Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zdzisław Kostka (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Andrzej Wawrzyniak Sędzia del. WSA Mirosław Gdesz Protokolant starszy asystent sędziego Anita Lewińska-Karwecka po rozpoznaniu w dniu 16 maja 2019 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej M. F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 czerwca 2017 r. sygn. akt II SA/Wa 2063/16 w sprawie ze skargi M. F. na decyzję Komendanta Głównego Policji z dnia [...] października 2016 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia pozwolenia na broń palną bojową do celów ochrony osobistej 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od M. F. na rzecz Komendanta Głównego Policji kwotę 480 (czterysta osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 8 czerwca 2017 r., sygn. akt II SA/Wa 2063/16, oddalił skargę M. F. na decyzję Komendanta Głównego Policji z [...] października 2016 r., którą utrzymano w mocy decyzję Komendanta [...] Policji z [...] sierpnia 2016 r. o cofnięciu skarżącemu pozwolenia na broń palną do ochrony osobistej na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji.

W skardze kasacyjnej, zaskarżając wyrok Sądu pierwszej instancji w całości, skarżący zarzucił naruszenie art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji przez błędną wykładnię, mianowicie "nieuprawnione utożsamianie pojęcia przemieszczania broni z pokoju do innego pokoju tego samego budynku z noszeniem broni, o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji oraz odczytanie znaczenia pojęcia , użytego w art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji, musi uwzględniać treść definicji ustawowej zawartej w art. 10 ust. 4a tej ustawy, podczas gdy noszenie broni, o którym mowa m.in. w art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni (...) i amunicji i przemieszczanie broni w obrębie mieszkania nie stanowi przemieszczania poza miejsce, w którym broń jest przechowywana co też nie znajduje potwierdzenia w treści analizowanej definicji ustawowej z uwagi na to, że poprzez ustawodawca rozumie wszelkie przypadki, gdy osoba przemieszcza się z bronią, poza miejscem, w którym broń przechowuje, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca".

We wnioskach skargi kasacyjnej zażądano uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ administracji wniósł o jej oddalenie i zasądzenie zwrotu kosztów postępowania.

Rozpoznając skargę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (jednolity tekst ustawy - Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.) Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę jedynie nieważność postępowania. W niniejszej sprawie podstawy nieważności wskazane w art. 183 § 2 p.p.s.a. nie zachodzą, zaś granice skargi kasacyjnej zostały wyznaczone przez jej podstawy, czyli wskazane naruszenia przepisów prawa. Rozpoznając zatem skargę kasacyjną w tak określonych granicach NSA uznał, że jest ona pozbawiona usprawiedliwionych podstaw.

W skardze kasacyjnej nie kwestionuje się dokonanych przez organy administracji i zaakceptowanych przez Sąd pierwszej instancji ustaleń faktycznych, których istotna treść sprowadza się do tego, że skarżący, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu, oddał przez okno swego domu dwa strzały ostrzegawcze w celu odstraszenia domniemanych złodziei, przy czym wcześniej od tego okna przeszedł do pokoju, w którym znajdował się sejf z bronią, wyjął z sejfu broń i powrócił do okna, przez które następnie oddał wspomniane dwa strzały ostrzegawcze. W tych okolicznościach faktycznych, zdaniem NSA, organy administracji trafnie zastosowały art. 18 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 10 ust. 9 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz.U. z 2012 r. poz. 576 ze zm.). Pierwszy z powołanych przepisów stanowi, że właściwy organ Policji cofa pozwolenie na broń m.in. wtedy, gdy osoba, której takie pozwolenie wydano, przemieszcza się z rozładowaną bronią albo nosi broń, znajdując się w stanie po użyciu alkoholu. Z kolei według drugiego z powołanych przepisów w rozumieniu ustawy o broni i amunicji noszenie broni oznacza każdy sposób przemieszczania załadowanej broni przez osobę posiadającą broń. W związku z tym niezależnie od tego, kiedy skarżący załadował broń, czy zaraz po wyjęciu jej z sejfu, czy też dopiero przy oknie przez które oddał strzały ostrzegawcze, doszło do wyczerpania hipotezy normy prawnej wynikającej z obu powołanych przepisów. Jeżeli bowiem skarżący załadował broń zaraz po wyjęciu jej z sejfu, to następnie idąc do okna nosił broń w rozumieniu art. 10 ust. 9 ustawy o broni i amunicji. Jeżeli zaś skarżący załadował broń dopiero przy oknie, to idąc od sejfu do okna przemieszczał się z rozładowaną bronią.

W ocenie NSA na sposób wykładni i zastosowania powołanych przepisów musi mieć wpływ ich cel. Sankcjonowanie przemieszczania się z rozładowaną bronią w stanie po użyciu alkoholu przede wszystkim służy temu, aby broń nie dostała się w niepowołane ręce. Taki cel przyświeca także sankcjonowaniu noszenia broni w stanie po użyciu alkoholu. Jednakże w tym przypadku dochodzi także cel, którym jest zapobieżenie użycia broni przez jej legalnego posiadacza, będącego w stanie po użyciu alkoholu. Zgodnie bowiem z legalną definicją noszenia broni ustaloną w art. 10 ust. 9 ustawy o broni i amunicji noszenie broni to przemieszczanie broni załadowanej. Decydujące w rozpoznawanej sprawie jest więc to, że skarżący strzelał z broni, będąc w stanie po użyciu alkoholu.

