Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Wojciechowska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Jolanta Kwiecińska Sędzia WSA Alicja Polańska po rozpoznaniu w Wydziale I na posiedzeniu niejawnym w dniu 24 czerwca 2021 r. sprawy ze skargi J. P. na uchwałę Rady Miasta z dnia [...] września 2020 r. nr [...] w przedmiocie ustalenia strefy płatnego parkowania, opłat za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania na drogach publicznych Miasta S. oraz sposobu ich pobierania I. oddala skargę w zakresie objętym zarzutami, opisanymi w punkcie 1 i 2; II. w pozostałym zakresie odrzuca skargę; III. zwraca skarżącemu J. P. kwotę [...]([...]) złotych tytułem zwrotu części uiszczonego wpisu.

Rada Miasta Szczecin wydała w dniu 22 września 2020 r. uchwałę nr XXI/1661/20 w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, opłat za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania na drogach publicznych Miasta Szczecin oraz sposobu ich pobierania (Dz. Urz. Województwa Zachodniopomorskiego z 2020 r. poz. 4683), dalej "uchwała nr XXI/1661/20".

W § 1 ust. 1 uchwały nr XXI/1661/20 Rada Miasta Szczecin ustaliła strefę płatnego parkowania na drogach publicznych (dalej "SPP") i zobowiązała korzystających z dróg publicznych w obszarze strefy do ponoszenia opłat za postój pojazdów samochodowych. Obszar SPP określono w załączniku nr 1. Wykaz dróg publicznych (ulic) położonych w SPP określono w załączniku nr 2 do uchwały nr XXI/1661/20. SPP dzieli się na podstrefy A i B o zróżnicowanych opłatach za postój (§ 1 ust. 2 ). Opłaty za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych

w SPP określono w załączniku nr 3 do uchwały nr XXI/1661/20 (§ 1 ust. 3). Opłatę dodatkową za nieuiszczenie opłat za postój, o których mowa w § 1 ust. 3, określono w załączniku nr 4 do uchwały nr XXI/1661/20 (§ 1 ust. 4). Zasady obowiązujące przy parkowaniu pojazdów samochodowych na drogach publicznych w SPP oraz sposób pobierania opłat, o których mowa w § 1 ust. 3 i ust. 4, określa Regulamin SPP, stanowiący załącznik nr 5 do uchwały nr XXI/1661/20 (§ 1 ust. 5).

W § 2 uchwały nr XXI/1661/20 zawarto zmiany do uchwały Rady Miasta Szczecin z dnia 25 czerwca 2012 r. nr XX/564/12 w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych Miasta Szczecin oraz sposobu ich pobierania (Dz. Urz. Województwa Zachodniopomorskiego z 2014 r. poz. 2364 ze zm.), dalej "uchwała nr XX/564/12".

W § 3 uchwały nr XXI/1661/20 zawarto zapis, że uchwała nr XX/564/12 traci moc, lecz opłaty abonamentowe, opłaty z zerową stawką i opłaty zryczałtowane, zakupione przed wejściem w życie uchwały, zachowują swoja ważność. Możliwość zwrotu abonamentów, opłat zryczałtowanych oraz środków finansowych zgromadzonych na karcie strefowej określa ust. 3 i ust. 4.

Wykonanie uchwały nr XXI/1661/20 powierzono Prezydentowi Miasta Szczecin (§ 4). Uchwała nr XXI/1661/20 podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Województwa Zachodniopomorskiego i wchodzi w życie z dniem 31 marca 2021 r. za wyjątkiem postanowień § 2, które wchodzą w życie 14 dni po ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Województwa Zachodniopomorskiego (§ 5).

Rada Miasta Szczecin wydała w dniu 26 stycznia 2021 r. uchwałę nr XXV/739/21 zmieniającą uchwałę w sprawie ustalenia strefy płatnego parkowania, opłat za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania na drogach publicznych miasta Szczecin oraz sposobu ich pobierania (Dz. Urz. Województwa Zachodniopomorskiego z 2021 r. poz. 963), dalej "uchwała nr XXV/739/21".

W § 1 ust. 1 uchwały nr XXV/739/21 Rada Miasta Szczecin wprowadziła zmiany do uchwały nr XXI/661/20 w postaci:

1. załącznik nr 1 "Granice Strefy Płatnego Parkowani w Szczecinie" otrzymał brzmienie jak w załączniku nr 1 do uchwały nr XXV/739/21;

2. załącznik nr 2 "Wykaz dróg publicznych (ulic) położonych w SPP" otrzymał brzmienie jak w załączniku nr 2 do uchwały nr XXV/739/21;

3. w załączniku nr 5 "Regulamin Strefy Płatnego Parkowania" w § 5 po ust. 6 dodano ust. 6a dotyczący opłaty zryczałtowanej, o której mowa w ust. 5 przysługującej posiadaczom pojazdów o napędzie hybrydowym.

Wykonanie uchwały nr XXV/739/21 powierzono Prezydentowi Miasta Szczecin (§ 2). Uchwała nr XXV/739/21 podlega ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Województwa Zachodniopomorskiego i wchodzi w życie z dniem 31 marca 2021 r. (§ 3).

J. P. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie skargę na uchwałę nr XXI/1661/20 i wniósł o stwierdzenie jej nieważności w całości.

Zarzucił organowi naruszenie:

1. § 1 ust. 1 pkt 1, § 2 pkt 1 lit. 1, § 3 ust. 1 pkt 3 i 4 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków zarządzania ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem (Dz. U. z 2017 r. poz. 784), dalej "rozporządzenie MI z dnia 23 września 2003 r."

w zw. z art. 10 ust. 6 ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2020 r. poz. 110 ze zm.), dalej "p.r.d.", przez określenie w § 1 ust. 2 uchwały oznakowania znakiem drogowy D - 44 strefy płatnego parkowania. Przepis art. 13b ust 4 ustawy o drogach publicznych nie nadaje kompetencji Radzie Miasta do określania oznakowania strefy płatnego parkowania, a więc brak jest podstawy prawnej do ustalania przez Radę Miasta Szczecin sposobu oznakowania znakami drogowymi strefy płatnego parkowania. Sprawy oznakowania dróg znakami drogowymi regulują przepisy rozporządzenia MI z dnia 23 września 2003 r., natomiast kompetencje w przedmiocie określania oznakowania strefy płatnego parkowania, zgodnie z art. 10 ust. 6 p.r.d. przysługują Prezydentowi Miasta Szczecin, przez utworzenie nowego znaku drogowego D - 44, przez umieszczenie na nim informacji o podstrefach umieszczonych na czerwonym lub żółtym tle, który to opis jest sprzeczny z opisem znaku D - 44 w punkcie 5.2.50 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz. U z 2019 r. poz. 2311 ze zm.), dalej "rozporządzenie MI z dnia 3 lipca 2003 r.". Zgodnie z tym przepisem napis lub symbol może dotyczyć sposobu wnoszenia opłaty, a napis tylko określonych dni roboczych lub godzin;

2. art. 13b ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.

z 2020 r. poz. 470 ze zm.), dalej "u.d.p.", przez wymienienie w Dziale II Wykazu dróg położonych w strefie płatnego parkowania (ulic) załącznika nr 2 do uchwały określającym Drogi publiczne objęte podstrefą A placów m.in.: Szarych Szeregów, Odrodzenia, Grunwaldzkiego, które są placami skrzyżowaniami z ruchem okrężnym oznaczone znakiem drogowym C - 12 (ruch okrężny). Zgodnie z art. 49 ust. 1 pkt 1

w zw. z art. 2 pkt 10 p.r.d., zabroniony jest nie tylko postój, ale nawet zatrzymanie na skrzyżowaniu i w odległości mniejszej niż 10 m od skrzyżowania, w tym przypadku skrzyżowania z ruchem okrężnym. Skoro nie można zatrzymywać pojazdu na skrzyżowaniu z ruchem okrężnym to oczywistym jest, że takie place - skrzyżowania nie mogą być objęte strefą płatnego parkowania i za postój na nich nie można pobierać opłat. Naruszony przepis art. 13b ust. 1 u.d.p. stanowi, że opłaty za postój pojazdów samochodowych można pobierać tylko w miejscach wyznaczonych,

a wyznaczonym miejscem nie może być skrzyżowanie, w tym przypadku z ruchem okrężnym, jak zostało to określone w zaskarżanej uchwale;

3. art. 13f ust. 1 - 5 u.d.p., przez ustalenie w załączniku nr 4 do uchwały wysokość opłaty za postój pojazdu bez wniesienia opłaty w różnej wysokości

w zależności od terminu jej wniesienia. Jeżeli opłata dodatkowa uiszczona zostanie w terminie 7 dni kalendarzowych od wystawienia zawiadomienia lub otrzymania zawiadomienia o nieopłaconym postoju to jest niższa niż wniesiona po upływie 7 dni. Takie zróżnicowanie wysokości opłaty dodatkowej nie wynika z upoważnienia ustawowego zawartego w naruszonym przepisie. Zróżnicowanie wysokości opłaty dodatkowej w zależności od czasu jej wniesienia nie mieści się

w upoważnieniu ustawowym dotyczącym określenia sposobu jej pobierania stosownie do przepisu art. 13f ust. 2 u.d.p. Upoważnienie do różnicowania wysokości opłaty dodatkowej w zależności od czasu jej wniesienia musi wynikać z wyraźnego przepisu prawa jak to ma miejsce przykładowo w przepisie art. 33a ust. 6 ustawy

z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe (Dz. U. z 2020 r. poz. 8)

w odniesieniu do opłat dodatkowych w razie stwierdzenia braku odpowiedniego dokumentu przewozu. Należy zauważyć, że mimo zapisu na wstępie załącznika nr 5 uchwały, iż Regulamin określa sposób pobierania opłaty dodatkowej (upoważnienie wynikające z przepisu art. 13f ust. 2 u.d.p.) rzeczywistości nie zawiera regulacji

w tym przedmiocie;

4. art. 13b ust. 3 i 4 u.d.p., przez przyjęcie załącznika nr 5 do uchwały ustanawiającego Regulaminu Strefy Płatnego Parkowania określającego zasady parkowania pojazdów samochodowych. Naruszony przepis ustawy o drogach publicznych nie przewiduje dla Rady Miasta kompetencji w zakresie uchwalania takiego Regulaminu. Wszelkie kompetencje Rady Miasta muszą wynikać wprost

z powszechnie obowiązujących przepisów prawa rangi ustawowej, co wynika z art. 94 Konstytucji RP zgodnie, z którym organy samorządu terytorialnego oraz terenowe organy administracji rządowej, na podstawie i w granicach upoważnień zawartych

w ustawie, ustanawiają akty prawa miejscowego obowiązujące na obszarze działania tych organów. Zasady i tryb wydawania aktów prawa miejscowego określa ustawa. W przedmiotowej sprawie brak jest norm kompetencyjnych upoważniających Radę Miasta Szczecin do ustalenia zasad parkowania pojazdów samochodowych;

