Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 14 października 2021 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Szczygielski, Sędziowie Asesor WSA Małgorzata Kowalska, Sędzia NSA Janusz Nowacki (spr.), , Protokolant Starszy sekretarz sądowy – Dorota Czubak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 października 2021 roku sprawy ze skargi D. T. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej z tytułu urządzania gier hazardowych bez koncesji, bez zezwolenia lub bez dokonania wymaganego zgłoszenia oddala skargę.

Decyzją z dnia [...], nr [...] Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Ł. na podstawie art. 233 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (tekst jedn. Dz.U. z 2020 r., poz.1325 ze zm.), utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Celno-Skarbowego w Ł. z dnia [...], nr [...] w przedmiocie wymierzenia D. T. kary pieniężnej z tytułu urządzania gier hazardowych na niezarejestrowanym automacie do gier poza kasynem gry w wysokości 100 000 zł.

W sprawie ustalono następujące okoliczności faktyczne i prawne.

W dniu 15 lutego 2018 r. w lokalu mieszczącym się w Ł., przy ul. A 134 funkcjonariusze [...] Urzędu Celno-Skarbowego w Ł. przeprowadzili kontrolę w zakresie przestrzegania przepisów regulujących urządzanie i prowadzenie gier, o których mowa w ustawie z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 471 ze zm.), dalej u.g.h.

Ze sporządzonej notatki z kontroli, protokołu z eksperymentu procesowego z dnia 15 lutego 2018 r. i protokołu oględzin wynika, że w lokalu znajdowało się jedno urządzenie o budowie zewnętrznej identycznej, jak automaty do gier hazardowych. Oględziny zewnętrzne urządzenia o nazwie ADELL 2 nr 1064/2 wykazały, że automat w części górnej posiada panel z napisem "ADELL2", a poniżej znajdowały się dwa monitory.

W wyniku przeprowadzonego eksperymentu na ww. urządzeniu stwierdzono, że urządzenie eksploatowane jest w celach komercyjnych, o czym świadczy konieczność użycia środków finansowych do jego uruchomienia, a gra na urządzeniu zawierała element losowości. Grający nie miał wpływu na wynik gier, a jego zdolność percepcji i sprawność nie dawały gwarancji wpłynięcia w pożądany sposób na wynik, o odpowiedniej konfiguracji bębnów decydował mechanizm urządzenia, a nie działanie gracza. Wynik gry był nieprzewidywalny dla grającego, urządzenie przyjmowało i wypłacało środki pieniężne i umożliwiało uzyskanie wygranej.

Urządzający gry nie posiadał zezwolenia na urządzanie i prowadzenie gier hazardowych. Automat eksploatowany w lokalu nie posiadał ważnego świadectwa rejestracji, lokal nie był objęty koncesją, a urządzenie nie posiadało wymaganego urzędowego sprawdzenia oraz wymaganych urzędowych zamknięć.

Postanowieniem z dnia 27 września 2019 r. Naczelnik [...] Urzędu Celno-Skarbowego w Ł. wszczął z urzędu postępowanie w sprawie w sprawie wymierzenia kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automatach poza kasynem gry wobec D. S. (obecnie T.) prowadzącej działalność gospodarczą pod nazwą "B" D. S.

Postanowieniem z dnia 22 października 2019 r. Naczelnik [...] Urzędu Celno-Skarbowego w Ł. włączył do akt sprawy akta sprawy karno-skarbowej o nr [...] oraz materiały z przeprowadzonej kontroli, tj. m.in. protokół eksperymentu procesowego z dnia 15 lutego 2018 r., protokół oględzin, umowę najmu z dnia 30 czerwca 2017 r., protokół przesłuchania podejrzanego z dnia 9 marca 2018 r.

Decyzją dnia [...] Naczelnik [...] Urzędu Celno-Skarbowego w Ł. wymierzył D. S. (T.) karę pieniężną w wysokości 100 000 zł z tytułu urządzania bez koncesji, bez zezwolenia i bez dokonania wymaganego zgłoszenia gier hazardowych na automacie do gier ADELL 2 nr 1064/2 w lokalu znajdującym się w Ł. przy ul. A 134.

Od powyższej decyzji pełnomocnik strony złożył odwołanie, w którym wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i umorzenie postępowania w sprawie jako bezprzedmiotowego zarzucił:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia poprzez niewłaściwą i sprzeczną z zasadami logicznego rozumowania ocenę zebranego materiału dowodowego polegający na błędnym przyjęciu, że odpowiedzialność za urządzenie gier na przedmiotowym automacie ponosi skarżąca, w sytuacji gdy urządzenie nie należało do skarżącej, skarżąca nie była użytkownikiem, ani konserwatorem urządzenia, jak również nie czerpała z niego korzyści, a który to błąd w ustaleniach faktycznych doprowadził do bezzasadnego przyjęcia, że skarżąca wypełniła dyspozycję art. 89 ust. 1 pkt 1 u.g.h., w sytuacji gdy skarżąca była najemcą lokalu i podnajmowała go innemu podmiotowi,

naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.

- art. 89 ust. 1 pkt 1 u.g.h. poprzez błędną wykładnię prowadzącą do ustalenia, że odpowiedzialność na podstawie niniejszego przepisu ponosi skarżąca, podczas gdy lokal był oddany w posiadanie zależne.

Ponadto pełnomocnik wniósł o zobowiązanie organu I instancji do wskazania, czy podczas jakiejkolwiek kontroli ujawniono obecność skarżącej w jakimkolwiek lokalu, które były przedmiotem postępowań prowadzonych przez organ I instancji i dopuszczenie dowodu z zeznań świadka – M. T. na okoliczność wynajmu przedmiotowego lokalu na rzecz osób trzecich, pobierania stałego czynszu z tego tytułu i jego rozliczania i braku urządzania przez skarżącą gier hazardowych. Pełnomocnik wniósł także o dopuszczenie dowodu z przesłuchania skarżącej na okoliczności wynajęcia lokalu osobie trzeciej, braku urządzania przez skarżącą gier hazardowych, pobierania stałego czynszu z tego tytułu i zgodnego z prawem rozliczania pobranego czynszu.

