Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marta Laskowska-Pietrzak (sprawozdawca), Sędziowie Sędzia WSA Jerzy Parchomiuk, Asesor WSA Marcin Małek, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 27 maja 2021 r. sprawy ze skargi T. L. na bezczynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Dyrektora Izby Administracji Skarbowej do załatwienia wniosku T. L. z dnia [...] r. o udostępnienie informacji publicznej, w terminie 14 dni od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; II. stwierdza, że bezczynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w sprawie wniosku wskazanego w punkcie I nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. oddala wniosek o wymierzenie Dyrektorowi Izby Administracji Skarbowej grzywny; IV. zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej na rzecz T. L. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

We wniosku z dnia [...] listopada 2020 r. (przesłanym pocztą elektroniczną) T. L. (dalej także jako "wnioskodawca" lub "skarżący") zwrócił się do Dyrektora Izby Administracji Skarbowej (dalej także jako "organ", lub "Dyrektor"), na podstawie art. 1 ust. 1, art. 2, art. 3 ust. 1 i 2 art. 4 i art. 6 ustawy

z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 2176, dalej jako "u.d.i.p"), o udostępnienie informacji publicznej poprzez:

1) wskazanie liczby osób będących pracownikami lub funkcjonariuszami Izby Administracji Skarbowej, u których stwierdzono zakażenie SARS-CoV-2 w okresie od 1 sierpnia br. do dnia odpowiedzi na przedmiotowy wniosek (wnioskodawca zaznaczył, że prosi o przekazanie mu w tym zakresie oddzielnych danych dla "cywili" i funkcjonariuszy);

2) wskazanie, w których jednostkach organizacyjnych świadczyły pracę lub pełniły służbę ww. osoby, z jednoczesnym podaniem nazwy tych jednostek organizacyjnych oraz liczby osób, u których stwierdzono zakażenie z podziałem na rodzaj jednostek organizacyjnych.

Wnioskodawca zaznaczył, że nie interesują go dane personalne (imiona, nazwiska), ani stanowiska służbowe ww. osób. Natomiast określając sposób udostępnienia żądanych informacji, wniósł o przesłanie ich droga elektroniczną na podany adres e-mail.

W odpowiedzi na powyższy wniosek organ w piśmie z dnia [...] listopada 2020 r. poinformował wnioskodawcę, że dane o stanie zdrowia pracowników

i funkcjonariuszy nie stanowią informacji publicznej w rozumieniu u.d.i.p. i nie podlegają udostępnieniu.

Nie zgadzając się ze stanowiskiem organu T. L. w dniu [...] marca 2021 r. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na bezczynność Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w zakresie rozpatrzenia wniosku z dnia [...] listopada 2020 r. o udostepnienie informacji publicznej. W treści skargi skarżący zarzucił organowi, że wskutek swojej bezczynności dopuścił się w przedmiotowej sprawie naruszenia art. 7 i art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 1 ust. 1, art. 2 ust. 1, art. 3 ust. 2, art. 4 ust. 1 pkt 1 i ust. 3, art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. "d" oraz art. 7 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 10 ust. 1, art. 13 ust. 1 i art. 16 ust. 1 u.d.i.p. Na tej podstawie skarżący wniósł o zobowiązanie organu do udzielenia - w terminie 14 dni od daty otrzymania akt sprawy - merytorycznej odpowiedzi na ww. wniosek,

w postaci udostępnienia wskazanej w nim informacji publicznej. Ponadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania i wymierzenie organowi grzywny. Jednocześnie domagał się przekazania Sądowi przykładowych raportów w sprawie zakażeń koronawirusem, składanych przez organ do Ministerstwa Finansów na podstawie art. 12 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1856 ze zm., dalej jako "u.z.k.").

