Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Irena Kamińska po rozpoznaniu w dniu 18 września 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej P. B. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 czerwca 2008 r. sygn. akt II SA/Wa 459/08 w sprawie ze skargi P. B. na postanowienie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności postanowienia Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] postanawia: oddalić skargę kasacyjną.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 18 czerwca 2008 r., na skutek skargi P. B. na postanowienie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności postanowienia Prezesa NSA z dnia [...], uchylił zaskarżone postanowienie, stwierdził nieważność postanowienia Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] oraz stwierdził, że postanowienia te nie podlegają wykonaniu w całości.

W uzasadnieniu wyroku przedstawiono następujący stan faktyczny sprawy.

Pismem z dnia [...] P. B. wniósł do Wydziału Informacji Sądowej Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. o udostępnienie mu informacji publicznej w zakresie treści określonych wyroków wraz z uzasadnieniami. Wezwaniem z dnia [...] zobowiązano skarżącego do wpłacenia opłaty kancelaryjnej za udostępnienie, na wniosek, informacji publicznej (przesłanie kopii orzeczenia z uzasadnieniem) w wysokości 39 zł.

W zażaleniu z dnia [...] do Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego, traktując powyższe wezwanie jako postanowienie, skarżący wniósł o jego uchylenie.

Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego postanowieniem z dnia [...] utrzymał w mocy powyższe postanowienie.

Następnie P. B., w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego zarzucił postanowieniu Prezesa NSA rażące naruszenie prawa polegające na utrzymaniu w mocy postanowienia dotkniętego wadą nieważności z powodu podpisania go przez osobę do tego nieuprawnioną, niedostrzeżenie, że postanowienie to nie zawierało uzasadnienia, co uniemożliwiało stronie zapoznanie się z przesłankami rozstrzygnięcia i co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, a także uniemożliwiało prawidłową kontrolę instancyjną. W konsekwencji P. B. wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonego postanowienia oraz utrzymanego nim w mocy postanowienia Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. z dnia [...], bądź też o ich uchylenie oraz o zasądzenie kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw.

W odpowiedzi na skargę Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł o jej oddalenie, a następnie, działając podstawie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi postanowieniem z dnia [...] uwzględnił w całości skargę P. B. z dnia 13 stycznia 2006 r. i stwierdził nieważność swojego postanowienia z dnia [...]. W piśmie procesowym z dnia 12 kwietnia 2006 r. wniósł o umorzenie postępowania sądowego mając na uwadze stwierdzenie nieważności tego ostatniego postanowienia.

Postanowienie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] zostało skarżącemu doręczone na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie w dniu 13 kwietnia 2006 r. w związku ze złożoną przez niego skargą na postanowienie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...], w której wnosił o stwierdzenie jego nieważności. Po zapoznaniu się z jego treścią, skarżący wniósł o umorzenie postępowania oraz zasądzenie kosztów postępowania. Sąd, uwzględniając wniosek skarżącego, postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2006 r. (sygn. akt II SA/Wa 191/06), umorzył postępowanie na podstawie art. 54 § 3 P.p.s.a.

W skardze z dnia 18 kwietnia 2006 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na postanowienie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...]. skarżący zarzucił mu rażące naruszenie art. 54 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi i wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonego postanowienia, stwierdzenie nieważności postanowienia Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...], stwierdzenie nieważności (uchylenie) postanowienia (aktu) Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. z dnia [...] oraz zasądzenie od organu na jego rzecz zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu podniósł m.in., że zaskarżone postanowienie zostało wydane z rażącym naruszeniem art. 54 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, ponieważ skarga nie została uwzględniona w całości, tzn. nie uwzględniono ani jednego zawartego w niej zarzutu, nie uznano żadnej z powołanych przez niego podstaw prawnych, a przede wszystkim stwierdzono, że skarga, w zakresie, w jakim podważa zasadność pobierania opłat za udostępnienie informacji publicznej, jest bezzasadna.

W odpowiedzi na skargę Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego wniósł o jej oddalenie i wskazał, że Prezes Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B., określając w dniu [...] wysokość opłaty za udostępnienie skarżącemu żądanych kserokopii wyroków wraz z uzasadnieniem, uczynił to w formie aktu z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, nie zaś - jak to przyjęto wcześniej - w formie postanowienia. Następstwem tego jest odmienny sposób zaskarżenia i ich kontrola. Na akty z zakresu działania administracji publicznej nie przysługuje, bowiem zażalenie, które przewiduje Kodeks postępowania administracyjnego wobec np. postanowień, a wezwanie do usunięcia naruszenia prawa określone w przepisach cytowanej już wyżej ustawy. Po takim wezwaniu i bezskutecznym upływie terminu przewidzianego do zajęcia stanowiska w jego przedmiocie, bądź odmowie uwzględnienia przez organ wystosowanego wezwania, przysługuje skarga do właściwego miejscowo wojewódzkiego sądu administracyjnego. W związku z tym, iż postanowienie z dnia [...] zostało wydane bez podstawy prawnej, należało stwierdzić jego nieważność. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 26 stycznia 2007 r. sygn. akt II SA/Wa 791/06, oddalił skargę.

Po wniesieniu przez skarżącego kasacji, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 5 lutego 2008 r. sygn. akt I OSK 581/07 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu podał m.in., że "(...) przepis art. 54 § 3 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi stwarza możliwość autokontroli przez organ, którego akt został zaskarżony do sądu administracyjnego, zaś jedynym warunkiem przy wydawaniu tego aktu jest uwzględnienie skargi w całości. Wymóg ten z kolei nakłada na Sąd obowiązek wnikliwej analizy wniesionej skargi tak w zakresie zarzutów oraz wniosków w niej zawartych, jak i podstawy żądania. Natomiast Sąd, wbrew wymaganiom art. 3 § 1 i art. 141 § 1 cytowanej ustawy, kontroli takiej nie dokonał, bowiem "skarga pierwotna" domagała się stwierdzenia nieważności zaskarżonego postanowienia i poprzedzającego go postanowienia ewentualnie uchylenia obu aktów i zwrotu kosztów postępowania. Porównanie treści skargi (tj. jej zarzutów, wniosków i podstawy) z rozstrzygnięciem Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 kwietnia 2006 r. prowadzi do wniosku, iż wydając postanowienie w trybie art. 54 § 3 P.p.s.a. organ uwzględnił skargę jedynie w części, stwierdzając nieważność tylko postanowienia z dnia [...]. Z uzasadnienia postanowienia wynika także, iż organ nie uznał w całości zarzutów skargi za zasadne, bowiem zaprezentował odmienną od przedstawionej w skardze ocenę prawną wydanych aktów podlegających autokontroli, odmawiając tym samym zasadności zarzutom skargi, nie stwierdził także nieważności aktu wydanego przez WSA w B., czego domagał się skarżący, stawiając także ewentualny wniosek o jego uchylenie. Brak takiej analizy w zaskarżonym wyroku i ograniczenie się przez Sąd pierwszej instancji do jednozdaniowego stwierdzenia, iż Prezes NSA w pełni wypełnił dyspozycję przytoczonego przepisu (art. 54 § 3 p.p.s.a.), świadczy o tym, że Sąd nie dokonał właściwej kontroli legalności zaskarżonego aktu, a sporządzone uzasadnienie, z naruszeniem art. 141 § 4 p.p.s.a., nie zawiera koniecznych elementów wskazujących na oparcie orzeczenia na zebranym materiale dowodowym i dokonanej ocenie okoliczności faktycznych".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie rozpoznając sprawę ponownie w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 czerwca 2008 r. na początku wskazał, że stosownie do treści art. 190 zdanie pierwsze ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Należy zauważyć, iż "związanie wykładnią prawa", o czym mowa w cytowanym przepisie, dotyczy zarówno dokonanej oceny w zakresie przepisów materialnoprawnych, jak i norm postępowania. Możliwość odstąpienia od zawartej w orzeczeniu Naczelnego Sądu Administracyjnego wykładni prawa istnieje wówczas, gdy stan ustalony w wyniku ponownego rozpoznania sprawy uległ tak zasadniczej zmianie, że do nowo ustalonego stanu faktycznego nie mają zastosowania przepisy wyjaśnione przez Naczelny Sąd Administracyjny oraz w przypadku zmiany stanu prawnego po wydaniu orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego. W świetle powyższego Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, orzekając ponownie w niniejszej sprawie, związany jest wykładnią wyrażoną w motywach wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lutego 2008 r. sygn. akt I OSK 581/07, ponieważ w okolicznościach przedmiotowej sprawy nie zachodzą wskazane wyżej przesłanki umożliwiające odstąpienie od oceny prawnej wyrażonej w przywołanym wyroku NSA. W uzasadnieniu wyroku kasacyjnego Naczelny Sąd Administracyjny uznał zarzut naruszenia art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Stosownie do treści powyższego przepisu organ, którego działanie lub bezczynność zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy. Założenie zastosowania art. 54 § 3 powołanej ustawy i skorzystania z mechanizmu autokontroli jest takie, że zadośćuczynienie skardze przez organ kończy spór. Organowi korzystającemu z tego przepisu wolno jest, zatem tyle i tylko tyle, ile treści zawiera skarga i jej żądania. Tymczasem w rozpoznawanej sprawie - co zauważył Naczelny Sąd Administracyjny - Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego, wydając postanowienie z dnia [...] w trybie art. 54 § 3 powołanej ustawy, uwzględnił skargę jedynie w części, stwierdzając tylko nieważność postanowienia z dnia [...]. Zatem w swej "pierwotnej" skardze P. B. domagał się stwierdzenia nieważności zaskarżonego postanowienia i poprzedzającego go postanowienia Prezesa Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w B. (z dnia [...]), ewentualnie uchylenia obu aktów i zwrotu kosztów postępowania. Wskazać należy, iż oceniając w trybie autokontroli poprzednio wydany przez siebie akt organ tylko wówczas może zastosować przepis art. 54 § 3 ustawy p.p.s.a., gdy jednocześnie uwzględnia skargę w całości, a więc uznaje zarówno za uzasadnione zarzuty, wnioski, jak i wskazaną w niej argumentację. Natomiast jeżeli nie podziela niektórych zarzutów, nie uwzględnia w całości wniosków, kwestionuje przedstawioną w skardze podstawę lub ocenę prawną naruszeń, to wówczas nie może wydać rozstrzygnięcia, lecz powinien skargę przekazać sądowi do rozpoznania, bowiem sąd, w przeciwieństwie do organu działającego w trybie art. 54 § 3 powołanej ustawy, nie jest związany granicami skargi (art. 134 § 1 p.p.s.a.). Jedynie sąd nie jest skrępowany sposobem sformułowania skargi, użytymi argumentami, a także podniesionymi zarzutami, wnioskami oraz żądaniami. Wydanie przez organ rozstrzygnięcia najdalej idącego spośród wszystkich przysługujących mu środków prawnych - co podkreślił Naczelny Sąd Administracyjny - wcale nie świadczy o uwzględnieniu skargi w całości. W świetle przytoczonych okoliczności w pełni uzasadniona jest ocena, iż postanowienie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] wydane zostało z naruszeniem przepisu art. 54 § 3 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, albowiem nie została spełniona przesłanka dopuszczalności legalnej samokontroli postępowania administracyjnego przez wydanie zgodnego z prawem postanowienia uwzględniającego skargę w całości. Zatem po stronie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego nie powstało uprawnienie do wydania rozstrzygnięcia na podstawie przepisów o autokontroli. Wydane w ramach autokontroli postanowienie nie spełniło przesłanki z art. 54 § 3 powołanej ustawy, a zaskarżone postanowienie autokontrolne okazało się wadliwe w stopniu uzasadniającym jego uchylenie, dlatego też Sąd orzekający w niniejszej sprawie był zobligowany orzec w wyroku nie tylko, co do niego, ale także, co do postanowienia go poprzedzającego, mianowicie postanowienia Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...], wydanego w ramach postępowania administracyjnego (instancyjnego). Takie rozstrzygnięcie jest, bowiem niezbędne dla końcowego załatwienia sprawy w rozumieniu art. 135 ustawy P.p.s.a. Uchylenie zaś postanowienia Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...] ma ten skutek, że odzyskuje moc postanowienie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia [...]. Skoro to ostatnie wyeliminowane obecnie zostało z obrotu wyrokiem z dnia 18 czerwca 2008 r., a do tego obrotu powróciło postanowienie Prezesa NSA z dnia [...], które - jak przyznaje sam organ odwoławczy - dotknięte jest wadą, to Sąd ponownie rozpoznając sprawę, stwierdził nieważność przedmiotowego postanowienia Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego. Stwierdzenie nieważności ww. postanowienia jest konsekwencją przyznania przez sam organ odwoławczy, iż orzeczenie zostało wydane bez podstawy prawnej, zatem jest dotknięte wadą powodującą jego nieważność. Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd, iż ustalenie wysokości opłaty za udostępnienie informacji publicznej w postaci kserokopii orzeczenia następuje w drodze aktu stwierdzającego obowiązek poniesienia opłaty oraz ustalającego jego wysokość. Wskazany akt nie jest postanowieniem, lecz aktem z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ustawy p.p.s.a, a skoro tak, to nie przysługuje na niego zażalenie na podstawie przepisów k.p.a., lecz wezwanie do usunięcia naruszenia prawa.

W skardze kasacyjnej od tego wyroku skarżący podniósł zarzut naruszenia:

1. art. 145 § 1 pkt 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi wobec jego niezastosowania w stosunku do zaskarżonego postanowienia, które podlegało stwierdzeniu nieważności wskutek rażącego naruszenia przez organ art. 54 § 3 p.p.s.a.,

2. art. 153 w związku z art. 193 P.p.s.a. poprzez nie związanie się w całości oceną prawną wyrażoną w wyroku NSA z dnia 5 lutego 2008 r., który uznał za usprawiedliwioną podstawę dotyczącą naruszenia przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a.

3. naruszenie art. 190 P.p.s.a. wobec niezastosowania się przez Sąd I instancji – przy ponownym rozpoznaniu sprawy – do wiążącej wykładni prawa dokonanej w tej samej sprawie w wyroku NSA z dnia 5 lutego 2008 r., który uznając za usprawiedliwioną podstawę naruszenia art. 145 § 1 pkt 2 i art. 54 § 3 P.p.s.a. przesądził, że brak uwzględnienia skargi w całości oznacza, że akt taki obarczony jest wadą rażącego naruszenia prawa, o jakim mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. i podlega stwierdzeniu nieważności, na zasadzie art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a.

Pełnomocnik skarżącego w uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazał, że stosownie do treści art. 153 P.p.s.a. sąd jest związany własną oceną prawną dokonaną w wydanym przez siebie orzeczeniu. Na mocy zaś art. 153 w związku z art. 193 P.p.s.a. ocena prawna dokonana przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku wiązać będzie nie tylko Sąd II instancji, lecz również Sąd I instancji, do którego sprawa została skierowana celem ponownego jej rozpoznania. Naczelny Sąd Administracyjny dokonał obowiązującej oceny prawnej w sprawi. Nie może ulegać więc żadnej wątpliwości, że ocena ta wiąże Sąd I instancji przy ponownym rozpoznaniu sprawy. Wojewódzki Sąd Administracyjny zobowiązany był do stwierdzenia, w ramach tej wykładni, nieważności obydwu postanowień Prezesa NSA z dnia [...] i [...]. Ograniczenie się zaś jedynie do uchylenia zaskarżonego postanowienia narusza w tym wypadku art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a., ale przede wszystkim narusza art. 153 z związku z art. 193 i oczywiście art. 190 P.p.s.a. Związanie Sądu I instancji wykładnią prawa, o jakiej mowa w art. 190 P.p.s.a. dotyczy zarówno dokonanej oceny w zakresie przepisów prawa materialnego jak i procesowego. Wojewódzki Sąd Administracyjny powinni był przeanalizować podstawę kasacyjną skarżącego, która to została uwzględniona przez Naczelny Sąd Administracyjny. Brak uwzględnienie skargi w całości oznacza, że postanowienie wydane zostało z naruszeniem art. 54 § 3 P.p.s.a. wobec czego wypełnia to dyspozycję art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a., a zatem należało stwierdzić nieważność zaskarżonego aktu. Ograniczenie się jedynie do jego uchylenia narusza art. 190 P.p.s.a.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał swoją argumentację w sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

W rozpoznawanej sprawie, Sąd I instancji uchylił – na skutek wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lutego 2008 r. - postanowienie Prezesa NSA z dnia [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności postanowienia Prezesa NSA z dnia [...] oraz stwierdził nieważność postanowienia z dnia [...], wskazując jednocześnie, że oba kwestionowane postanowienia nie podlegają wykonaniu.

Podkreślić należy, iż stosownie do treści art. 190 P.p.s.a. sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Wojewódzki Sąd Administracyjny nie naruszył więc powołanej powyżej regulacji. Wskazać bowiem trzeba, że Sąd I instancji w niniejszej sprawie związany był oceną i wskazaniami zawartymi w uzasadnieniu orzeczenia Naczelnego Sądu Administracyjnego, jako Sądu II instancji i z tego też się wywiązał. Na gruncie niniejszej sprawy przede wszystkim stwierdzić należy, iż zgodnie z art. 153 P.p.s.a. ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia. Jeżeli wyrok wydał Naczelny Sąd Administracyjny, to na mocy art. 193 P.p.s.a. w sposób odpowiedni stosuje art. 153 P.p.s.a. Przepis art. 193 P.p.s.a. stanowi bowiem, że jeżeli nie ma szczególnych przepisów postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym, do postępowania tego stosuje się odpowiednio przepisy postępowania przed wojewódzkim sądem administracyjnym. W związku z odesłaniem zawartym w art. 193 P.p.s.a., przepis art. 153 tej ustawy musi być stosowany z pewnymi modyfikacjami, tak więc ocenę prawną formułuje wówczas nie wojewódzki sąd administracyjny, lecz Naczelny Sąd Administracyjny, przez co staje się ona wiążąca dla każdego sądu wojewódzkiego oraz organów administracji. Tak więc, zgodnie z art. 190 P.p.s.a. Sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Powołane zaś przepisy w sposób jednoznaczny wyznaczają kierunek postępowania Sądu I instancji, który nie posiada już, na tym etapie postępowania sądowoadministracyjnego swobody w zakresie wykładni prawa, jak również nie może odstąpić od wskazań co do dalszego postępowania.

Niezasadny jest jednak zarzut skargi kasacyjnej naruszenia przez Sąd art. 153 w związku z art. 193 P.p.s.a., ponieważ Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił i orzekł mając na uwadze ocenę i wskazania zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lutego 2008 r. Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 5 lutego 2008 r. wskazał, że Sąd I instancji zaniechał dokonania prawidłowej wykładni zaskarżonego postanowienia Prezesa NSA z dnia [...]. W uzasadnieniu tego wyroku Sąd II instancji wskazał, iż Prezes NSA wydając postanowienie z dnia [...] w ramach autokontroli, o której mowa w art. 54 § 3 P.p.s.a. nie uwzględnił skargi skarżącego w całości. Brak tego rodzaju przeprowadzonej analizy w zaskarżonym wyroku i ograniczenie się jedynie przez Sąd I instancji do jednozdaniowego stwierdzenia, iż Prezes NSA w pełni wypełnił dyspozycję przytoczonego przepisu świadczy o tym, że Sąd nie dokonał właściwej kontroli legalności zaskarżonego aktu. Porównanie, jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w przywołanym wyroku, treści skargi z rozstrzygnięciem Prezesa NSA z dnia 12 kwietnia 2006 r. prowadzi do wniosku, iż wydając postanowienie w trybie art. 54 § 3 P.p.s.a. organ uwzględnił skargę jedynie w części.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie rozpoznając sprawę ponownie nie naruszył art. 190 P.p.s.a. ponieważ orzekając powtórnie zastosował się do wiążącej go wykładni przedstawionej w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 lutego 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, za Naczelnym Sądem Administracyjnym, że Prezes NSA stwierdzając w dniu [...] nieważność postanowienia tego organu z dnia [...] naruszył przepis art. 54 § 3 P.p.s.a. albowiem autokontrola o jakiej mowa w tym przepisie możliwa jest do zastosowania w przypadku uwzględnienia przez organ zarzutów skargi w całości. Prezes NSA postanowieniem z dnia [...] nie uwzględnił w całości żądania skarżącego objętego złożoną skarga, a zatem nie powinien był zastosować art. 54 § 3 P.p.s.a. Rozpoznając sprawę ponownie Sąd I instancji uznał, że postanowienie Prezesa NSA z dnia [...] stwierdzające nieważność postanowienie tego organu z dnia [...] naruszało prawo i dlatego je uchylił. Uchylając zaś to postanowienie Sąd przywrócił moc postanowieniu Prezesa NSA z dnia [...] i oceniając jego legalność, Sąd I instancji doszedł do przekonania, że postanowienie w tym przedmiocie obarczone jest wadą z art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. z uwagi na to, iż zostało ono wydane bez podstawy prawnej. Ta okoliczność zaś uzasadniała stwierdzenie jego nieważności na powołanej podstawie.

Konkludując, należało uznać, że Sąd I instancji rozpoznając przedmiotową sprawę uwzględnił wiążącą go wykładnię przeprowadzoną przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 5 lutego 2008 r., a co za tym idzie, że zaskarżone rozstrzygnięcie jest prawidłowe i odpowiada prawu.

W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a. orzekł jak w sentencji.