Wskazaną na wstępie decyzją z dnia [...] Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Ł. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, że zgodnie z art. 8 u.g.h., do postępowań w sprawach określonych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa, chyba że ustawa stanowi inaczej. Przepisy ustawy - Ordynacja podatkowa, stosuje się odpowiednio również do kar pieniężnych, w myśl art. 91 u.g.h. Definicja gry na automatach zawarta została w art. 2 ust. 3 i 5 u.g.h. Stosownie do treści art. 2 ust. 3 u.g.h., grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości. W myśl art. 2 ust. 4 u.g.h. wygraną rzeczową w grach na automatach jest również wygrana polegająca na możliwości przedłużenia gry bez konieczności wpłaty stawki za udział w grze, a także możliwość rozpoczęcia nowej gry przez wykorzystanie wygranej rzeczowej uzyskanej w poprzedniej grze. Grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy (art. 2 ust. 5 u.g.h.).

Stosownie do art. 3 u.g.h., urządzanie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier w karty i gier na automatach oraz prowadzenie działalności w tym zakresie jest dozwolone na podstawie właściwej koncesji, zezwolenia lub dokonanego zgłoszenia. Działalność w zakresie gier na automatach może być prowadzona tylko i wyłącznie na podstawie udzielonej koncesji na prowadzenie kasyna gry, o czym bezpośrednio stanowi art. 6 ust. 1 u.g.h. z zastrzeżeniem art. 5 ust. 1.

W art. 4 ust. 1 pkt 1 lit. a u.g.h., pojęcie kasyna gry zdefiniowano -jako wydzielone miejsce, w którym prowadzi się gry cylindryczne, gry w karty, gry w kości lub gry na automatach, na podstawie zatwierdzonego regulaminu, przy czym minimalna łączna liczba urządzanych gier cylindrycznych i gier w karty wynosi 4, a liczba zainstalowanych automatów wynosi od 5 do 70 sztuk.

Podstawę prawną niniejszej decyzji stanowią przepisy ustawy o grach hazardowych w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 kwietnia 2017 r. Zgodnie z art 89 ust. 1 u.g.h. karze pieniężnej podlega:

1) urządzający gry hazardowe bez koncesji, bez zezwolenia lub bez dokonania wymaganego zgłoszenia;

2) urządzający gry hazardowe na podstawie udzielonej koncesji, udzielonego zezwolenia lub dokonanego zgłoszenia, który narusza warunki zatwierdzonego regulaminu, udzielonej koncesji, udzielonego zezwolenia lub dokonanego zgłoszenia lub prowadzi gry na automatach do gier, urządzeniu losującym lub urządzeniach do gier bez wymaganej rejestracji automatu do gier, urządzenia losującego lub urządzenia do gry;

3) posiadacz zależny lokalu, w którym znajdują się niezarejestrowane automaty do gier i w którym prowadzona jest działalność gastronomiczna, handlowa lub usługowa;

4) posiadacz samoistny lokalu, w którym znajdują się niezarejestrowane automaty do gier, w którym prowadzona jest działalność gastronomiczna, handlowa lub usługowa, o ile lokal nie jest przedmiotem posiadania zależnego;

5) dostawca usług płatniczych, który nie przestrzega zakazu, o którym mowa w art. 15g;

6) uczestnik gry hazardowej urządzanej bez koncesji, bez zezwolenia lub bez zgłoszenia;

7) przedsiębiorca telekomunikacyjny, który nie wypełnił obowiązków wynikających z art. 15f ust. 5;

8) urządzający grę hazardową, której urządzanie stanowi monopol państwa.

Na podstawie art. 89 ust. 4 pkt 1 u.g.h., wysokość kary pieniężnej wymierzanej w przypadkach, o których mowa:

1) w ust. 1 pkt 1 - wynosi:

a) w przypadku gier na automatach -100 tys. zł od każdego automatu,

b) w przypadku gier innych niż określone w lit. a i c - 5-krotność opłaty za wydanie koncesji lub zezwolenia,

c) w przypadku gier urządzanych bez dokonania wymaganego zgłoszenia - do 10 tys. zł;

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej podkreślił, że w wyniku przeprowadzonego eksperymentu stwierdzono, że urządzenie eksploatowane jest w celach komercyjnych, o czym świadczy konieczność użycia środków finansowych do jego uruchomienia, a gra na urządzeniu zawierała element losowości. Grający nie miał wpływu na wynik gier, a jego zdolność percepcji i sprawność nie dawały gwarancji wpłynięcia w pożądany sposób na wynik, o odpowiedniej konfiguracji bębnów decydował mechanizm urządzenia, a nie działanie gracza. Wynik gry był nieprzewidywalny dla grającego, urządzenie przyjmowało i wypłacało środki pieniężne i umożliwiało uzyskanie wygranej.

Urządzający gry nie posiadał zezwolenia na urządzanie i prowadzenie gier hazardowych. Automat eksploatowany w lokalu nie posiadał również ważnego świadectwa rejestracji, a lokal, w którym automat był eksploatowany nie był objęty koncesją, urządzenie nie posiadało wymaganego urzędowego sprawdzenia oraz wymaganych urzędowych zamknięć.

Możliwość wygranych pieniężnych na ww. urządzeniu potwierdził zatem przeprowadzony eksperyment oraz opinia biegłego sądowego, która potwierdziła, że gry na badanym automacie posiadają element losowości, ponieważ wygrana zależy od losu, przypadku, nie zaś od zręczności, umiejętności (wrodzonych lub nabytych) uczestnika gry, jego predyspozycji fizycznych lub intelektualnych. Po uruchomieniu gry przez grającego nie miał on wpływu na ustawienie się bębnów w odpowiedniej konfiguracji, bębny zatrzymują się samoczynnie i wynik gry jest nieprzewidywalny.

Powyższe stwierdzenia, zdaniem Dyrektora Izby Administracji Skarbowej spełniają definicję gier oraz wygranej rzeczowej, o których mowa w art. 2 ust. 3 u.g.h.

Funkcjonariusze wykazali również, że automat eksploatowany był w lokalu, który nie był objęty koncesją, urządzenie nie posiadało wymaganego urzędowego sprawdzenia i wymaganych urzędowych zamknięć. Działalność prowadzona przez stronę postępowania narusza zatem art. 3 u.g.h. Z kolei art 23a stanowi, że automaty do gier, urządzenia losujące i urządzenia do gier mogą być eksploatowane przez podmioty posiadające koncesję lub zezwolenie na prowadzenie działalności w zakresie gier losowych lub gier na automatach oraz przez podmioty wykonujące monopol państwa, po ich zarejestrowaniu przez naczelnika urzędu celno-skarbowego.

