Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jan Paweł Tarno sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz (spr.) sędzia del. NSA Andrzej Irla Protokolant asystent sędziego Dorota Chromicka po rozpoznaniu w dniu 9 grudnia 2010 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej [...] S.A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 września 2009 r. sygn. akt VII SA/Wa 998/09 w sprawie ze skargi J. L. i P. L. na decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] kwietnia 2009 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę 1. uchyla zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w całości i oddala skargę, 2. zasądza od J. L. i P. L. solidarnie na rzecz [...] S.A. kwotę 700 (siedemset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

II OSK 1862 / 09

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 10 września 2009 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uchylił zaskarżoną przez J. L. i . L. decyzję Wojewody Mazowieckiego z dnia [...] września 2009 r. oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji z dnia [...] listopada 2008 r. w przedmiocie zatwierdzenia projektu budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd pierwszej instancji stwierdził, że decyzją z dnia [...] kwietnia 2009 r. Wojewoda Mazowiecki na podstawie art. 138 § 1 ust. 1 w związku z art. 104 k.p.a. oraz art. 82 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 ze zm.- zwanej dalej Prawem budowlanym), po rozpatrzeniu odwołania P. L. od decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] listopada 2008 r., zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę pompowni ścieków P2 wraz z infrastrukturą towarzyszącą na działkach nr ew. [...],[...] obr. [...] oraz działce nr ew. [...] obr. [...] przy ul. [...] w W., utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Wydając powyższą decyzję organ odwoławczy wskazał, iż z przeprowadzonej analizy akt sprawy wynika, iż załączony do wniosku projekt budowlany pompowni ścieków P2 jest kompletny i sporządzony został przez osoby posiadające wymagane uprawnienia budowlane. Do projektu budowlanego zostało załączone oświadczenie projektantów, potwierdzające kompletność projektu i sporządzenie go zgodnie z obowiązującymi przepisami i zasadami wiedzy technicznej. Organ ustalił, też, iż inwestor złożył wymagane oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane.

Skargę na powyższą decyzję złożyli J. L. i P. L., wnosząc o stwierdzenie jej nieważności lub jej uchylenie oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucili naruszenie art. 104, art. 109 § 1 oraz art. 77 § 1 i art. 7 k.p.a.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Mazowiecki wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu skarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny rozpoznając wniesioną skargę wskazując na treść art. 46 ust. 4 pkt 2 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tekst jedn. Dz. U. z 2008, Nr 25, poz. 150 ze zm.- zwanej dalej Prawem ochrony środowiska), podkreślił, iż art. 46 ust. 4b w wersji obowiązującej do dnia 19 sierpnia 2007 r. przewidywał, iż decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach dołącza się do wniosku o wydanie decyzji o udzieleniu pozwolenia na budowę. Złożenie owego wniosku powinno jednak nastąpić nie później niż przed upływem dwóch lat od dnia, w którym decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach stała się ostateczna. Sąd wskazał też, iż ustawą z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy - Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 88, poz. 587), znowelizowano art. 46 ust. 6b w ten sposób, iż przewidziany w nim okres dwóch lat wydłużono do czterech. Ustawa ta zgodnie z jej art. 13 weszła w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia (z pewnymi wyjątkami, które nie dotyczyły jednak art. 46 ust. 4 b), a więc z dniem 19 sierpnia 2007 r. Zdaniem Sądu pierwszej instancji analiza treści wprowadzonej zmiany wskazuje, iż nie zawiera ona takiego przepisu, który ex lege wydłużałby termin dwóch lat do lat czterech w przypadku decyzji o ustaleniach środowiskowych uwarunkowań zgody na realizację przedsięwzięcia, które utraciły ważność przed dniem 19 sierpnia 2007 r. Zważywszy na powyższe Sąd stwierdził, iż z treści decyzji Prezydenta m. st. Warszawy z dnia [...] maja 2006 r. wynika, iż jej ważność określona została na dwa lata (pkt III tej decyzji), licząc od dnia, w których stała się ona ostateczna. Adnotacja uczyniona na jej stronie siódmej potwierdza, iż stała się ona ostateczna i podlega wykonaniu z dniem 9 marca 2006 r. Oznacza to, iż z dniem 10 marca 2008 r. straciła ona ważność jako, że wtedy zakreślony w niej termin dwóch lat wyekspirował. W tej sytuacji, w ocenie Sądu, nie mogło być prawnie skuteczne postanowienie Prezydenta m. st. Warszawy wydane po tej dacie, które dotyczyło tejże decyzji. Nie ulega wątpliwości, iż takim postanowieniem było postanowienie z dnia [...] lipca 2008 r., w którym organ dokonał wykładni napisów znajdujących się w decyzji, która wówczas nie pozostawała już w obrocie prawnym. Zdaniem Sądu pierwszej instancji "wydłużenie" terminu, o którym mowa w art. 46 ust 4 b Prawo ochrony środowiska, nie mogło zostać dokonane w następstwie wydania ww. postanowienia.

Sąd pierwszej instancji stwierdził też, że J. L., która jako współwłaścicielka nieruchomości, a zarazem żona P. L. była stroną toczącego się postępowania nie doręczono decyzji wydanych w obu instancjach. Doręczenia decyzji nie można, bowiem domniemywać, opierając się na okolicznościach pośrednich tj. np. wspólne zamieszkanie. Jak podkreślił Sąd decyzja dotycząca obojga małżonków musi być doręczona każdemu z nich, albowiem każdy z nich jest stroną postępowania, co oznacza, iż doręczenie decyzji jedną przesyłką, której adresatem są współmałżonkowie, a której odbiór został potwierdzony jedynie przez jednego z nich nie spełnia wymogów skutecznego doręczenia, nawet wówczas, gdy współmałżonkowie ci zamieszkują pod tym samym adresem. Taka sytuacja w ocenie Sądu miała miejsce w przedmiotowej sprawie, a potwierdzeniem czego jest to, iż odwołanie od decyzji wydanej w I instancji wniósł jedynie P. L. Zaistniały stan rzeczy uzasadnia twierdzenie, iż strona bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu, co z kolei stanowi przesłankę wznowieniową (art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a.), a w niniejszej sprawie podstawę uchylenia decyzji wydanych w obu instancjach na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.- zwanej dalej p.p.s.a.).

Wskazując na przedstawione wyżej względy Wojewódzki Sąd Administracyjny uchylił decyzję organu II i I instancji na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. b i c p.p.s.a., w pozostałym zakresie orzekł na podstawie art. 152 oraz art. 200 tej ustawy.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosło [...] S.A. w W., zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

a) naruszenie przepisów postępowania, mające istotny wpływ na wynik postępowania:

- art. 3 § 1 p.p.s.a., art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269- zwanej dalej p.u.s.a.) i art. 145 § 1 pkt 1 lit. b i c p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., art. 40 § 1 k.p.a. i art. 7 k.p.a., 77 k.p.a. i 80 k.p.a. przez przyjęcie, że organy administracyjne dopuściły się naruszenia prawa dającego postawę do wznowienia postępowania tj. przez niezapewnienie udziału w postępowaniu J. L.,

b) naruszenie prawa materialnego:

- art. 46 ust. 4 b Prawa ochrony środowiska w brzmieniu wprowadzonym w życie ustawą z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz innych ustaw (Dz. U. z 2007 Nr 88, poz. 587) poprzez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że Prezydent m.st. Warszawy postanowieniem z dnia [...] lipca 2008 r. nie mógł określić, że określony w punkcie III decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] maja 2006 r. termin ważności decyzji w momencie wydania postanowienia wynosi 4 lata, od dnia w którym decyzja stała się ostateczna oraz iż w następstwie tego w dniu 10 marca 2008 r. wygasła decyzja Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] maja 2006 r. ustalająca środowiskowe uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia, polegającego na budowie kolektora [...].

Wskazując na powyższe zarzuty skargi kasacyjnej, [...] S.A. wniosło o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania, a nadto o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej skarżące [...] podniosło, iż zarówno zawiadomienie o wszczęciu postępowania oraz decyzje administracyjne wydane w toku przedmiotowego postępowania doręczane były wspólnie małżonkom J. i P. L. J. L. w toku postępowania przed organami obu instancji nie podważała takiego sposobu doręczenia pism.

Odnośnie zarzutu naruszenia prawa materialnego, skarżące kasacyjnie [...] wskazało, iż termin określony w art. 46 ust. 4b Prawa ochrony środowiska jest określony prawem i obowiązuje wobec wszystkich przedsięwzięć jednakowo. Oznacza to, że inwestorzy posiadający wydane już decyzje o środowiskowych uwarunkowaniach, które uprawomocniły się nie wcześniej niż dwa lata przed "19 sierpnia br.", otrzymali kolejne dwa lata na złożenie wniosku o wydanie decyzji określonych w art. 46 ust. 4 Prawo ochrony środowiska albo dokonanie zgłoszenia, o którym mowa w art. 46 ust. 4a. Wpisywanie zatem w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach klauzuli, iż jest ona ważna przez okres dwóch lat, należy uznać za nieuprawnione. Jeżeli jednak w decyzji pojawił się taki zapis, to nie oznacza to, iż po wejściu w życie powołanej na wstępie nowelizacji, konieczne będzie dokonanie zmiany takiej decyzji. W tym zakresie obowiązuje bezpośrednio przepis art. 46 ust. 4b Prawa ochrony środowiska.

Odpowiedź na skargę kasacyjną wnieśli J. L. i P. L., wnosząc o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnej od uczestnika oraz wskazując na bezzasadność podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna podlega uwzględnieniu.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzutu naruszenia przepisów postępowania, wskazać należało, iż stawiając zarzut naruszenia art. 3 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 1 p.u.s.a. i art. 145 § 1 pkt 1 lit. b p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a., art. 40 § 1 k.p.a. i art. 7, art. 77, art. 80 k.p.a. [...] S.A. zakwestionowało ocenę Sądu pierwszej instancji dotyczącą niezapewnienia udziału stronie w prowadzonym postępowaniu. Istota sporu w tym zakresie sprowadzała się do oceny, czy nadanie wydanych w sprawie decyzji administracyjnych jedną przesyłką, adresowaną wspólnie do dwóch stron postępowania pozostających w związku małżeńskim i odebraną przez jedną z nich jest prawidłową formą doręczenia i czy będzie odnosić skutek prawny względem obojga.

Odnosząc się do tak przedstawionego problemu, stwierdzić trzeba, iż nie ulega wątpliwości, iż korespondencja organów (zawiadomienie o wszczęciu postępowania, decyzje organów obu instancji) była w przedmiotowej sprawie kierowana wspólnie do małżonków L. w jednym piśmie. Powyższe ustalenie przyjęte w skarżonym wyroku nie jest też kwestionowane przez strony. Fakt powyższy nie pozwala jednak na postawienie tezy, że w przypadku potwierdzenia odbioru przesyłki przez jednego ze współmałżonków (według ustaleń Sądu i wyjaśnień pełnomocnika strony skarżącej – P. L.), drugi małżonek (J. L.) został pominięty w postępowaniu tak, jakby w ogóle nie kierowano do niego przesyłki. Doręczenie przesyłki zaadresowanej wspólnie do obojga małżonków do rąk jednego jest skuteczne również wobec drugiego małżonka chyba, że zakwestionuje on i podważy sposób doręczenia. Tymczasem z akt administracyjnych sprawy nie wynika, aby w toku postępowania przed organami administracji J. L. kwestionowała sposób doręczenia korespondencji dla niej przeznaczonej. Okoliczność ta w powiązaniu z doręczeniem stronom decyzji organu I instancji oraz decyzji wydanej w postępowaniu odwoławczym z zachowaniem dyspozycji przepisu art. 43 k.p.a. nie upoważniała Sądu pierwszej instancji do konstatacji, że jeden z małżonków L. nie brał udziału w postępowaniu. Zatem kwestia udziału stron w postępowaniu, przy materiale dowodowym znajdującym się w aktach administracyjnych, nie mogła stanowić podstawy uchylenia kontrolowanej przez Sąd pierwszej instancji decyzji.

W związku z powyższym, zarzut nie zapewnienia udziału w przeprowadzonym postępowaniu jednej ze stron poczyniony przez Wojewódzki Sąd Administracyjny należało uznać za nieuprawniony.

Zasadnie również poddano w rozpoznawanej sprawie w wątpliwość ocenę Sądu pierwszej instancji dotyczącą wykładni art. 46 ust. 4b Prawa ochrony środowiska w brzmieniu wprowadzonym ustawą z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy- Prawo ochrony środowiska oraz innych ustaw (Dz. U. Nr 88, poz. 587- zwanej dalej ustawą z dnia 26 kwietnia 2007 r.). Zgodnie z treścią tego przepisu decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach dołącza się do wniosku o wydanie decyzji, o której mowa w ust. 4 (w tym decyzji o pozwoleniu na budowę obiektu budowlanego) oraz do zgłoszenia, o którym mowa w ust. 4a; złożenie wniosku albo dokonanie zgłoszenia powinno nastąpić nie później niż przed upływem czterech lat od dnia, w którym decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach stała się ostateczna. Zauważyć należało, iż w porównaniu z obowiązującą uprzednio wersją tego przepisu, termin do złożenia odpowiedniego wniosku został wydłużony z dwóch do czterech lat.

Odniesienie się do przedstawionego w skardze kasacyjnej zagadnienia prawnego, wymaga jednak uprzednio omówienia błędnie wskazanych w uzasadnieniu Sądu pierwszej instancji dat. W okolicznościach niniejszej sprawy poza sporem pozostaje kwestia, iż decyzja Prezydenta m.st. Warszawy, którą ustalono środowiskowe uwarunkowania zgody na realizację niniejszego przedsięwzięcia została wydana w dniu [...] maja 2006 r. Poza sporem jest też fakt, iż od tej decyzji nie wniesiono środka zaskarżenia. Tak więc stwierdzenie Sądu pierwszej instancji, iż "adnotacja uczyniona na jej stronie siódmej potwierdza, iż stała się ona ostateczna i podlega wykonaniu z dniem 9 marca 2006 r." jest wadliwe. W decyzji tej, bowiem we wskazanym powyżej miejscu rzeczywiście uczyniono wzmiankę, iż "wobec nie zaskarżenia w terminie właściwym, decyzja jest ostateczna i podlega wykonaniu", którą podpisała wskazana w niej osoba, jednakże wpisując datę "9.06.06 r." Zasadnie zatem wywodzi autor kasacji, iż określony w decyzji z dnia [...] maja 2006 r. dwuletni okres, w którym należy dołączyć decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach do wniosku o wydanie pozwolenia na budowę upływał w dniu 9 czerwca 2008 r. i przed upływem tego terminu złożony został przez inwestora wniosek o zmianę terminu ważności decyzji z dnia [...] maja 2006 r. W odpowiedzi na ten wniosek Prezydent m. st. Warszawy postanowieniem z dnia [...] lipca 2008 r. wyjaśnił, iż określony w decyzji z dnia [...] maja 2006 r. termin ważności decyzji, wynosi obecnie 4 lata od dnia w którym decyzja stała się ostateczna, a wynika to ze zmian wprowadzonych w tym zakresie ustawą z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zmianie ustawy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych innych ustaw.

Zaprezentowana we wniesionej skardze kasacyjnej argumentacja zmierza do wykazania, iż inwestorzy posiadający decyzje o środowiskowych uwarunkowaniach, które uprawomocniły się nie wcześniej niż dwa lata przed 19 sierpnia 2007 r. (data wejścia w życie ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. w zakresie zmiany art. 46 ust. 4b Prawa ochrony środowiska), "otrzymali kolejne dwa lata na złożenie wniosku o wydanie decyzji".

Rozstrzygnięcie tak przedstawionego problemu wymaga uprzedniej analizy pkt III decyzji Prezydenta m.st. Warszawy z dnia [...] maja 2006 r., określającego termin ważności decyzji wynoszący dwa lata od dnia, w którym decyzja stała się ostateczna.

W świetle art. 107 § 2 k.p.a. w związku z art. 56 Prawa ochrony środowiska ww. pkt III nie mógł zostać uznany za dodatkowy składnik decyzji, tj. określający jej termin. Stwierdzić bowiem trzeba, iż ograniczenie skutków prawnych wywoływanych przez decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach wynikało bezpośrednio z mocy prawa, tj. treści art. 46 ust. 4b Prawa ochrony środowiska, a nie z mocy decyzji. Inna jest istota takiego postanowienia zawartego w decyzji organu administracyjnego, która sprowadza się do stwierdzenia, że bez takiego dodatkowego elementu decyzja miałaby moc wiążącą nieograniczoną w czasie i stanowiłaby podstawę do nieograniczonego w czasie zachowania się jej adresata (por. T. Woś. Termin, warunek i zlecenie w prawie administracyjnym, PiP 1994 r. Nr 6, s. 24). Odmienny natomiast skutek ma możliwość legitymacji przez stronę posiadającą ostateczną decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach w postępowaniu wszczynanym w sprawie wydania decyzji o pozwoleniu na budowę obiektu budowlanego wyraźnie ograniczoną w czasie przez ustawodawcę. W związku z tym dodanie do decyzji z dnia [...] maja 2006 r. pkt III należało przyjąć, iż miało jedynie charakter informacyjny dla strony i nie stanowiło elementu rozstrzygnięcia decyzji administracyjnej. Skoro tak, to nie była w konsekwencji powyższego możliwa zmiana tej decyzji w zakresie omawianego punktu III, bowiem skutek ten wynikał bezpośrednio z przepisu prawa.

Inną natomiast, istotną kwestią, wymagającą rozstrzygnięcia było określenie skutków prawnych wynikających ze zmiany art. 46 ust. 4b Prawa ochrony środowiska wspomnianą powyżej ustawą z dnia 26 kwietnia 2007 r., która wydłużyła okres ważności legitymowania się przez inwestora ostateczną decyzją o środowiskowych uwarunkowaniach.

Przypomnieć należało, iż tak w orzecznictwie sądowym, jak i doktrynie wielokrotnie wskazywano, że każda nowa ustawa, a w szczególności ustawa, która wprowadza zmiany w innych ustawach, zgodnie z wymogami przyzwoitej legislacji, powinna zawierać przepisy przejściowe i dostosowujące, aby nie zaskakiwać zainteresowanych stron nowymi regulacjami (orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 2 marca 1993 r. sygn. akt K 9/92, OTK 1993, nr 1, poz. 6 i z dnia 24 maja 1994 r. sygn. akt K1/94, OTK 1994, nr 1, poz. 10). Rozstrzygnięcie kwestii intertemporalnych przez ustawodawcę lub też w przypadku braku takiego rozstrzygnięcia w procesie stosowania prawa, polegać może na przyjęciu jednej z trzech zasad: po pierwsze - zasady bezpośredniego działania prawa (nowe prawo od momentu wejścia w życie reguluje wtedy także wszelkie zdarzenia z przeszłości); po drugie - zasady dalszego obowiązywania dawnego prawa, zgodnie z którą prawo to mimo wejścia w życie nowych regulacji ma zastosowanie do zdarzeń, które wystąpiły w przeszłości; po trzecie - zasady wyboru prawa, zgodnie z którą wybór reżimu prawnego mającego zastosowanie do zdarzeń zaistniałych przed wejściem w życie nowego prawa pozostawia się zainteresowanym podmiotom (wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 stycznia 2005 r. sygn. akt P9/04, OTK 2005, nr 1/A, poz. 9 odsyłający w uzasadnieniu do: J. Mikołajewicz, Prawo intertemporalne. Zagadnienia teoretycznoprawne, Poznań 2000, s. 62). W sytuacji, gdy sam ustawodawca wyraźnie nie rozstrzyga w ustawie problemów intertemporalnych, nie ma jednoznacznej reguły, mającej uniwersalne zastosowanie we wszystkich przypadkach (uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 kwietnia 2006 r. sygn. akt I OPS 1/06, ONSAiWSA 2006 r. Nr 3, poz. 71). Powyższe rozważania odnoszące się do zdarzeń zaistniałych po wejściu w życie nowego przepisu, znajdą również odpowiednie odniesienie do zmian prawnych w trakcie trwania stosunku prawnego, tutaj administracyjnoprawnego, nawiązanego z wydaniem decyzji administracyjnej. W tym miejscu wskazać należało na wyrażony w doktrynie prawa cywilnego pogląd zgodnie, z którym jeżeli przepis prawny reguluje treść stosunku prawnego tj. wynikające z niego prawa i obowiązki, samodzielnie, w oderwaniu od stanu faktycznego, który wywołał jego powstanie, to treść tę ocenia się od chwili wejścia w życie ustawy nowej według jej przepisu, chociażby stosunek powstał pod rządem ustawy dawnej (A. Wolter, J. Ignatowicz, K. Stefaniuk. Prawo cywilne. Zarys części ogólnej. Warszawa 2001, s. 92). Podzielając powyższy pogląd, zaakcentować należało, iż bezpośrednie działanie nowego prawa uzależnione jest w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego od wykazania ważnego interesu publicznego (por. orzeczenie z dnia 2 marca 1993 r. sygn. akt K 9/92, OTK 1993 r., nr 1, poz. 6). Sprawdzenia czy w danym wypadku taki ważny interes występuje dokonuje organ stający wobec wątpliwości intertemporalnej - Trybunał lub sąd (por. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 marca 2001 r. sygn. akt OPS 14/00, ONSA 2001, nr 3, poz. 101). Zauważyć należy jednak, że rozważania te dotyczą ograniczenia lub znoszenia praw podmiotowych jednostki. Natomiast w okolicznościach niniejszej sprawy zaistniała sytuacja jest odwrotna. Zmiana ustawy powoduje, bowiem "polepszenie sytuacji prawnej" strony postępowania administracyjnego. Na takie zresztą ratio legis wprowadzanej zmiany wskazano także w uzasadnieniu do projektu ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r., w którym stwierdzono wprost odnośnie art. 46 Prawa ochrony środowiska, iż "zmiana w ust. 4b ma na celu wydłużenie terminu ważności decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach do czterech lat. Zostanie przy tym utrzymana dotychczasowa możliwości wydłużenia okresu ważności tej decyzji, o kolejne dwa lata, dla przedsięwzięć realizowanych etapowo" (druk nr V.1261- Sejm V kadencji).

W związku z powyższym zaakceptować należało twierdzenia skarżącego [...] i uznać, iż nawiązany wydaniem decyzji administracyjnej z dnia [...] maja 2006 r. stosunek administracyjnoprawny w aspekcie prawa inwestora do dołączenia tej decyzji do wniosku o wydanie o pozwoleniu na budowę obiektu budowlanego powinien zostać oceniany według art. 46 ust. 4b Prawa ochrony środowiska w brzmieniu nadanym mu ustawą z dnia 26 kwietnia 2007 r. W konsekwencji powyższego słusznie wskazał autor kasacji, iż Prezydent m.st. Warszawy, wydając na podstawie 113 § 2 k.p.a. postanowienie z dnia [...] lipca 2008 r. mógł wskazać na inny niż określony w decyzji z dnia [...] maja 2006 r. termin do złożenia wniosku o wydanie decyzji o pozwoleniu na budowę, bowiem termin ten wynikał ze zmiany stanu prawnego, a nie z mocy decyzji administracyjnej. Skarżąca Spółka zakwestionowała zatem skutecznie stanowisko Sądu pierwszej instancji w zakresie wykładni przepisu art. 46 ust. 4b Prawa ochrony środowiska, w przedstawionym zarzucie kasacji.

W warunkach rozpoznawanej sprawy, wobec braku naruszenia przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a stwierdzając zaistnienie jedynie naruszenie prawa materialnego w zakresie wyżej omówionym Naczelny Sąd Administracyjny uchylił zaskarżony wyrok na mocy art. 188 p.p.s.a. i rozpoznał skargę na podstawie stanu faktycznego przyjętego w zaskarżonym wyroku. Z uwagi na brak zasadności skargi wniesionej przez J. L. i P. L. Naczelny Sąd Administracyjny stosownie do art. 151 p.p.s.a. orzekł o jej oddaleniu. Orzeczenie o kosztach oparto na podstawie art. 203 pkt 2 ustawy.