, że stwierdzenie niekonstytucyjności przepisu nie przekłada się na ukształtowanie nowego stanu prawnego byłoby sprzeczne z zasadami państwa prawa, które organy mają obowiązek wcielać w życie [wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego (NSA) z 21.02.2018 r. I OSK 2758/17).

Wskazać jednak należy, że odroczenie na podstawie art. 190 ust. 3 Konstytucji RP wejścia w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego nie oznacza, że do daty odroczenia jest on zgodny z Konstytucją, a od tej daty staje się on niezgodny. Przepis uznany za niekonstytucyjny ma ten charakter od dnia jego wydania. Samo odroczenie orzeczenia ma na celu umożliwienie odpowiedniemu organowi stosowną zmianę tegoż przepisu, tak by był on zgodny z Konstytucją lub innym aktem nadrzędnym (wyrok NSA z 25.08.2009 r. I OSK 1242/08). Odrzuca się zatem stanowisko, że wyrok taki wywołuje skutki jedynie na przyszłość. Nie można wszakże uznać, że określony przepis w identycznym stanie prawnym, w dniu jego wejścia w życie, jest zgodny z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, zaś po wydaniu stosownego orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny, ewentualnie po upływie terminu wskazanego na podstawie art. 190 ust. 3, staje się niezgodny z wymienioną ustawą zasadniczą (wyrok NSA z 11.08.2011 r. I OSK 226/11). Wskazanie przez ustrojodawcę w art. 190 ust. 4 Konstytucji RP na wzruszanie prawomocnego orzeczenia sądowego oraz ostatecznej decyzji administracyjnej, wydanych na podstawie przepisu uznanego następnie przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodny z Konstytucją RP powoduje, że nie jest dopuszczalne wydanie orzeczenia sądowego oraz decyzji administracyjnej po wejściu w życie orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, na podstawie przepisu w takim jego kształcie normatywnym, który Trybunał uznał za niezgodny z Konstytucją RP (wyrok NSA z 5.12.2017 r. I OSK 1079/17). Ponadto, akt normatywny uznany przez TK za niezgodny z Konstytucją nie powinien być stosowany przez sąd w odniesieniu do stanów faktycznych sprzed ogłoszenia orzeczenia Trybunału (wyrok NSA z 26.05.2020 r. II OSK 2264/19).

Jak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim (wyrok z 6.05.2021 r., II SA/Go 259/21) przyjęcie poglądu o wyłącznie prospektywnym działaniu orzeczeń Trybunału oznaczałoby, że stwierdzenie przez Trybunał niekonstytucyjności przepisu ustawy nie ma żadnego znaczenia prawnego dla dalszego stosowania przepisu o treści normatywnej zakwestionowanej przez Trybunał. Taki pogląd narusza spójność regulacji konstytucyjnych i nie jest do pogodzenia z konstytucyjną zasadą praworządności wynikającą z art. 7 Konstytucji RP oraz pozostaje również w sprzeczności z zasadą równości wywodzoną z art. 2 Konstytucji, zgodnie z którym Rzeczpospolita Polska jest demokratycznym państwem prawnym, urzeczywistniającym zasady sprawiedliwości społecznej. Konsekwencją poglądu o wyłącznie prospektywnym działaniu orzeczeń Trybunału (nawet w razie braku odroczenia mocy obowiązującej derogowanych przepisów), byłoby nieuprawnione podzielenie ich beneficjentów na dwie grupy: tych, wobec których standardy konstytucyjne nie miałyby zastosowania, gdyż zdarzenia, z których wywodzone są określone dla nich skutki prawne, oparte na niekonstytucyjnym przepisie, nastąpiły przed ogłoszeniem orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego, i tych, którzy mogliby wyprowadzać z takich samych zdarzeń skutki prawne zgodne z Konstytucją tylko dlatego, że nastąpiły one po ogłoszeniu orzeczenia Trybunału uznającego dany akt normatywny (normę) za niekonstytucyjny.

Należy powtórzyć za Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Rzeszowie (wyrok z 23.03.2021 r. II SA/Rz 273/21), że jeżeli Trybunał nie stwierdzi w orzeczeniu derogacyjnym, iż ustalona niezgodność kontrolowanej regulacji z normami konstytucyjnymi oraz jej negatywne skutki derogacyjne nie mają zastosowania do spraw lub stanów faktycznych poddanych uprzednio lub następczo ocenie prawnej w świetle niekonstytucyjnej regulacji, to ustawodawca nie jest samodzielnie uprawniony do ograniczania zakresu tych skutków (np. czasowych). Derogacja trybunalska jest w tym sensie "silniejsza" niż derogacja ustawodawcza, a sam ustawodawca nie może ingerować w treść takiej derogacji. Działania ustawodawcy zmierzające do podważenia tej zasady są oczywiście sprzeczne z Konstytucją, prowadząc wprost do obalenia domniemania konstytucyjności regulacji następczej względem wyroku Trybunału. W konsekwencji, wobec oczywistego naruszenia art. 190 ust. 3 zd. 1 i art. 190 ust. 4 Konstytucji RP oraz powstania stanu wtórnej niekonstytucyjności tego rodzaju regulacja prawna musi zostać zastąpiona treścią normatywną wynikającą z wyroku Trybunału oraz wynikającym z niego zakresem derogacji. Ta wyjątkowa sytuacja pozwala sądowi administracyjnemu na bezpośrednie zastosowanie wyroku Trybunału Konstytucyjnego na tle sprawy administracyjnej będącej przedmiotem kontroli legalnościowej, przez ustalenie wzorca oceny prawnej zgodnej z tym wyrokiem.

Gdyby więc przyjąć stanowisko organów Policji za prawidłowe, należałoby dopuścić zjawisko powtórnej niekonstytucyjności, bowiem prawodawca próbując przy pomocy przepisów przejściowych ograniczyć zakres zastosowania wyroku Trybunału powtórzył w istocie unormowania, które uznane już zostały za niekonstytucyjne. Chodzi o sytuacje, kiedy nastąpiła zmiana stanu prawnego, ale nowy stan nadal nie odpowiada zasadom określonym w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. W ten sposób doszłoby do naruszenia powszechnej mocy obowiązującej wyroków Trybunału, wynikającej

z brzmienia art. 190 ust. 1 Konstytucji RP. Z takim stanowiskiem nie sposób się więc zgodzić. Oznacza to, że dokonując wykładni art. 115a ustawy o Policji w zw. z treścią art. 9 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach należy bez wątpienia uwzględnić wyrok TK sygn. K 7/15. Ustalając zatem wysokość ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy za okres przed dniem 6 listopada 2018 r. należy mieć na uwadze, że świadczeniem ekwiwalentnym za przepracowany dzień urlopu jest wynagrodzenie za jeden dzień roboczy. Tym samym, powołany art. 9 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach musi zostać pominięty w zakresie regulacji intertemporalnej ograniczającej zakres czasowy skutku derogacyjnego wyroku TK z dnia 30 października 2018 r..

Stwierdzając zatem naruszenie przez organ I i II instancji przepisów prawa materialnego tzn. przepisów Konstytucji RP - art. 66 ust. 2 i art. 190 ust. 4 oraz art. 115a ustawy o Policji w związku z art. 9 ustawy o szczególnych rozwiązaniach poprzez ich błędną wykładnię w stopniu, który miał wpływ na wynik sprawy, Sąd wyeliminował kwestionowane decyzje z obrotu prawnego, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a w zw. z art. 135 P.p.s.a.