Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia NSA Joanna Tuszyńska Sędziowie: WSA Mirosław Bator WSA Agnieszka Nawara-Dubiel (spr.) Protokolant: specjalista Anna Chwalibóg po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 stycznia 2019 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. w K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] sierpnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zezwolenia na usunięcie drzew i krzewów skargę oddala.

Decyzją z dnia 4 lipca 2018 r. znak: [...] Prezydent Miasta Krakowa odmówił Firma A Sp. z o.o. zezwolenia na usunięcie 25 sztuk drzew (2 sz. czeremchy zwyczajnej, 2 szt. dębu szypułkowego, 2 szt. robinii akacjowej, 4 szt. topoli mieszańcowej, 1 szt. wiązu szypułkowego, 14 szt. wierzby białej) oraz 290 m2 krzewów (ligustr, ałycza, bez czarny) z terenu działek nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...] obr. [...] przy ul. Świętego Jacka w Krakowie, kolidujących z projektowaną inwestycją.

W uzasadnieniu decyzji organ I instancji podał, iż Firma A Sp. z o.o. z siedzibą w przy ul. [...] w dniu 5 lutego 2018 r. złożyła wniosek o wydanie zezwolenia na usunięcie w/w drzew i krzewów usytuowanych w rejonie ul. Św. Jacka z uwagi na kolizję z zamierzeniem budowlanym.

W dniu 23 marca 2018 r. została przeprowadzona wizja w terenie z udziałem pracownika z wyższym wykształceniem kierunkowym organu I instancji i przedstawiciela wnioskodawcy. Wskazano na ustalenia co do obwodów drzew. Ustalono, że drzew są w zadawalającym i dobrym stanie zdrowotnym. Wskazano na dopuszczenie Towarzystwo i Stowarzyszenia Stowarzyszenie B do udziału w postępowaniu.

Wskazano, iż teren inwestycji położony jest w granicach planu miejscowego rejon ul. Św. Jacka-Twardowskiego i przeznaczony jest pod zabudowę mieszkaniowo-usługową. Zgodnie z elementami informacyjnymi zawartymi na rysunku planu teren inwestycji położony jest w zasięgu występowania traszki grzebieniastej oraz w sąsiedztwie kumaka nizinnego i modraszka telejusa, które to gatunki objęte są ochrona ścisłą. Wg planu stwierdzono, iż teren może być zagospodarowany w sposób jak najmniej kolidujący z istniejącym drzewostanem. Wskazano na zapis § 9 pkt 5 ust. 1 planu odnośnie maksymalnej ochrony zieleni istniejącej. Ponadto wskazano, iż teren w całości położony jest w granicach Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego (rozporządzenie Wojewody Małopolskiego 81/06 z 17 października 2006r.). Wskazano na zainteresowanie sprawą opinii publicznej i liczną korespondencję w sprawie (m.in. zapytania do Zespołu Parków Krajobrazowych, RDOŚ, korespondencję między Stowarzyszeniami a RDOŚ odnośnie występowania gniewosza plamistego, zarzuty Wnioskodawcy do sposobu prowadzenia postępowania.

Dalej organ I instancji wskazał na ponowienie oględzin (ponowne pomiary obwodów i stwierdzenie licznych ptaków). Stwierdzono, iż teren stanowi ostoję i siedlisko występowania bardzo wielu gatunków ptaków i występujące na terenie zadrzewienie tworzy wraz z pozostałą fauną i florą ekosystem i nie można rozpatrywać usunięcia pojedynczych drzew bez takiego kontekstu.

Wskazano, iż inwestycja deweloperska polegająca na zabudowie wielorodzinnej nie spełnia przesłanek z art. 56 ustawy o ochronie przyrody.

Podkreślono, iż kluczowe w sprawie było wyważenie interesu strony (prawo do skorzystania z własności) oraz interesu społecznego (ochrona wartości przyrodniczych). Wskazano, iż na podstawie promesy wnioskodawca posiadał już wiedzę co do stanu sprawy i miał możliwość modyfikacji swoich planów inwestorskich bez generowania zbyt dużych kosztów. Projekt inwestorski nie pozostawia wiele miejsca na posadzenie nowych drzew.

W dalszej części uzasadnienia organ I instancji omówił podstawę prawną, na której oparł wydanie skarżonej decyzji oraz stwierdził, iż przeprowadzone postępowanie administracyjne pozwoliło ustalić, że nie ma podstaw do wydania zezwolenia na usunięcie wnioskowanych drzew i krzewów.

Od decyzji tej odwołanie złożyła Firma A, zaskarżając ją w całości i wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i wydanie rozstrzygnięcia co do istoty sprawy ew. przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 10 sierpnia 2018 r., znak [...] utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazano art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 roku o ochronie przyrody (t.j. Dz.U. z 2018 r., póz 142) oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego (t.j .Dz.U. z 2017 r., poz. 1257 z późn. zm.), dalej jako "k.p.a.".

W uzasadnieniu decyzji Kolegium streściło przebieg postępowania przed organem I instancji. Podkreślono, że okolicznością nie kwestionowaną w sprawie jest, że obszar w całości znajduje się w granicach Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego ustanowionego rozporządzeniem Wojewody Małopolskiego nr 81/06 z dnia 17 października 2006 r. Faktem jest także, iż teren inwestycji budowlanej i jednocześnie teren na którym rosną drzewa i krzewy objęte wnioskiem położony jest w granicach obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru Rejon ul. Św. Jacka - Twardowskiego (uchwała nr CXII/1698/14 Rady Miasta Krakowa z 9 lipca 2014r.) i przeznaczony jest pod zabudowę mieszkaniowo-usługową [...] (MW/U. [...] - Tereny zabudowy mieszkaniowo -usługowej, o podstawowym przeznaczeniu pod zabudowę budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi, budynkami mieszkalno-usługowymi lub budynkami usługowymi).

Zgodnie z elementami informacyjnymi zawartymi na rysunku planu teren inwestycji położony jest w zasięgu występowania traszki grzebieniastej oraz w sąsiedztwie kumaka nizinnego i modraszka telejusa, które to gatunki objęte są ochrona ścisłą.

Dalej przytoczono treść art. 83 ustawy o ochronie przyrody (Dz.U. z 2018, poz. 142) dalej zwana "ustawą" i stwierdzono, iż usunięcie przedmiotowych drzew nie jest objęte wyjątkami o których mowa w art. 83f ustawy od obowiązku uzyskania zezwolenia na ich usunięcie.

Przywołano wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z dnia 24 października 2017r., sygn. akt II SA/Kr 914/17 (publ. El. CBOSA), w którym wyjaśnił, a Kolegium w pełni podziela wyjaśnienia Sądu, iż: "Stosownie do normy z art. 83 ust. 1 u. o. p. ustawodawca pozwala odstąpić - w przypadku drzew co do których wymóg uzyskania zezwolenia jest wymagany - od zasady nakazującej chronić drzewa przed wycięciem wyłącznie w przypadkach szczególnych, jeżeli wymaga tego uzasadniony interes wnioskodawcy w szczególności znajdujący odbicie w okolicznościach podanych w art. 125 pkt 3 u.o.p., czyli jeśli podyktowane jest to wymogami racjonalnej gospodarki rozumianymi jako umożliwienie racjonalnego korzystania z nieruchomości gruntowej zgodnie z jej przeznaczeniem oraz wykonywania przysługującego prawa zgodnie z jego społeczno-gospodarczym przeznaczeniem. Z kolei wskazana wyżej zasada ochrony drzew znajduje oparcie w treści art. 2 u.o.p. ust. 1 pkt 8 i 9, zgodnie z którymi ochrona przyrody w rozumieniu ustawy polega na zachowaniu, zrównoważonym użytkowaniu oraz odnawianiu zasobów, tworów i składników przyrody: zieleni w miastach i wsiach (pkt 8) i zadrzewień (pkt 9). Nadto w art. 2 ust. 2 pkt 5 ustawodawca wskazał, że celem ochrony przyrody jest ochrona walorów krajobrazowych, zieleni w miastach i wsiach oraz zadrzewień. Należy uwzględnić również zasadę wyrażoną w art. 127 ust. 2 pkt 6 ustawy z 27. 04. 2001

Prawo ochrony środowiska (Dz.U. 2001, nr 62.poz. 627 z póżn. zm.) stanowiącym, że ochrona roślin i zwierząt jest realizowana w szczególności przez ograniczanie możliwości wycinania drzew i krzewów oraz likwidację zieleni.

Należy też wskazać, że nie tylko na organie, ale także na wnioskodawcy ciąży obowiązek wykazania przyczyn wskazujących na zasadność zastosowania zezwolenia na wycięcie drzew, co wynika z przepisów określających wymogi formalne wniosku. Zgodnie z treścią art. 83b ust. 1 pkt 7 i 8 u.o.p. w brzmieniu obowiązującym w dacie rozpoznawania sprawy przez organ odwoławczy, wniosek o wydanie zezwolenia na usunięcie drzewa lub krzewu powinien zawierać m. in. miejsce, przyczynę i termin zamierzonego usunięcia drzewa lub krzewu oraz wskazanie czy usunięcie wynika z celu związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej (pkt. 7), a także rysunek, mapę albo wykonany przez projektanta posiadającego odpowiednie uprawnienia budowlane projekt zagospodarowania działki lub terenu w przypadku realizacji inwestycji , dla której jest on wymagany zgodnie z ustawą z 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane - określające usytuowanie drzewa lub krzewu w odniesieniu do granic nieruchomości i obiektów budowlanych istniejących lub projektowanych (pkt.8). Z powyższego wynika, że osoba ubiegająca się o wydanie pozwolenia na usunięcie drzew musi jednoznacznie i w sposób wymagany prawem wskazać przyczynę usunięcia drzew. Rola organu rozpoznającego wniosek o zezwolenie na wycięcie drzew sprowadza się natomiast do rozważenia czy podana przyczyna jest bardziej istotna niż wartości związane z ochroną zadrzewienia, zaś jeżeli tą przyczyną jest zamiar zabudowy działki budowlanej organ administracji winien ocenić czy istnienie drzew koliduje z zamiarem zabudowy i w jakim zakresie. Sam fakt zaistnienia takiej kolizji nie przesadza jeszcze o wydaniu decyzji zezwalającej na usunięcie zadrzewienia, ale musi być wnikliwie rozważone przez organ gdyż w państwie prawa każde ograniczenie interesu indywidualnego na rzecz interesu społecznego wymaga wyważenia obu interesów, znajdującego następnie wyraz w uzasadnieniu. W razie zamiaru realizacji inwestycji budowlanej nie bez znaczenia dla zidentyfikowania przyczyny zamierzonej wycinki drzew powinny być uwarunkowania przestrzenne inwestycji, które kształtują postanowienia planu, a w razie jego braku treść decyzji ustalającej warunki zabudowy."

Obowiązujący plan miejscowy ustala zasady kształtowania i urządzania terenów zieleni wskazując, iż: podczas realizacji zagospodarowania terenów obowiązuje maksymalnie możliwa ochrona zieleni istniejącej, w tym terenów zieleni parkowej, zieleni skwerów i zieleńców osiedlowych, zieleni towarzyszącej ciągom komunikacyjnym oraz zieleni przydomowej.

Wskazano, że z przedstawionego przez stronę projektu budowlanego wynika, iż inwestycja budowlana pozostaje w kolizji z drzewami przewidzianymi do usunięcia i planuje się nasadzenia w wąskim pasie wokół inwestycji budowlanej. Także w odwołaniu od decyzji wnioskodawca wskazuje na kolizję bezpośrednio z projektowaną inwestycją i kładzie nacisk na prawo własności i przewidzianą planem możliwość realizacji inwestycji budowlanej.

Z kolei w toku postępowania dopuszczone do udziału organizacje w sposób niezwykle czynny zwracają się w imieniu zwłaszcza okolicznych mieszkańców o uwzględnienie interesu członków Gminy Miejskiej Kraków wskazując na rolę drzew jak i walory środowiskowe i przyrodnicze terenu Zakrzówka, który stanowi siedlisko m.in. węża gniewosza jak i innych przedstawicieli fauny i flory.

W powyższych okolicznościach sprawy na organach ciąży obowiązek zbadania m.in. zakresu oddziaływania jakie może wywołać wydanie zezwolenia na wycinkę drzew w świetle celów ustawy i jej zasad ogólnych jak i wyważenie obydwu interesów, co w okolicznościach sprawy jest niezwykle trudne.

W art. 2 ust. 2 ustawy zostały określone cele, jakie stawiane są przed ochroną przyrody w Polsce. I tak celem ochrony przyrody jest:

1) utrzymanie procesów ekologicznych i stabilności ekosystemów:

2) zachowanie różnorodności biologicznej;

3) zachowanie dziedzictwa geologicznego i paleontologicznego;

4) zapewnienie ciągłości istnienia gatunków roślin, zwierząt i grzybów, wraz z ich siedliskami, przez ich utrzymywanie lub przywracanie do właściwego stanu ochrony;

5) ochrona walorów krajobrazowych, zieleni w miastach i wsiach oraz zadrzewień;

6) utrzymywanie lub przywracanie do właściwego stanu ochrony siedlisk przyrodniczych, a także pozostałych zasobów, tworów i składników przyrody;

7) kształtowanie właściwych postaw człowieka wobec przyrody przez edukację, informowanie i promocję w dziedzinie ochrony przyrody

Powyżej wskazane cele spełniają rolę zasad ochrony przyrody, w związku z czym w zgodzie z nimi powinny być interpretowane wszystkie postanowienia ustawy. Stanowią one również swego rodzaju wskazania dla organów administracji upoważnionych do wydawania aktów administracyjnych i pewne ograniczenia przy podejmowaniu rozstrzygnięć mogących mieć wpływ na środowisko przyrodnicze.

Co więcej również rozporządzenie wojewody w sprawie Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego ustala następujące szczególne cele ochrony Parku (§ 2 rozporządzenia):

1) ochrona wartości przyrodniczych:

a) zachowanie charakterystycznych elementów przyrody nieożywionej;

b) ochrona naturalnej różnorodności florystycznej i faunistycznej;

c) zachowanie naturalnych i półnaturalnych zbiorowisk roślinnych, ze szczególnym uwzględnieniem roślinności kserotermicznej, torfowiskowej oraz wilgotnych łąk;

d) zachowanie korytarzy ekologicznych;

2) ochrona wartości historycznych i kulturowych:

a) ochrona tradycyjnych form zabudowy i zespołów wiejskich, podmiejskich i miejskich;

b) współdziałanie w zakresie ochrony obiektów zabytkowych i ich otoczenia;

3) ochrona walorów krajobrazowych:

a) zachowanie otwartych terenów krajobrazów jurajskich;

b) ochrona przed przekształceniem terenów wyróżniających się walorami estetyczno-widokowymi;

4) społeczne cele ochrony:

a) racjonalna gospodarka przestrzenią, hamowanie presji urbanizacyjnej;

b) promowanie i rozwijanie funkcji zgodnych z uwarunkowaniami środowiska, w tym szczególnie turystyki, wypoczynku i edukacji.

Nadto zwrócić uwagę należy, iż teren na którym rosną drzewa wnioskowane do usunięcia objęty jest planem zagospodarowania przestrzennego z którego wynika zachowanie przed zniszczeniem jak największej ilości drzew.

Tym samym przepisy ustawy i rozporządzenia stanowią podstawę prawną w zakresie ewentualnej zgody na usunięcie drzew. Zapisy zaś planu miejscowego precyzują w ramach procesu inwestycyjnego warunki na jakich możliwa jest wycinka drzew. Zasadą jest więc zachowanie istniejącego drzewostanu i ochrona interesu społecznego natomiast przepisy nie wykluczają wycinki w sytuacji kolizji z zamierzeniem budowlanym, z tym, że kolizja ta ma mieć charakter szczególny tj. nieunikniony.

Tym samym Kolegium zauważa i nie kwestionuje co do zasady stanowiska zaprezentowanego w odwołaniu, z którego wynika w istocie, iż ochrona drzew nie ma charakteru bezwzględnego, a Inwestor ma uzasadniony interes w ubieganiu się o wydanie pozytywnej dla niego decyzji. Nie można jednakże pomijać także uzasadnionych oczekiwań społeczności lokalnej w zakresie ochrony zieleni.

Wskazano, że z uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, iż odmowę zezwolenia na usunięcie drzew z terenu wnioskodawcy oparto o dokonanie oceny niezwykle cennych walorów przyrodniczych terenu. Zdaniem Kolegium okoliczność ta bez wdawania się w rozważania co do zaobserwowania na terenie planowanej wycinki np. stanowiska gniewosza jest w istocie wiedzą powszechną, nie wymagająca udawadniania i co jest potwierdzone już samym faktem, iż teren ten leży w granicach Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego jak i co wynika z planu, zgodnie z jego elementami informacyjnymi zawartymi na rysunku planu, teren inwestycji położony jest w zasięgu występowania traszki grzebieniastej oraz w sąsiedztwie kumaka nizinnego i modraszka telejusa, które to gatunki objęte są ochrona ścisłą. Poza tym jak wynika z wizji w trenie zaobserwowano na nim różnorodne ptaki.

Należy natomiast zauważyć, iż usunięcie drzew związane jest z realizacją inwestycji budowlanej i jak wynika z przedstawionego przez Stronę projektu budowlanego w związku z zastaną na działce zielenią i planowanym rozmiarem inwestycji niemożliwe jest zastosowanie się do warunków planu, czyli zachowania możliwie jak największej ilości drzew.

W okolicznościach sprawy realizacja zaplanowanej inwestycji w istocie z założenia ma doprowadzić do usunięcia wszystkich drzew z terenu nieruchomości, co pozostaje w sprzeczności ze wskazaniem planu jak i nie uwzględnia interesu społecznego.

Należy także wskazać, iż drzewa przeznaczone do usunięcia pełnią cenne funkcje w środowisku przyrodniczym. Jak wynika z opracowania H.B Szczepanowskiej "Drzewa w mieście" (Wydawnictwo: Hortpress Warszawa) usunięcie dużego drzewa w mieście jest co do zasady nieodnawialne i bezpowrotne.

Odpowiadając dalej na argumenty odwołania należy wskazać, iż treść decyzji nie jest uzależniona od uprzednio wydanych stanowisk, obietnic, czy innych rozstrzygnięć (np. promes), a Kolegium oceniło w całości ponownie sprawę.

