Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maciej Dybowski, Sędzia NSA Irena Kamińska (spr.), Sędzia del. NSA Roman Ciąglewicz, Protokolant sekretarz sądowy Agnieszka Chustecka, po rozpoznaniu w dniu 18 listopada 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Lublinie od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 6 maja 2014 r. sygn. akt II SAB/Lu 147/14 w sprawie ze skargi P. na bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Lublinie w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Lublinie, 2) zasądza od P. na rzecz Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Lublinie kwotę 300 (trzysta) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

We wniosku z dnia 16 września 2013 r. S.P. – dziennikarz dziennika "Ł." z siedzibą w Gdańsku, powołując się na przepis art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe, zwrócił się do Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Lublinie (dalej jako "ZO PZŁ") o udzielenie informacji obejmującej odpowiedzi na następujące pytania:

"1) Jakie kwoty wydatkował Zarząd Okręgowy PZŁ na zakup bażantów w roku gospodarczym 2010/2011, 2011/2012 i 2012/2013?

2) Ile sztuk bażantów zakupiono w OHZ Polskiego Związku Łowieckiego, a ile u hodowców prywatnych w poszczególnych latach?

3) Ile bażantów zakupiono w poszczególnych latach, z podziałem na miejscowości ich zakupu?

4) W których obwodach i ile sztuk bażantów introdukowano z zakupionych bażantów?

5) Z jakich miejscowości pochodziły bażanty transportowane do wskazanych z numeru obwodów w poszczególnych latach?

6) Czy zakupów dokonywano w drodze przetargu, zapytania o cenę, czy z wolnej ręki?"

Wnioskodawca zaznaczył, że w przypadku odmowy udzielenia żądanych informacji prosi o złożenie w ciągu 3 dni odmowy w trybie art. 4 ust. 3 ustawy – Prawo prasowe.

W piśmie z dnia 24 września 2013 r. (doręczonym redakcji dziennika "Ł." w dniu 30 września 2013 r.) Przewodniczący ZO PZŁ poinformował S.P., że w sprawie jego wniosku zastosowanie znajduje przepis art. 3a Prawa Prasowego, w związku z czym wniosek ten podlega rozpatrzeniu w trybie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Jednocześnie Przewodniczący ZO PZŁ stwierdził, że dla zrealizowania przedmiotowego żądania koniecznym jest poniesienie kosztów w wysokości 512 zł, uwzględniających "nakład pracy oraz resztę czynników". Wskazał, iż kwotę tę wnioskodawca winien uiścić w terminie 14 dni na konto ZO PZŁ.

W dniu 9 października 2013 r. P.G. – redaktor naczelny dziennika "Ł." skierował do ZO PZŁ pismo, w którym stwierdził, że redakcja dotychczas nie otrzymała odpowiedzi na zapytanie prasowe S.P. z dnia 16 września 2013 r., w związku z czym domaga się sporządzenia odmowy przewidzianej w art. 4 ust. 3 Prawa prasowego lub udzielenia wnioskowanej informacji w ciągu 3 dni. P.G. podkreślił, że w niniejszej sprawie o udzielenie informacji wnioskowano w trybie ustawy – Prawo prasowe, a nie w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W odpowiedzi na powyższe pismo Przewodniczący ZO PZŁ w piśmie z dnia 15 października 2013 r. ponownie wyraził pogląd, iż złożony w niniejszej sprawie przez S.P. wniosek o udzielenie informacji podlega załatwieniu w trybie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej. Ponadto podkreślił, że jego pismo z dnia 24 września 2013 r. nie stanowi odmowy udzielenia informacji, a jest jedynie powiadomieniem, że żądana informacja zostanie udzielona po jej przetworzeniu i przygotowaniu, co z kolei uwarunkowane jest uiszczeniem przez wnioskodawcę opłaty w wysokości 512 zł.

W dniu 8 listopada 2013 r. (data wpływu do siedziby ZO PZŁ) P.G., działając jako redaktor naczelny dziennika "Łowiecki", wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na odmowę ZO PZŁ w przedmiocie udzielenia informacji prasowej zgodnie z wnioskiem z dnia 16 września 2013 r.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik ZO PZŁ wniósł o jej odrzucenie, ewentualnie o oddalenie skargi.

