Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Piotr Godlewski po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2023 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi A.W. na bezczynność Wójta Gminy [...] w przedmiocie zapewnienia dostępu do danych przestrzennych - postanawia - odrzucić skargę

Skarżąca – A.W. działając na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 w zw. z art. 50 § 1 oraz art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 259 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.), art. 101 ust. 1 w zw. z art. 101a ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 559 ze zm., dalej "u.s.g.") złożyła skargę na "Wójta Gminy [...] w związku z nieprawidłowym, tj. niezgodnym z prawem wykonywaniem przez niego czynności nakazanych przepisami prawa, a mianowicie czynności udostępnienia zbiorów danych przestrzennych dla planów miejscowych oraz studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania Gminy [...], za pośrednictwem usługi pobierania, które to udostępnienie odbywa się obecnie z naruszeniem następujących przepisów:

- art. 67a - 67c ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2022 r., poz. 503 ze zm.);

- art. 9 ust. 2 pkt 3 ustawy z 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej (Dz.U. z 2021 r., poz. 214, ze zm.);

- § 3 ust. 2 rozporządzenia Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii z 26 października 2020 r. w sprawie zbiorów danych przestrzennych oraz metadanych w zakresie zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. z 2020 r., poz. 1916).

Wójt Gminy [...] w odpowiedzi na skargę wniósł o jej odrzucenie jako niedopuszczalnej, ewentualnie oddalenie, w razie nieuwzględnienia wniosku o odrzucenie.

Uzasadniając wniosek o odrzucenie skargi organ podał, że przedmiot zaskarżenia nie mieści się w katalogu prawnych form działania organów administracji publicznej podlegających kontroli sądowoadministracyjnej, w szczególności zaś nie należy do czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa określonych w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. lub innych czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących obowiązków lub uprawnień wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w k.p.a.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

W ocenie skarżącej zarzucana bezczynność dotyczy wykonywania przez organ nakazanych prawem (wskazanymi przepisami) czynności w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. W podstawie prawnej skargi skarżąca powołała również treść art. 101a ust. 1 i 2 u.s.g. Mając powyższe na uwadze należało ocenić czy w świetle wskazanych i regulowanych tymi przepisami obowiązków Wójt zobowiązany był wydać akt lub podjąć określoną czynność, której zaniechanie aktualizowałoby dopuszczalność skargi na jego bezczynność w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. albo w rozumieniu art. 101a ust. 1 i 2 u.s.g.

Zgodnie z art. 3 § 2 p.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:

1) decyzje administracyjne;

2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które przysługuje zażalenie;

4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2021 r. poz. 735, 1491 i 2052), postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540, 1598, 2076 i 2105), postępowań, o których mowa w dziale V w rozdziale 1 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (Dz. U. z 2021 r. poz. 422, ze zm.), oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw;

4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach, opinie zabezpieczające i odmowy wydania opinii zabezpieczających;

5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;

6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;

8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a;

9) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach dotyczących innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego oraz postępowań określonych w działach IV, V i VI ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa oraz postępowań, do których mają zastosowanie przepisy powołanych ustaw.

Kontroli legalności w niniejszej sprawie skarżąca poddała postępowanie Wójta Gminy polegające, jej zdaniem, na braku zapewnienia dostępu do kompletnego zbioru danych przestrzennych miejscowych planów zagospodarowania Gminy [...] wymaganych obowiązującymi przepisami prawa. Zdaniem skarżącej, dane przestrzenne dostępne pod wskazanym adresem usługi pobierania (WFS) [...] nie zawierają treści wymaganych rozporządzeniem Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii z dnia 26 października 2020 r. w sprawie zbiorów danych przestrzennych oraz metadanych w zakresie zagospodarowania przestrzennego. Potwierdza to, zdaniem skarżącej, zawartą przez nią we wniosku skierowanym do organu informację, że adresy usług pobierania dla ww. zbiorów danych przestrzennych ujawnione w Ewidencji zbiorów i usług danych przestrzennych nie zapewniają jej bezpośredniego dostępu do ww. zbiorów zawierających wymagane obowiązującymi przepisami prawa trzy obiekty przestrzenne: (tj.: akt planowania przestrzennego, rysunek aktu planowania przestrzennego oraz dokument powiązany z aktem planowania przestrzennego ...").

