drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego, , Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego, Oddalono skargę, II SA/Wa 791/06 - Wyrok WSA w Warszawie z 2007-01-26, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Wa 791/06 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2007-01-26 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2006-04-26
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Janusz Walawski /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
Sygn. powiązane
I OSK 581/07 - Wyrok NSA z 2008-02-05
Skarżony organ
Prezes Naczelnego Sądu Administracyjnego
Treść wyniku
Oddalono skargę
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA – Ewa Pisula-Dąbrowska, Sedzia WSA – Eugeniusz Wasilewski, Asesor WSA – Janusz Walawski (spr.), Protokolant – Mateusz Rogala, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 stycznia 2007 r. sprawy ze skargi P. B. na postanowienie Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 kwietnia 2006 r. nr V Inf/S 0412/10/05 w przedmiocie stwierdzenia nieważności postanowienia Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 stycznia 2006 r. (V Inf/S 0412/10/05). - oddala skargę -

Uzasadnienie

W dniu 28 listopada 2005 r. Prezes Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy wydał akt z zakresu administracji publicznej, nr IS.068/20/05, którym ustalił wysokość opłaty kancelaryjnej za wydanie P. B. z akt spraw sądowo-administracyjnych kserokopii orzeczeń wraz z uzasadnieniami.

P. B., traktując powyższy akt jako postanowienie, złożył do Prezesa Naczelnego Sądu Administracyjnego zażalenie, w którym wniósł o jego uchylenie oraz przekazanie sprawy wniosku o udzielenie informacji publicznej Prezesowi WSA w Bydgoszczy- do ponownego rozpoznania.

Prezes NSA, przyjmując, że akt Prezesa WSA w Bydgoszczy jest w istocie postanowieniem administracyjnym, ocenił je pod kątem zasadności i legalności ustalonej opłaty i w dniu 5 stycznia 2006 r. wydał postanowienie sygn. akt V Inf/S 0412/10/05, którym utrzymał je w mocy.

Postanowienie Prezesa NSA stało się przedmiotem skargi złożonej przez P. B. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, w której wniósł o stwierdzenie nieważności zaskarżonego postanowienia oraz utrzymanego nim w mocy postanowienia Prezesa WSA w Bydgoszczy z dnia 28 listopada 2005 r. nr IS.068/20/05, ewentualnie o ich uchylenie. Ponadto, wniósł o zasądzenie kosztów niezbędnych do celowego dochodzenia praw.

Prezes NSA, działając na podstawie art. 54 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 153, poz. 1270 z późn. zm.), zwane dalej ppsa, w dniu 12 kwietnia 2006 r. wydał postanowienie sygn. akt V Inf/S 0412/10/05, w którym uwzględnił w całości skargę P. B. z dnia 13 stycznia 2006 r. i stwierdził nieważność swojego postanowienia z dnia 5 stycznia 2006 r.

P. B. złożył "w trybie szczególnym regulowanym przez art. 21 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198)" do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na postanowienie z dnia 12 kwietnia 2006 r. Prezesa NSA, uwzględniające – w trybie art. 54 § 3 ppsa – skargę skarżącego na postanowienie Prezesa NSA z dnia 5 stycznia 2006 r. w przedmiocie wezwania do uiszczenia opłaty kancelaryjnej za dostęp do informacji publicznej "(V Inf/S 0412/10/05) + (II SA/Wa 191/06)".

Skarżący zarzucił w skardze, iż zaskarżone postanowienie zostało wydane z rażącym naruszeniem art. 54 § 3 ppsa.

Na wstępie należy podać, iż uzasadnienie skargi zostało przez skarżącego podzielone na trzy części, tzn. formalną, judykacyjno – doktrynalną i faktyczną.

W uzasadnieniu formalnym skarżący podniósł m.in., że zaskarżone postanowienie zostało wydane z rażącym naruszeniem art. 54 § 3 ppsa i podlega stwierdzeniu nieważności na podstawie art. 145 § 1 ppsa w związku z art. 156 § 1 pkt 2 Kpa, gdyż skarga nie została uwzględniona w całości. Nie uwzględniono ani jednego zarzutu skargi, nie uznano żadnej z podstaw prawnych powołanych przez skarżącego, a przede wszystkim stwierdzono, że skarga, w zakresie, w jakim podważa zasadność pobierania opłat za udostępnienie informacji publicznej, jest bezzasadna.

W uzasadnieniu judykacyjno – doktrynalnym skarżący stwierdził, iż Prezes NSA, wydając zaskarżone postanowienie, nie był właściwym do stwierdzenia nieważności swojego postanowienia z dnia 5 stycznia 2006 r. w trybie art. 54 § 3 ppsa, gdyż, skoro sam ten przepis ogranicza działalność samokontrolną poprzez wprowadzenie przesłanki właściwości, to w przypadku jej braku organ niewłaściwy nie może dokonać samokontroli pod rygorem wydania aktu z naruszeniem właściwości.

W uzasadnieniu faktycznym skarżący przedstawił chronologicznie przebieg zdarzeń i czynności prawnych poprzedzających wydanie zaskarżonego postanowienia. Skarżący stwierdził, że zaskarżone postanowienie nie uwzględnia jego skargi z dnia 13 stycznia 2006 r. w całości. Jego zdaniem, Prezes NSA podważył podstawowe – ze względu na gwarancje procesowe – stanowisko skarżącego (i wcześniej własne), że wezwanie do opłaty następuje w drodze postanowienia, na które służy zażalenie. Celem samokontroli Prezesa NSA na pewno nie było uwzględnienie skargi w całości. Było nim natomiast wykluczenie możliwości poddania kontroli legalności, przed bezstronnym i niezawisłym Sądem, działalności administracji publicznej. Prezes NSA, wydając zaskarżone postanowienie, ograniczył się wyłącznie do stwierdzenia nieważności własnego postanowienia i to na zupełnie innej podstawie – wbrew zarzutom skargi – niż żądał tego skarżący. Wbrew żądaniu skargi nie orzekł o wyeliminowaniu aktu z dnia 28 listopada 2005 r. Prezesa WSA w Bydgoszczy i nie orzekł o kosztach postępowania.

Skarżący wniósł w skardze o:

1) stwierdzenie nieważności zaskarżonego postanowienia,

2) stwierdzenie nieważności postanowienia z dnia 5 stycznia 2006 r. Prezesa NSA,

3) stwierdzenie nieważności (uchylenie) postanowienia (aktu) z dnia 28 listopada 2005 r. Prezesa WSA w Bydgoszczy,

4) zasądzenie od Prezesa NSA na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Prezes NSA wniósł o jej oddalenie i podał, iż w dniu 28 listopada 2005 r. Prezes WSA w Bydgoszczy, określając wysokość opłaty za udostępnienie skarżącemu żądanych kserokopii wyroków wraz z uzasadnieniem, uczynił to w formie aktu z zakresu administracji publicznej, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4 ppsa, nie zaś - jak to przyjęto wcześniej – w formie postanowienia. Następstwem tego jest odmienny sposób zaskarżenia i ich kontrola. Na akty z zakresu działania administracji publicznej nie przysługuje bowiem zażalenie, które przewiduje Kpa wobec np. postanowień, a wezwanie do usunięcia naruszenia prawa określone w przepisach ppsa. Po takim wezwaniu i bezskutecznym upływie terminu przewidzianego do zajęcia stanowiska w jego przedmiocie, bądź odmowie uwzględnienia przez organ wystosowanego wezwania, przysługuje skarga do właściwego miejscowo wojewódzkiego sądu administracyjnego.

W związku z tym, iż postanowienie Prezesa NSA z dnia 5 stycznia 2006 r. zostało wydane bez podstawy prawnej, należało stwierdzić jego nieważność. Nie może bowiem budzić wątpliwości, iż po dostrzeżeniu istotnych wad zaskarżonego aktu, organ może – poprzez uwzględnienie skargi – stwierdzić jego nieważność.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 13 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.), do rozpoznania sprawy właściwy jest wojewódzki sąd administracyjny, na którego obszarze właściwości ma siedzibę organ administracji publicznej, którego działalność została zaskarżona.

Artykuł 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) statuuje zasadę kontroli przez sąd administracyjny zaskarżonych decyzji pod względem ich zgodności z prawem.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż zaskarżone postanowienie jest zgodne z prawem.

Na wstępie należy podać, iż skarżący przedmiotem skargi uczynił postanowienie Prezesa NSA z dnia 12 kwietnia 2006 r., stwierdzające nieważność postanowienia tego organu z dnia 5 stycznia 2006 r., utrzymujące w mocy postanowienie Prezesa WSA w Bydgoszczy z dnia 28 listopada 2005 r., ustalające wysokość opłaty za udostępnienie informacji publicznej.

Zaskarżone postanowienie zostało skarżącemu doręczone na rozprawie przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Warszawie, w dniu 13 kwietnia 2006 r. w związku ze złożoną przez niego skargą na postanowienie Prezesa NSA z dnia 5 stycznia 2006 r., w której wnosił o stwierdzenie jego nieważności. Po zapoznaniu się z jego treścią, skarżący wniósł o umorzenie postępowania oraz zasądzenie kosztów postępowania. Sąd, uwzględniając wniosek skarżącego, postanowieniem z dnia 13 kwietnia 2006 r. sygn. akt II SA/Wa 191/06 umorzył postępowanie na podstawie art. 54 § 3 ppsa.

Zgodnie z art. 54 § 3 ppsa, organ którego działalność lub bezczynność zaskarżono, może w zakresie swojej właściwości uwzględnić skargę w całości do dnia rozpoczęcia rozprawy.

Prezes NSA, wydając zaskarżone postanowienie, w pełni wypełnił dyspozycję przytoczonego powyżej przepisu, a tym samym rozstrzygnął sprawę zgodnie z żądaniem skarżącego.

Warunkiem skorzystania z uprawnienia do autokontroli jest uwzględnienie skargi w całości, a więc uznanie za uzasadnione zarówno zarzutów oraz wniosków skargi, jak i wskazanej w niej podstawy prawnej. Organ podtrzymujący rozstrzygnięcie w trybie art. 54 § 3 ppsa jest związany treścią żądania skargi i nie ma możliwości wybiórczego uwzględnienia skargi (patrz wyrok WSA w Warszawie sygn. akt IV SA/Wa 158/05).

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 1 - 4 ppsa, kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:

1) decyzje administracyjne;

2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;

4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej, dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;

Zdaniem Sądu, Prezes NSA zasadnie uznał, iż w dniu 28 listopada 2006 r. Prezes WSA w Bydgoszczy wydał akt, o którym mowa w pkt 4 powyżej przytoczonego przepisu, a nie jak pierwotnie przyjął, postanowienie, o którym mowa w pkt 2 tego przepisu.

Należy zgodzić się ze stanowiskiem Prezesa NSA wyrażonym w odpowiedzi na skargę, iż w zaistniałej sytuacji wadliwe z punktu widzenia prawa rozstrzygnięcie należało wyeliminować z obrotu prawnego, poprzez wydanie zaskarżonego postanowienia.

Oczywistym jest, iż takie rozstrzygnięcie mogło zostać podjęte tylko w zakresie posiadanej przez Prezesa NSA właściwości rzeczowej, tzn. nie mógł w nim rozstrzygać poza jej zakresem.

Skoro, jak wcześniej podano, akt Prezesa WSA w Bydgoszczy nie jest postanowieniem i nie służy od niego zażalenie, to nie podlega on kontroli instancyjnej. W takim przypadku, po wyczerpaniu trybu określonego w ppsa, stronie przysługuje prawo wniesienia skargi do właściwego miejscowo sądu administracyjnego.

Rację należy również przyznać Prezesowi NSA w zakresie wyrażonego stanowiska co do zwrotu kosztów postępowania, że kwestia ta nie jest rozstrzygana w zakresie autokontroli. Orzeczenie w tym zakresie następuje w przypadku uwzględnienia przez sąd skargi, a tak się nie stało w niniejszej sprawie.

Zgodnie z art. 200 ppsa, w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt lub podjął zaskarżoną czynność albo dopuścił się bezczynności, zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw.

Z przytoczonych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że zaskarżone postanowienie nie narusza prawa i dlatego na podstawie art. 151 w zw. z art. 132 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak w sentencji.



Powered by SoftProdukt