drukuj    zapisz    Powrót do listy

6110 Podatek od towarów i usług, Podatek od towarów i usług, Minister Finansów, Oddalono skargę kasacyjną, I FSK 191/09 - Wyrok NSA z 2010-03-11, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I FSK 191/09 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2010-03-11 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2009-02-10
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Grażyna Jarmasz
Janusz Zubrzycki /przewodniczący sprawozdawca/
Tomasz Kolanowski
Symbol z opisem
6110 Podatek od towarów i usług
Hasła tematyczne
Podatek od towarów i usług
Sygn. powiązane
III SA/Wa 2023/08 - Wyrok WSA w Warszawie z 2008-11-03
Skarżony organ
Minister Finansów
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2004 nr 54 poz 535 art. 8 ust. 1
Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (sprawozdawca), Sędzia NSA Grażyna Jarmasz, Sędzia WSA (del.) Tomasz Kolanowski, Protokolant Krzysztof Zaleski, po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2010 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej Ministra Finansów od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 3 listopada 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 2023/08 w sprawie ze skargi P. P. Spółki z o. o. z siedzibą w W. na interpretację indywidualną Ministra Finansów z dnia 17 kwietnia 2008 r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od Ministra Finansów na rzecz P. P. Spółki z o. o. z siedzibą w W. kwotę 120 zł (słownie: sto dwadzieścia złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami podatkowymi.

1.1. Wyrokiem z dnia 3 listopada 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 2023/08 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w sprawie ze skargi P. sp. z o.o. z/s w W. uchylił interpretację Ministra Finansów z dnia 17 kwietnia 2008 r., nr [...] stwierdzając, że nie może ona być wykonana w całości oraz zasądził na rzecz skarżącej koszty postępowania sądowego.

1.2. Sąd podał, że we wniosku o interpretację, która wpłynęła do organu 19 stycznia 2008 r., spółka wskazała, że ma zawarte umowy handlowe ze wszystkimi kontrahentami na zakup towarów. Zgodnie z postanowieniami tych umów spółka otrzymuje od dostawców premie pieniężne za nabycie towarów w danym okresie w wartości przekraczającej określoną kwotę, przy czym wartość kwotowa ustalana jest odrębnie dla każdego kontrahenta. Uzyskane premie rozliczane są przez strony umowy na podstawie faktury VAT wystawianej przez spółkę. Ani spółka, ani jej kontrahenci nie są zobowiązani do wykonania transakcji o określonej premiowanej wielkości. Niezrealizowanie przez skarżącą, czy jej kontrahenta odpowiedniego poziomu obrotów nie jest obwarowane żadną sankcją, czy jakąkolwiek odpowiedzialnością.

W takim stanie faktycznym skarżąca zwróciła się do organu podatkowego z zapytaniem, czy wyżej opisane premie można udokumentować za pomocą noty księgowej, czyli traktować je jako świadczenie pieniężne niebędące ani zapłatą za usługę, ani rabatem, a więc niepodlegające opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

W ocenie spółki premia nie jest wynagrodzeniem za usługę i nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT, ponieważ nie wypełnia definicji usługi zawartej w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej zwanej "u.p.t.u."). Skarżąca kupując towary od kontrahenta dokonuje dostawy towarów, czyli czynności opodatkowanej podatkiem VAT. W związku z tym obłożenie premii pieniężnej tym podatkiem prowadziłoby do podwójnego opodatkowania tej samej czynności.

1.3. Minister Finansów uznał stanowisko spółki za nieprawidłowe i w interpretacji indywidualnej z dnia 17 kwietnia 2008 r. (doręczona dnia 21 kwietnia 2008 r.) stwierdził, że premia pieniężna, która nie może być uznana za rabat, stanowi rodzaj wynagrodzenia dla nabywcy za świadczone na rzecz dostawcy usługi. Jest to relacja zobowiązaniowa, zależna od określonego zachowania nabywcy, którą na gruncie przepisów dotyczących podatku od towarów i usług należy uznać za odpłatne świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 u.p.t.u. To powoduje, że czynność ta podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych i zgodnie z art. 106 ust. 1 u.p.t.u., powinna być udokumentowana przez kontrahentów spółki fakturami VAT spełniającymi wymogi, o których mowa w § 9 rozporządzenia Ministra Finansów dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 798).

1.4. W odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa Minister Finansów podtrzymał powyższą argumentację.

2. Skarga do Sądu pierwszej instancji.

2.1. W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie spółka wniosła o uchylenie interpretacji Ministra Finansów w całości oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania sądowego.

Organowi podatkowemu zarzucono naruszenie art. 8 ust. 1 u.p.t.u. przez uznanie, że w przedstawionym stanie faktycznym premie pieniężne otrzymywane przez skarżącą od kontrahentów winny być zakwalifikowane jako wynagrodzenie za świadczone przez nią usługi. Ponadto wskazano na uchybienie art. 14c § 1 i § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm., dalej zwanej "O.p."), przez wydanie interpretacji indywidualnej naruszającej standardy prawidłowego jej uzasadnienia i brak rzetelnej oceny stanowiska skarżącej, a także uchybienie art. 121 § 1 O.p. przez naruszenie zasady zaufania do organów podatkowych, która zgodnie z art. 14h O.p. ma również zastosowanie do postępowania o wydanie interpretacji indywidualnej.

2.2. W uzasadnieniu skarżąca co do zasady podtrzymała argumentację zaprezentowaną we wcześniejszych pismach procesowych w zakresie niedopuszczalności uznania premii pieniężnej za wynagrodzenie z tytułu świadczonych usług. Dodatkowo strona, wskazując na wadliwość uzasadnienia interpretacji uznała, że nie przekonuje ono w sposób dostateczny o prawidłowości podjętego rozstrzygnięcia.

2.3. W odpowiedzi Minister Finansów wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując tym samym dotychczasowe stanowisko w sprawie.

3. Uzasadnienie rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji.

3.1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga jest zasadna.

W pierwszej kolejności Sąd wskazał, że kwestionowana interpretacja Ministra Finansów została wydana z naruszeniem trzymiesięcznego terminu zakreślonego w art. 14d O.p., co stanowi podstawę do jej uchylenia. Jednocześnie jednak Sąd wskazał, że podziela stanowisko skarżącej w niniejszej sprawie.

3.2. Sąd uznał, że w opisanym stanie faktycznym nie można przyjąć, jakoby poza dostawą towarów, w rozumieniu przepisów ustawy o podatku od towarów i usług, pomiędzy stronami zawartych umów handlowych, miała miejsce usługa wykonywana przez skarżącą, polegająca na zakupie towaru w założonej wysokości. Sąd, powołując się na treść art. 8 ust. 1 u.p.t.u. stwierdził, że usługą jest świadczenie, które nie stanowi dostawy towaru. Nie może zatem wystąpić taka sytuacja faktyczna, w rozumieniu tego unormowania, która jednocześnie stanowiłaby dostawę towaru i świadczenie usługi. Przepis ten wyklucza takie rozwiązanie, rozdzielając usługi od dostaw. Sąd podkreślił, że dokonywanie zakupów u kontrahenta mieści się w czynności opodatkowanej, podatkiem od towarów i usług, w postaci dostawy towarów. Nie można więc uznać, w przedstawionym stanie faktycznym sprawy, zrealizowania określonego z góry pułapu zakupów - za świadczenie usługi. Zauważył przy tym, że w tej sprawie, na określony wolumen obrotów składa się odpowiednia liczba transakcji sprzedaży - dostawy towarów. Czynności stanowiące dostawę towaru, nie mogą - przez ich zsumowanie - przekształcić się w usługę.

3.3. Sąd zauważył, że treść art. 8 ust. 1 u.p.t.u. jest odzwierciedleniem treści art. 24 pkt 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L. 06/347/1, dalej zwanej "Dyrektywą"), który wraz z art. 14, definiującym dostawę towarów, oraz artykułem 30 tej Dyrektywy, zawierającym definicję importu, tworzy zakres opodatkowania dokonywanych transakcji, stanowiąc bazę systemu podatku od wartości dodanej. System ten, co do zasady, obejmuje wszystkie transakcje wykonywane w ramach działalności gospodarczej i odzwierciedla jedną z podstawowych cech podatku, wyrażoną w art. 1 Dyrektywy - powszechność opodatkowania. Oznacza to, że wszelkie transakcje wykonywane w ramach działalności gospodarczej podlegają opodatkowaniu podatkiem VAT, ale jednocześnie, że transakcje już opodatkowane nie mogą podlegać ponownemu opodatkowaniu. Nie może bowiem ta sama czynność prawna być opodatkowywana dwukrotnie tym samym podatkiem od wartości dodanej.

Tymczasem – jak zauważył Sąd pierwszej instancji - na gruncie niniejszej sprawy opodatkowanie - jako usługi - nabycia określonej ilości towaru, będzie prowadziło do podwójnego opodatkowania tej samej czynności, pierwszy raz jako sprzedaży (dostawy towaru) i drugi, jako świadczenia usługi zakupu tego samego towaru o określonej łącznej wartości w ramach tej samej transakcji. Taka sytuacja byłaby sprzeczna również z konstytucyjną zasadą równości i powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 84 i w pewnym sensie w art. 217 Konstytucji RP.

4. Skarga kasacyjna.

4.1. Minister Finansów zaskarżył powyższy wyrok w całości, zarzucając Sądowi pierwszej instancji naruszenie:

1) prawa materialnego przez błędną wykładnię art. 8 ust. 1 u.p.t.u. polegającą na przyjęciu, że w stanie faktycznym niniejszej sprawy nie mamy do czynienia ze świadczeniem usług;

2) przepisów postępowania, tj.:

- art. 146 § 1 i art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej zwanej "P.p.s.a.") w zw. z art. 14o § 1 i 14d O.p., przez błędną wykładnię i przyjęcie, że zwrot "niewydanie interpretacji indywidualnej" z art. 14o O.p. oznacza brak jej doręczenia stronie w terminie 3 miesięcy, liczonym od dnia otrzymania wniosku, o czym stanowi art. 14d O.p. i nie poddanie analizie całej treści ww. przepisu, co stanowi błąd wykładni językowej; powyższe doprowadziło Sąd do uznania, że interpretacja wydana została z uchybieniem terminu i z tego względu podlega uchyleniu;

- art. 152 P.p.s.a. przez uwzględnienie skargi i uznanie, że interpretacja nie może być wykonana w całości.

Przy tak sformułowanych zarzutach wniesiono o uchylenie skarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie na rzecz organu kosztów postępowania sądowego.

4.2. Autor skargi kasacyjnej przekonywał, że z treści art. 14d w powiązaniu z art. 139 § 4 O.p. jednoznacznie wynika, że trzymiesięczny termin na "wydanie interpretacji" dotyczy jedynie załatwienia sprawy z wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, nie obejmuje natomiast kwestii jej doręczenia stronie. Termin załatwienia spraw określa przy tym efektywny czas, jakim dysponuje organ administracji publicznej na rozpatrzenie wniosku i podjęcie rozstrzygnięcia w formie przewidzianej prawem.

W zakresie zarzutów naruszenia prawa materialnego Minister Finansów co do zasady podtrzymał swoją dotychczasową argumentację.

5. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie, aczkolwiek trafny jest zarzut naruszenia art. 146 § 1 i art. 151 P.p.s.a. w zw. z art. 14o § 1 i 14d O.p., gdyż jak wynika z uchwały NSA z dnia 14 grudnia 2009 r. (sygn. akt II FPS 7/09) – w stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 lipca 2007 r. pojęcie "niewydanie interpretacji" użyte w art. 14o § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), nie oznacza braku jej doręczenia w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku, o którym mowa w art. 14d powołanej ustawy. W tym zatem zakresie wyrażone w wyroku Sądu pierwszej instancji odmienne stanowisko uznać należy za wadliwe.

5.1. Mimo jednak trafności powyższego zarzutu skargi kasacyjnej, podlega ona oddaleniu, gdyż odnośnie istoty spornego w tej sprawie zagadnienia - czy otrzymana przez podatnika premia za osiągniętą w danym roku wielkość obrotu jest wynagrodzeniem za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 u.p.t.u. – w pełni należy podzielić pogląd Sądu pierwszej instancji wyrażony w zaskarżonym wyroku, co oznacza niezasadność zarzutu naruszenia art. 8 ust. 1 u.p.t.u.

5.2. W przedmiocie tym Naczelny Sąd Administracyjny wypowiedział się już m.in. w orzeczeniu z dnia 6 lutego 2007 r. (sygn. akt 94/06) uznając, że osiągnięcie przez nabywcę towarów określonej umownie wielkości obrotów (zakupów) z danym sprzedawcą nie stanowi usługi. Tym samym wypłacana nabywcy towarów premia (bonus) za uzyskanie tego pułapu obrotów nie stanowi odpłatności (wynagrodzenia za świadczenie usług). Za tezą tą przemawia wykładnia przepisów polskich i unijnych. Transakcja gospodarcza nie może stanowić jednocześnie dostawy towarów i świadczenia usług, a także nie może podlegać podwójnemu opodatkowaniu (por. Dariusz Dudra, Czy bonusy i premie pieniężne podlegają opodatkowaniu VAT? – wyrok NSA z 6 lutego 2007 r., I FSK 94/06, Jurysdykcja Podatkowa nr 2/2007, str. 51 i nast.).

5.3. Stanowisko to należy potwierdzić i w tym wyroku, ponieważ osiągnięcie przez kupującego określonej wielkości obrotu z tytułu realizowanych zakupów u jego kontrahenta, nie stanowi usługi na rzecz sprzedawcy.

Zgodnie z art. 8 ust. 1 u.p.t.u. przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 u.p.t.u. (odpłatne świadczenie usług), rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 tej ustawy, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;

2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;

3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Przepis ten jednoznacznie stanowi, iż usługą jest świadczenie niebędące dostawą towaru. Jak trafnie stwierdzono w wyroku NSA z 6 lutego 2007 r., nie może zatem wystąpić taka sytuacja faktyczna, w rozumieniu tego unormowania, która jednocześnie stanowiłaby dostawę towaru i świadczenie usługi. Przepis ten wyklucza takie rozwiązanie. Tymczasem dokonywanie przez spółkę zakupów u kontrahenta mieści się w zakresie czynności opodatkowanej VAT, tj. dostawy towarów. Na określoną wielkość obrotów składa się odpowiednia liczba transakcji sprzedaży – dostawy towarów w rozumieniu art. 7 u.p.t.u. Czynności stanowiące dostawę towaru nie mogą jednocześnie - przez ich zsumowanie - stanowić usługi. Nie można bowiem zaakceptować tezy, że w ramach transakcji już opodatkowanych mieszczą się czynności, które winny podlegać odrębnemu opodatkowaniu. Trafnie w tym zakresie skonstatował Sąd pierwszej instancji, że oznaczałoby to, że każda czynność zakupu towarów od sprzedawcy (dostawa) stanowiłaby jednocześnie usługę nabywcy świadczoną na rzecz tegoż sprzedawcy, co powodowałoby podwójne opodatkowania tej samej czynności. Pierwszy raz – jako sprzedaży (dostawy towaru), drugi – jako zakupu (świadczenia usługi) przez nabywcę tego samego towaru, w ramach tej samej transakcji. Tymczasem podwójne opodatkowanie stoi w sprzeczności z konstytucyjną zasadą równości i powszechności opodatkowania, wyrażoną w art. 84 oraz w art. 217 Konstytucji RP, jak również niedopuszczalne jest na gruncie podatku od wartości dodanej, co wynika z art. 8 ust. 1, art. 9 ust. 3 oraz art. 14 ust. 2 VI Dyrektywy VAT (por. wyrok NSA z 6 lutego 2007 r.).

5.4. Należy przy tym zwrócić uwagę na niespójność sposobu rozumowania zaprezentowanego w skardze kasacyjnej.

W przypadku, gdy premia pieniężna wypłacana przez sprzedawcę jest związana z konkretną dostawą (dostawami), to nawet jeżeli jest to premia wypłacona po dokonaniu zapłaty, powinna być traktowana jak rabat, o którym mowa w art. 29 ust. 4 u.p.t.u., ponieważ ma bezpośredni wpływ na wartość tej dostawy i w efekcie prowadzi do obniżenia wartości dostawy. Natomiast, gdy premie pieniężne - jak w tej sprawie - wypłacane są z tytułu dokonywania przez nabywcę nabyć określonej ilości towarów, to skoro premie te nie są związane z żadną konkretną dostawą, stanowić mają – według składającego skargę kasacyjną - wynagrodzenie za określone zachowanie nabywcy wobec dostawcy.

W ten sposób ocena wypłacanej przez sprzedawcę kwoty pieniężnej dokonywana jest jedynie w zależności od przyjętej przez niego techniki rozliczeń pomiędzy dostawcą i nabywcą.

Jeżeli bowiem ustalone zostanie, że nabywca od określonego dostawcy dokonał w trakcie roku 10 zakupów za 1 mln zł, co przez tego ostatniego uznane będzie za osiągnięcie zasługujące na dodatkowe wynagrodzenie w formie 5 % premii pieniężnej, to w sytuacji gdy przekaże z tego tytułu nabywcy kwotę 50.000 zł określając, że kwota ta stanowi 5 % upustu w stosunku do każdej z 10 transakcji nabycia towarów – będziemy mieli do czynienia z rabatem, o którym mowa w art. 29 ust. 4 u.p.t.u, obniżającym u dostawcy obrót, a tym samym podatek należny (obniżenie należności Skarbu Państwa, które powinno zostać udokumentowane fakturami korygującymi ).

