Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Ziomek (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Renata Detka,, Sędzia WSA Sylwester Miziołek, Protokolant Starszy sekretarz sądowy Andrzej Stolarski, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 17 grudnia 2009r. sprawy ze skargi U. G. na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 4 września 2009r. znak: [...] w przedmiocie zarzutów w postępowaniu egzekucyjnym oddala skargę.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego postanowieniem z dnia 4 września 2009r. znak: [...] wydanym na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 144 kpa oraz art. 83 ust 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. – Prawo budowlane utrzymał w mocy postanowienie Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 14 lipca 2009r. znak: [...] w przedmiocie uznania bezzasadności zarzutów U. G. w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego celem przymuszenia do wykonania obowiązku wynikającego z ostatecznej decyzji Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 30 kwietnia 2008r. znak: [...].

W motywach rozstrzygnięcia organ drugiej instancji wskazał, że w/w decyzją z dnia 30 kwietnia 2008r. WINB uchylił decyzję organu pierwszej instancji i nakazał U. G., M. P. i Z. K. usunięcie w terminie do 30 lipca 2008r. stwierdzonych nieprawidłowości w budynku mieszkalnym przy ul. N. w S. poprzez wykonanie, pod nadzorem osoby posiadającej stosowne uprawnienia budowlane, robót budowlanych obejmujących:

1) wykonanie nawiewu w pomieszczeniu kotłowni w piwnicy stanowiącej własność M. P. i Z. K., w postaci otworu niezamykanego o powierzchni co najmniej 200 cm²,

2) odłączenie okapów kuchennych od istniejącego zbiorczego przewodu wentylacyjnego w lokalu nr 1 na parterze należącym do M. P. i Z. K. oraz w lokalu nr 2 na piętrze należącym do U. G.,

3) wykonanie 2 dodatkowych przewodów wentylacyjnych ( w pionie kominowym usytuowanym w części północnej budynku) dla zapewnienia prawidłowych podłączeń wentylacji grawitacyjnej w pomieszczeniach należących do lokalu nr 1 i nr 2;

4) prawidłowe ponowne podłączenie do przewodów wentylacyjnych kuchni w lokalu nr 1 i nr 2, łazienki w lokalu nr 2, kotłowni w piwnicy M. P. i Z. K.,

5) doprowadzenie przewodu wentylacji grawitacyjnej w pokoju z kominkiem do zgodności z Polskimi Normami;

6) uszczelnienie wszystkich istniejących przewodów dymowych, spalinowych i wentylacyjnych, do których podłączono urządzenia z lokalu nr 1 i nr 2 oraz wykonanie w nich otworów rewizyjnych i wycierowych, w celu doprowadzenia do ich zgodności z warunkami technicznymi i Polskimi Normami;

Jednocześnie organ zakazał użytkowania wszelkich urządzeń grzewczych i gazowych w tym budynku mieszkalnym do czasu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości, tj. do czasu powiadomienia organu pierwszej instancji o ich usunięciu wraz z przedstawieniem aktualnych badań sprawności wszystkich przewodów dymowych, spalinowych i wentylacyjnych oraz oświadczenia osoby sprawującej nadzór nad robotami, że roboty zostały wykonane zgodnie z obowiązującymi przepisami, a urządzenia znajdujące się w lokalach nr 1 i nr 2 zostały prawidłowo podłączone i nie stwarzają zagrożenia dla ludzi oraz mogą być bezpiecznie użytkowane.

Na powyższą decyzję nie została skutecznie wniesiona skarga do Sądu, jak również decyzja nie została wzruszona w nadzwyczajnym trybie w postępowaniu administracyjnym przed Głównym Urzędem Nadzoru Budowlanego w Warszawie.

Pismem z dnia 6.08.2008r. U. G. poinformowała organ pierwszej instancji o wykonaniu 3 nowych przewodów wentylacyjnych zapewniających wentylację z kuchni, łazienki i pokoju z kominkiem w lokalu nr 2 stanowiącym jej własność, załączając rachunek za ich montaż oraz protokół kominiarski z dnia 2.08.2008r. W odpowiedzi organ I instancji stwierdził, że przedłożony przez zainteresowaną rachunek nie może być uznany za dokument potwierdzający prawidłowość wykonanych robót budowlanych, a tym samym za wykonanie obowiązku nałożonego decyzją z dnia 30 kwietnia 2008r, zaś organ II instancji powyższą argumentację podzielił.

U. G. nie zgadzając się ze stanowiskiem organów wniosła szereg skarg: do Starosty, Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, Wojewody, Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego oraz Prezydenta RP, w których kwestionowała zasadność decyzji z dnia 30.04.2008r. oraz zarzucała organom administracji stosowanie zbiorowej odpowiedzialności i łamanie prawa.

Upomnieniem z dnia 13.02.2009r. PINB wezwał wszystkich zobowiązanych do wykonania nałożonego w/w decyzją obowiązku. Po stwierdzeniu podczas oględzin w dniu 10.03.2009r., że w kotłowni przynależnej do lokalu nr 1 wykonany otwór nawiewny nie posiada przekroju stosownego do zaleceń decyzji z dnia 30 kwietnia 2008r., organ pierwszej instancji, poprzez wydanie w dniu 25.03.2009r. tytułów wykonawczych skierowanych do U. G., M. P. i Z. K., wszczął postępowanie egzekucyjne mające na celu przymuszenie zobowiązanych do wykonania obowiązku nałożonego decyzją z dnia 30 kwietnia 2008r.

Postanowieniem z dnia 17 kwietnia 2009r. PINB uznał za bezzasadne zarzuty U. G. w sprawie prowadzonego wobec niej postępowania egzekucyjnego. WINB postanowieniem z dnia 15 czerwca 2009r. uchylił w/w postanowienie organu pierwszej instancji i umorzył pierwszoinstancyjne postępowanie egzekucyjne z uwagi na niezgodność treści obowiązku zawartej w tytule wykonawczym z dnia 25.03.2009r. z treścią obowiązku zawartą w decyzji WINB z dnia 30 kwietnia 2008r.

W dniu 24.06.2009r. wystawiono nowe tytuły wykonawcze skierowane odrębnie do U. G., M. P. i Z. K. Zgłoszone przez U. G. zarzuty PINB postanowieniem z dnia 14 lipca 2009r. uznał za nieuzasadnione.

W zażaleniu na powyższe postanowienie skierowanym do Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego, zobowiązana po raz kolejny zakwestionowała treść nałożonych na nią obowiązków wynikających z decyzji z dnia 30.04.2008r. wskazując, że tytuł wykonawczy dotyczy usterek, które nie istnieją w jej lokalu i uwzględnia stan sprzed sierpnia 2008r. Zdaniem zobowiązanej, prawidłowość wykonania i podłączenia pomieszczeń do nowo wykonanych przewodów wentylacyjnych w lipcu 2008r. potwierdził uprawniony mistrz kominiarski, co wyczerpuje w pełni wymogi określone w prawie budowlanym. Podkreśliła również, że prawidłowość wykonania, aprobaty techniczne i deklaracje zgodności, drożności, siłę ciągów i wielkość przekrojów potwierdziły dwukrotne badania biegłych sądowych (we wrześniu 2008r. i w marcu 2009r.).

Odnosząc się do obowiązku zapewnienia nadzoru nad robotami budowlanymi U. G. stwierdziła, iż z uwagi na ich nieskomplikowany charakter, brak jest podstaw prawnych do jego nałożenia.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego badając zasadność postanowienia Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 14.07.2009r przytoczył brzmienie art. 15 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. Postępowanie egzekucyjne w administracji, wskazując, że egzekucja administracyjna może być wszczęta, jeżeli wierzyciel, po upływie terminu do wykonania przez zobowiązanego obowiązku, przesłał mu pisemne upomnienie, zawierające wezwanie do wykonania obowiązku z zagrożeniem skierowania sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego.

Organ rozpatrujący zażalenie wskazał, że przyczyny zarzutów w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej zostały enumeratywnie wymienione w art. 33 powołanej ustawy. Stosownie do pkt 1 art. 33 podstawą zarzutu jest m.in. wykonanie obowiązku. Brak zapewnienia nadzoru nad robotami i w rezultacie nie przedłożenie w organie pierwszej instancji stosownego oświadczenia osoby sprawującej nadzór nad robotami oraz nie wykonanie otworu nawiewnego do pomieszczenia kotłowni przynależnej do lokalu nr 1, zdaniem organu świadczą o nie wykonaniu obowiązków wynikających z decyzji z dnia 30.04.2008r. Zobowiązana w piśmie z dnia 12.05.2009r. skierowanym do organu przyznała, że otwór nawiewny wykonany przez Z. K. został po interwencji Policji zamurowany. Powyższy fakt potwierdziła przeprowadzona w dniu 27.05.2009r kontrola.

