Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Małgorzata Roleder (spr.), Sędziowie asesor sądowy WSA Marta Joanna Czubkowska, sędzia WSA Elżbieta Lemańska, Protokolant st. sekretarz sądowy Katarzyna Derewońko, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 10 stycznia 2023 r. sprawy ze skargi T. G. A. na decyzję Wojewody P. z dnia [...] lipca 2022 r. nr [...] w przedmiocie zatwierdzenia projektu zagospodarowania terenu i projektu architektoniczno-budowlanego i udzielenia pozwolenia na budowę oddala skargę

Zaskarżoną decyzją z [...] lipca 2022 r. nr [...] Wojewoda P. utrzymał w mocy decyzję Starosty W. nr [...] z dnia [...] stycznia 2022r. zatwierdzającą projekt zagospodarowania terenu i projekt architektoniczno-budowlany oraz udzielającą D. K. pozwolenia na budowę budynku handlowo-usługowego sieci B. lokalizowanego na działkach o nr ew.[...], położonych w obrębie gruntów m. C. przy ul. K.. Powyższa decyzja wydana została w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

Wnioskiem z 13 kwietnia 2021 r. D. K. (dalej powoływany jako "Inwestor") wystąpił o pozwolenie na budowę na opisaną powyżej - inwestycję. Do wniosku dołączył 3 egzemplarze projektu zagospodarowania terenu i projektu architektoniczno – budowlanego oraz oświadczenie projektanta o możliwości podłączenia projektowanego obiektu do istniejącej sieci ciepłowniczej.

Starosta W. decyzją z dnia [...] lipca 2021 r. nr [...] (znak: [...]) zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia na opisaną na wstępie inwestycję.

Na skutek odwołania T. G. A. (dalej powoływanej jako: "Skarżąca"), Wojewoda P. decyzją z dnia [...] października 2022 r. nr [...]uchylił w całości zaskarżoną decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji.

W toczącym się ponownie postępowaniu Starosta W. uznał, że przedłożony po uzupełnieniu, do zatwierdzenia projekt zagospodarowania terenu i projekt architektoniczno - budowlany, jest kompletny oraz zgodny z uchwałą Nr [...]Rady Miejskiej w C. z dnia [...] maja 2020r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru przestrzeni publicznej miasta C. (powoływanej dalej w skrócie: "m.p.z.p."). Obszar, na którym planowana jest inwestycja oznaczony został w tym planie symbolem U5 o przeznaczeniu terenu pod zabudowę usługową nieuciążliwą z wyłączeniem usług oznaczonych w katalogu Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) jako sekcje: O - usługi administracji publicznej i obrony narodowej; usługi w zakresie obowiązkowych zabezpieczeń społecznych, P - edukacja, Q - usługi w zakresie opieki zdrowotnej i pomocy społecznej, R - usługi kulturalne, rozrywkowe, sportowe i rekreacyjne (§ 4 pkt. 25 lit 1, m, n, o – m.p.z.p.).

Na podstawie powyższych ustaleń Starosta W. decyzją z dnia [...] stycznia 2022r. nr [...] zatwierdził projekt zagospodarowania terenu oraz projekt architektoniczno-budowlany i udzielił D. K. pozwolenia na budowę budynku handlowo-usługowego sieci B. wraz z urządzeniami infrastruktury technicznej zlokalizowanego na działkach o nr ew. [...], położonych w obrębie gruntów m. C. przy ul. K.

Odwołanie od ww. decyzji złożyła T. G. A. zarzucając jej rażące naruszenie prawa oraz wnosząc o jej wyeliminowanie z obiegu prawnego. W uzasadnieniu wskazała, że pomimo złożonego uzupełnienia, projekt budowlany nadal nie jest spójny z wnioskiem, projekt zagospodarowania terenu nie został sprawdzony i podpisany przez projektanta sprawdzającego, a przedstawiony w projekcie bilans terenu nie jest zgodny z § 3 pkt 7 m.p.z.p. W ocenie Skarżącej projekt przewiduje nieadekwatne do obsługi takiej inwestycji rozwiązania projektowe dotyczące śmietnika, którego powierzchnia wynosi 3 m2, a szacunkowa ilość odpadów stałych wynosi 15 kg na dobę. W tym zakresie Skarżąca wniosła o zobligowanie Inwestora do przedłożenia wyliczeń i symulacji z zakresu akustyki, z których jednoznacznie będzie wynikało, iż zastosowane rozwiązania projektowe nie spowodują ponadnormatywnego hałasu w obrębie jej nieruchomości.

W dniu 18 marca 2022 r. do organu II instancji wpłynęło pismo Inwestora wyjaśniające, że obecnie na działce objętej wnioskiem znajduje się dworzec autobusowy, którego funkcjonowanie (w tym hałas) nie przeszkadza autorce odwołania, podczas gdy obawia się ona dostaw towarów od strony jej nieruchomości i związanych w tym zakresie uciążliwości. W dalszej części pisma Inwestor podkreślił, że dostawy towaru będą odbywały się tylko w dzień i będą trwały zaledwie pół godziny, a ponadto po zrealizowaniu inwestycji około 20 osób znajdzie zatrudnienie.

Wojewoda P. nie podzielił argumentacji wniesionego odwołania i decyzją z dnia [...] lipca 2022 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] stycznia 2022r.

Przywołując treść art. 35 ust. 1 ustawy Prawo budowlane organ w pierwszej kolejności wskazał, jakie wymogi powinny być spełnione, aby mógł być zatwierdzony projekt budowlany oraz wydane pozwolenie na budowę. Ustalił, że przedmiotem prowadzonego postępowania jest budowa budynku handlowo usługowego sieci B., a działka, na której projektowana jest inwestycja objęta jest m.p.z.p., zatwierdzonym uchwałą Rady Miejskiej w C. z dnia [...] maja 2020 r. nr [...]. Nawiązując do treści tego planu organ stwierdził, że obszar, na którym planowana jest przedmiotowa inwestycja oznaczono symbolem U5 - zabudowa usługowa nieuciążliwa z wyłączeniem usług oznaczonych w PKWiU jako sekcje: O, P, Q, R, a uregulowania szczegółowe dotyczące ww. obszaru zostały zawarte w § 45 planu. I tak, zgodnie z tą regulacją wskaźniki kształtowania zabudowy i zagospodarowania terenu oraz gabaryty budynków: maksymalna wysokość zabudowy dla budynków gospodarczych i garażowych wynosi - 6 m, a dla pozostałych budynków – 9 m, forma dachu i ukształtowanie połaci dachowych: dach stromy, dopuszcza się dach płaski w przypadku rozbudowy istniejących obiektów z dachem płaskim oraz dla budynków gospodarczych, intensywność zabudowy w przedziale od 0,05 do 1,0, maksymalna powierzchnia zabudowy - 35%, minimalny udział procentowy powierzchni biologicznie czynnej - 30%.

Dalej, jak ustalił Wojewoda P., przedmiotowy budynek został zaprojektowany jako jednokondygnacyjny z dachem o koncie nachylenia połaci dachowych 25°, przykryty blachą płaską na rąbek stojący w kolorze szarym RAL 7037. Na terenie inwestycyjnym zaprojektowano 47 miejsc postojowych, w tym 2 miejsca dla osób niepełnosprawnych, natomiast 37 ze wszystkich miejsc zaprojektowane zostało z EKOKRATY N30 zapewniającej zachowanie terenu w formie czynnej biologicznie. Wejście główne zaprojektowane zostało w elewacji frontowej południowo wschodniej. Wysokość projektowanego budynku usługowego wynosi 8,94 m. Teren inwestycji położony jest w strefie ochrony konserwatorskiej zachowanych elementów zabytkowego układu przestrzennego C., dlatego też Inwestor przedłożył pozwolenie P. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków z dnia [...} marca 2021 r.

Odnosząc się natomiast do zarzutu skarżącej dotyczącego nieprawidłowego przyjęcia do wyliczenia wskaźnika powierzchni zabudowy działki budowlanej składającej się z dwóch działek ewidencyjnych i przekroczenia tego wskaźnika, Wojewoda wyjaśnił, że wprawdzie w planie miejscowym nie zostało określone co należy rozumieć przez pojęcie działki budowlanej, tym niemniej pojęcie to można odnaleźć w § 3 pkt 1a rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2012r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j Dz.U z 2019 poz. 1065, dalej w skrócie: "rozporządzenie MI"). Zgodnie z tym uregulowaniem pod pojęciem działki budowlanej należy rozumieć nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z rozporządzenia, odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego. Dodatkowo nawiązując do pojęcia "działki budowlanej" zdefiniowanego w art. 2 pkt 12 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz w art. 4 pkt 3a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, organ przyjął, iż tak samo jak kilka działek ewidencyjnych może stanowić jedną działkę budowlaną, tak część działki ewidencyjnej może być w określonych uwarunkowaniach planistycznych, uznana za działkę budowlaną. W konsekwencji stwierdził że działki objęte zakresem skarżonej inwestycji objęte są w ramach planu miejscowego tym samym sposobem zagospodarowania i stanowią własność tego samego Inwestora, tym samym uprawnione było uznanie przez Starostę W., iż obie działki ewidencyjne stanowią jedną działkę budowlaną, w odniesieniu do której należało ustalić wymagane wskaźniki planowanej zabudowy przewidziane w planie miejscowym dla terenu oznaczonego jako U5. W konsekwencji Wojewoda nie znalazł podstaw aby stwierdzić przekroczenie maksymalnego wskaźnika powierzchni zabudowy, który według planu miejscowego wynosi 35%, a w przypadku planowanej inwestycji - 23,56% (pkt 5 "Zestawienie powierzchni zabudowy obiektu budowlanego" str. 6 projektu budowlanego).

Nawiązując z kolei do zarzutu nieprawidłowego rozwiązania projektowego śmietnika, Wojewoda P. stwierdził, że zgodnie z § 17.1 pkt 9 ppkt 9 m.p.z.p., miejsca do czasowego gromadzenia odpadów (śmietniki) należy realizować jako pomieszczenia w budynkach lub jako obiekty zadaszone, z nieprzeziernymi ścianami (z wyjątkiem furtek, które mogą być ażurowe), o konstrukcji i gabarytach uwzględniających selektywne zbieranie odpadów, w tym segregację odpadów na miejscu (w śmietniku). Jak wynika zaś z projektu miejsce przeznaczone do ustawienia kontenerów na odpady zlokalizowane jest na zewnątrz budynku oddalonym co najmniej 10 m od drzwi i okien do budynków przeznaczonych na pobyt ludzi oraz 3 m od granicy działki budowlanej. Według załączonego projektu budowlanego odpady technologiczne będą usuwane na bieżąco bez składowania pośredniego z zachowaniem ich segregacji (pkt. 2.13 "Odpady" projekt architektoniczno budowlany str. 10). Z projektu wynika również, iż miejsce to będzie utwardzone i mające bezpośredni dostęp dla służb miejskich oraz wyspecjalizowanych samochodów ciężarowych, a więc spełnia wymogi określone w § 17.1 pkt 9 podpunkt 9 planu oraz w § 22 rozporządzenia MI, a lokalizacja tego miejsca wpisuje się w obwarowania określone w § 23 ust. 1 tego rozporządzenia. Dodatkowo projekt został bez zastrzeżeń uzgodniony pod wglądem wymagań higienicznych i zdrowotnych przez uprawnionego rzeczoznawcę. Powyższe ustalenia, zdaniem Wojewody, dowodzą, że miejsce do czasowego składowania odpadów zostało zaprojektowane zgodnie z obowiązującymi w tym zakresie – przepisami prawa miejscowego oraz rozporządzenia MI.

Wojewoda P. po przeanalizowaniu akt sprawy stwierdził także, że zgodnie z projektem dla samochodów ochrony przeciwpożarowej zapewniony został dojazd poprzez drogi wewnętrzne. Droga pożarowa jest oddalona od obiektu o 5-15 m, a jej szerokość wynosi mi.. 4 m, zaopatrzenie w wodę do celów przeciwpożarowych do zewnętrznego gaszenia pożaru jest zapewnione dla budynku w ilości 20 dm3/s z dwóch hydrantów zewnętrznych usytuowanych w odległościach od 75 m do 150 m od budynku, a dokumentacja projektowa została uzgodniona z rzeczoznawcą do spraw zabezpieczeń przeciwpożarowych. Na tej podstawie uznał, iż wszystkie wymogi ppoż. zostały spełnione, a zarzucany przez Skarżącą brak wskazania na projekcie zagospodarowania terenu lokalizacji drogi pożarowej nie może przesądzać o eliminacji skarżonej decyzji z obiegu prawnego.

Końcowo za niezasadny Wojewoda uznał też wniosek Skarżącej o zobligowanie Inwestora do przedłożenia wyliczeń i symulacji z zakresu akustyki, z których jednoznacznie będzie wynikało, że zastosowane rozwiązania projektowe i techniczne nie spowodują ponadnormatywnego hałasu w obrębię jej nieruchomości. Wskazując na regulację z § 323 rozporządzenia MI, organ II instancji podkreślił, że ze zgromadzonej dokumentacji wynika, iż wentylatory oraz centrale wentylacyjne i chłodnicze zlokalizowane zostały na elewacji północno-zachodniej od strony niezabudowanej (wąskiej) działki nr ew. [...]. Ponadto rampa rozładunkowa od strony działki nr [...] wyposażona zostanie w ekran dźwiękochłonny (wg. odrębnego opracowania). Powyższe rozwiązania w ocenie organu odwoławczego są wystarczające na tym etapie aby udzielić pozwolenia na przedmiotową inwestycję. Ponadto, jak podkreślił, Wojewoda udowodnienie uciążliwości ciąży na osobie wnoszącej takie zastrzeżenia, a nie na organie. Stąd też organ odwoławczy nie był uprawniony do zobligowania Inwestora do przedłożenia symulacji akustycznych. Tym bardziej, że po realizacji inwestycji Skarżąca (w sytuacji uciążliwości hałasowej) może zwrócić się w tym zakresie do starosty lub wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska (WIOŚ). Odnosząc się natomiast do żądania dotyczącego zaprojektowania rampy dostawczej z innej strony przedmiotowego budynku organ odwoławczy wyjaśnił, iż nie posiada kompetencji do narzucania Inwestorowi rozwiązań projektowych dotyczących inwestycji. Podsumowując organ I instancji stwierdził, że zatwierdzony projekt budowlany i udzielone pozwolenie na budowę budynku handlowo-usługowego sieci B. wraz z urządzeniami infrastruktury technicznej lokalizowanego na działkach o nr ew.[...], położonych w obrębie gruntów m. C. są zgodne z obowiązującymi przepisami prawa.

Skargę na decyzję Wojewody P. wniosła T. G. A. zarzucając jej naruszenie:

1) art. 35 ust. 3 ustawy Prawo budowlane poprzez jego błędne niezastosowanie, tj. nienałożenie postanowieniem na Inwestora obowiązku usunięcia nieprawidłowości stwierdzonych przez organ I instancji dotąd nie usuniętych;

2) art. 35 ust. 3 ustawy Prawo budowlane poprzez jego błędne zastosowanie i uznanie, że uchybienia projektowe wskazane w odwołaniu od decyzji organu I stopnia zostały naprawione w toku postępowania administracyjnego;

3) art. 51 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo budowlane poprzez jego niezastosowanie wobec rozbieżności między projektem, a stanem istniejącym, z czego wynikały liczne odstępstwa, które będą musiały być poczynione w toku procesu budowlanego wbrew projektowi;

4) art. 8 kpa poprzez naruszenie zasady równego traktowania stron, w szczególności poprzez uniemożliwienie Skarżącej zapoznania się z wyprzedzeniem z projektami decyzji o pozwoleniu na budowę oraz nierozpoznania jej wniosków dowodowych, w szczególności o przeprowadzenie pomiaru akustycznego na jej nieruchomości;

5) art. 144 k.c. poprzez jego niezastosowanie i nieuwzględnienie, że z nieruchomości Inwestora będą emitowane uciążliwości w postaci hałasu i zanieczyszczeń na działkę Skarżącej (tj. immisje), co narusza jej interes prawny, a w konsekwencji art. 74 Konstytucji RP.

Powołując się na powyższe zarzuty Skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz decyzji organu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania bądź o stwierdzenie ich nieważności jako decyzji wydanych z rażącym naruszeniem prawa.

