Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Cezary Koziński Sędziowie: Sędzia WSA Bożena Kasprzak Sędzia WSA Paweł Kowalski (spr.) Protokolant: st. asystent sędziego Paweł Pijewski po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 maja 2022 r. sprawy ze skargi T. M. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku od nieruchomości za 2017 r. oddala skargę.

Decyzją z [...] roku Prezydent Miasta Z. (dalej: "Prezydent Miasta", "organ I instancji" lub "organ") ustalił T. M. (dalej: "strona" lub "skarżący") wysokość zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości za 2017 rok w kwocie 47.821,00 zł, opodatkowując następujące przedmioty:

1.budynki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o pow. użytkowej 2.048,36 m2 x stawka 21,00 zł za 1 m2 = 43.015,56 zł,

2.budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o wartości 5.000 zł x stawka 2% = 100,00 zł,

3.grunty związane z prowadzeniem działalności gospodarczej o pow. 5.738,00 m2 x stawka 0,82 zł za 1 m2 = 4.705,16 zł.

W wyniku rozpatrzenia odwołania strony Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. (dalej: "SKO", "organ II instancji" lub "organ odwoławczy") decyzją z [...] r. utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji.

Organ odwoławczy ocenił, że w przedmiotowej sprawie po przeprowadzanych pracach budowlanych na podstawie odpowiedniego pozwolenia na budowę (rozbudowę, nadbudowę, przebudowę) ma dopiero dojść do zmiany sposobu użytkowania istniejących budynków na mieszkalne, a podatnik nie przedstawił ostatecznej decyzji wydanej przez organu nadzoru budowlanego, o której mowa w art. 67 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane, na podstawie której trwale wyłączono budynek lub jego część z użytkowania. Jednocześnie wskazał, że samo wydanie decyzji zezwalającej na przebudowę budynku na potrzeby opieki długoterminowej dla osób starszych, niepełnosprawnych i przewlekle chorych nie jest wystarczające do stwierdzenia, że mamy do czynienia z budynkiem mieszkalnym, niebędącym budynkiem związanym z prowadzeniem działalności gospodarczej, na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (tekst jedn. Dz. U. z 2019 r., poz. 1170 ze zm., dalej - "u.p.o.l."). Powołując się na jedno z orzeczeń administracyjnych SKO wskazało, że niezależnie od powyższych rozważań "nie sposób uznać, że budynek placówki zapewniającej całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym (...) jest wykorzystywany na cele mieszkaniowe. Wprawdzie osoby korzystające z opieki przebywają w budynku (często nawet przez dłuższy czas), jednakże główne jego przeznaczenie nierozerwalnie związane jest w z wykonywaniem działalności gospodarczej." Tym samym, zdaniem SKO, organ pierwszej instancji zasadnie ocenił, że budynki na nieruchomości strony są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, będąc w posiadaniu skarżącego przedsiębiorcy.

Ponadto zdaniem organu odwoławczego prowadzenie przez przedsiębiorcę prac remontowych i adaptacyjnych, nawet zmieniających w przyszłości sposób wykorzystywania obiektu, świadczy o związku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Organ podkreślił, że z wypisu z CEIDG (www.firma.gov.pl) wynika, iż podstawą działalności gospodarczej podatnika jest prowadzenie robót budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych. Prace budowlane w obiektach wymagających przebudowy i remontu mieszczą się w przedmiocie jego działalności, a zatem trudno jest mówić, iż nieruchomości nie są i nie mogą być wykorzystywane do prowadzenia przez niego działalności gospodarczej, bowiem były w sposób faktyczny wykorzystywane przez niego. SKO podkreśliło, że w przypadku remontów, czy modernizacji budynków, mamy do czynienia z całkowicie odmienną sytuacją, niż w przypadku nowych budynków. W przypadku takich nowych obiektów początek obowiązku podatkowego powstaje, zgodnie z art. 6 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, z dniem 1 stycznia roku następującego po roku, w którym budowa została zakończona albo w którym rozpoczęto użytkowanie budowli albo budynku lub ich części przed ich ostatecznym wykończeniem. Oznacza to, że do końca roku kalendarzowego, w którym nastąpiło zakończenie budowy, ewentualnie rozpoczęcie użytkowania, nie istnieje w ogóle obowiązek podatkowy. Inaczej jest w przypadku budynków istniejących, które są remontowane, czy modernizowane, bowiem w takim wypadku obowiązek istnieje przez cały czas trwania prac remontowych lub modernizacyjnych, a takie prace nie wpływają na obowiązek podatkowy w tym zakresie. Prowadzenie prac budowlanych, polegających na przebudowie budynku, nie powoduje, że budynek ten nie będzie zaliczony do budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l.

W skardze do sądu administracyjnego strona domaga się uchylenia zaskarżonej decyzji w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, a także zasądzenia zwrotu kosztów postępowania. Podniesiono w niej zarzuty:

1. obrazy przepisów prawa materialnego:

a. art. 2 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 1a ust. 1 pkt 3 i art. 1a ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych, poprzez ich błędną wykładnię skutkującą uznaniem, że za budynek niezwiązany z prowadzeniem działalności gospodarczej może być uznany tylko taki budynek znajdujący się w posiadaniu przedsiębiorcy, wobec którego została wydana decyzja administracyjna o rozbiórce danego obiektu;

b. art. 3 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców w zw. z art. 1a ust. 1 pkt 3 ustawy u.p.o.l. poprzez jego błędne zastosowanie skutkujące uznaniem, że skoro skarżący jest przedsiębiorcą, zakupił nieruchomość ze środków pochodzących z prowadzonej działalności gospodarczej i modernizuje budynki w celu przystosowania ich na potrzeby prowadzenia placówki opiekuńczej, to prowadzi w tym przypadku działalność gospodarczą, w związku z czym wymiar podatku od nieruchomości za rok 2017 musi być ustalony na podstawie art. 4 ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., gdy skarżący nie prowadzi, zgodnie ze swoim wpisem do CEIDG, działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu domu opieki dla osób starszych z długoterminową opieką;

c. art. 551 Kodeksu cywilnego poprzez jego błędne zastosowanie skutkujące uznaniem, że grunty, budynki i budowle będące przedmiotem decyzji z dnia 26 sierpnia 2021 r. wchodzą w skład przedsiębiorstwa należącego do skarżącego, gdy dowody obrazują, że na tej nieruchomości nie można prowadzić działalności gospodarczej, ze względu na jej stan techniczny i brak decyzji o pozwoleniu na użytkowanie;

2. naruszenia przepisów postępowania:

a. art. 121 § 1 w zw. z art. 122 w zw. z art. 187 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (test jedn. Dz. U. z 2021 r., poz. 1540, dalej – "o.p.") poprzez ich niezastosowanie, w konsekwencji czego organ przeprowadził postępowanie podatkowe w sposób niebudzący zaufania skarżącego do organu, wybiórczy i niepełny;

b. art. 191 w zw. z art. 122 w zw. z art. 194 § 1 o.p. poprzez przeprowadzenie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów zgromadzonych w aktach spraw, skutkiem czego organ ustalił, że z dokumentu urzędowego w postaci aktu notarialnego z dnia 28 grudnia 2013 r. wynika domniemanie prawdziwości, że nieruchomość jest wykorzystywana przez skarżącego do prowadzenia działalności gospodarczej.

W uzasadnieniu skargi strona podnosi przede wszystkim, że obiekt będący przedmiotem sporu z uwagi na uszkodzenia i defekty udokumentowane przedłożonymi dowodami nie spełnia definicji budynku wskazanego w art. 3 pkt 2 ustawy Prawo budowlane, a tym samym nie może stanowić przedmiotu opodatkowania podatkiem od nieruchomości w świetle art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. Dodatkowo skarżący wskazał na brak funkcjonalnego związku obiektu z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, bowiem obiektywnie nie jest on w stanie wykorzystywać go w swojej działalności. Z decyzji organu odwoławczego skarżący wywiódł, że za budynek niezwiązany z prowadzeniem działalności może być uznany tylko taki budynek znajdujący się w posiadaniu przedsiębiorcy, wobec którego została wydana decyzja administracyjna o rozbiórce budynku. Skarżący podniósł także, że wykonując remont rzeczonych budynków, nie wykonywał działalności gospodarczej, lecz chciał, aby w przyszłości znalazł się tam dom opieki dla osób starszych. Zdaniem skarżącego w aktach brak jest dowodów na to, by to on miał taką działalność prowadzić, bowiem do tego konieczne jest zezwolenie wojewody, o które nie wystąpił. Również w ewidencji działalności gospodarczej brak jest wpisu wskazującego na prowadzenie tego rodzaju działalności, więc prowadzić jej nie może. Ponadto, w końcowej części uzasadnienia skargi, strona skarżąca podniosła, że będący przedmiotem sporu obiekt nie spełnia definicji budynku.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje.

Skarga jest bezzasadna.

Istota sporu w niniejszej sprawie koncentruje się wokół prawidłowości stanowiska organów podatkowych, że będąca w posiadaniu strony skarżącej nieruchomość powinna być opodatkowane podatkiem od nieruchomości według stawek przewidzianych dla nieruchomości związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 u.p.o.l. opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają następujące nieruchomości lub obiekty budowlane:

1) grunty;

2) budynki lub ich części;

3) budowle lub ich części związane z prowadzeniem działalności gospodarczej.

W myśl art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. za grunty, budynki i budowle związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, należy rozumieć grunty, budynki i budowle będące w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą, z zastrzeżeniem ust. 2a.

Przy rozpatrywaniu niniejszej sprawy należało uwzględnić, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 24 lutego 2021 r., sygn. akt SK 39/19 (OTK-A 2021, nr 14) stwierdził, iż art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. rozumiany w ten sposób, że o związaniu gruntu, budynku lub budowli z prowadzeniem działalności gospodarczej decyduje wyłącznie posiadanie gruntu, budynku lub budowli przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą, jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 84 Konstytucji RP.

Jest to tzw. wyrok interpretacyjny, w którym Trybunał Konstytucyjny stwierdził niezgodność z Konstytucją RP art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. w określonym jego rozumieniu. Z tezy omawianego wyroku w sposób jednoznaczny wynika, że jest on adresowany do wszystkich podatników będących przedsiębiorcami lub innych podmiotów prowadzących działalność gospodarczą. Stanowisko prezentowane w wyroku TK z dnia 24 lutego 2021 r., sygn. akt SK 39/19, dotyczy zatem zarówno osób fizycznych, jak i osób prawnych oraz innych jednostek organizacyjnych posiadających w świetle art. 3 ust. 1 u.p.o.l. status podatnika podatku od nieruchomości.

W cytowanym wyroku Trybunał wyraził pogląd, że "przedsiębiorcy nie mogą być obciążani wyższą stawką podatku jedynie z powodu posiadania nieruchomości, które nie służą im do prowadzenia działalności gospodarczej. Opodatkowanie wyższą stawką podatku od nieruchomości gruntów lub budynków - niewykorzystywanych i niemogących być potencjalnie wykorzystywanymi do prowadzenia działalności gospodarczej - wyłącznie ze względu na posiadanie ich przez przedsiębiorcę lub inny podmiot prowadzący działalność gospodarczą Trybunał uznaje za niezgodne z art. 64 ust. 1 Konstytucji".

Skoro zatem, zgodnie z wiążącą dyrektywą interpretacyjną nakreśloną przez Trybunał Konstytucyjny, posiadanie przez przedsiębiorcę nieruchomości nie może stanowić jedynego kryterium decydującego o możliwości uwzględnienia stawki opodatkowania przewidzianej w art. 5 ust. 1 pkt 1 lit. a oraz w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l., zasadniczego znaczenia nabiera odpowiedź na pytanie, od spełnienia jakich dodatkowych wymogów uzależnione jest zastosowanie ww. przepisów.

Zwrócić także należy uwagę, że w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 lutego 2021 r. Trybunał Konstytucyjny wyraził pogląd, iż "(...) Artykuł 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l. stanowi instrument służący celom innym niż fiskalne, będący nieproporcjonalnym obciążeniem podatkowym polegającym na nieodróżnianiu sytuacji podatkowej podatników posiadających nieruchomości, ale niewykorzystujących i niemogących ich wykorzystać do prowadzenia działalności gospodarczej oraz podatników wykorzystujących posiadane nieruchomości do prowadzenia działalności gospodarczej."

W tej sytuacji nie powinna budzić wątpliwości teza, że okoliczność, iż nieruchomość znajduje się w posiadaniu przedsiębiorcy, będącego jako jej właściciel (użytkownik wieczysty, samoistny posiadacz) podatnikiem, nie przesądza o możliwości zastosowania najwyższych stawek opodatkowania, jeżeli podmiot ten może być identyfikowany podwójnie, a więc również jako jednostka, w posiadaniu której znajdują się nieruchomości niepowiązane w żaden sposób z jego aktywnością gospodarczą. W odniesieniu do takich nieruchomości (gruntów, budynków, budowli służących innym celom niż gospodarcze, jeżeli takowe są wykonywane przez podatnika) sytuacja prawnopodatkowa podatnika-przedsiębiorcy jest identyczna jak osoby niebędącej przedsiębiorcą.

W powyższym kontekście pojawiło się pytanie o to, w jaki sposób dokonywać oceny, czy dana nieruchomość należąca do podatnika może być uznana za nieruchomość związaną z działalnością gospodarczą. Odpowiedzi na postawione wyżej pytanie udzielił Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 grudnia 2021 r., sygn. akt III FSK 4061/21, wskazując, że za związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 3 u.p.o.l., można uznać nieruchomości stanowiące własność podatnika (znajdujące się w posiadaniu samoistnym albo użytkowaniu wieczystym), które są w posiadaniu przedsiębiorcy (innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą) oraz jednocześnie:

1) wchodzą w skład prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 551 kodeksu cywilnego, w szczególności, gdy podatnik ujął te składniki majątkowe w prowadzonej ewidencji środków trwałych wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na to, czy nieruchomość jest wykorzystywana na prowadzenie działalności gospodarczej lub

2) przedmiot działalności przedsiębiorcy obejmuje jedynie prowadzenie działalności gospodarczej, bez względu na to, czy nieruchomość jest wykorzystywana na prowadzenie działalności gospodarczej lub

3) nieruchomości są funkcjonalnie powiązane z przedsiębiorstwem prowadzonym przez podmiot, w którego posiadaniu się znajdują, nawet jeżeli nie zostały uwzględnione w ewidencji środków trwałych wartości niematerialnych i prawnych, tzn.:

- są faktycznie wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej w znaczeniu zdefiniowanym w art. 1a ust. 1 pkt 4 u.p.o.l., albo:

- mogą być potencjalnie wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej w ww. rozumieniu, przez co należy rozumieć sytuację, w której przedsiębiorca podejmuje i realizuje zachowania kwalifikowane w obrębie przedmiotu opodatkowania jako czynności mające na celu przygotowanie, zachowanie lub zabezpieczenie nieruchomości do przyszłej (planowanej) działalności gospodarczej, bądź do kontynuacji przerwanej działalności gospodarczej, związane z ponoszeniem wydatków rozliczanych w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

Użyty natomiast w wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lutego 2021 r., sygn. SK 39/19, zwrot "nie są wykorzystywane i nie mogą być potencjalnie wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej" należy tłumaczyć w taki sposób, że podwyższona stawka opodatkowania nie będzie mogła znaleźć zastosowania w przypadku wystąpienia obiektywnej i niezależnej od przedsiębiorcy, a także niedającej się przewidzieć przeszkody całkowicie uniemożliwiającej prowadzenie lub kontynuowanie działalności gospodarczej.

Przedstawione stanowisko NSA sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę w całości podziela.

Skład orzekający jest zdania, że stan faktyczny ustalony w toku prowadzonego postępowania podatkowego, a następnie przyjęty przez organy obu instancji za podstawę orzekania, jest zupełny i stanowi wystarczającą podstawę rozstrzygnięcia zasadniczego problemu spornego. Ponadto, z uzasadnienia zaskarżonej decyzji, jak również uzasadnienia decyzji organu pierwszej instancji wynika, że oba organy wykazały w sposób niebudzący wątpliwości, że nieruchomość zakupiona w 2013 r. przez skarżącego ma związek z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Przystępując do oceny legalności zaskarżonej decyzji w pierwszej kolejności odnieść się należy do zarzutu skargi dotyczących naruszenia art. 121 § 1 o.p. w zw. z art. 122 o.p. w zw. z art. 187 § 1 o.p. oraz art. 191 o.p. w zw. z art. 122 o.p. w zw. z art. 194 § 1 o.p.

Przypomnieć należy, że z zawartej w art. 122 o.p. zasady prawdy obiektywnej wynika, iż obowiązek ustalenia istotnych dla sprawy okoliczności obciąża organ podatkowy. Przepis art. 187 § 1 ww. ustawy, będący rozwinięciem tej zasady, nakłada na organ obowiązek zebrania i wyczerpującego rozpatrzenia materiału dowodowego. Obowiązek zebrania całego materiału dowodowego oznacza, że organ administracji publicznej winien z własnej inicjatywy gromadzić w aktach dowody, które jego zdaniem będą konieczne do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy oraz winien gromadzić w aktach sprawy także dowody wskazane lub dostarczone przez strony, jeżeli mają one znaczenie dla sprawy. Dokonując rozpatrzenia materiału dowodowego organy podatkowe muszą kierować się regułami zapisanymi w art. 191 o.p., tj. ocenić na podstawie całego zebranego materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Przy ocenie wiarygodności zgromadzonych dowodów organ nie jest skrępowany żadnymi regułami określającymi wartość poszczególnych rodzajów dowodów i dokonuje tej oceny w sposób swobodny, na podstawie własnego przekonania. Swobodna ocena dowodów musi być dokonana zgodnie z normami prawa procesowego oraz zachowaniem określonych reguł tej oceny, m.in. logiki, doświadczenia życiowego, wszechstronności oraz jest dokonywana wyłącznie z punktu widzenia znaczenia dowodów i ich wartości dla konkretnej sprawy.

Jednocześnie zauważyć należy, że wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 14 września 2021 r., sygn. akt I SA/Łd 305/21, rozstrzygnięto, że w ramach prowadzonej działalności skarżący zajmuje się przede wszystkim prowadzeniem robót budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych co oznacza, że roboty prowadzone przez skarżącego na spornych budynkach stanowiły wykonywanie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Stąd też powyższy wyrok TK nie znajduje zastosowania w sprawie. Co więcej, od 1 stycznia 2016 r. w podatku od nieruchomości za budynek niezwiązany z prowadzeniem działalności gospodarczej może być uznany tylko taki budynek znajdujący się w posiadaniu przedsiębiorcy, wobec którego została wydana decyzja administracyjna o rozbiórce danego obiektu. W aktach rozpoznawanej sprawy brak jest danych na temat istnienia w obrocie prawnym takiej decyzji, wobec czego omawiana argumentacja skargi, nie może być uznana za uzasadnioną.

Zdaniem tutejszego sądu nadawanie szczególnie istotnego znaczenia przez stronę skarżącą nieistniejącemu w CEIDG wpisowi, wskazującemu na prowadzenie działalności gospodarczej z zakresu pomocy społecznej i zakwaterowania osób w podeszłym wieku i niepełnosprawnych, wobec poczynionych wyczerpująco przez organy ustaleń faktycznych co do zakresu prowadzonej działalności, nie jest zasadne. Zgłoszenie i wpis do ewidencji działalności gospodarczej stanowią bowiem jedynie podstawę prawną jej rozpoczęcia i nie są równoznaczne z jej podjęciem. Choć wpis do ewidencji może być traktowany jako okoliczność o istotnym znaczeniu, to jednak nie jest to okoliczność decydująca o prowadzeniu danego rodzaju działalności. Sąd nie podziela również argumentacji skarżącego, że brak wystąpienia przez organy podatkowe do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z wnioskiem o udzielenie informacji, czy względem spornych budynków wydano decyzję o pozwoleniu na użytkowanie, było niezbędne dla dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, jeśli zamiar prowadzenia danego rodzaju działalności w sposób jednoznaczny wynika z innych dowodów. W tym miejscu należy również przypomnieć o obowiązującej organy administracyjne, wynikającej z art. 125 o.p. zasadzie szybkości postępowania. W ocenie sądu, jeśli organy, tak jak w rozpatrywanej sprawie, wystarczająco wnikliwie dokonały prawidłowych ustaleń faktycznych, brak jest podstaw do powoływania nowych dowodów, o które wnosi strona, a które mogłyby jedynie wydłużyć postępowanie.

Nie można również zgodzić się z argumentacją strony, że z aktu notarialnego zakupu przedmiotowej nieruchomości wynika coś innego, niż to, że będzie ona wykorzystywana na potrzeby działalności gospodarczej, skoro sam skarżący taki zamiar przed notariuszem wyraził. Jednocześnie, podnoszona przez stronę argumentacja, odnośnie braku związku nabycia nieruchomości z prowadzoną obecnie lub przyszłą działalnością, nie pokrywa się z faktem, że skarżący sam złożył za 2014 r. deklarację dla potrzeb podatku od nieruchomości, w której wskazał do opodatkowania 2.048,36 m2 powierzchni budynków związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. To również skarżący, jako osoba fizyczna prowadząca działalność gospodarczą pod nazwą "Firma A– T. M." był adresatem decyzji Starosty Z. nr [...] zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę obejmującego: "rozbudowę, nadbudowę i przebudowę dwóch istniejących budynków biurowych wraz ze zmianą sposobu użytkowania na potrzeby domu opieki długoterminowej dla osób starszych, niepełnosprawnych i przewlekle chorych (...)" oraz roboty budowlane, polegające na wykonaniu utwardzeń układu komunikacyjnego, wraz z wydzieleniem 10 miejsc postojowych dla samochodów osobowych (...)". Również w pismach kierowanych do SKO pełnomocnik strony, na pytanie organu czy przedmiotowa nieruchomość została zakupiona na potrzeby prowadzenia działalności gospodarczej, odpowiedział w piśmie z 17.11.2021 r., że skarżący "zakupił przedmiotową nieruchomość jako inwestycję w celu wybudowania na niej domu opieki długoterminowej (tzn. dom seniora)". W tym samym dokumencie, pełnomocnik strony wskazał, iż skarżący oświadcza, że "zakupił przedmiotową nieruchomość ze środków pochodzących z rachunku bankowego związanego z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albowiem jest to inwestycja". Sąd zgadza się przy tym z tezą wyrażoną w wyroku NSA z dnia 27 czerwca 2018 r., sygn. akt I FSK 1365/16 LEX nr 2521376), że aby doszło do dokładnego wyjaśnienia sprawy organ jest obowiązany nie tylko zebrać materiał, ale i wyczerpująco go rozpatrzyć. Zdaniem składu orzekającego organ w zaskarżonej decyzji posłużył się zupełnym materiałem dowodowym, nawet jeśli subiektywne przekonanie strony skarżącej jest odmienne, oraz wydał rozstrzygnięcie zgodnie z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów strony skarżącej, sąd stoi na stanowisku, że rozpatrując niniejszą sprawę SKO w sposób przekonujący wykazało, że nieruchomość skarżącego wchodzi w skład prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55 kodeksu cywilnego. Zdaniem sądu, również okoliczność, że obecnie nieruchomość, ze względu na jej stan techniczny, nie jest wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, nie podważa rozstrzygnięcia organu odwoławczego, skoro - jak wcześniej wskazano - skarżący kupił ją właśnie z takim zamiarem (jako inwestycję), a następnie rozpoczął jej remont i adaptację.

Zdaniem sądu, należy przyznać rację organom administracyjnym, że niesporne okoliczności, iż skarżący nie wpisał przedmiotowej nieruchomości do ewidencji środków trwałych, nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych, a także nie wpisuje kosztów nieruchomości do kosztów uzyskania przychodów, nie mają, w tej konkretnej sytuacji, wpływu na dokonaną ocenę prawnopodatkową statusu zakupionej nieruchomości.

Sąd aprobuje również stanowisko organu odwoławczego, że wbrew twierdzeniom strony dowiedziono, że sporna nieruchomość posiada cechy pozwalające na zakwalifikowanie jej jako budynek w rozumieniu art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l., a tym samym istnieje pełna podstawa do obciążenia skarżącego podatkiem od nieruchomości. Z akt administracyjnych przedstawionych sądowi, w tym oględzin nieruchomości i materiału fotograficznego wynika, że sporne obiekty są trwale związane z gruntem, posiadają fundamenty i ściany oraz dach (zawalony). Jednocześnie strona nie przedstawiła takich dowodów, ani nie podniosła takiej argumentacji, która pozwalałaby przyjąć, że dokonana w tym zakresie przez organy ocena jest błędna.

Wobec powyższego, organy podatkowe w sposób prawidłowy ustaliły wszystkie istotne w sprawie okoliczności faktyczne, gromadząc dowody i dokonując ich oceny w granicach wynikających z art. 191 o.p.

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, na zasadzie art. 151 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji wyroku.

P.C.