Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

1. Wniesienie skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu administracyjnego polegającą na nieudostępnieniu informacji publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) nie jest uwarunkowane wyczerpaniem środka zaskarżenia przewidzianego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 1980 r. Nr 9, poz. 26 ze zm.). Nie jest także wymagane poprzedzenie takiej skargi środkiem uregulowanym w przepisie art. 52 par. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), ponieważ nie dotyczy ona ani aktu ani czynności, dla skuteczności zaskarżenia których konieczne jest uprzednie wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

2. Pismo prokuratora nadrzędnego do prokuratora prowadzącego postępowanie przygotowawcze mające charakter tzw. pisma instrukcyjnego (nie będące pismem procesowym w sprawie) mieści się w zakresie informacji publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Wiesław Morys (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Kalaga – Gajewska Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik Protokolant st.sekr.sąd. Alicja Sadowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 sierpnia 2009 r. sprawy ze skargi M.P. na bezczynność Prokuratora Okręgowego w K. w przedmiocie informacji publicznej zobowiązuje Prokuratora Okręgowego w K. do rozpatrzenia wniosku skarżącego z [...] w terminie 30 dni.

Pismem z dnia [...] r. M. P. zwrócił się do Prokuratora Apelacyjnego w K. z wnioskiem o udostępnienie kopii pisma służbowego sporządzonego przez Prokuratora Okręgowego w K., a skierowanego do Prokuratury Rejonowej w S. w wyniku jego skargi zarzucającej wadliwości w prowadzeniu postępowania przygotowawczego o sygn. akt [...], a to w trybie dostępu do informacji publicznej. Nadto domagał się podania efektów działań nadzoru prokuratorskiego nad tym postępowaniem. Dodatkowo wniósł o udzielenie informacji na temat dalszego biegu tzw. postępowania wyłączonego z tej sprawy.

W odpowiedzi na wskazane powyżej pismo, które zostało przekazane Prokuratorowi Okręgowemu w K. do załatwienia, stwierdzono, iż wszystkie podnoszone zarzuty były już przedmiotem badania przez Prokuraturę Okręgową w K. pod sygn. [...] oraz w ramach postępowania skargowego o sygn. [...]. Wyczerpujących informacji dotyczących postępowania w tych sprawach udzielono już skarżącemu w pismach z dnia [...] r. oraz z [...] r. Postępowanie oznaczone sygnaturą [...] nie zostało objęte nadzorem służbowym Prokuratury Okręgowej, a informację dotyczącą wyżej wymienionej sprawy może uzyskać we właściwej jednostce prokuratury rejonowej. Odnośnie żądania udostępnienia kopii pisma służbowego skierowanego przez Prokuraturę Okręgową w K. do Prokuratury Rejonowej w S. na kanwie badania "aktowego" stwierdzono, iż stanowi ono tajemnicę służbową i jako takie nie może zostać udostępnione.

Wnioskodawca nie będąc usatysfakcjonowany tą odpowiedzią złożył w piśmie z dnia [...] r. skierowanym do Prokuratora Apelacyjnego w K. skargę na działania Prokuratora Okręgowego w K., obszernie argumentując dotychczasowe żądanie i opisując "kulisy" oraz zarzuty prowadzonego przeciwko niemu postępowania przygotowawczego. Uzyskał odpowiedź Prokuratura Okręgowego w K. , który pismem z dnia [...] r. odmówił udostępnienia żądanego przez skarżącego dokumentu stwierdzając, iż nie stanowi ono informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198).