W piśmie z dnia 4 kwietnia 2014 r. skarżący oświadczył, iż z ostrożności procesowej, mając na względzie art. 3a Prawa prasowego, rozszerza skargę o alternatywny do podniesionych w niej zarzutów zarzut bezczynności, zgłoszony w trybie art. 3 § 2 pkt 8 w zw. z pkt 4 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Mając na uwadze treść powyższego pisma Sąd – na mocy zarządzenia sędziego sprawozdawcy z dnia 10 kwietnia 2014 r. – uznał, iż przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest bezczynność ZO PZŁ w przedmiocie udzielenia informacji prasowej. W konsekwencji dokonano zakreślenia sprawy w repertorium SA, gdzie była ona zarejestrowana pod sygnaturą II SA/Lu 1184/13, a następnie wpisania jej do repertorium SAB pod nową sygnaturą II SAB/Lu 147/14.

Na rozprawie przed sądem w dniu 29 kwietnia 2014 r. S.P., występując w roli pełnomocnika strony skarżącej, podtrzymał skargę wnosząc dodatkowo o wymierzenie ZO PZŁ grzywny oraz o sygnalizację Ministrowi Środowiska o niewłaściwym działaniu tego organu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie wyrokiem z dnia 6 maja 2014 r. o sygn. akt II SAB/Lu 147/14 zobowiązał Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w Lublinie do załatwienia wniosku dziennika "Łowiecki" z dnia 16 września 2013 r. o udzielenie informacji prasowej. Ponadto stwierdził, że bezczynność Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Lublinie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz wymierzył Zarządowi Okręgowemu Polskiego Związku Łowieckiego w Lublinie grzywnę w wysokości 500 (pięćset) złotych. Sąd pierwszej instancji zasądził także od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w Lublinie na rzecz P.G. – redaktora naczelnego dziennika "Ł." kwotę 117 (sto siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że Polski Związek Łowiecki jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, a przez to zobowiązanym do udostępniania informacji publicznej. Ustawodawca w art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (tekst jedn. Dz.U. z 2002 r. Nr 42, poz. 372 ze zm.) przekazał temu podmiotowi szereg zadań z zakresu administracji publicznej, w tym m.in.: prowadzenie gospodarki łowieckiej w obwodach wyłączonych z wydzierżawienia i w obwodach wydzierżawionych przez koła łowieckie, troskę o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, a także w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych dziko żyjących. Zadania te mogą być realizowane również przez organy okręgowe Związku, w tym jego zarządy okręgowe (art. 32a ust. 4 ustawy Prawo łowieckie).

Publicznoprawny charakter działalności Polskiego Związku Łowieckiego przesądzał również zdaniem WSA w Lublinie o tym, że żądane w niniejszej sprawie informacje stanowią informację publiczną. Dziennik "Ł." domagał się udostępnienia informacji na temat dokonywanych przez ZO PZŁ zakupów bażantów, w tym na temat formy tych transakcji, wydatkowanych kwot czy też introdukcji zakupionej zwierzyny łownej. Niewątpliwie zatem, zdaniem Sądu, żądane informacje dotyczą majątku ZO PZŁ oraz działalności tego podmiotu w ramach prowadzonej gospodarki łowieckiej, będącej zadaniem publicznym. W myśl zaś art. 1 ust. 1 u.d.i.p. informację publiczną stanowi każda informacja o sprawach publicznych. W szczególności informacją taką, podlegającą udostępnieniu w trybie przepisów u.d.i.p., jest informacja o podmiotach, o których mowa w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., w tym o przedmiocie ich działalności i kompetencjach oraz o majątku, którym dysponują (art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. "c" i "f" u.d.i.p.).

W ocenie Sądu pierwszej instancji ZO PZŁ pozostaje w bezczynności w sprawie wniosku strony skarżącej z dnia 16 września 2013 r., albowiem nie został on dotychczas załatwiony w żaden z opisanych wyżej sposobów. Nie sposób przeto przyjąć, by zaistnienie bezczynności ZO PZŁ eliminowało pismo tego organu z dnia 24 września 2013 r., w którym poinformował on wnioskodawcę, że żądane przez niego informacje zostaną mu udostępnione po uiszczeniu opłaty w wysokości 512 zł, wynikającej z "nakładu pracy i reszty czynników". Zdaniem Sądu jeżeli ZO PZŁ, dokonując w niniejszej sprawie oceny wniosku strony skarżącej z dnia 16 września 2013 r., doszedł do przekonania, iż nie zachodzą podstawy do odmowy udostępnienia żądanych w tym wniosku informacji, lecz powiadomił wnioskodawcę, iż ich udzielenie wiązać się będzie z obowiązkiem uiszczenia opłaty w wysokości 512 zł, winien niezwłocznie po upływie 14 dni od dnia doręczenia wnioskodawcy tego powiadomienia, tj. od dnia 30 września 2013 r. (skoro wniosek nie został w tym czasie cofnięty ani zmodyfikowany), udostępnić mu żądane informacje w żądanej formie, niezależnie od tego czy przedmiotowa opłata została uiszczona. W razie bowiem jej braku może ona podlegać ściągnięciu w drodze egzekucji. Tymczasem ZO PZŁ, wobec nieuiszczenia przez stronę skarżącą opłaty żądanej w piśmie z dnia 24 września 2013 r., pomimo iż 14-dniowy termin od dnia doręczenia tego pisma upłynął w dniu 14 października 2014 r., dotychczas nie udostępnił jej żądanych informacji, co świadczy o jego bezczynności w niniejszej sprawie.

Mając powyższe na uwadze Sąd pierwszej instancji uznał skargę P.G. za zasadną i na podstawie art. 149 § 1 zdanie 1 p.p.s.a. zobowiązał ZO PZŁ do załatwienia wniosku dziennika "Ł." z dnia 16 września 2013 r. o udzielenie informacji prasowej. Jednocześnie Sąd ten, na podstawie art. 149 § 1 zdanie 2 p.p.s.a., stwierdził, że bezczynność ZO PZŁ w niniejszej sprawie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Oceniając tę kwestę Sąd wziął pod uwagę wszystkie okoliczności sprawy, w tym fakt, iż bezczynność ZO PZŁ w niniejszej sprawie trwa już przeszło pół roku i nie wynika z okoliczności niezależnych od tego podmiotu, ani też z wątpliwości co do charakteru żądanych informacji, lecz jedynie z bezpodstawnego uzależnienia ich udostępnienia od uiszczenia przez wnioskodawcę opłaty za dodatkowe koszty z tym związane.

Uwzględniając rażący charakter naruszenia prawa w niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji, na zasadzie art. 149 § 2 w zw. z art. 154 § 6 p.p.s.a., wymierzył ZO PZŁ grzywnę w wysokości 500 złotych. Wysokość wymierzonej grzywny odpowiada kryteriom wskazanym w art. 154 § 6 p.p.s.a., a nadto jest adekwatna do długiego i nieuzasadnionego okresu bezczynności tego podmiotu.

Końcowo Sąd wyjaśnił, że w sentencji wyroku nie określił przez przeoczenie terminu jego wykonania przez ZO PZŁ, do czego był zobligowany na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a. Wskazał jednak, że w przypadku, gdy wniosek w tym przedmiocie nie zostanie złożony, ZO PZŁ będzie obowiązany załatwić wniosek dziennika "Ł." z dnia 16 września 2013 r. niezwłocznie po doręczeniu odpisu prawomocnego wyroku wraz z uzasadnieniem, nie później jednak niż w terminie 14 dni od daty tego doręczenia, stosując zasadę wyrażoną w art. 13 ust. 1 u.d.i.p.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Zarząd Okręgowy PZŁ w Lublinie. Podstawił w niej siedem zarzutów.

Po pierwsze, naruszenia art. 54, art. 57, art. 134 § 1 p.p.s.a. polegające na wydaniu orzeczenia wykraczającego poza granice sprawy określone skargą datowana na dzień 7 listopada 2013 r. co miało niewątpliwy wpływ na treść orzeczenia.

Po drugie, naruszenie art. 149 § 1 p.p.s.a. przez niewskazanie terminu dokonania czynności.

Po trzecie, naruszenie art. 149 § 1 p.p.s.a. przez bezpodstawne przyjęcie, że w sprawie miało miejsce rażące naruszenie prawa.

Po czwarte, art. 149 § 2 p.p.s.a. przez nałożenie grzywny na Zarząd Okręgowy PZŁ pomimo braku ziszczenia przesłanek z art. 149 § 1 p.p.s.a.

Po piąte, naruszenie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a. w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy o opłacie skarbowej przez przyjęcie, że koszem postępowania niezbędnym do celowego dochodzenia prawa jest nieuiszczona opłata skarbowa od pełnomocnictwa.

Po szóste, naruszenie art. 3 pkt 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej polegające na pominięciu, że prawo dostępu do informacji publicznej obejmuje informację przetworzoną wyłącznie w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego.

Po siódme, naruszenie art. 15 ustawy o dostępie do informacji publicznej przez przyjęcie, że nie można pobrać uprzednio od wnioskodawcy opłaty w wysokości odpowiadającej kosztem związanym z przekształceniem informacji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia art. 149 § 1 i 2 oraz art. 200 i 205 § 1 p.p.s.a. należy uznać za uzasadnione, choć częściowo z innych przyczyn, niż wskazano to w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny w pełni podziela poglądy wyrażone w uzasadnieniu Sądu I instancji dotyczące charakteru żądanej informacji oraz obowiązku jej udzielenia ciążącego na Polskim Związku Łowieckim w tej konkretnej sprawie. Trzeba jednak w tym miejscu wskazać, że w myśl art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w tym podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Art. 6 ust. 1 u.d.i.p. stanowi, że udostępnieniu podlega informacja publiczna. W art. 1 ust. 1 ustawy zdefiniowano informację publiczną jako każdą informację o sprawach publicznych. Art. 1 ust. 2 in principio cytowanej ustawy zastrzega zarazem, że jej przepisy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi.

Należy spostrzec, że stosownie do art. 32 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (tekst jedn. Dz.U. z 2013 r., poz. 1226 ze zm.), Polski Związek Łowiecki jest zrzeszeniem osób fizycznych i prawnych, które prowadzą gospodarkę łowiecką poprzez hodowlę i pozyskiwanie zwierzyny oraz działają na rzecz jej ochrony poprzez regulację liczebności populacji zwierząt łownych (na temat statusu tego Związku zob. też wyrok TK z dnia 6 listopada 2012 r., K 21/11, OTK-A 2012, nr 10, poz. 119). Zarazem na mocy art. 35a ust. 2 tej ustawy przepisy ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Prawo o stowarzyszeniach (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855 ze zm.) regulujące zasady nadzoru nad stowarzyszeniami stosuje się odpowiednio do nadzoru nad działalnością Polskiego Związku Łowieckiego. Podobnie w myśl art. 35 ust. 3 ustawy – Prawo łowieckie, przepisy regulujące zasady gospodarki finansowej stowarzyszeń stosuje się odpowiednio do gospodarki finansowej Polskiego Związku Łowieckiego. W tym kontekście do zrzeszenia jakim jest Polski Związek Łowiecki odnieść można odpowiednio myśl zawartą w wyroku NSA z dnia 8 lipca 2015 r., I OSK 1514/14, że nie sposób stowarzyszeniom stawiać analogiczny standard wymagań, jak organom administracji. W konsekwencji nie każda informacja będąca w dyspozycji Polskiego Związku Łowieckiego bądź odnosząca się do jego funkcjonowania będzie informacją publiczną podlegającą udostępnieniu przez ten Związek w trybie u.d.i.p., lecz tylko ta, która odnosi się do wykonywania zadań publicznych lub gospodarowania mieniem publicznym (por. cytowany wyrok NSA z dnia 8 lipca 2015 r., I OSK 1514/14). Tylko te kwestie względem podmiotów wskazanych w art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. ustawodawca traktuje jako informacje o sprawie publicznej, pozostałą zaś materię a contrario uznać należy za niepubliczną, a zatem stosownie do art. 1 ust. 1 u.d.i.p. za niebędącą informacją publiczną. Znajduje to potwierdzenie w samym art. 61 ust. 1 Konstytucji RP wskazującym, że "obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa." A zatem przedstawione ograniczenie zakresowe dostępu do informacji o działalności osób i jednostek innych niż organy władzy państwowej czy osoby pełniące funkcje publiczne oraz samorządy gospodarcze i zawodowe – przewidział już ustrojodawca. Przyjęcie zatem, że od wskazanych w art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. podmiotów można żądać innych informacji, niż z zakresu wykonywania zadań władzy publicznej czy gospodarowania mieniem publicznym – byłoby nadmierną ingerencją w sferę informacyjną tych podmiotów, wykraczającą poza standard konstytucyjny.

Na gruncie niniejszej sprawy wskazać wypada, że zadania Polskiego Związku Łowieckiego o charakterze publicznym określił ustawodawca w art. 34 ustawy – Prawo Łowieckie, wskazując, że do zadań tego Związku należy:

1) prowadzenie gospodarki łowieckiej;

2) troska o rozwój łowiectwa i współdziałanie z administracją rządową i samorządową, jednostkami organizacyjnymi Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i parkami narodowymi oraz organizacjami społecznymi w ochronie środowiska przyrodniczego, w zachowaniu i rozwoju populacji zwierząt łownych i innych zwierząt dziko żyjących;

3) pielęgnowanie historycznych wartości kultury materialnej i duchowej łowiectwa;

4) ustalanie kierunków i zasad rozwoju łowiectwa, zasad selekcji populacyjnej i osobniczej zwierząt łownych;

5) czuwanie nad przestrzeganiem przez członków Polskiego Związku Łowieckiego prawa, zasad etyki, obyczajów i tradycji łowieckich;

6) prowadzenie dyscyplinarnego sądownictwa łowieckiego;

7) organizowanie szkolenia w zakresie prawidłowego łowiectwa i strzelectwa myśliwskiego;

8) prowadzenie i popieranie działalności wydawniczej i wystawienniczej o tematyce łowieckiej;

9) współpraca z pokrewnymi organizacjami zagranicznymi;

10) wspieranie i prowadzenie prac naukowych w zakresie gospodarowania zwierzyną;

11) prowadzenie i popieranie hodowli użytkowych psów myśliwskich i ptaków łowczych;

12) realizacja innych zadań zleconych przez ministra właściwego do spraw środowiska.

W kontekście zaś gospodarki finansowej Polskiego Związku Łowieckiego zwrócić należy uwagę na art. 35 ust. 1 i 2 ustawy – Prawo Łowieckie, który stanowi, że działalność Polskiego Związku Łowieckiego jest finansowana z funduszy własnych, wpisowego, składek członkowskich, zapisów i darowizn oraz dochodów z działalności gospodarczej, zaś dochód z działalności gospodarczej Polskiego Związku Łowieckiego oraz kół łowieckich służy wyłącznie realizacji ich celów statutowych i nie może być przeznaczony do podziału między członków. Przy tym mienie Polskiego Związku Łowieckiego i kół łowieckich nie podlega podziałowi między członków.

Należy w tej sytuacji powtórzyć, że nie każda informacja będąca w dyspozycji Polskiego Związku Łowieckiego bądź odnosząca się do jego dysponowania będzie informacją publiczną podlegającą udostępnieniu.

W niniejszej sprawie informacja wskazana we wniosku dotyczy zadań publicznych powierzonych PZŁ, o których mowa w art. 34 pkt 11 ustawy – Prawo łowieckie, jest zatem informacją publiczną a organ jest zobowiązany do jej udostępnienia. Jest to informacja przetworzona, wobec czego wnioskodawca winien wykazać istnienie szczególnie uzasadnionego interesu publicznego.

Sąd kasacyjny uwzględniając zarzut naruszenia art. 149 § 1 p.p.s.a. miał na uwadze fakt nie wskazania terminu dokonania czynności co jest obligatoryjnym elementem orzeczenia, a brak ten nie jest możliwy do uzupełnienia na etapie rozpoznawania skargi kasacyjnej.

Co do zarzutu naruszenia art. 149 § 1 i 2 p.p.s.a. to zarzuty te uznać należy za usprawiedliwione z dwóch zupełnie odmiennych powodów.

Przede wszystkim należy wspomnieć, że pomiędzy skarżącym a adresatem wniosku wymieniana była korespondencja (pisma z 24 września 2013 r. i z 15 października 2013 r.). Polski Związek Łowiecki prawidłowo zakwalifikował żądaną informację jako informację publiczną i poinformował o konieczności uiszczenia opłat związanych z jej przygotowaniem. Wnioskodawca na tym etapie postępowania twierdził, że toczy się ono w oparciu o art. 4 prawa prasowego i domagał się formalnej odmowy udzielenia żądanej informacji. Dopiero po złożeniu skargi do sądu administracyjnego skarżący sprecyzował żądanie skargi wnosząc o stwierdzenie bezczynności Polskiego Związku Łowieckiego w udzieleniu wskazanej we wniosku informacji publicznej.

Trzeba też dodać, że w orzecznictwie i piśmiennictwie utrwalił się pogląd, że o rażącym naruszeniu prawa nie można mówić wtedy gdy przyczyną nieprawidłowego działania organu jest błąd co do wykładni przepisów prawa, zwłaszcza jeżeli poglądy w tej materii uległy zmianie. Zasadę tę należy odnieść również do bezczynności podmiotu zobowiązanego do działania. Przepis art. 15 ust. 2 u.d.i.p., przez sposób sformułowania, budzi szereg wątpliwości i jak trafnie podnosi skarżący kasacyjnie zarówno w piśmiennictwie jaki orzecznictwie pojawił się pogląd, że udzielenie informacji publicznej może być uzależnione od płacenia kosztów jej wytworzenia. Jak trafnie wskazał Sąd I instancji w orzecznictwie sądów administracyjnych ostatecznie utrwalił się pogląd, że podmiot zobowiązany musi udostępnić informację publiczną niezależnie od tego, czy uprawniony uiścił opłatę czy też nie. Ewentualna należność może być potem dochodzona w postępowaniu egzekucyjnym.

Wobec zaistniałej w orzecznictwie sądów administracyjnych rozbieżności Zarząd Związku mógł pozostawać w przekonaniu, że nie popada w bezczynność uzależniając udzielenie informacji od uiszczenia kosztów, do czego wezwany został wnioskodawca. Wyklucza to stwierdzenie, że bezczynność podmiotu wezwanego do udzielenia informacji w niniejszej sprawie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa a tym samym za nieuzasadnione uznać należy wymierzenie grzywny. Z tych wszystkich względów Naczelny Sąd Administracyjny za trafne uznał zarzuty dotyczące naruszenia art. 149 § 1 i 2 p.p.s.a.

Należy też zgodzić się z twierdzeniem, że trudno uznać za niezbędną do celowego dochodzenia prawa konieczność zapłacenia opłaty skarbowej, jeżeli nie została ona uiszczona w sprawie. Czyni to zasadnym zarzut naruszenia art. 200 i 205 § 1 p.p.s.a. zawarty w skardze kasacyjnej.

Za nieusprawiedliwione należy również uznać pozostałe zarzuty skargi kasacyjnej.

Rozpoczynając sprawę ponownie WSA winien wziąć pod uwagę przedstawione powyżej rozważania i przy uznaniu, że wniosek o udzielenie wskazanej w nim informacji jest zasadny, ustalić czy pochodził on od "prasy" w rozumieniu ustawy "Prawo prasowe" oraz czy ewentualna bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Mając wszystko to na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.

Podstawą orzeczenia o kosztach postępowania kasacyjnego był przepis art. 203 pkt 2 p.p.s.a.