Jeżeli jednak takiego określenia tytułu tejże premii nie będzie, a więc nie nastąpi przyporządkowanie kwoty 5 % premii do każdej dostawy, oznaczać to będzie według wydającego interpretację, że przekazanie nabywcy kwoty premii ma miejsce z tego tytułu, że nabywca świadczy na rzecz dostawcy opodatkowaną usługę, wynagradzaną premią, od której należy ustalić podatek należny.

W tej sytuacji należy stwierdzić, że nie ma żadnych podstaw, aby tylko z uwagi na fakt niepowiązania przez dostawcę z poszczególnymi transakcjami przekazywanej nabywcy nagrody jedynie za osiągniętą wartość zakupów, dopatrywać się u tegoż ostatniego świadczenia usługi na rzecz dostawcy. Z samego tylko określenia przez sprzedawcę tytułu płatności wynagrodzenia (premii) oraz sposobu jego udokumentowania nie można wywodzić, że podmiot je otrzymujący świadczy usługę na rzecz płacącego. Opodatkowaniu jako usługa podlega bowiem określone w art. 8 ust. 1 u.p.t.u. zachowanie niebędące jednocześnie dostawą, którym nie jest samo osiągnięcie przez nabywcę określonej wartości dostaw towarów od danego sprzedawcy.

5.5. W tej sytuacji należy powtórzyć tezę wyrażoną w wyroku NSA z dnia 23 września 2008 r., sygn. akt I FSK 998/08, że wypłacana nabywcy przez dostawcę premia pieniężna jedynie z tytułu osiągnięcia przez niego satysfakcjonującej dostawcę wielkości obrotów, nieodnosząca się do konkretnych transakcji, stanowi nagrodę za osiągnięcie tego rezultatu, a nie odpłatność (wynagrodzenie) za świadczenie usługi w rozumieniu art. 8 ust. 1 u.p.t.u. Czynności nabycia (dostawy) towarów przez nabywcę tylko poprzez fakt ich zsumowania nie stają się jednocześnie jego usługą na rzecz dostawcy.

5.6. Chybione jest zatem stanowisko składającego skargę kasacyjną jakoby w stanie faktycznym tej sprawy występowały dwie transakcje: dostawa towarów oraz świadczenie usług, odrębnie wynagradzane przez obie strony (z tytułu dostawy towarów wynagrodzenie płacone było przez nabywcę, natomiast w przypadku premii - przez dostawcę towarów).

W stanie faktycznym tej sprawy mamy bowiem do czynienia jedynie z transakcjami dostawy, które zostały opodatkowane i z wynagrodzeniem dostawcy wypłacanym nabywcy z tytułu osiągniętego pułapu sprzedaży (wartości dostaw). Samo osiągnięcie przez nabywcę określonej wartości nabytych od dostawcy towarów nie stanowi per se świadczenia przez niego usługi na rzecz dostawcy.

Tym samym przywołane w skardze kasacyjnej, trafne skądinąd orzecznictwo ETS wskazujące, iż byt usługi uzależniony jest od istnienia stosunku prawnego pomiędzy usługobiorcą oraz usługodawcą, w wykonaniu którego następuje świadczenie wzajemne, nie ma odniesienia do niniejszej sprawy, w której w przypadku wypłaty premii (nagrody) nie występują wzajemne świadczenia o charakterze ekwiwalentnym.

5.7. Każda jednak sprawa wymaga odrębnej oceny. Gdyby bowiem w stanie faktycznym tej sprawy zostało ustalone, że pomiędzy dostawcą i nabywcą istnieje stosunek prawny, w oparciu o który nabywca dokonując zakupów u dostawcy uzyskuje premię nie tylko za satysfakcjonującą dostawcę wartość dokonanych zakupów, lecz także za realizację przez nabywcę innych czynności na rzecz dostawcy, np. podjęcie działań w kierunku rozwijania bazy sprzedaży jego towarów, zobowiązanie się do stosowania szczególnych, np. określonych przez dostawcę zasad eksponowania jego towarów klientom, przyjęcie określonych zobowiązań lojalnościowych wobec dostawcy itp., wówczas mielibyśmy do czynienia ze świadczeniem usługi przez nabywcę na rzecz dostawcy, wynagradzanej przez niego stosowną premią, która powinna zostać opodatkowana.

5.8. W świetle powyższego Naczelny Sąd Administracyjny uznając, iż przedmiotowa skarga kasacyjna nie dostarcza uzasadnionych podstaw do uwzględnienia zawartych w niej żądań, działając na podstawie przepisów art. 184 oraz art. 204 pkt 1 P.p.s.a. - orzekł jak w sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt