drukuj    zapisz    Powrót do listy

6460 Znaki towarowe, Własność przemysłowa, Urząd Patentowy RP, Oddalono skargę kasacyjną, II GSK 950/08 - Wyrok NSA z 2009-06-02, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 950/08 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2009-06-02 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2008-10-07
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Krystyna Anna Stec
Stanisław Gronowski /przewodniczący sprawozdawca/
Tadeusz Cysek
Symbol z opisem
6460 Znaki towarowe
Hasła tematyczne
Własność przemysłowa
Sygn. powiązane
VI SA/Wa 402/08 - Wyrok WSA w Warszawie z 2008-05-29
Skarżony organ
Urząd Patentowy RP
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 1985 nr 5 poz 17 art. 8 pkt 1, art. 11, art. 29, art. 30 ust. 1, art. 31
Ustawa z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych.
Dz.U. 2003 nr 119 poz 1117 art. 123, art. 255, art. 161, art. 165 ust. 2, art. 284 pkt 12
Ustawa z dnia 30 czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej
Dz.U. 1964 nr 16 poz 93 art. 58 § 1
Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny.
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 art. 28
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Tezy

I. Właściciel znaku towarowego ma interes prawny, w rozumieniu art. 30 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. z 1985 Nr 5, poz. 17 ze zm.) w związku z art. 8 pkt 1 tej ustawy, do złożenia wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji przeciwstawionego znaku zgłoszonego do zarejestrowania w złej wierze, jeżeli zarejestrowany znak narusza prawo własności wnioskodawcy.

II. Na gruncie ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. z 1985 Nr 5, poz. 17 ze zm.) dla oceny zgodności rejestracji znaku towarowego z art. 8 pkt 1 tej ustawy, z uwagi na jej sprzeczność z zasadami współżycia społecznego, miarodajny jest dzień zgłoszenia znaku do rejestracji w Urzędzie Patentowym stosownie do art. 11 powołanej ustawy. W postępowaniu o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego biernie legitymowanym jest uprawniony z tego znaku, choćby nawet nie dokonał jego zgłoszenia.

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Krystyna Anna Stec Sędzia NSA Tadeusz Cysek Sędzia NSA Stanisław Gronowski (spr.) Protokolant Marcin Chojnacki po rozpoznaniu w dniu 19 maja 2009 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej "S. & S. - P." J. i P. S. Spółki Jawnej w G. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 29 maja 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 402/08 w sprawie ze skargi "S. & S. - P." J. i P. S. Spółki Jawnej w G. W. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] września 2007 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 29 maja 2008 r., wydanym w sprawie ze skargi "S. & S." P. J. i P. S. Spółka Jawna z siedzibą w G. W. na decyzję Urzędu Patentowego RP z dnia [...] września 2007 r. nr [...] w przedmiocie unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy, oddalono skargę.

W sprawie ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu [...] marca 1995 r. został złożony do Urzędu Patentowego wniosek P. H. "P." P. S. o rejestrację znaku towarowego słowno-graficznego Scotch & Soda przeznaczonego do oznaczania odzieży. Decyzją z dnia [...] lutego 1998 r. Urząd Patentowy zarejestrował ten znak na rzecz P. H. "P." P. S., wpisując znak do rejestru znaków towarowych pod numerem 100588. Postanowieniem z dnia [...] września 1998 r. Urząd Patentowy wpisał jako uprawnionego ze znaku "SCOTCH & SODA" P. s.c. P. S., J. S., G. W., obecnie "S. & S." P. J. i P. S. sp. j. G. W., zwani dalej "skarżącym".

Do Urzędu Patentowego w dniu [...] listopada 2005 r. wpłynął wniosek holenderskiej firmy S. & S. B.V. z siedzibą w H., zwanej dalej "wnioskodawcą", o unieważnienie prawa ochronnego na wspomniany znak towarowy. W świetle wniosku uczestnik postępowania od przeszło dwudziestu lat eksportuje oznaczane omawianym znakiem towary odzieżowe do wielu państw świata za pośrednictwem lokalnych dystrybutorów. Jednym z nich był skarżący, który od 1994 r. stał się wyłącznym importerem i oficjalnym dystrybutorem towarów oznaczanych znakiem Scotch & Soda w Polsce. Wnioskodawca w wielu krajach zgłosił do ochrony znak towarowy SCOTCH & SODA. Pierwszego zgłoszenia dokonano w Urzędzie d/s Znaków Towarowych Beneluksu w dniu [...] lipca 1984 r. Według wnioskodawcy P. S., działający pod firmą P. H. "P.", zgłaszając do ochrony na swoją rzecz należący do wnioskodawcy znak towarowy SCOTCH & SODA, nadużył zaufania wnioskodawcy. Jak podkreśla, w każdym z państw, w których chroniony jest znak SCOTCH & SODA, rejestracji dokonywano wyłącznie na rzecz wnioskodawcy, a nie lokalnego dystrybutora. Uzyskanie prawa ochronnego przez skarżącego blokuje wnioskodawcy dostęp do polskiego rynku z towarami oznaczanymi wspomnianym znakiem. W 2002 r. podpisał z P. S. dokument cesji praw z rejestracji spornego znaku. Jednakże w dacie tej uprawnionym do spornego znaku był już skarżący i w rezultacie nie doszło do przeniesienia prawa z rejestracji tego znaku na rzecz wnioskodawcy. Ponadto wobec wnioskodawcy wysunięto żądania finansowe.

Interes prawny dla wszczęcia postępowania wnioskodawca wywodził z istnienia wcześniejszych rejestracji na swoją rzecz w innych krajach znaku towarowego SCOTCH & SODA oraz identycznej z nimi nazwy handlowej.

Jako podstawę prawną wniosku o unieważnienie spornego znaku towarowego wnioskodawca powołał art. 8 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. Nr 5, poz. 17 ze zm.), zwanej dalej "u.z.t.", przy uwzględnieniu art. 6 septies Konwencji paryskiej o ochronie własności przemysłowej (Dz. U. z 1975 r. Nr 9, poz. 51). W myśl art. 8 pkt 1 u.z.t. niedopuszczalna jest rejestracja znaku, który jest sprzeczny z obowiązującym prawem lub zasadami współżycia społecznego. Natomiast zgodnie z art. 8 pkt 2 u.z.t. niedopuszczalna jest rejestracja znaku, który narusza prawa osobiste lub majątkowe osób trzecich. W świetle art. 6 ust. 1 septies Konwencji paryskiej, jeżeli agent lub przedstawiciel osoby, która jest właścicielem znaku w jednym z Państw będących członami Związku, wnosi bez zezwolenia właściciela o zarejestrowanie znaku na swoją rzecz w jednym lub kilku Państwach będących członkami Związku, właściciel będzie mógł sprzeciwić się żądanej rejestracji albo żądać jej wykreślenia lub jeżeli ustawodawstwo danego Państwa będącego członkiem Związku na to zezwala, żądać przeniesienia na jego rzecz wymienionej rejestracji, o ile ten agent lub przedstawiciel nie uzasadni swego działania. W myśl ust. 2, z zastrzeżeniem postanowień ustępu 1 właściciel znaku będzie mógł sprzeciwić się używaniu swego znaku przez agenta lub przedstawiciela, o ile nie zezwoli na takie używanie. Zgodnie zaś z ust. 3, ustawodawstwa wewnętrzne mogą przewidzieć odpowiedni termin, w którym właściciel znaku powinien skorzystać z praw przewidzianych w niniejszym artykule.

Skarżący wniósł o oddalenie wniosku o unieważnienie prawa ochronnego na omawiany znak. Przywołał okoliczności dotyczące sporu sądowego zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Z. G. (sygn. akt V GC 522/03), oddalającym powództwo wnioskodawcy oparte na przepisie art. 161 p.w.p., w którym to trybie wnioskodawca domagał się przeniesienia na jego rzecz spornego prawa ochronnego. Stosownie do art. 161 ust. 1 p.w.p. w zakresie, jaki wynika z umowy międzynarodowej, w razie zgłoszenia na swoją rzecz znaku towarowego albo uzyskania na znak towarowy prawa ochronnego przez agenta lub przedstawiciela osoby uprawnionej do wyłącznego używania tego znaku w obcym państwie, osoba ta, jeżeli agent lub przedstawiciel działał bez jej zezwolenia, może żądać umorzenia postępowania albo unieważnienia prawa ochronnego. Osoba ta może również żądać udzielenia jej prawa ochronnego na ten znak, a także przeniesienia na nią już udzielonego prawa. W myśl zaś ust. 2 powołanego wyżej artykułu z żądaniem unieważnienia lub przeniesienia prawa nie można wystąpić, jeżeli przez okres pięciu kolejnych lat używania zarejestrowanego znaku osoba uprawniona, o której mowa w ust. 1, będąc świadoma tego używania, nie sprzeciwiała się temu.

Według skarżącego był on równoprawnym partnerem, a nie wyłącznym importerem i oficjalnym dystrybutorem spółki S. & S. B.V. Stron nie łączyła umowa agencji lub przedstawicielstwa. W ramach współpracy poprzednik prawny skarżącego posiadał pełną autonomię co do działań, których celem była m. in. rejestracja znaku na terenie Polski. Okoliczność ta była znana wnioskodawcy. Dokonując międzynarodowej rejestracji znaku na podstawie porozumienia madryckiego wnioskodawca nie uzyskał ochrony na terenie Polski i nie podjął jakichkolwiek działań zmierzających do zmiany takiego stanu rzeczy. Po zakończeniu spraw sądowych w zamian za przeniesienie prawa do znaku wnioskodawca zaoferował udzielenie uprawnionemu bezpłatnej licencji na korzystanie ze znaku do oznaczania butów na terenie całej Europy. Negocjacje te nie przyniosły rezultatu. Po raz pierwszy wnioskodawca zakwestionował prawo uprawnionego do omawianego znaku dopiero po wezwaniu przedsądowym w dniu [...] października 2003 r.

Odnosząc się do zarzutu uzyskania prawa ochronnego w złej wierze, w rozumieniu art. 8 pkt 1 u.z.t., skarżący uznał powyższy zarzut za bezpodstawny. Akcentował złożenie wniosku o rejestrację znaku na samym początku współpracy z wnioskodawcą, co nie było wówczas kwestionowane. O tym fakcie wnioskodawca dowiedział się najpóźniej wiosną 1997 r.

Według skarżącego bezpodstawny jest także zarzut naruszenia art. 8 pkt 2 u.z.t., gdyż sporny znak towarowy odpowiada nazwie przedsiębiorstwa skarżącego, zaś przedsiębiorstwo wnioskodawcy nie prowadziło działalności handlowej w Polsce, a zatem na tym terytorium nie było znane.

Wnioskodawca w piśmie z dnia [...] sierpnia 2006 r. podtrzymał swoje stanowisko w sprawie. Podkreślił bezsporny fakt współpracy stron przed zgłoszeniem spornego znaku do rejestracji oraz dokonanie tego przez skarżącego bez wiedzy i zgody wnioskodawcy, jako właściciela wspomnianego znaku i zarazem kontrahenta skarżącego. Dokonując zgłoszenia poprzednik prawny skarżącego miał pełną świadomość, że omawiany znak należy do wnioskodawcy, z którego nazwą handlową znak ten jest dodatkowo tożsamy.

Decyzją z dnia [...] września 2007 r. Urząd Patentowy unieważnił prawo ochronne na znak towarowy Scotch & Soda o nr R-100588. Podstawę unieważnienia stanowił przepis art. 8 pkt 1 u.z.t.

Według Urzędu Patentowego, podzielającego stanowisko i argumentację przedstawioną przez wnioskodawcę, posiada on interes prawny do złożenia wniosku o unieważnienie spornego znaku towarowego w świetle art. 164 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 ze zm.), zwanej dalej "p.w.p." W myśl tego przepisu prawo ochronne na znak towarowy może być unieważnione, w całości lub w części, na wniosek każdej osoby, która ma w tym interes prawny, jeżeli wykaże ona, że nie zostały spełnione ustawowe warunki wymagane do uzyskania tego prawa.

W ocenie Urzędu Patentowego poprzednik prawny skarżącego uzyskał prawo ochronne na sporny znak, działając w złej wierze, z naruszeniem art. 8 pkt 1 u.z.t. I tak, stosownie do przywołanego przez Urząd Patentowy orzecznictwa oraz stanowiska doktryny, osoba zgłaszająca znak do rejestracji pozostaje w złej wierze, gdy wie lub powinna wiedzieć, że swoim działaniem narusza cudze prawo podmiotowe. W złej wierze jest też ten, kto powołując się na pewne prawo lub stosunek prawny wie, że owo prawo lub stosunek prawny nie istnieje, albo też wprawdzie tego nie wie, ale jego braku wiedzy nie można w danych okolicznościach uznać za usprawiedliwiony. Niemniej, jak wskazał Urząd Patentowy, w literaturze uwzględniane są dwa konkurencyjne poglądy dotyczące złej wiary. Po pierwsze zła wiara występuje, gdy uprawniony z rejestracji wiedział lub powinien wiedzieć, że nie są spełnione ustawowe warunki wymagane do zarejestrowania znaku towarowego. W takim przypadku uprawniony z rejestracji zawsze jest w złej wierze, gdy uzyskał rejestrację znaku sprzecznie z obowiązującymi przepisami prawa lub jednoznacznie uznaną zasadą współżycia społecznego (art. 8 pkt 1 u.z.t.). Natomiast w przypadku uzyskania prawa z rejestracji, pomimo istnienia prawa z wcześniejszym pierwszeństwem, uprawniony jest w dobrej wierze tylko wtedy, gdy mógł się pomylić w sposób usprawiedliwiony co od zakresu ochrony wynikającego z prawa z wcześniejszym pierwszeństwem. Po drugie, gdy uprawniony uzyskał rejestrację w innym celu niż używanie znaku towarowego (np. w celu wymuszenia ustępstw finansowych od innego przedsiębiorcy, uzyskania kontroli nad importem, zmuszenia do zawarcia umowy licencyjnej). W takim przypadku zła wiara jest rozumiana jako kwalifikowana postać naruszenia zasad współżycia społecznego (R. Skubisz, Prawo znaków towarowych. Komentarz, Warszawa 1997 r., s. 224). E. Wojcieszko - Głuszko podkreśla z kolei, że brak jest podstaw do modyfikacji ogólnego pojęcia dobrej i złej wiary na gruncie ustawy Prawo własności przemysłowej (Prawo własności intelektualnej w: Prawo mediów, Warszawa 2002, S.C. 39). Według niej cenną wskazówkę interpretacyjną może stanowić odwołanie się do legalnej definicji zgłoszenia dokonanego w złej wierze w ustawie o znakach towarowych państw Beneluksu. Otóż zgodnie z art. 4 ust. 5 i 8 tejże ustawy, w złej wierze jest osoba, która zgłaszając dany znak: a) wie lub nie posiada żadnego ważnego usprawiedliwienia dla braku wiedzy o tym, że przez okres trzech lat poprzedzających zgłoszenie osoba trzecia użyła znaku dla podobnych towarów na terytorium Beneluksu w dobrej wierze i w zwykły sposób, chyba że osoba ta udzieliła zgody na dokonanie zgłoszenia; b) poprzez bezpośredni kontakt z osobą trzecią uzyskała wiedzę o tym, że osoba ta przez okres trzech lat poprzedzających zgłoszenie używała znaku dla podobnych towarów poza terytorium Beneluksu w dobrej wierze i zwykły sposób, chyba że osoba ta udzieliła zgody na dokonanie zgłoszenia albo zgłaszający uzyskał wymaganą wiedzę dopiero po tym, kiedy zaczął używać znaku na terytorium Beneluksu (J. Piotrowska, Renomowane znaki towarowe i ich ochrona, Warszawa 2001, s. 164).

Rozstrzygając sprawę na podstawie art. 8 pkt 1 u.z.t., jak wskazał Urząd Patentowy, kwestia oceny sprzeczności zgłoszenia znaku do rejestracji z zasadami współżycia społecznego nie odnosi się tylko do samego znaku, ale także uwzględnia sprzeczność z tymi zasadami określonych działań zgłaszającego i ich zamierzonego skutku (wyrok NSA sygn. akt II SA 3879/01). W świetle wyroku NSA z dnia 17 lipca 2003 r., sygn. akt II SA 1165/02 na gruncie przepisu art. 8 pkt 1 u.z.t. rozszerzająca interpretacja zasad współżycia społecznego jest uzasadniona, jeżeli zważy się, że ta ogólna klauzula wyparła w pewnym okresie klauzule przestrzegania zasad dobrych obyczajów, uczciwego obrotu i dobrej wiary.

