Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Sławomir Presnarowicz (spr.), Sędziowie sędzia WSA Urszula Barbara Rymarska, sędzia WSA Wojciech Stachurski, Protokolant Beata Rusiecka, po rozpoznaniu w Wydziale I na rozprawie w dniu 21 maja 2009 r. sprawy ze skargi B. [...] S.A. w A. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia [...] lutego 2008 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1. uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, 2. stwierdza, że zaskarżona interpretacja indywidualna nie może być wykonana w całości do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, 3. zasądza od Ministra Finansów na rzecz strony skarżącej kwotę 457 zł (słownie: czterysta pięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

"B. [...]" S.A. (dalej przywoływana jako: "Spółka"), zwróciła się do Ministra Finansów, reprezentowanego przez Dyrektora Izby Skarbowej w B., z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie opodatkowania nieodpłatnego przekazania własnych produktów i materiałów reklamowych.

Z wniosku wynika, że Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie produkcji i sprzedaży wyrobów tytoniowych. W celu reklamowania i informowania

o produkowanych oraz sprzedawanych produktach, prowadzonych promocjach

i innych działaniach bezpośrednio związanych z prowadzoną działalnością Spółka, przekazuje nieodpłatnie należące do niej towary takie jak: papierosy (produkty własne), a także inne materiały reklamowe i promocyjne o wartości przekraczającej

5 zł, nabyte przez Spółkę od podmiotów trzecich, np. popielniczki, torby, kubki, koszulki, czapki, kurtki, pamięci masowe USB, płyty DVD itp. Towary te są przekazywane współpracującym ze Spółką sprzedawcom hurtowym i detalicznym oraz konsumentom z bazy danych, przy czym Spółka wydając nieodpłatnie te towary nie prowadzi ewidencji, o której mowa w art. 7 ust. 4 pkt 1 ustawy z 11 marca 2004 r.

o podatku od towarów i usług, Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm. (w dalszej części uzasadnienia zwanej "u.p.t.u."). Spółka odlicza podatek naliczony związany

z wytworzeniem papierosów lub nabyciem ww. towarów reklamowych. Przekazanie ww. towarów, nie jest dokonywane na cele osobiste pracowników Spółki,

w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków organów stanowiących. Spółka dodała, że w 2007 r. zakup powyższych towarów, traktowany był jako koszt uzyskania przychodu (w rozliczeniach CIT), gdyż ich przekazania były ściśle związane z reklamą wsparciem sprzedaży i innymi działaniami promocyjnymi.

W związku z powyższym Spółka sformułowała następujące pytanie:

Czy opisane czynności, bezpośrednio związane z działalnością prowadzoną przez Spółkę, polegające na nieodpłatnym przekazaniu towarów na rzecz kontrahentów podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług?

Zdaniem Wnioskodawcy przekazanie przez Spółkę towarów należących

do jej przedsiębiorstwa w okolicznościach wynikających z opisanego stanu faktycznego, nie stanowi dostawy towarów i pozostaje poza zakresem opodatkowania.

Po rozpoznaniu przedmiotowego wniosku Dyrektor Izby Skarbowej

w B., działając w imieniu Ministra Finansów, wydał [...] lutego 2008 r. interpretację indywidualną nr [...], w której stwierdził, że przedstawione we wniosku stanowisko Spółki jest nieprawidłowe. W uzasadnieniu interpretacji organ stwierdził, iż regulacje prawne art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., art. 7 ust. 2, 3 i 4 u.p.t.u., w odniesieniu do przedstawionego opisu stanu faktycznego wskazują, że zarówno przekazywane papierosy w paczkach, będące produktem Spółki, jak również pozostałe towary zakupione przez Spółkę w celu ich przekazania współpracującym podmiotom oraz konsumentom indywidualnym, podlegają tym samym przepisom dotyczącym nieodpłatnej dostawy towarów. Przesądza o tym głównie ich wartość, a także fakt, że w przypadku ich wydania, Spółka nie prowadzi stosownej ewidencji pozwalającej uznać tego typu towary za prezenty o małej wartości. Nie ulega także wątpliwości, że zarówno przekazywanie papierosów, jak również pozostałych towarów na zasadach opisanych we wniosku jest ściśle związane z działalnością Spółki, gdyż ma na celu zwiększenie sprzedaży, związanie podmiotów współpracujących, a także klientów indywidualnych ze Spółką i prowadzi do umocnienia pozycji przedsiębiorstwa

na rynku.

