Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S.WSA Jarosław Szaro /spr./, Sędzia WSA Grzegorz Panek, Sędzia NSA Jacek Surmacz, Protokolant ref. Sabina Długosz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 kwietnia 2022 r. sprawy ze skargi R.S. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] listopada 2021 r., nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2015 rok 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z dnia [...] czerwca 2021 r., nr [...], 2) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej na rzecz skarżącego R.S. kwotę 4.316 (cztery tysiące trzysta szesnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

R. S. (dalej: skarżący, podatnik) poddał kontroli Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z [...] listopada 2021 r. nr [...]. Utrzymano nią w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z [...] czerwca 2021 r. nr [...], [...], określającą podatnikowi zobowiązanie podatkowe w podatku dochodowym od osób fizycznych za rok 2015 w kwocie 25.624 zł.

Z przedłożonych Sądowi akt sprawy oraz stanowisk organów wynikało, że podatnik złożył za rok 2015 zeznanie podatkowe na formularzu PIT-36L, w którym zadeklarował przychód, koszty i dochód z działalności gospodarczej w kwocie 0 zł. W dniu 6 maja 2016 r. złożył korektę zeznania określając ww. wartości odpowiednio na 1.316.474,12 zł, 956.427,81 zł, 360.046,31 zł. Podstawę obliczenia podatku stanowiła kwota 355.199 zł. Podatek po odliczeniach określono na 65.811 zł. Zaliczkę na podatek wykazano w deklaracji kwocie 79.889 zł, ale faktycznie nie wpłacono żadnej kwoty. W dniu 10 stycznia 2019 r. złożono kolejną korektę, określającą przychód, koszty i dochód w kwotach: 1.316.487,12 zł, 1.290.432,68 zł, 26.054,44 zł, przy czym wzrost kosztów wyniósł 334.004,87 zł. Podstawę obliczenia podatku stanowiła kwota 21.208 zł. Podatek po odliczeniach określono na 2.353 zł. Zaliczkę na podatek wykazano w deklaracji kwocie 41.425 zł, ale faktycznie nie wpłacono żadnej kwoty.

W analizowanym okresie podatnik prowadził działalność gospodarczą; świadczył usługi budowlane, także dla firm zagranicznych na terenie Niemiec. Na podstawie zgromadzonych dowodów zakwestionowano fakt współpracy z D. W., a faktury dokumentujące sprzedaż usług budowlanych na kwoty 12.000 EUR (nr 34/F/2015) oraz 18.000 EUR (nr 33/F/2015), jakimi dysponował podatnik, za nierzetelne (dokumentujące nierzeczywiste zdarzenia gospodarcze) i niemogące stanowić dowodu kosztów podatkowych. W przeliczeniu na złote koszty te zawyżono o 123.147,60 zł. Ostatecznie dochód za rok 2015 r. określono na 149.202,04 zł, a po odliczeniach 143.993 zł. Podatek po odliczeniach wyniósł 25.624 zł, wobec zadeklarowanego 2.353 zł. W rozliczeniu uwzględniono także omyłkę podczas przenoszenia kwot z księgi podatkowej do zeznania, w kwocie 13 zł.

Organ zaznaczył, że ciężar udokumentowania poniesionego wydatku ciąży na podatniku. Dowodem księgowym mogą być faktury, ale tylko takie, które odzwierciedlają rzeczywiste zdarzenia gospodarcze.

W odwołaniu zakwestionowano prawidłowość ustaleń faktycznych w zakresie współpracy z wystawcą faktur podnosząc, że w dostateczny sposób wykazano, że usługi, które dokumentują, zostały wykonane. Wydatków tych nie można było zatem wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów. Pominięto przy tym zgłoszone wnioski dowodowe, w tym z opinii grafologa, który oceniłby prawdziwość podpisu D. W. na fakturach. Niezasadnie odmówiono także dopuszczenia jako dowodu zapisu nagrania rozmowy z D. W. Brak zgody osoby nagrywanej na wykorzystanie powstałego zapisu nie powinien stanowić przeszkody w dopuszczeniu takiego dowodu, ponieważ działał one w obronie swojego usprawiedliwionego interesu. Dowody te odnosiły się do okoliczności istotnych dla sprawy. Zakwestionowane koszty zostały bowiem poniesione w celu uzyskania przychodu. Organ nie wykazał przy tym, aby podatnik działał w złej wierze lub w celu obejścia prawa.

Opisaną na wstępie decyzją Dyrektor Izby Administracji Skarbowej utrzymał decyzję organu I instancji w mocy, podzielając w całości dokonaną ocenę prawną i faktyczną.

Organ odwoławczy zwrócił uwagę, że zaliczenie wydatku do kosztów uzyskania przychodu wymaga istnienia związku ze źródłem przychodów i musi być poniesiony w celu jego osiągnięcia, zachowania lub zabezpieczenia. Musi być on także poniesiony rzeczywiście i należycie udokumentowany. Zgromadzone dowody nie potwierdziły, aby udokumentowane fakturami usługi zostały faktycznie wykonane, a podatnik poza tymi fakturami nie dysponował innymi dowodami, które potwierdzałyby fakt wykonania takich usług, jak chociażby protokoły odbioru, dowody zapłaty, umowy, zlecenia. Nie wskazano też wiarygodnych środków, którzy potwierdziliby wykonanie tych usług. Zgłoszone wnioski dowodowe nie zostały uwzględnione. Opinia biegłego odnosiłaby się do okoliczności stwierdzonych innymi dowodami. Istotne było zaś nie to, kto podpisał fakturę, lecz to, czy usługi zostały wykonane, przez kogo i gdzie. Natomiast zapis przebiegu rozmowy przeprowadzonej przez podatnika z D. W. pozyskano w sposób sprzeczny z prawem, naruszając przepisy art. 49 i 51 Konstytucji RP oraz art. 8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Materiał dowodowy nie może być pozyskiwany w sposób naruszający zasady współżycia społecznego albo prawo do prywatności. Przedstawiony zapis, którego organ nie odsłuchał, nie pozwalałby także ustalić tożsamości osób biorących udział w rozmowie, a D. W. takiemu udziałowi zaprzeczył.

W skardze zarzucono naruszenie przez organy:

1) art. 120, art. 121 § 1 i § 2, art. 122, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 191, art. 210 § 4 Ordynacji podatkowej (dalej określanej skrótem "O.p."), co doprowadziło do wydania rozstrzygnięcia w oparciu o błędnie ustalony stan faktyczny, w szczególności poprzez:

- ustalenie stanu faktycznego w oparciu o nieudowodnione przesłanki, które stanowiły podstawę wydania zaskarżonej decyzji, to jest poprzez nieuzasadnione przyjęcie, iż zawyżył w księgach podatkowych prowadzonych w 2015 r. koszty uzyskania przychodów o wydatki w kwocie 123 147,60 zł,

- ustalenie stanu faktycznego w oparciu o nieudowodnione przesłanki, które stanowiły podstawę wydania zaskarżonej decyzji, to jest poprzez nieuzasadnione przyjęcie, że faktury, na których jako wystawca figuruje "A" D. W. nie odzwierciedlają rzeczywistego przebiegu operacji gospodarczych i poprzez to nie mogą być podstawą zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów w sytuacji, gdy wykazał, że faktury te mają walor dokumentów rzetelnych, a także wykazano bezpośredni związek poniesionych kosztów z osiągniętymi w 2015 r. przychodami,

- założenie, że dla pełnego wyjaśnienia stanu faktycznego wystarczające jest przyjęcie za wiążące zeznań D. W., przesłuchanego w charakterze świadka 24 września 2019 r. i 6 listopada 2020 r. w sytuacji, gdy są one sprzeczne ze zdrowym rozsądkiem i logiką oraz pozostają w sprzeczności z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie,

- zaniechanie podjęcia wszelkich niezbędnych działań w celu ustalenia prawidłowego stanu faktycznego sprawy, w wyniku nieprawidłowej analizy zgromadzonego materiału dowodowego i zaniechania jego uzupełnienia, poprzez oddalenie zgłoszonych wniosków dowodowych w sytuacji, gdy dotyczyły one okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy,

2) art. 22 ust. 1 p.d.o.f. poprzez błędne przyjęcie, że wydatki poniesione na zakup usług, udokumentowane spornymi fakturami, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, podczas gdy z zebranego materiału dowodowego oraz z ustaleń organu wynika, że transakcje zakupu usług udokumentowane rzeczonymi dokumentami były w rzeczywistości wykonane.

Na tej podstawie wniesiono o uchylenie wydanych w sprawie decyzji albo uchylenie zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że postępowanie odwoławcze zostało przeprowadzone z naruszeniem zasady dwuinstancyjności. Organ odwoławczy zamiast przedstawić ustalony przez siebie stan faktyczny w przeważającej mierze dokonał oceny decyzji organu I instancji i zarzutów odwołania. Ponadto zgromadzony materiał dowodowy nie pozwalał na podjęcie rozstrzygnięcia w postaci skarżonej decyzji. Wszyscy pozostali kontrahenci potwierdzili wystawianie faktur dokumentujących wykonanie usług. Poza fakturami nie było żadnych innych dokumentów na potwierdzenie wykonanych na rzecz niego prac budowlanych. Rozliczał się z nimi w formie gotówkowej. Transakcje z pozostałymi kontrahentami uznano za rzetelne. Zakwestionowano natomiast faktury wystawione przez D. W., choć formuła współpracy była tożsama. Złożone przez niego zeznania nie są jednak wiarygodne, w tym w zakresie twierdzenia o przechowywaniu blankietów faktur wcześniej opieczętowanych i przez niego podpisanych w taki sposób, aby każdy miał do nich dostęp. Na temat znajomości z nim, lub jego synami, raz twierdził, że ich nie zna, innym razem że nie może sobie przypomnieć spotkania z nimi. Przyznał się on do wystawiania "pustych faktur", ale na rzecz innych odbiorców. Prezentowane przez niego stanowisko stanowiło linię obrony, ponieważ na skutek niezaewidencjonowania tych faktur obniżył ciążące na nim zobowiązanie podatkowe. Zeznania te były sprzeczne z zeznaniem jego oraz jego synów. To, że nie zachował formy pisemnej w nawiązaniu współpracy, nie może świadczyć o fikcyjności usług. Ponadto w orzecznictwie i doktrynie opowiadano się za możliwością dopuszczenia dowodów pozyskanych w sposób sprzeczny z prawem, jeśli strona działała w obronie swojego usprawiedliwionego interesu. Ilość błędów procesowych powinna uzasadnić uchylenie decyzji. Pominięto wszelkie okoliczności korzystne dla niego, a te, które mogły przemawiać przeciwko niemu, uwydatniono i przypisano im dominujące znaczenie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczas wyrażone stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sad Administracyjny miał na uwadze, co następuje:

Skarga jest uzasadniona i musiała skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji i na podstawie art. 145 § 1 ppsa decyzji organu I instancji. W sprawie należy bowiem przeprowadzić istotny dowód , którego treść będzie wpływać na ocenę całego materiału dowodowego i z tego powodu powinien zostać on , dla poszanowania zasady dwuinstancyjności postępowania, przeprowadzony przez organ I instancji.

W przedmiotowej sprawie organy naruszyły prawo procesowe, a w szczególności przepisy art. 122 i 187 § 1 i 180 § 1 o.p.

Prowadząc postępowanie podatkowe organy powinny zgromadzić wszelkie dowody jakie są potrzebne dla ustalenia w sposób prawidłowy stanu faktycznego. Organ zobowiązany jest zebrać i rozpatrzyć w sposób wyczerpujący cały materiał dowodowy. Z zestawienia tych dwóch przepisów ( art.122 i 187 § 1 op. ) wynika, że w trakcie tego postępowania należy zgromadzić nie tylko te dowody, które posłużą do odtworzenia przebiegu zdarzeń mających znaczenie dla ustalenia sytuacji prawnopodatkowej podatnika w sposób odpowiadający ich rzeczywistemu przebiegowi, ale także te dowody, które nawet w sposób pośredni pozwolą na takie właśnie ustalenia dając podstawę do prawidłowej oceny zgromadzonych dowodów. Jeżeli bowiem zgromadzony materiał dowodowy nie jest jednoznaczny i na jego podstawie trudne jest stanowcze odtworzenie przebiegu zdarzeń, rolą organu będzie zgromadzenie także takich dowodów, które pozwolą w sposób maksymalnie prawidłowy na przyznanie waloru prawdziwości określonej, konkurującej grupie dowodów.

Wtedy takie dowody pozwalające na ocenę innych dowodów – wskazujących na możliwy przebieg zdarzeń nie mogą pozostawać poza zakresem kognicji organów, jeżeli postępowanie ma dążyć do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, a tym samym realizacji zasady prawdy obiektywnej. Jeżeli w sytuacji braku jednoznaczności zgromadzonego materiału diodowego strona zgłasza dowód mogący mieć znaczenie przy realizacji powinności oceny tego materiału w kategoriach prawdy i fałszu, to rolą organu będzie taki dowód przeprowadzić albowiem będzie miał on istotne znaczenie dla realizacji zasady określonej w art.122 o.p.

W przedmiotowej sprawie materiał dowodowy pod względem składanych przez przesłuchane osoby depozycji dzieli się na dwie grupy. W jednej znajdują się relacje podatnika R. S. i członków jego rodziny z których wynika, że wystawiający faktury D. W.w ramach prowadzonej przez Niego działalności gospodarczej rzeczywiście wykonał prace zafakturowane zakwestionowanymi przez organ podatkowy dokumentami. W drugiej zaś znajdują się zeznania D. W., który takiemu przebiegowi zdarzeń przeczy i twierdzi, że prace takie nie zostały przez niego wykonane i faktury te nie odzwierciedlają rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, przy czym twierdzi, że jakkolwiek znajdują się na nich jego podpisy i pieczęcie jego firmy , to jednak nie on wypełnił je treścią.

Rozstrzygnięcie tak zgromadzonego materiału dowodowego jakkolwiek bardzo trudne nie jest jednak niemożliwe. Trzeba jednak podkreślić, że kierując się tylko i wyłącznie oceną interesów osób składających zeznania to obie strony maja powód by w taki właśnie sposób opisywać przebieg zdarzeń – z uwagi na ochronę interesów własnych poprze uniknięcie odpowiedzialności podatkowej czy karnoskarbowej. Sam skarżący może jej bowiem uniknąć, gdy faktury przedstawiają rzeczywiste zdarzenia gospodarcze, zaś D. W., gdy ich nie wystawiał i zrobiła to bez jego wiedzy i woli nn osoba.

Przy tak zgromadzonym materiale dowodowym istotny będzie każdy dowód pozwalający na obdarzenie wiarą jednego bądź drugiego zeznania, poprzez ujawnienie okoliczności podlegających wzięciu pod uwagę przy dokonywaniu wszechstronnej oceny dowodów.

Przy gromadzen9iu takich właśnie dowodów oczywiście obowiązywać będzie reguła przewidziana w przepisie art. 180 § 1 o.p. iż dowodem może być wszystko co nie jest sprzeczne z prawem. Przepis ten, co nie budzi wątpliwości, zakazuje gromadzenia przez organy dowodów w sposób sprzeczny z prawem lub uzyskanych w sposób sprzeczny z prawem.

W przedmiotowej sprawie strona – podatnik wniosła o przeprowadzenie dowodu w postaci nagrania z rozmowy pomiędzy R. S. a D. W. na okoliczność wykonania prac przez Pana W. na rzecz podatnika.

Przeprowadzenie takiego dowodu niewątpliwie mogłoby doprowadzić do łatwego rozstrzygnięcia wiarygodności złożonych przez nich w tym postępowaniu zeznań, gdyż stanowiska zajęte w czasie takiej rozmowy choć dotyczącej spraw czysto biznesowych wskazywało by na to czy relacjonując rzecz całą w postepowaniu podatkowym dana osoba mówiła prawdę . Przydatność takiego dowodu w sprawie wątpliwości budzić więc nie może.

Organ odmówił jednak dopuszczenia dowodu z tak nagranej rozmowy ( poza wiedzą o tym fakcie D. W., którego nie poinformowano o nagraniu rozmowy ) powołując się na okoliczność ,że dowód ten jest sprzeczny z prawem.

Jako przepisy prawa mające ulegać naruszeniu przez dopuszczenie takiego dowodu wskazał organ przepisy art.. 47 i 49 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art.8 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, a także naruszenie zasad współżycia społecznego jak też prywatności.

Organ nie wskazał przy tym żadnego przepisu , który wprost zakazywał by przeprowadzenia tego typu dowodu w postępowaniu podatkowym.

W ocenie sądu I instancji wskazane przez organ argumenty nie zasługują na akceptację . Jako przepisy zakazujące przeprowadzenia tego typu dowodu wskazał ogóle normy Konstytucji regulujące prawa obywateli w państwie.

Prawa i wolności osobiste obywatela określone w rozdziale II Konstytucji ujęte zostały w sposób bardzo ogólny i niewątpliwie ich konkretyzacja następuje na gruncie poszczególnych ustaw precyzujących poszczególne prawa i wolności.

Należy przy tym wskazać, że przepisy te skierowane są do Państwa i ono jest ich adresatem poprzez wskazanie, jakie prawa obywatelowi przysługują. Prawa te ujęte są przy tym bardzo ogólnie i dopiero ujęcie w ustawach pozwala na właściwą ich realizacje, jak choćby ochrona prawa do życia rodzinnego. Nie budzi wątpliwości, że prawo to musi być rozumienie w sposób sprecyzowany w kodeksie rodzinnym i opiekuńczym.

Podobnie należy traktować przepis art. 49 zawierający prawo do tajemnicy komunikowania się . Jest to przepis skierowany do organów państwa, które poza określonymi w przepisach wyjątkami i w sposób w nich określony nie może podejmować wiadomości co do komunikowania się obywateli.

Ogólne przepisy Konstytucji nie zawierają żadnej normy, z której można wyinterpretować zakaz wykorzystania przez stronę postępowania nagranej z jego udziałem prowadzonej rozmowy.

Inna sytuacja zaistniałaby, gdyby nagranie zawierało rozmowę w której dana osoba by nie uczestniczyła. W tym zakresie przepis art. 267 § 3 kk penalizuje zachowanie polegające na uzyskaniu bez uprawnienia dostępu do informacji dla niego nieprzeznaczonej poprzez założenie lub posłużenie się urządzeniem podsłuchowym, wizualnym albo innym urządzeniem lub oprogramowaniem.

Ustawodawca określił typ przestępstwa polegającego na nieuprawnionym założeniu urządzenia podsłuchowego ( także w sytuacji gdy czyni to osoba prywatna ). Podstawą do ponoszenia odpowiedzialności w takim przypadku jest uzyskanie informacji dla danej osoby nieprzeznaczonej , do uzyskania której nie jest uprawniony. Nie może zatem budzić wątpliwości, że chodzi tutaj o podsłuchiwanie osób trzecich i naruszanie w ten sposób ich tajemnicy komunikowania się. W takim przypadku osoba podsłuchująca popełnia przestępstwo.

Przepisu tego nie można jednak odnieść do nagrania przebiegu rozmowy, w której rozmawiający osobiście uczestniczy i do którego skierowane są słowa osoby nagrywanej. Nie może budzić w takim przypadku wątpliwości ,że nie pozyskuje on informacji dla niego nieprzeznaczonej. Nie dochodzi do naruszenia tajemnicy komunikowania się a jedynie utrwalenia informacji skierowanej do osoby nagrywającej.

Jednocześnie ustawodawca nie zdecydował się na spenalizowanie nagrywania rozmowy z udziałem osoby nagrywającej. Osoba taka jakkolwiek zachowuje się w sposób nielojalny wobec osoby nagrywanej nie popełnia jednak przestępstwa z art. 267 § 3 ani co do zasady innego ( poza nie mającym zastosowania w sprawie występkiem z art. 191 a kk. ).

Przepisy prawa karnego nie penalizują zatem nagrania rozmowy, w której dana osoba bierze udział.

W ocenie sądu nie jest wystarczające powołanie się na zasady współżycia społecznego jako podstawę odmowy dopuszczenia dowodu z uwagi na to, że niedopuszczalny jest dowód sprzeczny z prawem, a nie zasadami współżycia społecznego. Oczywiście rzecz całą można ewentualnie rozpatrywać w oparciu o gradację różnych naruszanych dóbr i można próbować je wartościować z uwagi na dobro naruszane jako podstawę odmowy włączenia nagrania w poczet dowodów. W układzie procesowym zaistniałym w niniejszej sprawie z jednej strony może to być prawo nie tajemnicy komunikowania się ( chociaż trudno mówić o tajemnicy skoro nagrywający uczestniczy w tej rozmowie ), prawo do nie utrwalania wypowiedzi danej osoby bez jej zgody, a z drugiej strony prawo nagrywającego do uzyskania sprawiedliwego , zgodnego z rzeczywistym przebiegiem zdarzeń wyroku sądowego czemu to nagranie ma służyć.

Oczywiście, w sytuacjach skrajnych, gdy ujawnione nagrania mogłyby czynić poważne i nieodwracalne szkody osobie nagranej poprzez ujawnienie okoliczności zasługujących na zachowanie w tajemnicy ( np.: dotyczących zdrowia czy okoliczności mających charakter intymny ) można by wywieść pogląd ,że taki dowód byłby sprzeczny z prawem. W tej sprawie takie okoliczności jednak nie zachodzą, gdyż jak wynika z dotychczas wyartykułowanych poglądów i ocen nagrana rozmowa odnosiła się tylko do spraw czysto biznesowych odnośnie wzajemnych relacji firm panów W. i S. Trudno jest więc na obecnym etapie postępowania wywieść uzasadniony wniosek, że nagranie zawiera informacje tak stygmatyzujące osobę nagraną lub osoby jej najbliższe, że nie może być wykorzystane, gdyż ochrona tych informacji jako dobro chronione przeważa nad względem na prawo do sprawiedliwego wyroku sądowego i prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy podatkowej.

Sam fakt nagrania takiej rozmowy przez osobę w niej uczestnicząca nie jest sprzeczne ze wskazanymi przepisami Nie została naruszona tajemnica komunikowania się, dana osoba nie weszła w posiadanie informacji dla niej nieprzeznaczonych. Doszło jedynie do utrwalenia rozmowy. Organ nie wykazał przy tym, aby na skutek przeprowadzenia dowodu z nagrania w jakiś sposób zostało naruszone prawo do poszanowania życia rodzinnego, prywatnego, czci i dobrego imienia czy do decydowania o swoim życiu osobistym.

Dlatego tez sąd uznał, że prawo do rozstrzygnięcia sprawy zgodnie z zasadą prawdy obiektywnej nakazuje przeprowadzenie w niniejszej sprawie dowodu z nagranej rozmowy i po przeprowadzeniu tego dowodu organ dokona dalszych czynności mogących mieć wpływ na jego znaczenie w postępowaniu. Jeżeli będą wątpliwości co do oryginalności zapisu ( obawy o możliwe zmontowania ) czy też co do nagranych osób , to wówczas dopuści dowód z odpowiedniej opinii fonoskopijnej.

Po przeprowadzeniu tego dowodu organ rozważy konieczność przeprowadzenia dowodu z badań pisma ręcznego na okoliczność: kto wystawił przedmiotowe – zakwestionowane faktury. Jeżeli treść rozmowy pozwoli na jednoznaczna ocenę wiarygodności powyżej wskazanych osób , to dopuszczenie tego dowodu będzie zbędne.

Z tych względów sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c ppsa uchylił zaskarżoną decyzję i na podstawie art., 135 § 1 ppsa decyzję organu I instancji . O kosztach orzeczono w myśl art. 200 ppsa. W ich skład wchodzą: zwrot wpisu sądowego 699 zł., kosztów pełnomocnika 3600 zł. i opłaty skarbowej od przedłożenia dokumentu pełnomocnictwa 17 złotych.

Po przeprowadzeniu dowodu organy dokonają oceny zgromadzonego materiału dowodowego i w zależności od jej wyników określą sytuację prawnopodatkową podatnika lub umorzą postępowanie.