Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Barbara Pasternak (spr.) Sędziowie: WSA Bożenna Blitek NSA Krystyna Kutzner po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 28 lipca 2020 r. sprawy ze skargi A. B. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 22 listopada 2019 r. ([...]) w przedmiocie przyznania zasiłku stałego skargę oddala

Uzasadnienie:

Decyzją z dnia 17 września 2019 r. ([...]) na podstawie art. 2, art. 3, art. 4, art. 8, art. 37 ust. 1 pkt 1, i ust. 2 pkt 1 i ust. 3, art.106, art. 107, art. 110 ust. 7 Ustawy z dnia 12 marca 2004 r o pomocy społecznej (Dz. U. z 2019 r., póz. 1507) i Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 lipca 2018 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. z 2018 r, poz. 1358) oraz art. 66 ust. 1 pkt 26, art. 73 pkt 9, art. 75 ust. 10, art 79, art. 81 ust. 8 pkt 7 Ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. 2019 r. poz. 1373) oraz art.104, art.107, art. 108 kpa Burmistrz Gminy przyznał A. B. zasiłek stały z tytułu niepełnosprawności od dnia 14 czerwca 2018 r. do dnia 30 czerwca 2020 r. wypłacany w następujący sposób:

- od dnia 14.06.2018 r. do 30.06.2018 r. w kwocie 122,40 zł

- od dnia 01.07.2018 r. do 30.09.2018 r. w kwocie 317,00 zł

- od dnia 01.10.2018 r. do 31.08.2019 r. w kwocie 350,50 zł

- od dnia 01.09.2019 r. do 30.06.2020 r. w kwocie 645,00 zł

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazano, że wnioskiem z dnia 11 sierpnia 2017 r. A. B. zwrócił się do organu I instancji o przyznanie zasiłku stałego, wraz z potwierdzeniem złożenia wniosku o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. Postanowieniem z dnia 8 września 2017 r., nr: [...] zawieszono postępowanie w sprawie przyznania A. B. zasiłku stałego z uwagi na brak legitymowania się przez Stronę jakimkolwiek orzeczeniem o stopniu niepełnosprawności. Następnie - zgodnie z art. 106 ust. 8 w zw. z art. 38 ustawy o pomocy społecznej wnioskodawcy został przyznany zasiłek okresowy: decyzją z dnia 20 kwietnia 2018 r. w wysokości 418,00 zł miesięcznie na okres od 1 maja 2018 r. do 30 czerwca 2018 r.; decyzją z dnia 5 lipca 2018 r. w wysokości 317,00 zł miesięcznie na okres od 1 lipca 2018 r. do 30 września 2018 r.; decyzją z dnia 16 października 2018 r. w wysokości 350,50 zł miesięcznie na okres od 1 października 2018 r. do 31 grudnia 2018 r.; decyzją z dnia 10 stycznia 2019 r. w wysokości 350,50 zł miesięcznie na okres od 1 stycznia 2019 r. do 30 kwietnia 2019 r.; decyzją z dnia 10 maja 2019 r. w wysokości 350,50 zł miesięcznie na okres od 1 maja 2019 r. do 31 sierpnia 2019 r.

Dnia 2 września 2019 r. A. B. dostarczył do organu I instancji orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, znak: [...] z dnia 19 sierpnia 2019 r. wydane przez Wojewódzki Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności, na mocy którego odwołujący został zaliczony do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym. Jak wskazano w orzeczeniu, stopień niepełnosprawności datuje się od 14 czerwca 2018 r., a samo orzeczenie zostało wydane do dnia 30 września 2020 r. Dnia 3 września 2019 r. Strona ponownie złożyła wniosek o przyznanie zasiłku stałego wraz ze składką na ubezpieczenie zdrowotne.

Mając na uwadze powyższe, organ przyznał wnioskodawcy zasiłek stały wskazany na wstępie. Kwoty zasiłku wynikały z różnic pomiędzy kryterium dochodowym dla osoby samotnie gospodarującej, a wysokością wcześniej przyznanego zasiłku okresowego. Szczegółowe wyliczenia znalazły się w uzasadnieniu decyzji .