W uzasadnieniu Skarżąca podkreśliła, że pomimo złożonego uzupełnienia, wniosek Inwestora o wydanie pozwolenia (ostatecznego) na budowę nadal nie jest spójny z projektem zagospodarowania terenu oraz z projektem architektoniczno-budowlanym. Tytuł wniosku uwzględnia wyłącznie budynek handlowo-usługowy wraz z urządzeniami infrastruktury technicznej, natomiast dokumentacja techniczna projektu uwzględnia również parking na 47 miejsc postojowych, budowę pylonu masztu reklamowego, ekranu akustycznego oraz kasę autobusową, której lokalizacja nie została wskazana w projekcie zagospodarowania terenu, a w zestawieniu powierzchni została opisana jako obiekt o powierzchni zabudowy 5,0 m2.

Skarżąca zaakcentowała również, że bilans terenu należało sporządzić dla całego obszaru opracowania. Plan miejscowy dzieli się bowiem na tereny, a tereny dzielą się na działki, które należy obliczyć w proporcjach zgodnie z wytycznymi dla danych terenów. Skoro teren opracowania projektu to dwie odrębne działki, to wskaźniki należało rozpatrywać dla każdej z działek osobno. Działka o nr ew. [...] o powierzchni 3242 m2, gdzie zgodnie z planem miejscowym maksymalna powierzchnia zabudowy to 35%, tak więc powierzchnia zabudowy dla w/w działki wynosi maksymalnie 1134,7 m2. Projektowany budynek handlowo-usługowy posiada natomiast powierzchnię zabudowy 1185,50 m2 i jest w całości zlokalizowany na w/w działce, przez co przekracza parametry zabudowy dla tej działki o 50,8 m2. Podsumowując autorka skargi doszła do wniosku, że bilans terenu nie spełnia parametrów zabudowy określonych w § 45 m.p.z.p..

Skarżąca zwróciła też uwagę, że w projekcie uwzględniono zewnętrzne instalacje dla budynku zapewniające możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, jednak figurują one wyłącznie w legendzie, natomiast w projekcie zagospodarowania terenu nie można odnaleźć zbiornika z gazem, ponadto przyłącze teletechniczne na projekcie oznaczone jest tym samym kolorem co instalacja gazowa, tak więc zupełnie nie wiadomo, gdzie faktycznie znajduje się ów zbiornik z gazem. Brak również w projekcie opisów instalacji, które wymienione są w legendzie, przez co projekt zagospodarowania terenu jest nieczytelny. Nadto w projekcie zagospodarowania terenu nie ma lokalizacji zakresu drogi pożarowej. Za niepokojący Skarżąca uznała również fakt, że na terenie inwestycji planowany jest śmietnik ulokowany w północno-wschodniej części działki oraz że nie posiada on utwardzonego dojścia, przez co niemożliwe będzie właściwe opróżnienie kontenerów zlokalizowanych w altanie śmietnikowej

Kolejny problem, na który zwróciła uwagę strona skarżąca, a który jej zdaniem został zbagatelizowany przez Wojewodę, to hałas. Jak podkreśliła dom w C. jest miejscem, gdzie chciałabym wrócić na emeryturę i mieć względny spokój, stąd też najlepszym rozwiązaniem chroniącym mieszkańców okolic działki "budowlanej" byłoby zaprojektowanie rampy dostawczej z innej strony planowanego budynku B.

Reasumując Skarżąca uznała, iż zaskarżona decyzja wydana została bez właściwej oceny materiału dowodowego zebranego w toku postępowania administracyjnego oraz z naruszeniem przepisów prawa budowlanego.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda P. wniósł o jej oddalenie jako bezzasadnej.

W piśmie procesowym z dnia 5 grudnia 2022r. Skarżąca zaakcentowała, że najistotniejszą konsekwencją wydanej decyzji, godzącą w jej słuszny interes będą immisje (nadmierny hałas z systemu wentylacyjnego, zapachy, wibracje), które powstaną po posadowieniu projektowanego budynku. Drugą zaś wadą przyjętego projektu, który zdaniem Skarżącej, nie uwzględnił oddziaływania na nieruchomości sąsiednie, jest sposób wykonania śmietników sklepowych i drogi do nich prowadzącej. Skarżąca wyraziła w tym zakresie realną obawę, że na jej nieruchomość będzie docierał nie tylko nieprzyjemny zapach, ale i pojawią się gryzonie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem kontroli sądowej jest decyzja Wojewody P. z dnia [...] lipca 2022 r., którą utrzymano w mocy decyzję Starosty W. z dnia [...] stycznia 2022r. zatwierdzającą projekt zagospodarowania terenu i projekt architektoniczno-budowlany oraz udzielającą Inwestorowi pozwolenia na budowę budynku handlowo-usługowego sieci B. zlokalizowanego na działkach o nr ew. [...], położonych w obrębie gruntów m. C. przy ul. K.

Podstawę prawną zaskarżonych decyzji stanowią przepisy ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 2351, zwanej dalej: "P.b."), w brzmieniu obowiązującym po zmianach wprowadzonych ustawą z dnia 13 lutego 2020 r. o zmianie ustawy - Prawo budowlane oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 471), której przepisy w zasadniczej części weszły w życie w dniu 19 września 2020 r.

Zgodnie z art. 35 ust. 1 tej ustawy przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę lub odrębnej decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego organ administracji architektoniczno-budowlanej sprawdza:

1) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu oraz projektu architektoniczno-budowlanego z: (a) ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i innymi aktami prawa miejscowego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu; (b) wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności określonymi w decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach, o której mowa w art. 71 ust. 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, (c) ustaleniami uchwały o ustaleniu lokalizacji inwestycji mieszkaniowej;

2) zgodność projektu zagospodarowania działki lub terenu z przepisami, w tym techniczno-budowlanymi;

3) kompletność projektu zagospodarowania działki lub terenu oraz projektu architektoniczno-budowlanego, w tym dołączenie: a) wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń i sprawdzeń, b) informacji dotyczącej bezpieczeństwa i ochrony zdrowia, o której mowa w art. 20 ust. 1 pkt 1b; c) kopii zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7, dotyczącego projektanta i projektanta sprawdzającego; d) oświadczeń, o których mowa w art. 33 ust. 2 pkt 9 i 10;

4) posiadanie przez projektanta i projektanta sprawdzającego odpowiednich uprawnień budowlanych oraz aktualność zaświadczenia, o którym mowa w art. 12 ust. 7.