5. art. 13 ust. 1 pkt 1 oraz 13b ust. 4 u.d.p., przez ustalenie w § 2 ust. 2 uchwały Strefy Płatnego Parkowania podzielonej na dwie podstrefy A i B bez upoważnienia ustawowego. Ustawa o drogach publicznych nie przewiduje takiego dzielenia strefy płatnego parkowania, w związku z czym rada miasta nie jest upoważniona do ustanowienia podstref w ramach strefy płatnego parkowania. Zgodnie art. 13 ust. 1 pkt 1 oraz 13b ust. 4 u.d.p., poprzez ustalenie w § 2 ust. 2 uchwały Strefy Płatnego Parkowania podzielonej na dwie podstrefy A i B bez upoważnienia ustawowego. Ustawa o drogach publicznych nie przewiduje takiego dzielenia strefy płatnego parkowania, w związku z czym Rada Miasta Szczecin nie jest upoważniona do ustanowienia podstref w ramach strefy płatnego parkowania. Zgodnie bowiem

z przepisem art. 13 ust. 1 pkt 1 lit a - b u.d.p., korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania lub w śródmiejskiej strefie płatnego parkowania. Warunki ustalenia strefy płatnego parkowania i śródmiejskiej strefy płatnego parkowania określone zostały w art. 13b ust. 2 - 2b u.d.p. Spójnik "lub" oznaczający alternatywę łączną użyty w art. 13b ust. 4 u.d.p. oznacza, że rada gminy może ustalić jedną z dwóch stref, ale również mogą być ustalone dwie czyli strefa płatnego parkowania i śródmiejska strefa parkowania, o ile oczywiście spełnione są wymagania określone w art. 13b ust. 2 - 2b u.d.p. Ewentualne ustanowienie śródmiejskiej strefy płatnego parkowania wymaga uprzedniego przeprowadzania analizy, która określi rotację parkujących pojazdów samochodowych w planowanej śródmiejskiej strefie płatnego parkowania oraz zakładany poziom rotacji parkujących pojazdów samochodowych w planowanej śródmiejskiej strefie płatnego parkowania, z uwzględnieniem różnych poziomów wysokości opłat za postój w tej strefie. Ponadto Ustawodawca w art. 13b ust. 2a u.d.p. zastrzegł, że śródmiejską strefę płatnego parkowania można ustalić, jeżeli ustanowienie strefy płatnego parkowania może nie być wystarczające do realizacji lokalnej polityki transportowej lub polityki ochrony środowiska. W ocenie skarżącego, żadne z powyższych przesłanek nie zostały spełnione, co stanowi oczywiste naruszenie przytoczonych przepisów.

W odpowiedzi na skargę, W odpowiedzi na skargę Rada Miasta Szczecin, reprezentowana przez Prezydenta Miasta Szczecin wniosła o jej oddalenie.

Organ podał, że nie naruszył kompetencji Prezydenta Miasta, który jest organem właściwym w zakresie organizacji ruchu drogowego w mieście. Ponadto zamieszczenie informacji o podstrefie na znaku D - 44 jest dopuszczalne, co potwierdził sąd administracyjny. Organ wskazał, że aby możliwe było pobranie opłat za postój w SPP, dana droga musi znajdować się na terenie SPP oraz muszą być wyznaczone miejsca na postój pojazdów. Według organu, przepisy ustawy

o drogach publicznych nie zabraniają ustalenia wysokości opłaty dodatkowej

w różnych kwotach zależnych od terminu jej uiszczania. Opłata dodatkowa nie może jedynie przekroczyć progu ustalonego przez ustawodawcę. W ocenie organu, umiejscowienie przepisów regulujących funkcjonowanie SPP w regulaminie - załącznik nr 5 do uchwały nr XXI/661/20 nie narusza prawa. Także podział SPP na podstrefy o różnych wysokościach opłat za postój pojazdów, zdaniem organu, nie narusza prawa. Organ wniósł o przeprowadzenie dowodu z dokumentów w postaci: Badania i Analizy Funkcjonowania Strefy Płatnego Parkowania wykonanej przez P. G. prowadzącego działalność gospodarcza pod firmą P. G. [...] z listopada 2018 r.; notatki służbowej z dnia [...] lutego 2021 r. odnoszącej się do wyników przeprowadzonej w okresie od [...] sierpnia 2019 r. do [...] sierpnia 2020 r. ankiety dotyczącej funkcjonowania strefy płatnego parkowania; Raportu z konsultacji społecznych dotyczących zmian systemu parkowania w Szczecinie; notatki z narady nr 53_ 2017 z dnia 30 listopada 2017 r. - notatka dostępna na stronie internetowej.

W piśmie procesowym z dnia [...] maja 2021 r., skarżący odpowiadając na wezwanie Sądu z dnia [...] maja 2021 r., wyjaśnił, że posiada interes prawny do zaskarżenia uchwały, gdyż posiada samochód i w przypadku postoju na terenie SPP będzie zmuszony do poniesienia opłat. Ponadto nie zgodził się z twierdzeniami organu, zawartymi w odpowiedzi na skargę i podtrzymał swoje stanowisko

w sprawie. Do pisma dołączył zdjęcie wykonane na pl. Odrodzenia w Szczecinie.

W piśmie procesowym z dnia [...] maja 2021 r. skarżący wskazał, że posiada legitymację do zaskarżenia uchwały. W ocenie skarżącego, uchwała w sposób rażący narusza prawo.

Sąd na podstawie art. 106 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), dalej "p.p.s.a.", oddalił dowody z dokumentów, dołączonych do odpowiedzi na skargę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie wskazał, co następuje:

W pierwszej kolejności Sąd dokonał zbadania legitymacji procesowej skarżącego.

Zgodnie z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminny (Dz. U. z 2020 r. poz. 713 ), dalej "u.s.g.", każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy

w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego.

Skarga złożona w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g. nie ma charakteru actio popularis i do wniesienia jej nie legitymuje ani sprzeczność z prawem zaskarżonej uchwały, ani też stan zagrożenia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia. Prawo do wniesienia takiej skargi przysługuje podmiotowi, który wykaże naruszenie przez zaskarżoną uchwałę własnego interesu prawnego lub uprawnienia, a zatem gdy zaskarżona uchwała godzi w sferę prawną podmiotu przez wywołanie negatywnych następstw prawnych. Interes prawny można wywodzić tylko z treści normy prawa materialnego (należącej do każdej gałęzi prawa, nie tylko prawa administracyjnego) dającej się za każdym razem indywidualnie określić i wyodrębnić spośród innych norm - normy, której treść można do końca ustalić. Interes prawny nie może być zatem wyprowadzony tylko z faktu istnienia jakiegoś aktu prawnego, czy jakiejś instytucji prawnej (por. wyrok NSA z dnia 22 lutego 2017 r. o sygn. akt II OSK 1497/15). Legitymacja do wniesienia takiej skargi do sądu administracyjnego przysługuje zatem nie temu, kto ma w tym interes prawny, ale temu, czyj interes prawny został naruszony zaskarżonym aktem (uchwałą) organu gminy. Naruszenie interesu prawnego podmiotu wnoszącego skargę musi mieć przy tym charakter bezpośredni, zindywidualizowany, obiektywny i realny. Uchwała, czy też konkretne jej postanowienia, muszą więc naruszać rzeczywiście istniejący w dacie podejmowania uchwały interes prawny skarżącego.

W ocenie Sądu, skarżący posiada legitymację procesową do zaskarżenia uchwały, gdyż wykazał, że jest korzystającym z drogi publicznej, który na podstawie zaskarżonej uchwały zobowiązany jest do uiszczenia opłat za postój pojazdu na terenie SPP. Skarżący jest więc podmiotem, na który zaskarżona uchwała nakłada obowiązki.

Następnie Sąd rozważył kwestię zastosowania art. 101 ust. 2 u.s.g. z uwagi na wyrok WSA z dnia 13 maja 2021 r. o sygn. akt I SA/Sz 251/21, w którym WSA dokonał zbadania zgodności z prawem zapisów uchwał nr XXI/661/20 i nr XXV/739/21 i oddalił skargi Prokuratora Prokuratury Rejonowej Szczecin-Niebuszewo w Szczecinie.

Zgodnie z art. 101 ust. 2 u.s.g., przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli w sprawie orzekał już sąd administracyjny i skargę oddalił.

Ustawodawca regulując zasady dopuszczalności kontroli prawa miejscowego, ustawy ustrojowe wprowadzają zatem konstrukcję powagi rzeczy osądzonej, przewidując, że niedopuszczalna jest skarga, jeżeli w sprawie będącej przedmiotem skargi orzekał już sąd administracyjny i poprzednia skarga została oddalona. Ustawodawca dopuszcza w ten sposób tylko jednokrotną możliwość kontroli przez sąd administracyjny legalności aktu prawa miejscowego i wyraźnie artykułuje tę zasadę w powyżej wskazanych przepisach ustaw ustrojowych, odmawiając możliwości wniesienia ponownej skargi na ten sam akt wówczas, gdy sąd już dokonał oceny legalności tego aktu i skargę oddalił. Taka regulacja oparta jest na założeniu, że sąd administracyjny, oddalając wcześniejszą skargę, dokonał już oceny legalności skarżonego aktu, nie ma więc potrzeby ani możliwości dokonywania ponownej kontroli tego samego. Tym samym powyższy przepis dotyczy wyłącznie wypadku, gdy doszło do merytorycznego rozpoznania sprawy.

Jest to problem złożony, gdyż sąd administracyjny, orzekając ze skargi z art. 101 ust. 1 u.s.g., nie jest w stanie, zwłaszcza w przypadku aktu prawa miejscowego, kierowanego niekiedy do tysięcy adresatów, orzec w sprawie ewentualnego naruszenia ich indywidualnych praw. Jeżeli tak, to odróżnić trzeba te wszystkie treści aktu prawa powszechnie obowiązującego, które odnoszone są do ogółu adresatów, od tych, które wpływają na sytuację prawną konkretnego adresata. Konieczna w tym zakresie kontrola – czemu orzecznictwo sądowe dawało niejednokrotnie wyraz – nie jest przecież możliwa z urzędu w odniesieniu do każdego indywidualnego przypadku. Za takim stanowiskiem przemawia też indywidualny charakter skargi z art. 101 u.s.g. Trudno było na tym tle zaakceptować pogląd, że wniesienie skargi przez jeden podmiot uniemożliwia jej wniesienie pozostałym zainteresowanym. Reasumując, należy przyjąć, że nie można wyłączyć skargi z art. 101 ust. 1 us.g. na akt prawa miejscowego, mimo dokonanej już wcześniej oceny legalności tego aktu ze skargi innego podmiotu, zaś powaga rzeczy osądzonej, o której stanowi norma art. 101 ust. 2 u.s.g., dotyczy sprawy, w której sąd administracyjny rzeczywiście orzekał i skargę oddalił, z wyłączeniem oceny naruszeń indywidualnych praw poszczególnych podmiotów. Konsekwencją zaprezentowanego poglądu jest związanie sądu powtórnie orzekającego o legalności aktu prawa miejscowego, po jego wcześniejszej kontroli sądowej ze skargi innego podmiotu, tymi ocenami wyroku oddalającego skargę na ten akt, które odnoszą się do ustaleń dotyczących praw i obowiązków ogółu jego adresatów oraz obowiązek sądu rozpoznania tych zarzutów, które mając charakter indywidualny, nie były przedmiotem rozpoznania sądu wcześniej orzekającego o legalności aktu, o którym mowa. To oznacza, że jeżeli o legalności określonego aktu prawa miejscowego orzekał już sąd administracyjny i skargę oddalił, to sąd ten, orzekając później ze skargi innego podmiotu, jest związany dokonanymi wcześniej ocenami w zakresie, o którym mowa, a kolejną skargę może rozpoznać w granicach, w jakich nie była rozpoznawana wcześniej, tj. naruszenia indywidualnego interesu skarżącego. W konsekwencji ewentualne stwierdzenie nieważności takiego aktu może nastąpić tylko w części dotyczącej interesów prawnych skarżącego (por. Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz pod red.

R. Hausera i inni, wydawnictwo C.H. Beck, Warszawa 2011 do art.101).

Wyjaśnić należy również, że Sąd zasadniczo nie orzeka o stwierdzeniu nieważności całej uchwały, lecz jedynie stwierdza nieważność poszczególnych zapisów uchwały w sytuacji, gdy są niezgodne z prawem. Uchwała może zawierać szereg przepisów, a jedynie część z nich może być niezgodna z prawem, nie ma więc podstaw do stwierdzenia nieważności całej uchwały.

W związku z powyższym Sąd przyjął, że wniosek skarżącego o uchylenie zaskarżonej uchwały w całości odnosi się wyłącznie do kwestionowanych w skardze zapisów tej uchwały.

Mając na uwadze powyższe, Sąd uznał, że powtórnemu badaniu zgodności z prawem podlega załącznik nr 2 do uchwały nr XXI/661/20, zmieniony przez załącznik nr 2 XXV/739/21 oraz § 1 ust. 2 uchwały nr XXI/661/20, które objęte zostały zarzutami w pkt 1 i 2 skargi.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 pkt 1 lit.a u.d.p., korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania.

Stosownie do art. 13b ust.1 u.d.p., opłatę, o której mowa w art. 13 ust. 1 pkt 1 lit.a, pobiera się za postój pojazdów samochodowych w strefie płatnego parkowania, w wyznaczonym miejscu, w określone dni robocze, w określonych godzinach lub całodobowo.

Na podstawie art. 13b ust. 2 u.d.p., strefę płatnego parkowania ustala się na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych, jeżeli uzasadniają to potrzeby organizacji ruchu, w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej,

w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej.

Na mocy art. 13b ust. 3 u.d.p., Rada gminy (rada miasta) na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta), zaopiniowany przez organy zarządzające drogami

i ruchem na drogach, może ustalić strefę płatnego parkowania lub śródmiejską strefę płatnego parkowania.

Stosownie do art. 13b ust. 6 pkt 1 u.d.p., organ właściwy do zarządzania ruchem na drogach w uzgodnieniu z zarządcą drogi:

1) wyznacza w strefie płatnego parkowania (...) miejsca przeznaczone na postój pojazdów, w tym stanowiska przeznaczone na postój pojazdów zaopatrzonych

w kartę parkingową;

1a) wyznacza, w strefie płatnego parkowania (...) miejsca przeznaczone na postój pojazdów elektrycznych na czas ładowania przy punktach ładowania zainstalowanych w ogólnodostępnych stacjach ładowania, o których mowa w art. 2 pkt 6 ustawy z dnia 11 stycznia 2018 r. o elektromobilności i paliwach alternatywnych;

2) może wyznaczać w strefie płatnego parkowania (...) zastrzeżone stanowiska postojowe (koperty) w celu korzystania z nich na prawach wyłączności w określonych godzinach lub całodobowo.

Wskazać należy, że kwestia ustalenia obszaru SPP na terenie miasta Szczecin, jak i ulic nim objętych nie podlega badaniu przez Sąd w tym postępowaniu z uwagi, na fakt uznania zapisów ww. uchwał w tym zakresie za zgodne z prawem przez WSA w wyroku o sygn. akt I SA/Sz 251/21. Powtórne badanie legalności

ww. załączników wiąże się z zarzutem skarżącego, że załącznikiem nr 2 obu uchwał objęto m.in. place: Szarych Szeregów, Odrodzenia, Grunwaldzki, które to są skrzyżowaniami z ruchem okrężnym, oznaczone znakiem drogowym C-12, gdzie zabronione jest zatrzymywanie się i postój na podstawie art. 49 ust.1 u.p.r. W ocenie skarżącego, Rada Miasta Szczecin naruszała zatem art. 13b ust. 1 u.d.p., gdyż

w takich miejscach nie można pobierać opłat.

Wyjaśnić należy, że Rada Miasta Szczecin ustala obszar SPP (art. 13b ust.3 u.d.p.), zaś organem zarządzającym ruchem na drogach w mieście na prawach powiatu jest Prezydent Miasta Szczecin (art. 10 ust. 6 p.r.d.).

Pobieranie opłat za postój pojazdów na terenie SPP możliwe jest jedynie

w miejscach do tego wyznaczonych, a nie na całym terenie objętym SPP.

Kwestią tą zajmował się NSA , który w uchwale z dnia 9 października 2017 r.

o sygn. akt II GPS 2/17 wskazał, że "Zgodnie z art. 13b ust. 1 w związku z art. 13 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1440, z późn. zm.) opłatę za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w strefie płatnego parkowania pobiera się od korzystającego z drogi publicznej wyłącznie za postój w odpowiednio wyznaczonym do tego miejscu".

Jak wskazał NSA, "Według art. 13b ust. 3 ustawy o drogach publicznych ustalenie strefy płatnego parkowania należy do rady gminy, która podejmuje w tej sprawie uchwałę na wniosek wójta (burmistrza, prezydenta miasta), zaopiniowany przez organy zarządzające drogami i ruchem na drogach. Przez ustalenie strefy płatnego parkowania należy rozumieć określenie granic obszaru, który charakteryzuje się znacznym deficytem miejsc postojowych i w związku z tym za postój w tym obszarze pobiera się opłatę. Ustawodawca nakazuje organowi właściwemu do zarządzania ruchem wyznaczenie w tej strefie, w uzgodnieniu

z zarządcą drogi, miejsc przeznaczonych na postój pojazdów, w tym stanowisk przeznaczonych na postój pojazdów zaopatrzonych w kartę parkingową (art. 13b ust. 6 pkt 1 ustawy o drogach publicznych). Ten organ może również wyznaczać w strefie płatnego parkowania zastrzeżone stanowiska postojowe (koperty) w celu korzystania z nich na prawach wyłączności w określonych godzinach lub całodobowo (art. 13b ust. 6 pkt 2 ustawy). Można dodać, że posłużenie się przez ustawodawcę w tej regulacji różnymi pojęciami – "ustalenie" strefy płatnego parkowania i "wyznaczenie" miejsc płatnego postoju, a także rozdzielenie tych kompetencji między różne podmioty, potwierdza tezę, że ustalenie strefy płatnego parkowania nie jest równoznaczne z wyznaczeniem miejsc płatnego postoju. Nie cały zatem obszar strefy płatnego parkowania jest miejscem, w którym za postój pojazdów samochodowych można pobierać opłaty. Nie powinno to budzić wątpliwości również

i z tego powodu, że w strefie płatnego parkowania obowiązują ogólne zasady ruchu drogowego, przewidujące ograniczenia i zakazy dotyczące postoju. Ponadto przepisy prawne nie wykluczają możliwości wyznaczenia w strefie płatnego parkowania miejsc bezpłatnego postoju. Miejsca i stanowiska postojowe wyznacza się za pomocą odpowiednich znaków drogowych, określonych w przepisach wykonawczych do ustawy z 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2017 r., poz. 128):

w rozporządzeniu Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. z 2002 r., poz. 1393) i rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach (Dz. U. z 2003 r., Nr 220, poz. 2181). Znaki dotyczące strefy płatnego parkowania i miejsc postojowych w tej strefie mają charakter znaków informacyjnych (art. 7 ust. 1 ustawy Prawo o ruchu drogowym). Nie kreują one zatem obowiązku uiszczenia opłaty za postój w miejscach wyznaczonych tymi znakami, lecz informują, że w tych miejscach taki obowiązek istnieje z mocy prawa. Z § 58 ust. 4 rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji

z 31 lipca 2002 r. wynika, że wjazd do strefy płatnego postoju oznacza się znakiem

D - 44 "strefa płatnego parkowania". Natomiast wyjazd ze strefy płatnego parkowania jest oznaczony znakiem D - 45 "koniec strefy płatnego parkowania". Znak D - 44 umieszcza się na wszystkich ulicach doprowadzających ruch do obszaru, na którym została ustalona strefa płatnego parkowania. Na tym znaku obok napisu "Postój płatny" wskazuje się sposób wnoszenia opłaty za postój pojazdu samochodowego przez umieszczenie napisu lub symbolu parkometru, karty zegarowej lub biletu. Jeżeli obowiązek wnoszenia opłaty za postój pojazdu samochodowego dotyczy określonych dni roboczych lub godzin, pod napisem "Postój płatny" umieszcza się informację określającą zakres stosowania znaku D - 44 (pkt 5.2.50. załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 3 lipca 2003 r.). Natomiast w strefie płatnego parkowania określonej znakami D - 44 i D - 55 miejsca do postoju pojazdu samochodowego wyznacza się znakami pionowymi D - 18 "parking" oraz znakami poziomymi - liniami: znakiem P - 18 "stanowisko postojowe", P - 19 "linia wyznaczająca pas postojowy", P - 20 "stanowisko postojowe zastrzeżone "koperta"

i P - 24 "miejsce dla pojazdu osoby niepełnosprawnej" (pkt 5.2.50, załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 3 lipca 2003 r.).Umieszczona pod znakiem

D - 18 tabliczka T- 3a wskazuje koniec miejsca przeznaczonego na postój (§ 52 ust. 3 rozporządzenia z 31 lipca 2002 r.). W dolnej części znaku D - 18 jest dopuszczalne umieszczenie napisu określającego rodzaj parkingu (np. płatny, strzeżony (pkt 5.2.18. załącznika nr 1 do rozporządzenia z 3 lipca 2003 r.). Na tle tych przepisów prawnych pojawia się kwestia ustalenia prawidłowego rozumienia "wyznaczenia" miejsca postoju w strefie płatnego parkowania, stanowiącego, świetle art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych przesłankę poboru opłaty za parkowanie w takim miejscu. W szczególności chodzi o to, czy prawidłowe wyznaczenie miejsca płatnego postoju wymaga zastosowania dwóch znaków: pionowego D - 18 i jednego ze znaków poziomych, np. P - 18, czy też wystarczający jest tylko jeden znak – pionowy lub poziomy. Spójnik "oraz" w zdaniu mówiącym, że "w strefie płatnego parkowania oznaczonej znakiem D - 44 miejsca postoju pojazdu samochodowego wyznacza się znakami pionowymi oraz znakami poziomymi" wydaje się mieć znaczenie koniunktywne, a nie enumeratywne. W tej interpretacji należałoby jednak również uwzględnić funkcje przypisane tym dwóm rodzajom znaków informacyjnych. Według omawianych załączników do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 3 lipca 2003 r. znaki informacyjne pionowe mają na celu poinformowanie kierujących pojazdami o rodzaju drogi i sposobie korzystania oraz obiektach znajdujących się przy drodze lub w jej pobliżu przeznaczonych dla użytkowników dróg (pkt 5 załącznika nr 1). Znaki poziome dróg służą zaś zwiększeniu bezpieczeństwa uczestników ruchu i innych osób znajdujących się na drodze, usprawnieniu ruchu pojazdów i ułatwieniu korzystania z dróg (pkt 1.2. załącznika nr 2). W świetle omawianych przepisów prawnych miejsca płatnego postoju wyznaczone w strefie płatnego parkowania to, co do zasady, miejsca podwójnie oznakowane: znakami pionowymi D – 18 i znakami poziomymi typu P - 18. Niemniej jednak to znaki pionowe informują o sposobie korzystania z drogi i dlatego tym znakom, co trzeba podkreślić, należałoby przypisać rolę decydującą w wyznaczeniu miejsca płatnego postoju. Uzasadniałoby to stwierdzenie, że miejsca postoju oznakowane w strefie płatnego parkowania wyłącznie znakiem poziomym nie spełniają wymagania miejsca wyznaczonego w rozumieniu art. 13b ust. 1 ustawy o drogach publicznych".