Stosownie do treści art. 89 ust. 1 pkt 1 u.g.h., odpowiedzialność wynikającą z tej ustawy ponosi "urządzający" gry hazardowe bez koncesji, bez zezwolenia lub bez dokonania wymaganego zgłoszenia. Przy czym należy zauważyć, że ustawa o grach hazardowych nie zawiera definicji pojęcia podmiotu urządzającego gry oraz nie odsyła do ustaw jej zawierających. Ustalenie zatem zakresu tego pojęcia powinno nastąpić w oparciu o znaczenie nadane temu określeniu w języku polskim. Pojęcie "urządzanie" stanowi synonim takich pojęć jak "utworzyć, "uporządkować zagospodarować", "zorganizować, "przedsięwziąć, zrobić" (vide: Słownik poprawnej polszczyzny, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994r.). W tym kontekście zwrot "urządzanie gier" obejmuje niewątpliwie podejmowanie aktywnych działań, czynności dotyczących zorganizowania przedsięwzięcia w zakresie gier na automatach. W praktyce pojęcie "urządzania gier" nie może być ograniczone wyłącznie do ich fizycznego prowadzenia. Mając na uwadze znaczenie literalne pojęcia "urządzać", w ocenie organu przez urządzanie gry należy rozumieć realizowanie czynności, które w swoim efekcie doprowadzają do tego, że gra hazardowa faktycznie się odbywa Przy czym realizowanie nawet jednej z wielu czynności, przyczyniającej się bezpośrednio i w takim samym stopniu do tego, że gra na automacie w ogóle się odbędzie, wystarczającym jest do uznania osoby realizującej te czynności za urządzającego grę hazardową. Do tych czynności niewątpliwie należą związane z organizacją (stworzeniem warunków) samej gry na automatach, takie jak wyposażenie lokalu (miejsca prowadzenia gry) w automaty do gier, zakup lub wynajem lokalu, w którym prowadzona jest gra na automatach, stworzenie zasad i systemu danej gry, określenie wygranych itp.

W rozpoznawanej sprawie lokal położony w Ł. przy ul. A 134 skarżąca wynajęła w dniu 30 czerwca 2017 r. od współwłaściciela i zarządcy nieruchomości - C Sp. z o. o. Zgodnie z zapisem § 1 pkt 4 umowy najmu, lokal będzie używany w celu prowadzenia działalności handlowej, usługowej. W myśl § 4 umowy, najemca może podnająć lokal lub oddać lokal do korzystania osobie trzeciej za zgodą wynajmującego, po uprzednim pisemnym zawiadomieniu wynajmującego o zamiarze podnajmu lokalu i wskazaniu osoby podnajemcy. Przesłuchana w dniu 9 marca 2018 r. w charakterze podejrzanego w postępowaniu karno-skarbowym skarżąca zeznała, że lokal przy ul. A 134 w Ł. podnajęła osobie trzeciej. Nie pamięta komu. Po wydaniu zaskarżonej decyzji przedłożyła kopię umowy podnajmu lokalu przy ul. A 134 w Ł. z dnia 30 czerwca 2017 r., zawartą pomiędzy skarżącą, będącą wynajmującą a najemcą – D Spółką z o.o. w Ł. Zgodnie z § 5 umowy, najemca zobowiązał się płacić wynajmującemu czynsz z dołu w wysokości 2 800 zł miesięcznie, do 10 dnia następnego miesiąca na podstawie faktur wystawionych przez Wynajmującego. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Ł. wystąpił pisemnie do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego Ł.o podanie informacji, czy skarżąca za rok 2017 dokonała rozliczenia dochodu w zeznaniu podatkowym PIT-28 z tytułu zawarcia ww. umowy najmu. W odpowiedzi na powyższe zapytanie Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego Ł. poinformował, że D. S. za rok 2017 nie złożyła zeznania podatkowego PIT-28. W systemie CEIDG jako przeważającą działalność zgłosiła wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. Jednakże nie zgłosiła adresu prowadzenia działalności, tj. Ł., ul. A 134. Na podstawie informacji zawartych w zeznaniu PIT-36 za rok 2017 brak możliwości potwierdzenia rozliczenia dochodu uzyskanego z najmu ww. lokalu.

Zdaniem Dyrektora Izby Administracji Skarbowej przedstawione powyżej okoliczności faktyczne i przeprowadzone dodatkowe postępowanie wyjaśniające wskazują, że istnieją wątpliwości co rzetelności danych zawartych w przedstawionej przez skarżącą umowie podnajmu lokalu.

Pismem z dnia 30 grudnia 2020 r. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Ł. zwrócił się do spółki D o potwierdzenie rzetelności danych zamieszczonych w ww. umowie podnajmu z dnia 30 czerwca 2017 r. i przedłożenie dokumentów, faktur lub innych dowodów na poparcie zawartej umowy. Spółka nie odebrała kierowanej do niej korespondencji. Z kolei w piśmie z dnia 11 stycznia 2021 r. C Spółka z o.o. z Ł. – współwłaściciel i zarządca lokalu poinformowała, że nie miała wiedzy o podnajęciu lokalu użytkowego położonego w Ł. przy ul. A 134, a tym samym nie została wyrażona zgoda na jego podnajęcie. Zatem nie zostały zachowane warunki umowy najmu.