Następnie M.P. złożył w Prokuraturze Okręgowej w K. pismo datowane na [...] r. zatytułowane "wniosek o ponowne rozpoznanie wniosku o udostępnienie informacji publicznej". Zaakcentował w nim, iż pismo Prokuratury Okręgowej do Prokuratury Rejonowej, o którego wydanie się ubiega zostało sporządzone na skutek jego uzasadnionej skargi i jako element prowadzonego w sprawie postępowania karnego jest dokumentem publicznym, do którego otrzymania jest uprawniony. Twierdził, iż jako strona postępowania skargowego posiada interes prawny w jego udostępnieniu. Jednocześnie wskazał, iż żądania tego nie opiera o przepisy uprawniające go jako stronę do wglądu do akt postępowania przygotowawczego. Polemizując ze stanowiskiem Prokuratury powołał się na liczne wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 20 marca 2006 r., sygn. K 17/05. W piśmie z dnia [...] r. Prokurator Okręgowy w K. podtrzymał stanowisko, że żądane pismo nie stanowi informacji publicznej.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skarżący wniósł o "stwierdzenie nieważności odmowy dostępu do informacji publicznej..." i zobowiązanie organu do udzielenia mu kopii pisma zgodnie z jego żądaniem zawartym we wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Nie zgodził się z twierdzeniem, że nie podlega ono ustawie o dostępie od informacji publicznej, a na poparcie tego poglądu przytoczył szereg argumentów wskazujących na jego źródło i charakter, nadto naprowadził na właściwe przepisy oraz orzecznictwo w tym zakresie. Zatem w jego przekonaniu, odmawiając udostępnienia żądanego pisma organ pozostaje w bezczynności. Zaakcentował, że owa bezczynność istnieje nawet wówczas, gdyby przyjąć za słuszne stanowisko Prokuratury Okręgowej w K., iż zawiera ono tajemnicę służbową, bo wówczas należało wydać decyzję odmawiającą udzielenia informacji publicznej z uwagi na ochronę tej tajemnicy. Skoro w omawianej sprawie nie otrzymał decyzji odmownej oraz rzeczone pismo nie zostało oznaczone klauzulą "poufne", to w jego ocenie nic nie stało na przeszkodzie udostępnienia mu spornego dokumentu. Ponownie podkreślił, iż w sprawie wszczęto postępowanie skargowe, które jest publiczne i jawne, a jego strony powinny mieć możliwość zapoznania się z zagadnieniami w nim poruszanymi. Końcowo powołał się m.in. na brzmienie art. 61 Konstytucji RP.

Odpowiadając na skargę Prokurator Okręgowy w K. wniósł o jej odrzucenie jako niedopuszczalnej. Uzasadniając swoje stanowisko stwierdził, iż zawarte we wniosku skarżącego żądanie udostępnienia pism kierowanych do podległych jednostek Prokuratury nie stanowi informacji publicznej w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Z ostrożności procesowej wyrażono pogląd, iż w przypadku odmiennego stanowiska Sądu powodem odrzucenia skargi winno być wniesienie jej bez wyczerpania przewidzianego w art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz.1270 ze zm.) środka w postaci wezwania do usunięcia naruszenia prawa, ewentualnie jako wniesionej po upływie terminu do złożenia skargi. W uzasadnieniu podano, że pod sygn. akt [...] Prokuratura Rejonowa w S. prowadziła śledztwo o czyny z art.115 ust.1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (Dz. U. z 2006r. Nr 90, poz. 631) oraz z art.51 ust.1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926). Następnie skierowano w tej sprawie akt oskarżenia do sądu, nadto wyłączono z tego postępowania materiały celem ustalenia popełnienia czynu z art. [...] § [...] k.k. W wyniku interwencji skarżącego przeprowadzono badania "aktowe" i udzielono mu odpowiedzi w szeregu pismach, w tym w piśmie z dnia [...] r., z treści którego dowiedział się o sporządzeniu przedmiotowego dokumentu (pismo to złożono w odpisie do akt w toku rozprawy). Żądanie udostępnienia pisma wytworzonego na użytek służbowy uznano za niedopuszczalne z uwagi na fakt, iż nie stanowi ono informacji publicznej. Ma bowiem charakter wewnętrzny i instrukcyjny, jakkolwiek nosi ono sygnaturę akt właściwego postępowania, lecz przechowywane jest w aktach podręcznych (tak stwierdzono podczas rozprawy sądowej). Zatem Prokurator Okręgowy w K. dowodził, że nie pozostaje w bezczynności. Wskazał wreszcie, że zastosowany przez skarżącego środek z art. 17 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej mu nie przysługiwał, bo jest on kierowany do innych podmiotów.

Skarżący dodatkowo wyjaśnił, iż oba postępowania karne zostały prawomocnie umorzone.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył co następuje:

Skarga okazała się zasadna. Na wstępie należy wyjaśnić, że po myśli art.1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości m.in. przez kontrolę działalności administracji publicznej, która jest dokonywana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Stosownie do brzmienia art.3 § 1 pkt 8 cytowanej wyżej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej Ppsa) sądy administracyjne orzekają w sprawach skarg na bezczynność organów administracyjnych w przypadkach określonych w pkt 1-4. Chodzi zatem o bezczynność w sprawach, w których wydawane są decyzje administracyjne (pkt 1), postanowienia, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie oraz rozstrzygające sprawę co do istoty (pkt 2), postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie (pkt 3), inne niż określone powyżej akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa (pkt 4). Oczywiście akty te, aby mogły podlegać kognicji sądowej, muszą mieścić się w zakresie właściwości tych sądów, czyli skarga winna być dopuszczalna przedmiotowo, nadto winna być sporządzona przez osobę legitymującą się interesem prawnym do jej wniesienia (w tym miejscu godzi się wyjaśnić, że ów interes prawny, jakkolwiek nie ma znaczenia na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej – p. art.2 ust.2 - to jednak jest wymagany przez przepis art.50 § 1 Ppsa) i skierowana być przeciwko organowi, który wydał akt albo był zobowiązany go wydać, czyli być dopuszczalna podmiotowo. Nadto skarga winna spełniać określone wymogi formalne, m.in. co do wyczerpania trybu, zostać opłacona (w tym miejscu należy wyjaśnić, że w niniejszej sprawie nie ma zastosowania przepis art.7 ust.2 ustawy o dostępie do informacji publicznej statuujący zasadę bezpłatności dostępu do informacji publicznej, gdyż na skutek skargi nie jest ona udzielana, a kontrolowana jest legalność działania organu w tej materii) i złożona w ustawowym terminie. Wymogi formalne skargi zostały spełnione, legitymacja skarżącego wynika z nieuwzględnienia jego żądania przez podmiot, do którego je skierował i który został oznaczony jako przeciwnik skargi w sprawie. W tym miejscu trzeba wskazać, że utrwalony jest pogląd zaliczający organy prokuratury do organów władzy publicznej, zwłaszcza w rozumieniu przepisu art.4 ust.1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jawiące się wątpliwości co do prawidłowości oznaczenia przeciwnika skargi w sprawie, a to w świetle skierowania żądania w postępowaniu administracyjnym do Prokuratora Apelacyjnego w K., a zaskarżenia bezczynności Prokuratora Okręgowego w K., należało oddalić. Przede wszystkim dlatego, że legitymację bierną w sprawie ma prokuratura, jako organ władzy publicznej, toteż szczebel jednostki organizacyjnej działającej w jej imieniu nie ma większego znaczenia, zwłaszcza w świetle faktu przekazania sprawy przez adresata żądania Prokuratorowi Okręgowemu w K. do załatwienia. Poza tym jednostka ta dysponuje spornym pismem, a Prokurator ten nie zakwestionował swej legitymacji. Dlatego Sąd doszedł do przekonania, że skarga jest skierowana przeciwko właściwemu podmiotowi. Na tym etapie postępowania rozważaniami objęto także kwestie formalne podniesione w odpowiedzi na skargę. Ich uwzględnienie skutkowałoby bowiem odrzuceniem skargi bez merytorycznego badania sprawy. Zagadnienie jej materii, a więc przedmiotu i zakresu żądania, które gdyby wykraczało poza zakres informacji publicznej, z powodu braku kognicji sądu administracyjnego, skutkowałoby również odrzuceniem skargi, zostanie omówione poniżej, jako że stanowi o istocie sporu między stronami. W tym miejscu godzi się wskazać, że zarzuty dotyczące trybu poprzedzającego wniesienie skargi i jego niewyczerpania w sprawie są chybione. Oczywiście generalną zasadą zaskarżania aktów i czynności do sądu administracyjnego jest konieczność skorzystania z trybu uregulowanego bądź to we właściwych przepisach, którymi rządzi się postępowanie administracyjne, zaś w razie ich braku wyczerpanie trybu wskazanego w art.52 Ppsa. Jednakowoż wniesienie skargi do sądu administracyjnego na bezczynność organu administracyjnego polegającą na nieudostępnieniu informacji publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) nie jest uwarunkowane wyczerpaniem środka zaskarżenia przewidzianego w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 1980 Nr 9, poz. 26 ze zm.). Przepisów tego kodeksu (art. 37) w tym wypadku się nie stosuje, bo dochodzą one do głosu tylko w razie odmowy udzielenia informacji lub umorzenia postępowania (art.16 ust.2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej), a to nie było intencją skarżącego. Na marginesie wyczerpania tego rodzaju środka nie przewidują przepisy powyższej ustawy o dostępie do informacji publicznej, a przywołany przez organ jej art.17 ust. 2 oczywiście nie ma w sprawie zastosowania nie tylko ze względów podmiotowych, ale też dlatego, że dotyczy on sytuacji w razie wydania decyzji odmownych lub umarzających postępowanie, które w sprawie nie zapadły. Nie jest także wymagane poprzedzenie takiej skargi środkiem uregulowanym w przepisie art.52 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), ponieważ nie dotyczy ona aktu ani czynności, dla skuteczności zaskarżenia których konieczne jest uprzednie wezwanie do usunięcia naruszenia prawa. Nota bene wyczerpanie go miałoby miejsce w każdym przypadku wezwania do zmiany zajętego stanowiska, bez względu na to, jak pismo w tym zakresie zostało nazwane przez stronę. Przepis art. 52 § 3 i 4 Ppsa wyraźnie odnosi się do aktów i czynności, a więc nie obejmuje bezczynności. Pogląd ten wydaje się być już ugruntowany w orzecznictwie (p. przykładowo wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 czerwca 2007 r., sygn. akt II SAB/Wa 175/06 – LEX nr 340013), opowiadającym się obecnie przeciwko tezie zaprezentowanej przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w wyroku z dnia 27 maja 2004 r., sygn. akt II SAB/Op 1/04,ONSAiWSA z 2005 r., nr 2, poz. 23).

Z tych powodów można było przejść do merytorycznego badania sprawy. Skarżący zaczepia bezczynność organu polegającą na braku udostępnienia pisma zawierającego w jego ocenie informację publiczną. Zatem wpierw należało ocenić czy treść owego pisma stanowi informację publiczną w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. W przekonaniu obecnego składu Sądu odpowiedź na to pytanie jest pozytywna. Materia informacji publicznej nie została w obowiązującym porządku prawnym uregulowana w sposób klarowny. Wszak z reguły zamieszczonej w art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, orzecznictwa unijnego oraz przepisów cytowanej ustawy z 6 września 2001 r., wywieść można szerokie rozumienie tego pojęcia. Art. 1 ust.1 przywołanej ustawy definiuje informację publiczną jako każdą informację o sprawach publicznych, precyzując jej zakres w art.6. Po myśli jej art. 4 ust.1 obowiązane do jej udzielenia są organy władzy publicznej oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne. Można zatem stwierdzić, że w uproszczeniu informacja publiczna to zbiór danych, które te organy i podmioty tworzą lub nimi dysponują w ramach wykonywanej działalności publicznej. Cytowana ustawa przyjęła jako zasadę szeroki dostęp do informacji publicznej, stanowiąc, w art. 2 ust.1, że przysługuje on każdemu, oczywiście do granic chronionych prawem (p. art.5), precyzując w art.3 ust. 1, art. 7 ust.1, art. 11 sposoby jego realizacji. Regułą jest też upublicznianie działań organów państwowych. Jak głosi art. 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuraturze (Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39 ze zm.) zadaniem prokuratury jest strzeżenie praworządności oraz czuwanie nad ściganiem przestępstw. Prokuratura jest zatem organem państwowym spełniającym doniosłe funkcje. Niepodobna przeto twierdzić, aby jej działania miały być objęte specjalną ochroną przed upublicznieniem na gruncie przepisów o dostępie do informacji publicznej, chyba że wynika to z innych szczególnych obowiązujących ją przepisów, przykładowo postępowania karnego.

Przedmiotem żądania skarżącego zgłoszonego w postępowaniu administracyjnym jest pismo wytworzone przez organ prokuratury w toku realizacji działań wynikających z przyznanych tej władzy publicznej uprawnień, a więc w ramach wykonywania przezeń zadań publicznych. Przepis art. 6 ust. 1 pkt 4 cytowanej ustawy z dnia 6 września 2001 r. stanowi, że informacją publiczną jest informacja o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia i stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających, jak też treść innych wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej (lit. c). Natomiast w ust.2 tego przepisu powiada się, że dokumentem urzędowym w rozumieniu ustawy jest treść oświadczenia woli lub wiedzy, utrwalona i podpisana w dowolnej formie przez funkcjonariusza publicznego w rozumieniu przepisów Kodeksu karnego, w ramach jego kompetencji, skierowana do innego podmiotu lub złożona do akt sprawy. W przekonaniu Sądu żądany w sprawie dokument jak najbardziej odpowiada tej regulacji oraz przywołanej definicji. Pismo, o jakie chodzi w sprawie nie jest pismem prywatnym, a mieści się w ramach urzędowego (publicznego) działania organu, nie jest pismem nadzorczym sensu stricte (jak stwierdził to organ, chociaż i tego rodzaju pismo nie powinno być z zasady wyłączone spod udostępnienia), nie jest też pismem procesowym w sprawie karnej, ani pismem załatwiającym skargę w trybie skargowym (nota bene skarga w tej materii podlegałaby odrzuceniu, jako że sąd administracyjny nie zajmuje się problematyką skargową). Zatem jest innego rodzaju pismem z zakresu działalności publicznej organów prokuratury. Nie mają do niego zastosowania przepisy kodeksu postępowania karnego, gdyż nie jest to pismo w sprawie (tak stwierdzono w toku rozprawy sądowej, podając, iż pisma tego rodzaju jakkolwiek mają nadaną sygnaturę sprawy, są przechowywane w aktach podręcznych – co na marginesie budzi zastrzeżenia), ani przepisy k.p.a. dotyczące skarg. W tym miejscu godzi się tylko wskazać, że w ocenie Sądu skarżący uruchomił dwa tory postępowań – skargowe i w zakresie informacji publicznej, które jakby wyniknęło z tego pierwszego zakresu. Dostępu do informacji publicznej domagał się na kanwie skargi i prowadzonego postępowania karnego, co wszak nie zmienia charakteru tego żądania. Wniosek ten jest tym bardziej uzasadniony, że skarżącemu w trybie skargowym udzielono informacji innej treści niż wynikająca z przedmiotowego pisma. Analiza powyższych okoliczności prowadzi do konkluzji, że pismo prokuratora nadrzędnego do prokuratora prowadzącego postępowanie przygotowawcze mające charakter tzw. pisma instrukcyjnego (nie będące pismem procesowym w tej sprawie) mieści się w zakresie informacji publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.). Nie jest zatem trafny odmienny pogląd Prokuratury prezentowany w niniejszej sprawie. A skoro tak, to droga sądowoadministracyjna w tej materii jest otwarta.

O skuteczności skargi na bezczynność organu administracyjnego można mówić wówczas, gdy właściwy organ nie wykonuje w terminie nałożonego nań prawem obowiązku, bądź nie czyni tego w sposób przewidziany prawem. Przy czym bezczynność ma miejsce zarówno w razie braku działania ze strony organu, jak też w razie odmowy podjęcia czynności czy wydania aktu (tak Jerzy Świątkiewicz w Komentarzu do ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, Białystok 1999 r., str.107). W myśl art.149 Ppsa, uwzględniając skargę sąd administracyjny zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności albo stwierdzenia lub uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Utrwalony jest pogląd, wedle którego udostępnienie informacji publicznej następuje w drodze czynności materialno-technicznej. Ta czynność, czy też bezczynność w tej materii, podlega kontroli sądu administracyjnego z mocy art. 3 § 2 pkt 4 i pkt 8 Ppsa. Natomiast w razie zaistnienia podstaw do odmowy udostępnienia informacji publicznej wydaje się decyzję opartą o przepis art. 16 ust.1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, która podlega kontroli sądu administracyjnego z mocy art. 3 § 2 pkt 1 Ppsa, zaś bezczynność w tym zakresie z mocy jego pkt 8. W niniejszej sprawie skarżącemu ani nie udostępniono informacji, ani też nie wydano decyzji odmownej. Prowadzi to do konkluzji, że skarga zaczepiająca bezczynność jest zasadna.

Wobec powyższego uwzględniono ją, nakazując rozpoznanie wniosku, przy czym z uwagi na niemożność przesądzenia sposobu jego załatwienia nie zobowiązano organu do wydania aktu lub dokonania czynności. Jego rzeczą będzie zatem bądź udostępnienie żądanego pisma, bądź wydanie decyzji odmownej w razie zaistnienia przesłanek uzasadniających to rozstrzygnięcie, w szczególności uregulowanych w art. 5 ust.1 i art. 22 ust.1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Konieczne więc będzie ustalenie charakteru informacji zawartych w żądanym piśmie i w zależności od jego wyniku wybór właściwego sposobu załatwienia sprawy.

Co mając uwadze, na zasadzie art. 149 Ppsa, Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji niniejszego wyroku.