Od powyższej decyzji odwołanie złożył A. B. Podniósł, że organ I instancji wydając opisane na wstępie rozstrzygniecie dopuścił się naruszenia art. 7, 77, 35, 38, 80, 81 oraz art. 107 § 3 kp, poprzez brak dogłębnego zbadania całokształtu okoliczności sprawy, dopuszczenie się przewlekłości postępowania bez wskazania przyczyny i powiadomienia o tej przyczynie. Nadto zarzucił organowi naruszenie art. 8,9,10,11,12,13 kpa poprzez naruszenie zasad wskazanych w powołanych przepisach. Dodał, że decyzja została wydana w oparciu o błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nienależytym zbadaniu jego sytuacji majątkowej, przez co odmówiono przyznania wnioskowanego świadczenia.

Decyzją z dnia 22 listopada 2019 r. ([...]) na podstawie art. 2, art. 3, art. 4, art. 8, art. 37 ust. 1 pkt 1, i ust. 2 pkt 1 i ust. 3, art.106, art. 107, art. 110 ust. 7 Ustawy z dnia 12 marca 2004 r o pomocy społecznej (Dz. U. z 2019 r., poz. 1507) i Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 11 lipca 2018 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej (Dz. U. z 2018 r, poz. 1358) oraz art. 66 ust. 1 pkt 26, art. 73 pkt 9, art. 75 ust. 10, art 79, art. 81 ust. 8 pkt 7 Ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U. 2019 r. poz. 1373) oraz art.104, art.107, art. 108 kpa Samorządowe Kolegium Odwoławcze utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Organ odwoławczy przedstawił dotychczasowy przebieg postępowania oraz podał, co następuje:

Zasady udzielania świadczeń z publicznych środków pomocy społecznej regulują przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2018 r., poz. 1508). W myśl przepisu art. 37 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, zasiłek stały przysługuje pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej. Natomiast zgodnie z art. 37 ust. 2 pkt 1 cyt. ustawy, zasiłek stały ustala się - w przypadku osoby samotnie gospodarującej - w wysokości różnicy między kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej a dochodem tej osoby, z tym że kwota zasiłku nie może być wyższa niż 645,00 zł miesięcznie. Z kolei jak stanowi art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o pomocy społecznej prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej, z zastrzeżeniem art. 40, art. 41, art. 53a i art. 91, przysługuje osobie samotnie gospodarującej, której dochód nie przekracza kwoty 701,00 zł. zwanej dalej "kryterium dochodowym osoby samotnie gospodarującej".

Zgodnie z art. 8 ust. 3 ww. ustawy za dochód uważa się sumę miesięcznych przychodów z miesiąca poprzedzającego złożenie wniosku lub w przypadku utraty dochodu z miesiąca, w którym wniosek został złożony, bez względu na tytuł i źródło ich uzyskania, jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, pomniejszoną o miesięczne obciążenie podatkiem dochodowym od osób fizycznych, składki na ubezpieczenie zdrowotne określone w przepisach o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia oraz ubezpieczenia społeczne określone w odrębnych przepisach, a także kwotę alimentów świadczonych na rzecz innych osób.

Z kolei zgodnie z art. 106 ust. 7 ww. ustawy w przypadku złożenia przez osobę, która nie posiada orzeczenia o całkowitej niezdolności do pracy w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenia o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, wniosku o przyznanie zasiłku stałego wraz z wymaganą dokumentacją oraz potwierdzeniem złożenia wniosku o przyznanie świadczenia uzależnionego od niezdolności do pracy albo wniosku o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, wszczyna się postępowanie o ustalenie uprawnienia do zasiłku stałego, a następnie po przeprowadzeniu rodzinnego wywiadu środowiskowego:

1) w przypadku spełnienia warunków, o których mowa w art. 37 ust. 1 i 4 z wyłączeniem warunku całkowitej niezdolności do pracy - postępowanie zawiesza się do dnia dostarczenia orzeczenia;

2) w przypadku niespełnienia któregokolwiek z warunków, o których mowa w art. 37 ust. 1 lub 4 z wyłączeniem warunku całkowitej niezdolności do pracy - odmawia się przyznania zasiłku stałego.

Na okres zawieszenia postępowania przyznaje się z urzędu zasiłek okresowy w wysokości i na zasadach określonych w art. 38 (ust. 8).

W myśl art. 106 ust. 9 ustawy: jeżeli orzeczenie, o którym mowa w ust. 7, zostanie dostarczone w terminie 60 dni od dnia jego otrzymania, zawieszone postępowanie podejmuje się, a prawo do zasiłku stałego ustala się, począwszy od miesiąca, w którym złożono wniosek o przyznanie zasiłku stałego wraz z potwierdzeniem, o którym mowa w ust. 7. Do ustalenia kwoty zasiłku stałego za okres pobierania zasiłku okresowego w trakcie zawieszenia postępowania art. 37 ust. 6 nie stosuje się.

Z akt sprawy wynika, że A. B. dnia 11 sierpnia 2017 zwrócił się do organu I instancji o ustalenie prawa do zasiłku stałego. Z uwagi, że na dzień składania wniosku nie legitymował się orzeczeniem o posiadanym stopniu niepełnosprawności, organ w oparciu o art. 106 ust. 7 pkt 1, w zw. z art. 38 ustawy postanowieniem z dnia 8 września 2017 r. zawieszono postępowanie i przyznano A. B. zasiłek okresowy w kwotach wskazanych powyżej. Dnia 2 września 2019 r. A. B. dostarczył do organu I instancji orzeczenie o stopniu niepełnosprawności znak: [...], z dnia 19 sierpnia 2019 r. wydane przez Wojewódzki Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności, na mocy którego został zaliczony do osób niepełnosprawnych o stopniu umiarkowanym. Jak wskazano w orzeczeniu, stopień niepełnosprawności datuje się od 14 czerwca 2018 r. Postanowieniem z dnia 13 września 2019 r. nr [...] organ podjął zawieszone postępowanie i wydał decyzję z dnia 17 września 2019 r.

Organ I instancji trafnie przyjął, że zasiłek stały winien być przyznany od 14 czerwca 2018 r., tj. od dnia w którym powstała niepełnosprawność A. B. - co wynika z treści orzeczenia o stopniu niepełnosprawności z dnia 19 sierpnia 2019 r. przedłożonego przez odwołującego. W tym stanie faktycznym, organ w świetle cytowanych powyżej przepisów art. 106 ustawy prawidłowo "wyrównał" A. B. kwoty należnego zasiłku stałego, mając na uwadze kwoty przyznanego wcześniej zasiłku okresowego.

Jak wynika z materiału dowodowego, na dochód A. B. w miesiącu czerwcu 2018 r. składał się zasiłek okresowy w wysokości 418,00 zł. - tym samym, mając na uwadze ww. przepisy, wysokość zasiłku stałego na okres od 14 czerwca 2018 r. do 30 czerwca 2018r. winna wynosić 122,40 zł, tj. 634,00 zł (kryterium dochodowe dla osoby samotnie gospodarującej) - 418,00 zł (kwota przyznanego zasiłku okresowego) = 216,00 zł /30 dni czerwca = 7,20 zł x 17 dni = 122,40 zł.

W okresie od 1 lipca 2018 r. do 30 września 2018r. dochodem A. B. był zasiłek okresowy w kwocie 317,00 zł miesięcznie. Tym samym wysokość świadczenia za ten okres winna wynieść 216,00 zł (634,00 zł - 317,00 zł = 317,00 zł).

Od dnia 1 października 2018 r. uległo zmianie kryterium dochodowe dla osoby samotnie gospodarującej, które wynosi do chwili obecnej 701,00 zł. Tym samym, za okres od 1 października 2018 r. do 31 sierpnia 2019 r. kwota zasiłku stałego winna wynieść 350,50 zł (701,00 zł - 305,50 zł = 350,50 zł). Natomiast od 1 września 2019 r. do 30 czerwca 2020 r. (data orzeczenia o stopniu niepełnosprawności) Strona otrzymało prawo do zasiłku stałego w maksymalnej wysokości tj. 645,00 zł.

Organ I instancji w sposób wyczerpujący uzasadnił wysokość przyznanego świadczenia, a dokonane wyliczenia znajdują uzasadnienie w materiale dowodowym i nie zawierają błędów rachunkowych.

Zgodnie z art. 3 ustawy o pomocy społecznej, pomoc społeczna nie służy pełnemu zaspokajaniu potrzeb podopiecznych, lecz ma jedynie na celu wspierać osoby w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwiać im życie w warunkach odpowiadających godności człowieka. W sprawach z zakresu pomocy społecznej kryteriami wyboru rozstrzygnięcia powinny być zatem cele i zadania pomocy społecznej, a nie subiektywne oczekiwania osób uprawnionych, zmierzające do obarczenia organów pomocy społecznej pełnym zakresem obowiązków przejęcia całkowitej opieki finansowej i życiowej nad osobą dotkniętą jedną z form niedostatku, określonych w art. 7 ustawy o pomocy społecznej (por. I OSK 116/10).

Na powyższą decyzję A. B. złożył skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Kwestionowanemu rozstrzygnięciu zarzucił naruszenie przepisów:

- art. 37 ust. 6 ustawy o pomocy społecznej, poprzez wliczenie kwoty zasiłku okresowego do dochodu przy ustalaniu uprawnienia oraz wysokości zasiłku stałego;

- art 7, 77 i 80 kpa poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego sprawy;

- art. 11 kpa poprzez zaniechanie przez organ wyjaśnienia skarżącemu zasadności przesłanek, którymi kierował się Organ przy załatwieniu sprawy, co doprowadziło do naruszenia istotnej zasady postępowania administracyjnego, jaką jest zasada przekonywania.

W ocenie A. B. wliczenie do dochodu kwot zasiłku okresowego jest błędne z uwagi na treść przepisu art. 37 ust. 6 ustawy o pomocy społecznej. W konsekwencji skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2167) sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Jej zakres wyznacza art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, dalej: ppsa) zgodnie z którym sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stosownie do art. 145 ppsa, Sąd zobligowany jest do uchylenia decyzji bądź postanowienia jeżeli dotknięte są naruszeniem prawa materialnego które miało wpływ na wynik sprawy, naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania bądź innym naruszeniem przepisów postępowania jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy lub , do stwierdzenia ich nieważności lub ich wydania z naruszeniem prawa jeżeli zachodzą przyczyny określone w kpa lub innych przepisach.

Przeprowadzona według powyższych zasad ponowna sądowa kontrola zaskarżonej decyzji doprowadziła do uznania, że skarga nie jest uzasadniona.

Na wstępnie wskazać należy, że zasady ogólne wskazanej ustawy - wyrażone w art. 2 ust. 1 i art. 3 - stanowią, że świadczenia z pomocy społecznej mają na celu umożliwienie przezwyciężania trudnych sytuacji życiowych, których osoby ubiegające się o pomoc nie są w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości oraz wspieranie osób i rodzin w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwiania im życia w warunkach odpowiadających godności człowieka. Zatem zadaniem pomocy społecznej jest zapobieganie sytuacjom, o których mowa, przez podejmowanie działań zmierzających do życiowego usamodzielnienia osób i rodzin oraz ich integracji ze środowiskiem. Rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy, a potrzeby osób i rodzin wnioskujących o pomoc powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej. Jak wynika z powyższych przepisów, pomoc społeczna jest instytucją stosowaną wyjątkowo w sytuacjach, w których obywatel nie jest w stanie sam podołać okolicznościom życiowym. Pomoc ta przyznawana jest w różnej formie i zakresie, a przyznanie jej uzależnione jest od spełnienia określonych przez ustawodawcę warunków.

Zasady przyznawania zasiłku stałego zostały określone w art. 37 ust. 1 ww. ustawy, zgodnie z którym zasiłek stały przysługuje:

1) pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej;

2) pełnoletniej osobie pozostającej w rodzinie, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód, jak również dochód na osobę w rodzinie są niższe od kryterium dochodowego na osobę w rodzinie."

Z przepisu tego wynika, że przesłanki konieczne do ustalenia prawa do zasiłku stałego to przede wszystkim niezdolność do pracy z powodu wieku lub całkowita niezdolność do pracy i dochód, przy czym brak spełnienia którejkolwiek z tych przesłanek wyklucza przyznanie zasiłku stałego.

Użyte w ustawie określenia oznaczają:

1) całkowita niezdolność do pracy - całkowitą niezdolność do pracy w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych albo zaliczenie do I lub II grupy inwalidów lub legitymowanie się znacznym lub umiarkowanym stopniem niepełnosprawności w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych;

7) niezdolność do pracy z tytułu wieku - osiągnięcie wieku emerytalnego określonego w art. 24 ust. 1a i 1b oraz w art. 27 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748, 1240, 1302 i 1311).

Materialnoprawną podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia stanowią ww. przepisy oraz art. 106 ustawy o pomocy społecznej.

Zgodnie z art. 106 ust. 3 ww. ustawy świadczenia pieniężne z pomocy społecznej przyznaje się i wypłaca za okres miesiąca kalendarzowego, począwszy od miesiąca, w którym został złożony wniosek wraz z wymaganą dokumentacją, z zastrzeżeniem ust. 7-11. W przypadku gdy uprawnienie do świadczenia nie obejmuje pełnego miesiąca, świadczenie przyznaje się za niepełny miesiąc, a kwotę świadczenia ustala się, dzieląc pełne kwoty przez liczbę dni kalendarzowych tego miesiąca i mnożąc przez liczbę dni objętych świadczeniem.

W przypadku złożenia przez osobę, która nie posiada orzeczenia o całkowitej niezdolności do pracy w rozumieniu przepisów o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych lub orzeczenia o znacznym lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawności w rozumieniu przepisów o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, wniosku o przyznanie zasiłku stałego wraz z wymaganą dokumentacją oraz potwierdzeniem złożenia wniosku o przyznanie świadczenia uzależnionego od niezdolności do pracy albo wniosku o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, wszczyna się postępowanie o ustalenie uprawnienia do zasiłku stałego, a następnie po przeprowadzeniu rodzinnego wywiadu środowiskowego w przypadku spełnienia warunków, o których mowa w art. 37 ust. 1 i 4, z wyłączeniem warunku całkowitej niezdolności do pracy - postępowanie zawiesza się do dnia dostarczenia orzeczenia (art. 106 ust. 7 pkt 2). Na okres zawieszenia postępowania przyznaje się z urzędu zasiłek okresowy w wysokości i na zasadach określonych w art. 38 (art. 106 ust. 8)

Z kolei w myśl art. 106 ust. 9 u.p.s. jeżeli orzeczenie, o którym mowa w ust. 7 (o stopniu niepełnosprawności) zostanie dostarczone w terminie 60 dni od dnia jego otrzymania, zawieszone postępowanie podejmuje się, a prawo do zasiłku stałego ustala się, począwszy od miesiąca, w którym złożono wniosek o przyznanie zasiłku stałego wraz z potwierdzeniem, o którym mowa w ust. 7. Do ustalenia kwoty zasiłku stałego za okres pobierania zasiłku okresowego w trakcie zawieszenia postępowania art. 37 ust. 6 nie stosuje się.

Z wywiadu środowiskowego przeprowadzonego w przedmiotowej sprawie wynika, że skarżący jest osobą samotnie gospodarującą. Niesporne jest, że skarżący legitymuje się orzeczeniem Wojewódzkiego Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności z dnia 19 sierpnia 2019 r., którym zaliczono go do osób niepełnosprawnych w stopniu umiarkowanym na okres do dnia 30 czerwca 2020 r., a ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od dnia 14 czerwca 2018 r. (k. 1165 akt adm.). Niesporne jest również, że w okresie od dnia 8 września 2017 r. do 13 września 2019 r. zostało zawieszone postępowanie z uwagi na niedostarczenie przez wnioskodawcę orzeczenia o stopniu niepełnosprawności. W dniu 19 sierpnia 2019 r. Wojewódzki Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności wydał orzeczenie o niepełnosprawności A. B., które wnioskodawca dostarczył organowi w dniu 2 września. 2019 r.

Skoro, jak wyżej podano postępowanie w sprawie było zawieszone od dnia 8 września 2017 r. do dnia 13 września 2019 r., a w okresie zawieszenia postępowania skarżący pobierał zasiłek okresowy (łącznie od dnia 1 maja 2018 r. do dnia 31 sierpnia 2019 r.) zastosowanie musiał mieć przepis art. 106 ust. 9 ustawy pomocy społecznej, zgodnie z którym jeżeli orzeczenie, o którym mowa w ust. 7 zostanie dostarczone w terminie 60 dni od dnia jego otrzymania, zawieszone postępowanie podejmuje się, a prawo do zasiłku stałego ustala się, począwszy od miesiąca, w którym złożono wniosek o przyznanie zasiłku stałego wraz z potwierdzeniem, o którym mowa w ust. 7. Do ustalenia kwoty zasiłku stałego za okres pobierania zasiłku okresowego w trakcie zawieszenia postępowania art. 37 ust. 6 nie stosuje się.

Tak więc, wbrew twierdzeniom skargi, w przedmiotowej sprawie nie mógł mieć zastosowania przepis art. 37 ust. 6, zgodnie z którym przy ustalaniu uprawnienia oraz wysokości zasiłku stałego do dochodu nie wlicza się kwoty zasiłku okresowego. Nadto wyjaśnić należy, że zgodnie z wymienionym na wstępie przepisem art. 37 ust. 1 ustawy o pomocy społeczne zasiłek stały przysługuje pełnoletniej osobie samotnie gospodarującej, niezdolnej do pracy z powodu wieku lub całkowicie niezdolnej do pracy, jeżeli jej dochód jest niższy od kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej. Skoro na dzień składania wniosku (11 sierpnia 2017 r.) skarżący nie legitymował się stopniem niepełnosprawności, zasiłek stały nie mógł zostać przyznany począwszy od miesiąca, w którym złożono wniosek o przyznanie zasiłku stałego wraz z potwierdzeniem złożenia wniosku o przyznanie świadczenia uzależnionego od niezdolności do pracy albo wniosku o wydanie orzeczenia o stopniu niepełnosprawności, (art. 106 ust. 9). Słusznie więc organ przyznał skarżącemu przedmiotowy zasiłek począwszy od dnia 14 czerwca 2018 r. tj, od dnia kiedy datowana jest niepełnosprawność skarżącego. Przyznanie świadczenia w formie zasiłku stałego jest bowiem uzależnione od kumulatywnego spełnienia kilku przesłanek, do których należą: pełnoletniość osoby ubiegającej się o zasiłek, niezdolność do pracy z powodu wieku lub całkowita niezdolność do pracy (spowodowana niepełnosprawnością) oraz uzyskiwanie dochodu nieprzekraczającego kryterium dochodowego.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, że pomimo, iż wynik przeprowadzonego postępowania jest niezgodny z oczekiwaniami strony skarżącej, nie może to oznaczać, że zaskarżona decyzja narusza prawo. Ponadto należy podkreślić, ze decyzje w przedmiocie zasiłku stałego mają charakter decyzji związanych, co oznacza, że sposób rozstrzygnięcia sprawy (samo przyznanie świadczenia, a także jego wysokość) nie został pozostawiony uznaniu organu pomocy społecznej, ale jest ściśle determinowany przepisami prawa.

Podniesione w skardze zarzuty nie mogły w konsekwencji odnieść zamierzonego skutku, gdyż postępowanie przed organami zostało przeprowadzone w sposób zgodny z prawem, a zgromadzony w sprawie materiał oceniony został właściwie. Przepisy mające zastosowanie w sprawie zostały prawidłowo zinterpretowane. Sąd nie dopatrzył się naruszeń przepisów prawa materialnego, czy procesowego, które skutkowałyby koniecznością uchylenia zaskarżonych decyzji.

W szczególności, w realiach niniejszej sprawy nie został naruszony przepis art. 37 ust. 6 ustawy o pomocy społecznej ani przepisy prawa procesowego. Stosownie do treści art. 7, 77 § 1 i 80 kpa organy administracji podjęły wszystkie niezbędne czynności mające na celu zebranie całego materiału dowodowego w niniejszej sprawie i dokonały jego rzetelnej oceny. Ocena ta nie nosi cech dowolności. Zgodnie zaś z art. 107 § 3 kpa w zaskarżonej decyzji zawarto podstawowe jej elementy, wskazano uzasadnienie faktyczne i prawne.

W związku z powyższym, na podstawie art. 151 ppsa Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.