W związku z powyższym Dyrektor Izby Administracji Skarbowej stwierdził, że w niniejszej sprawie zostały spełnione przesłanki do nałożenia kary pieniężnej w oparciu o przepis art. 89 ust. 1 pkt 1 u.g.h.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej nadmienił również, że w procederze nielegalnego urządzania gier na automatach skarżąca bierze czynny udział od kilku lat. Organy prowadziły i prowadzą nadal łącznie co najmniej dwadzieścia postępowań w przedmiocie wymierzenia skarżącej kary pieniężnej z tytułu naruszenia przepisów ustawy o grach hazardowych. Ze zgromadzonego w aktach postępowań materiału dowodowego wynika, że skarżąca zawierała umowy najmu lokali w różnych lokalizacjach na terenie L., w których następnie eksploatowane były automaty do gier hazardowych. Przytaczając jedynie część kontroli przeprowadzonych w roku 2017 Dyrektor Izby Administracji Skarbowej podkreślił, że pomimo, że skarżąca posiadała wiedzę o prowadzonej w swoich lokalach działalności hazardowej, to wręcz tę działalność organizowała. Wyszukiwała lokale pod tego typu działalność, w celu ich późniejszego wynajmu. O procederze tym oraz o jego skali świadczą wyniki kontroli prowadzonych na terenie Ł., w których najemcą lokalu była skarżąca i w których odbywały się nielegalne gry na automatach do gier hazardowych. Powyższe dowodzi, że z procederu nielegalnego urządzania gier hazardowych strona postępowania urządziła sobie stale źródło utrzymania, a rzekome wynajęcie lokalu osobie trzeciej miało jedynie na celu odwrócenie uwagi organów od rzeczywistego rodzaju prowadzonej przez stronę działalności i utrudnienie wskazania osoby odpowiedzialnej za popełniony delikt.

Z treści art. 89 ust. 1 pkt 1 u.g.h. znowelizowanej ustawy o grach hazardowych wynika, że aby móc wymierzyć karę pieniężną na jego podstawie konieczne jest spełnienie łącznie dwóch przesłanek podmiotowych: 1) odpowiedzialność ponosi "urządzający" gry hazardowe, 2) urządzający nie posiada koncesji, zezwolenia lub dokonania wymaganego zgłoszenia.

W ocenie organu pojęcie "urządzającego", jak to wykazano wyżej obejmuje swym zakresem szereg czynności związanych z udostępnieniem automatów, ale także umożliwieniem ich użytkowania w zakresie gier hazardowych, w tym także wynajem lokalu, w którym prowadzona jest gra na automatach. Skarżąca w ramach prowadzonej działalności wielokrotnie wynajmowała powierzchnie lokalu pod instalację automatów do gier, co świadczy o działaniu świadomym i powtarzalnym. Pozyskując właścicieli lokali i umożliwiając wielokrotne instalowanie automatów do urządzania nielegalnych gier hazardowych czynnie współpracowała z właścicielami urządzeń, podejmując związane z tym ryzyko. Zdaniem Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. takie działanie wyczerpuje znamiona definicji urządzania gier. Ponadto kontrola przeprowadzona w lokalu będącym przedmiotem niniejszego postępowania wykazała, że skarżąca nie posiadała i nie posiada nadal koncesji ani zezwolenia na prowadzenie tego typu działalności, a znajdujący się w lokalu automat nie został zarejestrowany przez właściwego naczelnika urzędu celno-skarbowego.

Reasumując Dyrektor Izby Administracji Skarbowej wskazał, że pomimo posiadania wiedzy o skutkach i konsekwencjach prowadzenia tego typu działalności skarżąca wielokrotnie i systematycznie podejmowała decyzję o wstawieniu do wynajmowanych lokali kolejnych automatów do gier i czyni to na dużą skalę. Jest to okoliczność szczególnie obciążająca stronę, która świadomie podejmowała współpracę z właścicielami automatów, zapewniając odpowiednio przystosowaną do zainstalowania automatów powierzchnię. Tym samym aktywnie brała udział w procederze nielegalnego urządzania gier na automatach. Skarżąca posiada wiedzę, że prowadzona przez nią działalność jest nielegalna, to jednak w wielu punktach prowadzi i rozwija działalność. Organ odwoławczy podkreślił, że na dzień wydania niniejszej decyzji wobec skarżącej zostało wydanych kolejnych 20 decyzji w przedmiocie nałożenia kar pieniężnych z tytułu urządzania na automatach gier hazardowych poza kasynem gry.

Zaskarżona decyzja organu I instancji dotyczy kontroli z dnia 15.02.2018r., a więc w obowiązującym nowym stanie prawnym. Tym samym organ właściwie zastosował art. 89 ust. 1 pkt 1 znowelizowanej ustawy o grach hazardowych. Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Ł. nie może przychylić się do pozytywnego rozpatrzenia wniosków zawartych w odwołaniu bowiem materiał zgromadzony w sprawie jest kompletny i nie wymaga uzupełnienia. W ocenie organu okoliczności, na które powołuje się strona nie zasługują na uwzględnienie, ponieważ zostały już udowodnione innymi dowodami zgromadzonymi w sprawie i są wystarczające do podjęcia decyzji.

W skardze skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego skarżąca wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości zarzuciła naruszenie:

1) art. 107 § 3 k.p.a, analogicznie art. 210 § 1 ust. 6 Ordynacji podatkowej, poprzez brak wyjaśnienia w sposób jasny i zrozumiały przesłanek, jakimi kierował się organ przy wydawaniu rozstrzygnięcia, szczątkowe uzasadnienie decyzji oraz brak w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wszechstronnego rozważenia przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej wszystkich przepisów i okoliczności związanych z przedmiotową sprawą w zakresie jakim lokal w którym ujawniono automat nie był w posiadaniu skarżącej, skarżąca nie prowadziła w lokalu żadnej działalności;

2) art. 123 Ordynacji podatkowej poprzez pozbawienie skarżącej możliwości udziału w sprawie poprzez pozbawienie możliwości wypowiedzenia się co do zebranego materiału dowodowego, ponieważ w dniu 23 lutego 2021 r. doręczono skarżącej zawiadomienie o wyznaczeniu 7 - dniowego terminu do zajęcia stanowiska w sprawie, a w dniu 24 lutego 2021 r. organ wydał decyzję, pozbawiając stronę możliwości obrony swoich praw i udziału w sprawie;

3) art. 7, art. 77 § 1, art. 80, art. 107 § 3 k.p.a., analogicznie art. 210 § 1 ust. 6 w zw. z art. 233 § 1 ust. 1 Ordynacji podatkowej, polegające w szczególności na niedostatecznym wyjaśnieniu podstaw i przesłanek utrzymania w mocy decyzji Naczelnika Łódzkiego Urzędu Celno- Skarbowego w Ł. z dnia [...], a także na wybiórczej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału oraz oczywiście błędne ustaleni faktyczne przyjęte za podstawę rozstrzygnięcia pozostające w opozycji cło zgromadzonych materiałów oraz dowolności w wydaniu decyzji poprzez niedostateczne i niepełne uzasadnienie skarżonej decyzji;