W odniesieniu zatem do papierosów, jak również pozostałych towarów wymienionych we wniosku, zastosowanie znajduje art. 7 ust. 2 pkt 2 u.p.t.u. Wykładnia gramatyczna tego przepisu budzi w ocenie organu pewne wątpliwości, jednak mając na uwadze racjonalność i celowość działania ustawodawcy, nie można uznać, że powołany wyżej przepis dotyczy wyłącznie przekazań, które nie są związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Zdaniem organu, gdyby art. 7 ust. 2 u.p.t.u. obejmował wyłącznie przekazania lub zużycia towarów przez podatnika

na cele nie związane z przedsiębiorstwem, przepis art. 7 ust. 3 ustawy byłby zbędny. Z powyższego wynika, że przepis art. 7 ust. 2 u.p.t.u., ma także zastosowanie

do nieodpłatnego przekazania towarów związanych z prowadzonym przedsiębiorstwem. Zatem nieodpłatne przekazanie towarów na cele związane

z prowadzonym przedsiębiorstwem, podlega opodatkowaniu na identycznych zasadach jak odpłatna dostawa towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., pod warunkiem jednak, że podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony przy nabyciu tych towarów, z uwzględnieniem

ww. wyjątków (art. 7 ust. 3 ustawy). Gdyby nieodpłatne przekazanie towarów

nie podlegało opodatkowaniu - nie dawałoby prawa od odliczenia podatku naliczonego powstałego przy ich wytworzeniu lub zakupie.

Zdaniem organu, z łącznej analizy art. 7 u.p.t.u. oraz art. 86 u.p.t.u. wynika,

że ustawodawca przewidział wyjątkowe zasady rozliczenia zarówno podatku naliczonego jak i należnego jedynie dla wąskiej grupy towarów o niskiej wartości

i specjalnym przeznaczeniu wymienionych w art. 7 ust. 3-7, natomiast pozostałe towary (w tym opisane we wniosku) podlegają opodatkowaniu na ogólnych zasadach niezależnie od tego czy zostały przekazane odpłatnie czy też nieodpłatnie.

Ponadto organ zwrócił uwagę, że unormowanie zawarte w art. 7 ust. 2 u.p.t.u. nawiązuje do treści art. 5(6) obowiązującej do dnia 31 grudnia 2006 r. VI Dyrektywy Rady 77/388/EEC z 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych. Z regulacji tej wynika,

że za dostawę towarów uważa się również wykorzystanie towarów stanowiących majątek przedsiębiorstwa dla celów prywatnych podatnika, do celów prywatnych pracowników podatnika, nieodpłatne ich zbycie oraz użycie ich do celów innych

niż prowadzona przez podatnika działalność. Wymienione czynności tylko wówczas

są uznawane za odpłatna dostawę towarów, jeżeli podatnikowi przysługiwało

przy ich nabyciu całkowite lub częściowe prawo do odliczenia podatku naliczonego. Identyczne wnioski można wyciągnąć dokonując analizy art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady Unii Europejskiej z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (odpowiednik ww. art. 5(6) VI Dyrektywy Rady). W rozumieniu tego przepisu wykorzystanie przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazywane nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona przez niego działalność gospodarcza, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów, z wyłączeniem prezentów

o niskiej wartości i próbek.

W przedmiotowej interpretacji wskazano więc, że analiza art. 7 ust. 2 u.p.t.u. pozwala ostatecznie stwierdzić, że regulacja ta zawiera dwa istotne elementy przesądzające o konieczności opodatkowania nieodpłatnego przekazania towarów. Oprócz prawa do odliczenia podatku naliczonego, podstawowe znaczenie odgrywa cel takiego przekazania, który został w tym przepisie szczególnie wyeksponowany. Nieodpłatne przekazanie towarów podlega zatem opodatkowaniu, gdy mamy

do czynienia z celami innymi, niż związane z prowadzonym przedsiębiorstwem. Spółka wydając nabywcom papierosy lub inne gadżety, z jednej strony realizuje własne cele, jednak poprzez tę samą czynność zaspokaja jednocześnie indywidualne potrzeby odbiorców (osób lub firm obdarowanych), czyli realizuje zupełnie inne cele konsumentów tych towarów. Innymi słowy, wystąpienie innego celu w związku z nieodpłatnym przekazaniem towaru przesądza o obowiązku opodatkowania takiej czynności.

Nie godząc się z powyższą interpretacją, pełnomocnik Spółki, po uprzednim wezwaniu organ do usunięcia naruszenia prawa, wywiódł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.