Jak wyżej wskazano wyznaczenie miejsc postojowych należy do kompetencji organu zarządzającym ruchem na drogach, którym jest Prezydent Miasta Szczecin, zatem jeżeli skarżący uważa, że doszło do wyznaczenia miejsc postoju w sposób nieprawidłowy, tj. w miejscach do tego niedozwolonych winien wystąpić do organu zatwierdzającego organizację ruchu drogowego o podjęcie stosownych działań (por. postanowienie NSA z dnia 18 stycznia 2012 r. o sygn. akt I OSK 202/11). Prawidłowość wyznaczenia miejsc postoju nie podlega, w ocenie Sądu, badaniu

w niniejszym postępowaniu, którego przedmiotem jest uchwała w sprawie ustalenia SPP.

Na marginesie wskazać należy, że zakazu zatrzymywania się i zakazu postoju, wymienionych w art. 49 u.p.r. nie można utożsamiać z wyznaczonym miejscem postoju na podstawie art. 13b ust. 6 pkt 1 u.d.p. (wyznaczone miejsce na parkingu).

Podkreślić należy, że w doktrynie i orzecznictwie sądów administracyjnych ukształtował się pogląd, iż nie każde naruszenie prawa stanowi przesłankę stwierdzenia nieważności uchwały organu gminy. Sankcję nieważności można zastosować jedynie wówczas, gdy stwierdzone naruszenia mają charakter istotny. Ustawa nie zawiera wskazania, jakiego rodzaju uchybienia należy kwalifikować jako istotne, jednak w świetle jednolitych poglądów judykatury i doktryny, za istotne naruszenie prawa uznaje się uchybienia prowadzące do takich skutków, które nie mogą zostać zaakceptowane w demokratycznym państwie prawnym.

Zgodnie z § 1 ust. 2 zaskarżonej uchwały, Strefa płatnego parkowania dzieli się na podstrefy, o zróżnicowanych opłatach za postój:

1) podstrefa A - oznakowana pionowym znakiem drogowym D - 44, określonym

w załączniku do rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych

i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych

(Dz. U. z 2019 r. poz. 2310), z umieszczoną dodatkową informacją "Podstrefa A", umieszczoną na czerwonym tle,

2) podstrefa B - oznakowana pionowym znakiem drogowym D - 44, określonym

w załączniku do rozporządzenia Ministrów Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych

i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych,

z umieszczoną dodatkową informacją "Podstrefa B", umieszczoną na żółtym tle.

W ocenie Sądu, nie można uznać, że w ww. przepisie Rada Miasta Szczecin (organ upoważniony do utworzenia SPP) wkroczyła w kompetencje Prezydenta Miasta Szczecin (organ zarządzający ruchem na drogach). Ustawieniem znaków drogowych zajmuje się organ zarządzający ruchem na drogach publicznych. Powyższy przepis dotyczy utworzenia dwóch podstref w ramach obszaru SPP, różniących się wysokością opłat na ich terenie. Kwestia oznakowania podstref, opisana w tym przepisie ma charakter wyłączenie informacyjny, a nie normatywny. Korzystający z drogi ma pełne prawo oczekiwać czytelnego i jasnego przekazu znaków drogowych, a co za tym idzie musi mieć zapewnioną możliwość zorientowania się na terenie jakiej podstrefy parkuje pojazd.

Wskazać należy, że rozporządzenie Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r. w sprawie znaków

i sygnałów drogowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2310), dalej "rozporządzenie MI z dnia 31 lipca 2002 r.", określa znaki i sygnały obowiązujące w ruchu drogowym.

W § 1 ust. 4 rozporządzenia MI z dnia 31 lipca 2002 r. dopuszczono możliwość zastosowania, oprócz znaków i sygnałów, wymienionych w § 1 ust. 3, w razie potrzeby – znaków z napisami wskazującymi sposób korzystania z drogi, jeżeli nie może on być wyrażony znakami określonymi w załączniku do niniejszego rozporządzenia. Zatem wprowadzenie napisu "Podstrefa A" i "Podstrefa B" na znaku drogowym D - 44 – "strefa płatnego parkowania" oznaczającego wjazd do strefy,

w której za postój pojazdu samochodowego jest pobierana opłata, czy też na znaku D - 45 "koniec strefy płatnego parkowania", oznaczającego wyjazd ze strefy płatnego parkowania, jest dopuszczalne, gdyż nie doszło do ustanowienia znaku drogowego niezgodnego z przepisami (por. wyrok NSA z dnia 9 grudnia 2009 r. o sygn. akt

I OSK 794/09).

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd uznał zarzuty opisane w pkt 1 i 2 skargi za niezasadne i w tym zakresie skargę oddalił.

Odnośnie pozostałych zarzutów skargi, Sąd uznał ich rozpoznanie w niniejszej sprawie za niedopuszczalne z uwagi na treść art. 101 ust. 2 u.s.g. i w tym zakresie skargę odrzucił.

Kwestie opisane w tych zarzutach zostały, bowiem przeanalizowane przez WSA w Szczecinie w wyroku o sygn. akt I SA/Sz 251/21 pod kątem zgodności

z prawem.

WSA w wyroku o sygn. akt I SA/Sz 251/21 wskazał, że: "(...) Jak wynika

z wyżej wymienionych przepisów Rada Miasta Szczecin posiadała umocowanie do wyznaczenia SPP, określenia wysokości opłat za postój pojazdów samochodowych na drogach publicznych w SPP oraz określenia sposobu pobierania tych opłat. Mogła też zróżnicować stawki tych opłat w zależności od miejsca postoju w SPP, przy czym wysokość ww. opłat nie przekroczyła granic ustalonych w przepisach u.d.p. (§ 1 ust. 3 w zw. z załącznikiem nr 3 uchwały nr XXI/661/20). Także wysokość opłaty dodatkowej nie przekroczyła granic ustalonych w przepisach u.d.p. (§ 1 ust. 4 w zw. z załącznikiem nr 4 uchwały nr XXI/661/20). W ocenie Sądu, rozróżnienie wysokości opłaty dodatkowej w zależności od terminu w jakim zostanie uiszczona przez osobę, która wbrew obowiązkowi nie opłaciła postoju samochodu na terenie SPP nie narusza prawa. Jak wyżej wskazano, wysokość opłaty dodatkowej nie może przekroczyć granicy ustalonej w art. 13f ust. 2 u.d.p. i w uchwale nr XXI/661/20 obie stawki tej opłaty granicy tej nie przekraczają. Z powyższego przepisu nie można wywieść zakazu do wprowadzenia kilku stawek opłaty dodatkowej przy założeniu, że nie naruszają one granic wyznaczonych w u.d.p. i nie naruszają zasad równego traktowania wszystkich osób, na których ciąży obowiązek uiszczenia opłaty dodatkowej. Rozwiązanie przyjęte w zaskarżonej uchwale należy uznać za korzystne zarówno dla korzystających z dróg publicznych obowiązanych do uiszczenia tej opłaty, którzy decydują się szybko uiścić tę opłatę, gdyż jest w niższej wysokości, jak i dla budżetu jednostki samorządu terytorialnego, który szybciej otrzymuje wpływy z tej opłat, bez konieczności występowania na drogę egzekucji administracyjnej w przypadku nieopłacenia opłaty dodatkowej (por. uzasadnienie wyroku NSA z dnia 9 grudnia 2009 r. o sygn. akt I OSK 794/09; wyrok WSA

w Szczecinie z dnia 20 maja 2015 r. o sygn. akt II SA/Sz 251/15). Należy pamiętać, że korzystający z dróg publicznych są obowiązani do ponoszenia opłat za postój samochodów na drogach publicznych w SPP, zaś opłata dodatkowa jest konsekwencją nieuiszczenia ww. opłat za postój. (...)".

Ponadto WSA w Szczecinie w wyroku o sygn. akt I SA/Sz 251/21 podał, że: "(...)

W ocenie Sądu, Rada Miasta, ustalając granice SPP na drogach publicznych, nie naruszyła przepisów u.d.p. SPP ustala się bowiem na obszarach charakteryzujących się znacznym deficytem miejsc postojowych w celu zwiększenia rotacji parkujących pojazdów samochodowych lub realizacji lokalnej polityki transportowej,

w szczególności w celu ograniczenia dostępności tego obszaru dla pojazdów samochodowych lub wprowadzenia preferencji dla komunikacji zbiorowej. Zdaniem Sądu, w kompetencjach Rady Miasta Szczecin do ustanowienia SPP i różnicowania opłat w zależności od miejsca postoju w SPP mieści się wprowadzenie podstref. Na podstawie zaskarżonej uchwały (§ 1 uchwały oraz załącznik nr 1 i 2 do uchwały) ustalono SPP, która dzieli się na podstrefy A i B o zróżnicowanych opłatach, odpowiednio oznakowanych zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31 lipca 2002 r.

w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U. z 2019 r. poz. 2310). Wprowadzenie dwóch stref może być oceniane jako rozwiązanie przyjazne dla osób korzystających z dróg obowiązanych do uiszczenia opłaty za postój pojazdów samochodowych na terenie SPP. Gdyby nie było rozróżnienia na podstrefy, opłata za postój samochodów byłaby jednakowa na terenie całej SPP i mogłaby być ustalona na poziomie wysokości opłaty, jak w podstrefie A. Rozróżnienie na podstrefy poprzedzone było analizą ruchu drogowego na terenie miasta Szczecin, w tym zapoznaniem się z opiniami osób, które zamieszkują teren SPP lub prowadzą tam działalność gospodarczą, co wynika z przedłożonych w sprawie dokumentów. Podkreślić należy, że ustanowienie SPP oraz określenie opłat obowiązujący za postój pojazdów na terenie SPP jest elementem Nowego Ładu Parkingowego, wprowadzonego przez miasto Szczecin. (...)".

Także WSA w Szczecinie w wyroku o sygn. akt I SA/Sz 251/21 wskazał, że: "(...) W ocenie Sądu, zasady obowiązujące przy parkowaniu samochodów oraz sposób pobierania opłat, objęte przepisami zaskarżonej uchwały, mogły przybrać formę regulaminu, będącego załącznikiem do uchwały. Przepisy u.d.p. nie zawierają nakazu, żeby uregulowania (przepisy) dotyczące obszaru SPP i opłat za postój na tym terenie znajdowały się bezpośrednio w samej uchwale. Analiza przepisów załącznika nr 5 do uchwały nr XXI/661/20 – Regulamin SPP wskazuje, że prawie wszystkie przepisy dotyczą opłat obowiązujących na terenie SPP, w tym opłat abonamentowych, opłat zryczałtowanych, opłaty dodatkowej, zerowej stawki opłaty. Jedynie w § 3 załącznika nr 5 wprowadzono przepis dotyczący zasad parkowania pojazdów, tj. określono dni i godziny obowiązywania opłat za postój na terenie SPP. Powyższe uregulowanie nie narusza art. 13b ust. 1 u.d.p. (...)".

Sąd oddalił wnioski dowodowe dołączone do skargi z uwagi, że ich przeprowadzenie nie było niezbędne do wyjaśnienia sprawy.

Na marginesie wskazać należy, że ww. dokumenty zostały przeanalizowane przez WSA w Szczecinie w sprawie o sygn. akt I SA/Sz 251/21.

Przytoczone w uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych dostępne są na www.nsa.gov.pl w zakładce orzecznictwo.

Mając na uwadze powyższe rozważania Sąd orzekł na podstawie art. 151

oraz art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. zw. z art. 101 ust. 2 u.s.g., jak w sentencji.

Wobec faktu, że w niniejszej sprawie skarga została częściowo oddalona,

a częściowo odrzucona, Sąd zdecydował na podstawie art. 232 § 1 p.p.s.a. o zwrocie skarżącemu części uiszczonego wpisu w kwocie [...]zł.