4) art. 78 k.p.a, analogicznie ar. 187 Ordynacji podatkowej poprzez nierozpoznanie sprawy przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. w sposób wszechstronny i wyczerpujący;

5) art. 75 i art. 77 k.p.a. analogicznie art. 180, 188 i 190 Ordynacji podatkowej, poprzez bezzasadne oddalenie wniosków dowodowych strony mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, podczas gdy organ zobligowany jest cło przeprowadzenia dowodów, których żąda strona;

6) art. 107 § 3 i art. 77 § 4 k.p.a. analogicznie art. 210 § 1 ust. 6 w zw. z art. 233 § 1 ust. 1 Ordynacji podatkowej poprzez nieuzasadnione powtórzenie stanowiska organu I instancji i niewyjaśnienie podstawy prawnej decyzji oraz niewskazanie dowodów na których oparł się przy wydaniu rozstrzygnięcia, w szczególności organ nie przedstawił dowodów potwierdzających faktyczne prowadzenie w lokalu działalności przez skarżącą, tj. dowodów na to, że skarżąca była faktycznym posiadaczem lokalu, jak również nie wykazał aby skarżąca podejmowała faktyczne czynności związane z obsługą automatu, a organ wydając decyzje działa jedynie z automatu i z domniemania;

7) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia poprzez niewłaściwą i sprzeczną z zasadami logicznego rozumowania ocenę zebranego materiału dowodowego w postaci umowy podnajmu zawartej z firmą D polegający na błędnym przyjęciu, że skarżąca była posiadaczem lokalu znajdującego się w Ł. przy ul. A 134 w chwili kontroli i czerpała korzyści z gier podczas, gdy umowa podnajmu zawierała swoje elementarne postanowienia zgodne z prawem, jak również podstawowe obowiązki stron wynikające z oddania lokalu w dalszy najem, a tym samym nie może stanowić podstawy, iż to skarżąca była urządzającym gry na automacie;

8) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia poprzez niewłaściwą i sprzeczną z zasadami logicznego rozumowania ocenę zebranego materiału dowodowego polegający na błędnym przyjęciu, że skarżąca jest posiadaczem lokalu znajdującego się w Ł. przy ul. A 134, a tym samym, że ponosi odpowiedzialność za urządzanie gier na automacie, w sytuacji gdy urządzenie to nie należało do skarżącej, skarżąca nie była użytkownikiem, ani konserwatorem tych urządzenia, jak również nie czerpała z niego korzyści, nie była też posiadaczem zależnym lokalu w myśl art. 336 k.c., a który to błąd w ustaleniach faktycznych doprowadził do bezzasadnego przyjęcia, że skarżąca wypełniła dyspozycje art. 89 ust. 1 pkt 3 i 4 u.g.h., w sytuacji gdy skarżąca była głównym najemcą lokalu, podnajmowała go zaś innemu podmiotowi, a na urządzeniu wskazani byli jego właściciele,

naruszenie prawa materialnego, tj.

9) art. 89 ust. 1 pkt 2, 3 i 4 u.g.h. poprzez błędną wykładnię prowadzącą do ustalenia, że odpowiedzialność na podstawie niniejszego przepisu ponosi skarżąca;

10) art. 89 ust. 1 pkt 2, 3 i 4 u.g.h. poprzez błędną wykładnię prowadzącą cło ustalenia, że odpowiedzialność na podstawie niniejszego przepisu ponosi skarżąca jako posiadacz zależny podczas gdy lokal był oddany w dalsze posiadanie firmie D;

11) art. 6 ust. 4 u.g.h. poprzez jego niezastosowanie i pominięcie okoliczności, że odpowiedzialności na podstawie art. 89 u.g.h. mogą ponosić jedynie podmioty wskazane w art. 6 ust. 4 u.g.h;

12) art. 123 i art. 172 Ordynacji podatkowej poprzez brak zawiadomienia strony o prowadzonych czynnościach, w tym brak zawiadomienia o zajęciu automatu w lokalu i dopuszczenia do udziału skarżącej z czynnościach, brak sporządzenia prawidłowego protokołu, brak wskazania aby automat w chwili kontroli działał, brak wykazania aby w automacie były pieniądze, brak wykazania aby automat był w ogóle sprawny, brak protokołu zajęcia środków pieniężnych które mogły być lub były w automacie jeśli automat był sprawny.

Ponadto skarżąca ponowiła w skardze wnioski, które sformułowane zostały w odwołaniu. Wniosła o zobowiązanie organu I instancji do wskazania, czy podczas jakiejkolwiek kontroli ujawniono obecność skarżącej w jakimkolwiek lokalu, które były przedmiotem postępowań prowadzonych przez organ l instancji na okoliczności braku posiadania lokali i oddania ich w posiadanie zależne osobą trzecim. Wniosła także o zobowiązanie organu I i II instancji do ustalenia, czy wobec spółki D prowadzone są postępowania w zakresie organizowanych gier hazardowych, ile jest takich postępowań i czy spółka ta wynajmowała lokale jedynie od skarżącej czy również od innych podmiotów, o wskazanie czy wobec innych osób, które wynajmowały lokale spółce prowadzone są postępowania i jakie. Zobowiązanie organów obu instancji o wskazanie, czy dokonano przesłuchania przedstawiciela członka zarządu spółki D na okoliczności ustalenia, czy zawarta pomiędzy stronami umowa podnajmu nadal obowiązuje i kto faktycznie zajmował lokal przy ul. B 134 w chwili kontroli, jeśli nie to dlaczego od tej czynności odstąpiono. Wniósł o zwrócenie się do Izb Skarbowych w B., B., G., K., K., K., L., O., O., P., R., S., W., W. i Z. o wskazanie, czy wobec spółki D prowadzone są postępowania w przedmiocie urządzenia gier hazardowych, o wskazanie czy najemcami lokali na rzecz tej spółki była skarżąca - na okoliczności bezzasadności twierdzeń, iż to skarżąca organizowała gry hazardowe i aby jej własność stanowiły automaty do gry, podczas gdy skarżąca była jedynie głównym najemcą lokali i oddawała je w posiadanie zależne innym podmiotom, faktu działania tej spółki na terenie całego kraju, wynajmowania lokali przez wskazaną spółkę również od innych osób, braku kierowania przez skarżącą grupą zajmującą się urządzeniem gier hazardowych, braku związku skarżącej ze wskazaną spółką i osobami je reprezentującymi, braku fizycznego i faktycznego uczestniczenia skarżącej w działalności wskazanej spółki i w urządzeniu gier hazardowych.