Zaskarżając przedmiotowa interpretację w całości, zarzucił jej naruszenie prawa materialnego, tj. art. 7 ust. 2 i 3 u.p.t.u. poprzez jego błędną wykładnię

i przyjęcie, iż czynności nieodpłatnego przekazania przez Spółkę materiałów reklamowych na cele związane z prowadzonym przez nią przedsiębiorstwem podlegają opodatkowaniu VAT, a przez to naruszenie art. 2, 7 i 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej z 2 kwietnia 1997 r.; art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie, wynikające z nieprawidłowego zastosowania zasady pierwszeństwa stosowania dyrektyw, wynikającej

z orzecznictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, a przez to naruszenie

art. 249 akapit 3 Traktatu ustanawiający Wspólnotę Europejską i art. 2 Aktu dotyczącego warunków i przystąpienia Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki [Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii

i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej Traktatu. Pełnomocnik Spółki zarzucił również naruszenie art. 120 i 121 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa, Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm. (w dalszej części uzasadnienia w skrócie: "o.p."), poprzez błędne zastosowanie wskazanych powyżej przepisów prawa materialnego.

W ocenie autora skargi, przepisy art. 7 ust. 2 i 3 u.p.t.u. rozszerzają definicję dostawy towarów, obejmując nią również nieodpłatne przekazania, z uwzględnieniem celu takiego przekazania, a także istnienia uprawnienia do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Z przepisów tych wynika, że przekazanie towarów będzie dostawą towarów jedynie wówczas, gdy łącznie zostaną spełnione następujące warunki: przekazanie dotyczy towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika; podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę naliczonego od tych czynności w całości lub w części; przekazanie

to dokonane zostało na cele inne niż związane z prowadzonym

przez to przedsiębiorstwo. Jeżeli więc choć jedna z wymienionych przesłanek nie jest spełniona, nie może być o przekazaniu towarów będącym dostawą towarów.

Taka sytuacja ma miejsce w sprawie. Przesłanką, która nigdy się nie ziści

jest przekazanie na cele inne niż związane z prowadzonym przez Spółkę przedsiębiorstwem.

Zdaniem Spółki, skoro przekazywanie towarów jest, według oceny organu dokonywane na cele ściśle związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością,

to nie może być mowy o dostawie towarów. Warunkiem sine qua non przekazania towarów za ich dostawę, jest brak związku przekazania z prowadzonym przedsiębiorstwem, a w przypadku opisanym w stanie faktycznym związek ten ma charakter ścisły.

Pełnomocnik podkreślił, że organ udzielając odpowiedzi na wezwanie

do usunięcia naruszenia prawa zmienił swoje stanowisko, co do istnienia ścisłego związku spornych przekazań z działalnością Spółki. Zdaniem Spółki, jest to przykład dowolnego podejścia organu do przedstawianych przez Spółkę argumentów.

Ponadto według strony, dla określenia celu przekazania towarów nie ma znaczenia rodzaj zaspokajanych potrzeb odbiorców, skoro nie są to pracownicy

a przekazywane towary nie są próbkami. Rozważania na temat zaspokojenia indywidualnych potrzeb odbiorców przekazywanych towarów nie mają

w przedmiotowej sprawie, gdyż stan faktyczny we wniosku o wydanie interpretacji dotyczył opodatkowania przekazania towarów na cele związane

z przedsiębiorstwem, a zatem sytuacji znajdującej się poza zakresem unormowania zawartego w art. 7 ust. 2 u.p.t.u.

Pełnomocnik Spółki podniósł, że organ dokonał wykładni art. 7 ust. 2 i 3 u.p.t.u. oraz art. 86 ust. 1 u.p.t.u. stosując analogię, skutkiem czego jest objęcie zakresem opodatkowania czynności, która w świetle przepisów ustawy nie jest nim objęta. Taki sposób interpretowania prawa podatkowego, dla którego art. 217 Konstytucji RP wyraźnie zastrzega wyłączność regulacji ustawowej,

jest niedopuszczalny.

W skardze podniesiono również, że fakt, iż unormowanie art. 7 ust. 2 u.p.t.u. nawiązuje do art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE nie oznacza, że jest to regulacja tożsama, która może być stosowana zamiennie. Dopiero bowiem w przypadku wykazania, iż przepisy krajowe nie stanowią prawidłowej implementacji dyrektywy, aktualizuje się obowiązek stosowania przepisów dyrektywy, a tego zdaniem Skarżącej organ nie dokonał.