Powyższe prowadzi do wniosku, że w sprawie nie mają istotnego znaczenia podnoszone w skardze kasacyjnej okoliczności, mianowicie to, że całe zdarzenie, stanowiące podstawę cofnięcia skarżącemu pozwolenia na broń, miało miejsce w domu skarżącego, który był miejscem przechowywania broni. Ani cel zastosowanych w sprawie przepisów, ani też ich literalne znaczenie nie wskazują na to, aby nie miały one zastosowania wówczas, gdy do użycia broni przez jej posiadacza, będącego w stanie po użyciu alkoholu, dochodzi w miejscu przechowywania broni, gdy broń, niezależnie od tego, czy załadowana, czy rozładowana, nie jest przemieszczana poza to miejsce.

Powołane w uzasadnieniu skargi kasacyjnej orzeczenia sądów administracyjnych, mające uzasadniać wykładnię zastosowanych w sprawie przepisów prawa wykluczającą ich zastosowanie, gdy przemieszczanie z bronią ogranicza się do domu posiadacza, w którym przechowuje broń, nie zawierają stwierdzeń wspierających taką wykładnię, gdyż dotyczyły stanów faktycznych, gdy do przemieszczania się z bronią w stanie po użyciu alkoholu dochodziło poza takim miejscem, stanowiących podstawę cofnięcia pozwolenia na broń. Organ administracji pierwszej instancji natomiast trafnie powołał się na wyrok NSA z 10 lipca 2008 r., sygn. akt II OSK 822/07, który dotyczył sprawy, w której prawomocnie cofnięto pozwolenie na broń osobie, która będąc w stanie po użyciu alkoholu, oddała strzał ostrzegawczy we własnym mieszkaniu.

Oparcie argumentacji zawartej w uzasadnieniu skargi kasacyjnej na tezie, że celem art. 18 ust. 1 pkt 4 ustawy o broni i amunicji jest jedynie to, aby broń nie dostała się w niepowołane ręce, nie jest trafne, gdyż jak już wyjaśniono cel powołanego przepisu w przypadku noszenia broni jest szerszy.

Podnoszone w uzasadnieniu skargi kasacyjnej okoliczności mające usprawiedliwiać użycie broni przez skarżącego, mianowicie to, że działał w usprawiedliwionym przekonaniu, iż odpiera zamach na dobro prawnie ochronione, a także mające usprawiedliwiać to, że wówczas znajdował się w stanie po użyciu alkoholu i dolną granicę określającą ten stan przekroczył nieznacznie, nie mają istotnego znaczenia. W ocenie NSA waga dobra, jakim jest życie i zdrowie ludzi, chronionego przez przepisy reglamentujące posiadanie broni, jest na tyle istotna, że usprawiedliwia każdy rygoryzm w zastosowaniu tych przepisów i wyklucza dopuszczalność samodzielnej oceny przez posiadacza broni potrzeby zastosowania się do wynikających z tych przepisów zakazów. Z tego względu nie jest też zasadne powoływanie się na art. 31 ust. 1 Konstytucji, gdyż ograniczenia wolności człowieka przepisami dotyczącymi posiadania broni są uzasadnione koniecznością ochrony takich dóbr, jak bezpieczeństwo i porządek publiczny oraz wolność i prawa innych osób (art. 31 ust. 3 Konstytucji RP).

W końcu nie są przekonujące argumenty odnoszące się do art. 51 ust. 2 pkt 4 ustawy o broni i amunicji. W skardze kasacyjnej nie wyjaśniono bowiem, jakie istotne znaczenie ma to, że z powołanego przepisu wynika, iż przemieszczanie się z rozładowaną bronią w stanie po użyciu alkoholu nie jest wykroczeniem. Przepis ten nie ma żadnego znaczenia w sprawie. Oznacza on jedynie tyle, że ustawodawca surowiej traktuje noszenie broni w stanie po użyciu alkoholu, gdyż w świetle art. 18 ust. 1 pkt 4 i art. 51 ust. 2 pkt 4 ustawy o broni i amunicji jest to podstawa do cofnięcia pozwolenia na broń oraz do ukarania za wykroczenie.

Mając to wszystko na uwadze NSA uznał, że skarga kasacyjna jest pozbawiona usprawiedliwionych podstaw, wobec czego na podstawie art. 184 p.p.s.a. podlega oddaleniu.

Wobec oddalenia skargi kasacyjnej od wyroku, którym oddalono skargę, NSA na podstawie art. 204 pkt 1 i art. 205 § 2 p.p.s.a. zasądził od skarżącego na rzecz organu administracji zwrot kosztów postępowania kasacyjnego.