W uzasadnieniu skargi T. L. zakwestionował stanowisko organu, wedle którego informacje żądane we wniosku z dnia [...] listopada 2020 r. nie stanowią informacji publicznej. Skarżący podkreślił, że przedmiotem jego żądania nie są informacje o stanie zdrowia pracowników i funkcjonariuszy, lecz informacje o liczbie osób zakażonych, nieobejmujące danych personalnych tych osób. W ocenie skarżącego, informacja o liczbie osób zakażonych w organach administracji rządowej jest informacją publiczną, gdyż świadczy o możliwym stanie zagrożenia realizacji zadań przez organy administracji publicznej - co z pewnością leży w kręgu zainteresowania obywateli. Stan zagrożenia koronawirusem jest bowiem aktualnie jedną z najważniejszych spraw w Państwie.

Skarżący podkreślił, że nie budzi wątpliwości, iż organ jest w posiadaniu wnioskowanych informacji, z racji tego, że informacje (raporty) w sprawie zakażeń pracowników i funkcjonariuszy w izbach administracji skarbowej oraz liczby zakażonych sporządzane i przekazywane są przez Dyrektorów Izb Administracji Skarbowej do Ministerstwa Finansów, a także do Szefa Służby Cywilnej. Skarżący stwierdził, że przekazywane informacje zbiorcze sporządzane są z pewnością na podstawie informacji cząstkowych, składanych przez kierujących jednostkami organizacyjnymi Krajowej Administracji Skarbowej.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Administracji Skarbowej wniósł o jej oddalenie.

Organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie, iż wnioskowane dane o stanie zdrowia pracowników i funkcjonariuszy Izby Administracji Skarbowej w L. nie stanowią informacji publicznej. Stwierdził, że informacja o jednostce chorobowej występującej wśród pracowników nie wiąże się z funkcjonowaniem instytucji ani jej działalnością publiczną, a zatem nie może zostać uznana za informację publiczną i tym samym udostępniona. Informacja ta odnosi się bezpośrednio i wyłącznie do indywidualnie określonej osoby zatrudnionej w administracji publicznej, choć niewymienionej z imienia i nazwiska. Zdaniem organu nie ma przy tym znaczenia, czy jednostką chorobową jest COVID-19, czy jakakolwiek inna choroba. Przepisy szczególne regulujące stan epidemii nie wskazują żadnych szczególnych rozwiązań w tym zakresie, a co się z tym wiąże nie upoważniają pracodawcy do udostępniania danych wrażliwych o swoich pracownikach. Konsekwencją powyższego jest wskazanie, że liczba zachorowań na COVID-19 w urzędzie państwowym nie stanowi informacji publicznej. Informacja o liczbie przypadków danego schorzenia nie dotyczy działalności podmiotów obowiązanych do udostępniania informacji publicznej, a zatem nie ma związku z aktywnością tych podmiotów w realizowaniu zadań publicznych. W ocenie organu, wnioskowana informacja znacząco więc przekracza granice informacji publicznej i za taką nie może zostać uznana.

Dyrektor nie zgodził się z poglądem skarżącego, jakoby informacja o liczbie zakażonych osób w poszczególnych zakładach pracy była informacją wskazującą, czy stan epidemii zagraża, a jeżeli tak, w jakim stopniu, realizacji zadań przez organy publiczne. Stwierdził, że takiej oceny można dokonać występując o informację publiczną, którą w tym przypadku stanowić będą przepisy i procedury wprowadzone przez kierujących danym organem administracji, mające na celu niwelowanie skutków zakażeń wśród pracowników, jak również przyjęty system pracy czy środki podjęte w celu zapewnienia ciągłości działalności danej instytucji.

W ocenie organu, również przywołany przez wnioskodawcę obowiązek raportowania przez Dyrektorów Izb Administracji Skarbowych do Szefa Krajowej Administracji Skarbowej o liczbie zakażonych pracowników, nie determinuje tych danych jako informacji publicznej. Działania te służą bowiem jedynie ustalaniu wewnętrznych procedur i przepisów pozwalających zachować ciągłość funkcjonowania urzędów.

Organ zaznaczył, że konsekwencją uznania, że żądana informacja nie jest informacją publiczną, jest procedura, która została zastosowana w przedmiotowej sprawie. W sytuacji, gdy nie mamy do czynienia z informacją publiczną, nie ma bowiem zastosowania ustawa o dostępie do informacji publicznej, a co za tym idzie, nie wydaje się decyzji odmawiającej udostępnienia informacji publicznej, a jedynie dokonuje czynności materialno-technicznej, jaką jest przesłanie wnioskodawcy pisma informującego, że żądania informacja nie stanowi informacji publicznej.

Korzystając z uprawnienia przewidzianego w art. 119 pkt 4 i art. 120 ustawy

z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm., dalej jako "p.p.s.a."), Sąd rozpoznał sprawę w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej pozostaje bowiem bezczynny w sprawie wniosku skarżącego T. L. z dnia [...] listopada 2020 r. o udostępnienie informacji publicznej.

W świetle poglądów orzecznictwa i doktryny ze stanem bezczynności mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie właściwy organ nie podjął żadnych czynności w sprawie, lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem decyzji, postanowienia lub też innego aktu, lub nie podjął stosownej czynności (por. T. Woś (w:) T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 109).

Na gruncie ustawy o dostępie informacji publicznej bezczynność podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji zachodzi nie tylko wtedy, gdy podmiot taki nie reaguje na wniosek o udostępnienie informacji publicznej, lecz również, gdy powstaje spór co do charakteru żądanej informacji. Jeżeli bowiem podmiot, do którego skierowano wniosek o udostępnienie informacji publicznej, stwierdzi, że żądana informacja nie jest informacją publiczną, wówczas – jak słusznie zauważył organ w odpowiedzi na skargę – ogranicza się jedynie do pisemnego poinformowania wnioskodawcy o tym fakcie. Z takim przypadku właściwym trybem dla zakwestionowania stanowiska podmiotu zobowiązanego jest skarga na jego bezczynność, przy rozpoznaniu której sąd administracyjny zobowiązany jest ocenić, czy podmiot taki prawidłowo uznał, że żądana informacja nie ma charakteru informacji publicznej, czy też źle ocenił jej charakter, a przez to nie załatwił wniosku o udostępnieni informacji w sposób prawidłowy i tym samym pozostaje wobec niego bezczynny (por. I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, 3. wydanie, Warszawa 2016, str. 106).

W związku z powyższym okoliczność, że w niniejszej sprawie organ odpowiedział pisemnie na wniosek skarżącego, nie przesądza o braku jego bezczynności w niniejszej sprawie. Skoro bowiem w udzielonej odpowiedzi organ stwierdził, że żądane przez skarżącego informacje nie spełniają kryteriów informacji publicznej, Sąd rozpoznając skargę na bezczynność organu w sprawie tego wniosku, zobowiązany jest stanowisko to zweryfikować.

Podkreślić na wstępie należy, że w sprawie bezsporne jest, iż Dyrektor Izby Administracji Skarbowej należy do podmiotów zobowiązanych do udostępniania posiadanych przez siebie informacji publicznych. Zgodnie bowiem

z art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy władzy publicznej. Stosownie zaś do art. 11 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 16 listopada 2016 r. o Krajowej Administracji Skarbowej (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 422 ze zm.) dyrektor izby administracji skarbowej jest organem Krajowej Administracji Skarbowej. Krajowa Administracja Skarbowa stanowi natomiast władzę publiczną, jako wyspecjalizowana administracja rządowa wykonująca zadania z zakresu realizacji dochodów z tytułu podatków, należności celnych, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych, ochrony interesów Skarbu Państwa oraz ochrony obszaru celnego Unii Europejskiej, a także zapewniającą obsługę i wsparcie podatnika i płatnika w prawidłowym wykonywaniu obowiązków podatkowych oraz obsługę i wsparcie przedsiębiorcy w prawidłowym wykonywaniu obowiązków celnych (art. 1 ust. 2 ww. ustawy).

Przechodząc do istoty sporu, tj. oceny charakteru żądanych przez skarżącego informacji, wyjaśnić należy, że prawo do informacji publicznej jest publicznym prawem podmiotowym, którego normatywnym źródłem jest art. 61 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, zgodnie z którym obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej

i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Przytoczony przepis znajduje się w Rozdziale II Konstytucji zatytułowanym "Wolności, prawa

i obowiązki człowieka i obywatela" w części dotyczącej wolności i praw politycznych. Jest to istotna systemowa wskazówka interpretacyjna art. 61 ust. 1 Konstytucji RP uzasadniająca wykładnię literalnego brzmienia tego przepisu w kierunku jak najpełniejszego realizowania powyższych wartości. U podstaw prawa dostępu do informacji publicznej jako prawa politycznego leżą wartości leżące również u podstaw sprawowania władzy w ustroju demokratycznego państwa prawnego, wśród których istotną pozycję zajmuje jawność ukierunkowana na to, aby działanie instytucji publicznych cechowało się rzetelnością i sprawnością (preambuła Konstytucji), było podejmowane na podstawie i w granicach prawa (art. 7 Konstytucji),

z poszanowaniem i ochroną przyrodzonej i niezbywalnej godności człowieka (art. 30), przy równym traktowaniu przez władze publiczne (art. 32 ust. 1), które nie mogą pozyskiwać, gromadzić i udostępniać innych informacji o obywatelach niż niezbędne w demokratycznym państwie prawnym (art. 51 ust. 2), ani zobowiązywać nikogo do ujawnienia swojego światopoglądu, przekonań religijnych lub wyznania (art. 53 ust. 7). Na takie wartości leżące u podstaw prawa dostępu do informacji publicznej wskazuje również Naczelny Sąd Administracyjny przyjmując, że celem wprowadzenia prawa do informacji publicznej była m.in. realizacja idei jawności życia publicznego oraz jego demokratyzacja (por. wyrok NSA z dnia 30 sierpnia 2012 r., sygn. akt I OSK 799/12, dostępny w CBOSA ). Celem prawa do informacji publicznej jest zatem zapewnienie obywatelom prawa do faktycznej kontroli sposobu funkcjonowania instytucji wykonujących zadania Państwa oraz gospodarowania środkami publicznymi. Tak rozumiane prawo do informacji publicznej powinno być interpretowane jak najszerzej – po to, aby szczególnie w sytuacji ograniczania lub nawet upadku publicznych instytucji kontrolnych - przyznać obywatelom jak najszersze uprawnienia do kontroli władzy.

Dla określenia wyznaczonego w art. 61 ust. 1 Konstytucji zakresu prawa do informacji istotne jest ustalenie rozumienia użytego w tym przepisie pojęcia "działalności" organów władzy publicznej, osób pełniących funkcje publiczne, organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Tego rodzaju aktywność jest zaś niewątpliwie powiązana z organizacją pracy określonych podmiotów, a także organizacją pracy wewnątrz struktur danego podmiotu, planowaniem i przyjmowaniem strategii wypełniania zadań i realizacji celów publicznych (por. wyrok NSA z dnia 17 marca 2017 r., sygn. akt I OSK 1416/15, LEX nr 2282006).