W odpowiedzi na skargę, działający w imieniu Ministra Finansów Dyrektor Izby Skarbowej w B. wniósł o jej oddalenie.

Postanowieniem z 13 października 2008 r., III SA/Wa 1615/08, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie przekazał sprawę do rozpoznania według właściwości Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Białymstoku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył, co następuje.

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

W świetle przepisów art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo

o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, a kontrola ta - jeżeli ustawy nie stanowią inaczej - sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Zadaniem sądu administracyjnego jest zbadanie prawidłowości zastosowania przez organy administracji przepisów obowiązującego prawa, zarówno prawa materialnego,

jak też przepisów postępowania. Uwzględnienie skargi następuje w przypadku stwierdzenia przez Sąd naruszenia przepisów prawa materialnego, jeżeli miało ono wpływ na wynik sprawy, lub naruszenia przepisów prawa procesowego, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a także dające podstawę do wznowienia postępowania - art. 145 § 1 pkt 1 p.p.s.a.

W tak określonym zakresie kognicji Sąd uznaje, że interpretacja indywidualna wydana przez Ministra Finansów "B. [...]" S.A. w przedmiocie podatku od towarów i usług, będąca przedmiotem skargi narusza przepisy prawa materialnego, tj. art. 7 ust. 2 i 3 u.p.t.u., w związku z art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, poprzez ich błędną wykładnię, stanowiące podstawę do jej uchylenia.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 u.p.t.u., przez dostawę towarów,

o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa

do rozporządzania towarami jak właściciel. W myśl zaś art. 7 ust. 2 u.p.t.u.,

przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekazanie przez podatnika towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem,

w szczególności:

1) przekazanie lub zużycie towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia,

2) wszelkie inne przekazanie towarów bez wynagrodzenia, w szczególności darowizny

- jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego

o kwotę podatku naliczonego od tych czynności, w całości lub w części.

Przepisu powoływanego art. 7 ust. 2 u.p.t.u., nie stosuje się

do przekazywanych drukowanych materiałów reklamowych i informacyjnych, prezentów o małej wartości i próbek.

Zgodnie natomiast z art. 16 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, wykorzystanie

przez podatnika towarów stanowiących część majątku jego przedsiębiorstwa

do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników, które przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, które przeznacza do celów innych niż prowadzona

przez niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów lub ich części podlegał

w całości lub w części odliczeniu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów.

Za odpłatną dostawę towarów nie uznaje się jednakże wykorzystania do celów działalności przedsiębiorstwa podatnika towarów, stanowiących prezenty o niskiej wartości i próbki.

W ocenie Sądu, istota sporu w rozpatrywanej sprawie, sprowadza się

do dokonania właściwej wykładni powyższych unormowań w kontekście,

czy czynności nieodpłatnego przekazywania przez Spółkę towarów (papierosy własnej produkcji, popielniczki, torby, kubki, koszulki, czapki, kurtki, pamięci masowe USB, płyty DVD itp.) na rzecz kontrahentów podlegają, czy też nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe unormowania, dokonując ich wykładni podstawowej, czyli językowej, zdaniem Sądu nie ma wątpliwości, że z dostawą towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u., będziemy mieli do czynienia jedynie wówczas, gdy nastąpi przekazanie przez podatnika towarów należących

do jego przedsiębiorstwa na cele inne, niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem. Z takim rozumieniem omawianych przepisów, koresponduje również pogląd wyrażony w wyroku Składu Siedmiu Sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 marca 2009 r., w którym Sąd ten jednoznacznie stwierdził, że przekazanie przez podatnika bez wynagrodzenia towarów należących do jego przedsiębiorstwa na cele związane z tym przedsiębiorstwem w świetle art. 7 ust. 2 i 3 u.p.t.u., w brzmieniu obowiązującym od 1 czerwca 2005 r., nie stanowi dostawy towarów, nawet jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o kwotę podatku naliczonego w związku z nabyciem tych towarów (zob. wyrok NSA, sygn. akt I FPS 6/08, nie publikowany). W uzasadnieniu powoływanego wyroku Składu Siedmiu Sędziów, Naczelny Sądy Administracyjny zauważał, że spór zaistniały w sprawie był wynikiem wadliwej od dnia 1 czerwca 2005 r. transpozycji art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy do art. 7 ust. 2 i 3 u.p.t.u., które to przepisy - stosownie do art. 217 Konstytucji - stanowią konstytucyjną granicę określonego w tych przepisach zakresu opodatkowania czynności przekazania nieodpłatnego towarów podatnika należących do jego przedsiębiorstwa. NSA podkreślał, ze rozszerzenie tej konstytucyjnej granicy ochrony podatnika, możliwe jest jedynie poprzez dostosowanie przez ustawodawcę treści tych przepisów podatkowych do normy art. 5 ust. 6 Szóstej Dyrektywy (obecnie art. 16 dyrektywy 2006/112/WE), co normatywnie określiłoby szerszy zakres opodatkowania tych czynności w ustawie podatkowej, aniżeli to ma miejsce obecnie, a nie czynienie tego poprzez ich wykładnię contra legem. NSA zwracał także uwagę, że zaprezentowanej wyżej wykładni nie stoi na przeszkodzie podnoszona okoliczność, że towary wymienione w art. 7 ust. 3 u.p.t.u., a zwłaszcza próbki oraz drukowane materiały reklamowe i informacyjne ze swej istoty są związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa podatnika (zob. J. Martini: Glosa do wyroku WSA we Wrocławiu