Skarżąca wniosła również o dopuszczenie dowodów z zeznań świadków – M.T. i M. M.na okoliczności ustalenia, kto faktycznie zajmował lokal w chwili kontroli oraz zobowiązanie organu I instancji do wskazania skąd posiadał wiedzę, iż pod wskazanym adresem prowadzone są gry na rzekomym automacie, kto urządzał gry na rzekomym automacie, w jaki sposób pracownicy organu weszli do środka pomieszczenia, czy pomieszczenie to było zamknięte czy otwarte, o której godzinie nastąpiło wejście do lokalu przez pracowników organu, czy po wejściu do lokalu pracownicy wykonani dokumentację z wnętrza lokalu, jeśli nie to dlaczego niniejszego nie wykonali, czy do czynności wezwano właściciela, najemcę lub użytkownika lokalu, jeśli nie to dlaczego tego zaniechano, czy do przeprowadzenia eksperymentu wezwano właściciela, najemcę lub użytkownika lokalu, jeśli nie to dlaczego tego zaniechano, czy urządzenie było sprawne, czy miało zabezpieczenia, jeśli tak to jakie, jak je ominięto, czy wystąpiono do Prokuratury o zatwierdzenie dokonanych czynności, w jaki sposób zabezpieczono urządzenie - na okoliczność braku udziału skarżącej w toku sprawy z winy organu poprzez brak informowania jej o czynnościach, na okoliczności bezprawnego działania pracowników organu.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Ł. podtrzymując stanowisko przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, wniósł o jej oddalenie.

Na rozprawie w dniu 14 października 2021r. pełnomocnik skarżącej oświadczył, że D. T. w dniu 8 maja 2021r. zawarła związek małżeński i przyjęła nazwisko męża T. Wcześniej nazywała się S..

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku -Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem.

Natomiast, w myśl art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019r. poz.2325) sąd uwzględniając skargę na decyzję lub postanowienie:

1/ uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, jeżeli stwierdzi:

a/ naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy,

b/ naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego,

c/ inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy;

2/ stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach;

3/ stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa, jeżeli zachodzą przyczyny określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub innych przepisach.

Z wymienionych przepisów wynika, iż sąd bada legalność zaskarżonej decyzji pod kątem jej zgodności z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.

Badając legalność zaskarżonej decyzji sąd nie stwierdził naruszenia przepisów prawa materialnego lub procesowego w stopniu uzasadniającym jej uchylenie.

Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest decyzja Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Ł. z [...] utrzymująca w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Celno – Skarbowego w Ł. z [...] w przedmiocie wymierzenia D. T. kary pieniężnej w wysokości 100 000 zł z tytułu urządzania gier hazardowych bez koncesji, zezwolenia lub dokonanego zgłoszenia na automacie do gier Adell 2.

Podstawą prawną rozstrzygnięcia stanowiły przepisy ustawy z 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (Dz.U. z 2018r. poz.165 ze zm.), dalej u.g.h.

Zgodnie z treścią art.2 ust.3 wymienionej ustawy grami na automatach są gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet o wygrane pieniężne lub rzeczowe, w których gra zawiera element losowości.

W myśl art.2 ust.4 u.g.h. wygraną rzeczową w grach na automatach jest również wygrana polegająca na możliwości przedłużania gry bez konieczności wpłaty stawki za udział w grze, a także możliwość rozpoczęcia nowej gry przez wykorzystanie wygranej rzeczowej uzyskanej w poprzedniej grze.

Zgodnie z treścią art.2 ust. 5 u.g.h. grami na automatach są także gry na urządzeniach mechanicznych, elektromechanicznych lub elektronicznych, w tym komputerowych, oraz gry odpowiadające zasadom gier na automatach urządzane przez sieć Internet organizowane w celach komercyjnych, w których grający nie ma możliwości uzyskania wygranej pieniężnej lub rzeczowej, ale gra ma charakter losowy,

W myśl art.3 u.g.h. urządzanie gier losowych, zakładów wzajemnych, gier w karty i gier na automatach oraz prowadzenie działalności w tym zakresie jest dozwolone na podstawie właściwej koncesji, zezwolenia lub dokonanego zgłoszenia.

Zgodnie z treścią art.6 ust.1 u.g.h. działalność w zakresie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości i gier na automatach może być prowadzona po uzyskaniu koncesji na kasyno gry, z zastrzeżeniem art. 5 ust. 1 i 1b oraz art. 6a ust. 2.

W myśl art.14 ust.1 u.g.h. urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, w tym turniejów gry w pokera, gier w kości oraz gier na automatach jest dozwolone wyłącznie w kasynach gier na zasadach i warunkach określonych w zatwierdzonym regulaminie i udzielonej koncesji lub udzielonym zezwoleniu, a także wynikających z przepisów ustawy, z wyjątkiem ust. 4 i 5.

Zgodnie z treścią art.89 ust.1 pkt 1 i 3 u.g.h. karze pieniężnej podlega:

1) urządzający gry hazardowe bez koncesji, bez zezwolenia lub bez dokonania wymaganego zgłoszenia;

3) posiadacz zależny lokalu, w którym znajdują się niezarejestrowane automaty do gier i w którym prowadzona jest działalność gastronomiczna, handlowa lub usługowa;

W myśl art.89 ust.4 pkt 1 i 3 u.g.h. wysokość kary pieniężnej wymierzanej w przypadkach, o których mowa:

1) w ust. 1 pkt 1 - wynosi:

a) w przypadku gier na automatach - 100 tys. zł od każdego automatu,

b) w przypadku gier innych niż określone w lit. a i c - 5-krotność opłaty za wydanie koncesji lub zezwolenia,

c) w przypadku gier urządzanych bez dokonania wymaganego zgłoszenia - do 10 tys. zł;

3) w ust. 1 pkt 3 i 4 - wynosi 100 tys. zł od każdego automatu;

