Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Wojciech Rowiński (spr.), Sędziowie: sędzia WSA Bogusław Cieśla, asesor WSA Aneta Żak, , Protokolant: ref. Tomasz Bilewski, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 grudnia 2023 r. sprawy ze skargi Wojewody Mazowieckiego na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 4 lipca 2019 r. nr XV/349/2019 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części tekstowej i graficznej w odniesieniu do terenów znajdujących się w strefie [...] otuliny rezerwatu przyrody "[...] ", 2. zasądza od Miasta Stołecznego Warszawy na rzecz Wojewody Mazowieckiego kwotę 480 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego

Przedmiotem skargi Wojewody Mazowieckiego (dalej także Wojewoda) jest uchwała Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 4 lipca 2019 r. nr XV/349/2019 w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...].

Wojewoda złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższą uchwałę zarzucając naruszenie:

- art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 pkt 6, art. 20 ust. 1, art. 28 ust. 1 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (dalej "u.p.z.p.), w brzmieniu przed wejściem w życie ustawy z 25 czerwca 2010 r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, § 4 pkt 3, § 4 pkt 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (dalej "rozporządzenie"), art. 73 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2556 z późn. zm., dalej "P.o.ś."), art. 6 ust. 1 pkt 2, art. 13 ust. 2 i ust. 3 oraz art. 19 ust. 6 ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1336 z późn. zm., dalej "u.o.p.") w związku z § 9 ust. 1 pkt 3 lit. f tiret pierwsze zarządzenia Nr 9 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie z 8 maja 2012 r. w sprawie ustanowienia planu ochrony dla rezerwatu przyrody "[...] (Dz. Urz. Woj. Maz. z 2012 r. poz. 4195, dalej "zarządzenie nr 9"), poprzez brak zachowania minimum 60 % powierzchni biologicznie czynnej, bilansowanej w skali strefy F otuliny rezerwatu przyrody "[...]";

- art. 4 ust. 1, art. 15 ust, 1, art. 15 ust. 2 pkt 1, art. 20 ust. 1, art. 28 ust. 1 w związku z art. 9 ust. 4 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia, w związku z uchwałą Nr LXXXII/2746/2006 Rady Miasta Stołecznego Warszawy z 10 października 2006 r., (z późn. zm.) w sprawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m.st. Warszawy, zwanego dalej "Studium", poprzez brak zachowania zgodności w zakresie przeznaczenia terenów oraz poprzez brak zachowania minimalnego wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej dla terenów znajdujących się w obszarze funkcjonalnym oznaczonym w Studium symbolem ZP1;

- art. 4 ust. 1, art. 15 ust 1, art. 15 ust. 2 pkt 1, art. 15 ust. 2 pkt 10 oraz art. 28 ust. 1 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 1, § 4 pkt 9, § 7 pkt 7 i § 8 ust. 2 zd. 1 rozporządzenia w związku z art. 6 pkt 1 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 344 z późn. zm., dalej "u.g.n." )., art. 1, art. 2, art. 4 pkt 11a, art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 645 z późn. zm., dalej "ustawy o drogach publicznych"), poprzez brak jednoznacznych ustaleń w zakresie określenia komunikacji rowerowej, w odniesieniu do dróg rowerowych oraz poprzez brak powiązania w tym zakresie części tekstowej z częścią graficzną uchwały;

- art. 4 ust. 1, art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 pkt 1, art. 15 ust. 2 pkt 10 oraz art. 28 ust. 1 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 1, § 4 pkt 9, § 7 pkt 7, § 8 ust. 2 zd. 1 rozporządzenia, poprzez brak jednoznacznych ustaleń w zakresie określenia układu komunikacyjnego, w odniesieniu do dróg wewnętrznych oraz poprzez brak powiązania w tym zakresie części tekstowej z częścią graficzną uchwały;

- art. 4 ust. 1, art. 15 ust. 2 pkt 10 i pkt 11 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 9 i pkt 10 rozporządzenia, poprzez wykroczenie poza przyznaną radzie gminy kompetencję do określenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zasad dotyczących modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji oraz sposobu i terminu tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenów;

- art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 9 rozporządzenia, poprzez wykroczenie poza przyznaną radzie gminy kompetencję do określenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego zasad dotyczących modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji, w związku z art. 7 i art. 7a ustawy o drogach publicznych

- art. 4 ust. 1, art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 1 i pkt 6, rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu m.p.z.p., w zakresie braku jednoznacznego określenia zasad zabudowy i zagospodarowania terenu, w odniesieniu do terenów oznaczonych symbolami C18.1IG i B19.1I-Kp.

Wobec powyższego Wojewoda Mazowiecki wniósł o stwierdzenie nieważności powyższej uchwały w zakresie ustaleń:

- § 3 pkt 2 uchwały;

- § 3 pkt 18 uchwały, w zakresie sformułowania: "(...) i utwardzonych dróg rowerowych (...)";

- § 34 pkt 3 uchwały, w zakresie sformułowania: "(...) w liniach rozgraniczających (...)";

- § 35 ust. 3 uchwały;

- § 35 ust. 5 uchwały;

- § 38 ust. 2 pkt 3 .uchwały, w zakresie sformułowania: "(...) W uzgodnieniu z właściwym zarządcą drogi oraz (...)";

- § 58 ust. 2 pkt 3/uchwały;

- § 58 ust. 3 uchwały;

- części tekstowej i graficznej uchwały, w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem C18.1IG;

- części tekstowej i graficznej uchwały, w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem B19.1I-Kp;

- części tekstowej i graficznej uchwały, w odniesieniu do terenów znajdujących się w strefie F otuliny rezerwatu przyrody "[...]";

a także o zasądzenie na rzecz Wojewody Mazowieckiego kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi, odnosząc się do poszczególnych jej zarzutów, Wojewoda min. wskazał, że przy podejmowaniu przedmiotowej uchwały doszło do naruszenia dyspozycji przepisów u.p.z.p. oraz przepisów odrębnych, w związku ustaleniami dotyczącymi określenia minimalnego wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej dla terenów znajdujących się w strefie F otuliny rezerwatu przyrody "[...]". Naruszono postanowienie § 9 ust. 1 pkt 3 lit. f tiret pierwsze zarządzenia Nr 9 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie z 8 maja 2012 r. w sprawie ustanowienia planu ochrony dla rezerwatu przyrody "[...]", poprzez nie zachowanie minimum 60 % powierzchni biologiczno czynnej w obrębie otuliny rezerwatu, w ustalonych tam strefach oznaczonych symbolami: A, B, C, D, E, F: - w strefie F. Z załącznika nr 11 do zarządzenia nr 9 wynika, że strefa F otuliny ww rezerwatu przyrody obejmuje obszar funkcjonalny oznaczony na rysunku Studium Nr 14, symbolem (M2).12, w granicach którego obowiązuje minimalny procentowy udział powierzchni biologicznie czynnej ustalony w Studium na poziomie 60 % oraz obszar funkcjonalny oznaczony symbolem ZP1, w granicach którego obowiązuje minimalny procentowy udział powierzchni biologicznie czynnej ustalony w Studium na poziomie 90 %.

Natomiast z dokonanej przez skarżącego analizy danych liczbowych zawartych w tabeli "Obliczenia dla strefy urbanistycznej A - PBC otulin [...]C i F" zamieszczonej, w załączonym do dokumentacji prac planistycznych uchwały - Aneksie do prognozy oddziaływania na środowisko z lutego 2019 r. wynika, że w strefie F błędnie obliczono (podsumowano) powierzchnię terenów, co tym samym zmienia obliczony procent powierzchni biologicznie czynnej, tj. według obliczeń Wojewody:

- powierzchnia terenów powinna faktycznie wynosić 38,65 ha, tj. 386 500 m";

- procent powierzchni biologicznie czynnej wynosi 57,67 %;

- łączna powierzchnia terenów biologicznie czynnych wynosi 228 885 m2.

Powyższe oznacza, iż w uchwale nie zachowano minimum 60 % powierzchni biologicznie czynnej, obowiązującej w strefie F otuliny rezerwatu przyrody "[...]", bilansowanej w skali tej całej strefy, co narusza wymogi § 9 ust. 1 pkt 3 lit, f tiret pierwsze ww. zarządzenia. Wskaźnik minimalnej powierzchni biologicznie czynnej w strefie F, ustalono faktycznie o ok. 3% mniejszy niż obowiązujący dla tej strefy, określony w ww. przepisie zarządzenia.

Odnośnie powyższych wartości Wojewoda, w piśmie z dnia 20 listopada 2019 roku, stanowiącego odpowiedź Wojewody na odpowiedź na skargę organu, po przeprowadzeniu ponownej analizy powierzchni terenów rzeczywiście znajdujących się w otulinie strefy F wskazał, iż wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej w powyższej strefie wynosi około 57,85 %, tym samym nadal nie zachowano wymaganej wartości 60 %. Wskaźnik ten bowiem jest mniejszy od minimalnego, obowiązującego dla tej strefy o 2,15 %. Wobec powyższego uchwała w istotny sposób narusza zasady sporządzania planu miejscowego, co na podstawie art. 28 ust. 1 u.p.z.p. winno skutkować stwierdzeniem nieważności części tekstowej i graficznej uchwały, w odniesieniu do terenów znajdujących się w strefie F otuliny rezerwatu przyrody "[...]".

Wojewoda podniósł także, że część ustaleń przedmiotowego planu miejscowego, jest również niezgodna ze Studium. Skarżący podniósł, iż analiza rysunku i tekstu Studium prowadzi do wniosku, iż ustalenia planu odnoszące się do jednostki terenowej oznaczonej w Studium symbolem ZP1, są niezgodne z ustaleniami Studium, w zakresie określenia przeznaczenia terenów oraz minimalnego wskaźnika procentowego udziału powierzchni biologicznie czynnej, w odniesieniu do przeważającej części terenów oznaczonych symbolami: A1.1MW, A1.2MW, A1.3MW, A1.4MW, A1.5MW, znajdujących się w granicach jednostki ZP1. Zgodnie z postanowieniami Studium dotyczącymi powyższego terenu - rozdział XII pn. Kierunki zmian w strukturze przestrzennej oraz w przeznaczeniu terenów (Rysunek Studium Nr 14) pkt A. ppkt 2. pn. Struktura funkcjonalna - przeznaczenie terenów, obszar o symbolu ZP1 stanowi tereny zieleni urządzonej, dla których wprowadzono zakaz zmniejszania powierzchni terenu, zachowanie powierzchni biologicznie czynnej (PBC) minimum 90%. Jednocześnie dopuszczono modernizację i realizację nowej zabudowy związanej z funkcją terenu o charakterze architektury ogrodowej, przeznaczonej m.in. na funkcję usługową (np. kawiarnie, cukiernie), gospodarczą (oranżerie. cieplarnie), dekoracyjną (np. altany. pergole, groty), komunikacyjną (np. schody, ścieżki, mostki), urządzenia wodne (np. fontanny, studnie, stawy), urządzenia związane z placami zabaw dla dzieci, urządzenia sportowe i rekreacyjne (np. boiska) a także dopuszcza obiekty pamiątkowe i ogrodzenia, zachowanie, remont i przebudowę istniejących obiektów budowlanych jak i przekształcenie ogrodów działkowych w tereny zieleni urządzonej o charakterze publicznym. A także, dla terenów położonych w zasięgu Systemu Przyrodniczego [...] (SPW) do powierzchni biologicznie czynnej nie wlicza się sumy powierzchni tarasów i stropodachów urządzonych jako stałe trawniki lub kwietniki.

Wojewoda stwierdził, iż przyjęcie w przedmiotowym planie miejscowym, minimalnych wskaźników powierzchni biologicznie czynnej o wartościach znacznie odbiegających niż określone w Studium, wskazuje na niezgodność ustaleń planu z zapisami Studium, co stanowi o naruszeniu art. 15 ust. 1 i art. 20 ust. 1 w związku z art. 9 ust. 4 u.p.z.p. W tym zakresie wskazał, iż na rysunku Studium Nr 14, tereny przeznaczone w planie pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną, oznaczone na rysunku planu symbolami: A1.1MW, A1.2MW, A1.3MW, A1.4MW, A1.5MW, znajdują się w przeważającej części w granicach jednostki terenowej oznaczonej symbolem ZP1, przeznaczonej pod zieleń urządzoną oraz w zasięgu Systemu Przyrodniczego [...] (SPW), dla której obowiązują przytoczone powyżej ustalenia Studium, w tym odnoszące się do możliwości jej zagospodarowania i zabudowy.

Na terenach A1.3MW. A1.4MW i A1.5MW wyznaczone zostały na rysunku planu obowiązujące i nieprzekraczalne linie zabudowy, które nie pokrywają się z obrysem istniejących na tych terenach budynków, o czym świadczą powszechnie dostępne dane przestrzenne pochodzące z Geoportalu Otwartych Danych Przestrzennych (http://polska.e-mapa.net/), przedstawiające aktualny stan zainwestowania na tych terenach. Powyższe oznacza, że pod zabudowę wyznaczono obszar większy niż wynikający z istniejącej zabudowy, co de facto umożliwia sytuowanie nowej zabudowy w granicach obszaru wyznaczonego tymi liniami zabudowy. Ponadto, zgodnie z § 40 ust. 2 pkt 2 uchwały, dla tych terenów określono parametry zabudowy i wskaźniki zagospodarowania, w tym minimalny PBC na działce wynoszący 60 % - Studium 90 %.

Natomiast na terenach przeznaczonych pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną A1.1MW i A1.2MW, co wynika także z geoportalu, nie ma istniejącej zabudowy, a mimo tego, podobnie dla tych terenów w § 40 ust. 1 pkt 2 lit. a uchwały, powyższy wskaźnik ustalono również niezgodnie z zapisami Studium na poziomie 60 %.

Powyższe zatem oznacza, że w odniesieniu do terenów oznaczonych symbolami: A1.1MW. A1.2MW, A1.3MW. A1.4MW i A1.5MW. znajdującymi się w przeważającej części w granicach obszaru oznaczonego symbolem ZP1, uchwała w części tekstowej i graficznej jest niezgodna z ustaleniami Studium, co w istotny sposób narusza dyspozycję przepisów art. 4 ust. 1, art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 pkt 1, art. 20 ust. 1, art. 28 ust. 1, w związku z art. 9 ust. 4 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia, co na podstawie art. 28 ust. 1 u.p.z.p., winno skutkować stwierdzeniem nieważności części tekstowej i graficznej uchwały, w odniesieniu do części ww. terenów, pozostających w granicach obszaru funkcjonalnego ZP1. Przy czym, jak podkreślił skarżący, powyższe jednostki terenowe znajdują się w strefie F otuliny rezerwatu przyrody "[...]", objętej wnioskiem o stwierdzenie nieważności w całości.

W ocenie Wojewody doszło także do naruszenia dyspozycji przepisów u.p.z.p. oraz przepisów odrębnych tj. ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz o drogach publicznych w związku z ustaleniami dotyczącymi określenia komunikacji rowerowej, w szczególności odnoszących się do dróg rowerowych oraz do powstania, w tym zakresie, ewidentnej sprzeczności zarówno pomiędzy ustaleniami części tekstowej uchwały, jak też pomiędzy jej częścią tekstową i graficzną. Wojewoda wskazał, iż z regulacji zawartej w § 3 pkt 2 i pkt 18, § 35 ust. 5 uchwały wynika, iż dotyczy ona dróg rowerowych, których przebieg został utożsamiony z wyznaczonym na rysunku planu "orientacyjnym" przebiegiem powiązań pieszo-rowerowych, stanowiącym "oznaczenie informacyjne" planu, zgodnie z § 4 ust. 3 pkt 9 uchwały oraz legendą rysunku planu, w której zostało ono zamieszczone w grupie oznaczeń o charakterze informacyjnym, a więc nie stanowiących obowiązujących ustaleń planu. Tym samym powyższe oznacza, że w § 3 pkt 2 i pkt 18, § 35 ust. 3 i ust. 5 uchwały sformułowane zostały ustalenia odnoszące się do elementów informacyjnych planu, a więc nie mających mocy obowiązującej. Powyższe ustalenia uchwały nie znajdują odzwierciedlenia zarówno w ustaleniach szczegółowych uchwały, jak też na rysunku planu, na którym nie wyznaczono za pomocą linii rozgraniczających terenów przeznaczonych pod drogi rowerowe, co oznacza wzajemną sprzeczność pomiędzy ustaleniami uchwały, jak też brak powiązania rysunku planu z jego tekstem, co narusza dyspozycję § 8 ust. 2 zd. 1 rozporządzenia.

Do istotnego naruszenia zasad sporządzania przedmiotowego planu miejscowego doszło także poprzez brak jednoznacznego określenia zasad zabudowy i zagospodarowania terenów oznaczonych na rysunku planu symbolami C18.1IG i B19.1I-Kp. jak też poprzez ewidentną sprzeczność pomiędzy częścią tekstową i graficzną uchwały oraz pomiędzy ustaleniami części tekstowej uchwały. Zgodnie z § 5 ust. 1 pkt 4 lit. b i lit. c uchwały Plan wyróżnia min. przeznaczone 4) inne tereny: (...) b) teren stacji gazowej, oznaczony symbolem IG, c) teren pompowni ścieków, oznaczony symbolem I-Kp. Ponadto, zgodnie z ustaleniami § 5 ust. 3 uchwały, tereny oznaczone na rysunku planu symbolami: UO, KP/ZP, KD-PJ, KD-KP, KP/P, IH/ZP, WS, IG, I-Kp oraz tereny o symbolu ZP i tereny dróg publicznych przeznaczone są pod inwestycje celu publicznego.

Natomiast, z ustaleń zawartych w § 56 ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a, b, c, d, e, f, g, h, i, j, k jak i w § 57 ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a, b, c, d, e, f, g, h, i, j, k uchwały wynika, iż pomimo ustalenia na terenach C18.1IG i B19.1I-Kp realizacji nowej zabudowy nie określono dla tych terenów, w związku z zapisem "nie dotyczy" wskaźników dotyczących zagospodarowania działki, za wyjątkiem ustalonego minimalnego procentu powierzchni biologicznie czynnej. Skoro na terenach C18.1IG i B19.1I-Kp ustalono realizację nowej zabudowy, wyznaczając jej lokalizowanie na rysunku za pomocą nieprzekraczalnych linii zabudowy, to stosownie do wymogu art. 15 ust. 2 pkt 6 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 6 rozporządzenia uchwała powinna określać wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, o których mowa w tych przepisach, umożliwiające realizację tej zabudowy. Brak stosownych parametrów zabudowy oznacza również, iż ustalenia § 56 ust. 1 pkt 2 lit. b i d oraz § 57 ust. 1 pkt 2 lit. b i d uchwały, pozostają w sprzeczności z zakresem ustaleń planu zawartym w § 2 pkt 5 uchwały, dotyczącym określenia w planie wskaźników intensywności zabudowy, jak też nie spełniają wymogów wskazanych przepisów u.p.z.p. oraz rozporządzenia. Powyższe oznacza także wzajemną sprzeczność ustaleń § 56 ust. 1 pkt 2 lit. b, d uchwały z ustaleniami § 56 ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a, f, g, h, i, j, k uchwały; § 57 ust. 1 pkt 2 lit. b, d uchwały z ustaleniami § 56 ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a, f, g, h, i, j, k uchwały co, w ocenie Wojewody, także stanowi o istotnym naruszeniu zasad sporządzania planu miejscowego skutkującym stwierdzeniem nieważności części tekstowej i graficznej uchwały, w odniesieniu do terenów C18.1IG i B19.1I-Kp.

Nadto, skarżący zwrócił uwagę, iż podejmując przedmiotową uchwałę, Rada Miasta Stołecznego Warszawy nie posiadała umocowania do wprowadzenia ustaleń zawartych w § 38 ust. 2 pkt 3 uchwały, w brzmieniu: "w uzgodnieniu z właściwym zarządcą drogi". W przepisach u.p.z.p i rozporządzenia wskazano jednoznacznie materię przekazaną do uregulowania, mieszczącą się w granicach władztwa planistycznego gminy. Wobec powyższego, wskazane uregulowania uchwały, nakładające obowiązek w postaci uzyskania uzgodnienia udzielanego przez określone podmioty, wykraczają poza przyznaną kompetencję do określenia, w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, zasad dotyczących modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infrastruktury technicznej, wyrażoną w art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. W tym kontekście, kwestie dotyczące zadań zarządcy dróg określa ustawa o drogach publicznych. Nakładanie zatem obowiązków w postaci konieczności uzyskania zgód, dokonania uzgodnień, uwzględnienia warunków i zasad ustalanych przez określone podmioty, stanowi wykroczenie poza kompetencję przyznaną mocą art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. oraz § 9 rozporządzenia. Stąd też, zawarcie w § 38 ust. 2 pkt 3 uchwały, ustaleń w zakresie sformułowania: "(...) W uzgodnieniu z właściwym zarządcą drogi oraz (...)", należy uznać jako wykraczające poza kompetencję przyznaną radzie gminy mocą art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. i winno skutkować stwierdzeniem ich nieważności.

Podobnie, zdaniem Wojewody, do przekroczenia kompetencji wynikających z art. 4 ust. 1, art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. i § 4 pkt 9 rozporządzenia oraz do naruszenia dyspozycji przepisów odrębnych, tj. ustawy o drogach publicznych, doszło również poprzez ustalenia zawarte w § 58 ust. 2 pkt 3 uchwały, w brzmieniu: "2. Dla terenów komunikacji - terenów dróg wewnętrznych, oznaczonych symbolem KD-W, ustala się: (...) 3) dopuszcza się przekształcenie dróg wewnętrznych w drogi publiczne, za zgodą właścicieli". Tymczasem, zgodnie z art. 7 ust. 2 i ust. 3 ustawy o drogach publicznych zaliczenie do kategorii dróg gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy po zasięgnięciu opinii właściwego zarządu powiatu zaś ustalenie przebiegu istniejących dróg gminnych, następuje w drodze uchwały rady gminy. Powyższe ustalenia uchwały, w związku z art. 7 ust. 2 i art. 7a ustawy o drogach publicznych, naruszają również dyspozycję art. 15 ust. 1 u.p.z.p., zobowiązującego do sporządzenia planu miejscowego zgodnie z przepisami odrębnymi, co stanowi o istotnym naruszeniu zasad sporządzania planu miejscowego i również powinno skutkować koniecznością stwierdzenia nieważności uchwały w tym zakresie.

W odpowiedzi na skargę Rada Gminy m.st. Warszawy wniosła o oddalenie skargi jako niezasadnej w części dotyczącej:

- § 3 pkt 2 uchwały;

- § 3 pkt 18 uchwały, w zakresie sformułowania "(...) i utwardzonych dróg rowerowych (...)" ;

- § 35 ust. 3 uchwały;

- § 35 ust. 5 uchwały;

- § 58 ust. 3 uchwały;

- § 58 ust. 3 uchwały;

- części tekstowej i graficznej uchwały, w odniesieniu do terenów znajdujących się w strefie F otuliny rezerwatu przyrody "[...]".

Jednocześnie podniosła (Ad.4 odpowiedzi na skargę), iż Wojewoda słusznie:

- kwestionuje § 34 pkt 3 uchwały w zakresie sformułowania "(...) w liniach rozgraniczających (...)";

- wskazuje, że na terenach Cl8.1IG i BI9.1I-Kp omyłkowo nie wskazano wskaźników maksymalnej intensywności zabudowy i maksymalnego procentu zabudowy;

- wskazuje, że w ustaleniach dot. sposobu i terminu tymczasowego zagospodarowania urządzania i użytkowania terenu w § 38 ust. 2 pkt 3 uchwały zawarto omyłkowo sformułowanie: " (...) W uzgodnieniu z właściwym zarządcą drogi (...)";

- wskazuje, że w § 58 ust. 2 pkt 3 zawarto omyłkowo sformułowanie: "dopuszcza się przekształcenie dróg wewnętrznych w drogi publiczne za zgodą właścicieli" gdyż zaliczenie do kategorii dróg gminnych, w istocie, następuje w drodze odrębnej uchwały rady gminy, po zasięgnięciu opinii właściwego zarządu powiatu.

Odnosząc się zatem do zarzutu nie dotrzymania wymogu wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej w strefie F otuliny rezerwatu przyrody "[...]" wskazała, że wbrew stanowisku Wojewody, w planie dotrzymano minimalny wskaźnik 60 % powierzchni biologicznie czynnej, bilansowany w skali strefy F otuliny rezerwatu przyrody "[...]" w związku z ustaleniami zarządzenia Nr 9 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie z 8 maja 2012 r. Aby spełnić wymogi w planie miejscowym dotyczące zachowania wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej w obszarze strefy F dla obszaru funkcjonalnego oznaczonego symbolem M2(12) i ZP1 wprowadzono dwie definicje minimalnego procentu powierzchni biologicznie czynnej z rozróżnieniem sposobu liczenia dla różnych obszarów: jedną dla obszaru znajdującego się w zasięgu Systemu Przyrodniczego [...] (SPW) oraz drugą definicję dla obszaru znajdującego się poza jego granicami. Zarzuty skargi w tym zakresie oparte są na obliczeniach, zawartych w opracowaniu pt.: "Aneks do Prognozy oddziaływania na środowisko" z lutego 2019 r. Prognoza oddziaływania na środowisko jest dokumentem obligatoryjnym w procesie sporządzania miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. W toku prac planistycznych [...]Południowego "Prognoza oddziaływania na środowisko" podlegała opiniowaniu i uzgadnianiu wraz z projektem planu przez właściwe, wymagane prawem organy, wobec czego ten wymóg został spełniony. Podlegała również udostępnieniu opinii społecznej na etapie wyłożenia projektu planu do publicznego wglądu wobec czego na etapach dwukrotnego wyłożenia do publicznego wglądu w 2014 oraz w 2018 r. każdorazowo prognoza oddziaływania na środowisko była udostępniona opinii społecznej. W trakcie przeprowadzania procedury planistycznej [...]Południowego wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej był liczony inaczej w projekcie przed I wyłożeniem a inaczej przed II wyłożeniem do publicznego wglądu, co wynikało między innymi z konieczności uwzględniania rozstrzygnięć nadzorczych Wojewody Mazowieckiego i wyroków Sądów Administracyjnych. Zgodnie z zasadą przyjętą przy opracowaniu wcześniejszej wersji projektu planu ustalono, że wymagany w Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej, będzie traktowany jako wskaźnik brutto dla całego obszaru funkcjonalnego M2.(12) wskazanego w Studium, należącego do Systemu Przyrodniczego [...], w większości leżącego w strefy urbanistycznej "A" na poziomie 60%. Z tego względu na terenie tym plan proponował wyznaczenie terenów zieleni parkowej, urządzeń hydrograficznych i usług sportu z bardzo wysokim wskaźnikiem powierzchni biologicznie czynnej (80-90%) a dla terenów położonych bliżej rezerwatu "[...]" - stref terenów zabudowy jednorodzinnej - ze wskaźnikiem p.b.c. na poziomie 70%. Na terenach oddalonych od rezerwatu, szczególnie w strefach najważniejszych dla kształtowania przestrzeni publicznych ulic i placów wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej był niższy. Natomiast na etapie procedury planistycznej po I wyłożeniu a przed II wyłożeniem do publicznego wglądu, wobec uwag m.in. Burmistrza Dzielnicy [...], które zostały uwzględnione oraz rozstrzygnięć Wojewody Mazowieckiego dla innych miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, wynikła interpretacja tego wskaźnika, jako obowiązującego dla poszczególnych działek - konieczne zatem było ujednolicenie wskaźnika w całym tym rejonie. Dlatego na wszystkich terenach w tej strefie (oprócz terenów ulic) przyjęto wskaźnik na poziomie co najmniej 60%. Przygotowując projekt planu do ponownego wyłożenia do publicznego wglądu dokonano więc zmian w sposobie liczenia wskaźnika terenu biologicznie czynnego i sporządzono "Aneks do Prognozy oddziaływania na środowisko", w którym wyjaśniono w sposób opisowy na czym polegała ta zmiana.

W ocenie organu, Wojewoda niezasadnie powołuje się w skardze na obliczenia dołączone do "Aneksu do Prognozy oddziaływania na środowisko" z lutego 2019 r. Przedmiotowa tabela, zawierająca zakwestionowane przez Wojewodę obliczenia nie jest bowiem, w myśl przepisu art. art. 51 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1094 z późn. zm., dalej "ustawa ocenowa") obligatoryjnym wymogiem w dokumentacji, który określa co powinna prognoza oddziaływania na środowisko zawierać i została ono dodatkowo dołączona, jako materiał planistyczny, wykonany na potrzeby wewnętrzne, właśnie w celu weryfikacji powierzchni biologicznie czynnej po zmianie przed II wyłożeniem do publicznego wglądu ustaleń planu, poprzez odnoszenie jej do działek budowlanych a nie do terenów. Autor aneksu do Prognozy z lutego 2019 r. zawarł zestawienie tabelaryczne poszczególnych powierzchni, służące większej transparentności dokumentu. W tym kontekście Rada Miasta podniosła, iż skoro w nieobligatoryjnym zestawieniu tabelarycznym nastąpiły błędy matematyczne, to nie oznacza to błędnie przyjętej metody. Natomiast, mając na uwadze zauważone przez Wojewodę Mazowieckiego i podniesione w skardze omyłki matematyczne, organ dokonał ponownej wnikliwej analizy, w wyniku której zauważono, że w przedmiotowej tabeli nie zostały ujęte wszystkie tereny, które obejmuje otulina F. W tabeli omyłkowo nie uwzględniono terenów Kanału [...]o symbolach w mpzp - A 16.1 WS i A 16.2 WS , które należą do obszaru otuliny F i powinny być ujęte w obliczeniach. Wobec powyższego organ dokonał obliczeń włączając wszystkie tereny, które należą do strefy F. Jednocześnie podniosła, iż wbrew zarzutom skargi, tereny dróg: 7KD1,11KDL, 12KD-D, 18KD-D, 20KD-D, 21KD-D, 22KD-D, 24KD- D, 25KD-D, 26KD-D, 27KD-D, 34KD-D, 40KD-D objęte planem, zgodnie z ustaleniami planu miejscowego w § 58 ust. 5, mają ustalony wskaźnik PBC na poziomie 8%, chyba że z ustaleń szczegółowych dla tych terenów wynika inaczej. Natomiast dla terenów 42KP/ZP i 43KP/ZP przyjęto w planie miejscowym wskaźnik PBC - 10% - a więc wyższy niż wykazano omyłkowo w tabeli, co wpływa na wysokość ostatecznego wyliczenia wskaźnika.

W tym zakresie Wojewoda w piśmie procesowym z dnia 20 listopada 2019 roku przyznał, iż skarga odnośnie terenów zawiera pomyłkę i błędnie wskazuje na wskaźnik PBC na poziomie 0 % (k.99 akt sąd.).

Ostatecznie, zdaniem Rady, organ dokładnie przeliczył powierzchnię wszystkich terenów znajdujących się w strefie F, dokonując precyzyjnych pomiarów powierzchni, co również skutkowało weryfikacją danych przyjętych w tabeli i ponownie dokonał obliczeń, z których wynika jednoznacznie, że zachowano minimalny wskaźnik 60 % powierzchni biologicznie czynnej, bilansowany w skali strefy F otuliny.

Odnosząc się z kolei do zarzutu niezgodności ze Studium w zakresie terenu ZP1 organ planistyczny podniósł, iż w planie zostały dochowane ustalone w Studium kierunki w zakresie przeznaczenia terenów oraz zachowano minimalny wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej dla terenów znajdujących się w obszarze funkcjonalnym, oznaczonym w Studium symbolem ZP1. Dla tych terenów ustalono zakaz pomniejszania powierzchni terenu i dopuszczono zachowanie istniejących obiektów budowlanych (str. 112 Studium) i wbrew twierdzeniom Wojewody, nie został on pomniejszony a jedynie zostały dookreślone jego granice, poprzez nieznaczne przesunięcia (w obie strony) aby uwzględnić uprzednio zrealizowaną już zabudowę. Powyższe, w ocenie organu, spowodowało wręcz zwiększenie powierzchni terenów zieleni w północnej i południowej części tego terenu i zachowało minimalny wskaźnik PBC 90 %.

Rada m. st. Warszawy wskazała natomiast, iż kwestionowane przez Wojewodę ustalenia w planie miejscowym dotyczące przebiegu powiązań pieszo-rowerowych wynikają z uzgodnienia ZDM do projektu planu (jako jednostki uzgadniającej zgodnie z upzp) a uzgodnienia wiążą organ. Pismem z dnia 14.03.2018 r. Zarząd Dróg Miejskich uzgodnił projekt mpzp [...]Południowego. Organ uzgadniający nie tylko nie dopuszczał możliwości ustalenia odrębnego terenu dla przebiegu ścieżek rowerowych, rozgraniczonego liniami rozgraniczającymi jako teren o innym przeznaczeniu, jak przedstawia to strona skarżąca, ale wręcz wskazał, jako uwagę do bezwzględnego zastosowania, na konieczność usunięcia z rysunku planu oznaczenia graficznego - orientacyjnego przebiegu ścieżek rowerowych lub pozostawienie oznaczenia graficznego przebiegu ścieżek rowerowych i umieszczenie w warstwie informacyjnej. Wobec tego przebieg powiązań pieszo-rowerowych, z uwagi na warunki uzgodnienia zgodnie z § 4 ust. 3 pkt.9 uchwały oraz legendą, w której zostało ono zamieszczone w grupie oznaczeń informacyjnych, stanowi oznaczenie informacyjne.

Wyrokiem z dnia 12 sierpnia 2020 r., sygn. akt IV SA/Wa 2355/19, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu sprawy ze skargi Wojewody Mazowieckiego na uchwałę Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 4 lipca 2019 r., nr XV/349/2019 w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, stwierdził nieważność w części tekstowej zaskarżonej uchwały w: – § 3 pkt 2 uchwały; – § 3 pkt 18 uchwały, w zakresie sformułowania: "(...) i utwardzonych dróg rowerowych (...)"; – § 34 pkt 3 uchwały, w zakresie sformułowania: "(...) w liniach rozgraniczających (...)"; – § 35 ust. 3 uchwały i odpowiednio w części graficznej uchwały; – § 35 ust. 5 uchwały; – § 38 ust. 2 pkt 3 uchwały, w zakresie sformułowania: "(...) w uzgodnieniu z właściwym zarządcą drogi oraz (...)"; – § 58 ust. 2 pkt 3 uchwały; – § 58 ust. 3 uchwały i odpowiednio w części graficznej uchwały (pkt 1), stwierdził nieważność w części tekstowej i graficznej zaskarżonej uchwały w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem C18.1IG (pkt 2), stwierdził nieważność w części tekstowej i graficznej zaskarżonej uchwały w odniesieniu do terenu oznaczonego symbolem B19.1I-Kp (pkt 3), zasądził od Miasta Stołecznego Warszawy na rzecz Wojewody Mazowieckiego kwotę 480 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego (pkt 4) i w pozostałej części skargę oddalił (pkt 5).

Na wstępie Sąd zaznaczył, że uchwała Nr LXXXIV/2860/2006 w sprawie przystąpienia do sporządzenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego [...]Południowego, Rada Miasta Stołecznego Warszawy podjęła w dniu 26 października 2006 r., zatem zasady i tryb sporządzania zaskarżonego planu miejscowego, na co zwrócił uwagę Wojewoda, zostały oparte o przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, obowiązujące przed nowelizacją ustawy z dnia 21 października 2010 r. Zgodnie z treścią ówcześnie obowiązującego przepisu art. 28 u.p.z.p.: "Naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części". Oznacza to, że do stwierdzenia nieważności ww. uchwały wystarczy samo naruszenie przewidzianych powołaną ustawą zasad ich podejmowania.

Dokonując oceny podniesionych w skardze zarzutów Sąd stwierdził, że skarga zasługuje na uwzględnienie za wyjątkiem zarzutu odnoszącego się do nieważności postanowień planu zarówno w części tekstowej jak i graficznej dotyczących obszarów objętych strefą F otuliny rezerwatu przyrody "[...]".

W ocenie Sądu nie doszło do naruszenia przepisów skutkujących wyeliminowaniem tej części planu. Z zarządzenia nr 9 wynika, że w strefie otuliny "F", powierzchnia biologicznie czynna określona została na poziomie 60 % i zdefiniowana została jako powierzchnia terenu "wolna od jakichkolwiek sztucznych nawierzchni utrudniających wsiąkanie wody w grunt", a zatem także dróg, które stanowią sztuczną nawierzchnię, są utwardzone, utrudniają wsiąkanie wody w grunt. Celem zgodności z obowiązującym dla tego obszaru Studium, każda jednostka urbanistyczna poza terenami komunikacyjnymi, wchodząca w skład strefy "F" miała wyznaczony wskaźnik PBC na poziomie 60%. W podnoszonych przez stronę skarżącą okolicznościach a dotyczących wyliczenia kwestionowanego (zbilansowanego) wskaźnika na poziomie 57,85%, w sytuacji koniecznego zachowania poziomu co najmniej 60% PBC, zdaniem Sądu, nie można mówić o naruszeniu prawa. Trzeba bowiem obowiązujące przepisy i w ich oparciu, wprowadzane do obrotu prawnego analizowane ustalenia, traktować systemowo, a nie odnosić się do nich wyłącznie literalnie. Sąd podniósł, że zarówno Studium, jak i zarządzenie nr 9, wskazują konkretną dla tego terenu wartość wskaźnika PBC w wysokości 60%. Jednak należy mieć na uwadze, że granice stref ochronnych wokół [...]zarówno w Studium jak i w zarządzeniu nr 9, co ma wpływ na dokonanie dokładnych pomiarów, naniesione są orientacyjnie, gdyż nie są wyznaczone geodezyjnie, jak również nie mają dokładnego opisu ich przebiegu. Według Sądu skala sporządzania części graficznej ww. zarządzenia oraz Studium uniemożliwia dokonanie stuprocentowo dokładnych wyliczeń arytmetycznych. Stąd też rozbieżność w dokonanych przez skarżącego Wojewodę i organ planistyczny wyliczeniach arytmetycznych, odnoszących się do powierzchni biologicznie czynnej, w zakresie wyłącznie 2,15%, zawiera się w "marginesie błędu" i nie może stanowić, jak wyżej Sąd przyjął, o naruszeniu ww. przepisów prawa. Sąd wziął też pod uwagę wyjaśnienia organu, że celem weryfikacji pracownicy Biura Architektury i Planowania Przestrzennego dokonali ponownie sprawdzenia i wyliczeń, na podstawie jedynego materiału źródłowego jakim dysponowali tj. rysunku uchwalonego planu miejscowego, naniesionego na podkład geodezyjny w skali 1:1000, za pomocą nie warstw rastrowych jak dotychczas, które, jak wskazał organ, obarczone są dużym błędem z uwagi na nieprecyzyjną skalę, ale na podstawie map wektorowych, których pomiar jest bardziej precyzyjny, i zgodnie z którymi wyliczone wartości przekraczały 60% kwestionowanej PBC.

Powyższe, jak podkreślił Sąd, odnosi się także do terenu ZP1, znajdującego się w strefie otuliny "F". Obszar ten, wbrew twierdzeniom skarżącego, nie został pomniejszony, a jedynie zostały dookreślone jego granice przez nieznaczne przesunięcia (w obie strony) z uwzględnieniem istniejących uwarunkowań. W centralnej części planu miejscowego (dla którego w Studium wyznaczono pas zieleni oznaczonego symbolem ZP1) wyznaczono teren A14.9IH/ZP, dla którego ustalono jako przeznaczenie podstawowe – zieleń urządzoną – zieleń parkową oraz zbiorniki retencyjne.

Granice obszaru ZP1 ze Studium zostały uszczegółowione w planie miejscowym poprzez zwiększenie powierzchni terenów zieleni w jego północnej i południowej części, co pozwoliło zachować kształt istniejącej tam zabudowy wielorodzinnej. Uwzględniono bowiem uprzednio zrealizowanie już osiedla zgodnie z wydanymi decyzjami administracyjnymi o pozwoleniu na budowę. Sąd zwrócił również uwagę, że ze Studium (rozdz. XII Kierunki zmian w strukturze przestrzennej oraz w przeznaczeniu terenów, pkt. 2 str. 110 tekstu Studium) wynika, iż zasięgi poszczególnych wydzieleń terenowych należy traktować orientacyjnie. Stanowią one wytyczne do miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego i należy je w nich uszczegóławiać. W tej sytuacji nie można mówić o naruszeniu planem postanowień Studium w zakresie przeznaczenia terenów objętych symbolem w Studium ZP1. Z rysunku planu wynika, że jednostka terenowa oznaczona w Studium symbolem ZP1 stanowi w planie miejscowym tereny oznaczone symbolami:

– A13.5ZP – teren przeznaczony pod zieleń parkową;

– A14.9IH/ZP – teren przeznaczony pod zieleń parkową i urządzenia wodne;

– A15.3ZPW – teren przeznaczony pod wewnętrzną zieleń parkową; co do których zachowano wskaźnik PBC na poziomie 90 % (odpowiednio: § 51 ust.3 pkt 2 lit. a, § 52 ust 1 pkt 2 lit. a i § 53 ust.3 pkt 2 lit. a) oraz

– A1.1MW, A1.2MW, A1.3MW, A1.4MW i A1.5MW – tereny przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną, ze wskaźnikiem PBC 60 % (§ 40 ust.1 pkt 2 lit. a).

W tym ostatnim obszarze była już wcześniej realizowana zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna na podstawie ostatecznych decyzji o pozwoleniu na budowę. Zatem wprowadzenie planem kontynuacji tego rodzaju zagospodarowania przestrzennego nie burzy harmonii obszaru jak również stan ten nie powoduje, że przy przewidzianych planem dla tego obszaru parametrach zabudowy, w tym wskaźnika PBC na poziomie 60%, aby taka zabudowa, przy takim aktualnie już występującym zainwestowaniu tego obszaru, mogła być tam kontynuowana.

Z powyższego Sąd wywiódł, że zarzut kwestionujący ww. ustalenia miejscowego planu [...]Południowego nie jest zasadny, gdyż są one zgodne z zarządzeniem nr 9 w zakresie utrzymania odpowiednich wskaźników powierzchni biologicznie czynnej jak i odpowiednich ustaleń Studium.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniósł Wojewoda Mazowiecki, reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika. Wyrok zaskarżono w zakresie pkt. 5 sentencji wyroku, tj. w części dotyczącej tiret 11 skargi zwykłej Wojewody Mazowieckiego, w zakresie wniosku o stwierdzenie nieważności części tekstowej i graficznej zaskarżonej uchwały, w odniesieniu do terenów znajdujących się w strefie F otuliny rezerwatu przyrody "[...]".

Wyrokowi zarzucono:

1. naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na treść wydanego orzeczenia:

a. art. 3 § 1 i § 2 pkt 5, art. 133 § 1, art. 134 § 1, art. 141 § 4, art. 147 § 1 i art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2019 r. poz. 2167, z późn. zm., dalej: "p.u.s.a."), art. 9 ust. 1 i art. 18 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy z 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139, z późn. zm., dalej: "ustawa o z.p.") przez wadliwe dokonanie kontroli uchwały polegające na bezpodstawnym oddaleniu skargi oraz przyjęcia za podstawę do orzekania dwóch różnych reżimów prawnych tj. zarówno przepisów ustawy o z.p., jak i przepisów ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2020 r. poz. 713 i 1378, w brzmieniu przed wejściem w życie ustawy z dnia 25 czerwca 2010 r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami – Dz.U. Nr 130, poz. 871, dalej: "u.p.z.p."), w tym jej art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 pkt 6 oraz art. 28 ust. 1;

b. art. 134 § 1, art. 141 § 4 i art. 151 p.p.s.a., art. 1 § 1 i § 2 p.u.s.a. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 3 lit. f tiret pierwsze, § 9 ust. 2 oraz załącznika nr 11 zarządzenia nr 9 przez orzekanie, a w jego następstwie sformułowanie uzasadnienia wyroku Sądu, na podstawie twierdzeń tylko jednej ze stron, wraz z ich bezpośrednim przytaczaniem w uzasadnieniu wyroku, bez ich jakiejkolwiek weryfikacji z materiałem dowodowym znajdującym się w aktach sprawy, a także bez jakiegokolwiek ustosunkowania się, bądź też nawet próby rozważenia zarzutów zawartych w skardze, pismach procesowych a także załącznikach do protokołu z rozprawy złożonych przez organ nadzoru; powyższe prowadziło do błędnego uznania, iż granice poszczególnych stref otuliny, w tym strefy F, zostały wyznaczone jedynie w sposób orientacyjny co uniemożliwia ich przeniesienie do inkryminowanego planu miejscowego, a także jednoznaczne zbilansowanie wymaganej na 60% powierzchni biologicznie czynnej w ramach całej strefy "F"; powyższe prowadziło także do równoczesnego uznania, że brak zachowania 2,15% powierzchni biologicznie czynnej (PBC) liczonego z terenami dróg, mieści się w "marginesie błędu", a także, iż dochowano wymogom 60% PBC liczonymi w ramach całej strefy "F";

c. art. 134 § 1, art. 141 § 4 i art. 151 p.p.s.a., art. 1 § 1 i § 2 p.u.s.a. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 3 lit. f tiret pierwsze, § 9 ust. 2 oraz załącznika nr 11 zarządzenia nr 9 w zw. z art. 15 ust. 1 i art. 28 ust. 1 u.p.z.p. przez sporządzenie wyroku z którego nie wynika, jakie są powody oddalenia skargi, tj. z uzasadnienia wyroku wynika, że z jednej strony Sąd przyjął konieczność bilansowania wszystkich terenów wchodzących w skład strefy F, w tym także dróg, a pomimo tego, że przy takim bilansowaniu nie zachowano wymaganego wskaźnika PBC oddalił skargę, czy też uznał, że dróg nie wlicza się do takiego bilansowania, a tym samym uznał, że można wyłączyć część terenów z ostatecznych wyników bilansu;

d. art. 134 § 1, art. 141 § 4 i art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 pkt 6 i art. 28 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 3 lit. f tiret pierwsze, § 9 ust. 2 oraz załącznika nr 11 zarządzenia nr 9 przez brak przeprowadzenia własnej kontroli przedmiotowej uchwały, pod kątem zgodności z przepisami prawa w zakresie konieczności zastosowania przepisów ww. zarządzenia i uznania, iż możliwe jest własne definiowanie wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej, a także zastosowanie odstępstw od sposobu liczenia, a także minimalnego wskaźnika określonego w ww. zarządzeniu;

e. art. 134 § 1, art. 141 § 4 i art. 151 p.p.s.a. w zw. z art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 pkt 6 i art. 28 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z § 9 ust. 1 pkt 3 lit. f tiret pierwsze, § 9 ust. 2 oraz załącznika nr 11 zarządzenia nr 9 przez brak przeprowadzenia własnej kontroli przedmiotowej uchwały, pod kątem zgodności z przepisami prawa i uznanie, iż wykładnia systemowa ww. przepisów prowadzi do uznania, że można w planie miejscowym dokonać własnej interpretacji wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej, przez dokonanie modyfikacji tegoż pojęcia, a także zastosować odstępstwa od sposobu liczenia minimalnego wskaźnika PBC, w sytuacji braku jakiegokolwiek uzasadnienia, a także wyjaśnienia na czym według Sądu polegać ma zastosowanie przedmiotowej wykładni w tym przypadku; zastosowanie wykładani systemowej winno zostać wyjaśnione w uzasadnieniu wyroku, czego nie uczyniono; ponadto stosując wykładnię systemową i funkcjonalną Sąd I instancji winien dojść do wniosku, że konieczne jest zbilansowanie wszystkich terenów wchodzących w skład strefy F [...], zaś z punktu widzenia jego ochrony bez znaczenia jest czy powierzchnia ta jest na terenach o takim czy innym przeznaczeniu; ważne jest by była zachowana odpowiednia powierzchnia, która odpowiadać będzie za odpowiedni stopień zasilenia wód opadowych;

f. art. 3 § 1 i § 2 pkt 5, art. 133 § 1, art. 134 § 1, art. 141 § 4, art. 147 § 1 i art. 151 p.p.s.a., art. 1 § 1 i § 2 p.u.s.a., art. 9 ust. 4, art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 pkt 1 i 6, art. 20 ust. 1, art. 28 ust. 1 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 1 i § 4 pkt 6 rozporządzenia MI, w związku z orzekaniem na podstawie kryteriów pozaprawnych; Sąd I instancji zamiast ocenić czy ustalenia planu miejscowego są zgodne z ustaleniami obowiązującego Studium dokonywał oceny na podstawie takich kryteriów jak: "harmonia zabudowy", czy też "kontynuacja zabudowy", a więc na podstawie kryteriów o czysto subiektywnym charakterze,

przy czym wszystkie ww. zarzuty miały istotny wpływ na wynik postępowania bowiem doprowadziły do oddalenia skargi zamiast do stwierdzenia nieważności ww. uchwały we wnioskowanej części.

2. naruszenie przepisów prawa materialnego:

a. art. 9 ust. 1 i art. 18 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy o z.p. przez ich błędne zastosowanie, podczas gdy w przedmiotowej sprawie zastosowania winny znaleźć przepisy u.p.z.p.;

b. art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 pkt 6, art. 20 ust. 1, art. 28 ust. 1 u.p.z.p., § 4 pkt 3, § 4 pkt 6 rozporządzenia MI w zw. z § 9 ust. 1 pkt 3 lit. f tiret pierwsze zarządzenia nr 9 przez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie, prowadzące do uznania, że w skarżonym planie miejscowym, dla terenów znajdujących się w strefie F otuliny rezerwatu przyrody "[...]" zachowano minimum 60% powierzchni biologicznie czynnej, bilansowanej w skali tej strefy;

c. art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 pkt 6, art. 20 ust. 1, art. 28 ust. 1 u.p.z.p., § 4 pkt 3, § 4 pkt 6 rozporządzenia MI w zw. z § 9 ust. 1 pkt 3 lit. f tiret pierwsze zarządzenia nr 9 przez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie, prowadzące do uznania, że istnieje możliwość określenia wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej na poziomie mniejszym niż minimalny określony na poziomie 60 % powierzchni biologicznie czynnej, bilansowanej w skali tej strefy, określony w uzasadnieniu wyroku mianem "marginesu błędu";

d. art. 6 ust. 1 pkt 2, art. 13 ust. 2 i ust. 3 oraz art. 19 ust. 6 ustawy z 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2020 r. poz. 55 z późn. zm.) w zw. z § 9 ust. 1 pkt 3 lit. f tiret pierwsze zarządzenia nr 9 przez ich niezastosowanie, co prowadziło do uznania, że istnieje możliwość określenia wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej na poziomie mniejszym niż minimalny określony na poziomie 60% powierzchni biologicznie czynnej, bilansowanej w skali tej strefy, określony w uzasadnieniu wyroku mianem "marginesu błędu";

e. art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 pkt 6, art. 20 ust. 1, art. 28 ust. 1 u.p.z.p., § 4 pkt 3, § 4 pkt 6 rozporządzenia MI w zw. z § 9 ust. 1 pkt 3 lit. f tiret pierwsze zarządzenia nr 9 przez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie, prowadzące do uznania, że bilansowanie wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej może odbywać się z pominięciem terenów dróg;

f. art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 pkt 6, art. 20 ust. 1, art. 28 ust. 1 u.p.z.p., § 4 pkt 3, § 4 pkt 6 rozporządzenia MI w zw. z § 9 ust. 1 pkt 3 lit. f tiret pierwsze oraz § 9 ust. 2 zarządzenia nr 9 przez jego błędną wykładnię, a w konsekwencji niewłaściwe zastosowanie, prowadzące do uznania, że granice strefy F otuliny rezerwatu zostały wyznaczone jedynie orientacyjne i tym samym brak jest możliwości jednoznacznego wyliczenia minimalnego wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej bilansowanego w ramach całej strefy "F";

g. art. 4 ust. 1, art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 pkt 1, art. 20 ust. 1, art. 28 ust. 1 w zw. z art. 9 ust. 4 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 1 i § 4 pkt 6 rozporządzenia MI w zw. z uchwałą nr LXXXII/2746/2006 Rady Miasta Stołecznego Warszawy z dnia 10 października 2006 r., (z późn. zm.) w sprawie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m.st. Warszawy, zwanego dalej "Studium", przez ich niewłaściwe zastosowanie, prowadzące do uznania, że dla terenów znajdujących się w obszarze funkcjonalnym oznaczonym w Studium symbolem ZP1, zachowano zgodność w zakresie przeznaczenia terenów oraz zachowano minimalny wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej.

Na podstawie powyższych zarzutów wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, z 12 sierpnia 2020 r. sygn. akt IV SA/Wa 2355/19, w części dotyczącej pkt 5 sentencji wyroku, tj. w zakresie, w jakim Sąd I instancji oddalił skargę Wojewody Mazowieckiego wnosząc o jednoczesne stwierdzenie nieważności części tekstowej i graficznej uchwały, w odniesieniu do terenów znajdujących się w strefie F otuliny rezerwatu przyrody [...]". Opcjonalnie, w przypadku oddalenia wniosku, o którym mowa w pkt 2, uchylenie pkt 5 zaskarżonego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 sierpnia 2020 r. sygn. akt IV SA/Wa 2355/19 i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania w tym zakresie.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Rada m.st. Warszawy, reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika, wniosła, na podstawie art. 179 p.p.s.a. o oddalenie skargi kasacyjnej w całości, na podstawie art. 182 § 2 p.p.s.a. o przeprowadzenie rozprawy, na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a. o zasądzenie od skarżącego kasacyjnie na rzecz organu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu przed Naczelnym Sądem Administracyjnym.

Wyrokiem z 30 sierpnia 2023r., w sprawie o sygnaturze akt II OSK 2928/20, Naczelny Sąd Administracyjny 1) uchylił pkt 5 zaskarżonego wyroku i w tym zakresie przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2) odstąpił od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości.

W uzasadnieniu wskazał, że skarga kasacyjna została oparta na usprawiedliwionych podstawach, chociaż nie wszystkie podniesione w niej zarzuty mogły zostać uwzględnienie. W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że skarga kasacyjna, a co za tym idzie sformułowane w niej zarzuty, dotyczą części wyroku Sądu I instancji, a mianowicie pkt 5, w którym Sąd oddala skargę, nie stwierdzając tym samym nieważności części tekstowej i graficznej zaskarżonej uchwały, w odniesieniu do terenów znajdujących się w strefie F otuliny rezerwatu przyrody "[...]". Mając powyższe na uwadze należy w ocenie NSA stwierdzić, że bezspornie błędne przywołanie w zaskarżonym wyroku art. 9 ust. 1 i art. 18 ust. 2 pkt 4 lit. a ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (s. 15 uzasadnienia) dotyczyło uwzględnienia przepisów zarządzenia nr 9 przy sporządzaniu i uchwalaniu planu obejmującego obszar rezerwatu przyrody "[...]". Zatem podzielając stanowisko skarżącego kasacyjnie, że przyjęcie za podstawę do orzekania wymienionych powyżej przepisów stanowi naruszenie prawa, to jednak należało uznać, że naruszenie to samo w sobie nie mogło mieć istotnego wpływu na wynik sprawy. Trzeba bowiem mieć na względzie to, że również z przepisów u.p.z.p., które mają zastosowanie w niniejszej sprawie, wynika obowiązek uwzględniania przy sporządzaniu i uchwalaniu planu miejscowego przepisów szczególnych obowiązujących na obszarze, który ma być objęty ustaleniami tego planu, a także obowiązek uzgadniania projektu planu z organami wymienionymi w u.p.z.p. oraz organami właściwymi do uzgadniania projektu planu na podstawie przepisów odrębnych.

Dalece poważniejsza wadliwość zaskarżonego wyroku Sądu I instancji wynika w ocenie NSA z semantycznej niespójności tej części uzasadnienia, która odnosi się do oceny ustaleń zaskarżonego planu w zakresie terenów znajdujących się w strefie F otuliny rezerwatu przyrody "[...]". Dodatkowo inne wskazane w skardze kasacyjnej niedostatki uzasadnienia zaskarżonego wyroku, których istnienie dostrzega też Naczelny Sąd Administracyjny, uniemożliwiają pełną weryfikację trafności rozstrzygnięcia Sądu I instancji. Zarzuty skargi kasacyjnej, poza kwestią wskazanego powyżej błędnego odwoływania się do przepisów ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, pozostają ze sobą w integralnym związku, albowiem koncentrują się wokół zachowania dla terenów znajdujących się w strefie F zaskarżonego planu minimum 60% powierzchni biologicznie czynnej, bilansowanej w skali całe strefy. W konsekwencji od zachowania bądź niezachowania w tej części planu wymienionego wyżej wymogu zależy ocena prawidłowości zaskarżonego wyroku i tym samym słuszności bądź niesłuszności zarzutów podnoszonych w skardze kasacyjnej. Ocenę tę w znacznym stopniu ogranicza niejasna i niepełna argumentacja rozstrzygnięcia podjętego przez Sąd I instancji. Z jednej bowiem strony Wojewódzki Sąd przyjmuje, że w zaskarżonej uchwale zachowano minimum 60% powierzchni biologicznie czynnej dla terenów znajdujących się w strefie F, z drugiej zaś wskazuje na okoliczności usprawiedliwiające niezachowanie tego minimum. Odnosząc się do wyliczeń skarżącego kasacyjnie, z których wynika, że powierzchnia biologicznie czynna dla terenów znajdujących się w strefie F wynosi 57,85%, Sąd I instancji wskazuje że powyższy wniosek jest rezultatem literalnego traktowania zarządzenia nr 9 oraz ustaleń Studium. Przepisy zarządzenia nr 9 oraz ustalenia Studium powinny być – zdaniem Sądu I instancji – traktowane systemowo, przy czym nie wyjaśniono, w jaki sposób za sprawą systemowego traktowania powyższych aktów można uznać, że zachowana w strefie F powierzchnia biologicznie czynna wynosi minimum 60% tego terenu.

Wątpliwości w odniesieniu do podstaw twierdzenia Sądu I instancji co do zachowania minimum 60% powierzchni biologicznie czynnej dla terenów znajdujących się w strefie F, pogłębia uznanie granic stref ochronnych wokół [...]wytyczonych w zarządzeniu nr 9 oraz w Studium za naniesione orientacyjnie oraz przyjęcie, że nieprecyzyjne zapisy części graficznych wymienionych aktów nie dają możliwości dokonania 100 procentowo dokładnych wyliczeń arytmetycznych. Ponadto przyjęcie, że rozbieżność we wskazaniach skarżącego kasacyjnie i Rady m.st. Warszawy co do zachowanej powierzchni biologicznie czynnej w zakresie 2,15% zawiera się w "marginesie błędu", zdaje się świadczyć o uznaniu wyliczeń skarżącego kasacyjnie za poprawne. To zaś rodzi zdaniem NSA kolejne wątpliwości, których treść uzasadnienia wyroku I instancji nie rozwiewa. Mianowicie, czy w związku z powyższym Sąd I instancji dopuszcza, że wyliczenie, z którego wynika że w strefie F zachowano 57,85% powierzchni biologicznie czynnej daje podstawy do uznania wypełnienia wymogu zachowania minimum 60% powierzchni biologicznie czynnej na tym terenie. Jeżeli tak, to w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku brakuje wskazania podstawy prawnej uznania, że zachowanie 57,85% powierzchni biologicznie czynnej zawiera się w "marginesie błędu" i może być traktowane jako zachowanie minimum 60% powierzchni biologicznie czynnej.

W pozostałym zakresie z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika, by Sąd I instancji, przyjmując stanowisko prezentowane przez Radę za własne, o czym świadczy ich bezpośrednie przytaczanie, konfrontował je z pismami i towarzyszącą im dokumentacją, przedstawianymi przez skarżącego kasacyjnie, których treść prowadzi do przeciwnych wniosków wobec tez formułowanych przez Radę. To z kolei nie pozwala na weryfikację poprawności przyjętego przez Sąd I instancji stanowiska.

Z tego względu w ocenie NSA zasadne okazały się zarzuty dotyczące naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Brak możliwości przeprowadzenia kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia może wynikać m.in. z tego, że zawarta w uzasadnieniu relacja jest niepełna, niejasna, niespójna, lakoniczna, czy też nielogiczna. NSA wskazał, że lakoniczność i niespójność uzasadnienia zaskarżonego wyroku, w części, w której Sąd I instancji dokonuje weryfikacji ustaleń planu miejscowego w odniesieniu do terenów znajdujących się w strefie F otuliny rezerwatu przyrody "[...]", nie daje wystarczających podstaw do oceny trafności rozstrzygnięcia w tym zakresie, a co za tym idzie również i zasadności zarzutów ujętych w skardze kasacyjnej, czyniąc tę ocenę przedwczesną.

W załączniku do protokołu rozprawy przed WSA w Warszawie z dnia 6 grudnia 2023r. Organ podkreślił, po pierwsze, że sprawdzając czy został spełniony w strefie F wymóg wskaźnika minimalnego procentowego udziału PBC na poziomie 60 %, w ramach jego bilansowania nie należy uwzględniać terenów komunikacji, w tym dróg znajdujących się w strefie F otuliny rezerwatu. Za takim stanowiskiem przemawia w jego ocenie treść Studium i zarządzenia nr 9 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie z dnia 8 maja 2012 r. w sprawie ustanowienia planu ochrony dla rezerwatu przyrody "[...]". Po drugie, strony niniejszego postępowania zastosowały dwie odmienne metody wyliczeń, a zastosowanie tylko tej samej metody pozwala na porównanie wyników obliczeń. Organ podkreślił, że jego metoda dokonania obliczeń była jedynie słuszna i jest najbardziej wiarygodna, co potwierdza wprowadzenie przez ustawodawcę do ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym rozdziału "Zbiory danych przestrzennych", obowiązującego od dnia 31 lipca 2020 r., który to rozdział wyraźnie umożliwia docelową weryfikację danych przestrzennych planu i ich nałożenie na inne dane w postaci wektorowej. Organ w załączniku nr 2 w piśmie procesowym z dnia 13 grudnia 2020 r. dokonał obliczeń w zakresie wskaźnika minimalnego procentowego udziału PBC dla strefy F otuliny rezerwatu przyrody [...]dysponując materiałem źródłowym a więc jedynym materiałem, właściwym dla precyzyjnych obliczeń jakim jest rysunek uchwalonego mpzp [...]Południowego naniesionego na podkład geodezyjny w skali 1:1000 za pomocą map wektorowych, których pomiar jest najbardziej precyzyjny. Zarówno dane wektorowe jak i rastrowe mogą być zapisane w danym układzie współrzędnych. Umożliwia to ich nałożenie na inne dane i dokonywanie pomiarów odzwierciedlających wymiary obiektów i powierzchni. Jednak dużą zaletą zapisu wektorowego jest jego dowolna skalowalność. Jakość mapy wektorowej nie zależy od skali, w jakiej jest prezentowana, w przeciwieństwie do zapisu rastrowego, gdzie powiększanie skali nie zapewnia lepszej szczegółowości danych i dokładności pomiaru. W związku z powyższym, metoda przyjęta przez Organ oparta na materiale źródłowym, którym dysponowała i danych wektorowych pozwoliła uzyskać większą dokładność dla obliczeń wskaźnika minimalnego procentowego udziału PBC dla strefy F otuliny rezerwatu przyrody [...]. W ocenie Organu w zaskarżonym miejscowym planie zachowano zgodność w zakresie przeznaczenia terenów oraz zachowania wskaźnika minimalnego procentowego udziału PBC dla terenów znajdujących się w obszarze funkcjonalnym oznaczonym w Studium symbolem ZPi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2492) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości, poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta wykonywana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne, kierując się wspomnianym kryterium legalności, dokonują oceny zgodności treści zaskarżonego aktu oraz procesu jego wydania z normami prawnymi – odpowiednio: ustrojowymi, proceduralnymi i materialnymi – przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu prawnego istniejącego w dniu wydania zaskarżonego aktu. W świetle art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; zm.: Dz. U. z 2023 r. poz. 803), powoływanej dalej jako "p.p.s.a.", kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego.

Skarga była zasadna.

Przedmiotem rozpoznawanej skargi jest akt prawa miejscowego organu jednostki samorządu terytorialnego podlegający kognicji sądu administracyjnego na mocy art. 3 § 2 pkt 5 p.p.s.a.

Wyrokiem z 30 sierpnia 2023r., w sprawie o sygnaturze akt II OSK 2928/20, Naczelny Sąd Administracyjny uchylił pkt 5 zaskarżonego wyroku i w tym zakresie przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie. Zgodne z art. 190 p.p.s.a. sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny. Wykładnia prawa w piśmiennictwie prawniczym określana jest jako zespół czynności zmierzających do ustalenia treści normy prawnej zawartej w przepisie prawnym, ciąg czynności odkodowujących znaczenie wyrażeń wchodzących w skład przepisu prawnego (zob. M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady, reguły, wskazówki, Warszawa 2012). Na początku należy zauważyć, że ponownie rozpoznając sprawę administracyjną Sąd nie dysponuje całkowitą swobodą, co oznacza, że zakres jego swobody jest węższy, niż gdy rozpoznawał sprawę po raz pierwszy. Jak podkreśla się w literaturze prawniczej, sąd I instancji ponownie rozpoznając sprawę przekazaną mu przez Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. - nie stosuje art. 134 § 1 i art. 135 p.p.s.a. Sąd I instancji z jednej strony pozostaje skrępowany granicami skargi kasacyjnej, nie mogąc wykroczyć poza oznaczony zakres kontroli. Z drugiej strony jest związany wykładnią dokonaną przez Naczelny Sąd Administracyjny. Naruszenie chociażby jednego ze wskazanych ograniczeń stanowiłoby pogwałcenie norm o istotnym znaczeniu dla sprawy (J. Drachal, A. Wiktorowska, R. Stankiewicz, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 624). Wykładnia prawa dokonana w sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny znajduje wyraz w uzasadnieniu orzeczenia, bowiem jego elementem, według art. 141 § 4 p.p.s.a. jest podstawa prawna rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Analizując dokonane przez Naczelny Sąd Administracyjny ustalenia interpretacyjne, Sąd Wojewódzki ma obowiązek się do nich zastosować. Sąd Wojewódzki ma pozostać w granicach, w jakich Sąd II instancji zajmował się sprawą, co powoduje zawężenie granic ponownego rozpoznania sprawy (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 grudnia 2014 r., sygn. I FSK 1448/13, LEX nr 1643195). Z tego przepisu wypływa nakaz dla sądu pierwszej instancji przyjęcia określonego stanowiska przy ponownym rozpoznaniu sprawy, które to stanowisko nie może być odmienne od zaprezentowanego w wyroku NSA rozumienia przepisów będących podstawą orzekania w sprawie i przedmiotem wykładni in concreto. Związanie sądu administracyjnego oceną prawną, o jakiej mowa w art. 190 p.p.s.a. oznacza więc, że nie może on formułować nowych ocen prawnych, sprzecznych z poglądem wyrażonym we wcześniejszym orzeczeniu NSA, jak również nie może odstąpić od wskazań co do dalszego postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w punkcie 5 , uchylonym następnie przez NSA, oddalił skargę co do żądania skargi dotyczącego stwierdzenia nieważności części tekstowej i graficznej uchwały, w odniesieniu do terenów znajdujących się w strefie F otuliny rezerwatu przyrody "[...]". Żądanie skargi opiera się na art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 pkt 6, art. 20 ust. 1, art. 28 ust. 1 u.p.z.p., w brzmieniu przed wejściem w życie ustawy z 25 czerwca 2010 r. o zmianie ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej oraz ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, § 4 pkt 3, § 4 pkt 6 rozporządzenia, art. 73 ust. 1 pkt 1 P.o.ś., art. 6 ust. 1 pkt 2, art. 13 ust. 2 i ust. 3 oraz art. 19 ust. 6 u.o.p. w związku z § 9 ust. 1 pkt 3 lit. f tiret pierwsze zarządzenia Nr 9 poprzez brak zachowania minimum 60 % powierzchni biologicznie czynnej, bilansowanej w skali strefy F otuliny rezerwatu przyrody "[...]". Zarzut ten jest zasadny.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 u.p.z.p., podstawę do stwierdzenia nieważności uchwały rady gminy w całości lub w części stanowi istotne naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu jego sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie.

Jedną z podstawowych zasad sporządzania planu miejscowego ustawodawca uregulował w art. 15 ust. 1 u.p.z.p., zgodnie z którym, wójt, burmistrz albo prezydent miasta, sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem miejscowym. W myśl § 4 pkt 3 pkt a) Rozporządzenia ustala się następujące wymogi dotyczące stosowania standardów przy zapisywaniu ustaleń projektu tekstu planu miejscowego: ustalenia dotyczące zasad ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego powinny zawierać nakazy, zakazy, dopuszczenia i ograniczenia w zagospodarowaniu terenów wynikające z potrzeb ochrony środowiska, o których mowa w szczególności w art. 72 i 73 P.o.ś. Zgodnie z art. 73 ust. 1 pkt 1 P.o.ś. (w brzmieniu na dzień uchwalania mzpm) określając ustalenia planu ogólnego gminy, miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego oraz decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, uwzględnia się w szczególności ograniczenia wynikające z: ustanowienia w trybie u.o.p parku narodowego, rezerwatu przyrody, parku krajobrazowego, obszaru chronionego krajobrazu, obszaru Natura 2000, zespołu przyrodniczo-krajobrazowego, użytku ekologicznego, stanowiska dokumentacyjnego, pomników przyrody oraz ich otulin. W odniesieniu do przedmiotowego planu miejscowego zastosowanie będą miały m.in. przepisy zarządzenia Nr 9. Zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 3 lit. f tiret pierwsze zarządzenia wprowadzono do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta stołecznego Warszawy, miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego miasta stołecznego Warszawy, planu zagospodarowania przestrzennego województwa mazowieckiego dotyczące eliminacji lub ograniczenia zagrożeń wewnętrznych lub zewnętrznych określone ograniczenia. W obrębie otuliny rezerwatu ustalano strefy, które oznaczone są symbolami: A, B, C, D, E, F, a w strefie F zachowanie minimum 60% powierzchni biologicznie czynnej, rozumianej jako powierzchnię terenu pokrytą roślinnością lub czasowo jej pozbawioną, niezabudowaną, wolną od jakichkolwiek sztucznych nawierzchni utrudniających wsiąkanie wody opadowej w grunt, bilansowanej w skali całej strefy, której koncentrację proponuje się w sąsiedztwie granic rezerwatu. W myśl załącznika nr 11 do zarządzenia nr 9 strefa F otuliny rezerwatu przyrody "[...]", obejmuje obszar funkcjonalny oznaczony na rysunku Studium Nr 14, symbolem (M2).12, w granicach którego obowiązuje minimalny procentowy udział powierzchni biologicznie czynnej ustalony w Studium na poziomie 60 % oraz obszar funkcjonalny oznaczony symbolem ZP1, w granicach którego obowiązuje minimalny procentowy udział powierzchni biologicznie czynnej ustalony w Studium na poziomie 90 %.

Wbrew twierdzeniom organu w przedmiotowym mzpm nie zachowano minimum 60 % powierzchni biologicznie czynnej, obowiązującej w strefie F otuliny rezerwatu przyrody "[...]", bilansowanej w skali tej całej strefy, co narusza wymogi § 9 ust. 1 pkt 3 lit, f tiret pierwsze zarządzenia nr 9 . Przed dalszą analizą należy poczynić dwa spostrzeżenia. Po pierwsze, wymogu zapewnienia minimalnej powierzchni biologicznie czynnej nie można traktować jako zagadnienia o znaczeniu znikomym (por. wyrok NSA z 3.07.2023 r., II OSK 2495/21, LEX nr 3600397.) Dotyczy bowiem kwestii związanej z ochroną środowiska, która jest dobrem prawnym o randze konstytucyjnej. Po drugie, ustalenie wskaźników czy parametrów o charakterze minimalnym czy maksymalnym, zarówno w Studium, jak i innych aktach prawnych które zobligowany był wziąć organ przy sporządzeniu mpzp w niniejszej sprawie, wyznacza ramy dla swobody działań planistycznych gminy, które nie mogą być przekraczane. W orzecznictwie sądowoadminstracyjnym nie budzi zastrzeżeń pogląd, że jeśli postanowienia studium określają wskaźniki intensywności i wysokości zabudowy w sposób maksymalny, to postanowienia planu miejscowego muszą być z nimi zgodne. Nie są to bowiem wartości postulowane, lecz wartości graniczne. Określenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego wskaźników intensywności i wysokości zabudowy z przekroczeniem wartości sztywno wyznaczonych w studium oznacza, że plan jest rażąco sprzeczny z prawem, co obliguje do stwierdzenia jego nieważności w części lub w całości (por. wyrok NSA z 14.12.2022 r., II OSK 1882/22, LEX nr 3515550).

Stanowisko Rady co do sposobu obliczania powierzchni biologicznie czynnej w toku postępowania sądowoadministracyjnego było zmienne. Skarżący oparł swoje wyliczenia w skardze na aneksie do prognozy oddziaływania na środowisko, znajdującym się w aktach planistycznych. Organ argumentował, że dokument ten nie jest wymagany przez przepisu u.p.z.p., wskazując, że jedynym dokumentem, na którym należy się oprzeć przy obliczaniu powierzchni jest mapa zasadnicza dołączona do planu. Skarżący przedstawił wyliczenia, z których wynika, że również i na tej podstawie nie doszło do uchwalenia m.p.z.p., w których zachowane byłyby 60 % powierzchni biologicznie czynnej bilansowanej w skali całego obszaru. Podczas rozprawy z 6 grudnia 2023r. Organ argumentował, że obliczenie powierzchni biologicznie czynnej jest możliwe jedynie poprzez naniesienie rysunek uchwalonego mpzp [...]Południowego na podkład geodezyjny w skali 1:1000 za pomocą map wektorowych. Powołał się przy tym na nowelizację u.p.z.p. , dokonanej ustawą z dnia 16 kwietnia 2020 r. o zmianie ustawy - Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 782), dodającą rozdział 5a "Zbiory danych przestrzennych".

Odnosząc się do danych źródłowych, które winy być podstawą obliczeń powierzchni biologicznie czynnej, w ocenie Sądu mogą to być jedynie dokumenty znajdujące się w aktach planistycznych i przy zastosowaniu metody, która obowiązywała w chwili uchwalania planu zagospodarowania przestrzennego. Metoda polegającej na naniesieniu rysunku uchwalonego mpzp [...]Południowego na podkład geodezyjny w skali 1:1000 za pomocą map wektorowych nie obowiązywała w chwili uchwalania planu tj. w dniu 4 lipca 2019 r., gdyż przepisy wprowadzone na mocy nowelizacja z dnia 16 kwietnia 2020 r. weszły w życie 31 października 2020r. Nie ulega wątpliwości, że dane pozwalające na ustalenie powierzchni biologicznie czynnej muszą wynikać z dokumentacji planistycznej dołączonej do uchwały, gdyż w przeciwnym wypadku nie dałoby się przeprowadzić kontroli uchwały, zarówno przez organ nadzoru, jak i sąd administracyjny. Argumentacja organu zaprezentowana na rozprawie, że należy brać pod uwagę mapy wektorowe, którymi dysponował jedynie organ, sporządzając przy ich pomocy rysunek planu zagospodarowania przestrzennego, jest chybiona.

W ocenie Sądu decydujące znaczenie ma mapa zasadnicza dołączona do planu, pomocnicze znaczenie mogą mieć inne dokumenty składające się na dokumentacji planistycznej , jak tabela pn. Obliczenia dla strefy urbanistycznej A - PBC otulin [...]"C" i "F", zamieszczonej w załączonym do dokumentacji prac planistycznych uchwały, Aneksie do prognozy oddziaływania na środowisko.

Z wiarygodnych wyliczeń dokonanych przez skarżącego zawartych w piśmie z 20 listopada 2019r., bazujących na aneksie do prognozy oddziaływania na środowisko z lutego 2019, znajdującej się w aktach planistycznych, wynika, że powierzchnia biologicznie czynna wynosi 57,85 % (łączna powierzchnia terenów biologicznie czynnych 227.761 m2, a cała powierzchnia obszaru w strefie F otuliny rezerwatu przyrody "[...]" to 393.700 m2). Natomiast z wyliczeń zawartych w piśmie skarżącego z 20 stycznia 2020r., opartych na mapie zasadniczej dołączonej do planu, również wynika jednoznacznie, że w uchwale nie zachowano minimum 60 % powierzchni biologicznie czynnej, obowiązującej w strefie F otuliny rezerwatu przyrody "[...]", bilansowanej w skali tej całej strefy, co narusza wymogi § 9 ust. 1 pkt 3 lit. f tiret pierwsze zarządzenia Nr 9. Wskaźnik powierzchni biologiczne czynnej wynosi nie więcej niż 58,76% ( (łączna powierzchnia terenów biologicznie czynnych 234.275 m2, a cała powierzchnia obszaru w strefie F otuliny rezerwatu przyrody "[...]" to 398.720 m2). W załączniku do tego pisma (k.155) znajduje się mapa oparta na rysunku tekstu mzpm, w którym wskazano w formie graficznej, jakie tereny nie zostały wzięte pod uwagę przy wyliczenia powierzchni biologicznie czynnej. Organ w żaden sposób nie zakwestionował prawidłowości tych wyliczeń, nie odniósł się do nich w późniejszej korespondencji procesowe , w szczególności w załączniku do protokołu z 5 sierpnia 2020r. Sąd przyjmuje powyższe wyliczenia za własne. Należy przy tym podkreślić, że to zadaniem Organu jest wykazanie w toku postępowania sądowoadminstracyjnego, w oparciu o dokumentację planistyczną, że spełniony został wymóg § 9 ust. 1 pkt 3 lit, f tiret pierwsze zarządzenia Nr 9, a nie ograniczanie się jedynie do kwestionowania wyliczeń skarżącego.

Należy również podkreślić – wbrew stanowisku Organu – że do bilansu powierzchni biologicznie czynnej należy wziąć pod uwagę wszystkie tereny leżące w strefie otuliny F, w tym również drogi publiczne. Skarżący nie przedstawił argumentów natury prawnej, który pozwałaby wyłączenie terenów dróg publicznych z bilansu powierzchni biologicznie czynnej , o jakiej mowa w § 9 ust. 1 pkt 3 lit. f tiret pierwsze zarządzenia Nr 9 Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Warszawie. Treść tego przepisu nie pozwala na tego typu odliczenie, a przeciwnie – z treści tego przepisu wynika, że chodzi o powierzchnię biologicznie czynną bilansowaną w skali całej strefy F. Zarządzenie nr 9 w sposób autonomiczny definiuje powierzchnię biologicznie czynną wskazując, że rozumiana jest ona jako powierzchnię terenu pokrytą roślinnością lub czasowo jej pozbawioną, niezabudowaną, wolną od jakichkolwiek sztucznych nawierzchni utrudniających wsiąkanie wody opadowej w grunt. Natomiast sformułowanie "bilansowanej w skali całej strefy" oznacza stosunek terenów powierzchni biologicznie czynnej (w rozumieniu powyższej definicji) do wszystkich terenów położnych na terenie strefy F. Warto dodać, że sposób argumentacji Organu, powielony w analogicznej sprawie co do otuliny A i E i zaaprobowany przez WSA w Warszawie sprawie IV SA/Wa 148/20 nie zyskał aprobaty Naczelnego Sądu Administracyjnego w wyroku z 19 września 2023r. , w sprawie II OSK 3171/20.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że przedmiotowy plan miejscowy sporządzono niezgodnie z przepisami odrębnymi, co narusza dyspozycję art. 15 ust. 1 u.p.z.p. oraz § 4 pkt 3 rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu m.p.z.p., a tym samym uchwała w istotny sposób narusza zasady sporządzania planu miejscowego, co na podstawie art. 28 ust. 1 u.p.z.p.

Powyższej niezgodności nie zmieni fakt uzgodnienia projektu planu zagospodarowania przestrzennego zarówno z Wojewodą, jak i RDOŚ w Warszawie. Niespełnienie wymogu z § 9 ust. 1 pkt 3 lit. f tiret pierwsze zarządzenia Nr 9 ma charakterek obiektywny, dokonuje się na płaszczyźnie zgodności normatywnej prawa miejscowego z aktami prawnymi wyższego rzędu.

Po drugie, zasadny okazał się również zarzut skarżącego niezgodności planu ze Studium, odnoszące się do jednostki terenowej oznaczonej w Studium symbolem ZP1, znajdującej się na terenie otuliny F. W orzecznictwie sądowoadministraycjnym wskazuje się, że stopień związania planu ustaleniami studium zależy przede wszystkim od brzmienia konkretnych postanowień studium, przy czym punktem wyjścia dla dokonania powyższej oceny jest zawsze określenie przedmiotu i sposobu ujęcia ustaleń studium. Zgodność ta nie może być rozumiana ogólnie i nie może oznaczać wyłącznie spójności ze studium, lecz jest to stopień związania znacznie silniejszy niż spójność bądź niesprzeczność. (Wyrok NSA z 26.04.2017 r., II OSK 2177/15, LEX nr 2315759.) Rację ma skarżący, że uchwala jest niezgodna z ustaleniami Studium, w zakresie określenia przeznaczenia terenów oraz minimalnego wskaźnika procentowego udziału powierzchni biologicznie czynnej, w odniesieniu do przeważającej części terenów oznaczonych symbolami: A1.1MW, A1.2MW, A1.3MW, A1.4MW i A1.5MW, znajdujących się w granicach jednostki ZP1. Zgodnie z postanowieniami Studium dotyczącymi powyższego terenu - rozdział XII pn. Kierunki zmian w strukturze przestrzennej oraz w przeznaczeniu terenów (Rysunek Studium Nr 14) pkt A. ppkt 2. pn. Struktura funkcjonalna - przeznaczenie terenów, obszar o symbolu ZP1 stanowi tereny zieleni urządzonej, dla których wprowadzono zakaz zmniejszania powierzchni terenu, zachowanie powierzchni biologicznie czynnej (PBC) minimum 90%. Jednocześnie dopuszczono modernizację i realizację nowej zabudowy związanej z funkcją terenu o charakterze architektury ogrodowej, przeznaczonej m.in. na funkcję usługową (np. kawiarnie, cukiernie), gospodarczą (oranżerie. cieplarnie), dekoracyjną (np. altany. pergole, groty), komunikacyjną (np. schody, ścieżki, mostki), urządzenia wodne (np. fontanny, studnie, stawy), urządzenia związane z placami zabaw dla dzieci, urządzenia sportowe i rekreacyjne (np. boiska) a także dopuszcza obiekty pamiątkowe i ogrodzenia, zachowanie, remont i przebudowę istniejących obiektów budowlanych jak i przekształcenie ogrodów działkowych w tereny zieleni urządzonej o charakterze publicznym. Dla terenów położonych w zasięgu Systemu Przyrodniczego [...] (SPW) do powierzchni biologicznie czynnej nie wlicza się sumy powierzchni tarasów i stropodachów urządzonych jako stałe trawniki lub kwietniki. Stosownie do ustaleń rozdziału XIII tekstu Studium, pkt B. pn. Wytyczne dotyczące zasad określania w m.p.z.p. ustaleń studium w zakresie kierunków i wskaźników zagospodarowania i użytkowania terenów, ppkt 1. "Stosowanie wskaźników dotyczących powierzchni biologicznie czynnej zgodnie z ustaleniami w rozdziale XIII pkt AJ, jest wiążące przv sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego dla wskazanych na rysunku studium terenów". Na rysunku Studium Nr 14, tereny przeznaczone w planie pod zabudowę mieszkaniowa wielorodzinną, oznaczone na rysunku planu symbolami: A1.1MW, A1.2MW, A1.3MW, A1.4MW i A1.5MW, znajdują się w przeważającej części w granicach jednostki terenowej oznaczonej symbolem ZP1, przeznaczonej pod zieleń urządzoną oraz w zasięgu Systemu Przyrodniczego Warszawy (SPW), dla której obowiązują przytoczone powyżej ustalenia Studium, w tym odnoszące się do możliwości jej zagospodarowania oraz zabudowy.

Z rysunku planu wynika, że jednostka terenowa oznaczona w Studium symbolem ZP1, stanowi w przedmiotowym planie miejscowym tereny oznaczone symbolami:

- A1.1MW, A1.2MW, A1.3MW, A1.4MW i A1.5MW - tereny przeznaczone pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną;

A13.5ZP - teren przeznaczony pod zieleń parkową;

A14.9IH/ZP - teren przeznaczony pod zieleń parkową i urządzenia wodne;

A15.3ZPW-teren przeznaczony pod wewnętrzną zieleń parkową.

Trafnie skarżący podkreślił, że na terenach A1.3MW, A1.4MW i A1.5MW wyznaczone zostały na rysunku planu obowiązujące i nieprzekraczalne linie zabudowy, które nie pokrywają się z obrysem istniejących na tych terenach budynków. Skarżący oparł się o powszechnie dostępne dane przestrzenne pochodzące z Geoportalu Otwartych Danych Przestrzennych (http://polska.e-mapa.net/), przedstawiające aktualny stan zainwestowania na tych terenach. Organ nie przedstawił w toku postępowania danych , które zaprzeczałby temu stanowisku. W konsekwencji trafny jest pogląd, że pod zabudowę wyznaczono obszar większy niż wynikający z istniejącej zabudowy, co umożliwia sytuowanie nowej zabudowy w granicach obszaru wyznaczonego tymi liniami zabudowy. Nadto w § 40 ust. 2 pkt 2 mzpm dla terenów A1.3MW, A1.4MW, A1.5MW określono minimalny procent powierzchni biologicznie czynnej na działce wynoszący 60 %, podczas gdy Studium określa wskaźnik ten na poziomie 90 %. Ustalone w zaskarżonym planie przeznaczenie części wskazanych powyżej terenów pod zabudowę mieszkaniową wielorodzinną oraz określenie powierzchni biologicznie czynnej na poziomie 60% jest niezgodne z ustaleniami Studium. W granicach jednostki terenowej ZP1, gdzie w przeważającej mierze znajdują się tereny oznaczone symbolami A1.1MW, A1.2MW, A1.3MW, A1.4MW i A1.5MW , Studium ustalało ochronę i utrzymanie funkcji, ti. zieleni urządzonej oraz zakaz zmniejszania powierzchni terenu, przy czym dopuszcza realizację nowej zabudowy, ale wyłącznie związanej z funkcją terenu o charakterze architektury ogrodowej, a w odniesieniu do istniejących obiektów budowlanych dopuszczają tylko ich zachowanie, remont i przebudowę oraz ustalają minimalny procent powierzchni biologicznie czynnej na poziomie 90 %, w związku z położeniem tych terenów w granicach Systemu Przyrodniczego [...]. Zaskarżona uchwała w części tekstowej i graficznej jest w tym zakresie niezgodna z ustaleniami Studium, a tym samym, w istotny sposób, narusza dyspozycję przepisów art. 4 ust. 1, art. 15 ust. 1, art. 15 ust. 2 pkt 1, art. 20 ust. 1, art. 28 ust. 1, w związku z art. 9 ust. 4 u. p.z.p. oraz § 4 pkt 1 rozporządzenia. Ponieważ tereny te znajdują się w strefie F otuliny rezerwatu przyrody "[...]", to powyższa niezgodność stanowi dodatkową przesłankę do stwierdzenia nieważności na podstawie art. 28 ust. 1 u.p.z.p.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. Sąd orzekł jak w punkcie I sentencji wyroku.

Zwrot kosztów postępowania na rzecz skarżącego zasądzono w pkt III wyroku na podstawie art. 200 p.p.s.a., uwzględniając wysokość uiszczonego wpisu od skargi (300 zł) oraz koszty zastępstwa procesowego profesjonalnego pełnomocnika (480 zł).