Rozpoznając przedmiotową sprawę rozważenia wymagało przede wszystkim to, czy określony przez skarżącą przedmiot skargi, tzn. prowadzenie przez organ administracji publicznych zbiorów danych związanych z tematami danych przestrzennych, w sposób i na zasadach określonych w ustawie z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej (Dz. U. z 2021 r. poz. 214), może być uznany za czynność z zakresu administracji publicznej dotyczącą uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, określoną w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. lub inną czynność z zakresu administracji publicznej dotyczącą uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w k.p.a., których niepodejmowanie może być sankcjonowane na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 i 9 p.p.s.a.

Stan prawny z którego skarżąca wywodzi takie obowiązki został ukształtowany nowelizacją dokonaną ustawą z dnia 16 kwietnia 2020 r. o zmianie ustawy – Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 r., poz. 782), w której zobowiązano organy właściwe do sporządzania projektów aktów takich jak: plany zagospodarowania przestrzennego województwa, studia uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, miejscowe plany odbudowy i miejscowe plany rewitalizacji, do tworzenia oraz prowadzenia, w tym aktualizacji i udostępniania, zbiorów danych przestrzennych w rozumieniu art. 3 pkt 11 ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej.

To zadanie zostało skonkretyzowane w art. 67a ust. 1 u.p.z.p., dodanym w dniu 31 października 2020 r., w rozdziale 5a pt. "Zbiory danych przestrzennych", regulującym zasady tworzenia, prowadzenia, aktualizacji i udostępniania zbiorów danych przestrzennych (art. 5 nowelizacji). W myśl art. 67a ust. 3 u.p.z.p., dane przestrzenne tworzone dla ww. aktów, obejmować mają co najmniej:

1) lokalizację przestrzenną obszaru objętego aktem w postaci wektorowej w obowiązującym państwowym systemie odniesień przestrzennych;

2) atrybuty zawierające informacje o akcie;

3) część graficzną aktu w postaci cyfrowej reprezentacji z nadaną georeferencją w obowiązującym państwowym systemie odniesień przestrzennych.

Sposób tworzenia oraz prowadzenia, w tym aktualizacji i udostępniania, zbiorów uwzględniający zakres informacyjny, strukturę, format i rozdzielczość przestrzenną danych gromadzonych w zbiorach oraz zakres informacyjny i strukturę metadanych infrastruktury informacji przestrzennej w zakresie zagospodarowania przestrzennego, został natomiast uregulowany w rozporządzeniu Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii, wydanym na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 67b u.p.z.p.

W zakresie przywołanego art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. powinny być spełnione przesłanki umożliwiające uznanie aktu lub czynności za podlegające rozpoznaniu przez sąd administracyjny. Przedmiotem skargi mogą być akty lub czynności, które:

1) nie mają charakteru decyzji lub postanowienia, te bowiem są zaskarżalne na podstawie art. 3 § 2 pkt 1-3 p.p.s.a.,

2) są podejmowane w sprawach indywidualnych, albowiem akty o charakterze ogólnym zostały wymienione w art. 3 § 2 pkt 5-7 p.p.s.a.,

3) muszą mieć charakter publicznoprawny,

4) dotyczą uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisu prawa.

Powyżej wymienione elementy określane są w literaturze przedmiotu jako konstytuujące pojęcie aktu lub czynności z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. (tak R. Hauser, M. Wierzbowski (red.), Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2017, s. 67).

W rozumieniu powołanego wyżej przepisu, za czynność z zakresu administracji publicznej dotyczącą uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, która podlegałaby zaskarżeniu do sądu administracyjnego, nie można uznać sposobu utworzenia i prowadzenia zbiorów danych przestrzennych, jak również ich merytorycznej zawartości. Udostępnianie przez organy właściwe informacji w zbiorach danych przestrzennych nie ma bowiem charakteru indywidualnego, gdyż czynności podejmowane w tym zakresie nie są skierowane do indywidualnie oznaczonego adresata. Obowiązek organu ma tu jedynie ogólny charakter i nie odpowiada mu uprawnienie niepowiązanych z nim organizacyjnie podmiotów do żądania opublikowania określonych informacji, bądź też zmiany sposobu publikacji informacji już udostępnionych. Sam wynikający z przepisów ustawy obowiązek utworzenia zbiorów danych przestrzennych nie rodzi w tym przypadku po stronie skarżącej uprawnień (zob. wyrok NSA z dnia 20 listopada 2008 r., sygn. I OSK 611/08, dostępny https://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W okolicznościach niniejszej sprawy Sąd uznał, że nie jest władny do dokonania kontroli organu administracji w zakresie sprowadzającym się w istocie do oceny sposobu i prawidłowości prowadzenia przez niego udostępnianego publicznie zbioru danych odnoszących się do obowiązującej dokumentacji zagospodarowania przestrzennego gminy. Poza zakresem kontroli sądowoadministracyjnej pozostaje bowiem bezczynność organów w zakresie wywiązywania się przez nie z obowiązków, których realizacja nie przybiera postaci aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, objętych dyspozycją art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. (art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a.) ani postaci innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa podjętych w ramach postępowania administracyjnego określonego w k.p.a. (art. 3 § 2 pkt 9 p.p.s.a.).

Sądowa kontrola bezczynności organów dotyczy wyłącznie powierzonych ich kompetencji spraw indywidualnych, skonkretyzowanych podmiotowo i przedmiotowo, których podstawą jest konkretny i powszechnie obowiązujący przepis prawa. Wynika to z tego, że za czynność lub akt, na które może być wniesiona skarga do sądu administracyjnego, uznać można wyłącznie czynność lub akt skierowany do oznaczonego podmiotu, rozstrzygający o jego indywidulanych uprawnieniach lub obowiązkach. W przypadku rejestrów, zbiorów czy baz prowadzonych przez organ zgodnie z kompetencjami, nie zachodzi przesłanka indywidualności i konkretności stosunku administracyjnego ze stroną skarżącą.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdzić należy, że udostępnianie przez Wójta Gminy [...] danych przestrzennych w prowadzonych zbiorach nie ma charakteru indywidualnego, gdyż czynności podejmowane w tym zakresie przez organ nie są skierowane do indywidualnie oznaczonego adresata. Sama czynność utworzenia zbioru danych przestrzennych oraz czynność zamieszczenia tam określonych dokumentów z zakresu zagospodarowania przestrzennego gminy nie dotyczy uprawnień lub obowiązków skarżącej, a w przepisach prawa brak podstawy do żądania przez skarżącą zamieszczenia w nim danych o konkretnej treści i formacie. Wobec ustalenia, że prawidłowość prowadzenia rejestrów publicznych w postaci zbiorów usług i danych przestrzennych nie podlega kontroli sądów administracyjnych, stwierdzić należało, że wykluczone jest również rozpoznawanie skargi na bezczynności organu w tym zakresie.

Z kolei jeśli chodzi o drugą podstawę na której skarżąca oparła swoje żądanie, wskazać należy, iż stosownie do treści art. 101 ust. 1 u.s.g. każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Natomiast w myśl art. 101a ust. 1 u.s.g. (na który skarżąca powołała się w skardze), przepisy art. 101 stosuje się odpowiednio, gdy organ gminy nie wykonuje czynności nakazanych prawem albo przez podejmowane czynności prawne lub faktyczne narusza prawa osób trzecich. Zgodnie z ust. 2 art. 101a u.s.g. w przypadkach, o których mowa w jego ust. 1, sąd administracyjny może nakazać organowi nadzoru wykonanie niezbędnych czynności na rzecz skarżącego, na koszt i ryzyko gminy i takie też jest żądanie skarżącej pojmowane przez nią jako postać bezczynności.

Jak wynika z treści art. 101 ust. 1 u.s.g. do którego odpowiedniego stosowania odsyła art. 101a ust. 1 tej ustawy, wymogiem skuteczności skargi wniesionej w oparciu o ten ostatni przepis jest wykazanie, że bezczynność organu gminy narusza interes prawny strony skarżącej. Skarga wnoszona w oparciu o art. 101a ust. 1 u.s.g. stanowi szczególną skargę na bezczynność organu gminy, niezależną od skargi na bezczynność określonej w art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. Nie ma ona charakteru actio popularis. Podstawą jej wniesienia jest nie tylko fakt naruszenia przez organ prawa przez m.in. niepodejmowanie czynności nakazanych prawem, ale równocześnie naruszenie tą bezczynnością konkretnie rozumianych interesów lub uprawnień, których źródło wynika z konkretnych przepisów prawa materialnego.

Legitymowany do wniesienia skargi w oparciu o tę podstawę prawną jest zatem ten podmiot, który może wykazać, że w wyniku bezczynności organu gminy został naruszony jego interes prawny lub uprawnienie. Pod pojęciem tym należy rozumieć interes zgodny z prawem i interes chroniony przez prawo. Istotą interesu prawnego jest jego związek z konkretną normą prawa materialnego, tzn. taką normą, którą można wskazać jako jego podstawę i z której podmiot legitymujący się tym interesem może wywodzić swoje racje. Interes prawny powinien być aktualny i realny, osobisty (własny, indywidualny) oraz dotyczyć bezpośrednio sfery prawnej określonego podmiotu.

Naruszenie interesu prawnego podmiotu składającego skargę musi cechować się bezpośredniością, aktualnością i realnością. Przy skardze wnoszonej w trybie art. 101a u.s.g. bezczynność organu gminy musi więc rzeczywiście naruszać istniejący w jej dacie interes prawny strony skarżącej. Każdy skarżący, składając skargę w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g. czy w trybie art. 101a u.s.g., musi wykazać, że w tym konkretnym wypadku istnieje związek pomiędzy jego własną, prawnie gwarantowaną, tj. opartą na konkretnym przepisie prawa (a nie wyłącznie faktyczną) sytuacją, a skarżoną przezeń uchwałą czy bezczynnością w jej podjęciu, polegający na tym, że akt ten bądź bezczynność bezpośrednio ingeruje w sferę jego indywidualnych praw czy obowiązków (por. wyrok WSA w Gdańsku z 7 kwietnia 2021 r., II SAB/Gd 124/20).

Tylko bezpośrednie i realne naruszenie tak rozumianego interesu prawnego lub uprawnienia podmiotu wnoszącego skargę otwiera drogę do uwzględnienia przez sąd zaskarżonej uchwały lub zaskarżonej bezczynności, tzn. oceny ich zgodności z prawem (por. wyrok WSA w Kielcach z 20 września 2021 r., II SAB/Ke 71/21). Innymi słowy, uwzględnienie skargi na podstawie omawianego przepisu będzie możliwe w razie ujawnienia unormowania z którego wynika obowiązek organu gminy i równoczesnego wykazania związku przyczynowego między bezczynnością organu w zakresie dokonania określonych czynności a naruszeniem interesu prawnego czy uprawnienia skarżącego (por. postanowienie NSA z 29 stycznia 2013 r., II OSK 59/13).

Przepisy art. 101a u.s.g. umożliwiają skarżenie bezczynności organu gminy jedynie w tych przypadkach, gdy nakazane prawem zachowanie miałoby przyjąć formę czynności, której skutki dałoby się odnieść do indywidualnego adresata. Wynika to zarówno z obowiązku wykazania przez podmiot skarżący, że kwestionowana bezczynność narusza jego indywidualny interes prawny (art. 101 ust. 1 u.s.g.), jak i z art. 101a ust. 2 u.s.g., który przewiduje możliwość nakazania przez sąd administracyjny wykonania przez organ nadzoru niezbędnych czynności na rzecz skarżącego, na koszt i ryzyko gminy. Brak jest jednakże podstaw do zastosowania tego przepisu do obowiązku udostępniania danych przestrzennych z zakresu zagospodarowania przestrzennego, których realizacja w świetle art. 67a-67c u.p.z.p. oraz aktów wykonawczych sprowadza się do zamieszczania stosownych danych w odpowiednich zbiorach.

Dane przestrzenne o których mowa w art. 67a-67c u.p.z.p., mieszczą się w kategorii pojęciowej otwartych danych, a ich wykorzystanie do celów prowadzenia działalności gospodarczej przez skarżącą spełnia kryteria pojęciowe ponownego wykorzystania informacji publicznej. Przepisy ustawy o otwartych danych i ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego przyznają każdemu prawo do ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego: udostępnianych w Biuletynie Informacji Publicznej podmiotu zobowiązanego lub w portalu danych, lub w innym systemie teleinformatycznym podmiotu zobowiązanego albo przekazanych na wniosek o ponowne wykorzystywanie.