Powyższy przepis reguluje zakres obowiązków organu architektoniczno-budowlanego, mających na celu sprawdzenie projektu budowlanego w fazie wyjaśniającej postępowania administracyjnego. W razie stwierdzenia naruszeń w ww. zakresie, właściwy organ nakłada postanowieniem obowiązek usunięcia wskazanych nieprawidłowości, określając termin ich usunięcia (vide: art. 35 ust. 3 P.b.). W przypadku zaś spełnienia tych wymagań, a także wymagań zawartych w art. 32 ust. 4 P.b. właściwy organ nie może odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę – o czym stanowi art. 35 ust. 4 P.b. Przepis ten nie dopuszcza więc jakiejkolwiek uznaniowości w sprawie wydania pozwolenia na budowę, ani też możliwości uzależnienia wydania go od spełniania warunków innych niż te przewidziane ustawowo (np. od zgody sąsiadów). Organ nie może zatem odmówić wydania decyzji o pozwoleniu na budowę, jeżeli przedłożony do zatwierdzenia projekt budowlany spełnia wymagania określone w art. 35 ust. 1 P.b., a inwestor dopełnił czynności wymienionych w art. 32 ust. 4 P.b. Nadmienić również należy, że postępowanie w sprawie pozwolenia na budowę jest postępowaniem wnioskowym i ograniczone jest zakresem wniosku inwestora. Organ administracji architektoniczno-budowlanej sprawdza zgodność projektu budowlanego z przepisami prawa, natomiast nie posiada kompetencji do korygowania zamierzeń inwestycyjnych, bowiem takie uprawnienie posiada wyłącznie inwestor.

Pierwszym z obowiązków organu architektoniczno-budowlanego jest zbadanie zgodności projektu zagospodarowania działki i zaproponowanych w projekcie budowlanym rozwiązań z ustaleniami aktu planistycznego obowiązującego na obszarze obejmującym teren inwestycji. Jak podkreśla się w orzecznictwie, analiza ta ma istotne znaczenie, bowiem plan miejscowy określa w sposób wiążący m.in.: przeznaczenie i sposób zagospodarowania terenu, parametry oraz wskaźniki kształtowania zabudowy i jej intensywności, a także reguluje sposób wykonywania prawa własności, które – co należy wyraźnie podkreślić - nie jest prawem absolutnym i może podlegać ograniczeniom ustanowionym w ustawie, o czym stanowi art. 64 § 3 Konstytucji RP (por. wyrok WSA w Szczecinie z dnia 4 października 2018 r. II SA/Sz 641/2018, Lex nr 2578583).

Zasadniczą kwestią w rzeczonej sprawie była więc ocena zgodności przedłożonego przez Inwestora projektu zagospodarowania terenu i projektu architektoniczno-budowlanego budynku handlowo-usługowego sieci B., zlokalizowanego na działkach o nr ew. [...], położonych w obrębie gruntów m. C., z ustaleniami obowiązującego na tym terenie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Wskazać należy, że działki Inwestora o numerach ewidencyjnych [...] położone są na terenie, na którym obowiązują ustalenia m.p.z.p. dla obszaru przestrzeni publicznej miasta C., zatwierdzonego uchwałą Rady Miejskiej w C. z dnia [...] maja 2020 r. nr [...]. Jak podano w decyzji Wojewody, a ustaleń tych nie zanegowała Skarżąca, ww. działki Inwestora o nr ew. [...], zlokalizowane są na terenie oznaczonym w planie symbolem U5 o przeznaczeniu pod zabudowę usługową nieuciążliwą w wyłączeniem usług oznaczonych w PKWiU jako sekcje: O, P, Q i R. W ramach zasad kształtowania zabudowy oraz wskaźników zagospodarowania terenu w § 45 ust. 2 pkt d) ww. planu przewidziano: wskaźnik powierzchni zabudowy - maksymalnie 35% powierzchni, oraz wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej - min. 30%.

Zarzut skargi co do niezgodności projektowanej inwestycji z ww. planem dotyczył przekroczenia maksymalnego wskaźnika powierzchni zabudowy. W ocenie Skarżącej organ w sposób nieuprawniony przyjął bowiem do wyliczenia ww. wskaźnika działkę budowlaną składającą się z dwóch odrębnych działek ewidencyjnych o nr ew.[...], podczas gdy wskaźniki należało rozpatrywać dla każdej z tych działek osobno. Wojewoda P. stanął z kolei na stanowisku, że skoro działka inwestycyjna składa się z dwóch działek gruntu, oznaczonych w ewidencji gruntów i budynków jako działki: [...], to dla zamierzenia budowlanego przy obliczaniu wskaźników zagospodarowania terenu należy uwzględnić całą powierzchnię działki budowlanej, o powierzchni równej sumie powierzchni obu działek ewidencyjnych, a nie tylko powierzchnię poszczególnych działek.

W ocenie sądu rację w tym zakresie należy przyznać organom architektoniczno-budowlanym. Jak zasadnie bowiem wyjaśniono w zaskarżonej decyzji, skoro w planie miejscowym nie zostało określone co należy rozumieć przez pojęcie działki budowlane, to definicji tego pojęcia należy poszukać w § 3 pkt 1a rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2012r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (t.j Dz.U. z 2019r. poz. 1065), który pod pojęciem działki budowlanej rozumie nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z rozporządzenia, odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego. Organy trafnie też nawiązały do definicji działki budowlanej określonej w art. 2 pkt 12 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2021r., poz. 741, dalej jako "u.p.z.p."), przyjmując, że pod pojęciem tym należy rozumieć nieruchomość gruntową lub działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej spełniają wymogi realizacji obiektów budowlanych wynikające z odrębnych przepisów i aktów prawa miejscowego. W kontekście powyższych regulacji trafna jest konkluzja Wojewody P. o dopuszczalności realizacji inwestycji na więcej niż jednej działce ewidencyjnej, które należy traktować jako jedną działkę budowlaną. Nie ulega bowiem wątpliwości okoliczność, że pojęcie działki budowlanej w rozumieniu zapisów planu miejscowego może dotyczyć, tak jednej działki ewidencyjnej, jak też kilku takich działek, na których inwestor zechce realizować zamierzenie inwestycyjne. Skoro w przedmiotowej sprawie Inwestor objął swoim wnioskiem dwie działki ewidencyjne o nr [...}, i obie te działki położone są na tym samym obszarze oznaczonym w miejscowym planie zagospodarowania terenu symbolem 5U, a zatem objęte są w ramach planu miejscowego tym samym sposobem zagospodarowania, oznacza to, że organy trafnie wzięły pod uwagę ich łączną powierzchnię do wyliczenia wymaganych dla terenu 5U wskaźników powierzchni zabudowy i powierzchni biologicznie czynnej.

Tym samym nie było uzasadnionych podstaw do stwierdzenia przekroczenia maksymalnego wskaźnika powierzchni zabudowy, który według planu miejscowego wynosi 35%, a w przypadku planowanej inwestycji wynosi 23,56 %, co potwierdza pkt 5 "Zestawienia powierzchni zabudowy obiektu budowlanego" dołączonego do projektu budowlanego. W konsekwencji organ słusznie doszedł do wniosku, że projektowana zabudowa jest zgodna z planistycznym przeznaczeniem terenu obowiązującym na obszarze inwestycji, a stanowisko Skarżącej, iż wnioskowana inwestycja została zaprojektowana z naruszeniem § 45 ww. planu jawi się jako pozbawione uzasadnionych podstaw.

W ocenie sądu organy orzekające w sprawie przeprowadziły prawidłową ocenę zgodności projektu budowlanego z przepisami ww. miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (o czym mowa wyżej) oraz przepisami techniczno-budowlanymi, dokonały sprawdzenia dokumentów złożonych przez Inwestora (wymaganych w świetle art. 33 ust. 2 P.b) oraz kompletności projektu budowalnego, posiadania wymaganych opinii, uzgodnień, pozwoleń, opracowań i sprawdzeń, a w konsekwencji wydały decyzję prawidłowo ją uzasadniając. Inwestor zgodnie z art. 32 ust. 4 pkt 2 P.b dołączył do wniosku o pozwolenie na budowę wymagane oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane oraz wykonany przez osoby uprawnione projekt budowlany. Wprawdzie Skarżąca wskazała na brak nazwiska projektanta sprawdzającego na opracowaniu projektu zagospodarowania terenu, tym niemniej powyższe uchybienie nie ma wpływu na prawidłowość załączonego projektu zagospodarowania terenu skoro w części pisemnej tego projektu widnieją nazwiska i podpisy wszystkich projektantów i projektantów sprawdzających, a w części rysunkowej nazwisko i podpis projektanta z zakresu architektury.

Ustosunkowując się zaś do podniesionego przez Skarżącą zarzutu naruszenia art. 144 Kodeksu cywilnego poprzez jego niezastosowanie i nieuwzględnienie, że z nieruchomości Inwestora będą emitowane uciążliwości w postaci hałasu, zapachów i wibracji, co narusza interes prawny Skarżącej i w konsekwencji art. 74 Konstytucji RP, należy przypomnieć, że projekt budowlany podlega ocenie wyłącznie z punktu widzenia zgodności z przepisami prawa w zakresie wynikającym z art. 35 ust. 1 P.b. Powyższe oznacza, że kontroli projektu budowlanego nie dokonuje się z punktu widzenia zgodności z zasadami współżycia-społecznego, zaś normy w stosunku do których należy odnosić poszczególne rozwiązania projektu muszą być normami wprowadzającymi konkretne obowiązki. Immisje (zakłócenia) organ ma więc obowiązek zbadać tylko w takim zakresie, w jakim są ujęte w ramy prawne. Przepis art. 144 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymywać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych – jest natomiast normą prawa cywilnego (sąsiedzkiego), której przestrzegania (jeśli chodzi o immisje niemierzalne) można dochodzić w postępowaniu przed sądem powszechnym, a nie w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę. Ponadto, jak słusznie zasygnalizowano w zaskarżonej decyzji, przy ustalaniu przeciętnej miary zakłóceń należy uwzględniać społeczno- gospodarcze przeznaczenie nieruchomości emitującej zakłócenia, jak też nieruchomości doznającej zakłóceń. Dopuszczalne są zatem takie zakłócenia, które wynikają z normalnej eksploatacji nieruchomości, na której umiejscowione jest źródło zakłóceń, zgodnie z jej społeczno-gospodarczym przeznaczeniem (tak m.in. NSA w wyroku z dnia 10 marca 2021 r. sygn. akt. II OSK 403/21, dostępny w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych).

W kontrolowanej sprawie, co wynika z akt postepowania administracyjnego i co zostało już zaakcentowane wyżej, działka inwestycyjna objęta jest obowiązującym na tym obszarze miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego dla obszaru przestrzeni publicznej miasta C. zatwierdzonego uchwałą Nr [...] Rady Miejskiej w C. z dnia [...] maja 2020 r. Obszar, na którym planowana jest przedmiotowa inwestycja oznaczono zaś symbolem U5 - zabudowa usługowa nieuciążliwa z wyłączeniem usług oznaczonych w PKWiU jako sekcje: O, P, Q, R (§ 4 pkt. 25 lit 1, m, n, o – m.p.z.p.). Zgodnie z § 4 pkt 29 tego planu przez zabudowę usługową należy rozumieć budynek lub zespół budynków z usługami nieuciążliwymi, będącymi w rozumieniu Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych: budynkami biurowymi (z wyłączeniem stacji paliw i budynków administracji publicznej), hotelami i budynkami zakwaterowania turystycznego, budynkami handlowo-usługowymi (budynkami handlu, gastronomi i usług), wraz z niezbędnymi urządzeniami, budynkami garażowymi i gospodarczymi. Organy trafnie zatem stwierdziły, że projektowana inwestycja w postaci budowy budynku handlowo usługowego sieci B., stanowi taki rodzaj inwestycji, który wpisuje się w przeznaczoną na tym terenie zabudowę usługową. W tym kontekście należy ocenić, że opisane przez Skarżącą źródła emitujące hałas i wibracje (w postaci skraplaczy systemów klimatyzacji, kompresorów, czy też dostaw) wynikają z normalnej eksploatacji nieruchomości, zgodnie z jej społeczno-gospodarczym przeznaczeniem. Ponadto, ze zgromadzonej dokumentacji wynika, iż wentylatory oraz centrale wentylacyjne i chłodnicze zlokalizowane zostały na elewacji północno-zachodniej od strony niezabudowanej działki o nr ew. [...], z kolei rampa rozładunkowa od strony działki nr [...] wyposażona zostanie w ekran dźwiękochłonny (wg. odrębnego opracowania). Powyższe rozwiązania, organ II instancji trafnie, uznał za wystarczające, aby udzielić wnioskowanego pozwolenia na realizację przedmiotowej inwestycji.

Konkludując, skoro projektowana inwestycja w postaci budynku handlowo-usługowego sieci B. wpisuje się w przeznaczony na tym terenie - zakres zabudowy usługowej, to jej realizacja sama w sobie nie może godzić w zasadę konstytucyjną z art. 74 Konstytucji RP, czy z założenia naruszać prawo własności Skarżącej. Tym bardziej, co też warto zaakcentować, że projekt budowlany został sporządzony przez uprawnionego projektanta, który zobligowany był sporządzić go zgodnie z obowiązującymi przepisami. Zgodnie zaś z regulacją § 323 rozporządzenia MI, budynki urządzenia z nim związane powinny być zaprojektowane i wykonane w taki sposób, aby poziom hałasu, na który będą narażeni użytkownicy lub ludzie znajdujący się w ich sąsiedztwie, nie stanowił zagrożenia dla ich zdrowia, a także umożliwiał im pracę, odpoczynek i sen w zadowalających warunkach. W tych okolicznościach zarzut naruszenia przez Wojewodę P. art. 144 k.c i art. 74 Konstytucji RP należy uznać za nieuzasadniony. Organ odwoławczy, wbrew przeświadczeniu Skarżącej, nie był też uprawniony do zobligowania Inwestora do przedłożenia symulacji akustycznych. Jak słusznie podkreślono w zaskarżonej decyzji, po realizacji inwestycji Skarżąca (w sytuacji uciążliwości hałasowej) może zwrócić się w tym zakresie do starosty lub wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska (WIOŚ).

Sąd nie podzielił też zarzutów Skarżącej, co do wadliwości rozwiązania projektowanego, zastosowanego do wykonania śmietników sklepowych i ich lokalizacji W tym zakresie należy przypomnieć, że zgodnie z § 23 ust. 1 rozporządzenia MI (w brzmieniu z daty wydania decyzji budowlanej) odległość miejsc na pojemniki i kontenery na odpady stałe, o których mowa w § 22 ust. 2 pkt 1 i 3, powinna wynosić co najmniej 10 m od okien i drzwi do budynków z pomieszczeniami przeznaczonymi na pobyt ludzi oraz co najmniej 3 m od granicy z sąsiednią działką. Zachowanie odległości od granicy działki nie jest wymagane, jeżeli osłony lub pomieszczenia stykają się z podobnymi urządzeniami na działce sąsiedniej. W § 17.1 pkt 9 ppkt 9 m.p.z.p. obwiązującego na obszarze projektowanej inwestycji określono natomiast, że miejsca do czasowego gromadzenia odpadów (śmietniki) należy realizować jako pomieszczenia w budynkach lub jako obiekty zadaszone, z nieprzeziernymi ścianami (z wyjątkiem furtek, które mogą być ażurowe), o konstrukcji i gabarytach uwzględniających selektywne zbieranie odpadów, w tym segregację odpadów na miejscu (w śmietniku).

Trafnie wskazuje zatem organ odwoławczy, odwołując się do projektu budowlanego, że projektowany śmietnik został usytuowany w odległości 10 m od najbliższego budynku oraz ponad 3 m od granic z sąsiednimi działkami (Projekt budowlany Projekt zagospodarowania działki, Część architektoniczna, część konstrukcyjna, Plan BIOZ, rys. 1 Plan sytuacyjno-wysokościowy). Sąd tę ocenę podziela. Według załączonego projektu budowlanego odpady technologiczne będą usuwane na bieżąco bez składowania pośredniego z zachowaniem ich segregacji (pkt. 2.13 "Odpady" projekt architektoniczno - budowlany str. 10). Z projektu wynika również bezspornie, że miejsce to będzie utwardzone i będzie miało bezpośredni dostęp dla służb miejskich oraz wyspecjalizowanych samochodów ciężarowych, a więc spełnia wymogi określone w § 17.1 pkt 9 podpunkt 9 planu oraz w § 22 rozporządzenia MI, a lokalizacja tego miejsca wpisuje się w obwarowania określone w § 23 ust. 1 tego rozporządzenia. Dodatkowo projekt został bez zastrzeżeń uzgodniony pod wglądem wymagań higienicznych i zdrowotnych przez uprawnionego rzeczoznawcę. Powyższe jednoznacznie dowodzi, że miejsce do czasowego składowania odpadów zostało zaprojektowane zgodnie z przepisami prawa miejscowego oraz cytowanego wyżej rozporządzenia. Obawy zaś Skarżącej co do nieprzyjemnych zapachów, jakie mogą docierać do jej działki, aczkolwiek zrozumiałe, nie mogą skutkować zmianą przyjętych w tym zakresie rozwiązań projektowych, skoro nie naruszają one obowiązujących w tym zakresie - przepisów prawnych.

Za bezpodstawny należy tez uznać zarzut naruszenia art. 51 ust. 1 pkt. 3 P.b. poprzez jego nie zastosowanie wobec "rozbieżności między projektem, a stanem istniejącym". Z powyższej regulacji wynika, że przed upływem 2 miesięcy od dnia wydania postanowienia, o którym mowa w art. 50 ust. 1, organ nadzoru budowlanego w drodze decyzji w przypadku istotnego odstąpienia od zatwierdzonego projektu zagospodarowania działki lub terenu, projektu architektoniczno-budowlanego lub innych warunków decyzji o pozwoleniu na budowę - nakłada, określając termin wykonania, obowiązek sporządzenia i przedstawienia projektu zagospodarowania działki lub terenu lub projektu architektoniczno-budowlanego zamiennego uwzględniającego zmiany wynikające z dotychczas wykonanych robót budowlanych oraz - w razie potrzeby - wykonania określonych czynności lub robót budowlanych w celu doprowadzenia wykonywanych robót budowlanych do stanu zgodnego z prawem; przepisy dotyczące projektu zagospodarowania działki lub terenu oraz projektu architektoniczno-budowlanego stosuje się odpowiednio do zakresu tych zmian. Analiza powyższego przepisu nie pozostawia wątpliwości, że przepis ten reguluje tryb i zasady postępowania naprawczego, prowadzonego przez organy nadzoru budowlanego, a zmierzającego do doprowadzenia wykonanych robót do stanu zgodnego z prawem w sytuacji, gdy inwestor w trakcie realizacji inwestycji w sposób istotny odstąpi od zatwierdzonego projektu budowlanego. Nie ulega zatem wątpliwości, że orzekające w sprawie organy administracji architektoniczno – budowlanej nie posiadają kompetencji do orzekania na jego podstawie. W konsekwencji zarzut naruszenia tego przepisu w toku aktualnie prowadzonego postepowania nie ma uzasadnionych podstaw.

W skardze pojawił się także zarzut uchybienia przepisom postępowania, tj. art. 8 kpa identyfikowany jako procedowanie z uchybieniem standardom równego traktowania stron oraz brak należytego wyjaśnienia stronom zasadności przesłanek, którymi kierował się organ II instancji przy załatwieniu sprawy, w tym uniemożliwienie zapoznania się z wyprzedzeniem z projektami decyzji o pozwoleniu na budowę oraz nierozpoznanie wniosku o przeprowadzenie pomiaru akustycznego na nieruchomości należącej do Skarżącej. Zarzuty powyższe nie znalazły akceptacji sądu, bowiem wbrew twierdzeniu Skarżącej organy ustosunkowywały się na bieżąco do zgłaszanych przez nią zarzutów i wyjaśniały wszelkie wątpliwości. Wojewoda P. odniósł się zaś do każdego z zarzutów ujętych we wniesionym uprzednio odwołaniu i obszernie wyjaśnił zastosowane przepisy. Ponadto, wbrew twierdzeniom Skarżącej organ odwoławczy rozpatrzył też wniosek o przeprowadzenie dowodu z pomiarów akustycznych i wyjaśnił dlaczego w jego ocenie w analizowanym przypadku taki pomiar na etapie postępowania o wydanie pozwolenia na budowę nie może być wymagany od Inwestora (str. 7 i 8 skarżonej decyzji Wojewody P.). Odnosząc się natomiast do zarzutu uniemożliwienia Skarżącej zapoznania się z wyprzedzeniem z projektem decyzji organ wyjaśnił, iż uprawnienie do zapoznania się z wyprzedzeniem z projektem decyzji nie ma umocowana w obowiązujących przepisach. Okoliczności te powodują, że nie można orzekającym organom skutecznie zarzucić jakiegokolwiek uchybienia standardom prowadzenia postępowania administracyjnego, w tym określonym w art. 8 Kpa.

Reasumując, w wyniku przeprowadzonej sądowej kontroli skarżonej decyzji, nie znalazły potwierdzenia zarzuty wniesionej skargi. Nie stwierdzono także innych naruszeń prawa materialnego mogących mieć wpływ na wynik sprawy, ani też naruszeń przepisów postępowania mogących mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wobec powyższego skargę należało oddalić na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2022r., poz. 329 ze zm.).