Jak podniósł Urząd Patentowy ustalenie nagannego zachowania uprawnionego oraz braku spełnienia ustawowych przesłanek udzielenia prawa ochronnego powinno być ustalone na dzień zgłoszenia znaku towarowego do rejestracji w Urzędzie Patentowym. Powyższe kryteria muszą zatem dotyczyć podmiotu, który nabył prawo ochronne na mocy decyzji Urzędu Patentowego z dnia [...] lutego 1998 r., a którym był poprzednik prawny skarżącego. Za bezsporny organ przyjął fakt współpracy między stronami niniejszego postępowania od co najmniej 1994 r., a zatem przynajmniej rok przed zgłoszeniem spornego znaku towarowego do ochrony w Polsce. Wnioskodawca również, co nie ulega wątpliwości, używał identycznego znaku towarowego do oznaczania podobnych towarów. Znak ten zarejestrowany był już wówczas na jego rzecz m.in. w Urzędzie d/s Znaków Towarowych Beneluksu i przeznaczony był do oznaczania towarów będących m.in. przedmiotem obrotu między wnioskodawcą a poprzednikiem prawnym skarżącego. Toteż, jak ustalił Urząd Patentowy, z całą pewnością poprzednik prawny skarżącego dokonał zgłoszenia spornego znaku towarowego mając świadomość, że znakiem tym posługuje się poza obszarem Polski inny podmiot, z którym skarżący dodatkowo współpracuje. Podzielając stanowisko wnioskodawcy współpraca, czy to w oparciu o relację dostawca - przedstawiciel, czy też, jak tego chce uprawniony, na zasadach partnerstwa i równouprawnienia, tworzy relację wzajemnego zaufania. Taki stosunek zaufania istnieje niezależnie od wspomnianych wyżej relacji handlowych. Urząd Patentowy powołał się w tym względzie na wyrok NSA z dnia 28 marca 2002 r., sygn. akt II SA 2971/01, wydany w sprawie B. Jak wskazał NSA strona skarżąca nie zdołała udowodnić, że występując do Urzędu Patentowego o zarejestrowanie znaku B. miała na to zgodę czeskiego wspólnika i właściciela tego znaku. Całkowicie bezzasadny został uznany zarzut, że zgoda na zarejestrowanie znaku towarowego B., należącego do wspólnika B. A.S., wynika z braku odpowiedniego zakazu w umowie spółki, czy w innych umowach zawieranych między podmiotami. Pojęcie agenta lub przedstawiciela należy w tym przypadku interpretować według prawa polskiego. B.- P., sprzedając na polskim rynku wyroby dostarczane mu przez B. A.S., występowała w takiej roli.

Z powyższych względów, zdaniem Urzędu Patentowego, zgłoszenie przez poprzednika prawnego skarżącego spornego znaku towarowego na swoją rzecz spowodowało naruszenie wspomnianego wyżej szczególnego stosunku zaufania, a w konsekwencji nastąpiło w złej wierze. W powyższym kontekście nie ma znaczenia, że zgłoszenie znaku do rejestracji miało miejsce na samym początku współpracy. Natomiast istotne jest to, że zgłoszenie znaku do rejestracji przez poprzednika skarżącego miało miejsce, gdy między stronami trwała już współpraca handlowa, a skarżący był świadomy, do kogo przynależy oznaczenie SCOTCH & SODA, a mianowicie do wnioskodawcy. Nie ma również znaczenia w omawianej sytuacji fakt intensywnego, od samego początku, używania spornego znaku towarowego. Świadczyć to może bowiem jedynie o szybkim rozwoju działalności gospodarczej i skutecznym działaniu na rynku, nie o złej wierze w dniu zgłoszenia znaku do rejestracji, która to okoliczność została wykazana w sprawie. Wreszcie, jak wskazał organ, o braku złej wiary nie może decydować fakt złożenia wniosku przed poczynieniem znacznych nakładów finansowych. W świetle wyroku WSA w Warszawie z dnia 18 listopada 2004 r., II SA 4346/03, reklama jest częścią kosztów dystrybutora, które są zwracane w toku działalności handlowej w rezultacie wykonanej sprzedaży. Zrekompensowanie tych nakładów nie może usprawiedliwiać zgłoszenia na swoją rzecz przez dystrybutora cudzego znaku towarowego, tym bardziej, gdy właściciel tego znaku wyrażał zgodę tylko na używanie znaku, nie zaś na jego rejestrację przez dystrybutora.

Urząd Patentowy nie podzielił stanowiska skarżącego, według którego zgłoszenie spornego znaku towarowego do rejestracji nastąpiło za zgodą lub co najmniej wiedzą wnioskodawcy, gdyż w aktach sprawy brak jest na to dowodów. Nie świadczą o tym materiały dowodowe z akt sprawy sądowej zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Z. G. (sygn. akt V GC 522/03), na które powołuje się skarżący. O zgodzie wnioskodawcy na rejestrację przez poprzednika prawnego skarżącego spornego znaku nie świadczy okoliczność braku objęcia przez wnioskodawcę terytorium Polski przy dokonywaniu międzynarodowej rejestracji swego znaku na podstawie porozumienia madryckiego. Wynika to stąd, że został on powiadomiony przez Urząd Patentowy RP o przeszkodach udzielenia prawa ochronnego na jego znak na terytorium Polski. Wówczas to wnioskodawca uzyskał wiedzę na temat zgłoszenia i rejestracji spornego znaku towarowego przez skarżącego. Potwierdza to treść wspomnianego wyroku Sądu Okręgowego w Z. G.

Urząd Patentowy powołał się także na wytyczne Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego część 3, s. 304 (www.oami.europa.eu), w myśl których dla potrzeb zapewnienia skutecznej ochrony legitymowanego właściciela przed bezprawnymi działaniami swojego agenta zgłoszenie w świetle art. 8 (3) powinno być uznane tylko wtedy, gdy zgoda właściciela jest wystarczająco jasna, wyraźna i bezwarunkowa.

Jak podkreślił Urząd Patentowy, ustosunkowując się do zarzutu skarżącego o fakcie nieprzerwanego używania zarejestrowanego spornego znaku towarowego przez okres pięciu kolejnych lat za wiedzą wnioskodawcy, okoliczność ta nie stanowi przeszkody dla unieważnienia prawa z rejestracji tego znaku, jeżeli zgłoszenie znaku nastąpiło w złej wierze (art. 165 ust. 2 p.w.p.).

Urząd Patentowy nie podzielił natomiast poglądu wnioskodawcy o naruszeniu przez rejestrację art. 8 pkt 2 u.z.t., a to z uwagi na rejestrację znaku, który stanowi firmę wnioskodawcy. Nie przedłożył on bowiem dowodu na okoliczność prowadzenia w Polsce działalności gospodarczej w dacie zgłoszenia spornego znaku do ochrony przez skarżącego. Urząd Patentowy powołał się na stanowisko wyrażone w wyroku NSA z dnia 26 kwietnia 2006 r., sygn. akt II GSK 31/06. W myśl tego wyroku przesłanką unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego, na podstawie art. 29 w związku z art. 8 pkt 2 u.z.t., jest naruszenie przez znak praw osobistych i majątkowych osób trzecich, w tym prawa do nazwy przedsiębiorstwa. Jednakże o naruszeniu tego prawa nie przesądza samo zarejestrowanie identycznego lub podobnego do nazwy znaku towarowego na rzecz innego przedsiębiorstwa. Wyłączność prawa do nazwy (firmy) nie jest bowiem zupełna. Jej granice wyznacza zasięg (terytorialny, przedmiotowy) faktycznej działalności używającego nazwy. Tylko w tych granicach może dojść do kolizji pomiędzy identycznymi lub podobnymi: nazwą i znakiem towarowym.

Od decyzji Urzędu Patentowego skarżący wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W., który, jak to wskazano na wstępie, wyrokiem z dnia 29 maja 2008 r. skargę tę oddalił.

Sąd I instancji w szerokim zakresie omówił stanowisko Urzędu Patentowego zajęte w zaskarżonej decyzji, podzielając argumentację organu.

Sąd I instancji podzielił stanowisko Urzędu Patentowego w kwestii posiadania przez wnioskodawcę interesu prawnego dla złożenia wniosku o unieważnienie prawa ochronnego na sporny znak towarowy.

W ocenie Sądu I instancji, z uwagi na współpracę stron poprzedzającą złożenie wniosku o rejestrację spornego znaku, poprzednik prawny skarżącego posiadał informację o osobie wnioskodawcy i o sposobie oznaczania przez niego towarów. Z tych względów, podzielając stanowisko Urzędu Patentowego, zgłaszając wniosek o rejestrację omawianego znaku, poprzednik prawny skarżącego niewątpliwie w pełni świadomie naruszył prawo własności wnioskodawcy do spornego znaku, a także, rejestrując znak towarowy kontrahenta, naruszył zasady współżycia społecznego. Tym samym Sąd I instancji podzielił stanowisko Urzędu Patentowego o naruszeniu przez rejestrację przepisu art. 8 pkt 1 u.z.t.

Powyższemu ustaleniu nie przeczy oddalenie przez Sąd Okręgowy w Z. G. (sygn. akt V GC 522/03) roszczenia wnioskodawcy o przeniesienie prawa do znaku towarowego. W toku całego postępowania skarżący nie wykazał, aby posiadał zgodę wnioskodawcy na rejestrację na swoją rzecz znaku SCOTCH & SODA.

Sąd I instancji podzielił stanowisko Urzędu Patentowego, że przepis art. 8 pkt 1 u.z.t. musi być interpretowany rozszerzająco i obejmować również okoliczności samej rejestracji znaku w kontekście podmiotowym. Poprzednik prawny skarżącego zachował się sprzecznie z zasadami współżycia społecznego i dobrymi obyczajami kupieckimi, zgłaszając do rejestracji znak towarowy kontrahenta, czym naruszył art. 8 pkt 1 u.z.t.

Od powyższego wyroku skarżący wniósł obszerną skargę kasacyjną, domagając się uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i rozpoznanie skargi na podstawie stanu faktycznego przyjętego w wyroku.

Skarga kasacyjna oparta jest na obu podstawach, o których mowa w art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej "p.p.s.a.".

Na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. skarga kasacyjna zarzuciła:

1. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 1 § 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), zwanej dalej "p.u.s.a.", a także art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 164 p.w.p. poprzez brak rozpatrzenia zarzutu dotyczącego sprzeczności ustalenia zaskarżonej decyzji Urzędu Patentowego w kwestii interesu prawnego wnioskodawcy w unieważnieniu znaku towarowego z dokonanym w tej decyzji ustaleniem powodującym oddalenie zarzutu wniosku o unieważnienie, który dotyczył naruszenia prawa wnioskodawcy do własnej firmy i blokowania mu dostępu do polskiego rynku pod tą firmą;

2. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 1 § 2 p.u.s.a, a także art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 77 § 1 i art. 80 w zw. z art. 7 k.p.a. poprzez brak rozpatrzenia zarzutu dotyczącego niezgodności, jaka zachodzi między ustaleniem zaskarżonej decyzji w kwestii zablokowania wnioskodawcy (przez zgłoszenie i rejestrację spornego znaku towarowego) bezpośredniego dostępu do polskiego rynku, z jednej strony, a bezspornymi w sprawie okolicznościami faktycznymi, wskazującymi na to, że dotychczasowa współpraca między stronami sporu została zerwana przez wnioskodawcę, który w zakresie spornego znaku rozpoczął współpracę z nowym kontrahentem w Polsce, bez jakiegokolwiek sprzeciwu skarżących, z drugiej strony;

3. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 1 § 2 p.u.s.a., a także art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 77 § 1 i art. 80 w zw. z art. 7 k.p.a. poprzez brak rozpatrzenia zarzutu wobec zaskarżonej decyzji dotyczącego sprzeczności, jaka zachodzi między ustaleniem zaskarżonej decyzji, że prawomocny wyrok Sądu Okręgowego w Z. G. z 29 lipca 2004 r. sygn. akt V GC 522/03, nie świadczy o uzyskaniu przez wnioskodawcę jeszcze przed rejestracją spornego znaku towarowego wiedzy o zgłoszeniu tego znaku w Urzędzie Patentowym, z jednej strony, a wyprowadzonym z tego samego wyroku (i wymienionych w nich okoliczności) ustaleniem tej decyzji, że z chwilą powiadomienia wnioskodawcy postępowania przez Urząd Patentowy o decyzji z [...] maja 1997 r. o odmowie ochrony na terytorium RP jego (międzynarodowego) znaku towarowego, z uwagi na przeszkodę w postaci zgłoszenia spornego znaku towarowego na rzecz poprzednika prawnego skarżącego, wnioskodawca uzyskał wiedzę o tym zgłoszeniu, z drugiej strony;

4. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 1 § 2 p.u.s.a., a także art. 41 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. poprzez brak rozpatrzenia zarzutu wobec zaskarżonej decyzji dotyczącego braku w uzasadnieniu tej decyzji jakichkolwiek wyjaśnień w kwestii podstaw, przemawiających za tym, że ustalenie w przedmiocie złej wiary w uzyskaniu prawa z rejestracji spornego znaku towarowego, dotyczące poprzednika prawnego skarżącego, odnosi się także do skarżącego, a więc, że to ustalenie uzasadnia twierdzenie, że również skarżący uzyskał rejestrację znaku towarowego w złej wierze;

5. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 1 § 2 p.u.s.a., a także art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. poprzez brak rozpatrzenia zarzutu wobec zaskarżonej decyzji, dotyczącego pominięcia w uzasadnieniu tej decyzji faktu, że prawomocny wyrok w sprawie sygn. akt V GC 522/03 został wydany na podstawie art. 161 p.w.p. (w zw. art. 6 septies konwencji paryskiej), i wynikającego stąd braku wyjaśnienia, jakie znaczenie ma w tej kwestii wymieniony wyrok dla postępowania w niniejszej sprawie i dlaczego powyższy przepis nie powinien mieć zastosowania również w tej sprawie;

6. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 1 § 2 p.u.s.a., a także art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 107 § 3 k.p.a. poprzez brak rozpatrzenia zarzutu wobec zaskarżonej decyzji, dotyczącego przyjęcia w uzasadnieniu tej decyzji wzajemnie sprzecznych ustaleń w kwestii wiedzy/niewiedzy wnioskodawcy, jeszcze przed datą rejestracji spornego znaku towarowego, o fakcie zgłoszenia tego znaku na rzecz poprzednika prawnego skarżącego oraz braku jakiegokolwiek wyjaśnienia takiej sprzeczności w uzasadnieniu tej decyzji;

7. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 1 § 2 p.u.s.a., a także art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 107 § 3 i w zw. z art. 7 k.p.a. poprzez brak rozpatrzenia zarzutu wobec zaskarżonej decyzji, dotyczącego jednostronnego i wybiórczego przedstawienia w uzasadnieniu tej decyzji oraz oparcia tego uzasadnienia - w stosunku do zarzutu złej wiary skarżącego - na orzecznictwie sądów administracyjnych w kwestii naruszenia szczególnego stosunku zaufania wynikającego ze współpracy z zagranicznym kontrahentem, w sytuacji, gdy to orzecznictwo za istotną podstawę wymienionego naruszenia uznaje fakt, że uzyskany znak towarowy narusza zarazem firmę tego kontrahenta, podczas gdy w przedmiotowej sprawie obecnie uprawniony używa spornego znaku towarowego jako własnej firmy, co nie zostało uznane za naruszenie ani prawa do znaku, ani prawa do firmy wnioskodawcy, a która to okoliczność nie została wzięta pod uwagę przez Urząd Patentowy, w szczególności nie zostało wyjaśnione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, jakie znaczenie ma ta okoliczność dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy;

8. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 1 § 2 p.u.s.a., a także art. 41 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 161 ust. 2 w zw. z ust. 1 p.w.p. poprzez brak rozpatrzenia zarzutu wobec zaskarżonej decyzji, dotyczącego naruszenia art. 161 ust. 2 w zw. z ust. 1 p.w.p. i w zw. z art. 315 ust. 2 p.w.p. poprzez niezastosowanie art. 161 ust. 2 p.w.p., pomimo uznania zgłaszającego sporny znak towarowy za importera i dystrybutora wnioskodawcy w Polsce oraz pomimo zastosowania do zgłaszającego wytycznych Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego o zgłoszeniu znaku towarowego przez agenta, a także mimo zastosowania art. 165 ust. 1 w zw. z ust. 2 do oceny zarzutu wniosku wnioskodawcy, opartego na art. 8 pkt 2 u.z.t., a zwłaszcza pomimo wydania niekorzystnego dla wnioskodawcy wyroku w sprawie sygn. akt V GC 522/03, stwierdzającego przedawnienie na podstawie art. 161 ust. 2 p.w.p.;

9. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 1 § 2 p.u.s.a., a także art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 8 pkt 1 u.z.t. poprzez brak rozpatrzenia zarzutu wobec zaskarżonej decyzji, dotyczącego naruszenia art. 8 pkt 1 u.z.t. w wyniku jego niewłaściwego zastosowania poprzez przyjęcie, że zgoda wnioskodawcy dla zgłaszającego sporny znak towarowy (lub przynajmniej wiedza o takim zgłoszeniu) nie była wystarczająco jasna, wyraźna i bezwarunkowa, tym bardziej, że za istnieniem takiej zgody, a zwłaszcza wiedzy, na tle okoliczności niniejszej sprawy przemawia stanowisko i argumenty podniesione w wyroku WSA w Warszawie z 28 października 2004 r., sygn. akt II SA 3752/03, w sprawie "C.";

10. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 1 § 2 p.u.s.a., a także art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 8 pkt 1 u.z.t. poprzez brak rozpatrzenia części zarzutu wobec zaskarżonej decyzji z pkt 1.2.3. skargi, a mianowicie w części dotyczącej naruszenia art. 8 pkt 1 u.z.t. w wyniku jego niewłaściwego zastosowania poprzez przyjęcie, że przesłanki zastosowania tego przepisu są spełnione w odniesieniu do skarżącego, podczas gdy przesłanki takie zostały odniesione tylko do innego podmiotu, który był zgłaszającym sporny znak towarowy do rejestracji;

11. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 1 § 2 p.u.s.a., a także art. 8 pkt 1 u.z.t. poprzez brak rozpatrzenia zarzutu wobec zaskarżonej decyzji skargi, dotyczącego naruszenia art. 8 pkt 1 u.z.t. w wyniku jego niewłaściwego zastosowania poprzez przyjęcie, że ustalenie nagannego zachowania polegającego na uzyskaniu rejestracji spornego znaku towarowego w wyniku działania w sposób sprzeczny zasadami uczciwości kupieckiej, czy tym bardziej w złej wierze powinno być dokonane na dzień zgłoszenia tego znaku do rejestracji, a więc bez uwzględnienia okoliczności mających miejsce w okresie między zgłoszeniem i datą rejestracji tego znaku, jak też okoliczności mających miejsce po tej dacie;

12. naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. oraz art. 3 § 1 p.p.s.a. i art. 1 § 2 p.u.s.a., a także art. 141 § 4 p.p.s.a. w zw. z art. 8 pkt 1 u.z.t. poprzez brak rozpatrzenia zarzutu wobec zaskarżonej decyzji, dotyczącego niewłaściwego zastosowania art. 8 pkt 1 u.z.t. poprzez przyjęcie, że prawo na sporny znak towarowy zostało uzyskane przez skarżącego w sposób sprzeczny z zasadami uczciwości kupieckiej czy nawet w złej wierze, podczas gdy skarżący od początku współpracy z wnioskodawcą używał firmy wprost odpowiadającej temu znakowi i w toku tej współpracy, a najpóźniej do czasu złożenia wniosku w niniejszej sprawie nabył prawo do wymienionej firmy, przeciwko któremu to używaniu i samemu prawu do firmy wnioskodawca nigdy nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń do czasu złożenia wniosku w niniejszej sprawie i nie sprzeciwia się temu używaniu i temu prawu do chwili obecnej;

13. naruszenie art. 164 p.w.p. w zw. z art. 28 k.p.a. poprzez ich nieprawidłowe zastosowanie w wyniku przyjęcia, że wnioskodawca ma interes prawny w żądaniu unieważnienia prawa ochronnego na sporny znak towarowy ze względu na jego prawo do firmy i wynikające stąd ograniczenie jego swobody działalności gospodarczej, polegające na blokowaniu mu przez ten znak dostępu do polskiego rynku pod własną nazwą handlową, podczas gdy w zaskarżonej decyzji stwierdzono, że udzielenie prawa do spornego znaku towarowego nie narusza prawa do firmy (nazwy) wnioskodawcy i że w związku z tym nie jest słuszny stawiany przez niego zarzut naruszenia art. 8 pkt 2 u.z.t.

Na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. skarga kasacyjna zarzuciła:

1. naruszenie art. 161 ust. 2 p.w.p. w zw. z art. 315 ust. 2 p.w.p. poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 161 ust. 2 p.w.p. w wyniku niezastosowania tego przepisu do oceny zarzutu wniosku, opartego na art. 8 pkt 1 u.z.t. w zw. z art. 6 septies Konwencji paryskiej, pomimo akceptacji stanowiska Urzędu Patentowego w kwestii uznania zgłaszającego sporny znak towarowy (poprzednika prawnego skarżącego), a następnie także skarżącego, za wyłącznego importera i oficjalnego dystrybutora wnioskodawcy, w kwestii stosowania do tego zgłaszającego wytycznych Urzędu Harmonizacji Rynku Wewnętrznego o zgłoszeniu znaku towarowego przez agenta, jak też w kwestii stosowania art. 165 ust. 1 w zw. z ust. 2 do oceny wniosku wnioskodawcy, a zwłaszcza pomimo wydania niekorzystnego dla niego wyroku w sprawie sygn. akt V GC 522/03, stwierdzającego przedawnienie na podstawie art. 161 ust. 2 p.w.p.;

2. naruszenie art. 8 pkt 1 u.z.t. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w wyniku przyjęcia, że ocena na podstawie wymienionego przepisu zagadnienia uzyskania prawa do znaku towarowego sprzecznie z zasadami współżycia społecznego czy nawet w złej wierze, ma być dokonywana w odniesieniu do daty zgłoszenia, podczas gdy z orzecznictwa sądów administracyjnych wynika, że datą właściwą do oceny wymienionej kwestii jest data rejestracji, gdyż przy ocenie tej kwestii mają znaczenie okoliczności, mające miejsce w okresie między zgłoszeniem i zarejestrowaniem, a także okoliczności występujące już po dacie rejestracji znaku towarowego;

3. naruszenie art. 8 pkt 1 u.z.t. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w wyniku przyjęcia, że wnioskodawca nie miał wiedzy o zgłoszeniu spornego znaku towarowego do Urzędu Patentowego i że nie wyraził w sposób wystarczająco jasny i wyraźny zgody na rejestrację tego znaku na rzecz skarżącego, podczas gdy fakt takiej wiedzy wynika wprost z okoliczności sprawy, a za istnieniem takiej zgody w okolicznościach niniejszej sprawy przemawia orzecznictwo sądów administracyjnych, w szczególności wyrok w sprawie "C. ", a także w wyniku stosowania do skarżącego wymogu wspomnianej zgody, właściwej dla zasad dotyczących agenta (przedstawiciela), podczas gdy w zaskarżonym wyroku Sąd I instancji uznał, że stron nie łączyła umowa agencji lub przedstawicielstwa, strony były równoprawnymi partnerami, przez które to naruszenie doszło także do naruszenia innych przepisów prawa materialnego (art. 65 k.c. i 5 k.c.);

4. naruszenie art. 8 pkt 1 u.z.t. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w wyniku przyjęcia, że przesłanki zastosowania tego przepisu mają być odnoszone do samego faktu i wyłącznie daty zgłoszenia znaku towarowego oraz że przesłanki te są spełnione względem skarżącego, podczas gdy zgłoszenie spornego znaku towarowego zostało dokonane nie przez skarżącego, lecz przez inny podmiot, a także przez naruszenie w związku z art. 7 k.c. przez ,,przyjęcie domniemania faktycznego co do bezprawności zachowania skarżącego w powyższej kwestii;

5. naruszenie art. 8 pkt 1 u.z.t. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w wyniku przyjęcia, że prawo na sporny znak towarowy zostało uzyskane przez skarżącego w sposób sprzeczny z zasadami uczciwości kupieckiej czy nawet w złej wierze, podczas gdy skarżący - od początku współpracy z wnioskodawcą - używał firmy wprost odpowiadającej temu znakowi i w trakcie tej współpracy, a najpóźniej do czasu złożenia wniosku w niniejszej sprawie nabył prawo do wymienionej firmy, przeciwko któremu to używaniu i samemu prawu do firmy wnioskodawca nigdy nie zgłaszał żadnych zastrzeżeń do czasu złożenia wniosku w niniejszej sprawie i nie sprzeciwiał się temu używaniu i temu prawu do chwili obecnej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie niniejszych rozważań podkreślić należy, że zgodnie z treścią art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez jego błędną wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a, rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania, która zachodzi w przypadkach przewidzianych w § 2 tego artykułu. W niniejszej sprawie nie występują jednak żadne z wad wymienionych we wspomnianym przepisie, które powodowałyby nieważność postępowania prowadzonego przez Sąd I instancji.

W sytuacji, kiedy skarga kasacyjna zarzuca naruszenie prawa materialnego oraz naruszenie przepisów postępowania, w pierwszej kolejności rozpoznaniu podlega zarzut naruszenia przepisów postępowania. Do kontroli subsumcji danego stanu faktycznego pod zastosowany przepis prawa materialnego można przejść dopiero wówczas, gdy okaże się, że stan faktyczny przyjęty w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy albo nie został skutecznie podważony. Stąd, wobec postawienia w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia prawa materialnego oraz przepisów postępowania, jako pierwszy należało poddać ocenie zarzut naruszenia przepisów postępowania.

Odnosząc się do uwag wstępnych zawartych w skardze kasacyjnej, gdzie zarzuca się Sądowi I instancji nadmierną skrótowość uzasadnienia, bez szerszej analizy i oceny zarzutów skargi, wskazać należy, iż w świetle art. 141 § 4 p.p.s.a. uzasadnienie sądu I instancji powinno być zwięzłe. Na sądzie I instancji nie ciąży obowiązek dotrzymywania kroku obszerności pism procesowych składanych przez stronę. W sprawie toczącej się przed Sądem I instancji skarga była nader obszerna, gdyż liczyła 54 strony. Uzasadnienie Sądu I instancji, wynoszące 23 strony, w tym 5 stron na rozważania Sądu, jest adekwatne dla potrzeb kontroli zaskarżonej decyzji i zarazem w dostatecznym stopniu pozwala Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu skontrolować prawidłowości rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Powyższe uwagi można odnieść również do skargi kasacyjnej, niewiele mniej obszernej.

Przechodząc do oceny zasadności zarzutów dotyczących naruszenia przepisów postępowania zostały one w skardze kasacyjnej nader szeroko rozbudowane, bo aż do trzynastu jednostek redakcyjnych, zaś można je sprowadzić do pięciu spornych kwestii:

interesu prawnego wnioskodawcy, o którym mowa w art. 164 p.w.p., dla domagania się unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy,

uzyskania przez poprzednika prawnego skarżącego prawa ochronnego na znak towarowy w złej wierze; momentu jaki jest miarodajny dla takiego ustalenia; możliwości podniesienia wspomnianego zarzutu wobec aktualnego nabywcy znaku towarowego,

związania Sądu I instancji prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Z. G. z dnia 29 lipca 2004 r., sygn. akt V GS 522/03, w którym oddalono powództwo wnioskodawcy oparte na przepisie art. 161 p.w.p.,

przedawnienia w dochodzeniu unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy w świetle przepisu art. 161 ust. 2 p.w.p.,

znaczenia dla sprawy unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy faktu posiadania przez uprawnionego prawa do firmy, której istotnym elementem jest znak towarowy.

Odnosząc się do spornej kwestii interesu prawnego wnioskodawcy dla domagania się unieważnienia prawa ochronnego na znak towarowy Sąd I instancji podzielił szeroko umotywowane w tym zakresie stanowisko Urzędu Patentowego, przyznające wnioskodawcy wspomniany interes. Stanowisko to podziela także Naczelny Sąd Administracyjny. Można jedynie powyższą argumentację uzupełnić poprzez wskazanie, że w polskim prawie administracyjnym przesłanka interesu prawnego kreuje pojęcie strony postępowania administracyjnego w rozumieniu art. 28 k.p.a. Ma ono dwie płaszczyzny - procesową, bo uzasadnia wszczęcie postępowania administracyjnego w określonej sprawie oraz materialnoprawną, bo wynika z przepisów prawa materialnego, które dotyczą określonych praw i obowiązków danego podmiotu. Istnienie interesu prawnego podmiotu żądającego wszczęcia postępowania musi być ustalane na tle okoliczności faktycznych podnoszonych we wniosku oraz adekwatnych do tych okoliczności przepisów prawa materialnego. W niniejszej sprawie podstawę materialno-prawną wnioskodawcy dla domagania się unieważnienia prawa ochronnego z rejestracji spornego znaku towarowego stanowił zarzut naruszenia prawa własności do tego znaku, dokonanego w złej wierze przez poprzednika prawnego skarżącego, co czyni rejestrację znaku niedopuszczalną, m.in. z powodu naruszenia art. 8 pkt 1 u.z.t. Uzupełniając stanowisko Sądu I instancji, podzielające rozstrzygnięcie Urzędu Patentowego w przedmiocie przysługiwania wnioskodawcy interesu prawnego dla unieważnienia prawa ochronnego z rejestracji znaku, można dodać, że polskie prawo chroni własność (art. 21 Konstytucji RP oraz art. 222 w związku z art. 140 k.c.). Z uwagi na zasadę Lex specialis derogat legi generali problematyka ochrony praw własności przemysłowej normowana jest odrębnymi ustawami, o których wyżej mowa, oraz umowami międzynarodowymi, którymi Polska jest stroną. Szczególnej ochronie podlegają prawa własności przemysłowej naruszone działaniami podjętymi w złej wierze. Taką ochronę, jak to już wskazano, przewidują powołany już art. 8 pkt 1 u.z.t. i art. 165 ust. 2 p.w.p. Wymaga także podkreślenia, że wspomnianej szczególnej ochronie podlega własność przemysłowa na gruncie regulacji obowiązujących w Unii Europejskiej. Na uwagę zasługuje tutaj Pierwsza dyrektywa Rady z dnia 21 grudnia 1988 r. mająca na celu zbliżenie ustawodawstw Państw Członkowskich odnoszących się do znaków towarowych. Już w świetle preambuły tej dyrektywy ochrona prawa własności przed działaniami podjętymi w złej wierze idzie tak daleko, że ma pierwszeństwo przed względami pewności prawnej wynikającymi z długotrwałego używania znaku. I tak, jak wskazuje się w preambule, ważne jest, do celów pewności prawnej i bez niesprawiedliwego szkodzenia interesom właściciela wcześniejszego znaku towarowego, zapewnienie, że ten ostatni nie może już domagać się stwierdzenia nieważności ani sprzeciwiać się używaniu znaku towarowego późniejszego w stosunku do jego własnego, którego używanie świadomie tolerował przez dość długi okres czasu, chyba że wniosek o rejestrację tego późniejszego znaku został złożony w złej wierze. Na uwagę zasługuje także przepis art. 3 ust. 2 lit. d) dyrektywy, w myśl którego każde Państwo Członkowskie może postanowić, że znak towarowy nie zostanie zarejestrowany, a dokonana rejestracja będzie podlegać unieważnieniu, jeżeli wniosek o rejestrację znaku towarowego został złożony przez wnioskującego w złej wierze. Podobne zasady obowiązują na gruncie Dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/95/WE z dnia 22 października 2008 r. mającej na celu zbliżenie ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do znaków towarowych. Wspomniane stanowisko jest utrwalone także w orzecznictwie sądów administracyjnych. Za reprezentatywne w tym zakresie można wskazać m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lipca 2003 r. II SA 1165/02 w sprawie znaku "K." (Wokanda 2004/3/31), wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 grudnia 2006 r. sygn. akt II GSK 199/06 w sprawie znaku "A." (Lex 272213), wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2007 r., sygn. akt II GSK 377/06 w sprawie znaku "S." (Lex 351107). W świetle powyższych wyroków nie jest kwestionowane posiadanie przez właściciela znaku towarowego interesu prawnego dla złożenia w postępowaniu spornym przed Urzędem Patentowym wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego (prawa ochronnego) w sytuacji, gdy podmiot zgłaszający znak do rejestracji działał w złej wierze. Reasumując, właściciel znaku towarowego ma interes prawny, w rozumieniu art. 30 ust. 1 w związku z art. 8 pkt 1 u.z.t., do złożenia wniosku o unieważnienie prawa z rejestracji przeciwstawionego znaku zgłoszonego do zarejestrowania w złej wierze, jeżeli zarejestrowany znak narusza prawo własności wnioskodawcy.

Przechodząc do spornej kwestii uzyskania przez poprzednika prawnego skarżącego prawa ochronnego na znak towarowy w złej wierze, co było powodem dla unieważnienia prawa ochronnego na ten znak na podstawie przepisu art. 8 pkt 1 u.z.t., skarga kasacyjna, podobnie zresztą jak i skarga wniesiona do Sądu I instancji, zgodność zgłoszenia do ochrony znaku SCOTCH & SODA z omawianymi zasadami wywodzi z braku stosownego sprzeciwu wnioskodawcy. I tak, jak wskazano na str. 16 skargi kasacyjnej (pkt 2.3.3.), w związku z podjętą przez wnioskodawcę próbą rozszerzenia międzynarodowej rejestracji znaku SCOTCH & SODA na terytorium Polski otrzymał on w dniu [...] maja 1997 r. informację Urzędu Patentowego o zgłoszeniu do rejestracji spornego znaku towarowego przez poprzednika prawnego skarżącego, co było przeszkodą dla uznania w Polsce skutków rejestracji znaku towarowego (międzynarodowego) należącego do wnioskodawcy, który nic nie czynił, aby sprzeciwić się spornej rejestracji, mając taką możliwość. Z tych względów, jak podkreśla się w skardze kasacyjnej, Sąd I instancji był zmuszony, czego nie uczynił, uchylić zaskarżoną decyzję, co uzasadnia uwzględnienie skargi kasacyjnej. Tego stanowiska Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela.

Dla oceny zgodności rejestracji znaku towarowego z zasadami współżycia społecznego, o której mowa w art. 8 pkt 1 u.z.t., miarodajny jest moment złożenia wniosku o rejestrację znaku towarowego w Urzędzie Patentowym, co w niniejszej sprawie miało miejsce w dniu [...] marca 1995 r. Nie może ulegać wątpliwości, zresztą skarżący nawet nie twierdzi, aby omawiany znak towarowy stanowił własność skarżącego na dzień zgłoszenia do rejestracji w Urzędzie Patentowym. Co więcej, poprzednik prawny skarżącego o fakcie zgłoszenia na swoją rzecz rejestracji znaku towarowego kontrahenta, nie poinformował wnioskodawcy o tym, nie mówiąc już o uzyskaniu zgody na taką rejestrację. Gdyby było inaczej, co jest oczywiste, wnioskodawca nie składałby wniosku o rozszerzenie międzynarodowej rejestracji swego znaku na terytorium Polski. Jako dystrybutor towarów przedsiębiorcy mającego siedzibę za granicą i nie prowadzącego działalności handlowej we własnym imieniu na terytorium Polski, poprzednik prawny skarżącego zapewne wiedział, a w każdym zaś razie obowiązany był wiedzieć, że zgłoszenie do rejestracji we własnym imieniu znaku towarowego należącego do kontrahenta zagranicznego narusza art. 6 septies Konwencji paryskiej. Ale nie tylko. Zachowanie poprzednika skarżącego naruszało także zasady współżycia społecznego, w rozumieniu art. 8 pkt 1 u.z.t. Było bowiem ukierunkowane na przywłaszczenie prawa własności wnioskodawcy do omawianego znaku, bez uzyskania na to zgody, dla osiągnięcia nieuzasadnionych korzyści kosztem wnioskodawcy. Takie zachowanie, jak to prawidłowo ustalił Urząd Patentowy i Sąd I instancji, w oczywisty sposób narusza zasady współżycia społecznego.

W świetle stanowiska wyrażonego w punkcie 2.3.4. skargi kasacyjnej, jednakże bez bliższego uzasadnienia, dla zgodności rejestracji z art. 8 pkt 1 u.z.t., miarodajna jest data podjęcia decyzji o rejestracji. Poglądu tego, przynajmniej w odniesieniu do wymogu zgodności rejestracji z zasadami współżycia społecznego, Naczelny Sąd Administracyjny nie podziela. Gdyby bowiem przyjąć prawidłowość stanowiska prezentowanego w skardze kasacyjnej mogłoby to otworzyć drogę dla prób legalizacji rejestracji znaków towarowych w następstwie zgłoszeń dokonanych w złej wierze lub z naruszeniem przepisów prawa. Byłoby to jednakże sprzeczne z ogólną zasadą prawa, że czynność prawna sprzeczna z ustawą albo mająca na celu obejście ustawy jest nieważna (por. art. 58 § 1 k.c.). Ponadto w prawie funkcjonuje również zasada, w myśl której, to co od początku było wadliwe, a co m.in. odnosi się do kwestii złej wiary, nie może być zasadniczo uzdrowione z upływem czasu (Quod ab initio est vitiosum, non potest tractu temporis convalescere).

Według skargi kasacyjnej zgodność rejestracji z wymogami przepisu art. 8 pkt 1 u.z.t., co odnosi się do złej wiary, obowiązuje jedynie w stosunku do zgłaszającego, nie zaś późniejszego uprawnionego z rejestracji znaku towarowego. Powyższego stanowiska Naczelny Sąd Administracyjny także nie podziela. Jak już wspomniano, postanowieniem z dnia [...] września 1998 r., a więc wydanym pod rządem ustawy o znakach towarowych, Urząd Patentowy jako uprawnionego z tego znaku wpisał skarżącego ("S. & S." P. s. c. P. S., J. S.). Zgodnie z art. 15 u.z.t. prawo z rejestracji znaku towarowego jest zbywalne i podlega wpisowi w rejestrze znaków towarowych. W świetle powołanego wyżej przepisu zbycie prawa z rejestracji znaku towarowego (prawa ochronnego) nie pociąga za sobą zmiany treści tego prawa, a w szczególności nie konwaliduje ewentualnych naruszeń prawa związanych z rejestracją znaku towarowego. Innymi słowy, zbycia prawa z rejestracji znaku towarowego (prawa ochronnego) jest jedynie przejawem zmiany podmiotowej, nie zaś przedmiotowej związanej z treścią przenoszonego prawa. Z tych względów w postępowaniu o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego (prawa ochronnego) aktualny uprawniony ze znaku towarowego nie może skutecznie podnieść zarzutu, że brak spełnienia ustawowego warunku wymaganego do rejestracji znaku towarowego zaistniał w momencie, gdy nie był on jeszcze uprawnionym z rejestracji znaku towarowego. Dodać można, że zarówno na gruncie ustawy o znakach towarowych (art. 29), jak i ustawy Prawo własności przemysłowej (art. 164-173), brak jest przepisu, który w jakikolwiek sposób łączyłby przesłanki dla unieważnienia prawa z rejestracji znaku towarowego ze zmianami podmiotowymi odnoszącymi się do prawa do znaku towarowego.

Skarga kasacyjna zarzuca Sądowi I instancji brak odniesienia się do prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w Z. G. z dnia 29 lipca 2004 r. V GS 522/03, w którym oddalono powództwo wnioskodawcy oparte na przepisie art. 161 p.w.p. Stosownie do art. 161 ust. 1 p.w.p., jak to już wskazano, w zakresie, jaki wynika z umowy międzynarodowej, w razie zgłoszenia na swoją rzecz znaku towarowego albo uzyskania na znak towarowy prawa ochronnego przez agenta lub przedstawiciela osoby uprawnionej do wyłącznego używania tego znaku w obcym państwie, osoba ta, jeżeli agent lub przedstawiciel działał bez jej zezwolenia, może żądać umorzenia postępowania albo unieważnienia prawa ochronnego. Osoba ta może również żądać udzielenia jej prawa ochronnego na ten znak, a także przeniesienia na nią już udzielonego prawa. W myśl zaś ust. 2 powołanego wyżej artykułu z żądaniem unieważnienia lub przeniesienia prawa nie można wystąpić, jeżeli przez okres pięciu kolejnych lat używania zarejestrowanego znaku osoba uprawniona, o której mowa w ust. 1, będąc świadoma tego używania, nie sprzeciwiała się temu. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego skarżący przywiązuje zbyt duże znaczenie do powołanego wyżej wyroku i podstawy prawnej na jakiej został on wydany. Wspomniany wyrok, wydany w postępowaniu wszczętym z powództwa wnioskodawcy, nie może szkodzić wnioskodawcy w postępowaniu spornym toczącym się przed Urzędem Patentowym, a w szczególności nie może stanowić prejudykatu dla Urzędu Patentowego, a także i Sądu I instancji kontrolującego zaskarżoną decyzję. Gdyby bowiem powództwo zostało uwzględnione, zgodnie z zamierzeniem wnioskodawcy, co jednakże nie miało miejsca, uzyskałby on przeniesienie na swoją rzecz prawa ochronnego udzielonego skarżącemu, co czyniłoby bezprzedmiotowość występowania z wnioskiem o unieważnienie prawa ochronnego. Ponadto, zgodnie z ogólnymi zasadami prawa, wytoczenie powództwa co do zasady nie pogarsza sytuacji procesowej strony (Nemo enim in persequendo deteriorem causam, sed meliorem facit).

Zgłaszając w skardze kasacyjnej, pod kątem przedawnienia wniosku o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy, zarzuty nawiązujące do treści omawianego wyżej wyroku, oparte na przepisie art. 161 p.w.p., czyni się Sądowi I instancji zarzut, iż ten nie poddał kontroli zaskarżonej decyzji pod kątem zastosowania powołanego przepisu w postępowaniu przed Urzędem Patentowym. Zarzut ten jest niezasadny. Urząd Patentowy nie jest właściwy do stosowania wspomnianego przepisu. W świetle art. 284 pkt 12 p.w.p. przeniesienie prawa ochronnego na znak towarowy w przypadku określonym w art. 161 p.w.p. należy do sądu cywilnego (gospodarczego). Właściwość Urzędu Patentowego działającego w trybie postępowania spornego normuje zaś art. 255 p.w.p. Przepis ten nie odwołuje się do przepisu art. 161 p.w.p., jako ewentualnej podstawy dla unieważnienia prawa ochronnego z tytułu znaku towarowego. Natomiast, kontrolując zaskarżoną decyzję, Sąd I instancji trafnie wskazał, iż w sprawie miał zastosowanie przepis art. 165 ust. 2 p.w.p., którego stosowanie należy do kompetencji Urzędu Patentowego. W świetle art. 165 ust. 2 p.w.p. upływ kolejnych pięciu lat używania zarejestrowanego znaku nie jest przeszkodą dla unieważnienia prawa ochronnego uzyskanego w złej wierze, co w sprawie miało miejsce.

Skarga kasacyjna istotne znaczenie przywiązuje do faktu posiadania przez skarżącego prawa do firmy, która stanowi istotny element spornego znaku towarowego. Ta okoliczność, zdaniem skargi kasacyjnej, oddala zarzut uzyskania rejestracji w sposób sprzeczny z zasadami uczciwości kupieckiej, czy nawet w złej wierze, w rozumieniu art. 8 pkt 1 u.z.t. Powyższy zarzut, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie zasługuje na uwzględnienie. Prawo do firmy i prawo do znaku towarowego są to dwa różne prawa. Prowadzenie przez skarżącego działalności gospodarczej pod firmą wnioskodawcy, co tolerował on, z uwagi na charakter współpracy stron oraz brak bezpośredniej obecności na polskim rynku, nie uprawniała skarżącego do zawłaszczenia kolejnego prawa należącego do wnioskodawcy, jakim prawo do znaku towarowego "SCOTCH & SODA", poprzez zgłoszenie go we własnym imieniu do rejestracji, bez wiedzy i zgody wnioskodawcy jako właściciela tego znaku. Dodać przy tym należy, chociaż nie ma to istotnego znaczenia w sprawie, iż poprzednik prawny skarżącego zgłosił do rejestracji sporny znak towarowy, działając pod firmą "P.". Innymi słowy, dopiero później poprzednik prawny skarżącego nazwę swojej firmy dostosował do treści bezprawnie zgłoszonego do rejestracji znaku wnioskodawcy. Ponadto, co wymaga podkreślenia, kwestia ta nie ma istotnego znaczenia dla wyniku sprawy z tego jeszcze powodu, że jak to wyżej wskazano zgłoszenie znaku do rejestracji dokonane zostało w złej wierze, co stanowi samodzielną przesłankę dla unieważnienia prawa z rejestracji tego znaku.

Przechodząc do oceny zasadności podniesionych w skardze kasacyjnej zarzutów naruszenia prawa materialnego, to jest art. 161 ust. 2 p.w.p. i art. 8 pkt 1 u.z.t. przez niewłaściwe ich zastosowanie, również i te zarzuty nie są oparte na usprawiedliwionych podstawach.

Jak to już wcześniej wskazano w sprawie o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy, toczącej się przed Urzędem Patentowym, nie ma zastosowania przepis art. 161 ust. 2 p.w.p. Zatem, kontrolując zaskarżoną decyzję i nieznajdując podstaw do uchylenia decyzji Urzędu Patentowego w związku ze złożeniem wniosku o unieważnienie prawa ochronnego po upływie pięciu kolejnych lat używania zarejestrowanego znaku towarowego, co zarzuca skarga kasacyjna, Sąd I instancji nie naruszył przepisu art. 161 ust. 2 p.w.p. przez jego niezastosowanie. Sąd I instancji trafnie bowiem wskazał na mający w sprawie zastosowanie przepis art. 165 ust. 2 p.w.p., w myśl którego upływ pięciu lat stosowania zarejestrowanego znaku towarowego nie dotyczy sytuacji, jeżeli uprawniony uzyskał prawo, działając w złej wierze.

Również za niezasadny uznać należy podniesiony w skardze kasacyjnej zarzut naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art. 8 pkt 1 u.z.t. przez jego niewłaściwe zastosowanie, a to poprzez przyjęcie, że na podstawie wymienionego przepisu zagadnienie uzyskania prawa ochronnego do znaku towarowego z naruszeniem zasad współżycia społecznego czy nawet w złej wierze, ma być oceniane w odniesieniu do daty zgłoszenia, podczas gdy zdaniem skargi kasacyjnej datą właściwą do oceny wymienionej kwestii jest data rejestracji znaku towarowego (data decyzji). Stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego w powyższej kwestii, nie podzielające w tym zakresie zasadności zarzutu skargi kasacyjnej, zostało wcześniej omówione w związku z zarzutami dotyczącymi naruszenia przepisów postępowania wiążącymi się z przepisem art. 8 pkt 1 u.z.t. Sąd II instancji jeszcze raz podkreśla znaczenie jakie w sprawie rejestracji znaku towarowego ma data złożenia wspomnianego wniosku. Data ta, w świetle zarówno art. 11 u.z.t., jak i art. 123 p.w.p., decyduje o pierwszeństwie do prawa ochronnego związanego ze zgłoszonym znakiem towarowym (Prior tempore potior iure). Zatem, według tej daty należy również oceniać zagadnienia związane z kwestiami podmiotowymi i przedmiotowymi wiążącymi się z prawem zgłoszonym do ochrony, a w szczególności także, czy zgłaszającemu w ogóle przysługuje prawo do zgłoszonego znaku. W ustawie o znakach towarowych, jak i w ustawie Prawo własności przemysłowej, co wymaga podkreślenia, brak jest przepisu, który kwestię badania zgłoszenia, tak pod względem podmiotowym jak i przedmiotowym, regulowałoby inaczej, a więc biorąc pod uwagę jako miarodajny inny, późniejszy, moment czasowy. Zresztą, zarzucając naruszenie przez Sąd I instancji przepisu art. 8 pkt 1 u.z.t. w zakresie, o którym wyżej mowa, skarga kasacyjna nie wskazała przepisu, który miałby stanowić podstawę do badania kwalifikacji zgłaszającego i dokonanego przez niego zgłoszenia znaku towarowego do ochrony według innego stanu niż to wynika z przepisu art. 123 p.w.p., w świetle którego, jak to już wskazano, miarodajna jest data zgłoszenia znaku do ochrony w Urzędzie Patentowym. Ponadto, jak to już wcześniej wskazano, przyjęcie późniejszej daty dla oceny kwalifikacji zgłaszającego znak do ochrony, jak tego domaga się skarga kasacyjna, nie tylko dawałoby pole dla podejmowania prób konwalidacji zgłoszeń dokonanych w sprzeczności z prawem, z zasadami współżycia społecznego, w złej wierze, ale także mogłoby naruszać inne przepisy prawa. Stanowisko wyrażone w skardze kasacyjnej byłoby też niespójne z przepisami ustawy o znakach towarowych i ustawy Prawo własności przemysłowej, w tym m.in. odnoszącymi się do kwestii unieważnienia prawa ochronnego, gdzie nie przewidziano regulacji dotyczącej konwalidacji wadliwości zgłoszenia dokonanego w złej wierze. Natomiast wręcz przeciwnie, na co wskazują przepisy art. 31 u.z.t. i art. 165 ust. 2 p.w.p., stworzone są podstawy prawne dla eliminowania z obrotu prawnego decyzji przyznającej prawo ochronne na zgłoszenie dokonane w złej wierze i to zasadniczo w każdym czasie. Z tych względów w sprawie nie ma znaczenia tak mocno akcentowana w skardze kasacyjna późniejsza wiedza wnioskodawcy o zgłoszeniu przez skarżącego do rejestracji na swoją rzecz znaku towarowego SCOTCH & SODA, który stanowił przedmiot prawa własności wnioskodawcy, czy też długoletnia współpraca stron. To co bowiem było wadliwe w dokonanym zgłoszeniu od samego początku, a mianowicie zła wiara zgłaszającego, nie mogło być uzdrowione w następstwie upływu czasu, przynajmniej bez wyraźnego złożenia w tej mierze oświadczenia woli przez wnioskodawcę, a takiego brak jest w okolicznościach sprawy. Reasumując, na gruncie ustawy o znakach towarowych dla oceny zgodności rejestracji znaku towarowego z art. 8 pkt 1 tej ustawy, z uwagi na jej sprzeczność z zasadami współżycia społecznego, miarodajny jest dzień zgłoszenia znaku do rejestracji w Urzędzie Patentowym stosownie do art. 11 powołanej ustawy. W postępowaniu o unieważnienie prawa z rejestracji znaku towarowego biernie legitymowanym jest uprawniony z tego znaku, choćby nawet nie dokonał jego zgłoszenia.

Z powyższych względów na podstawie art. 184 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną.



Powered by SoftProdukt