Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Artur Adamiec (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Danuta Kuchta, Sędzia WSA Mirosław Surma, , po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 29 kwietnia 2021 r. sprawy ze skarg: Stowarzyszenia B. z siedzibą w K. i B. Sp. z o.o. w Kielcach na uchwałę Rady Miasta Kielce z dnia 3 grudnia 2020 r., nr XXXVII/730/2020 zmieniającą uchwałę w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych i dworców w Gminie Kielce oraz ustalenia zasad korzystania z tych obiektów i stawek opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców 1. stwierdza nieważność § 1 ust. 1 zaskarżonej uchwały; 2. zasądza od Gminy Kielce na rzecz Stowarzyszenia B. z siedzibą w K. i B. Sp. z o.o. w K. po 300 (trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Rada Miasta Kielce 3 grudnia 2020 r. podjęła uchwałę nr XXXVII/730/2020 zmieniającą uchwałę w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych i dworców w Gminie Kielce oraz ustalenia zasad korzystania z tych obiektów i stawek opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców. Uchwała została podjęta na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 6 i ust. 2, art. 16 ust. 4 i 5 ustawy z 16 grudnia 2010 r.

o publicznym transporcie zbiorowym (t.j. Dz.U.2020.1944) dalej "u.p.t.z."

W § 1 ust. 1 ww. uchwały postanowiono, że w uchwale Nr XVIII/414/2011 Rady Miasta Kielce z 17 listopada 2011 r. w sprawie określenia przystanków komunikacyjnych i dworców w Gminie Kielce oraz ustalenia zasad korzystania z tych obiektów i stawek opłat za korzystanie z przystanków komunikacyjnych i dworców, zmienionej uchwałą Nr XXXVIII/706/2012 z 20 grudnia 2012 r. uchwałą

Nr XLII/747/2013 z 14 marca 2013 r., uchwałą Nr LVII/1029/2014 z 20 marca 2014 r., uchwałą Nr XIV/272/2015 z 8 października 2015 r., uchwałą Nr XVII/328/2015

z 10 grudnia 2015 r., uchwałą Nr XXI/437/2016 z 18 lutego 2016 r. i uchwała

Nr XLV/994/2017 z 27 lipca 2017 r., uchwałą Nr XLII.1069/2017 z 19 listopada

2017 r., uchwałą Nr XXI/392/2019 z 21 listopada 2019 r., uchwałą Nr XXXI/608/2020 z 23 lipca 2020 r. i uchwałą Nr XXXIV/686/2020 z 15 października 2020 r. wprowadza się następujące zmiany:

1) w § 5 w ust. 1 po pkt 4 dodaje się pkt 5, 6 i 7 w brzmieniu:

"5) w przewozach wykonywanych przez przewoźników rozpoczynających się na terenie Gminy Kielce i wykraczających poza teren Gminy Kielce, rozpoczęcie przewozu powinno nastąpić z dworca położonego na terenie Gminy Kielce,

6) w przewozach wykonywanych przez przewoźników rozpoczynających się

i kończących poza terenem Gminy Kielce co najmniej jedno zatrzymanie autobusu powinno mieć miejsce na dworcu położonym na terenie Gminy Kielce,

7) w przewozach wykonywanych przez przewoźników rozpoczynających się poza terenem Gminy Kielce i kończących się na terenie Gminy Kielce co najmniej jedno zatrzymanie autobusu powinno nastąpić na dworcu położonym na terenie Gminy Kielce."

Skargi na powyższą uchwałę, na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy

o samorządzie gminnym, złożyło Stowarzyszenie Zwykłe B. A. z K. oraz B.C. S. sp. z o.o. z Kielc. Skarżący wnieśli o stwierdzenie nieważności § 1 ust. 1 uchwały Rady Miasta Kielce z 3 grudnia 2020 r.

Zarzucili naruszenie przepisów prawa materialnego w ten sposób, że

§ 1 ust. 1 przedmiotowej uchwały został podjęty z przekroczeniem przez organ delegacji ustawowej zawartej w art. 15 ust. 2 u.p.t.z. Wskazali, że przepis ten nie przyznaje kompetencji do ustalania przebiegu linii komunikacyjnych, a zwłaszcza stanowienia, które z przystanków mają być określane jako przystanki początkowe lub końcowe. Z art. 30-34 u.p.t.z. wynika wprost, że to przedsiębiorca, po wcześniejszym uzgodnieniu, przedstawia proponowany rozkład jazdy, schemat połączeń komunikacyjnych z zaznaczoną linią komunikacyjną i przystankami komunikacyjnymi, które zgodnie ze swoją kompetencją określa rada miasta. W ocenie skarżących nie jest uzasadnione ograniczanie działalności przewoźników, poprzez narzucanie im

w drodze aktu prawa miejscowego konieczności uwzględniania we wszystkich liniach komunikacyjnych przystanków początkowych i końcowych.

W ustawie o publicznym transporcie zbiorowym przyznano radzie miasta kompetencję do określenia przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla operatorów i przewoźników oraz warunków i zasad korzystania

z tych obiektów. Tak określony zakres upoważnienia ustawowego przyznaje zatem organowi stanowiącemu gminy kompetencję do ustalenia wykazu przystanków

i dworców, a także ustalenia warunków i zasad korzystania z tych przystanków

i dworców. W ocenie skarżących przytoczony przepis nie przyznaje kompetencji do ustalania przebiegu linii komunikacyjnych, w tym stanowienia, które z przystanków mają być określane jako przystanki początkowe lub końcowe. Treść ustawy

o publicznym transporcie zbiorowym w sposób precyzyjny reguluje procedurę ustalania rozkładu jazdy wskazując, że proponowany rozkład jazdy przedstawia przedsiębiorca wraz ze zgłoszeniem o zamiarze wykonywania takiego przewozu

(art. 30 ust. 2 pkt 2, art. 32 ust. 1, ust. 3 pkt 1, ust. 6, art. 34 w związku z art. 7 ust. 4). Treść zawarta w zaskarżonym w rozpoznawanej sprawie przepisie §1 ust. 1 uchwały, wskazująca które z przystanków są początkowe, końcowe czy "przelotowe" prowadzi do nieuprawnionego ograniczenia powyżej wskazanego uprawnienia przewoźnika do zaproponowania rozkładu jazdy i linii komunikacyjnej. Tymczasem w obowiązujących przepisach nie ma podstawy prawnej dla wprowadzania przez radę miasta tego rodzaju ograniczeń działalności przewoźników, poprzez narzucanie im w drodze aktu prawa miejscowego konieczności uwzględniania we wszystkich liniach komunikacyjnych wskazanych aktem abstrakcyjnym i generalnym przystanków początkowych i końcowych.

Zawarte w art. 15 ust. 2 ustawy upoważnienie ustawowe do określenia warunków i zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych i dworców nie może prowadzić do naruszenia ustawowych zasad ustalania linii komunikacyjnej oraz rozkładu jazdy. Realizując na podstawie tego upoważnienia ustawowego kompetencję do stanowienia aktu prawa miejscowego, organ stanowiący musi ściśle uwzględniać jej dopuszczalny zakres określony w tym upoważnieniu ustawowym. Przepis art. 15 ust. 2 u.p.t.z. w powiązaniu z kolejnymi przytoczonymi powyżej przepisami art. 30 ust. 2 pkt 2, art. 32 ust. 1, art. 32 ust. 3 pkt 1 b, art. 32 ust. 6 oraz art. 36 tej ustawy nie przewidują możliwości ustalania linii komunikacyjnej oraz rozkładu jazdy przez radę miasta.

Skarżący ponadto wskazali, że w załączniku nr 1 do skarżonej uchwały zatytułowanym "wykaz przystanków komunikacyjnych i dworców udostępnionych operatorom publicznego transportu zbiorowego" oraz w projekcie na podstawie, którego miała być powołana do życia kolejna uchwała nie ma pozycji "dworzec autobusowy" czy też "dworzec autobusowy ul. Czarnowska 12". Faktem jest, że dwa dworce określa wcześniejsza uchwała, tj. uchwała Rady Miasta Kielce z dnia 31 lipca 2020 r. nr XXXI/608/2020 jednak skarżący podnieśli, że dworce te winny być wymienione w załączniku nr 1 do skarżonej uchwały gdyż tak stanowi tytuł załącznika. Powstaje na tym tle uzasadnione przypuszczenie, że w rozumieniu przepisów prawa na terenie Gminy Kielce nie ma jakiegokolwiek dworca a sam skarżony zapis pozostaje zapisem "martwym".

Przewoźnicy w związku ze skarżoną uchwałą zmuszeni zostali do zmiany swoich zezwoleń w ten sposób, że kursy nimi opisane będą się rozpoczynały na Dworcu Autobusowym przy ul. Czarnowskiej 12 w Kielcach. Tylko taki proponowany rozkład jazdy może być podstawą uzgodnienia zasad korzystania z przystanków przez ich administratora, tj. Prezydenta Miasta Kielce. Taki przystanek początkowy

i końcowy jest sprzeczny z wolą znakomitej części przewoźników, szczególnie tych którzy wykonują kursy lokalne na terenie Powiatu Kieleckiego i sąsiadujących. Przykładowo dotychczasowy przystanek początkowy Kielce / Grunwaldzka (szpital) / 05 i końcowy Kielce / Grunwaldzka (szpital) 06 były dla przewoźników ekonomicznie uzasadnione. Pracownicy oraz pacjenci kompleksu szpitali w tej lokalizacji mieli zapewnioną komunikację a przewoźnicy dzięki opłatom za przejazd przez nich wnoszoną zapewnione środki na utrzymanie linii. Jest to szczególnie ważne

w przypadku prowadzenia działalności w realiach rynkowych a z taką sytuacją mamy do czynienia. Skarżona uchwała powoduje wprost utratę lub znaczne utrudnienie komunikacji dla tej grupy docelowej a przewoźników zmusza do obsługi tras

o całkowicie nierentownym przebiegu. Ponadto skarżący wskazali, że wydaje się być ekonomicznie nieuzasadnione wydłużanie tak krótkich przejazdów przykładowo

z Kielc do Bilczy o 20% ich długości tylko po to by "jechać na dworzec" i "nikogo"

z niego nie zabrać. Powoduje to też wydłużenie czasowe o średnio 10-15 minut.

W ocenie skarżących sama skarżona uchwała ma na celu wyłącznie usprawiedliwienie kosztów poniesionych na remont dworca przy ul. Czarnowskiej 12 w Kielcach i usilne staranie się w gromadzeniu środków na jego utrzymanie. Bezspornie jest to działanie jednostronne ze stratą dla przewoźników.

W odpowiedziach na skargi gmina Kielce wniosła o oddalenie skarg. W ocenie organu skargi są niezasadne.

Wbrew zarzutom zawartym w skardze zaskarżona uchwała nie ustala dla przewoźników przebiegu linii komunikacyjnych, a określa jedynie zasady zatrzymywania się na dworcu zlokalizowanym na terenie Gminy Kielce. W ocenie strony przeciwnej zaskarżona uchwała została podjęta zgodnie z upoważnieniem zawartym w art. 15 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 u.p.t.z. Przywołane przepisy upoważniają Radę Miasta Kielce do podjęcia uchwały określającej przystanki komunikacyjne

i dworce, których właścicielem lub zarządzającym jest Gmina Kielce, udostępnionych dla operatorów i przewoźników oraz warunki i zasad korzystania z tych obiektów. Zakres możliwej regulacji wynikający z przywołanego przepisu jest bardzo szeroki, bowiem ustawodawca nie sprecyzował, co należy rozumieć przez użyte określenia "warunki i zasady korzystania z tych obiektów" i nie określił, co powinno się znaleźć w uchwale. W tej sytuacji organ odwołała się do potocznego znaczenia słowa "warunki" i "zasady". Jednym ze znaczeń określenia "zasady korzystania" jest możliwość ustalenia sposobu postępowania w danych okolicznościach. Taką okolicznością w przypadku organizowania publicznego transportu zbiorowego na terenie Gminy Kielce (art. 15 ust. 1 ustawy) jest możliwość określenia sposobu postępowania przez przewoźników, którzy na terenie Gminy Kielce realizują przewozy osób. Skoro te zasady korzystania mają dotyczyć sposobu korzystania

z dworca autobusowego, to określenie postępowania zobowiązującego przewoźników, aby rozpoczynanie przewozów na terenie Gminy Kielce następowało z dworca autobusowego lub przy przejeżdżaniu przez teren Gminy Kielce co najmniej jedno zatrzymanie następowało na terenie dworca autobusowego, mieści się

w granicach upoważnienia wynikającego z art. 15 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 ustawy.

Wbrew podniesionym w skardze zarzutom uchwała nie określa dla przewoźników przebiegu linii komunikacyjnej w znaczeniu art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy. Uchwała nie określa dla przewoźników połączenia komunikacyjnego, na którym ma się odbywać publiczny transport zbiorowy, a także nie określa miejsc - przystanków komunikacyjnych, na których ma się odbywać wsiadanie i wysiadanie pasażerów korzystających z usług przewoźników, za wyjątkiem jednego zatrzymania na dworcu autobusowym. Uchwała nie nakłada na przewoźników obowiązku rozpoczynania lub kończenia przewozu w określonej miejscowości, ani też nie wskazuje przystanków komunikacyjnych, które powinny znaleźć się na całej trasie linii komunikacyjnej, nie określa trasy linii komunikacyjnej, ani też nie ingeruje w sposób ustalania

i uzgadniania rozkładu jazdy. Wbrew twierdzeniom skarżącego uchwała nie określa również, które przystanki są początkowe, przelotowe lub końcowe.

Zaskarżona uchwała dotyczy dworca autobusowego a nie przystanków komunikacyjnych. Podobne regulacje zostały uchwalone przez inne jednostki samorządu terytorialnego. Zdaniem gminy niezrozumiałe są wątpliwości skarżących dotyczące istnienia na terenie Gminy Kielce dworca autobusowego skoro sami przyznają, że w uchwale Rady Miasta Kielce nr XXXI/608/2020 z 31 lipca 2020 r. wymieniony jest dworzec autobusowy położony w Kielcach przy ul. Czarnowskiej 12. Fakt, że przy określaniu nazwy załącznika nr 1 do zaskarżonej uchwały użyto określenia, jakie zawarte jest w art. 15 ust. 1 pkt 6 u.p.t.z. nie powoduje jego wadliwości, albowiem w sposób jednoznaczny określono w nim tylko przystanki komunikacyjne, wskazując w nazwie rubryki nazwę przystanku i numer przystanku.

W piśmie procesowym z 4 marca 2021 r. skarżące stowarzyszenie poinformowało o rozstrzygnięciu nadzorczym Wojewody Świętokrzyskiego

nr PNK.III.4131.8.2013 wydanym w analogicznej sprawie. Zdaniem skarżącego rozstrzygnięcie to potwierdza argumenty skarżących i uzasadnia skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje:

Sprawa została rozpoznana przez Sąd na posiedzeniu niejawnym, zgodnie

z zarządzeniem Przewodniczącego Wydziału, z 24 marca 2021 r., wydanym na podstawie art. 15 zzs4 ust. 3 ustawy z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz.U.2020.374 ze zm.), zmienionej ustawą z 14 maja 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 (Dz.U.2020.875). Zgodnie ze wskazanym przepisem przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu

i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów.

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U.2019.2325 ze zm.) dalej "ustawa p.p.s.a.", kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego. Kontrola, o której mowa w art. 3 § 1 ustawy p.p.s.a. sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej (art. 1 § 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych, t.j. Dz.U.2021.137). Zgodnie z art. 147 § 1 ustawy p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na uchwałę lub akt, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 5 i 6, stwierdza nieważność tej uchwały lub aktu w całości lub w części albo stwierdza, że zostały wydane z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie ich nieważności.

Skargi w niniejszej sprawie zostały wniesione na podstawie art. 101 ust. 1 u.s.g., zgodnie z którym każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie

z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Nie ulega wątpliwości, że skarżące stowarzyszenie posiada interes prawny w zaskarżeniu uchwały, gdyż zgodnie ze swoim regulaminem, jako cel określa m.in. budowę bezpieczeństwa w komunikacji publicznej ze szczególnym uwzględnieniem przewozów na liniach regularnych, regularnych specjalnych, okazjonalnych a także reprezentowanie interesów przedsiębiorców, przewoźników

a także pasażerów przed organami kontroli uprawnionymi do orzekania w sprawach administracyjnych. Z kolei spółka B. C. S. prowadzi działalność

w zakresie przewozu osób i posiada zezwolenie na wykonywanie regularnych przewozów osób w krajowym transporcie drogowym w ramach linii regularnej Kielce – Bilcza. Przewoźnicy w związku ze skarżoną uchwałą zmuszeni zostali do zmiany swoich zezwoleń w ten sposób, że kursy nimi opisane będą się rozpoczynały na Dworcu Autobusowym przy ul. Czarnowskiej 12 w Kielcach. Skarżący wskazali, że taki przystanek początkowy i końcowy jest sprzeczny z wolą znakomitej części przewoźników. Tym samym interes prawny skarżących został naruszony.

Po przeprowadzonej kontroli zaskarżonej części uchwały Sąd doszedł do przekonania, że wniesiona skarga w całości zasługuje na uwzględnienie, albowiem zakwestionowany przez skarżących przepis uchwały narusza prawo w stopniu istotnym.

Zaskarżona uchwała została wydana na podstawie art. 15 ust. 1 pkt 6 i ust. 2 u.p.t.z. W § 1 ust. 1 tej uchwały postanowiono, że w przewozach wykonywanych przez przewoźników rozpoczynających się:

- na terenie Gminy Kielce i wykraczających poza teren Gminy Kielce, rozpoczęcie przewozu powinno nastąpić z dworca położonego na terenie Gminy Kielce,

- i kończących poza terenem Gminy Kielce co najmniej jedno zatrzymanie autobusu powinno mieć miejsce na dworcu położonym na terenie Gminy Kielce,

- poza terenem Gminy Kielce i kończących się na terenie Gminy Kielce co najmniej jedno zatrzymanie autobusu powinno nastąpić na dworcu położonym na terenie Gminy Kielce.

Dokonując merytorycznej oceny legalności zaskarżonej części uchwały należy stwierdzić, że w ustawie o publicznym transporcie zbiorowym przyznano radzie gminy kompetencję do określenia przystanków komunikacyjnych i dworców, których właścicielem lub zarządzającym jest jednostka samorządu terytorialnego, udostępnionych dla operatorów i przewoźników oraz warunków i zasad korzystania

z tych obiektów. Tak określony zakres upoważnienia ustawowego przyznaje zatem organowi stanowiącemu gminy kompetencję do ustalenia wykazu przystanków

i dworców, a także ustalenia warunków i zasad korzystania z tych przystanków

i dworców.

Sąd podziela zarzut skarżących, że wyżej przytoczony przepis nie przyznaje kompetencji do ustalania przebiegu linii komunikacyjnych, w tym stanowienia, które

z przystanków mają być określane jako przystanki początkowe, końcowe czy też obowiązkowe. Treść ustawy o publicznym transporcie zbiorowym w sposób precyzyjny reguluje procedurę ustalania rozkładu jazdy wskazując, że proponowany rozkład jazdy przedstawia przedsiębiorca wraz ze zgłoszeniem o zamiarze wykonywania takiego przewozu. Przepis art. 30 ust. 2 pkt 2 przewiduje, że zgłoszenie zawierać powinno określenie proponowanej linii komunikacyjnej, na której ma się odbywać przewóz oraz długość tej linii w kilometrach. W art. 30 ust. 3 pkt 1b przewidziano, że do zgłoszenia przedsiębiorca dołącza proponowany rozkład jazdy zawierający przystanki komunikacyjne i dworce określone w uchwale, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy. Z art. 32 ust. 1 wynika natomiast, że przed dokonaniem zgłoszenia przedsiębiorca powinien uzgodnić zasady korzystania z przystanków

i dworców z właścicielem lub zarządzającym. Do wniosku o takie uzgodnienie co do terenów położonych w granicach administracyjnych miast, przedsiębiorca załącza proponowany rozkład jazdy oraz schemat połączeń komunikacyjnych z zaznaczoną linią komunikacyjną i przystankami komunikacyjnymi zawierającymi przystanki

i dworce wynikające z uchwały podjętej na podstawie art. 15 ust. 2 (art. 32 ust. 1 oraz art. 32 ust. 3 pkt 1 b). Poza granicami miast przedsiębiorca jedynie informuje, po uzyskaniu potwierdzenia zgłoszenia przewozów, właściwe organy gminy i doręcza rozkład jazdy oraz schemat połączeń komunikacyjnych z zaznaczona linią komunikacyjną i przystankami komunikacyjnymi (art. 32 ust. 6). Na podstawie danych i informacji zawartych w zgłoszeniu, organizator orzeka w drodze decyzji w sprawie potwierdzenia zgłoszenia przewozu (art. 34). W kompetencji uchwałodawczej rady gminy leży zatem ustalenie przystanków i dworców oraz zasad i warunków korzystania z nich, natomiast w gestii przedsiębiorcy – przewoźnika pozostaje ustalenie proponowanego rozkładu jazdy i linii komunikacyjnej, uwzględniającej przystanki określone przez radę gminy, o czym następnie orzeka w decyzji potwierdzającej zgłoszenie przewozu burmistrz jako organizator publicznego transportu zbiorowego (art. 34 w związku z art. 7 ust. 4).

Treść zawarta w zaskarżonym w rozpoznawanej sprawie przepisie §1 ust. 1 uchwały, wskazująca który z przystanków jest początkowy oraz gdzie powinno nastąpić obowiązkowe zatrzymanie pojazdu, prowadzi do nieuprawnionego ograniczenia powyżej wskazanego uprawnienia przewoźnika do zaproponowania rozkładu jazdy i linii komunikacyjnej. Nie można podzielić poglądu organu, że powyższa regulacja zaskarżonej uchwały mieści się w granicach dopuszczalnego przez ustawę określenia przez radę gminy "warunków i zasad korzystania"

z przystanków komunikacyjnych i dworców. W ocenie Sądu poprzez takie określenie przez radę gminy niektórych przystanków jako początkowych lub obowiązkowych, przedsiębiorcy planującemu prowadzenie działalności przewozowej zostaje narzucona linia komunikacyjna i trasa przejazdu. Rada gminy wiążąco wskazuje bowiem w ten sposób, gdzie przewoźnik ma zaczynać przewóz i z którego przystanku obowiązkowo korzystać. Tymczasem w obowiązujących przepisach nie ma podstawy prawnej dla wprowadzania przez radę gminy tego rodzaju ograniczeń działalności przewoźników, poprzez narzucanie im w drodze aktu prawa miejscowego konieczności uwzględniania we wszystkich liniach komunikacyjnych wskazanych aktem abstrakcyjnym i generalnym jakichkolwiek przystanków jako początkowych lub jako obowiązkowych.

Tym samym Rada Miasta podejmując uchwałę w powyższym zakresie wykroczyła poza granice upoważnienia ustawowego zawartego w art. 15 ust. 2 u.p.t.z. W zakresie tworzenia aktów prawa miejscowego rada gminy obowiązana jest przestrzegać zakresu upoważnienia udzielonego jej w ustawie. Akty prawa miejscowego nie mogą wykraczać poza granice określone ustawowym upoważnieniem, a ich treść może być tylko wykonaniem przepisów ustawy. Zawarte w art. 15 ust. 2 ustawy upoważnienie ustawowe do określenia warunków i zasad korzystania z przystanków komunikacyjnych i dworców nie może prowadzić do naruszenia ustawowych zasad ustalania linii komunikacyjnej oraz rozkładu jazdy. Realizując na podstawie tego upoważnienia ustawowego kompetencję do stanowienia aktu prawa miejscowego, organ stanowiący musi ściśle uwzględniać jej dopuszczalny zakres określony w tym upoważnieniu ustawowym. Jednocześnie ustawa nie wskazuje jakichkolwiek powodów czy też okoliczności, które uzasadniałyby i usprawiedliwiały przekroczenie przez organ stanowiący samorządu terytorialnego zakresu ustawowych kompetencji. Przepis art. 15 ust. 2 u.p.t.z.

w powiązaniu z kolejnymi przytoczonymi powyżej przepisami art. 30 ust. 2 pkt 2, art. 32 ust. 1, art. 32 ust. 3 pkt 1 b, art. 32 ust. 6 oraz art. 36 tej ustawy nie przewidują możliwości ustalania linii komunikacyjnej oraz rozkładu jazdy przez radę gminy. Takie działanie rady gminy należy zakwalifikować jako działanie bez podstawy prawnej,

a zatem stanowiące naruszenie prawa w stopniu istotnym, co powoduje konieczność stwierdzenia nieważności uchwały w tej części.

Z treści art. 91 ust. 1 i 4 ustawy o samorządzie gminnym wynika, że przesłanką stwierdzenia nieważności uchwały organu gminy jest istotna sprzeczność uchwały z prawem. Przekroczenie zakresu upoważnienia ustawowego do wydania aktu prawa miejscowego, będące wynikiem wadliwej wykładni, stanowi niewątpliwie istotne naruszenie prawa i uzasadnia stwierdzenie nieważności zakwestionowanej skargą części uchwały, na podstawie art. 147 § 1 ustawy p.p.s.a. w związku.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd, na podstawie art. 147 § 1 ustawy p.p.s.a. w zw. z art. 91 ust. 1 i ust. 4 oraz art. 94 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku. Orzeczenie o kosztach w punkcie 2 uzasadnia art. 200 ustawy p.p.s.a.