Dlatego też ustawodawca w art. 1 ust. 1 u.d.i.p. sformułował bardzo szeroką definicję informacji publicznej, którą już w trakcie prac nad ustawą rozumiano, jako "każde działanie władzy publicznej w zakresie zadań stawianych państwu dotyczących lub służących ogółowi albo mających na celu zadysponowanie majątkiem publicznym. Desygnatem jest więc tu publicznoprawny charakter działalności danego podmiotu" (zob. Uzasadnienie do projektu ustawy; K. Tracka, Prawo do informacji w polskim prawie konstytucyjnym, Warszawa 2009, s. 138). Sprawa publiczna, o której ma być udzielona informacja publiczna, wskazuje na publiczną naturę zadań wykonywanych przez określony podmiot. To stanowisko odwołuje się do potocznego rozumienia słowa "publiczny", czyli dotyczący ogółu, służący ogółowi ludzi, dostępny dla wszystkich, ogólny społeczny, nieprywatny (zob. S. Dubisz [red.], Uniwersalny Słownik Języka Polskiego. Tom D-Ś, Warszawa 2008, s. 843). Oznacza to, że jedynie w sprawach prywatnych nie mamy do czynienia z informacją publiczną (zob. wyrok NSA z dnia 14 września 2010 r., sygn. akt I OSK 1035/10, dostępny w CBOSA). Uznaje się zatem, że "z informacją publiczną nie mamy do czynienia wtedy, gdy dana informacja nie dotyczy sprawy publicznej, ale co do zasady obejmuje sprawy prywatne, niepubliczne, osobiste, intymne (dane osobowe, życie prywatne, rodzinne), a także informacje, które naruszałyby godność, cześć (dobre imię), a więc dobra osobiste" (zob. M. Jabłoński, Udostępnianie informacji publicznej w trybie wioskowym, Wrocław 2009, s. 151). Tylko zatem, gdy określona informacja dotyczy sfery stricte prywatnej, niezwiązanej z działalnością państwa - nie podlega udostępnieniu. Natomiast w sytuacji, w której występuje aktywność organów publicznych zarówno w wytwarzaniu jak i zbieraniu, mamy zatem do czynienia z informacją publiczną (zob. wyrok NSA z dnia 11 maja 2021 r., sygn. akt III OSK 932/21, dostępny w CBOSA).

Uwzględniając powyższe rozważania w niniejszej sprawie Sąd doszedł do wniosku, że stanowisko organu wyrażone w piśmie z dnia [...] listopada 2020 r. oraz podtrzymane w odpowiedzi na skargę, jakoby informacje objęte wnioskiem skarżącego z dnia [...] listopada 2020 r. nie posiadały waloru informacji publicznej, pozbawione jest racji.

Przypomnieć trzeba, że przedmiotem powyższego wniosku było udostępnienie informacji o liczbie osób będących pracownikami lub funkcjonariuszami Izby Administracji Skarbowej w L., u których stwierdzono zakażenie SARS-CoV-2

w okresie od 1 sierpnia 2020 r. do dnia odpowiedzi na przedmiotowy, ze wskazaniem, w których jednostkach organizacyjnych osoby te świadczyły pracę lub pełniły służbę, z jednoczesnym podaniem nazwy tych jednostek organizacyjnych oraz liczby osób, u których stwierdzono zakażenie, z podziałem na rodzaj jednostek organizacyjnych.

W ocenie Sądu, przy tak określonym przedmiocie żądania, wbrew stanowisku organu, nie sposób uznać, że wniosek ten odnosi się do prywatnych informacji o stanie zdrowia pracowników i funkcjonariuszy Izby Administracji Skarbowej w L.. Niewątpliwie taki charakter należałoby przypisać informacji wprost wskazującej, czy u konkretnych (wskazanych z imienia i nazwiska) pracowników lub funkcjonariuszy Izby Administracji Skarbowej stwierdzono zakażenie wirusem SARS-CoV-2, a także informacji sformułowanej w taki sposób, że na jej podstawie możliwe byłoby powiązanie danych o zakażeniu koronawirusem z konkretnym pracownikiem lub funkcjonariuszem. Wówczas uzasadnione byłoby twierdzenie wyrażone w odpowiedzi na skargę, że jest to "informacja o jednostce chorobowej występującej wśród pracowników", która "odnosi się bezpośrednio i wyłącznie do indywidualnie określonej osoby zatrudnionej w administracji publicznej (...)". Skarżący w niniejszej sprawie nie zażądał jednak tego rodzaju informacji, a jedynie ogólnych informacji liczebnych o ilości stwierdzonych w danym okresie u pracowników i funkcjonariuszy IAS w L. zakażeń koronawirusem, przyporządkowanych do określonych jednostek organizacyjnych tej Izby. Jednocześnie skarżący wprost zastrzegł, że (cyt.) "nie interesują go dane personalne (imion nazwiska), ani też stanowiska służbowe ww. osób". W ocenie Sądu, tego rodzaju danym należy przypisać walor jedynie informacji statystycznej obrazującej skalę zakażeń koronawirusem w danym organie administracji publicznej. Wobec braku powiązania tych danych z określonymi pracownikami lub funkcjonariuszami, nie sposób natomiast zakwalifikować ich – jak to uczynił organ – jako "dane o stanie zdrowia pracowników lub funkcjonariuszy", mające charakter stricte prywatny.