z 3 kwietnia 2007 r., I SA/Wr 152/07. Czy nieodpłatne przekazanie towarów

po 1 czerwca 2005 r. na cele związane z przedsiębiorstwem stanowi dostawę towarów? opublikowana w: Jurysdykcja Podatkowa 2007, nr 5, s. 63). Zdaniem NSA, nie można więc z tego powodu podważać racjonalności ustawodawcy. Wprost przeciwnie, za nieracjonalne należałoby przyjąć, że w wypadku, gdyby zamiarem ustawodawcy było objęcie opodatkowaniem czynności wymienionych w art. 7 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług także w sytuacji, gdy przekazanie

przez podatnika towarów następuje na cele inne niż związane z prowadzonym

przez niego przedsiębiorstwem, to ustawodawca, zamiast dokonać odpowiedniej zmiany w tym właśnie przepisie (usuwając wszelkie istniejące przed nowelizacją wątpliwości), eliminowałby ten fragment ust. 3 tego artykułu, który stanowił jedyny "punkt zaczepiania" dla dokonania wykładni określającej zakres przedmiotowy opodatkowania określony w art. 7 ust. 2 z uwzględnieniem czynności przekazania towarów w związku z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem. NSA uznał zatem, że ze wszystkich powyższych względów niezasadne jest odstępowanie

od stanowiska Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonego w dotychczas wydanych na tle stanu prawnego obowiązującego od dnia 1 czerwca 2005 r. wyrokach I FSK 600/07 i I FSK 743/07 (zob. uzasadnienie wyroku NSA,

sygn. akt I FPS 6/08, nie publikowany). Sąd w niniejszym składzie podziela powyższe wywody, odnośnie rozumienia wykładni treści art. 7 ust. 2 i 3 u.p.t.u.

W tym stanie rzeczy słusznie zauważa Spółka, że z omawianych przepisów wynika, że przekazanie towarów będzie dostawą towarów jedynie wówczas,

gdy łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

1. przekazanie dotyczy towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika,

2. podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego

o kwotę naliczonego od tych czynności w całości lub w części,

3. przekazanie to dokonane zostało na cele inne niż związane z prowadzonym przez pod przedsiębiorstwem.

Jeżeli więc choć jedna z wymienionych przesłanek nie jest spełniona,

nie może być o "przekazaniu towarów będącym dostawą towarów". Taka sytuacja ma miejsce w rozpatrywanej sprawie. Przesłanką, która nigdy się nie będzie miała miejsca, jest przekazanie na cele inne niż związane z prowadzonym

przez Spółkę przedsiębiorstwem. Zawsze bowiem nieodpłatne przekazywanie przez Spółkę towarów (papierosy własnej produkcji, popielniczki, torby, kubki, koszulki, czapki, kurtki, pamięci masowe USB, płyty DVD itp.)

nie jest przekazywaniem na cele inne niż związane z prowadzonym przez Spółkę,

a tym samym czynności te stosownie do treści art. 7 ust. 2 i 3 u.p.t.u., nie podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Mając na uwadze powyższe Sąd na podstawie art. 146 § 1 p.p.s.a., uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną. Rozstrzygnięcie w przedmiocie niemożności wykonania zaskarżonej interpretacji wydano na podstawie art. 152 p.p.s.a.,

zaś o kosztach orzeczono na mocy art. 200 tejże ustawy.