WINB za nieuzasadniony uznał zarzut U. G. "popełnienia błędu co do osoby zobowiązanego (pkt 3 art. 33 cyt. ustawy), albowiem stwierdził, że postępowanie egzekucyjne dotyczy wszystkich osób, na które decyzją z dnia 30.04.2008r. nałożono obowiązki.

Odnosząc się do zarzutów podniesionych w zażaleniu organ wskazał, iż w myśl art. 29 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji organ egzekucyjny bada z urzędu dopuszczalność egzekucji, nie jest natomiast uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Do zadań organów nie należy rozstrzyganie, który ze zobowiązanych współwłaścicieli wykona obowiązek. Kwestie te powinny być rozwiązywane w drodze porozumienia lub drodze sądowej z powództwa cywilnego. Rolą organów nie jest również rozwiązywanie sporów sąsiedzkich i rodzinnych. Jednocześnie poinformowano stronę, że jedynym sposobem uniknięcia postępowania egzekucyjnego jest wykonanie w całości obowiązku wynikającego z decyzji z dnia 30 kwietnia 2008r. poprzez przedłożenie aktualnych badań sprawności wszystkich przewodów dymowych, spalinowych i wentylacyjnych (co jest niezbędne z uwagi na znaczny upływ czasu od daty ostatnich badań, tj. 12.05.2008r. w lokalu nr 1 i 2.08.2008r. w lokalu nr 2) oraz stosowne oświadczenie osoby sprawującej nadzór nad robotami, że zostały one wykonane zgodnie z obowiązującymi przepisami a urządzenia znajdujące się w lokalach nr 1 i nr 2 zostały prawidłowo podłączone i nie stwarzają zagrożenia dla ludzi oraz mogą być bezpiecznie użytkowane.

Za gołosłowny organ uznał argument składającej zażalenie podnoszący, że prawidłowość wykonania robót została potwierdzona opiniami biegłych sądowych (z września 2008r. i marca 2009r.), skoro nie zostały one przedłożone do organu I instancji. Powołując się na poglądy orzecznictwa (tak wyrok NSA z dnia 25.08.1998r. IV SA 656/96, Lex nr 43813) podniesiono, że organ administracji bez względu na rodzaj i charakter opinii nie jest nią związany, a ocena wartości dowodowej opinii, jej wiarygodności i przydatności dla rozstrzygnięcia sprawy należy do obowiązków organu rozstrzygającego sprawę.

Organ przypomniał o zakazie użytkowania w przedmiotowym budynku wszelkich urządzeń grzewczych i gazowych do czasu przedłożenia aktualnego protokołu kominiarskiego dotyczącego kontroli stanu przewodów kominowych, w tym ich drożności oraz prawidłowości podłączenia do nich urządzeń, a także do czasu przedłożenia pozytywnego oświadczenia osoby sprawującej nadzór nad robotami.

Organ wyjaśnił, że kwestia użytkowania kotłowi przez właścicieli lokalu nr 1 stanowi odrębną sprawę, która wymaga stosownego zawiadomienia organu I instancji, zobowiązując jednocześnie PINB do podjęcia działań kontrolnych w w/w zakresie, z ewentualnym zastosowaniem wobec osób użytkujących mimo zakazu urządzenia grzewcze i gazowe, sankcji karnych przewidzianych w art. 94 w zw. z art. 92 Prawa budowlanego.

Skargę na postanowienie Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 4 września 2009r. znak: [...] wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach U. G., wnosząc o jego uchylenie.

W szeroko opisanej skardze jej autorka podtrzymała argumentację w kwestii wykonania obowiązków wynikających z decyzji WINB z dnia 30 kwietnia 2008r. poprzez wykonanie trzech kominów z blachy chromoniklowej oraz dołączenie kominiarskiego protokołu odbioru nr 120/2008 z dnia 2.08.2008r.

Skarżąca powtórzyła zarzuty sprowadzające się do kwestionowania prawidłowości nałożonych tą decyzją obowiązków. Zdaniem strony organy stosują zasady odpowiedzialności zbiorowej obciążając ją obowiązkami wykonania robót budowlanych w lokalu, którego nie jest właścicielką i do którego nie ma dostępu. Za bezprawne uznała nałożenie w decyzji obowiązku zapewnienia nadzoru nad wykonywaniem robót, gdy tego typu prace zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa budowlanego nadzoru takiego nie wymagają. Stosownie bowiem do art. 18 ust. 1 pkt 5 Prawa budowlanego inwestor powinien zapewnić nadzór nad wykonywaniem robót tylko w przypadkach uzasadnionych wysokim stopniem skomplikowania robót budowlanych lub warunkami gruntowymi, zaś taka sytuacja w danym przypadku nie występuje.

Powołując się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 21 czerwca 2006r. w sprawie II SA/Ke 558/05, który uchylił poprzednią decyzję WINB z dnia 8 lutego 2005r. nakładającą na U. G., M. P. i Z. K. obowiązek usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości polegających na niewłaściwym wykonaniu przewodów kominowych, niewłaściwym stanie technicznym przewodów kominowych i niewłaściwym podłączeniu urządzeń do przewodów kominowych w budynku mieszkalnym położonym w S. przy ul. N., wskazała, że organy nie uwzględniły wytycznych zawartych w tym wyroku. W uzasadnieniu Sąd bowiem stwierdził, "iż zakres i rodzaj nakazów skierowanych do właściciela (współwłaścicieli) powinien być zależny od ustalonych konkretnych potrzeb...Jeżeli ustalono, że przewód kominowy użytkowany jest wyłącznie przez jednego ze współwłaścicieli z wyłączeniem pozostałych, tylko on ma do niego dostęp, np. z aktu notarialnego wynika, że wszystkie piwnice oprócz jednej są własnością Z. K., to ten podmiot winien być obciążony nakazem usunięcia nieprawidłowości tego przewodu."

Skarżąca podniosła, że przesłanie przez WINB skargi M. P. i Z. K. na decyzję z dnia 30 kwietnia 2008r. do WSA w Krakowie zamiast do WSA w Kielcach zamknęło jej drogę do wyrażenia stanowiska w sprawie, gdyż z chwilą otrzymania od Głównego Urzędu Nadzoru Budowlanego w Warszawie informacji, że wszelkie swoje uwagi będzie mogła przedstawić przed wojewódzkim sądem administracyjnym, upłynął już termin, w którym mogła wnieść skargę na decyzję z dnia 30 kwietnia 2008r.

Z dalszych wyjaśnień skarżącej wynika, że właściciele lokalu nr 1 do dnia złożenia skargi nie wykonali żadnych obowiązków określonych decyzją z dnia 30 kwietnia 2008r. Wskazała, że wykonanie przez nich otworu nawiewnego polegało na włamaniu się do pomieszczenia gospodarczego skarżącej i wykuciu w nim dziury, mimo zalecenia WINB-u powiększenia istniejącego już otworu znajdującego się od północnej strony.

W odpowiedzi na skargę Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o jej oddalenie podtrzymując jednocześnie stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia.

Dodatkowo organ wyjaśnił, że decyzja z dnia 30 kwietnia 2008r. uwzględnia zalecenia WSA w Kielcach zwarte w uzasadnieniu wyroku z dnia 21 czerwca 2006r. w sprawie II SA/Ke 558/05 odnośnie skierowania nakazów do poszczególnych właścicieli lokali w budynku przy ul. N. w S. Sąd wskazał, iż zakres oraz sposób wykonania robót nie wyklucza potrzeby współdziałania wszystkich współwłaścicieli, bowiem nie wszystkie roboty można wykonać w obrębie danego lokalu. Dotyczy to w szczególności robót związanych z wykonaniem dodatkowych przewodów wentylacyjnych (niezbędne przebicia przez stropy), służących do wspólnego użytku, o czym stanowi m.in. § 4 aktu notarialnego rep. [...]). Ponieważ organy nadzoru budowlanego nie mogły decydować, który z wykonanych nowych przewodów należy przyporządkować do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali, obowiązek skierowano do wszystkich współwłaścicieli.

Organ nie zgodził się z twierdzeniem skarżącej, iż miała zamkniętą drogę do wyrażenia stanowiska w sprawie. Decyzja z dnia 30 kwietnia 2008r. zawierała bowiem prawidłowe pouczenie o przysługującym stronom prawie wniesienia skargi do WSA w Kielcach. Skargę M. P. i Z. K. omyłkowo wysłaną do WSA w Krakowie, Sąd ten przekazał według właściwości do WSA w Kielcach.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć wpływ na wynik sprawy. Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dopatrzył się w nim naruszeń prawa skutkujących koniecznością jego uchylenia lub stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 i 2 p.p.s.a.).

Podstawą zgłoszonego zarzutu w sprawie prowadzenia egzekucji administracyjnej było – jak twierdziła skarżąca – wykonanie obowiązku objętego tytułem wykonawczym (art. 33 pkt 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966r. – Postępowanie egzekucyjne w administracji – zwanej dalej u.p.e.a.). Zakres i obowiązki podlegające wykonaniu zostały określone i wynikały z ostatecznej decyzji WINB z dnia 30.04.2008r. Walor ostateczności oznacza, że wymieniona wyżej decyzja nie została uchylona, zmieniona, ani nie stwierdzono jej nieważności w administracyjnym toku instancji jak również nie została wyeliminowana z obrotu prawnego orzeczeniem sądu.

Organ odwoławczy kierując się treścią art. 29 § 1 u.p.e.a. prawidłowo przyjął, że organ egzekucyjny bada z urzędu jedynie dopuszczalność egzekucji administracyjnej, nie jest natomiast uprawniony do badania zasadności i wymagalności obowiązku objętego tytułem wykonawczym. Taki kierunek prezentuje również Naczelny Sąd Administracyjny w swych orzeczeniach (por. wyrok NSA z dnia 18.04.1997r. SA/Sz 453/95 niepubl., wyrok NSA z dnia 18.10.2006r. II FSK 1302/05).

Organ egzekucyjny nie ma więc uprawnień do badania zasadności i wymagalności samych obowiązków objętych decyzją, działa na podstawie przepisów egzekucyjnych, a nie przepisów ustawy Prawo budowlane czy też przepisów wydanych na podstawie tej ustawy. Z brzmienia art. 29 u.p.e.a. wynika, że ustawodawca nie nakłada na organ egzekucyjny powinności zweryfikowania podstawy prawnej obowiązku podlegającego egzekucji, a jedynie zbadania dopuszczalności egzekucji administracyjnej rozumianej jako ustalenie, czy egzekucja oznaczonego obowiązku jest dopuszczalna, czy tytuł wykonawczy został prawidłowo wystawiony i czy zostało doręczone upomnienie.

W realiach konkretnej sprawy toczącej się w ramach postępowania egzekucyjnego, organ trafnie zbadał i ocenił, iż brak jest podstaw do przyjęcia zasadności zarzutu objętego treścią art. 33 pkt 1 u.p.e.a. tj., że nastąpiło wykonanie obowiązku, ponieważ skarżąca wykonała trzy kominy z blachy chromoniklowej oraz przedłożyła protokół odbioru prac kominiarskich nr 120/2008 z dnia 2.08.2008r. Z decyzji stanowiącej podstawę prawną obowiązku w sposób jednoznaczny i niebudzący wątpliwości wynikało, że skarżąca jest zobowiązana m.in. do wykonania wspólnie z pozostałymi współwłaścicielami budynku nawiewu w pomieszczeniu kotłowni w piwnicy stanowiącej własność M. P. i Z. K. Godzi się podnieść, że stosownie do postanowień § 4 aktu notarialnego - umowy ustanowienia odrębnej własności lokali (Rep.[..]) części wspólne nieruchomości zabudowanej przy ul. N. w S. to jest "mury wewnętrzne i zewnętrzne, przewody kominowe i instalacyjne oraz inne części nie służące do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali pozostają nadal we współwłasności..." Materiał dokumentacyjny wskazuje, że nawiew w postaci otworu niezamykanego o powierzchni co najmniej 200cm2 powinien być wykonany w ścianie zewnętrznej budynku, a więc w ścianie stanowiącej przedmiot współwłasności wszystkich właścicieli tego budynku. Już choćby z tego względu brak wykonania otworu o takich parametrach, co znajduje potwierdzenie w protokole oględzin z dnia 27 maja 2009r. jak również nie jest kwestionowane przez skarżącą, świadczy o tym, że obowiązki wynikające z decyzji z dnia 30.04.2008r. nie zostały wykonane.

Odmiennej oceny nie uzasadnia twierdzenie skarżącej, że prawidłowość wykonania robót budowlanych została potwierdzona w opiniach biegłych sądowych z września 2008r. i marca 2009r. Na akceptację zasługują wywody organu poparte orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego w kwestii nie wiążącej mocy opinii biegłych sądowych sporządzanych dla potrzeb innej niż administracyjna sprawy. Nie budzi wątpliwości, że o ile opinie te miałyby stanowić dowód potwierdzający wykonanie obowiązku w inny sposób niż określono w decyzji z dnia 30.04.2008r., to w interesie skarżącej było ich przedłożenie do oceny organowi I instancji, właściwemu do rozstrzygnięcia zasadności zarzutu wymienionego w art. 33 pkt 1 u.p.e.a. tj. wykonania obowiązku, a tego skarżąca nie dopełniła. Zauważyć także trzeba, że protokół kominiarski z dnia 2.08.2008r. zgodnie z art. 62 ust. 6 w zw. z ust. 1 pkt 1 lit c ustawy – Prawo budowlane z 1994r. stanowi dowód wykonania nałożonych na właścicieli i zarządców obowiązków kontroli, co najmniej raz w roku stanu technicznego użytkowanych obiektów budowlanych i wskazuje aktualne badania wszystkich przewodów dymowych, spalinowych i wentylacyjnych, ale w swej treści nie odnosi się do obowiązku wykonania nawiewu określonego w pkt 1 decyzji z dnia 30.04.2008r. Z tego względu nie można przyjąć tego dokumentu za potwierdzający prawidłowość wykonania robót budowlanych przy usunięciu stwierdzonych nieprawidłowości wynikających z ostatecznej decyzji WINB z dnia 30.04.2008r.

Wbrew twierdzeniom skarżącej zasadne jest stanowisko organu, co do braku zapewnienia nadzoru nad robotami oraz nie przedłożenia w organie I instancji stosownego oświadczenia osoby sprawującej nadzór nad robotami, czyli niewykonania kolejnych obowiązków, określonych ostateczną decyzją stanowiącą podstawę tytułu wykonawczego. Pomijając fakt, że skarżąca w postępowaniu egzekucyjnym nie jest uprawniona do kwestionowania prawidłowości nałożonych na nią obowiązków, słuszne organ podnosi, iż w/w obowiązków nie można utożsamiać z obowiązkami, które w stosunku do inwestora przewiduje ustawa Prawo budowlane z 1994r. w art. 18 ust. 1 pkt 5 oraz art. 19 ust. 1, dotyczą bowiem praw i obowiązków uczestników procesu budowlanego na etapie postępowania w sprawie wydania pozwolenia na budowę, a nie w postępowaniu prowadzonym w trybie art. 66 tej ustawy, czyli w sytuacji, gdy obiekt budowlany znajduje się w nieodpowiednim stanie technicznym, albo jest użytkowany w sposób zagrażający życiu lub zdrowiu ludzi, środowisku lub bezpieczeństwu mienia.

Nie znajduje uzasadnienia zarzut skarżącej dotyczący pozbawienia przez organ administracji możliwości dochodzenia jej praw. Fakt omyłkowego przesłania skargi M. P. i Z. K. na decyzję WINB z dnia 30 kwietnia 2008r do WSA w Krakowie zamiast do WSA w Kielcach nie ograniczał w żaden sposób uprawnienia skarżącej do wniesienia skargi na opisaną wyżej decyzję. Jak wskazuje treść tej decyzji skarżąca została prawidłowo pouczona o możliwości jej zaskarżenia do WSA w Kielcach, jednakże z własnej woli z prawa tego nie skorzystała.

W tym stanie rzeczy, ponieważ podniesione w skardze zarzuty nie mogły odnieść zamierzonego skutku, a jednocześnie brak jest okoliczności, które z urzędu należałoby wziąć pod rozwagę, Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji na podstawie art. 151 p.p.s.a.