Jednocześnie, w ocenie Sądu, nie sposób nie dostrzec bezpośredniego związku żądanych informacji z działalnością Izby Administracji Skarbowej w L., a zwłaszcza z jej organizacją pracy, który to związek informacje te czyni publicznymi w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p.

Przede wszystkim nie można zgodzić się ze stanowiskiem organu, iż dla oceny wniosku skarżącego bez znaczenia pozostaje okoliczność, czy odnosi się on do jednostki chorobowej COVID-19, wywoływanej wirusem SARS-COV-2, czy jakiejkolwiek innej choroby. Przypomnieć należy, że mocą rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dz. U. z 2020 r. poz. 491), w Polsce od dnia 20 marca 2020 r. do tej pory trwa stan epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2. Jednocześnie wielokrotnie nowelizowaną już ustawą z dnia 2 marca 2020 r.

o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem

i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. 2020 r. poz. 1842 ze zm.), z uwagi na zagrożenie wirusem SARS-CoV-2 do polskiego systemu prawnego wprowadzono szereg rozwiązań prawnych określających m.in. zadania organów administracji publicznej w zakresie zapobiegania oraz zwalczania zakażenia lub choroby zakaźnej w postaci COVID-19. Nie może zatem budzić wątpliwości, ze choroba ta w sposób szczególny wpłynęła na funkcjonowanie Państwa, w tym jego administracji publicznej.

Jednocześnie należy wskazać, że z § 4 ust. 5 mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 marca 2021 r. w sprawie ustanowienia określonych ograniczeń, nakazów i zakazów w związku z wystąpieniem stanu epidemii (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 512 ze zm.), oraz odpowiednich przepisów kolejnych rozporządzeń w tym przedmiocie, wydanych na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 46a ustawy z dnia 5 grudnia 2008 r. o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1845 ze zm.), osoba, u której stwierdzono zakażenie wirusem SARS-CoV-2, od dnia uzyskania pozytywnego wyniku testu diagnostycznego w kierunku SARS-CoV-2, jest poddana obowiązkowej izolacji

w warunkach domowych, chyba że osoba ta została skierowana do izolatorium lub poddana hospitalizacji. Z obowiązku tego nie są zwolnieni pracownicy

i funkcjonariusze administracji skarbowej. Oznacza to, że stwierdzenie zakażenia wirusem SARS-CoV-2 i pracownika lub funkcjonariusza administracji skarbowej każdorazowo przekłada się na absencję chorobowa tej osoby.

Z tych względów Sąd podziela przekonanie skarżącego, że żądana informacja o liczbie stwierdzonych przypadków zakażeń koronawirusem wśród pracowników

i funkcjonariuszy Izby Administracji Skarbowej w L. - obrazując obsadę kadrową w tej jednostce oraz jednostkach jej podległych w danym okresie - w istocie stanowi informację o organizacji pracy tej jednostki w okresie obowiązywania stanu epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2. Takie znaczenie przedmiotowej informacji potwierdza przywołana przez skarżącego, a potwierdzona w odpowiedzi na skargę, okoliczność ciążącego na Dyrektorach poszczególnych izb administracji skarbowej obowiązku przekazywania tych danych w formie raportów Szefowi Krajowej Administracji Skarbowej, co ma na celu - jak przyznał sam organ - m.in. zachowanie ciągłości funkcjonowania urzędów. Wobec tych okoliczności nie budzi wątpliwości Sądu, że żądana informacja dotyczy sprawy publicznej

w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. i jako taka stanowi informacje publiczną, a przy tym wprost wpisuje się w kategorię informacji publicznych określoną w art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. "b" u.d.i.p.

Publiczny charakter żądanych przez skarżącego informacji oraz fakt, że jego wniosek został skierowany do organu władzy publicznej, a więc podmiotu zobowiązanego do udostępniania posiadanych informacji publicznych, determinowały konieczność załatwienia przedmiotowego żądania w trybie przewidzianym przepisami u.d.i.p. Obowiązkiem organu - wobec niekwestionowanej okoliczności posiadania żądanych informacji - było zatem ich udostępnienie stronie skarżącej bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia otrzymania wniosku, w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem (art. 13 ust. 1 i art. 14 ust. 1 u.d.i.p.), ewentualnie udzielenie wyjaśnień, o których mowa w art. 13 ust. 2 i art. 14 ust. 2 u.d.i.p., bądź też wydanie decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej (art. 16 ust. 1 u.d.i.p.). Pisemne poinformowanie wnioskodawcy przez Dyrektora, że żądany dokument nie stanowi informacji publicznej - wobec wadliwości tej oceny - nie eliminował natomiast bezczynności tego organu w przedmiotowej sprawie.

Z tych względów Sąd, na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a., zobowiązał Dyrektora Izby Administracji Skarbowej do załatwienia wniosku skarżącego z dnia [...] listopada 2020 r., w terminie 14 dni od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy.

Jednocześnie Sąd, na podstawie art. 149 § 1a p.p.s.a., stwierdził, że bezczynność organu w niniejszej sprawie nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Wyjaśnić należy, że rażącym naruszeniem prawa jest stan, w którym bez żadnej wątpliwości i wahań można powiedzieć, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy, że naruszono prawo w sposób oczywisty (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 czerwca 2012 r., sygn. akt I OSK 675/12, dostępny w CBOSA). Rażące naruszenie prawa to zatem naruszenie wyraźne oraz bezsporne. W niniejszej sprawie bezczynność organu nie miała takiego charakteru, albowiem nie wynikła z zaniechania jakichkolwiek działań w sprawie przedmiotowego wniosku strony skarżącej, lecz stanowiła konsekwencję błędnej oceny charakteru żądanej w tym wniosku informacji. Nie można natomiast pominąć okoliczności, że Dyrektor - choć w wadliwy sposób - na wniosek ten odpowiedział z zachowanie 14-dniowego terminu, o którym mowa w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. Skoro zaś stwierdzenie bezczynności organu w niniejszej sprawie uwarunkowane było przypisaniem żądanej informacji charakteru informacji publicznej, a tym samym wymagało dokonania szczegółowej oceny merytorycznej, bezczynności tej nie można przypisać rażącego charakteru.

Mając na uwadze brak rażącego charakteru naruszenia prawa w niniejszej sprawie Sąd ponadto, na zasadzie art. 149 § 2 p.p.s.a., oddalił wniosek skarżącego o wymierzenie organowi grzywny. W ocenie Sądu stopień zawinienia organu w nieterminowym załatwieniu sprawy nie dawał podstaw do uwzględnienia tego żądania. Jednocześnie okoliczności sprawy nie dają podstaw by zakładać, że już samo orzeczenie zobowiązujące organ do załatwienia sprawy w wyznaczonym terminie nie doprowadzi do wyeliminowania stanu bezczynności w niniejszej sprawie. Podkreślić należy, że wymierzenie grzywny na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a. jest dodatkowym środkiem o charakterze dyscyplinująco-represyjnym, który powinien być stosowany w jedynie szczególnie drastycznych przypadkach zwłoki organu

w załatwieniu sprawy, a więc w tego rodzaju sytuacjach, gdzie oceniając całokształt działań organu można dojść do przekonania, że noszą one znamiona celowego unikania podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie, a przy tym istnieje uzasadniona obawa, że bez dodatkowych sankcji organ nadal nie będzie respektować obowiązków wynikających z przepisów prawa (por. wyrok NSA z dnia 12 maja 2021 r., sygn. akt III OSK 927/21, LEX nr 3178158). Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie.

O zwrocie na rzecz skarżącego kosztów postępowania, które w niniejszej sprawie ograniczają się do uiszczonego wpisu od skargi w kwocie 100 złotych, Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a.

Z tych wszystkich względów orzeczono, jak w sentencji wyroku.