W kontrolowanej sprawie skarżąca nie wykazała jednak naruszenia takiego realnego i konkretnego swojego interesu prawnego. Powołała się jedynie na ogólny obowiązek zapewnienia przez organ dostępu do danych, będącego realizacją zadania publicznego oraz naruszenie swego interesu ekonomicznego, który ma doznawać uszczerbku w wyniku konieczności ponoszenia przez wyższych nakładów w ramach wykonywanej przez nią działalności gospodarczej.

W skardze nie chodzi jednak o bezczynność w zakresie rozpoznania indywidualnego wniosku skarżącej o ponowne wykorzystanie informacji publicznej, ale o dostęp generalny, powszechny. W tym zakresie realizacja obowiązków podmiotu zobowiązanego nie przyjmuje postaci żadnych czynności czy aktów o charakterze indywidualnym. Również udostępnianie przez organ informacji w BIP nie ma charakteru indywidualnego, gdyż czynności podejmowane w tym zakresie nie są skierowane do indywidualnie oznaczonego adresata. Obowiązek organu ma tu jedynie ogólny charakter i jak już wyżej wskazano, nie odpowiada mu uprawnienie niepowiązanych z nim organizacyjnie podmiotów do żądania opublikowania określonych informacji, bądź też zmiany sposobu publikacji informacji już udostępnionych. Żaden przepis powszechnie obowiązującego prawa nie statuuje takiego uprawnienia. Czynność ta powoduje jedynie, iż informacje zostaną zamieszczone w zbiorach danych przestrzennych i w istocie do tego sprowadzają się jej skutki.

Sam wynikający z przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej obowiązek utworzenia Biuletynu nie rodzi w tym przypadku po stronie skarżącej uprawnień (por. wyrok NSA z 20 listopada 2008 r., I OSK 611/08; postanowienie NSA z 21 grudnia 2005 r., I OSK 2110/05; wyrok WSA w Łodzi z 27 września 2017 r., II SAB/Łd 168/17). Tym samym nie można zidentyfikować żadnego uprawnienia lub obowiązku z którym pozostawałaby ona w takim związku, który można byłoby opisać jako kształtowanie, określenie granic bądź sposobu czy też możliwości wykonywania. Zarówno zatem czynność utworzenia Biuletynu Informacji Publicznej czy też czynność zamieszczenia tam określonej informacji publicznej nie dotyczy uprawnień lub obowiązków indywidualnego podmiotu, który wnosi skargę na bezczynność w tym przedmiocie.

Ponadto należy zwrócić uwagę, że właściwość sądu administracyjnego nie obejmuje również spraw zainicjowanych skargami na działalność organów, a więc takich, których przedmiotem jest krytyka wykonywania zadań przez organy i ich pracowników, skarg zawierających zarzuty wadliwej działalności organu, wyrażających niezadowolenie z jego pracy, wytykających zaniechania i inne nieprawidłowości, czyli skarg tzw. powszechnych (obywatelskich) o których mowa w art. 227 K.p.a. (actio popularis). Według tego przepisu przedmiotem skargi może być w szczególności zaniedbanie lub nienależyte wykonywanie zadań przez właściwe organy albo przez ich pracowników, naruszenie praworządności lub interesów skarżących, a także przewlekłe lub biurokratyczne załatwianie spraw. Jak stanowi art. 229 pkt 3 K.p.a., organem właściwym do rozpatrzenia skargi dotyczącej zadań lub działalności wójta (burmistrza, prezydenta miasta) jest rada gminy. W rozpatrywanej sprawie w razie złożenia byłaby to Rady Gminy [...], a nie sąd administracyjny

W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że w sprawach dotyczących postępowania skargowego nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego (por. m.in. wyrok NSA z 24 listopada 2011 r., II OSK 1961/11; postanowienia NSA: z 1 marca 2010 r., II OSK 478/09, z 25 lutego 2009 r., II OSK 241/09 oraz z 26 stycznia 2006 r., I OSK 26/07, pub. CBOSA). Działania podejmowane przez organ w trybie postępowania w sprawie skarg i wniosków, normowane przepisami działu VIII K.p.a., nie mają formy aktu lub czynności, o jakich mowa w art. 3 § 2 p.p.s.a.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uznał, że skarga A.W. podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 1 p.p.s.a., według którego skarga podlega odrzuceniu, jeżeli sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego.