drukuj    zapisz    Powrót do listy

6099 Inne o symbolu podstawowym 609, Wodne prawo, Inne, Oddalono skargę kasacyjną, II OSK 308/20 - Wyrok NSA z 2020-07-06, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II OSK 308/20 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2020-07-06 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2020-01-30
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Andrzej Jurkiewicz
Andrzej Wawrzyniak /przewodniczący sprawozdawca/
Małgorzata Masternak - Kubiak
Symbol z opisem
6099 Inne o symbolu podstawowym 609
Hasła tematyczne
Wodne prawo
Sygn. powiązane
II OSK 1759/20 - Wyrok NSA z 2020-10-15
IV SA/Wa 308/20 - Wyrok WSA w Warszawie z 2020-04-21
I SA/Op 265/19 - Wyrok WSA w Opolu z 2019-09-25
II OSK 309/20 - Wyrok NSA z 2020-07-06
I SA/Op 264/19 - Wyrok WSA w Opolu z 2019-09-25
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2018 poz 2268 art. 35 ust. 3 pkt. 1 art. 268 ust. 1 art. 270 ust. 4 art. 272 ust. 1 i 17
Ustawa z dnia 20 lipca 2017 r Prawo wodne - tekst jednolity
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Jurkiewicz Sędzia NSA Małgorzata Masternak - Kubiak po rozpoznaniu w dniu 6 lipca 2020 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Skarbu Państwa - Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe N. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 25 września 2019 r. sygn. akt I SA/Op 264/19 w sprawie ze skargi Skarbu Państwa - Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe N. na decyzję Dyrektora Zarządu Zlewni w N. Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie z dnia [...] kwietnia 2019 r. nr [...] w przedmiocie określenia opłaty stałej za pobór wód powierzchniowych za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2018 r. i nadpłaty w tej opłacie oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu wyrokiem z dnia 25 września 2019 r. oddalił skargę Skarbu Państwa - Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe Nadleśnictwo J. (dalej "Nadleśnictwo") na decyzję Dyrektora Zarządu Zlewni w N. Państwowego Gospodarstwa Wodnego Wody Polskie (dalej "Dyrektor Zarządu Zlewni") z dnia [...] kwietnia 2019 r., w przedmiocie określenia opłaty stałej za pobór wód powierzchniowych za okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2018 r. i nadpłaty w tej opłacie.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Zaskarżoną decyzją Dyrektor Zarządu Zlewni na podstawie art. 273 ust. 6 w zw. z art. 272 ust. 3, art. 14 ust. 2 i ust. 6 pkt 2, art. 273a ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne (j.t. Dz.U. z 2018 r., poz. 2268; dalej p.w.), art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (j.t. Dz.U. z 2018 r., poz. 2096; dalej k.p.a.) oraz art. 21 § 3 i art. 74a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (j.t. Dz.U. z 2018 r. poz. 800 ze zm.) w zw. z art. 300 ust. 1 p.w. określił Nadleśnictwu J. za okres od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r.:

I. opłatę stałą w wysokości 135 zł za pobór wód powierzchniowych,

II. wysokość nadpłaty w opłacie stałej w kwocie 143 zł za pobór wód powierzchniowych.

We wniesionej skardze Nadleśnictwo podniosło zarzut naruszenia art. 35 ust. 3 pkt 2 oraz art. 270 ust. 2 p.w., gdyż korzysta z usługi wodnej w postaci retencjonowania wód powierzchniowych, za co prawo wodne nie przewiduje obowiązku uiszczania opłaty zmiennej oraz korzysta z tych wód w celu nawadniania terenów leśnych co powoduje, że jest zwolniona z konieczności regulowania opłat stałych, ponieważ opłaty stałej nie ponosi się za pobór wód do celów leśnych na potrzeby nawadniania gruntów i upraw.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Zarządu Zlewni wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu skargę oddalił.

W ocenie Sądu zarzuty podniesione przez Nadleśnictwo w skardze nie podważyły prawidłowości rozstrzygnięcia organu. Sąd wskazał, że sprawa była już przedmiotem kontroli przeprowadzonej przez WSA w Opolu, w wyniku której uchylono poprzednią decyzję organu określającą opłatę stałą za pobór powierzchniowych, prawomocnym wyrokiem z dnia 12 września 2018 r. sygn. akt I SA/Op 220/18. Zdaniem Sądu, organ wywiązał się z zaleceń wskazanych w ww. wyroku. W szczególności poczynił rozważania odnoście do możliwości zastosowania w sprawie art. 270 ust. 2 p.w., uwzględniając w tym zakresie treść pozwolenia wodnoprawnego. Organ odniósł się szczegółowo do argumentów podnoszonych w reklamacji przez skarżącą, w tym do przepisów art. 163 i art. 188 ust. 2 p.w., czemu dał wyraz w prawidłowo sporządzonym uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Zastosował też, zgodnie ze stanowiskiem Sądu wyrażonym w wyroku z 12 września 2018 r., maksymalną roczną (a nie godzinową) wartość poboru wody powierzchniowej, która może być pobrana na podstawie pozwolenia wodnoprawnego. Wskazał, że pobór wody określony w pozwoleniu wodnoprawnym (dla napełnienia zbiornika) miał miejsce w 2012 r. - przed wejściem w życie ustawy Prawo wodne z 2017 r. - stąd zasadnie nie obciążył strony opłatą stałą w 2018 r. za usługę wodną, która została dokonana wcześniej (art. 305 p.w.).

Kontrolując zaskarżoną decyzję Sąd I instancji podał, że z akt administracyjnych sprawy wynika, że stronie skarżącej wydano w dniu [...] stycznia 2012 r. pozwolenie wodnoprawne na szczególne korzystanie z wód w zakresie: poboru wody z cieku "bez nazwy" do napełnienia zbiorników retencyjnych oraz do poboru wody z cieku "bez nazwy" do podtrzymania zalewu w okresie eksploatacji zbiorników retencyjnych, według parametrów korzystania z wód określonych w tej decyzji. Sąd podkreślił, że opłata stała została naliczona stronie skarżącej za pobór wód powierzchniowych, a nie za retencjonowanie tych wód. Obie kategorie usług wodnych podlegają odmiennej normatywnej dystynkcji, i zarówno Sąd, jak i organ oceny tej nie kwestionują. Stosownie do treści pozwolenia wodnoprawnego, strona skarżąca uzyskała uprawnienie do wykonania urządzeń wodnych, tj. odbudowę i renaturyzację dwóch zbiorników retencyjnych z zasilaniem bocznym oraz do szczególnego korzystania z wód w zakresie poboru wody z cieku "bez nazwy" do napełnienia zbiorników retencyjnych oraz do podtrzymania zalewu w okresie eksploatacji zbiorników retencyjnych. Treść pozwolenia wodnoprawnego nie pozostawia więc wątpliwości, że obejmuje ono uprawnienie do poboru wód powierzchniowych na potrzeby zbiorników retencyjnych: jednorazowego i uzupełniającego. W tym kontekście zarzuty skargi nawiązujące do wyłączenia usług wodnych polegających na retencjonowaniu wody spod reżimu opłat stałych Sąd uznał za niezasadne. Opłatę ustalono nie za retencjonowanie wód powierzchniowych, lecz stosownie do pozwolenia wodnoprawnego, za ich pobór. Nie zasługuje zatem na uwzględnienie - zdaniem Sądu - zarzut naruszenia art. 35 ust. 3 pkt 2 p.w. Zgodnie z art. 35 ust. 3 pkt 1 i 2 p.w., usługi wodne obejmują: 1. pobór wód podziemnych lub wód powierzchniowych; 2. piętrzenie, magazynowanie lub retencjonowanie wód podziemnych i wód powierzchniowych oraz korzystanie z tych wód. W ocenie Sądu, z materiału dowodowego zebranego w sprawie wynika, iż strona skarżąca korzysta z usługi wodnej w postaci poboru wód powierzchniowych. Ze znajdującego się w aktach sprawy pozwolenia wodnoprawnego wynika, iż Nadleśnictwu zezwolono na szczególne korzystanie z wód m.in. w zakresie poboru wody z cieku "bez nazwy" dla podtrzymania zalewu w okresie eksploatacji zbiorników retencyjnych. Tym samym nie zasługuje na uwzględnienie zarzut strony, iż nie korzysta ona z usługi wodnej wskazanej w art. 35 ust. 3 pkt 1 p.w. Nadto, analiza przepisów ustawy Prawo wodne nie daje podstaw do stwierdzenia, że sporne usługi nie podlegają opłacie z uwagi na to, że przedmiotowe urządzenia wodne zostały wytworzone w ramach wskazanego przez stronę programu unijnego. Sąd podał, że wbrew zarzutom skargi, pobór wody został dokonany, co Nadleśnictwo potwierdziło w wykazach zawierających informacje o ilości pobranej wody, stanowiących załączniki do protokołu kontroli, na co zasadnie zwrócił uwagę organ w odpowiedzi na skargę. Sąd wyjaśnił, że zwolnień z obowiązku ponoszenia opłat za korzystanie z usług wodnych nie można interpretować według zasad wykładni rozszerzającej. Tym samym nie można podzielić stanowiska strony, że organ naruszył art. 188 i art. 163 p.w. W ocenie Sądu, powołane przepisy nie dają podstaw do uznania, że w sprawie zastosowanie ma zwolnienie z opłaty stałej za pobór wód powierzchniowych. W rezultacie brak podstaw do uznania, że doszło do naruszenia art. 272 ust. 2 p.w., bowiem organ miał podstawy do ustalenia opłaty stałej w stosunku do strony skarżącej. Podnoszone w skardze argumenty wskazujące na wyłączenie możliwości ustalenia opłaty stałej z uwagi na pobór wód powierzchniowych do celów rolniczych lub leśnych na potrzeby nawadniania gruntów i upraw, na potrzeby chowu i hodowli ryb (art. 270 ust. 2 p.w.) nie zasługiwały, w ocenie Sądu, na uwzględnienie. Pobór wód powierzchniowych realizowany na podstawie wskazanego pozwolenia wodnoprawnego roku nie jest objęty hipotezą normy z art. 270 ust. 2 p.w. Do aktywizacji art. 270 ust. 2 p.w. nie wystarczy ustalenie, że poboru wód dokonano dla celów leśnych, konieczne jest również kumulatywne ustalenie pozytywne, że ów pobór odbywa się na potrzeby nawadniania gruntów i upraw, na potrzeby chowu i hodowli ryb oraz do celów elektrowni wodnych. Z treści pozwolenia wodnoprawnego nie wynika, że zbiorniki retencyjne i tym samym pobór wód powierzchniowych ma służyć celom leśnym, na potrzeby nawadniania gruntów i upraw. Eksponowane przez stronę skarżącą tezy nie znalazły, zdaniem Sądu, potwierdzenia w treści pozwolenia wodnoprawnego, a to ono pozostaje w tej materii dowodem kluczowym, ujawniającym rzeczywisty cel budowy zbiorników retencyjnych i poboru wód na ich potrzeby. Art. 403 p.w. wskazuje, że w pozwoleniu określa się cel korzystania z wód, a zatem słusznie wywiódł organ, że dla zastosowania zwolnienia z ust. 2 art. 270 w decyzji zezwalającej na pobór wód winno wyraźnie być wskazane, że pobór ten dotyczy celów leśnych na potrzeby nawadniania gruntów i upraw oraz potrzeby chowu i hodowli ryb. Treść pozwolenia wodnoprawnego wydanego przez Starostę K., na podstawie którego Nadleśnictwo dokonuje poboru wody nie wskazuje na to. Wreszcie, co istotne, w art. 34 pkt 12 p.w. wskazane zostało expressis verbis, że nawadnianie gruntów lub upraw wodami w ilości większej niż średniorocznie 5m³ na dobę stanowi "szczególne korzystanie z wód", tymczasem treść pozwolenia wodnoprawnego stanowiącego podstawę spornej opłaty wskazuje, że Nadleśnictwo korzysta z tzw. usług wodnych, o których mowa w art. 35 ust. 3 p.w. Zdaniem Sądu, mając na względzie przytoczone unormowania i ustalenia należy uznać, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu. Nadleśnictwo w związku z ww. urządzeniami wodnymi korzysta z usługi wodnej (pobór wód powierzchniowych) na podstawie pozwolenia wodnoprawnego wydanego przez Starostę K. na pobór wód powierzchniowych. Zatem w sprawie zaistniała przesłanka obligująca Dyrektora Zarządu Zlewni Wód Polskich w N. do wydania decyzji określającej wysokość opłaty stałej za okres od 1 stycznia 2018 r. do 31 grudnia 2018 r. w wysokości 135 zł za pobór wód powierzchniowych. Organ prawidłowo dokonał ustalenia wysokości opłaty: uwzględnił jednostkową stawkę za pobór wód powierzchniowych w wysokości 250 zł na dobę za 1 m³/s - § 15 pkt 2 rozporządzenia z dnia 22 grudnia 2017 r., liczbę dni w roku – 365 oraz maksymalną ilość wody powierzchniowej wyrażonej w m³/s, która może być pobrana na podstawie pozwolenia wodnoprawnego. Co do tej ostatniej wielkości Sąd uznał, że organ zasadnie przyjął, iż chodzi o usługę polegającą na uzupełnieniu zbiorników retencyjnych. Napełnienie zbiorników nastąpiło bowiem przed wejściem w życie Prawa wodnego, co w kontekście art. 305 p.w. wyłącza możliwość naliczenia opłaty. Organ właściwie uznał, że należy naliczyć opłatę za maksymalną możliwą do pobrania ilość wody w ramach uzupełnienia zbiornika i w tym celu uwzględnił wielkość: Qmaxr = 46720 m³/rok, przeliczając ją na m³/s. Sąd w pełni podzielił także stanowisko organu, że był on obowiązany działać na podstawie i w granicach prawa i naliczyć sporną opłatę, gdyż ewentualne odstępstwo w tym zakresie mogłoby wynikać jedynie z wyraźnego przepisu ustawy. Analiza norm prawa wodnego pozwala na twierdzenie, że ustawodawca istotnie formułuje expressis verbis w zakresie opłat zarówno zwolnienia przedmiotowe, jak i podmiotowe, jednak nie znajdują one zastosowania w tej sprawie. W ustawie Prawo wodne brak też przepisu, który pozwoliłby organowi fakultatywnie zwolnić w określonych sytuacjach, np. "z uwagi na wyjątkowe okoliczności", podmioty z opłat za usługi wodne, zatem organ zobligowany był do wymierzenia spornej opłaty. Wszelkie zwolnienia z danin publicznych, muszą być interpretowane w sposób ścisły, a tym samym, skoro Ordynacja podatkowa ma odpowiednie zastosowanie również w stosunku do opłat wynikających z ustawy Prawo wodne, to nie można przepisów dotyczących zwolnień z opłat tej ustawy interpretować według zasad wykładni rozszerzającej. Tym samym nie zasługiwały - zdaniem Sądu - na uwzględnienie zarzuty strony wskazujące na naruszenie art. 270 ust. 2 p.w., jak i pozostałe wskazane w skardze przepisy ustawy Prawo wodne (art. 188 ust. 2, art. 163), z których nie wynika zwolnienie z obowiązku ponoszenia opłaty za pobór wód – przepisy te mówią o obowiązku ponoszenia kosztów utrzymania urządzeń wodnych przez podmioty, które odnoszą z nich korzyści, oraz o obowiązkach m.in. Wód Polskich w zakresie ochrony przeciwpowodziowej.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosło Nadleśnictwo J., reprezentowane przez profesjonalnego pełnomocnika, domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku i orzeczenia reformatoryjnego na podstawie art. 188 p.p.s.a., uchylenia zaskarżonej decyzji, a także zasądzenia kosztów postępowania. Zaskarżonemu orzeczeniu strona skarżąca kasacyjnie zarzuciła naruszenie:

1) przepisów prawa materialnego:

1. art. 9 Dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej (dalej: Ramowa Dyrektywa Wodna) przez jego niezastosowanie i ustalenie opłaty stałej za pobór wody, który sprowadza się do jednorazowego napełnienia w 2012 r. zbiornika retencyjnego oraz zwrotnego przepływu wody co nie ma wpływu na stan i jakość wód,

2. art. 9 ust. 3 w zw. z art. 16 pkt 24-25 oraz art. 35 ust.3 pkt 2 p.w. poprzez jego niezastosowanie i w konsekwencji ustalenie opłaty za jednorazowy pobór wody w 2012 r., który sprowadzał się wyłącznie do napełnienia zbiornika retencyjnego,

3. art. 16 pkt 40, art. 35 ust. 3 pkt 1, art. 268 ust. 1, art. 272 ust. 1 i 17 oraz art. 273 ust. 6 p.w. poprzez ich niewłaściwe zastosowanie polegające na ustaleniu, że pobór zwrotny stanowi rodzaj poboru wód i w konsekwencji ustalenie opłaty stałej za pobór zwrotny, który sprowadza się wyłącznie do jednorazowego napełnienia zbiornika retencyjnego i przepływu wody.

2) przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy:

1. art. 6 i art. 7 k.p.a. poprzez ustalenie opłaty pomimo braku podstawy prawnej do jej ustalenia,

2. art. 7, art. 8 i art. 77 k.p.a. poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy i prowadzenie postępowania w sposób niebudzący zaufania do władzy publicznej, w szczególności niepodjęcie czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy,

3. art. 7a § 1 k.p.a. w zw. z art. 14 ust. 3 p.w. poprzez jego niezastosowanie przez sąd i pomimo istnienia wątpliwości co do treści art. 272 ust. 1, art. 268 ust. 1 w zw. z art. 16 pkt 40, art. 270 ust. 4 i art. 275 oraz art. 9 ust. 3 p.w. rozstrzygnięcie tych wątpliwości na niekorzyść skarżącej,

4. art. 107 § 3 k.p.a. poprzez nieprzedstawienie argumentów prowadzących do wskazanej przez Sąd interpretacji przepisów Prawa wodnego, tj. art. 272 ust. 1, art. 268 ust. 1 w zw. z art. 16 pkt 40 i art. 270 ust. 4 i art. 275 oraz art. 9 ust. 3 p.w.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.; dalej p.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania. W niniejszej sprawie nie występują, enumeratywnie wyliczone w art. 183 § 2 p.p.s.a., przesłanki nieważności postępowania sądowoadministracyjnego. Z tego względu, przy rozpoznaniu sprawy Naczelny Sąd Administracyjny związany był granicami skargi kasacyjnej. Granice te są wyznaczone każdorazowo wskazanymi w skardze kasacyjnej podstawami, którymi – zgodnie z art. 174 p.p.s.a. – może być: 1) naruszenie prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie lub 2) naruszenie przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Związanie Naczelnego Sądu Administracyjnego granicami skargi kasacyjnej polega na tym, że jest on władny badać naruszenie jedynie tych przepisów, które zostały wyraźnie wskazane przez stronę skarżącą. Ze względu na ograniczenia wynikające ze wskazanych regulacji prawnych, Naczelny Sąd Administracyjny nie może we własnym zakresie konkretyzować zarzutów skargi kasacyjnej, uściślać ich, ani w inny sposób korygować.

Rozpoznając w tak zakreślonych granicach skargę kasacyjną wniesioną w tej sprawie należy stwierdzić, iż nie została ona oparta na usprawiedliwionych podstawach.

Decydujące znaczenie dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy ma treść pozwolenia wodnoprawnego, udzielonego Nadleśnictwu J. na szczególne korzystanie z wód. Zgodnie z decyzją Starosty K. z dnia [...] stycznia 2012 r., Nadleśnictwu J. wydano pozwolenie wodnoprawne na szczególne korzystanie z wód w zakresie: 1. poboru wody z cieku "bez nazwy" do napełnienia zbiorników retencyjnych, 2. poboru wody z cieku "bez nazwy" do podtrzymania zalewu w okresie eksploatacji zbiorników retencyjnych, 3. zrzutu wody w czasie opróżniania zbiorników. Mając na uwadze treść pozwolenia wodnoprawnego Sąd I instancji prawidłowo stwierdził, że strona skarżąca korzysta z usługi wodnej w postaci poboru wód powierzchniowych. W konsekwencji powyższego Wojewódzki Sąd słusznie uznał, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa i to w stopniu uzasadniającym wyeliminowanie jej z obrotu prawnego.

Podniesione w skardze kasacyjnej nie mają w tej sytuacji usprawiedliwionych podstaw.

Odnosząc się do pierwszego z podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów, tj. naruszenia art. 9 Ramowej Dyrektywy Wodnej, wskazać należy, że w unormowaniu tym Parlament Europejski, zajmując się zwrotem kosztów za usługi wodne, zobowiązał Państwa Członkowskie do uwzględnienia zasady zwrotu kosztów usług wodnych, włączając koszty ekologiczne i materiałowe, uwzględniając analizę ekonomiczną wykonaną zgodnie z załącznikiem III oraz w szczególności zgodnie z zasadą "zanieczyszczający płaci". W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego trafnie wskazywano, że przepisy ustawy z dnia 20 lipca 2017 r. – Prawo wodne, którymi wprowadzono nowy system opłat za usługi wodne, stanowią transpozycję do polskiego porządku prawnego Dyrektywy 2000/60/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 października 2000 r. ustanawiającej ramy wspólnotowego działania w dziedzinie polityki wodnej. Przywołana regulacja Ramowej Dyrektywy Wodnej znalazła odzwierciedlenie m. in. w art. 9 ust. 3 p.w., zgodnie z którym gospodarowanie wodami opiera się na zasadzie zwrotu kosztów usług wodnych, uwzględniających koszty środowiskowe i koszty zasobowe oraz analizę ekonomiczną (wyrok NSA z 25.05.2020 r., II OSK 2912/19).

W odniesieniu do zarzutu naruszenia art. 9 Ramowej Dyrektywy Wodnej, podobnie jak podniesionych dalej zarzutów naruszenia art. 268 ust. 1 i art. 275 p.w., podkreślić przede wszystkim trzeba, że zarzuty te zostały wadliwie sformułowane. Naczelny Sąd Administracyjny może uwzględnić tylko te przepisy, które zostały wyraźnie wskazane w skardze kasacyjnej jako naruszone. Sąd kasacyjny nie może zastępować strony i precyzować czy uzupełniać przytoczonych podstaw kasacyjnych. Nie jest też uprawniony, ani zobowiązany poszukiwać za stronę naruszeń prawa, jakich mógł dopuścić się wojewódzki sąd administracyjny. Stąd też, skarga kasacyjna musi spełniać ustawowe wymogi określone w art. 176 w zw. z art. 174 p.p.s.a. W odniesieniu do przepisu, który nie stanowi jednej zamkniętej całości, a składa się z paragrafów (ustępów), punktów i innych jednostek redakcyjnych, wymóg skutecznie wniesionej skargi kasacyjnej jest spełniony wówczas, gdy wskazuje ona konkretny przepis naruszony przez sąd pierwszej instancji, z podaniem numeru artykułu, ustępu bądź paragrafu, punktu i ewentualnie innej jednostki redakcyjnej przepisu (por. np. wyrok NSA z 5.07.2017 r., II GSK 3071/15, LEX nr 2325013). Zarzucając naruszenie art. 9 Ramowej Dyrektywy Wodnej oraz art. 268 ust. 1 i art. 275 p.w. strona skarżąca kasacyjnie nie wskazała, która konkretnie jednostka redakcyjna każdego z tych artykułów – jej zdaniem – została naruszona. Tymczasem art. 9 Ramowej Dyrektywy Wodnej zawiera cztery ustępy, art. 268 ust. 1 posiada 5 punktów, z których pkt 3 dzieli się na dwa podpunkty, a art. 275 p.w. składa się z 25 ustępów, z których ust. 8 ma sześć punktów, a jego pkt 6 ma trzy podpunkty, natomiast ust. 20, 21, 22 i 23 mają po trzy punkty.

Jeżeli chodzi o zarzuty naruszenia art. 9 ust. 3 w zw. z art. 16 pkt 24-25 oraz art. 35 ust. 3 pkt 2 p.w., art. 16 pkt 40, art. 35 ust. 3 pkt 1, art. 268 ust. 1, art. 272 ust. 1 i 17 oraz art. 273 ust. 6 p.w., a także – powiązanych z przepisami postępowania administracyjnego – art. 14 ust. 3 p.w., art. 270 ust. 4 i art. 275 p.w., to Sąd I instancji również nie naruszył tych przepisów. Sąd – podobnie jak organ administracyjny w zaskarżonej decyzji – nie kwestionował, że gospodarowanie wodami opiera się na zasadzie zwrotu kosztów usług wodnych, uwzględniających koszty środowiskowe i koszty zasobowe oraz analizę ekonomiczną (art. 9 ust. 3), że Prezes Wód Polskich pełni funkcję organu wyższego stopnia w rozumieniu przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w stosunku do dyrektorów regionalnych zarządów gospodarki wodnej Wód Polskich w sprawach określonych ustawą (art. 14 ust. 3), a także, iż wysokość opłat ustalają Wody Polskie i przekazują je podmiotom obowiązanym do ponoszenia opłat za usługi wodne, w formie informacji, zawierającej sposób obliczenia tej opłaty (art. 272 ust. 17) oraz że w razie nieuznania reklamacji właściwy organ Wód Polskich albo wójt, burmistrz lub prezydent miasta określają wysokość opłaty za usługi wodne w drodze decyzji (art. 273 ust. 6). Nie przyjmował też innego rozumienia kosztów środowiskowych, kosztów zasobowych oraz poboru zwrotnego niż podane w ustawie Prawo wodne (art. 16 pkt 24, 25 i 40). Sąd nie miał przy tym podstaw do odmiennego stosowania tych uregulowań. Nie naruszył ponadto art. 272 ust. 1 p.w., ponieważ zajmował się problematyką opłaty stałej, a ust. 1 art. 272 p.w. dotyczy sposobu obliczania wysokości opłaty zmiennej.

Co do unormowań zawartych w art. 35 ust. 3 pkt 1 i 2 p.w. stwierdzić należy, że Sąd I instancji prawidłowo wskazał, że z uwagi na treść pozwolenia wodnoprawnego przedmiotem rozpatrywanej sprawy był pobór wód powierzchniowych (art. 35 ust. 3 pkt 1), a nie ich retencjonowanie (art. 35 ust. 3 pkt 2). Jak już wyżej zaznaczono, decydujące znaczenie w tej kwestii miała treść pozwolenia wodnoprawnego. Słusznie zatem Sąd I instancji uznał za prawidłowe stanowisko organu, że w sprawie tej nie miał zastosowania art. 35 ust. 3 pkt 2 p.w., lecz zastosowanie miał pkt 1 tego ustępu i artykułu.

W tej sytuacji chybiony jest zarzut naruszenia art. 270 ust. 4 p.w., bowiem przepis ten dotyczy opłaty za pobór wód do celów elektrowni wodnych, a nie taki był cel poboru wód powierzchniowych w niniejszej sprawie wynikający z pozwolenia wodnoprawnego. Unormowanie to nie miało więc w tej sprawie zastosowania.

Kontrolując zgodność z prawem zaskarżonej decyzji Sąd I instancji prawidłowo ocenił, że nie narusza ona zarówno przepisów prawa materialnego, jak i przepisów postępowania administracyjnego, w tym art. 6, art. 7, art. 8, art. 77 i art. 107 § 3 k.p.a. Podejmując zaskarżoną decyzję organ nie naruszył zasad wyrażonych w przywołanych przepisach oraz w sposób wystarczający dla prawidłowego rozstrzygnięcia zebrał i rozpatrzył cały materiał dowodowy. Organ nie miał przy tym podstaw do stosowania art. 7a § 1 k.p.a., gdyż w rozpatrywanej sprawie nie było wątpliwości co do treści norm prawnych mających w niej zastosowanie. Jak już wyżej podkreślano, treść pozwolenia wodnoprawnego przesądzała o przedmiocie sprawy, którym była opłata stała za pobór wód powierzchniowych.

Nie jest zaś naruszeniem powyższych przepisów oparcie na nich rozstrzygnięcia innego niż oczekiwane przez stronę, jak również niezastosowanie przepisów, które zdaniem strony powinny być zastosowane, chociaż organ administracyjny prawidłowo ich nie uwzględnił.

W tym stanie rzeczy wszystkie podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty nie znalazły usprawiedliwionych podstaw.

Mając na względzie powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w zw. z art. 182 § 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt