Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Maliszewska Sędzia WSA Marzena Milewska - Karczewska (spr.) Protokolant st. sekr. sąd. Karolina Pilecka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 października 2017 r. sprawy ze skargi B. Sp. z o.o. z siedzibą w [...] na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] października 2016 r. nr [...] w przedmiocie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę

Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (dalej Urząd Patentowy, Kolegium Orzekające, organ) decyzją z dnia [...] października 2016r. nr [...], wydaną na podstawie art. 169 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej (tj.: Dz. U. z 2013 r., poz. 1410 ze zm. – dalej p.w.p.) oraz art. 98 k.p.c. w związku z art. 256 ust. 2 p.w.p., stwierdził z dniem [...] stycznia 2013r. wygaśnięcie prawa ochronnego na znak towarowy KSIĄŻECE o nr [...] oraz przyznał K. S.A. z siedzibą w P. (dalej: uczestnik) od B. sp. z o.o. z siedzibą w D. (dalej: skarżący), kwotę w wysokości 1900 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania w sprawie.

Do wydania powyższej decyzji doszło w oparciu o następujące ustalenia:

W dniu [...] kwietnia 2016r. do Urzędu Patentowego wpłynął wniosek K. S.A. z siedzibą w P. o stwierdzenie z dniem [...] stycznia 2013r wygarnięcia prawa ochronnego na znak towarowy KSIĄŻĘCE o numerze [...] udzielonego na rzecz B. Sp. z o.o.. We wniosku wnioskodawca podniósł, że sporny znak nie jest używany. Ponadto wskazał, że zgłosił do ochrony pięć znaków słowno-graficznych tj.: [...], [...], [...], [...] i [...] zawierających słowo "KSIĄŻĘCE", do których została wydana wstępna odmowa udzielenia praw ochronnych ze względu na ich podobieństwo do spornego znaku KSIĄŻĘCE [...], a także znaki towarowe w formie etykiet z napisem KSIĄŻENCE o numerach odpowiednio [...] i [...].

W odpowiedzi z dnia [...] lipca 2Q16r. uprawniony wniósł o oddalenie wniosku o stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy KSIĄŻĘCE o numerze [...]. Wskazał, że w 2010r. podjął na nowo używanie spornego znaku na piwie z etykietą "[...]". Podniósł, że piwo książęce z L. zostało wpisane na listę produktów tradycyjnych i jest dostępne na rynku od 2010r. Stwierdził, że znak był używany w nieznacznie zmienianych formach od [...] czerwca 2010r., zaś w 2015r. uprawniony wznowił używanie znaku w formie identycznej z jego zarejestrowaną postacią. Wskazał, że od dnia [...] czerwca 2010r. sprzedaje piwo o nazwie "[...]". Podniósł również, że tę datę należy zatem przyjąć za dzień najwcześniejszego używania spornego znaku przez uprawnionego. W ocenie uprawnionego zamieszczanie na etykietach każdej ze stworzonych przez niego wersji znaku spornego stanowi używanie tego oznaczenia. Ponadto, jego zdaniem, używanie najnowszej wersji etykiety przed datą złożenia przedmiotowego wniosku świadczy o wznowieniu rzeczywistego używania spornego znaku towarowego. Uprawniony jednocześnie podkreślił, że w latach 2010-2016 zmieniał formę w jakiej znak był używany ze względów marketingowych, jednakże modyfikacja ta nie była tak istotna, aby zmianie uległ odróżniający charakter znaku. Podsumowując uprawniony wskazał, że obecnie sporny znak towarowy jest przez niego używany w postaci identycznej jak zarejestrowana, a przedłożony w sprawie materiał dowodowy świadczy o używaniu znaku towarowego KSIĄŻĘCE [...].

W piśmie z dnia [...] września 2016r. wnioskodawca podniósł, że w przedłożonym przez uprawnionego materiale dowodowym nie znajdują się etykiety zawierające sporny znak towarowy. Podkreślił, że uprawniony nie przedłożył żadnego dowodu, z którego wynikałoby, że sporny znak towarowy był używany w sposób rzeczywisty i poważny w okresie [...] stycznia 2008r. – [...] stycznia 2013r.

Na rozprawie przeprowadzonej w dniu [...] września 2016r. strony podtrzymały swoje stanowiska.

Kolegium Orzekające, po przeprowadzeniu stosownego postępowania decyzją z dnia [...] października 2016r. o numerze wskazanym na wstępie orzekło o stwierdzeniu wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy KSIĄŻĘCE o numerze [...] orzekając jednocześnie o kosztach postepowania. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia organ wskazał, że celem instytucji stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego jest eliminowanie praw ochronnych udzielonych na te oznaczenia, które nie są faktycznie używane w obrocie gospodarczym. Udzielenie ochrony na znak towarowy wiąże się bowiem z ustawowym obowiązkiem używania znaku towarowego dla towarów (usług), do oznaczania których znak został przeznaczony. Z kolei nieużywanie znaku towarowego może skutkować w określonych sytuacjach stwierdzeniem wygaśnięcia prawa ochronnego. Instytucja ta została unormowana w art. 169 p.w.p.

Organ zauważył, że obowiązujące przepisy możliwość stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy wiążą z obowiązkiem wykazania przez wnioskodawcę interesu prawnego w żądaniu wygaśnięcia prawa, co wynika z art. 169 ust. 2 p.w.p. Wyjaśnił również, że przepisy p.w.p. nie posługują się definicją interesu prawnego, dlatego w postępowaniu spornym dotyczącym stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego znajduje zastosowanie art. 28 k.p.a., według którego stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Organ podkreślił przy tym że w dotychczasowym orzecznictwie sądowym przyjmuje się, że źródłem interesu prawnego w sprawach z zakresu własności przemysłowej mogą być nawet najbardziej ogólne normy prawa kreujące prawo do prowadzenia działalności gospodarczej, tj. art. 20 i art. 22 Konstytucji RP. Czyni się przy tym założenie, że wspomniane normy prawne, gwarantujące swobodne prowadzenie działalności gospodarczej mogą być źródłem interesu prawnego, tylko wtedy gdy cudzy znak towarowy stanowi przeszkodę dla wnioskodawcy w prowadzeniu działalności gospodarczej, co ma miejsce między innymi wtedy gdy wnioskodawca używa znaku albo ubiega się o udzielenie ochrony na znak kolidujący ze znakiem wskazanym we wniosku. Taka też sytuacja występuje w rozpatrywanej sprawie, bowiem wnioskodawca ubiega się o udzielenie praw ochronnych na znaki towarowe zawierające element słowny "KSIĄŻĘCE" o numerach [...], [...], [...], [...], [...] oraz [...] i [...] przy czym do wskazanych powyżej zgłoszeń znaków Urząd Patentowy sporządził odmowę wstępną, z uwagi na istniejące prawo ochronne na znak towarowy KSIĄŻĘCE [...]. W związku z powyższym, w ocenie Kolegium Orzekającego, okoliczność ta uzasadnia działanie wnioskodawcy wobec uprawnionego, a jego interes prawny w żądaniu stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na sporny znak towarowy nie budzi, zdaniem organu, wątpliwości.

Urząd Patentowy wskazał również, że zgodnie z art. 169 ust. 6 p.w.p. w przypadku wszczęcia postępowania w sprawie o wygaśnięcie prawa ochronnego obowiązek wykazania używania znaku towarowego lub istnienia ważnych powodów usprawiedliwiających nieużywanie znaku spoczywa na uprawnionym z tytułu prawa ochronnego. Z tego też względu uprawniony powinien wykazać, że znaku używał lub jeśli znaku nie używał miał ku temu ważne powody. Organ wskazał również, że używanie znaku, aby wyłączało możliwość postawienia zarzutu niewykonywania obowiązku używania znaku towarowego musi mieć miejsce na obszarze Polski, musi mieć niedwuznaczny charakter, musi być rzeczywiste oraz powinno dotyczyć zarejestrowanego znaku dla towarów i usług objętych ochroną. Rzeczywiste używanie znaku towarowego polega na nakładaniu znaku na towar i wprowadzaniu tak oznaczonych towarów do obrotu w określonym przez wnioskodawcę przedziale czasowym.

