Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Renata Bukowiecka-Kleczaj, Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska Protokolant starszy sekretarz sądowy Katarzyna Skrzetuska-Gajos po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 22 sierpnia 2019 r. sprawy ze skargi Gminy Miasto Szczecin na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 30 kwietnia 2019 r. nr P-1.4131.282.2018.EM w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały zmieniającej uchwałę w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin I. uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze, II. zasądza od Wojewody Zachodniopomorskiego na rzecz skarżącej Gminy Miasto Szczecin kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wojewoda Zachodniopomorski rozstrzygnięciem nadzorczym

nr P-1.4131JSZ282/2018.EM z dnia 30 kwietnia 2019 r. na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2018 r., poz. 994,

poz. 1000, poz. 1349, poz. 1432), stwierdził nieważność § 1 pkt 2, 3 i 4 uchwały

Nr V/123/19 Rady Miasta Szczecin z dnia 26 marca 2019 r., zmieniającej uchwałę

w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin - Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ nadzoru podał, że w § 1 cyt. uchwały Rada Miasta Szczecin wprowadziła, w załączniku do uchwały Nr VI/79/15 Rady Miasta Szczecin z dnia 24 marca 2015 r. w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin - Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie, następujące zmiany:

1) § 8 ust. 7 lit. a otrzymuje brzmienie: "przed wjazdem osoby na wózku inwalidzkim, kierowca zobowiązany jest rozłożyć rampę wjazdową i zapytać, czy osoba na wózku potrzebuje dalszej pomocy;"

2) § 8 ust. 7 lit. b otrzymuje brzmienie: "wózek inwalidzki, w tym z napędem elektrycznym powinien posiadać wymiary maksymalne tj. długość całkowita 1200 mm, szerokość całkowita 700 mm, wysokość całkowita 1090 mm, pod warunkiem prawidłowego umiejscowienia w miejscu przeznaczonym do jego przewozu

i prawidłowego zabezpieczenia pasami bezpieczeństwa o ile znajdują się na wyposażeniu pojazdu;"

3) § 8 ust. 7 lit. c otrzymuje brzmienie: "wózek inwalidzki w tym z napędem elektrycznym musi mieć możliwość obrócenia się wewnątrz pojazdu w miejscu wokół własnej osi;"

4) § 8 ust. 7 lit. d otrzymuje brzmienie :"zabrania się przewożenia skuterów lub innych pojazdów, które w sposób jednoznaczny nie są określone jako wózki inwalidzkie, w tym z napędem elektrycznym i które nie spełniają parametrów określonych w pkt b);".

Wojewoda wskazał nadto, że uchwała została podjęta na podstawie art. 15 ust. 5 ustawy Prawo przewozowe. Zgodnie z tym przepisem, w odniesieniu do gminnego regularnego przewozu osób oraz przewozów osób i bagażu taksówkami przepisy porządkowe określa rada gminy, a na terenie miasta stołecznego Warszawy – Rada miasta stołecznego Warszawy.

Organ nadzoru stwierdził, że analiza treści tego unormowania prowadzi do wniosku, że Rada Miasta Szczecin była prawnie umocowana do podjęcia uchwały

w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę – Miasto Szczecin, jednakże przepisy § 1 pkt 2, 3 i 4 uchwały Nr V/123/19, w których organ stanowiący Gminy - Miasto Szczecin nadał nowe brzmienie przepisom § 8 ust. 7 lit. b, c oraz d Załącznika do uchwały Nr VI/79/15 Rady Miasta Szczecin z dnia 24 marca 2015 r., w sposób istotny naruszają prawo.

Organ nadzoru podkreślił, że pojęcie "przepisy porządkowe" nie zostało zdefiniowane w żadnym akcie prawnym powszechnie obowiązującym. W tej sytuacji Wojewoda przytoczył definicję tego pojęcia zawartą w Słowniku Języka Polskiego PWN, według którego – "porządkowy" to dotyczący ładu, zakazów, regulaminu, zaleceń. Przepisy porządkowe na gruncie prawa przewozowego należy więc rozumieć jako regulację prawną zawierającą nakazy oraz zakazy mające na celu ochronę życia, zdrowia, mienia osób korzystających z publicznego transportu zbiorowego oraz zapewnienie porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego w publicznym transporcie zbiorowym. Przyznał również słuszność stanowisku doktryny, zgodnie z którym przepisy takie określają zachowanie się podróżnych w środku transportu, jak i poza nim, podczas korzystania z infrastruktury transportowej (np. dworce, przystanki, terminale itp.).

O rodzaju i charakterze przepisów porządkowych można wywnioskować na podstawie treści przepisów art. 15 ust. 2 i 3 ustawy Prawo przewozowe (Osoby zagrażające bezpieczeństwu lub porządkowi w transporcie mogą być niedopuszczone do przewozu lub usunięte ze środka transportowego. Osoby uciążliwe dla podróżnych lub odmawiające zapłacenia należności za przewóz mogą być usunięte ze środka transportowego, chyba że naruszałoby to zasady współżycia społecznego).

W unormowaniach tych bowiem znalazły się klasyczne przepisy porządkowe umieszczone wprost w akcie rangi ustawowej, dotyczące sfery wolności i praw obywateli zagwarantowanych w Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

W kontekście tych rozważań organ nadzoru stwierdził, że trudno uznać iż § 8

ust. 7 lit. b, c i d "Przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin – Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie" w brzmieniu nadanym w § 1 pkt 2, 3 oraz 4 uchwały Nr V/123/19 spełniają ww. wymogi stawiane przepisom porządkowym.

Uchwalony przez Radę przepis § 8 ust. 7 uchwały Nr V/123/19, skierowany jest do grupy podróżnych będących osobami niepełnosprawnymi, na co wskazuje zdanie pierwsze tej regulacji, będące wprowadzeniem do wyliczenia zasad obowiązujących w ramach przewozu osób niepełnosprawnych. Zasady te Rada uregulowała w kolejnych jednostkach redakcyjnych, tj. w lit. od a) do d).

Analiza tych unormowań prowadzi do wniosku, że regulacja zawarta w § 8 ust. 7 lit. a załącznika do uchwały odpowiada wymogom ustawowym przewidzianym w art. 15 ust. 5 ustawy Prawo przewozowe. Natomiast, w przepisach § 8 ust. 7 lit. b, c i d Rada Miasta Szczecin określiła zarówno rodzaj pojazdu (wózek inwalidzki w tym z napędem elektrycznym, skuter lub inny pojazd, które w sposób jednoznaczny nie są określone jako wózki inwalidzkie), na którym porusza się osoba niepełnosprawna, jak i jego parametry (wymiary, wymogi konstrukcyjne umożliwiające obrócenie się wózka wewnątrz pojazdu w miejscu wokół własnej osi), które muszą być spełnione aby osoba niepełnosprawna poruszając się na nim mogła skorzystać z przewozu środkiem transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę – Miasto Szczecin.

Powyższe, w ocenie organu nadzoru – nie mieści się w pojęciu "przepisów porządkowych" w rozumieniu prawa przewozowego, do których określenia umocowany jest organ stanowiący gminy, a które – co wskazano powyżej – powinny określać wyłącznie zachowanie się podróżnych, czy pracowników przewoźnika (kierowcy autobusu, motorniczego) podczas korzystania z infrastruktury transportowej. Dokonane zostało zatem z przekroczeniem delegacji ustawowej, wynikającej z art. 15 ust. 5 ustawy Prawo przewozowe.

Unormowania te pozwalają również na dowolną ocenę przez kierującego pojazdem, czy osoba niepełnosprawna poruszająca się na wózku inwalidzkim

(bądź innym pojazdem) "dostąpi przywileju" przejazdu środkiem transportu publicznego. Tymczasem osoba kierująca takim pojazdem nie jest w żadnym razie upoważniona do badania, czy dana osoba poruszająca się na wózku inwalidzkim (lub innym pojazdem) jest uprawniona do przejazdu środkiem transportu publicznego, z drugiej zaś trudno sobie wyobrazić sytuację, w której kierowca (maszynista) będzie dokonywał pomiaru wózka inwalidzkiego przed podjęciem decyzji o możliwości przewozu danej osoby niepełnosprawnej.

Nadto, w ocenie organu nadzoru, takie regulacje nie są do pogodzenia

z konstytucyjną zasadą równości. Stanowią one przejaw dyskryminacji poprzez ograniczenie prawa przewozu osób niepełnosprawnych, które poruszają się wózkami inwalidzkimi (bądź innymi pojazdami przeznaczonymi do poruszania się osób niepełnosprawnych) o innych niż określone w uchwale parametrach. Z wyrażonej

w art. 32 Konstytucji zasady równości wynika nakaz jednakowego traktowania wszystkich obywateli w obrębie określonej klasy (kategorii). Wszystkie podmioty charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną (relewantną) powinny być potraktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań, zarówno dyskryminujących,

jak i faworyzujących. Ewentualne różnicowanie sytuacji prawnej jest możliwe, ale tylko z uzasadnionych względów.

Tymczasem w tej uchwale próżno szukać powodów, z jakich lokalny prawodawca zdecydował się na zróżnicowanie sytuacji prawnej osób niepełnosprawnych korzystających z wózków inwalidzkich czy innych pojazdów przeznaczonych do poruszania się osób niepełnosprawnych, uprzywilejowując grupę, która porusza się wózkami inwalidzkim o parametrach określonych w kwestionowanym akcie.

Zróżnicowanie to prowadzi do niedozwolonej konstytucyjnie dyskryminacji ze względu na położenie społeczne (niepełnosprawność).

Nadto, zakwestionowane przepisy uchwały Nr V/123/19 prowadzą de facto do zawężenia podmiotowego kręgu osób upoważnionych do korzystania ze środków lokalnego transportu zbiorowego, co z punktu widzenia przepisów Prawa przewozowego jest nieuprawnione (brak kompetencji rady gminy).

W podsumowaniu rozstrzygnięcia organ nadzoru stwierdził, że przepisy § 8 ust. 7 lit. b, c i d w brzmieniu nadanym przez § 1 pkt 2,3 i 4 uchwały Nr V/123/19 Rady Miasta Szczecin z dnia 26 marca 2019 r., w sposób istotny naruszają obowiązujący porządek prawny (art. 15 ust. 5 ustawy Prawo przewozowe oraz art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej).

Wojewoda zwrócił również uwagę, iż w dniu 30 października 2018 r. Rada Miasta Szczecin podjęła uchwałę Nr XLV/1325/18 zmieniającą uchwałę w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin – Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie, w której § 1 pkt 2 nadała niemalże tożsame brzmienie regulacjom § 8 ust. 7 lit. b, c i d załącznika do uchwały Nr VI/79/15 Rady Miasta Szczecin z dnia 24 marca 2015 r. w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin – Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie, jak w§ 1 pkt 2, 3 i 4 uchwały Nr V/123/19 z dnia 26 marca 2019 r.

Wojewoda Zachodniopomorski rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 6 grudnia 2018 r., znak: P-l.4131.392.2018.EM, działając na podstawie art. 91 ust. 1 ustawy

o samorządzie gminnym, stwierdził nieważność ww. przepisów uchwały Nr XLV/1325/18. Rada Miasta Szczecin nie skorzystała z przysługującego jej na mocy art. 98 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, uprawnienia do zaskarżenia rozstrzygnięcia organu nadzoru do sądu administracyjnego, lecz po upływie 4 miesięcy podjęła ponowną próbę tożsamej zmiany przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin, nie zważając na przedstawioną przez Wojewodę ocenę prawną tychże unormowań.

Powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze Rada Miasta Szczecin zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie.

Skarżonemu rozstrzygnięciu nadzorczemu zarzuciła:

1. naruszenie przepisu art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym poprzez jego błędne zastosowanie i stwierdzenie nieważności § 1 pkt 2, 3 i 4 uchwały nr V/123/19 Rady Miasta Szczecin z dnia 26 marca 2019 roku zmieniającej uchwałę w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin – Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie, w zakresie w jakim nadane zostało brzmienie § 8 ust. 7 lit. b, c i d załącznika uchwały nr VI/79/15 Rady Miasta Szczecin z dnia 24 marca 2015 roku w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin – Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie,

2. naruszenie art. 15 ust. 5 ustawy Prawo przewozowe poprzez jego błędną interpretację i przyjęcie, iż § 1 pkt 2, 3 i 4 uchwały nr V/123/19 Rady Miasta Szczecin z dnia 26 marca 2019 roku zmieniającej uchwałę w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin – Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie został podjęty z przekroczeniem delegacji ustawowej wynikającej z ww. przepisu,

3. naruszenie art. 32 Konstytucji RP poprzez jego błędną interpretację i przyjęcie,

iż § 1 pkt 2, 3 i 4 uchwały nr V/123/19 Rady Miasta Szczecin z dnia 26 marca

2019 roku zmieniającej uchwałę w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin – Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie narusza konstytucyjną zasadę równości.

W związku z tak sformułowanymi zarzutami Rada Miasta Szczecin wniosła:

1. o uchylenie w całości zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody Zachodniopomorskiego z dnia 6 grudnia 2018 roku,

2. o zasądzenie na rzecz Skarżącego od Wojewody zwrotu kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi strona skarżąca podniosła, że § 1 uchwały nr V/123/19 Rady Miasta Szczecin z dnia 26 marca 2019 roku zmieniającej uchwałę w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin – Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie nadane zostało nowe brzmienie

§ 8 ust. 7 a) - d) załącznika uchwały nr VI/79/15 Rady Miasta Szczecin z dnia 24 marca 2015 roku w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin - Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie.

Uchwała, której nieważność stwierdził Wojewoda, została podjęta na podstawieart. 15 ust. 5 ustawy Prawo przewozowe. Z powyższego przepisu wynika, że przepisy porządkowe obowiązują wszystkich podróżnych, a ich podstawowym celem jest zagwarantowanie bezpieczeństwa i porządku w transporcie. Natomiast, określenie przez Radę Miasta Szczecin rodzaju pojazdu (wózek inwalidzki w tym z napędem elektrycznym, skuter lub inny pojazd, które w sposób jednoznaczny nie są określane jako wózki inwalidzkie), na którym porusza się osoba niepełnosprawna, jak i jego parametrów (wymiary, wymogi konstrukcyjne umożliwiające obrócenie się wózka wewnątrz pojazdu w miejscu wokół własnej osi) służy właśnie temu celowi, tj. zapewnieniu bezpieczeństwa i porządku wszystkim podróżnym, a więc mieści się w zakresie pojęcia "przepisów porządkowych". Ponadto, przyjęta regulacja odnosi się wprost do zachowania podróżnych, w tym wypadku osób niepełnosprawnych, albowiem określa wymogi techniczne odnośnie pojazdu, które muszą być spełnione, aby poruszająca się na nim osoba niepełnosprawna mogła skorzystać z przewozu środkiem transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin.

Powyższe zaś czyni w pełni zasadnym zarzut naruszenia przez organ nadzoru

w skarżonym rozstrzygnięciu nadzorczym przepisu art. 15 ust. 5 ustawy Prawo przewozowe poprzez jego błędną interpretację i przyjęcie, iż § 1 pkt 2, 3 i 4 uchwały

nr V/123/19 Rady Miasta Szczecin z dnia 26 marca 2019 roku zmieniającej uchwałę

w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin – Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie został podjęty

z przekroczeniem delegacji ustawowej wynikającej z ww. przepisu.

Rada wskazała nadto, iż zgodnie z art. 46 ust. 1 pkt 9a ustawy o publicznym transporcie zbiorowym, funkcjonowanie publicznego transportu zbiorowego odbywa się również zgodnie z m.in. regulaminem przewozu osób w publicznym transporcie zbiorowym opracowanym przez organizatora, w tym wypadku Gminę Miasto Szczecin. W tym regulaminie, zgodnie z art. 47 powołanej ustawy, określa się natomiast w szczególności warunki obsługi podróżnych, warunki odprawy oraz przewozu osób i bagażu, a także wskazuje się podmiot właściwy do przyjmowania skarg i reklamacji wynikających z realizacji usług w zakresie publicznego transportu zbiorowego oraz terminy rozpatrywania skarg i reklamacji. Natomiast, w zakresie pojęcia warunków przewozu osób i rzeczy niewątpliwie mieści się określenie rodzaju pojazdu, jak i jego parametrów, które muszą być spełnione, aby osoba niepełnosprawna poruszająca się na nim mogła skorzystać z przewozu środkiem transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin.

Strona skarżąca wskazała nadto, że w celu uniknięcia jakichkolwiek wątpliwości, należy wyjaśnić, iż w uchwale nr V/123/19 Rady Miasta Szczecin z dnia 26 marca 2019 roku zmieniającej uchwałę w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin - Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie przywołano maksymalne gabaryty wózków inwalidzkich określonych w powszechnie obowiązującej Polskiej Normie PN-ISO 7193 z grudnia 2001 roku, w której podano m.in. w:

- pkt "0" Wprowadzenie, że "Celem niniejszej normy międzynarodowej jest ustalenie maksymalnych gabarytów wózków inwalidzkich o napędzie ręcznym i elektrycznym, które powinny być uwzględnione przez architektów, inżynierów, producentów i instytucje publiczne przy projektowaniu na przykład pojazdów mechanicznych, autobusów itd., aby mogły korzystać z nich także osoby poruszające się na wózkach inwalidzkich. Ponadto, ustalenie granic gabarytów może stanowić wytyczne dla producentów wózków inwalidzkich w pracach rozwojowych",

- pkt 4 Gabaryty, że "podane gabaryty zmierzono zgodnie z ISO 7176/5" (4.1),

a "wózek inwalidzki należy uznać za zgodny z normą międzynarodową, jeżeli jego wymiary nie przekraczają następujących wartości maksymalnych: całkowita długość (l) 1200 mm, całkowita szerokość (b) 700 mm oraz całkowita wysokość (h) 1090 mm".

Ponadto, przepisy ww. uchwały znalazły oparcie w postanowieniach Regulaminu 107EKG/ONZ, w którym wskazano wzorcowe parametry wózka inwalidzkiego dopuszczonego do przewozu autobusami. Parametry te są zgodne z wymiarami jak w normie przywołanej powyżej. Natomiast Regulamin ten to zbiór przepisów homologacyjnych od spełnienia, których uzależnione jest dopuszczenie autobusów do produkcji, a następnie do ruchu drogowego.

Skarżąca nie zgodziła się z organem nadzoru, iż "unormowania te pozwalają na dowolną ocenę przez kierującego pojazdem, czy osoba niepełnosprawna poruszająca się na wózku inwalidzkim (bądź innym pojazdem) "dostąpi przywileju" przejazdu środkiem transportu publicznego", albowiem to nie kierujący będzie dowolnie decydował, czy dana osoba niepełnosprawna poruszająca się na określonym pojeździe będzie mogła skorzystać z transportu publicznego, ale wynika to z maksymalnych gabarytów wózków inwalidzkich dopuszczonych do przewozu autobusami, które wynikają z przywołanej wyżej Polskiej Normy PN-ISO 7193 z grudnia 2001 roku, normy ISO 7176/5 oraz Regulaminu 107EKG/ONZ. Z uwagi na powyższe, nie można również w żadnym stopniu zgodzić się z organem nadzoru, iż taka regulacja jest nie do pogodzenia z konstytucyjną zasadą równości wynikającej z art. 32 Konstytucji RP, gdyż stanowi przejaw dyskryminacji poprzez ograniczenie prawa przewozu osób niepełnosprawnych, które poruszają się wózkami inwalidzkimi (bądź innymi pojazdami przeznaczonymi do poruszania się osób niepełnosprawnych), o innych niż określone w uchwale parametry, albowiem jak wskazano wyżej parametry te wynikają z ogólnie przyjętych międzynarodowych norm technicznych, które zostały określone celem umożliwienia korzystania przez osoby niepełnosprawne poruszające się na wózkach inwalidzkich

z pojazdów mechanicznych, autobusów, czy budynków użyteczności publicznej itp.

Co zaś szczególnie istotne, ww. normy zostały przywołane w uzasadnieniu zakwestionowanej uchwały.

Powyższe zaś czyni w pełni zasadnym zarzut naruszenia przez organ nadzoru

w skarżonym rozstrzygnięciu nadzorczym przepisu art. 32 Konstytucji RP poprzez jego błędną interpretację i przyjęcie, iż § 1 pkt 2, 3 i 4 uchwały nr V/123/19 Rady Miasta Szczecin z dnia 26 marca 2019 roku zmieniającej uchwałę w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin - Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie narusza konstytucyjną zasadę równości.

Zdaniem skarżącej, nie jest rzeczą organu nadzoru "troska", w jaki sposób kierujący pojazdem będzie dokonywał pomiarów wózka inwalidzkiego lub innego pojazdu, na którym będzie poruszać się osoba niepełnosprawna, albowiem przyszła praktyka stosowania prawa nie mieści się w żadnym stopniu w zakresie badania legalności aktu.

W związku z powyższym, jako w pełni uzasadniony jawi się zarzut naruszenia

w rozstrzygnięciu nadzorczym z dnia 6 grudnia 2018 roku przez organ nadzoru przepisu art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym poprzez jego błędne zastosowanie i bezpodstawne stwierdzenie nieważności § 1 pkt 2, 3 i 4 uchwały nr V/123/19 Rady Miasta Szczecin z dnia 26 marca 2019 roku zmieniającej uchwałę w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin – Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie, w zakresie w jakim nadane zostało brzmienie § 8 ust. 7 lit. b, c i d załącznika uchwały nr VI/79/15 Rady Miasta Szczecin z dnia 24 marca 2015 roku w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin – Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie.

Strona skarżąca odniosła się również do uwag Wojewody Zachodniopomorskiego zawartych w rozstrzygnięciu nadzorczym z dnia 30 kwietnia 2019 r., poza argumentacją prawną mającą uzasadniać konieczność stwierdzenia nieważności zakwestionowanej uchwały, odnoszących się do celu jej podjęcia.

Skarżąca nie zgodziła się również z zarzutem, iż uchwałą nr V/123/19 Rady Miasta Szczecin z dnia 26 marca 2019 roku nadane zostało brzmienie § 8 ust. 7 lit. b, c i d załącznika uchwały nr VI/79/15 Rady Miasta Szczecin z dnia 24 marca 2015 r. w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin – Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie niemalże tożsame z tym, jakie tym przepisom nadała uchwała nr XLV/1325/18 Rady Miasta Szczecin z dnia 30 października 2018 roku, która to została zakwestionowana przez Wojewodę Zachodniopomorskiego rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia 6 grudnia 2018 roku. Zmiany przyjęte uchwałą nr V/123/19 Rady Miasta Szczecin z dnia 26 marca 2019 roku mają bowiem węższy charakter niż te wynikające z uchwały nr XLV/1325/18 Rady Miasta Szczecin z dnia 30 października 2018 roku, a przede wszystkim zrezygnowano z uprzednio zakwestionowanego przez Wojewodę Zachodniopomorskiego kluczowego parametru wagi wózka inwalidzkiego wraz z osobą niepełnosprawną.

Wojewoda Zachodniopomorski w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

W uzasadnieniu pisma organ nadzoru powielił argumenty zawarte w zaskarżonym rozstrzygnięciu nadzorczym podkreślając, iż przepisy uchwały, których została stwierdzona nieważność nie odnoszą się wprost do zachowania podróżnych, w tym wypadku osób niepełnosprawnych, albowiem określają wymogi techniczne odnośnie pojazdu, które muszą być spełnione, aby poruszająca się na nim osoba niepełnosprawna mogła skorzystać z przewozu środkiem transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę – Miasto Szczecin. W żadnym bowiem razie nie można zakwalifikować rodzaju wózka inwalidzkiego oraz jego wymiarów i wymogów konstrukcyjnych do pojęcia zachowania się podróżnego. Zgodnie z definicją Słownika Języka Polskiego PWN "zachowywać się" to nic innego jak obchodzić się, odnosić się, podchodzić, postępować, prowadzić się, sprawować się, traktować, ustosunkowywać się,

Tym samym nie budzi wątpliwości, że § 8 ust. 7 lit. b, c i d, w których Rada Miasta Szczecin określiła zarówno rodzaj pojazdu (wózek inwalidzki w tym z napędem elektrycznym, skuter lub inny pojazd, które w sposób jednoznaczny nie są określone jako wózki inwalidzkie), na którym porusza się osoba niepełnosprawna, jak i jego parametry (wymiary, wymogi konstrukcyjne umożliwiające obrócenie się wózka wewnątrz pojazdu w miejscu wokół własnej osi), które muszą być spełnione aby osoba niepełnosprawna poruszając się na nim mogła skorzystać z przewozu środkiem transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę – Miasto Szczecin, nie mieści się w pojęciu "przepisów porządkowych" w rozumieniu prawa przewozowego, do których określenia umocowany jest organ stanowiący gminy, a które – co wskazano powyżej – powinny określać wyłącznie sposób zachowania się podróżnych, czy pracowników przewoźnika (kierowcy autobusu, motorniczego) podczas korzystania z infrastruktury transportowej.

Organ nadzoru podkreślił, że samorządowe akty normatywne muszą spełniać wymóg zgodności z Konstytucją i ustawami. Prawodawca (także lokalny) ma więc obowiązek stosować wszelkie dostępne sposoby analizy prawniczej i techniki prawodawcze, aby tę zgodność zapewnić. Bez wątpienia podstawowym narzędziem, jakiego można użyć przy wykonywaniu czynności związanych z redagowaniem przepisów aktów normatywnych, jest rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów w sprawie "Zasad techniki prawodawczej". To także podstawowe narzędzie oceny "używane" przez organy nadzoru, które stwierdzają niezgodność z prawem uchwał i zarządzeń organów jednostek samorządu terytorialnego.

Jedną z fundamentalnych zasad poprawnej legislacji jest zasada ochrony zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa. Podstawową formą jej naruszenia jest sytuacja, w której określone rozwiązanie prawne ma charakter iluzoryczny i pozorny. W orzeczeniu z dnia 2 marca 1993 r., sygn. akt K 9/92 Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że nie można tworzyć konstrukcji normatywnych, które są niewykonalne, stanowią złudzenie prawa i w konsekwencji dają jedynie pozór ochrony interesów jednostki, a z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie. Osoba kierująca pojazdem (autobusem, tramwajem) nie jest bowiem upoważniona do badania, czy dana osoba poruszająca się na wózku inwalidzkim (lub innym pojazdem) jest uprawniona do przejazdu środkiem transportu publicznego, nie sposób również sobie wyobrazić sytuację, w której kierowca (maszynista) będzie dokonywał pomiaru wózka inwalidzkiego przed podjęciem decyzji o możliwości przewozu danej osoby niepełnosprawnej.

Wojewoda zwrócił również uwagę na odmienność regulacji zawartych w art. 15 ust. 5 ustawy Prawo przewozowe i przepisów ustawy o publicznym transporcie zbiorowym.

Odnosząc się argumentów strony skarżącej dotyczących gabarytów wózków inwalidzkich oraz stosowania Polskich Norm w tej sprawie organ nadzoru podkreślił, że stan prawny, w którym stosowanie Polskich Norm - które pełniły rolę przepisów - było obligatoryjne, a nieprzestrzeganie ich postanowień stanowiło naruszenie prawa - został zmieniony przez polskiego prawodawcę. W dniu 1 stycznia 2003 r. weszła bowiem w życie ustawa o normalizacji, w której ustawodawca wprost postanowił, że stosowanie Polskich Norm jest dobrowolne (art. 5 ust. 3 cyt. ustawy), w konsekwencji twierdzenie skarżącej, iż to Polska Norma PN-ISO 7193, opisująca maksymalne gabaryt wózków inwalidzkich o napędzie ręcznym i elektrycznym, wymogła na organie stanowiącym Gminy Miasta Szczecin wprowadzenie jej postanowień do aktu prawa miejscowego, jest całkowicie pozbawione słuszności.

Dodatkowo Wojewoda zaznaczył, że analiza postanowień ustawy o normalizacji prowadzi do wniosku, że Polska Norma jest dokumentem opisującym sprawdzony stan wiedzy technicznej, świadczącym o jego aktualnym poziomie (światowym, regionalnym, krajowym) w danej dziedzinie, przeznaczonym do dobrowolnego stosowania, służącym ułatwieniu i uproszczeniu przepływu towarów i usług pomiędzy rynkami, mogącym stanowić podstawę porozumienia sfery gospodarczej, rządowej i społecznej w spełnieniu określonych warunków bezpieczeństwa i jakości wyrobów i usług, chronionym prawem autorskim, niebędącym informacją publiczną.

Organ nadzoru odniósł się również do zanegowania przez skarżącą twierdzenia, iż uchwale Nr XLV/1325/18 z dnia 30 października 2018 r. (której nieważność w części stwierdził Wojewoda), Rada Miasta Szczecin nadała niemalże tożsame brzmienie regulacjom § 8 ust. 7 lit. b, c i d załącznika do uchwały Nr VI/79/15 Rady Miasta Szczecin z dnia 24 marca 2015 r. w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin - Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie, jak w § 1 pkt 2, 3 i 4 uchwały Nr V/123/19 z dnia 26 marca 2019 r. Na dowód zbieżności ww. przepisów organ nadzoru dokonał ich porównania w formie tabeli.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie z w a ż y ł, co następuje:

Zgodnie z art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2019 r., poz. 506), dalej: "u.s.g.", uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. O nieważności uchwały lub zarządzenia w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia, w trybie określonym w art. 90 u.s.g. Stosownie natomiast do treści art. 91 ust. 4 u.s.g., w przypadku nieistotnego naruszenia prawa organ nadzoru nie stwierdza nieważności uchwały lub zarządzenia, ograniczając się do wskazania, iż uchwałę lub zarządzenie wydano z naruszeniem prawa. W konsekwencji, stwierdzenie nieważności uchwały organu gminy przez organ nadzoru może mieć miejsce wyłącznie w przypadku istotnego naruszenia prawa.

Za istotne naruszenie prawa w doktrynie i orzecznictwie sądów administracyjnych uznaje się uchybienie prowadzące do takich skutków, które nie mogą zostać zaakceptowane w demokratycznym państwie prawnym, które wpływają na treść uchwały lub zarządzenia (por. wyrok NSA z 11 lutego 1998 r., II SA/Wr 1459/97, wyrok NSA z dnia 8 lutego 1996 r., SA/Gd 327/95, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 13 kwietnia 2012 r., IV SA/Wr 625/11, www.orzeczenia.nsa.gov.pl; dalej CBOSA). Takim uchybieniem jest między innymi naruszenie przepisów prawa wyznaczających kompetencje do wydania aktu lub podstawę prawną, przepisów prawa ustrojowego, przepisów prawa materialnego – przez wadliwą ich wykładnię – oraz przepisów regulujących procedurę podejmowania uchwał, jeżeli na skutek tego naruszenia zapadła uchwała innej treści, niż gdyby naruszenie nie nastąpiło (por. M. Stahl, Z. Kmieciak, Akty nadzoru nad działalnością samorządu terytorialnego w świetle orzecznictwa NSA i poglądów doktryny, Samorząd Terytorialny 2001, z.1-2).

Rozpoznając skargę gminy na akt nadzoru stwierdzający nieważność uchwały organu gminy, sąd obowiązany jest badać zwłaszcza treść samej uchwały, rozstrzygając między innymi to, czy stwierdzenie nieważności zostało podjęte zgodnie z przepisem ustanawiającym kryteria tego stwierdzenia. Przedmiotem oceny sądu musi być więc również ustalenie, czy rzeczywiście uchwała lub zarządzenie w sposób istotny narusza prawo. Działanie sądu winno mieć charakter dwustopniowy i obejmować badanie zgodności z prawem samej uchwały lub zarządzenia, potem badanie zgodności z prawem rozstrzygnięcia nadzorczego stwierdzającego nieważność (zob. por.: J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, uw. 3 do art. 148; J. Zimmermann, Elementy procesowe nadzoru i kontroli NSA nad samorządem terytorialnym, "Państwo i Prawo" 1991, nr 10, s. 48; wyrok NSA z dnia 5 grudnia 1995 r., SA/Rz 1109/95, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 24 maja 2017 r., IV SA/Po 24/17, CBOSA). W sprawach ze skarg na rozstrzygnięcie nadzorcze, gdy przedmiotem tego rozstrzygnięcia jest uchwała rady gminy, chodzi w istocie o to samo o co chodzi w sprawie ze skargi na uchwałę rady gminy wniesionej na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym (zob. wyrok NSA z dnia 4 sierpnia 2011 r., II OSK 168/11, CBOSA).

Przedmiotem kontroli w niniejszej sprawie jest rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Zachodniopomorskiego stwierdzające nieważność § 1 pkt 2,3 i 4 uchwały

nr V/123/19 Rady Miasta Szczecin z dnia 26 marca 2019 r. zmieniającej uchwałę

w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin- Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie.

Powołana wyżej uchwała została podjęta w wykonaniu delegacji ustawowej zawartej w przepisie art. 15 ust. 5 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe. Przepis ten stanowi, że w odniesieniu do regularnego przewozu osób oraz przewozu osób i bagażu taksówkami przepisy porządkowe określa rada gminy, a na terenie miasta stołecznego Warszawy – Rada miasta stołecznego Warszawy.

Uchwała będąca przedmiotem oceny legalności jest uchwałą zmieniającą uchwałę Rady Miasta Szczecin nr VI/79/15 z dnia 24 marca 2015 r. w sprawie przepisów porządkowych dotyczących przewozu osób i bagażu ręcznego środkami lokalnego transportu zbiorowego organizowanego przez Gminę Miasto Szczecin – Zarząd Dróg i Transportu Miejskiego w Szczecinie, w części dotyczącej zasad przewozu osób niepełnosprawnych poruszających się na wózkach inwalidzkich, w zakresie obowiązków kierowcy wobec pasażerów na wózku inwalidzkim, parametrów wózka inwalidzkiego w celu umożliwienia bezpiecznego przewozu osoby poruszającej się na wózku inwalidzkim oraz wprowadzenia zakazu przewożenia skuterów lub innych pojazdów, które w sposób jednoznaczny nie są określane jako wózki inwalidzkie, w tym z napędem elektrycznym, niespełniających parametrów wskazanych w § 8 ust. 7 lit. b.

Przepis art. 15 ust. 5 ustawy Prawo przewozowe zawiera regulację oraz szczególną delegację dotyczącą określenia przepisów porządkowych związanych

z przewozem osób i bagażu środkami transportu publicznego, w odniesieniu do gminnego regularnego przewozu osób oraz przewozów osób i bagażu taksówkami. Przepisy porządkowe na gruncie prawa przewozowego należy więc rozumieć, na co zwrócił uwagę WSA we Wrocławiu w wyroku z dnia 5 lipca 2012 r. w sprawie o sygn. akt III SA/Wr 163/12 oraz WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 29 września 2005 r. w sprawie IV SA/Gl 617/05, jako regulację prawną zawierającą nakazy oraz zakazy mające na celu ochronę życia, zdrowia, mienia osób korzystających z publicznego transportu zbiorowego oraz zapewnienie porządku, spokoju i bezpieczeństwa publicznego w publicznym transporcie zbiorowym.

Analizując przepisy uchwały nr V/123/19 z punktu widzenia wyżej wskazanych cech, jakim winny odpowiadać przepisy porządkowe, należy stwierdzić, że cechą, której lokalny ustawodawca nadał priorytet jest zapewnienie bezpieczeństwa przewozu wszystkim podróżnym korzystającym z lokalnego transportu zbiorowego bez względu na to, czy jest to osoba niepełnosprawna poruszająca się na wózku, niepełnosprawna poruszająca się samodzielnie, czy też pasażerowie, którzy są pełnosprawni. Przepisy zmienionej uchwały zawierają parametry wózka inwalidzkiego, które w przekonaniu lokalnego prawodawcy – zapewnią bezpieczny przewóz osoby niepełnosprawnej na wózku w miejscu przeznaczonym dla wózków inwalidzkich, określają możliwość zabezpieczenia pasami bezpieczeństwa (o ile znajdują się na wyposażeniu pojazdu) oraz stanowią o bezpiecznym wjeździe i wyjeździe na wózku (przy pomocy kierowcy) do i z pojazdu.

Zauważyć należy, że dotychczasowa regulacja dotycząca przewozu pasażera na wózku inwalidzkim, zawarta w § 8 ust. 7 uchwały nr VI/79/15 z dnia 24 marca 2015 r., zgodnie z którą: "Wózki inwalidzkie, w tym z napędem elektrycznym, powinny być ustawione w wyznaczonym miejscu tyłem do kierunku jazdy, zablokowane za pomocą hamulca oraz zabezpieczone pasami bezpieczeństwa znajdującymi się na wyposażeniu pojazdu." była – zdaniem sądu, dość ograniczona. W istocie określała bowiem wyłącznie obowiązki osoby niepełnosprawnej poruszającej się na wózku w czasie wykonywania przewozu, natomiast pomijała chociażby obowiązki kierującego pojazdem wobec tych osób. Nie zawierała również regulacji dotyczących samego wózka inwalidzkiego, wskazując jedynie, że może to być również wózek elektryczny. W ocenie Rady Miasta unormowania wymagało także określenie parametrów wózka inwalidzkiego, którym porusza się osoba niepełnosprawna by umożliwić wykonanie przewozu wózka środkami transportu, których możliwości techniczne w tym aspekcie nie są nieograniczone.

Jak wynika z wyjaśnień Rady, w uregulowaniu tej kwestii w § 8 ust. 7 lit. b i c należy dostrzec przede wszystkim dbałość o bezpieczeństwo przewozu wszystkich pasażerów bez względu na to, czy są to osoby niepełnosprawne, czy też nieposiadające ograniczeń w sprawnym poruszaniu się.

Sąd nie dostrzega w przepisach zakwestionowanej przez organ nadzoru uchwały dyskryminacji osób niepełnosprawnych poruszających się na wózkach. Przepisy te normują w sposób czytelny i zrozumiały warunki przewozu osób poruszających się na wózkach.

Oczywistym jest, że nie każdy pojazd, którym porusza się osoba niepełnosprawna może być przedmiotem przewozu ze względu na to, że nie jest przystosowany do jego przewozu zarówno z przyczyn technicznych, jak i ze względu na konieczność zapewnienia bezpieczeństwa zarówno osobie niepełnosprawnej jak i kierowcy pojazdu asystującemu osobie niepełnosprawnej przy wjeździe czy wyjeździe z pojazdu oraz pozostałym podróżnym.

Ustanowienie zatem precyzyjnych zasad w przepisach porządkowych poprzez określenie parametrów wózka inwalidzkiego (odpowiadających Polskiej Normie PN-ISO 7193) oraz ich ogłoszenie, tak jak tego wymagają przepisy prawa miejscowego, nie jest przejawem dyskryminacji osób niepełnosprawnych lecz oznacza sformułowanie wobec nich minimalnych warunków, które muszą być przestrzegane by przewóz wszystkich pasażerów środkiem lokalnego transportu zbiorowego był bezpieczny. Jak słusznie zauważył organ nadzoru, zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy o normalizacji stosowanie Polskich Norm jest dobrowolne. Należy również zwrócić uwagę na przepis art. 2 pkt 4 tej ustawy, zgodnie z którym, przez normę rozumie się przez to dokument przyjęty na zasadzie konsensusu i zatwierdzony przez upoważnioną jednostkę organizacyjną, ustalający – do powszechnego i wielokrotnego stosowania – zasady, wytyczne lub charakterystyki odnoszące się do różnych rodzajów działalności, lub ich wyników i zmierzający do uzyskania optymalnego stopnia uporządkowania w określonym zakresie. Taka norma została przyjęta wobec wózków inwalidzkich i jej stosowanie - mając na uwadze intencje ustawodawcy – ma cel porządkujący i w takim znaczeniu, zdaniem sądu, została użyta.

Wątpliwy jest zarzut organu nadzoru, że przepis dotyczący parametrów wózka inwalidzkiego jest niewykonalny albowiem wymiary wózka winny podlegać przed każdym przewozem weryfikacji. O niewykonalności można by mówić wówczas, gdyby kierowca takiej weryfikacji parametrów nie mógł faktycznie dokonać.

W ocenie sądu, zarzut ten jest również o tyle niezrozumiały, że podanie przez przewoźnika informacji o treści przepisu § 8 ust. 7 lit. b i c uchwały czy to na przystankach komunikacji lokalnej, czy też w formie informacji na zewnątrz pojazdu, czy w jego wnętrzu, odniesie taki sam skutek jak chociażby informowanie podróżnych o zakazie przewozu bagażu ponadnormatywnego, przedmiotów, które mogą wyrządzić szkodę innym pasażerom czy obowiązku zdejmowania plecaka o gabarytach zagrażających bezpieczeństwu współpasażerów.

Uzasadniając zarzut naruszenia art. 32 Konstytucji RP organ nadzoru, powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 5 listopada 1997 r. TK 22/97, wskazał, że z przepisu tego wynika nakaz jednakowego traktowania wszystkich obywateli w obrębie określonej klasy (kategorii). Wszystkie podmioty charakteryzujące się w równym stopniu daną cechą istotną (relewantną) powinny być potraktowane równo, a więc według jednakowej miary, bez zróżnicowań, zarówno dyskryminujących jak i faworyzujących. Ewentualne różnicowanie sytuacji prawnej jest możliwe, ale tylko z uzasadnionych względów. W kontekście tego wywodu Wojewoda dostrzegł, że lokalny prawodawca zróżnicował sytuację prawną osób niepełnosprawnych poruszających się na wózkach o wymiarach nieznacznie przewyższających maksymalne gabaryty ustalone przez Radę a uprawniających do przewozu miejskimi środkami transportu lokalnego.

Zarzut ten jest całkowicie chybiony, albowiem wbrew twierdzeniu organu uchwała nie narusza konstytucyjnej zasady równości. Nie jest bowiem naruszeniem tej zasady określenie przez prawodawcę zasad przewozu osoby poruszającej się na wózku w celu zapewnienia bezpieczeństwa zarówno tej osobie, jak i pozostałym współpasażerom. Obowiązki w celu zapewnienia bezpiecznego przewozu zostały nałożone zarówno na pasażerów, którzy nie są osobami niepełnosprawnymi, jak i na osoby niepełnosprawne. Wszystkie osoby niepełnosprawne, aby skorzystać z możliwości przewozu na wózku, muszą spełnić te same warunki.

Uchwalenie przez Radę Miasta tego przepisu nie oznacza, wbrew temu,

co twierdzi organ nadzoru, iż organ stanowiący gminy stwarza takie mechanizmy legislacyjne, które nie służą wspieraniu osób niepełnosprawnych oraz nie przeciwdziałają ich wykluczeniu społecznemu.

Można oczekiwać od lokalnego prawodawcy takich przepisów prawa, w których jasno i czytelnie sformułowane są prawa i obowiązki pasażerów, bez względu na to, czy są osobami niepełnosprawnymi, czy też do takich osób się nie zaliczają, oraz osób obsługujących środek transportu. Uchwała, której legalność oceniał sad oraz organ nadzoru te kryteria spełnia.

Odnosząc się do zarzutu Wojewody Zachodniopomorskiego, że uchwała, którą uczynił przedmiotem zaskarżonego aktu nadzoru, jest niemalże tożsama z tą, której nieważność stwierdził w rozstrzygnięciu nadzorczym z dnia 6 grudnia 2018 r.,

sąd wyjaśnia, że przedmiotem oceny legalności jest rozstrzygnięcie z dnia 30 kwietnia 2019 r. i stąd też przedmiotem oceny sądu może być tylko ten akt oraz uchwała, której akt ten dotyczy.

Jak wynika z powyższych rozważań, sąd podzielił w zasadniczej części stanowisko strony skarżącej, nie znajdując sprzeczności z prawem unieważnionej uchwały. Brak jest podstaw do przyjęcia, iż narusza ona w sposób istotny przepisy prawa w sytuacji, w której da się wyprowadzić z obowiązujących regulacji, że Rada Miasta Szczecin była uprawniona do określenia przepisów porządkowych o treści, które zakwestionował organ nadzoru.

W tym stanie rzeczy działając na podstawie art. 148 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r.

poz. 1302 ze zm.) sąd postanowił uchylić zaskarżony akt nadzoru, o czym orzekł

w pkt I sentencji wyroku. O kosztach sąd orzekł w pkt II wyroku na podstawie art. 200

w zw. z art. 205 § 2 powołanej ustawy.