drukuj    zapisz    Powrót do listy

6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego 6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym), Zagospodarowanie przestrzenne, Rada Miasta, Stwierdzono nieważność uchwały w części, IV SA/Wa 3201/16 - Wyrok WSA w Warszawie z 2017-10-03, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SA/Wa 3201/16 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2017-10-03 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-12-13
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Tomasz Wykowski /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6150 Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
6391 Skargi na uchwały rady gminy w przedmiocie ... (art. 100 i 101a ustawy o samorządzie gminnym)
Hasła tematyczne
Zagospodarowanie przestrzenne
Sygn. powiązane
II OSK 3275/17 - Wyrok NSA z 2018-10-24
Skarżony organ
Rada Miasta
Treść wyniku
Stwierdzono nieważność uchwały w części
Powołane przepisy
Dz.U. 2017 poz 1369 art. 147 par. 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Katarzyna Golat, Sędziowie sędzia WSA Anita Wielopolska (spr.), sędzia WSA Tomasz Wykowski, Protokolant sekr. sąd. Karolina Heman, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 września 2017 r. sprawy ze skargi A. z siedzibą w W. na uchwałę Rada [...] z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały nr [...] w części tekstowej dotyczącej § 20 ust. 1 pkt 6 w odniesieniu do działki ewidencyjnej nr [...] obręb [...] położonej na obszarze [...] w W.; 2. zasądza od Rada [...] na rzecz strony skarżącej A. z siedzibą w W. kwotę 797 (siedemset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego

Uzasadnienie

W dniu 12 września 2016 skarżąca A. złożyła do Rady [...] wezwanie do usunięcia naruszenia prawa przepisami uchwały Rady [...] [...] z dnia [...] czerwca 2009r w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru R. (Dz. Urz. Woj. [...] nr [...] z dnia [...].07.2009 poz. [...]), poprzez stwierdzenie nieważności przedmiotowej uchwały w części § 20 ust. 1 pkt 6 planu oraz w ustaleniach ogólnych planu, odnoszących się do działki skarżącej Spółki o nr ew. [...] obręb [...] w W. zlokalizowanej na terenie E1.7 I-E. Uchwalony miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego obszaru R. ustalił dla ww kwartału E1.7 IE, funkcję: "tereny obiektów i urządzeń elektroenergetycznych" z intensywnością 0,8, maksymalną powierzchnią zabudowy 25% oraz maksymalną wysokością zabudowy 15m - 3 kondygnacje.

Skarżąca w powyższym wezwaniu wskazała na:

- naruszenie art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym z dnia 27 marca 2003 r. i § 4 Ministra Infrastruktury w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego treścią: § 2 ust. 1 pkt 8 planu, poprzez błędne zdefiniowanie wysokości zabudowy; § 2 ust. 1 pkt 12 planu, poprzez błędne zdefiniowanie pojęcia "obiekty lub budynki tymczasowe"; plan nie określił innych gabarytów niż wysokość zabudowy;

- naruszenie art. 143 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami treścią: § 2 ust. 1 pkt 30 planu, poprzez błędne zdefiniowanie pojęcia ""urządzenia infrastruktury technicznej";

- wadliwe ustalenia § 5 ust. 4 pkt 1 planu dotyczące sposobu definiowania linii zabudowy sprzeczne z definicjami określonymi w § 2 pkt 11 i 13 planu;

- ustalenia zawarte w § 5 ust.4 pkt. 1 planu są niezgodne z pkt 2, plan jest wewnętrznie sprzeczny;

- na naruszenie polegające na nie wskazaniu minimalnej powierzchni biologicznie czynnej dla terenu działki skarżącej Spółki nr [...] (E1.7 I-E) - § 20 ust.1 pkt 6 planu;

- wadliwe ustanowienie zakazu lokalizacji obiektów tymczasowych określony w § 10 ust. 2 pkt 2 planu, plan wykracza poza władztwo planistyczne;

- niezdefiniowane ustalenia zawarte w § 8 ust.1 pkt 1 planu ustalające wymóg "ochrony zieleni"- pojęcie "ochrona" użyte w planie jest normą otwartą, podobnie niezasadne określenie dotyczące "ochrony istniejącej zieleni" zawarte w § 8 ust.3 pkt 1, 2 planu;

- ustalenia § 8 ust. 3 pkt 1 planu nakazujące nowe nasadzenia w przypadku wycinki drzew jest przekroczeniem planistycznym;

- błędne określenie w § 8 ust. 12 planu zakazu realizacji pomieszczeń "na stały pobyt ludzi" w strefach oddziaływania sieci elektroenergetycznych, gdyż przepisy zakazują lokalizacji pomieszczeń "na pobyt ludzi" i nie rozróżnia pojęcia "czasowy" czy "stały";

- niedookreślone ustalenie planu zawarte w § 14 ust. 3 pkt 2 i 3 planu wskazujące sposób odprowadzania ścieków w północno zachodniej części obszaru objętego planem;

- ustalenia planu w zakresie określenia maksymalnej ilości kondygnacji dla terenu E1.7 I-F wykracza poza tzw. "władztwo planistyczne" (określone w art. 15 cyt. ustawy i rozp.) w zakresie: "nie więcej niż trzy kondygnacje" gdyż plan winien określać wysokość zabudowy jedynie w metrach a nie wskazywać na kondygnacje;

- określone w § 7 ust. 2 i 3 pkt 1 planu zasady realizacji ogrodzeń są przekroczeniem "władztwa planistycznego" określonego w cyt. ustawie (głównie w art. 15);

- ani rysunek planu ani treść planu nie określa linii zabudowy dla terenu E1.7 I-F, w tym dla działki skarżącej Spółki, tym samym nie spełnia standardu art. 15 ust.2 pkt 2 i 6 ww ustawy planistycznej.

Wezwanie powyższe zostało pozostawione bez odpowiedzi. W związku z czym przed upływem 60 dni od dnia wezwania skarżąca wniosła niniejszą skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na ww uchwałę Rady [...] Nr [...] z dnia [...] czerwca 2009 r., wnosząc o uchylenie ww aktu dla terenu działki należącej do skarżącej o: [...] obręb [...] z uwagi na istotne naruszenie zasad sporządzania planu:

- niezgodność ustalonej funkcji dla terenu z Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego [...],

- brak obligatoryjnego elementu planu - linii zabudowy;

- brak określenia powierzchni biologicznie czynnej;

- brak określenia "gabarytów obiektów";

- brak definicji wysokości obiektów innych niż budynek;

- niezgodnego z prawem § 2 ust 1 pkt. 8 treści planu w zakresie definicji maksymalnej wysokości budynków;

- brak określenia wskaźników w zakresie infrastruktury technicznej a także brak określenia parametrów modernizacji, rozbudowy i budowy sieci infrastruktury technicznej;

wraz z uchyleniem przepisów części ogólnej skarżonego planu tj.:

- niezgodnego z prawem § 2 ust 1 pkt 12 treści planu w zakresie definicji obiektów lub budynków tymczasowych,

- niezgodnego z prawem § 2 ust 1 pkt. 30 treści planu w zakresie definicji "urządzeń infrastruktury technicznej",

- niezgodnego z prawem i wewnętrznie sprzecznego § 5 ust 4 pkt 1 w związku z pkt 2 treści planu w świetle art. 3 pkt 6 ustawy prawo budowlane,

- niezgodnego z prawem § 8 ust 3 pkt 1 treści planu w zakresie w jakim narusza ustalenia uregulowane ustawą o ochronie przyrody,

- niezgodnego z prawem § 8 ust 12 treści planu z uwagi na przekroczenie "władztwa planistycznego" i wkroczenie w uprawnienia służb uprawnionych zakresie BHP,

- niezgodnego z prawem § 14 ust 2 i 3 treści planu,

- z uwagi na przekroczenie "władztwa planistycznego" w § 20 ust 1 pkt 6 ustaleniami ilości kondygnacji,

- niezgodnego z prawem § 7 ust 3 treści planu w zakresie ustaleń w zakresie parametrów ogrodzeń.

Skarżąca wystąpiła nadto o zasądzenie kosztów według norm przepisanych.

Pismem procesowym z dnia 4 września 2017 r., stanowiącym odpowiedź skarżącej na stanowisko organu zawarte w odpowiedzi na skargę (k.122 akt), skarżąca podniosła dodatkowo, iż dokument zatytułowany "Prognoza oddziaływania na środowisko" datowany na 2005 rok, został sporządzony na podstawie nie obowiązujących w dacie uchwalenia zaskarżonej uchwały przepisów "Prawo ochrony środowiska" zamiast ustawy z dnia 3 października 2008 roku "o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko", która obowiązywała w dacie wyłożenia przedmiotowego planu do publicznego wglądu, a także w momencie uchwalania planu. Skarżąca wskazała, ze organ planistyczny nie zlecił wykonania "prognozy oddziaływania na środowisko" w trybie powyższej ustawy, pomimo iż podjął próbę uzgodnienia jaki powinna mieć ona zakres (uzgodnienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w [...] z dnia [...] lutego 2009 roku, znak: [...]). Powyższe spowodowało, iż "społeczeństwo" nie miało możliwości składania uwag i wniosków do żadnej prognozy, zgodnie z art. 54 ust. 2 cyt. ustawy, ponieważ nie zagwarantowano udziału "społeczeństwa"w strategicznej ocenie oddziaływania na środowisko, tym samym nie miało miejsca rozpatrzenie uwag i wniosków w powyższym przedmiocie. Projekt miejscowego planu w momencie uchwalania nie posiadał podsumowania i w konsekwencji jego braku, nie jest prowadzony monitoring skutków realizacji postanowień przedmiotowego planu w trybie art. 55 ust. 4 i 5 ww ustawy.

W bardzo obszernym uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała, iż swój interes prawny wywodzi z przysługującego Spółce prawa użytkowania wieczystego do przedmiotowej nieruchomości, stanowiącej działkę [...] z obrębu [...], położoną w przywołanym powyżej Planie na terenie określonym jako E1.7 l-E. Dla powyższego terenu szczegółowe ustalenia zostały uregulowane w § 20 ust 1 pkt 6 przedmiotowego planu, jak również mają do niego zastosowanie ustalenia ogólne planu począwszy od od § 1-ego do § 15-ego. Powyższa działka zgodnie ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego [...], podjętego uchwałą nr [...] z dnia [...] października 2006 r., położona jest na terenie M1.30 (zabudowa mieszkaniowa), natomiast zgodnie z treścią zaskarżonego planu położona jest na terenie E1.7 l-E "obiektów i urządzeń elektroenergetycznych". Z tego też względu, powołując się na niezgodność zapisów Planu z obowiązującym Studium uznała, że wskazany wyżej § 20 ust.1 pkt 6 powinien zostać całkowicie wobec jej nieruchomości wyeliminowany, jako rażąco naruszający powołane w skardze przepisy cyt. ustawy i rozporządzenia.

W odpowiedzi na skargę Rada [...] wniosła o jej oddalenie. Odnosząc się do podniesionych w niej zarzutów wskazała, iż nie bez znaczenia w sprawie pozostaje fakt uchwalenia planu miejscowego przed uzyskaniem przez skarżącą Spółkę prawa do terenu. Teren E1.7-IE obejmował w dacie uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru R. tylko jedną nieruchomość oddaną w użytkowanie wieczyste podmiotowi zarządzającemu siecią elektroenergetyczną W. i realizującą zadania operatora systemu dystrybucyjnego tj. [...] Sp. z o.o. Podział jej na dz.ew. [...] i dz. ew. [...] został dokonany dopiero w 2013r. Natomiast umową z dnia [...] listopada 2015 roku przeniesiono na rzecz skarżącej prawo użytkowania wieczystego nieruchomości oznaczonej jako dz. ew. [...] i ustanowiona została także "nieodpłatna i nieograniczona w czasie służebność przesyłu polegająca na prawie korzystania z działki nr ew. [...] w zakresie niezbędnym i celowym do utrzymania na tej nieruchomości istniejących kablowych linii energetycznych [...] oraz [...] i linii światłowodowych wraz ze studzienkami, w pasie gruntu o szerokości 4 metrów a także na prawie do całodobowego wejścia i wjazdu sprzętem mechanicznym na nieruchomość w celu wykonania prac związanych z budową, przebudową, rozbudową, eksploatacją, konserwacją, modernizacją oraz wszelkimi naprawami i usuwaniem kablowych linii elektroenergetycznych, linii światłowodowych i studzienek oraz dołożeniem dodatkowych kablowych linii elektroenergetycznych i linii światłowodowych, zgodnie z treścią umowy z dnia [...] listopada 2015r, Rep. [...] (Kw [...]).

Nadto Rada podniosła, że w ustaleniach ogólnych planu umieszczono zapis: "ustala się zachowanie istniejącej stacji elektroenergetycznej RPZ "[...]" na terenie E1.7 l-E oraz dopuszcza się rozbudowę, przebudowę, modernizację istniejącej stacji elektroenergetycznej RPZ "[...]' na terenie E1.7 l-E. Ustalenie takie wprowadzono do planu zgodnie ze stanem istniejącym zaś ówczesny użytkownik wieczysty nieruchomości w trakcie procedury planistycznej nie wnosił wniosków ani uwag do wyłożonego do publicznego wglądu projektu planu.

Ostatecznie odnosząc się do zarzutów skargi, w tym do zarzutu naruszenia zasad sporządzania planu poprzez niezgodność funkcji ustalonej w planie ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego [...], uznała je za całkowicie bezpodstawne. Wskazała, że pomimo iż w Studium omawiany teren oznaczony jest jako M 1.30 - tereny o przewadze zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej, to jednak w zakresie analizowanym występuje spójność Planu z zapisami Studium. Zapisy Studium mówią bowiem, iż "zasięgi wydzieleń terenowych należy traktować orientacyjnie. Stanowią one wytyczne do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego." Plan miejscowy ma zatem za zadanie uszczegółowić zapisy i sposób zagospodarowania wytyczony generalnie w Studium.

Na rozprawie sądowej w dniu 12 września 2017 roku skarżąca dodatkowo wskazała, że rysunek nr 14 Studium, wskazujący na tereny przewidziane dla obiektów elektroenergetycznych, nie obejmuje swoim zakresem działki skarżącej Spółki. Nadto sprecyzowała swoje stanowisko wnosząc o stwierdzenie nieważności paragrafu 20 ustęp 1 pkt 6 przedmiotowego Planu w całości w odniesieniu do działki [...]. Ustosunkowując się po powyższego organ wskazał na rysunek 22 Studium, z którego wynika naniesienie stacji zasilania, co odpowiada brzmieniu rozdziału XVII część A pkt 3 Studium. Jednocześnie podniósł, iż nowe zarzuty względem Planu, nie uwzględnione przez skarżącą w wezwaniu do usunięciu naruszenia prawa, zgodnie z obowiązującym orzecznictwem, nie mogą zostać uwzględnione.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył co następuje.

Skarga złożona została w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.), według którego każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Kontroli Sądu w niniejszym postępowaniu poddana została uchwała Rady Gminy nr [...] z dnia [...] czerwca 2009 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru R. (Dz. Urz. Woj. [...] nr [...] z dnia [...].07.2009 poz [...]) Kontrolę tę uruchomiła skarga złożona przez A. w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. 2016, poz. 446 ze zm. ), który stanowi, że każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Skarżąca wyczerpała tryb zaskarżenia przewidziany w cytowanym wyżej przepisie, wzywając Radę Gminy pismem z dnia 12 września 2016 r. do usunięcia naruszenia prawa, a po bezskutecznym upływie ustawowego terminu wystąpiła w dniu 14 listopada 2016 r. do tut. Sądu z przedmiotową skargą. Bezsporne przy tym pozostawało, że skarga została wniesiona w przewidzianym ustawowo terminie, określonym w art. 53 §2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Zdaniem Sądu, postanowienia zaskarżonego planu miejscowego naruszają interes prawny skarżącej, ponieważ w obszarze objętym ustaleniami tego planu znajduje się nieruchomość, co do której skarżącej przysługuje prawo użytkowania wieczystego, stanowiąca działkę ewidencyjną o numerze [...] obręb [...], dla której Sąd Rejonowy dla W. [...] w W. [...] Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą nr [...], a plan ogranicza możliwość zagospodarowanie tej nieruchomości zgodnie z wolą skarżącej.

W ocenie Sądu za całkowicie zasadne należy uznać stanowisko skarżącej co do głównego zarzutu skargi a dotyczącego niezgodności Planu z zapisami Studium odnośnie działki skarżącej. Wskazane wyżej ustalenie zaskarżonej uchwały, co do przeznaczenia terenu, na którym zlokalizowana jest nieruchomość skarżącej, inne niż w zapisie Studium, w ocenie Sądu narusza w sposób oczywisty ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, nakazującym sporządzenie projektu planu miejscowego min. zgodnie z zapisami studium. Przede wszystkim – jak wynika z przepisów art. 9 ust. 4, art. 15 ust. 1 i art. 20 ust. 1 u.p.z.p. (w brzmieniu obowiązującym w dniu uchwalenia Planu) – projektowane, a następnie uchwalane postanowienia m.p.z.p. winny uwzględniać ustalenia ("zapisy") studium. Nie ma zatem wątpliwości, że ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Obowiązkiem organu wykonawczego gminy jest wykonanie analizy dotyczącej m.in. stopnia zgodności przewidywanych rozwiązań planistycznych z ustaleniami studium przed podjęciem przez radę uchwały o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, co wynika z treści art. 14 ust. 5 tej ustawy. W konsekwencji, sporządzenie projektu planu miejscowego następuje m.in. zgodnie z zapisami studium (art. 15 ust. 1 tej ustawy), zaś zgodnie z art. 20 ust. 1 zd. 1 ustawy plan miejscowy uchwala rada gminy, po stwierdzeniu jego zgodności z ustaleniami studium (według stanu prawnego obowiązującego w dacie uchwalenia zaskarżonej uchwały). Analiza zapisów wspomnianego Studium oraz miejscowego Planu daje podstawy do stwierdzenia o ich niezgodności, a tym samym do konieczności wyeliminowania, w stosunku do nieruchomości skarżącej Spółki, z obrotu prawnego zaskarżonej uchwały we wskazanej wyżej części. Uchwalony Plan przewiduje bowiem przeznaczenie działki skarżącej, położonej na terenie E1.7 l-E dla "obiektów i urządzeń elektroenergetycznych" natomiast zgodnie z treścią Studium działka ta położona jest na terenie M1.30 (zabudowa mieszkaniowa). W związku z tym nie można przyjąć, że zapis przedmiotowego Planu odpowiada zapisom Studium. Uchwalając zaskarżony akt Rada [...] związana była wskazanymi ustaleniami dla działki nr [...] (przed podziałem) zawartymi w Studium, stąd zdaniem WSA, zasadne było stwierdzenie nieważności całego zapisu § 20 ust. 1 pkt 6 zaskarżonej uchwały, w stosunku do działki skarżącej Spółki. Natomiast, skoro został w całości wyeliminowany powyższy zapis Planu, niezasadnym jest w ocenie Sądu ustosunkowywanie się do poszczególnych zarzutów skargi, a dotyczących tych wszystkich szczegółowych postanowień powyższym paragrafem objętych. Należy mieć na uwadze, że sam fakt niezgodności zapisów Studium z Planem powoduje nieważność tego aktu miejscowego, w zakresie objętym tą niezgodnością.

Zgodnie z art. 147 § 1 p.p.s.a., sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6 p.p.s.a., stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności. Innymi słowy, kontrola sądowoadministracyjna zmierza do zbadania legalności zaskarżonego aktu. Z art. 3 ust. 1 u.p.z.p. wynika, że kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, należy do zadań własnych gminy. Kontrola sądu administracyjnego w tym przedmiocie nie może więc dotyczyć celowości czy słuszności dokonywanych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego rozstrzygnięć, lecz ogranicza się jedynie do badania zgodności z prawem podejmowanych uchwał, a zwłaszcza przestrzegania zasad planowania oraz określonej ustawą procedury planistycznej. Należy dodać, że kontrola sądowoadministracyjna dotycząca miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, będącego aktem prawa miejscowego, sprawowana jest na podstawie art. 28 ust. 1 u.p.z.p., stanowiącego, że istotne naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Tak więc rozstrzygnięcia sądu administracyjnego stwierdzające nieważność uchwały w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego są wydawane w przypadku zajścia co najmniej jednej z podstaw nieważności wymienionych w art. 28 ust. 1 u.p.z.p.

Nadto należy także wskazać, zgodnie ze stanowiskiem skarżącej, iż fakt nabycia nieruchomości przez skarżącą Spółkę już po uchwalenia ww uchwały, nie powoduje braku interesu prawnego Spółki w dochodzeniu swoich żądań w powołanym trybie i tym samym nie ma żadnego znaczenia dla niniejszego rozstrzygnięcia. W ocenie Sądu, skoro Spółka posiada tytuł prawny do nieruchomości objętej zarówno Planem jak i postanowieniami Studium (ówcześnie działka o nr ew. [...]), jest to wystarczająca przesłanka do rozpoznania wniesionych zarzutów, bez względu na datę nabycia przez skarżącą nieruchomości stanowiącej działkę nr [...] powstałą z podziału działki o nr ew. [...], jak i bez względu na okoliczność braku zainteresowania podważeniem postanowień planu przez ówczesnego właściciela całej nieruchomości (działki nr [...]). Również, w ocenie Sądu, nie zasługuje na uwzględnienie argumentacja Rady, iż rozpoznaniu podlegają tylko te zarzuty, które zostały wskazane organowi w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa. Powyższe nie ma znaczenia, gdyż wnoszący skargę do Sądu Administracyjnego na podstawie art. 101 ust 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym, nie jest związany zakresem wezwania do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia. W istocie, miała miejsce taka linia orzecznicza (np wyrok NSA z dnia 11 sierpnia 2011 roku, I OSK 1082/11), jednakże na przestrzeni lat uległa ona znacznej zmianie, poprzez umożliwienie skarżącemu wystąpienie do Sądu również z tymi zarzutami na plan czy studium, które nie były wcześniej objęte ww wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa. Odnośnie powyższego należy przypomnieć, iż w piśmie procesowym dnia 4 września 2017 r., stanowiącym odpowiedź skarżącej na stanowisko organu zawarte w odpowiedzi na skargę (k.122 akt), skarżąca podniosła dodatkowo, iż projekt planu nie został poddany kompletnej procedurze strategicznej oceny oddziaływania na środowisko. Znajdująca się w aktach sprawy "prognoza oddziaływania na środowisko" była przygotowana w 2005 roku na potrzeby sporządzenia projektu niniejszego Planu, pod rządami obowiązującej ówcześnie ustawy "prawo ochrony środowiska". Natomiast Plan został uchwalony pod rządami ustawy z dnia 3 października 2008 roku "o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz ocenach oddziaływania na środowisko", przy czym nie została sporządzona nowa "prognoza" a jedynie w aktach sprawy administracyjnej znajduje się uzgodnienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w [...] z dnia [...] lutego 2009 roku, znak: [...]), którym ustalił jedynie zakres prognozy oddziaływania na środowisko zgodny z art. 51 ust. 2 cyt. ustawy, obowiązującej w dacie wyłożenia przedmiotowego planu do publicznego wglądu.

Według art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w brzmieniu obowiązującym na dzień podjęcia zaskarżonej uchwały tj, na dzień [...] czerwca 2009r r., naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Przepis ten zawiera regulację materialnoprawną zastosowania sankcji nieważności studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy i miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy, przyjmując jednolitą w tym zakresie konstrukcję podstaw jej zastosowania zarówno do studium jak i miejscowego planu. Podstawą do zastosowania sankcji nieważności jest: - po pierwsze, naruszenie zasad sporządzania studium, zasad sporządzania planu miejscowego, - po drugie, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, - po trzecie, naruszenie właściwości organów. W myśl art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.jedn. Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. Natomiast, co niekwestionowane, z załączonej do uchwały dokumentacji planistycznej wynika, że Rada [...] nie przeprowadziła strategicznej oceny oddziaływania na środowisko w odniesieniu do badanej uchwały, a więc nie spełniła obowiązku przewidzianego w art. 46 pkt 1 cytowanej ustawy. Należy pamiętać, zgodnie z powyższym, iż od [...] listopada 2008 r., to jest od dnia wejścia w życie wyżej wymienionej ustawy, wprowadzony został obowiązek przeprowadzenia strategicznej oceny oddziaływania na środowisko w odniesieniu do uchwał w sprawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Wskazana wyżej ustawa nie zawiera przepisów przejściowych w tym zakresie, co oznacza, że nawet fakt zakończenia procedury sporządzania projektu planu przed [...] listopada 2008 r. nie eliminuje obowiązku przeprowadzenia strategicznej oceny oddziaływania na środowisko w odniesieniu do przedmiotowej uchwały i nie ma wpływu na ocenę jej legalności. Skoro bowiem zaskarżona uchwała została podjęta po dniu [...] listopada 2008 r., a więc w czasie obowiązywania art. 46 pkt 1 ustawy o udostępnieniu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie przyrody oraz ocenach oddziaływania na środowisko, to konieczne było uwzględnienie tego przepisu przy podejmowaniu uchwały w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru R.

Wskazać także należy, że wolą ustawodawcy wszystkie podejmowane czynności przy podejmowaniu uchwały w sprawie miejscowego planu składają się na jeden akt uchwalenia planu miejscowego. Z chwilą podjęcia uchwały w sprawie planu miejscowego następuje zakończenie procedury planistycznej. Projekt planu miejscowego, w postaci upoważniającej do przedstawienia go radzie gminy, powstaje dopiero po rozpatrzeniu uwag, w następstwie wyłożenia projektu do publicznego wglądu (Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym Komentarz Z.Niewiadomski, Warszawa 2006 s.173). Plan zatem musi być zgodny z przepisami obowiązującymi w dacie jego uchwalenia. A zatem, skoro ww ustawie nie ma przepisów intertemporalnych, koniecznym jest zastosowanie ogólnych reguł nakazujących stosowanie przepisów nowej ustawy od dnia wejścia ich w życie na przyszłość, w tym do spraw wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie nowej ustawy. Za uzasadnione należy uznać więc stanowisko skarżącej Spółki dotyczące naruszenia art. 17 ust. 6 lit c ustawy w zw. z art. 147 pkt 2 ustawy z dnia 3 października 2008r. poprzez pominięcie zaopiniowania projektu planu miejscowego przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska oraz naruszenia art. 15 ust. 1 ustawy w zw. z art. 46 pkt 1 i art. 3 ust. 1 pkt 14 ww ustawy poprzez nie przeprowadzenie strategicznej oceny oddziaływania na środowisko projektu tego planu, bowiem procedura sporządzania i uchwalania miejscowego planu zakończyła się podjęciem uchwały przez Radę [...] Nr [...] w dniu [...] czerwca 2009r, a więc po wejściu w życie ustawy informacyjnej. Wbrew twierdzeniom organu, brak strategicznej oceny oddziaływania na środowisko, której zakres przedmiotowy określa art. 3 ust. 1 pkt 14 cyt. ustawy, jest naruszeniem zasad sporządzania planu, a jak wynika z art. 28 ust. 1 ustawy, każde naruszenie zasad sporządzania planu skutkuje stwierdzeniem nieważności uchwały w sprawie miejscowego planu.

Reasumując zatem wskazać należy, iż w odniesieniu do planu miejscowego, jego zawartość określają m.inn. przepisy art. 15 ust. 1 ustawy, wprowadzając jednocześnie zasadę zgodności projektu planu miejscowego ze studium oraz przepisami odrębnymi. Przepisem odrębnym natomiast jest przepis art. 46 pkt 1 w zw. z art. 3 ust. 1 pkt 14 ww ustawy stanowiący obowiązek przeprowadzenia strategicznej oceny oddziaływania na środowisko w odniesieniu do projektu planu zagospodarowania przestrzennego. W tym miejscu przypomnieć należy, iż zgodnie z zasadą praworządności wyrażoną w art. 7 Konstytucji RP organy państwa, w tym i organy administracji publicznej, obowiązane są stosować przepisy prawa obowiązujące w chwili wydania rozstrzygnięcia, o ile przepisy intertemporalne nie stanowią inaczej. W konkretnym przypadku takich przepisów międzyczasowych odnoszących się do omawianego postępowania ustawodawca nie zawarł. Tymczasem w doktrynie prawa przyjmuje się, iż "milczenie", co do tego, czy i w jakim zakresie stosować przepisy w nowym brzmieniu do zdarzeń, które miały miejsce przed wejściem ich w życie, należy rozumieć jako wolę ustawodawcy ustanowienia zasady bezpośredniego działania nowego prawa ( vide: S. Wronkowska: Zmiany w systemie prawnym, Pip 1991, nr 8, s.6). Pogląd ten znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Sądu Najwyższego oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego ( np. uchwała SN z dnia 3.10.1996 r. sygn. III CZP 94/96, OSP 1997, nr 1 poz. 33, wyrok NSA z dnia 28.10.1996 r. sygn. III SA 624/96 oraz z dnia 4.12.1996 r. sygn. III SA 967/96 – nie publikowane ). Zasada bezpośredniego działania nowego prawa oznacza, iż od chwili wejścia w życie nowych norm prawnych należy je stosować do wszystkich stosunków prawnych, zdarzeń czy stanów rzeczy danego rodzaju, zarówno tych, które dopiero powstaną, jak i tych, które powstały wcześniej, przed wejściem w życie nowych przepisów, ale które trwają w czasie dokonywania zmiany prawa.

Na marginesie natomiast podnieść należy, że wobec stwierdzonego istotnego naruszenia trybu i zasad sporządzania planu bez znaczenia pozostaje podnoszona przez organ okoliczność, że zakres i sposób opiniowania projektu planu miejscowego wraz z prognozą odpowiada istotnym wymaganiom aktualnej na dzień podjęcia zaskarżonej uchwały ustawy informacyjnej, albowiem stwierdzenie nieważności uchwały skutkuje koniecznością przeprowadzenia procedury planistycznej od nowa, zgodnie z obowiązującymi przepisami, w tym odrębnymi tj. wyżej powołaną ustawą z 3 października 2008r.

W związku z powyższym, działając na podstawie art. 147 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł, jak w sentencji. O zwrocie kosztów postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 200 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.



Powered by SoftProdukt