Zaufanie obywateli do organów administracji publicznej jest budowane przez takie postępowanie organu, które zmierza do rozstrzygnięcia sprawy w oparciu o obowiązujące przepisy prawa i z uwzględnieniem gwarancji jakie daje stronom procedura administracyjna. W niniejszej sprawie w ocenie Kolegium zasada ta została zachowana, strona miała zapewniony czynny udział w postępowaniu, a subiektywnego odczucia strony wywołanego niekorzystnym rozstrzygnięciem nie da się uniknąć.

W przedmiotowej sprawie nie można zdaniem Kolegium pominąć interesu społecznego, wyrażającego się w ochronie wartości drzew dla środowiska, a który w żaden sposób nie mógłby być uwzględniony przy wydaniu decyzji zezwalającej na usunięcie drzew i krzewów w rozważnej sytuacji. Nadto należy zauważyć, iż wartość drzew nie wynika z ich żywotności, pokroju i innych cech dendrologicznych przyjmowanych w wyniku oceny dokonanej względem jakiegoś idealnego wzorca. Wartość drzew i krzewów dla środowiska winna być oceniana w kontekście otoczenia, w jakim się ono znajduje.

Dla mieszkańców pobliskich osiedli i ogólnie mieszkańców gminy Kraków zadrzewienia terenów Zakrzówka mają szczególny walor z uwagi na fakt, iż stanowią rzadką enklawę przyrodniczą w sąsiedztwie zagęszczonej zabudowy, bliskości arterii komunikacyjnych i usuwaniu kolejnych zadrzewień w mieście, co jest okolicznością powszechnie znaną.

Zarzut podniesiony w odwołaniu o prymacie czynnika społecznego jest zdaniem Kolegium chybiony, bowiem w związku z tym, że sprawa wydaje się być nieobojętna ze społecznego punku widzenia, a skoro tak, to kontrola społeczna przewidziana przez prawo w art. 31 par. 1 pkt 2 k.p.a.. powinna być rozważona z należytą starannością, jako kategoria interesu społecznego, gdyż wskazane okoliczności przemawiają wyraźnie za jej przydatnością w sprawie. Wyważenie interesów społecznego i indywidualnego wskazane jest również w orzecznictwie.

Kolegium przychyla się również w całości do wyjaśnień organu I instancji odnośnie rozumienia art. 79 a § 1 k.p.a. zawartych w piśmie z 18 czerwca 2018r. (k145), przesłanki zależne od strony w rozumieniu tego przepisu to określone (sprecyzowane ) w przepisach prawa materialnego przesłanki nabycia prawa, a takich ustawa o ochronie przyrody nie zawiera wobec uznaniowego charakteru decyzji.

Zdaniem Kolegium, które rozpoznało ponownie całość sprawy, należy uznać, iż skoro w świetle regulacji normatywnych rośliny nie objęte formami ochrony przyrody mogą być niszczone m. in. jedynie w związku z racjonalną gospodarką (art. 125 pkt 3 ustawy o ochronie przyrody) to nie stanowi przekroczenia ram uznania administracyjnego stwierdzenie w tym konkretnym wypadku, iż zasadna jest odmowa wydania zezwolenia na usunięcie drzew w kontekście równowagi interesów społecznego - polegającego na zachowaniu jak największej ilości zadrzewień zwłaszcza w parku krajobrazowym i interesu obywatela związanego z prawem do dysponowania swoją własnością i uzyskiwania z tego jak największego zysku.

Z punktu widzenia rozważnej sprawy wyważenie interesów wnioskodawcy występującego z wnioskiem o wydanie zezwolenia oraz okoliczności przemawiających za zachowaniem drzew pozwala przyjąć, iż w tym przypadku właściwym była odmowa wydania wnioskowanego zezwolenia.

Opisaną wyżej decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Firma A. W ocenie skarżącego decyzja organu II instancji, tak jak utrzymana jej mocą decyzja organu I instancji zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa, a w szczególności:

a. przepisu art. 83 ust. 1 zw. z art. 83c ust. 2 i 5 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, poprzez uznanie, że w niniejszej sprawie nie zaistniały podstawy do udzielenia zezwolenia na usunięcie drzew i krzewów,

b. przepisu art. 125 pkt 3 Uop poprzez jego niewłaściwą interpretację polegającą na uznaniu, że sprzeczne z racjonalną gospodarka jest korzystanie z nieruchomości i zagospodarowanie jej zgodnie z jej przeznaczeniem wynikającym z postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego,

c. przepisu art. 7 i 77 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, błędną ocenę zebranych dowodów, a także poprzez bezzasadne całkowite pominięcie interesu skarżącego i uznanie w niniejszej sprawie nadrzędności interesu społecznego nad interesem skarżącego,

d. art. 10 oraz 79a § 1, 90, 91 i 92 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez niezapewnienie stronie czynnego udziału w postępowaniu,

e. przepisu art. 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego, poprzez zbyt skrótowe i niejasne sformułowanie uzasadnienia podjętego rozstrzygnięcia,

f. przepisu art. 31 ust. 3 oraz art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez nieuzasadnione i niezgodne z zasadą proporcjonalności ograniczenie skarżącego w możliwości dysponowania nieruchomością,

g. przepisu art. 138 § 1 pkt 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, poprzez utrzymanie w mocy błędnego rozstrzygnięcia organu I instancji, zamiast jego uchylenia.

Na podstawie tych zarzutów wniesiono o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta Krakowa, a także o zasądzenie na rzecz skarżącego od organu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 złotych.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie i w całości podtrzymało stanowisko wyrażone w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Przepis art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1647 ze zm.) stanowi, iż sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną lub postanowienie z punktu widzenia ich zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji. Zgodnie z treścią art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2016 r. poz. 718) - dalej określanej jako "p.p.s.a." - sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, nie będąc przy tym związanym granicami skargi (art. 134 p.p.s.a.). Dokonawszy w niniejszej sprawie kontroli zaskarżonej decyzji pod kątem tak określonych kryteriów, Wojewódzki Sąd Administracyjny doszedł do wniosku, skarga jest nieuzasadniona.

Materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie stanowią przepisy ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 1614 z późn. zm., dalej zwana "ustawą"), a w szczególności art. 83 ust. 1, zgodnie z którym zasadą jest, że usunięcie drzewa lub krzewu z terenu nieruchomości może nastąpić po uzyskaniu zezwolenia. Od zasady tej ustawodawca przewidział jednak liczne wyjątki (art. 83f ustawy).

W niniejszej sprawie, teren z którego skarżąca spółka chciałaby usunąć drzewa i krzewy w celu zrealizowania tam zabudowy, położony jest w granicach planu miejscowego "Rejon ul. Św. Jacka – Twardowskiego" i przeznaczony jest pod zabudowę mieszkaniowo-usługową. Jednak zgodnie z elementami informacyjnymi zawartymi na rysunku planu teren inwestycji położony jest w zasięgu występowania traszki grzebieniastej oraz w sąsiedztwie kumaka nizinnego i trzech gatunków modraszka, a wszystkie te gatunki objęte są ochroną ścisłą (zostały wymienione w załączniku nr IV dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory (Dz. U. UE. L. z 1992 r. Nr 206, str. 7 z późn. zm.).

Dodatkowo na terenie tym występuje również podlegający ścisłej ochronie gatunkowej, niewymieniony w planie miejscowym gatunek - gniewosz plamisty. Bez znaczenia jest przy tym akcentowana w skardze okoliczność, czy organy ochrony przyrody wiedziały o istnieniu gniewosza plamistego w tym obszarze przed uchwaleniem planu i dlaczego ostatecznie nie ustanowiono strefy ochronnej dla tego gatunku. Z pisma RDOŚ z dnia 6 marca 2018 r. skierowanego do pełnomocnika skarżącej (k. 69 akt adm.) oraz pisma RDOŚ z dnia 6 marca 2018 r. skierowanego do Wydziału Kształtowania Środowiska UMK (k. 71 akt adm.) wynika jednoznacznie, że zgodnie z opracowaniami z 2014 i 2016 roku przedmiotowe działki stanowią siedlisko gniewosza plamistego, któremu co prawda służy częściowe usunięcie drzew i krzewów o ile wykonywane jest pod nadzorem przyrodniczym i w odpowiednim orkusie roku, co nie oznacza jednak oczywistej dopuszczalności przekształcenia terenu poprzez jego zabudowę.

Zgodnie z § 9 ust. 7 planu miejscowego, siedliska i ostoje chronionych gatunków roślin i zwierząt powinny być uwzględniane przy realizacji zagospodarowania. Dodatkowo, z ustaleń planu wynika (§ 9 pkt 5 ust. 1), że podczas realizacji zagospodarowania terenów obowiązuje maksymalnie możliwa ochrona zieleni istniejącej. Cały teren położony jest również w granicach Bielańsko-Tynieckiego Parku Krajobrazowego (rozporządzenie Wojewody Małopolskiego 81/06 z 17 października 2006 r.)

Należy także podkreślić, że z decyzji organu I Instancji wynika, że teren planowanej inwestycji porośnięty jest w zasadzie w całości drzewami i krzewami (około 200 drzew) ale tylko 25 z nich - objętych wnioskiem, wymaga wyrażenia zgody na ich usuniecie w formie decyzji administracyjnej. Pozostałe drzewa inwestor może usunąć bez uzyskania stosownych zgód.

Okoliczności te przytaczane są ze względu na zarzut skargi dotyczący naruszenia art. 125 pkt. 3 ustawy o ochronie przyrody, poprzez jego niewłaściwą interpretację polegającą na uznaniu, że sprzeczne z racjonalną gospodarką jest korzystanie z nieruchomości i zagospodarowanie jej zgodnie z jej przeznaczeniem wynikającym z postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Wskazać zatem należy, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jako akt prawa miejscowego nie może być stosowany i interpretowany - tak jak chciałaby skarżąca spółka – wybiórczo czy częściowo. Nie jest możliwe uwzględnienie tylko tych jego zapisów, które dopuszczają na spornym terenie zabudowę. Tak samo wiążące i obowiązujące są wszystkie inne postanowienia planu, w tym również te, które zamieszczone zostały w przytaczanym wyżej skrótowo § 9, zamieszczone w rozdziale pt. "Wymagania dotyczące ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego", które wskazują na konieczność maksymalnej ochrony zieleni istniejącej, występowanie siedlisk gatunków chronionych oraz uwzględnianie tych okoliczności przy zagospodarowaniu terenu.

Oczywiście kontrolowana decyzja nie przesądza o treści i zakresie pozwolenia na budowę, ale ustawodawca w art. 83 b ust. 1 pkt. 7 (wniosek o wydanie zezwolenia na usunięcie drzewa lub krzewu zawiera przyczynę zamierzonego usunięcia drzewa lub krzewu, oraz wskazanie czy usunięcie wynika z celu związanego z prowadzeniem działalności gospodarczej) jednoznacznie powiązał kwestie przyczyn zamierzonego usunięcia drzewa lub krzewu, z koniecznym do rozważenia przez organ skutkami dla środowiska. Nie można zatem rozpoznając niniejszą sprawę od okoliczności tych tj. planów inwestycyjnych skarżącej abstrahować i nie uwzględniać ich skutków. Czym innym jest bowiem usunięcie drzew w celu poprawy bytowania gatunku podlegającego ochronie a czym innym w celu zabudowy terenu.

Dalej wskazać należy, że zgodnie z przywoływanym przez skarżącą przepisem art. 125 pkt. 3 ustawy o ochronie przyrody, rośliny, zwierzęta lub grzyby, a także ich siedliska, nieobjęte formami ochrony przyrody mogą być niszczone lub zabijane jedynie w związku z racjonalną gospodarką. Jedną z form ochrony przyrody (po myśli art. 6 ust. 1 pkt. 10 ustawy) jest ochrona gatunkowa roślin, zwierząt i grzybów. Tym samym nieadekwatne w sprawie niniejszej jest przywoływanie przepisu dotyczącego dopuszczalnych przesłanek niszczenia zwierząt i ich siedlisk nieobjętych formami ochrony przyrody, bo w niniejszej sprawie niszczenie zwierząt i ich siedlisk dotyczyłoby zwierząt objętych formami ochrony przyrody tj. ochroną gatunkową i to ochroną ścisłą.

Niezależnie jednak od tego wskazać należy, że skoro inwestor może na własnym terenie dowolnie wytrzebić roślinność inną niż objętą wnioskiem, to nie można mówić o naruszeniu jego prawa własności czy też braku możliwości korzystania z własnej nieruchomości przez zaskarżoną decyzje. W tym przypadku inwestor nie jest zmuszony do porzucenia swoich planów inwestycyjnych, ale do ich ograniczenia.

W tym miejscu wskazać należy, że decyzja zezwalająca bądź też odmawiająca wyrażenia zgody na wycięcie drzew nie jest decyzja związaną. Jest wręcz przeciwnie, decyzja ta wydawana jest w ramach uznania administracyjnego i nie jest to stanowisko kontrowersyjne w orzecznictwie sądów administracyjnych.

Jak stwierdził Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 10 stycznia 2012 r. sygn. II OSK 830/11: "W szczególności zaakceptować należy pogląd, iż przepis ten (art. 83 ust. 1 – przyp. własny), normujący udzielenie przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta zezwolenia na wycięcie drzew lub krzewów z terenu nieruchomości na wniosek jej posiadacza, kreuje swobodę decyzyjną co do udzielenia zezwolenia na wycięcie drzew. Nie określając żadnych szczegółowych przesłanek, uwzględnienie których warunkowałoby możliwość udzielenia takiego zezwolenia, nakłada na organ administracji obowiązek wzięcia pod uwagę, obok ogólnych wskazówek aksjologicznych (interesu i słusznego interesu strony), celu regulacji, określonych w rozdziale 1 ustawy o ochronie przyrody (zwłaszcza w art. 1, art. 2 czy art. 5 pkt 27 tej ustawy)." Przyjęcie zatem bezspornie uznaniowego charakteru tej decyzji oznacza, że jej wydanie winno być oparte o uprzednio rzetelnie przeprowadzone postępowanie administracyjne prowadzące do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy (art. 7 oraz 77 § 1 k.p.a.). Innymi słowy, wniosek o zezwolenie na usunięcie drzew z nieruchomości winien być wszechstronnie rozważony i to zarówno w kontekście interesu wnioskodawcy, jak i interesu publicznego wynikającego z prawnego obowiązku ochrony elementów przyrody, z uwzględnieniem właściwych przepisów prawa materialnego, a rozważania te w oczywisty sposób muszą znaleźć odzwierciedlenie w uzasadnieniu decyzji (art. 107 § 3 Kpa).

Interes skarżącej spółki (inwestora), który wbrew zarzutom skargi, został przez organ rozważony i wzięty pod uwagę, polega na skorzystaniu ze swojej własności poprzez realizację prawa zabudowy. Prawo własności jest wartością chronioną przez Konstytucję Rzeczypospolitej Polskiej, o czym stanowi w art. 64: 1. Każdy ma prawo do własności, innych praw majątkowych oraz prawo dziedziczenia. 2. Własność, inne prawa majątkowe oraz prawo dziedziczenia podlegają równej dla wszystkich ochronie prawnej. 3. Własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności. Wskazać jednak należy na art. 31 ust. 3 Konstytucji, zgodnie z którym ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

Tym samym prawo własności nie jest prawem bezwzględnym i może podlegać ograniczeniom.

Dalej wskazać należy na treść art. 174 ust. 2 Traktatu ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą (Dz. U. z 2004 r. Nr 90, poz. 864/2 z późn. zm.), zgodnie z którym "polityka Wspólnoty w dziedzinie środowiska naturalnego stawia sobie za cel wysoki poziom ochrony, z uwzględnieniem różnorodności sytuacji w różnych regionach Wspólnoty. Opiera się na zasadzie ostrożności oraz na zasadach działania zapobiegawczego, naprawiania szkody w pierwszym rzędzie u źródła i na zasadzie "zanieczyszczający płaci". Bez żadnych wątpliwości sprawy związane z ochroną środowiska, w tym ochroną gatunkową roślin i zwierząt, pozostają w kręgu szczególnego zainteresowania Unii Europejskiej i poddane są szczególnej pieczy na podstawie licznych aktów prawnych wydawanych przez jej organy.

Dalej wskazać należy, że interes społeczny jest w niniejszej sprawie tożsamy z zasadami ochrony przyrody i również podlega silnej ochronie konstytucyjnej. Zgodnie z art. 5 Konstytucji, określającym zasadę niepodległości państwa, Rzeczpospolita Polska strzeże niepodległości i nienaruszalności swojego terytorium, zapewnia wolności i prawa człowieka i obywatela oraz bezpieczeństwo obywateli, strzeże dziedzictwa narodowego oraz zapewnia ochronę środowiska, kierując się zasadą zrównoważonego rozwoju.

Art. 74 Konstytucji w całości poświęcony jest bezpieczeństwu ekologicznemu i ochronie środowiska. Zgodnie z ust. 1, 2, 4: 1. Władze publiczne prowadzą politykę zapewniającą bezpieczeństwo ekologiczne współczesnemu i przyszłym pokoleniom. 2. Ochrona środowiska jest obowiązkiem władz publicznych. 4. Władze publiczne wspierają działania obywateli na rzecz ochrony i poprawy stanu środowiska.

Art. 86 Konstytucji ustanawiający obowiązek dbałości o stan środowiska, stanowi, że każdy jest obowiązany do dbałości o stan środowiska i ponosi odpowiedzialność za spowodowane przez siebie jego pogorszenie. Zasady tej odpowiedzialności określa ustawa.

Przywołane wyżej wartości konstytucyjne rozwija między innymi właśnie ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody. Zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt. 8 i 9 , ochrona przyrody, w rozumieniu ustawy, polega na zachowaniu, zrównoważonym użytkowaniu oraz odnawianiu zasobów, tworów i składników przyrody zieleni w miastach i wsiach; zadrzewień. Zgodnie z ust. 2 pkt. 5 celem ochrony przyrody jest ochrona walorów krajobrazowych, zieleni w miastach i wsiach oraz zadrzewień. Art. 4 tej ustawy stanowi, że obowiązkiem organów administracji publicznej, osób prawnych i innych jednostek organizacyjnych oraz osób fizycznych jest dbałość o przyrodę będącą dziedzictwem i bogactwem narodowym (ust.1). Organy administracji publicznej są obowiązane do zapewnienia warunków prawnych, organizacyjnych i finansowych dla ochrony przyrody (ust. 2). Obowiązkiem organów administracji publicznej, instytucji naukowych i oświatowych, a także publicznych środków masowego przekazu jest prowadzenie działalności edukacyjnej, informacyjnej i promocyjnej w dziedzinie ochrony przyrody (ust. 3).

Jak wynika z przywołanych powyżej przepisów, a także art. 83 i następnych ustawy o ochronie przyrody, zasadą jest ochrona drzew i ich zachowanie jako podlegającego ochronie prawnej elementu przyrody, a ustawodawca pozwala od zasady tej odstąpić w ściśle określonych przypadkach, z których zresztą w zakresie drzew i krzewów nieobjętych wnioskiem – jak już wyżej wskazano – inwestor może skorzystać.

W niniejszej sprawie drzewa i krzewy znajdujące się na terenie objętym wnioskiem nie są jedynie wartością samą w sobie, ale przede wszystkim stanowią siedlisko kilku gatunków zwierząt objętych ścisłą ochroną gatunkową. Okoliczności te organy dostatecznie jasno uzasadniły i wyraziły w swoich decyzjach, wyjaśniając i nacisk kładąc na to, że planowana wycinka nie jest możliwa ze względu na to, że zniszczone zostanie w ten sposób siedlisko gatunków chronionych, a nie ze względu na to, że poszczególne drzewa czy krzewy stanowią szczególnie cenne okazy. Nie wymaga szczególnej wiedzy fachowej konstatacja, że po zniszczeniu siedlisk (obszaru występowania roślin, zwierząt i grzybów w ciągu całego życia lub dowolnym stadium ich rozwoju - art. 5 pkt. 18 ustawy), zniszczone zostaną zwierzęta.

Nie są zatem uzasadnione zarzuty skargi dotyczące naruszenia przepisu art. 83 ust. 1 zw. z art. 83c ust. 2 i 5 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody, poprzez uznanie, że w niniejszej sprawie nie zaistniały podstawy do udzielenia zezwolenia na usunięcie drzew i krzewów; art. 125 pkt 3 Uop poprzez jego niewłaściwą interpretację polegającą na uznaniu, że sprzeczne z racjonalną gospodarka jest korzystanie z nieruchomości i zagospodarowanie jej zgodnie z jej przeznaczeniem wynikającym z postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego; art. 31 ust. 3 oraz art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez nieuzasadnione i niezgodne z zasadą proporcjonalności ograniczenie skarżącego w możliwości dysponowania nieruchomością oraz art. 7 i 77 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, błędną ocenę zebranych dowodów, a także poprzez bezzasadne całkowite pominięcie interesu skarżącego i uznanie w niniejszej sprawie nadrzędności interesu społecznego nad interesem skarżącego.

Nie są uzasadnione również zarzuty dotyczące naruszenia art. 90, 91 i 92 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez niezapewnienie stronie czynnego udziału w postępowaniu, czego skarżący upatruje w braku zawiadomienia o rozprawie, która odbyła się w dniu 15 marca 2018 r. W aktach sprawy (k. 64 ) znajduje się odręcznie sporządzony dokument z dnia 6 marca 2018 r. zatytułowany "Protokół rozprawy administracyjnej przeprowadzonej w drodze oględzin". Z jego treści wynika, że nie była to rozprawa administracyjna, lecz oględziny, w których uczestniczyła pełnomocnik skarżącej spółki A. P.. Tytuł dokumentu ("protokół rozprawy administracyjnej przeprowadzone w drodze oględzin") nie jest rzeczywiście zbyt fortunny, ale jednocześnie nie ulega wątpliwości, że nie była to rozprawa administracyjna ale oględziny, zatem nie zostały naruszone przepisy art. 90, 91 i 92 Kpa.

Naruszenia swoich praw w postępowaniu skarżąca upatruje szczególnie w tym, że w skład Zespołu Zadaniowego ds. Ochrony Zieleni wchodzi przedstawiciel Towarzystwo tj. jednej z organizacji społecznych, która została dopuszczona do udziału w postępowaniu administracyjnym, co zdaniem skarżącej spowodowało, że decydujący głos w postępowaniu miały organizacje społeczne.

Wskazać więc w tym miejscu należy, że z treści uzasadnienia decyzji nie wynika, że negatywna opinia zespołu stała się podstawą rozstrzygnięcia i wydania decyzji odmownej. Jak już wyżej wyjaśniono, przyczyny odmowy wydania zezwolenia na usuniecie drzew i krzewów były zupełnie inne. W ocenie Sądu opinia zespołu zadaniowego stanowi jedynie element wewnętrznej procedury urzędowej, którą organ administracyjny (Prezydent Miasta Krakowa) może w miarę swobodnie ustalać, z tym zastrzeżeniem, że nie może być ona podstawą rozstrzygnięcia sprawy, gdyż nie przewiduje tego przepis prawa. Zespół działa na podstawie zarządzenia nr 1753/2016 Prezydenta Miasta Krakowa z dnia 04.07.2016 r. w sprawie powołania zespołu zadaniowego ds. ochrony zieleni, www.bip.krakow.pl). Powołanie tego typu zespołu w ramach struktur urzędu, w skład którego wchodzą zarówno urzędnicy jak i przedstawiciele organizacji społecznych oraz przedstawiciele nauki (Politechnika Krakowska) jest jak najbardziej dopuszczalne, a wręcz pożądane i świadczy o poważnym i odpowiedzialnym podejściu do doniosłego społecznego problemu.

Na marginesie wskazać należy, że skarżąca wydaje się zapominać, że przedstawiciele organizacji społecznych w sprawach dotyczących usunięcia drzew i krzewów, nie bronią interesu własnego rozumianego jako interes poszczególnych członków stowarzyszenia, ale stoją na straży interesu społecznego, który jest tożsamy z koniecznością ochroną przyrody.

Jak wynika z treści tego zarządzenia, zespół powołany został w celu przygotowania merytorycznych rozstrzygnięć, w zakresie maksymalnej ochrony zieleni objętej wnioskami o wydanie: uzgodnienia w zakresie ochrony środowiska pod kątem ochrony zieleni lub zezwolenia na usunięcie drzew lub krzewów, w ramach postępowań administracyjnych prowadzonych w Urzędzie Miasta Krakowa. Do jego zadań należy akceptacja proponowanej gospodarki zielenią lub formułowanie zaleceń i uwag do opracowywanych w Urzędzie Miasta Krakowa decyzji w ramach postępowań o wydanie zezwolenia na usunięcie drzew i krzewów wraz z uwzględnieniem kompensacji przyrodniczej.

Kolejną kwestią do której należy się odnieść, to podnoszone przez skarżącą w uzasadnieniu skargi "nieuzasadnione powołanie się przez organ I Instancji na fakt, że skarżący przed złożeniem wniosku o wydanie zezwolenia na usunięcie drzew i krzewów był w posiadaniu informacji (tzw. promesy) z której wynikało, że prawdopodobnie nie otrzyma zezwolenia na wycinkę". W pierwszej kolejności wskazać należy, że dokumentu tego nie ma w aktach sprawy przekazanych Sądowi wraz ze skargą, a organ I instancji w uzasadnieniu decyzji (str. 2) krótko tylko wskazał, że: "Dla przedmiotowej inwestycji Prezydent Miasta Krakowa wydał postanowienie (tzw. promesę), w którym nie uzgodnił usunięcia kolidującej z inwestycja zieleni". Sądowi z urzędu jest wiadomo, że Prezydent Miasta Krakowa praktykuje (lub praktykował w przeszłości) wydawanie na podstawie art. 83 ust. 1 ustawy o ochronie przyrody tego rodzaju "postanowień uzgadniających". Znaczenie prawne (a w zasadzie jego brak) tutejszy Sąd omawiał w wyroku z dnia 3 listopada 2016 r. sygn. II SA/Kr 968/16. Sąd obowiązany jest obecnie jednoznacznie wskazać, że treść tego rodzaju "promes" dla rozstrzygnięcia sprawy zezwolenia na wycinkę drzew nie ma żadnego znaczenia. Fakt posiadania przez inwestora tego rodzaju "promesy" czy "informacji" nie jest w żadnym razie przesłanką wydania decyzji zezwalającej lub odmawiającej zezwolenia na usunięcie drzew, albowiem próżno poszukiwać podstawy prawnej wydawania tego rodzaju aktów administracyjnych. Podkreślić zarazem trzeba, że "odmowa uzgodnienia" przywoływana przez organ I Instancji nie stała się powodem czy podstawą rozstrzygnięcia, a może być co najwyżej traktowana jako oświadczenie określonej treści złożone inwestorowi przez organ. Ocena legalności tego rodzaju "promes", "uzgodnień" czy "informacji" w szczególności pod względem dopuszczalności czy podstawy prawnej jego wydania, nie jest jednak przedmiotem niniejszego postępowania.

Na koniec odnieść się należy do zarzutu zawartego w uzasadnieniu skargi, dotyczącego braku zawieszenia postępowania przez organ I Instancji na zasadzie art. 83c ust. 1 i 2 ustawy o ochronie przyrody. Zgodnie z tym przepisem organ właściwy do wydania zezwolenia na usunięcie drzewa lub krzewu przed jego wydaniem dokonuje oględzin w zakresie występowania w ich obrębie gatunków chronionych. W przypadku stwierdzenia, że usunięcie drzewa lub krzewu spowoduje naruszenie zakazów w stosunku do gatunków chronionych, postępowanie zawiesza się do czasu przedłożenia zezwolenia na czynności podlegające zakazom w stosunku do tych gatunków. Zgodnie z art. 56 ust. 4 pkt. 6 ustawy, zgody o których mowa w ust. 1, 2, 2b i 2c (wydawane przez RDOŚ), z zastrzeżeniem ust. 4c, 4d i 5, mogą być wydane w przypadku braku rozwiązań alternatywnych, jeżeli nie są szkodliwe dla zachowania we właściwym stanie ochrony dziko występujących populacji chronionych gatunków roślin, zwierząt lub grzybów oraz w przypadku gatunków objętych ochroną ścisłą, gatunków ptaków oraz gatunków wymienionych w załączniku IV dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory - wynikają z koniecznych wymogów nadrzędnego interesu publicznego, w tym wymogów o charakterze społecznym lub gospodarczym lub wymogów związanych z korzystnymi skutkami o podstawowym znaczeniu dla środowiska.

W przytaczanym wyżej piśmie RDOŚ z dnia 6 marca 2018 r. skierowanego do pełnomocnika skarżącej (Inwestora), organ ten wyraził następujące stanowisko: "Jednocześnie informuję, że powyższe stanowisko nie jest równoznaczne w wydaniem zgody na realizacje jakiejkolwiek inwestycji pomiędzy ul. Św. Jacka i ul. Wyłom na Zakrzówku w Krakowie. Przekształcenie tego terenu z obecnego zainwestowania będzie problematyczne, gdyż gniewosz plamisty jest gatunkiem objętym ścisłą ochroną gatunkową, a więc wydanie zezwolenia na zniszczenie jego siedliska możliwe jest jedynie dla inwestycji związanej z nadrzędnym interesem publicznym przy braku rozwiązań alternatywnych."

Mając na względzie zatem zarówno treść przywołanego przepisu art. 56 ust. 4 pkt. 6 ustawy oraz dostatecznie jasno wyrażony podgląd przez Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska, organ I Instancji zdaniem Sądu uprawniony był do zaniechania zawieszania postepowania. Trudno sobie wyobrazić aby RDOŚ mógł logicznie uzasadnić dlaczego wycinka drzew i krzewów, w celu realizacji inwestycji polegającej na budowie dwóch budynków wielorodzinnych, powodująca niechybne zniszczenie siedliska gatunków chronionych mogłaby "wynikać z koniecznych wymogów nadrzędnego interesu publicznego, w tym wymogów o charakterze społecznym lub gospodarczym lub wymogów związanych z korzystnymi skutkami o podstawowym znaczeniu dla środowiska." Wobec powyższego, choć działanie organu I Instancji stanowiło uchybienie przepisom postępowania, to jednak nie miało ono istotnego wpływu na wynik sprawy.

Nie jest także zdaniem Sądu zasadny zarzut skargi dotyczący naruszenia art. 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego, poprzez zbyt skrótowe i niejasne sformułowanie uzasadnienia podjętego rozstrzygnięcia. Decyzje organów obu instancji są wyczerpująco i jasno uzasadnione oraz poddają się kontroli Sądu co do podstaw i motywów rozstrzygnięcia.

Wobec powyższego skarga jako bezzasadna została oddalona na zasadzie art. 151 p.p.s.a.