Organ podniósł, że celem udzielenia prawa ochronnego jest używanie znaków towarowych w sposób określony w art. 154 p.w.p., czyli w szczególności:

1) umieszczanie na towarach lub ich opakowaniach i wprowadzanie do obrotu,

2) umieszczanie znaku na dokumentach,

3) posługiwanie się znakiem w celu reklamy.

Ponadto zgodnie z art. 169 ust. 4 p.w.p. przez używanie znaku towarowego rozumie się również używanie znaku:

1) różniącego się od znaku, na który udzielono prawa ochronnego, w elementach, które nie zmieniają jego odróżniającego charakteru;

2) przez umieszczanie znaku na towarach lub ich opakowaniach wyłącznie dla celów eksportu;

3) przez osobę trzecią za zgodą uprawnionego;

Wymienił dokumenty, które zostały przedłożone przez uprawnionego oraz odniósł się w uzasadnieniu szczegółowo do każdego z przedłożonych przez uprawnionego dokumentów wskazując dlaczego nie mogą być one uznane za wykazujące używanie spornego znaku. Podsumowując organ wskazał, że z materiału dowodowego przedłożonego do akt sprawy nie wynika, aby sporny znak towarowy był używany w sposób rzeczywisty i poważny na terytorium Polski w okresie [...] stycznia 2008r.- [...] stycznia 2013r. a więc w okresie wskazanym przez wnioskodawcę. Organ zauważył również, że uprawniony w piśmie z dnia [...] lipca 2016r. twierdzi, że sporny znak towarowy jest używany w nieznacznie zmienionej formie. Jednakże zgromadzony w sprawie materiał dowodowy głównie dotyczy znaku o warstwie słownej "Lwówek Książęcy" i jest to znak towarowy, na który zostało udzielone odrębne prawo ochronne o numerze [...] na rzecz uprawnionego, a zatem nie jest to znak sporny w zmienionej postaci, lecz zupełnie inne oznaczenie. Urząd Patentowy wskazał przy tym, że sporny znak towarowy KSIĄŻĘCE numer [...] składa się z czerwonego napisu KSIĄŻĘCE przedstawionego na czarnym tle i jest chroniony w tej postaci (postać znaku przedstawiona w decyzji organu).

Natomiast znak wskazany przez uprawnionego w materiale dowodowym jest znakiem słownym o treści "Lwówek Książęcy". Taka nazwa jest też używana na fakturach, w wydrukach z dyskusji internetowych oraz na zdjęciach butelek z piwem a także w stanowisku strony wyrażonym w piśmie z dnia [...] lipca 2016r. Są to wiec inne znaki towarowe. Tym samym nie można uznać by sporny znak był używany w nieznacznie zmienionej postaci, jak twierdzi uprawniony. Oran zauważył przy tym, że nawet gdyby uznać, że ta postać stanowi używanie znaku spornego, to nie wynika z żadnych okoliczności w jakim okresie w takiej postaci oraz jak intensywnie znak ten był używany.

Reasumując Kolegium Orzekające stwierdziło, że uprawniony w żaden sposób nie wykazał używania spornego znaku towarowego w sposób rzeczywisty i poważny na obszarze Polski w okresie kolejnych pięciu lat po udzieleniu prawa ochronnego, jak również nie wykazał, że istniały ważne powody usprawiedliwiające nieużywanie spornego znaku i z tego względu Kolegium orzekające uznało za zasadne żądanie wnioskodawcy stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na wskazany znak towarowy z dniem [...] stycznia 2013r.

W uzasadnieniu wskazano również, że wysokość zwrotu niezbędnych kosztów postępowania Kolegium Orzekające ustaliło w oparciu o przepisy art. 98 § 1 k.p.c. i § 8 pkt. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 2 grudnia 2003 roku w sprawie opłat za czynności rzeczników patentowych (Dz. U. z 2003r., Nr 212, poz. 2076 z późniejszymi zmianami). W związku z faktem, że strona wygrywająca w rozpatrywanej sprawie była reprezentowana przez pełnomocnika - rzecznika patentowego - i złożyła wniosek o zwrot kosztów postępowania.

Z powyższym rozstrzygnięciem nie zgodziła się uprawniona wywodząc skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie i zaskarżając decyzję Urzędu Patentowego w całości oraz zarzucając jej:

1/ Naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 107 § 1 w zw. z art. 107 § 3 w zw. z art. 8 k.p.a. w zw. z art. 172 p.w.p. poprzez sporządzenie decyzji, która jest wewnętrznie sprzeczna i zawiera w osnowie inną datę wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy KSIĄŻĘCE numer [...] niż w uzasadnieniu decyzji, co nie pozwala na ustalenie, w jakiej dacie, w ocenie Urzędu Patentowego, prawo do znaku wygasło;

- art. 7, 77 § 1 oraz 80 k.p.a. polegające na braku wyczerpującego zbadania sprawy, pominięciu istotnych okoliczności mających wpływ na rozstrzygnięcie decyzji oraz nieprawidłowego przeprowadzenia analizy materiału dowodowego przedłożonego na okoliczność używania w obrocie znaku towarowego KSIĄŻĘCE numer [...];

- art. 107 § 3 k.p.a. poprzez sporządzenie błędnego uzasadnienia decyzji, z którego nie wynika z jakich przyczyn Urząd Patentowy odmówił mocy dowodowej części zebranego w sprawie materiału dowodowego.

2/ Naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 169 ust. 1 pkt. 1 p.w.p. poprzez wadliwą wykładnię tego przepisu polegającą na nieprawidłowej ocenie przesłanek warunkujących stwierdzenie wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy KSIĄŻĘCE numer [...];

- art. 169 ust. 1 pkt. 1 p.w.p. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w sytuacji, gdy nie zaistniały podstawy do stwierdzenia wygaśnięcia ochrony znaku towarowego KSIĄŻĘCE numer [...];

- art. 154 pkt. 1 p.w.p. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na nieuwzględnieniu przez Urząd Patentowy faktu, iż używaniem znaku towarowego jest również składowanie w celu oferowania i wprowadzenia do obrotu towarów oznaczanych znakiem towarowym;

- art. 169 ust. 4 pkt 1 p.w.p. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że używanie oznaczenia "Lwówek książęcy" nie jest jednocześnie używaniem znaku towarowego KSIĄŻĘCE numer [...];

- art. 170 ust. 1 p.w.p. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na nieuwzględnieniu tego przepisu w omawianej sprawie, w sytuacji, gdy przed datą złożenia wniosku o stwierdzenie wygaśnięta prawa ochronnego miało miejsce rzeczywiste używanie znaku towarowego KSIĄŻĘCE numer [...].

Podnosząc wskazane zarzuty skarżąca spółka wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Urzędowi Patentowemu oraz zasądzenie na rzecz skarżącej kosztów postępowania wraz z kosztami zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skarżąca obszernie uzasadniła stawiane w skardze zarzuty.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko zaprezentowane w zaskarżonym rozstrzygnięciu oraz wskazując, że data wygaśnięcia spornego prawa ochronnego została wskazana w sentencji decyzji i jest ona zgodna z wnioskiem wnioskodawcy, co zostało również wskazane w uzasadnieniu. Organ przyznał przy tym, że w uzasadnieniu organ popełnił oczywistą omyłkę pisarską wskazując inną datę niż zawiera sentencja, jednakże nie jest to błąd który mógłby mieć wpływ na prawidłowość wydanej decyzji szczególnie, że została ona prawidłowo wskazana w sentencji decyzji oraz została ona omówiona w uzasadnieniu ustnym wydanej decyzji a także w treści uzasadnienia w części dot. podsumowania omówienia materiału dowodowego zawartego na stronie 10 zaskarżonej decyzji.

W dniu [...] października 2017r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wpłynęło pismo K. S.A. z siedzibą w P. (uczestnika) ze stanowiskiem w sprawie. W piśmie tym uczestnik wskazał, że w pełni popiera argumenty Urzędu Patentowego przedstawione w odpowiedzi na skargę, którą uważa za nieuzasadnioną. Uczestnik we wskazanym piśmie odniósł się również do argumentacji skarżącej przedstawionej w skardze.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga podlega oddaleniu, gdyż zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem. Wbrew zarzutom skargi organ nie naruszył żadnego ze wskazanych w petitum skargi przepisów prawa materialnego ani procesowego.

Na wstępie należy podkreślić, że Sąd podziela stanowisko organu, że interes prawny wnioskodawcy nie budzi wątpliwości. Stanowisko to również nie jest negowane przez stronę skarżącą. Wnioskodawca niewątpliwie bowiem ubiega się o udzielenie prawa ochronnego na 7 znaków towarowych zawierających element "Książęce" przy czym do 5 zgłoszonych znaków Urząd Patentowy sporządził odmowę wstępną, z uwagi na istniejące prawo ochronne na znak towarowy KSIĄŻĘCE numer [...]. W tych okolicznościach organ zasadnie przyjął, że sporny znak towarowy KSIĄŻĘCE, który w ocenie wnioskodawcy, nie jest używany, ogranicza wnioskodawcę w swobodnym prowadzeniu działalności gospodarczej, która objęta jest ochroną w art. 20 i 22 Konstytucji RP oraz w art. 6 ust.1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej .

W orzecznictwie przyjmuje się (por. wyrok NSA z 29 listopada 2016 r. II GSK 919/15), że źródłem interesu prawnego w sprawach z zakresu własności przemysłowej mogą być nawet najbardziej ogólne normy prawa kreujące prawo do prowadzenia działalności gospodarczej, w tym art. 20 i 22 Konstytucji RP, jednak normy te, gwarantujące swobodne prowadzenie tej działalności, mogą być źródłem interesu prawnego wtedy, gdy cudzy znak towarowy przeszkadza wnioskodawcy w prowadzeniu działalności gospodarczej.

Przechodząc do oceny zaskarżonej decyzji podkreślić należy, że celem uzyskania ochrony na określony znak towarowy jest, stosownie do art. 153 p.w.p., nabycie prawa wyłącznego używania tego znaku w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej. Istota znaku towarowego polega na możliwości odróżniania oznaczonych nim towarów i usług jednego przedsiębiorstwa od towarów i usług innego przedsiębiorstwa. Uprawniony, który uzyskał prawo ochronne, nabywa prawo wyłącznego używania znaku w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej.

Służące uprawnionemu prawo wyłącznego używania znaku stanowi także jego obowiązek, bowiem nieużywanie znaku powoduje, że otwiera się możliwość dla innych podmiotów, mających w tym interes prawny, żądania stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego. Celem znaku towarowego jest bowiem odróżnianie towarów i usług wedle ich pochodzenia, a cel ten może być realizowany tylko wtedy, gdy znak nakładany jest na towary/usługi, a towary/usługi trafiają do klienteli. Znak towarowy adresowany jest do klienteli i to właśnie kontakt znaku towarowego z odbiorcami towarów, dla których oznaczania znak jest przeznaczony, decyduje o obecności znaku na rynku lub o jego używaniu.

Prawo do korzystania z monopolu jaki daje udzielone na dany znak towarowy prawo ochronne, ze względu na zagrożenie jakie stwarza art. 169 ust. 1 pkt 1 p.w.p., nie jest zatem tylko uprawnieniem podmiotu, na rzecz którego udzielono ochrony, lecz jest równocześnie jego obowiązkiem.

Założeniem udzielenia prawa ochronnego jest, aby znak towarowy był używany, a podstawowe formy tego używania - umieszczanie znaku na towarach objętych rejestracją lub ich opakowaniu, wprowadzanie tych towarów do obrotu, umieszczanie znaku na dokumentach związanych z wprowadzaniem towarów do obrotu lub związanych ze świadczeniem usług i posługiwanie się znakiem w celu reklamy - rzecz jasna towarów znakiem towarowym oznaczonych - określone zostały w art. 154 cyt. ustawy. Mimo, że określający podstawowe formy używania znaku przepis art. 154 p.w.p. nie jest sformułowany z wykorzystaniem formuły "używanie rzeczywiste", której wymaga art. 169 ust. 1 pkt 1 w/w ustawy dla wygaśnięcia prawa ochronnego z powodu nieużywania przez określony tą normą czas, przyjąć należy, iż z uwagi na treść ust. 4 art. 169, przy ocenie istnienia przesłanek wygaszenia prawa ochronnego na znak towarowy bierze się pod uwagę rzeczywiste używanie znaku we wszystkich wskazanych ustawą formach.

Udzielenie ochrony na znak towarowy, jak wskazano już powyżej, wiąże się bowiem z ustawowym obowiązkiem używania znaku towarowego dla towarów (usług) dla których znak został zarejestrowany. Z kolei nieużywanie znaku towarowego może skutkować w określonych sytuacjach stwierdzeniem wygaśnięcia prawa ochronnego. Instytucja ta została unormowana w art. 169 p.w.p. Obowiązujące przepisy, możliwość stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy wiążą z obowiązkiem wykazania interesu prawnego w żądaniu wygaśnięcia prawa, co wynika z art. 169 ust. 2 wspomnianej ustawy, a więc wskazania takiej normy prawa materialnego, która z uwagi na prawa lub obowiązki wnioskodawcy, bądź też sytuację w której się znalazł stanowi podstawę do wystąpienia z takim wnioskiem.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że organ zasadnie uznał wygaśnięcie praw do znaku towarowego KSIĄŻĘCE o numerze [...] z powodu jego nieużywania.

Art. 169 ust. 1 p.w.p. stanowi, że prawo ochronne na znak towarowy wygasa na skutek nieużywania zarejestrowanego znaku w sposób rzeczywisty dla towarów objętych rejestracją w ciągu nieprzerwanego okresu 5 lat, chyba że istnieją ważne powody jego nieużywania.

Badając prawidłowość merytorycznego rozstrzygnięcia wskazać należy, że zgodnie z art. 169 ust. 6 p.w.p. w przypadku wszczęcia postępowania w sprawie wygaśnięcia prawa ochronnego, obowiązek wykazania używania znaku towarowego lub istnienia ważnych powodów usprawiedliwiających nieużywanie znaku spoczywa na uprawnionym z tytułu prawa ochronnego. A zatem to skarżący jako uprawniony powinien był wykazać, iż używał znaku towarowego na terytorium Polski w sposób rzeczywisty poprzez nakładanie oznaczenia na towar i wprowadzanie tak oznaczonych towarów do obrotu.

W rozpoznawanej sprawie, w ocenie Sądu organ dokonał analizy całego materiału dowodowego przedłożonego przez skarżącą (opisanego na str. [...] decyzji) i na podstawie tej analizy dokonał prawidłowego ustalenia, iż sporny znak nie był używany w sposób rzeczywisty i poważny na terytorium Polski w okresie wskazanym przez wnioskodawcę tj. od [...] stycznia 2008r. do [...] stycznia 2013r., dla oznaczania towarów objętych tym prawem.

Jednocześnie organ uzasadnił, dlaczego złożone przez stronę skarżącą dowody nie mogą być uznane za używanie znaku KSIĄŻĘCE w sposób rzeczywisty, a więc w związku fizycznym i pojęciowym z towarem bądź usługą, co oznacza konieczność nakładania zarejestrowanego oznaczenia na towar/usługę i wprowadzenia go do obrotu (v. st. [...] decyzji).

Organ zasadnie przy tym podkreślił, że ciężar wykazania rzeczywistego używania znaku spoczywa na uprawnionym a zatem to uprawniony winien przedłożyć tego rodzaju dokumenty, które wykazywałyby rzeczywiste używanie spornego znaku towarowego. Tymczasem przedłożone dokumenty przez uprawnioną do znaku towarowego takiego używania nie wykazują. Zaoferowane przez skarżącą dokumenty w postaci: maili, wydruków z forów internetowych, wydruków etykiet, artykułów prasowych, dyplomów, faktur VAT, słusznie przez organ zostały uznane za dokumenty niewykazujące rzeczywistego używania. Należy bowiem zauważyć, że:

- cześć z tych dokumentów nie odnosi się do znaku objętego ochroną tj. znaku towarowego KSIĄŻĘCE lecz do innego znaku "Lwówek Książęcy" numer [...] zarejestrowanego na rzecz skarżącej (karty [...])

- z części dokumentów nie wynika jakiego produktu dotyczą (karty [...],zaskarżónej decyzji);

- część dokumentów nie jest opatrzona żadną datą a zatem nie wiadomo z jakiego okresu pochodzi (karty [...] akt administracyjnych);

- jeden z dokumentów sporządzony jest w jeżyku angielskim i do akt nie zostało przedłożone tłumaczenie tego dokumentu a nadto nie jest on sygnowany żądną datą (dok wymieniony w pkt 20 a nie jak wskazał organ na str. [...] zaskarżonej decyzji w pkt 10 – karty [...] akt administracyjnych).

Jedynie dokumenty wskazane w pkt 1,2,4,14, 21,22,23 zaskarżonej decyzji, odnoszą się lub zawierają znak KSIĄŻĘCE lub słowo książęce. Jednakże i te dokumenty jak słusznie przyjął organ nie wykazują, że znak w sposób rzeczywisty był używany. Organ słusznie bowiem zauważył, że:

- korespondencja email dotycząca nowej etykiety produktu (karta [...]) nie dowodzi by etykieta zaprojektowana przez M. L. została umieszczona na produkcie i wprowadzona do obrotu w taki sposób, że mogłaby świadczyć o rzeczywistym i poważnym jej używaniu. Trzeba również podkreślić, że wskazana korespondencja pochodziła z okresu [...] listopada 2015r. – [...] lipca 2016r. ;

-z dwóch wydruków z dyskusji internetowej z wypowiedziami forumowiczów "K." i "J." (pkt 44, 47-46) nie wynika gdzie w/w zetknęli się ze znakiem spornym i jaka była ilość towaru opatrzonego wskazanym znakiem dostępnego dla odbiorców. Nadto nie jest również wiadome kiedy zdjęcie produktu zostało wykonane a jak wynika z wydruku wpisy noszą datę [...] marca i [...] kwietnia 2016r.

- jedyna faktura VAT z dnia [...] maja 2011r. (karta [...] akt administracyjnych) potwierdza sprzedaż piwa o nazwie "Lwówek Książęce", które zawiera objęty ochroną znak KSIĄŻĘCE przy czym jednorazowa (brak bowiem w katach dowodów, które potwierdzałyby stan przeciwny) sprzedaż 3000 szt. piwa o wskazanej nazwie podmiotowi, który jest hurtownią, nawet jeśli piwo opatrzone spornym znakiem jest sprzedawane w małych ilościach ze względu na wielkość browaru, nie może być uznana za wprowadzanie towaru opatrzonego znakiem towarowym na rynek, które ma charakter poważny i rzeczywisty. Rację ma bowiem organ, że o rzeczywistym używaniu znaku możemy mówić tylko wówczas gdy zmierza ono do utrwalenia danej marki na rynku oraz w świadomości konsumentów i konkurentów przy czym winno ono być na tyle trwałe i intensywne a zarazem na tyle stabilne pod względem postaci znaku, żeby odnieść odpowiedni skutek komercyjny na rynku. Niewątpliwie nie może to być działanie jednorazowe czy podejmowane sporadycznie. Racje należy przy tym przyznać skarżącej, że sprzedaż 3000 butelek piwa regionalnego do jednej hurtowni nie jest małą ilością, nie mniej jednak była to sprzedaż jednorazowa do jednej hurtowni. Tym samym nie jest możliwe uznanie, że miało miejsce rzeczywiste używanie spornego znaku towarowego, gdyż jednorazowe wprowadzenie produktu opatrzonego znakiem towarowym, na taką skale nie daje podstaw do uznania, że uprawniony używa rzeczywiście tego znaku w sposób zarobkowy lub zawodowy na całym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej..

- faktura VAT z dnia [...] stycznia 2011r. za sporządzenie etykiety "Lwówek Książęce" (karta [...]) nie może dowodzić używania spornego znaku, gdyż z całości zebranego w sprawie materiału dowodowego nie wynika by towar opatrzony znakiem spornym zawierający słowo "Książęce" został wprowadzony do obrotu i używany w sposób rzeczywisty i poważny na terenie Polski.

- zaświadczenie Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi i wydruk ze strony tegoż Ministerstwa (karta [...]) zawierają informacje, że piwo książęce z L. zostało wpisane na Listę Produktów Tradycyjnych. Organ zasadnie jednak przyjął w zakresie tych dokumentów, że wpisane na Listę piwo książęce z L. stanowi w tym wypadku nazwę produktu a nie występuje w charakterze znaku towarowego;

- z kserokopii artykułu "Niepasteryzowane wizje" (karta [...]) w którym wskazano, że "flagowym piwem będzie książęce pełne" wynikają plany i założenia biznesowe skarżącej, które jednak nie wiadomo (brak w tym zakresie stosownej dokumentacji) czy zostały urzeczywistnione .

Tym samym Sąd uznaje za prawidłowe stanowisko organu, że uprawniony do znaku nie wykazał jego używania w sposób rzeczywisty. Uprawniony nie wskazywał również na ważne powody nieużywania znaku. Podniósł on natomiast w skardze, że organ rozpoznając sprawę nie uwzględnił i nie rozważył przy jej rozpoznaniu przepisu art. 170 ust. 1 p.w.p., który stanowi, że wniosek o wygaszenie prawa ochronnego na znak towarowy jest oddalany jeżeli uprawniony do znaku przez złożeniem wniosku rozpoczął lub wznowił rzeczywiste używanie znaku. Zarzut ten jednak należy uznać za niezasadny, bowiem ze wskazanego przepisu wynika, że chodzi o wznowienie lub rozpoczęcie rzeczywistego używania znaku. Tymczasem jak wynika z uzasadnienia zaskarżonej decyzji zdaniem organu skarżąca nie wykazała by sporny znak towarowy był przez nią w sposób rzeczywisty używany zarówno w okresie od [...] stycznia 2008r. do [...] stycznia 2013r. jak i przed datą złożenia wniosku. Dokumenty pochodzące bowiem z roku 2015 i 2016 w tym wydruki z dyskusji forumowiczów, artykuły czy korespondencja email nie dowodzą bowiem, co podniósł również w zaskarżonej decyzji organ, rzeczywistego używania znaku. Należy przy tym podkreślić, że chodzi o rzeczywiste używanie znaku a nie jak wskazuje skarżąca w skardze przygotowania do rzeczywistego używania znaku (str. [...] akapit [...] od góry). Tym samym skoro organ nie stwierdził by przedłożone dokumenty wykazywały rzeczywiste używanie znaku zarówno w okresie [...] stycznia 2008r. do [...] stycznia 2013r. jak i w okresie późniejszym tj. przed wniesieniem wniosku przez uczestnika to nie można uznać by celowym było dokonanie odrębnej analizy tylko w zakresie art. 170 ust.1 p.w.p. skoro sama strona wskazuje, iż podjęła działania przygotowujące do używania znaku.

Z powyższych względów Sąd podzielił stanowisko organu co do istnienia uzasadnionych przesłanek do wygaśnięcia prawa ochronnego na sporny znak towarowy z dniem [...] stycznia 2013r. Sąd jednocześnie nie dopatrzył się naruszenia przez organ wskazywanych w skardze przepisów prawa materialnego jak i procesowego.

Na zakończenie Sąd odnosząc się do zarzutu skarżącej, że wystarczającą podstawę do uchylenia zaskarżonej decyzji stanowi naruszenie przepisów postępowania polegające na zawartej w decyzji sprzeczność w zakresie daty wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy pomiędzy tą wskazaną w sentencji orzeczenia a tą która znajduje się w uzasadnieniu decyzji, wskazuje iż nie podziela tego poglądu.

Należy bowiem zauważyć, iż w osnowie decyzji w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości wskazana została data wygaśnięcia prawa ochronnego na znak towarowy KSIĄŹĘCE, tj. [...] stycznia 2013r. Ta sama data została również wskazana na str. [...] (akapit [...]) zaskarżonej decyzji gdzie organ wskazał: " Kolegium Orzekające uznało za zasadne żądanie wnioskodawcy stwierdzenia wygaśnięcia prawa ochronnego na ten znak towarowy z dniem [...] stycznia 2013r." Data ta jest zgodna również z datą wskazaną przez K. S.A. we wniosku o wygaszenie prawa. Tym samym zamieszczenie na str. [...] akapit [...] błędnej daty ([...] lipca 2000r.) niewątpliwie świadczy o niestaranności organu w przygotowaniu rozstrzygnięcia, jednak nie może powodować jego uchylenia, gdyż z treści decyzji jednoznacznie wynika data wygaśnięcia spornego znaku a wskazany powyżej błąd w dacie należy w tym wypadku traktować jako omyłkę, która może być również naprawiona w trybie art. 113 § 1 k.p.a.

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (jt. Dz.U. z 2017r. poz. 1369 z późn. zm.), orzekł jak w sentencji wyroku.