Należy zaznaczyć, że dla stwierdzenia odpowiedzialności na podstawie art. 89 ust. 1 ustawy o grach hazardowych i istnienia podstaw do nałożenia kary pieniężnej, przewidzianej w art. 89 ust. 4 ww. ustawy nie jest konieczne nawiązywanie wprost do art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1 ustawy. Jakkolwiek bowiem przepis określający obowiązek dla urządzającego grę pozostaje w związku z przepisem określającym sankcję za jego naruszenie, to jednak art. 89 ust. 1 pkt 1 ustawy o grach hazardowych samodzielnie określa działanie mające postać deliktu administracyjnego, podlegającego ustalonej w nim odpowiedzialności administracyjnej. Odpowiedzialność ta nie jest uzależniona od winy i ma charakter obiektywny, a dla jej ustalenia wystarczające jest stwierdzenie naruszenia, o którym mowa w art. 89 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy. Istotą kary wskazanej w tej regulacji jest przymuszenie do respektowania nakazów i zakazów wynikających z przepisów prawa. Dla stwierdzenia w postępowaniu prowadzonym przez właściwe organy wskazanej odpowiedzialności administracyjnej konieczne jest zatem ustalenie, czy gry prowadzone poza kasynem spełniały przesłanki z art. 2 ust. 3 lub art. 2 ust. 5 ww. ustawy, a nie rozstrzyganie o obowiązku wynikającym z art. 6 ust. 1 lub art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych.

Przede wszystkim należy zaznaczyć, że niniejsza sprawa jest kolejną sprawą toczącą się w tutejszym sądzie, której przedmiotem jest wymierzenie D. T. z d.S. kary pieniężnej za urządzanie nielegalnych gier hazardowych na automatach do gier. Dotychczas w tutejszym sądzie toczyło się lub toczy się 20 spraw ze skargi D.T.( w dniu 8 maja 2021r. wyszła za mąż i przyjęła nazwisko męża T.) na decyzje organów podatkowych o wymierzeniu jej kar pieniężnych za nielegalne urządzanie gier hazardowych (sygnatury spraw: III SA/Łd 736/19, 759/19, 789/19, 945/19, 12/20, 13/20, 24/20, 104/20, 338/20, 347/20, 587/20, 588/20, 1094/20, 83/21, 188/21, 288/21, 444/21, 447/21, 667/21,887/21). W czternastu sprawach wydano wyroki oddalające skargi, w dwóch sprawach skargi odrzucono z powodu nieuzupełnienia braków formalnych i fiskalnych skarg zaś cztery sprawy oczekują na wyznaczenie terminu posiedzenia. Analiza uzasadnień wyroków w których skargi zostały oddalone wskazuje, że skarżąca urządzała nielegalne gry hazardowe w różnych lokalach na terenie całej Ł. (między innymi w lokalach przy ul. E 23, przy ul. F 1, przy ul. G 24, przy ul. H 55, przy ul. I 85 i innych). Sposób urządzania gier hazardowych przez skarżącą był w zasadzie prawie identyczny we wszystkich sprawach. D.T. wyszukiwała odpowiednie lokale na terenie Ł. i zawierała umowy ich najmu (dzierżawy) na dłuższy okres czasu. Następnie jako najemca zawierała umowy podnajmu z podmiotami, które wstawiały do tych lokali automaty do gier hazardowych (z reguły były to te same podmioty w różnych lokalach). W ocenie składów orzekających w wymienionych sprawach skarżąca współurządzała w ten sposób nielegalne gry hazardowe czerpiąc z tego korzyści finansowe.

Dodać należy, że D.T. wielokrotnie urządzała gry hazardowe w jednym punkcie. Mimo, że kontrola organów podatkowych ujawniała nielegalne gry hazardowe w konkretnym punkcie i zatrzymywała automaty do gier, kolejna kontrola w tym samym lokalu po pewnym czasie stwierdzała ponownie urządzanie gier hazardowych na nowych automatach. Ponownie zatrzymywano automaty do gier zaś kolejna kontrola ujawniała nowe automaty do gier. Sytuacja taka powtarzała się po kilka razy w tym samym lokalu. Dowodzi to, że skarżąca nie przejmowała się kontrolami organów podatkowych i wszczynanymi postępowaniami w sprawie wymierzenia kar pieniężnych lecz doprowadzała do wstawiania kolejnych automatów do tego samego lokalu a tym samym ponownie współurządzała nielegalne gry hazardowe.

Analiza uzasadnień wyroków wydanych w tutejszym sądzie ze skargi D. T. wskazuje, że skarżąca uczestniczyła w stałym procederze jakim było urządzanie nielegalnych gier hazardowych w szeregu miejscach na terenie Ł.. Z procederu tego uczyniła sobie stałe źródło dochodu nie przejmując się przeprowadzonymi kontrolami organów podatkowych ani wymierzanymi jej karami pieniężnymi. Świadczy to o jej lekceważącym stosunku do obowiązku przestrzegania porządku prawnego i wyjątkowej uporczywości w naruszaniu tego obowiązku. Wymienione okoliczności nie mają oczywiście wpływu na ocenę legalności zaskarżonej decyzji lecz należy wziąć je pod uwagę w kontekście wersji skarżącej przedstawionej w niniejszej sprawie , że zajmowała się ona jedynie wynajmowaniem lokali, następnie podnajmowała je i nie wiedziała czym się zajmuje podnajemca. O tym jaki był rzeczywiste postępowanie skarżącej świadczą uzasadnienia kilkunastu wyroków wydanych w tutejszym sądzie.

Analiza uzasadnień wymienionych wyroków wskazuje nadto na jeszcze element a mianowicie taki, że przy kolejnych kontrolach lokali, w których urządzano gry hazardowe ujawniono, iż ograniczono do minimum treść zawieranych umów podnajmu eliminując z nich obowiązki stron umowy tak aby nie można było ich dokładnie określić. Umowy te były coraz bardziej lakoniczne i ogólnikowe. Zmieniano także sposób funkcjonowania punktów urządzania nielegalnych gier hazardowych eliminując obecność w nich osób działających w imieniu urządzających gry hazardowe. Podczas kontroli lokalu "[...]" przy ul. B 134 w dniu 15 lutego 2018r. nie było żadnej osoby obsługującej ten punkt. Powyższe okoliczności świadczą, że urządzający nielegalne gry hazardowe starali się wyeliminować jakiekolwiek fakty, które mogłyby świadczyć o ich odpowiedzialności za urządzanie nielegalnych gier. Również i to należy mieć na uwadze przy ocenie legalności zaskarżonej decyzji.

Z zebranego materiału dowodowego wynika, że w dniu 15 lutego 2018r. funkcjonariusze [...] Urzędu Celno – Skarbowego w Ł. przeprowadzili kontrolę w lokalu "[...]" przy ul. B 134 w Ł. W wyniku kontroli stwierdzono, że w lokalu znajdowało się urządzenie do gier o nazwie Adell 2 nr 1064/2. Gry na wymienionym urządzeniu są grami na automatach w rozumieniu art.2 ust.3 u.g.h. Wskazują na to wyniki eksperymentu przeprowadzonego przez funkcjonariuszy celnych. W wyniku eksperymentu stwierdzono, że urządzenie eksploatowane jest w celach komercyjnych o czym świadczy konieczność użycia środków finansowych do ich uruchomienia. Gry na automacie zawierają element losowości. Grający nie ma wpływu na wynik gry, a jego zdolności percepcji i sprawności nie dają gwarancji wpłynięcia w pożądany sposób na ten wynik, a o odpowiedniej konfiguracji bębnów decyduje mechanizm urządzenia, a nie działanie gracza. Wynik gry jest nieprzewidywalny dla grającego. Urządzenie służy do gier o wygrane pieniężne. W ocenie sądu organy celne trafnie uznały, że gry na wymienionym automacie spełnia przesłanki określone w przepisie art.2 ust.3 u.g.h.

Z przepisu art.89 ust.1 pkt 1 u.g.h. wynika, że karze pieniężnej podlega osoba urządzająca grę na automacie. Pojęcie "urządzanie gier" w języku polskim rozumiane jest jako synonim takich pojęć, jak: "utworzyć, uporządkować zagospodarować", "zorganizować, przedsięwziąć, zrobić" (Słownik poprawnej polszczyzny, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994). Według zaś Słownika języka polskiego pod red. Mieczysława Szymczaka (PWN, Warszawa 1981 r.) urządzić to m.in. zorganizować jakąś imprezę, jakieś przedsięwzięcie, itp. W tym kontekście "urządzanie gier" obejmuje niewątpliwie podejmowanie aktywnych działań, czynności dotyczących zorganizowania i prowadzenia przedsięwzięcia w zakresie gier hazardowych (eksploatacji automatów), w znaczeniu art. 2 ust. 3 i ust. 5 u.g.h. Natomiast "urządzający gry" w rozumieniu art. 89 ust. 1 u.g.h. to podmiot realizujący (wykonujący) te działania, czynności. Urządzanie gier na automatach obejmuje zatem w szczególności zachowania aktywne polegające na zorganizowaniu i pozyskaniu odpowiedniego miejsca do zamontowania urządzenia, przystosowania go do danego rodzaju działalności, umożliwienie dostępu do takiego automatu nieograniczonej liczbie graczy, utrzymywanie automatu w stanie stałej aktywności, umożliwiającej jego sprawne funkcjonowanie, wypłacanie wygranych, związane z obsługą urządzenia czy zatrudnieniem odpowiednio przeszkolonego personelu. W konsekwencji warunkiem przypisania odpowiedzialności na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h. jest wykazanie, że dany podmiot aktywnie uczestniczył w procesie urządzania nielegalnych gier hazardowych, a więc podejmował określone czynności nie tylko związane z procesem udostępniania automatów, lecz także z ich obsługą oraz stwarzaniem technicznych, ekonomicznych i organizacyjnych warunków umożliwiających sprawne i niezakłócone funkcjonowanie samego urządzania oraz jego używanie do celów związanych z komercyjnym procesem organizowania gier hazardowych. Nie wyklucza to oczywiście możliwości współdziałania wielu podmiotów w nielegalnym procederze urządzania gier, a więc np. właściciela automatu i właściciela lokalu, którzy na podstawie zawartej umowy (porozumienia, niekoniecznie pisemnego) dokonują podziału zadań i funkcji związanych z procesem organizacji gier, jeżeli można im przypisać nawet niewielki wycinek z opisanej wyżej aktywności.

W niniejszej sprawie przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że D. T. urządzała gry na automacie w lokalu "[...]" przy ul.B 134. Wskazuje na to analiza całego materiału dowodowego.

Z zebranego materiału dowodowego wynika, że w dniu 30 czerwca 2017r. D. T. zawarła umowę najmu lokalu użytkowego o powierzchni 51 m2 przy ul. B 134 z C spółka z o.o. w Ł. jako wynajmującą. Na podstawie tej umowy skarżąca stała się najemcą lokalu w celu prowadzenia działalności handlowej, usługowej. Umowę zawarto na czas nieokreślony zaś czynsz określono na kwotę 1528,48 zł + VAT miesięcznie. Nadto w umowie przewidziano, że najemca może podnająć lokal lub oddać lokal do korzystania osobie trzeciej wyłącznie za zgodą wynajmującego. Posiadając tytuł prawny do lokalu w budynku przy ul. B 134 skarżąca zawarła umowę najmu tego lokalu z D spółką z o.o. w Ł.Do lokalu tego wstawiono automat do gier Adell 2 nr 1064/2.

Wymienione zachowanie D. T. można określić jako pozyskanie lokalu dla wstawienia w nim automatów do gier hazardowych . Przez "urządzanie gier na automatach" w rozumieniu art.89 ust.1 pkt 1 u.g.h. należy rozumieć realizowanie czynności, które w swoim efekcie doprowadzają do tego, że gra hazardowa fatycznie się odbywa. Realizowanie nawet jednej z wielu czynności przyczyniającej się bezpośrednio i w takim samym stopniu do tego, że gra na automacie w ogóle się odbędzie, jest wystarczającym do uznania osoby realizującej te czynności za urządzającego grę hazardową. Do takich czynności zaliczyć należy także te związane z organizacją (stworzeniem warunków) samej gry na automatach, takie jak pozyskanie lokalu dla wstawienia do niego automatu do gier, wyposażenie lokalu (miejsca prowadzenia gry) w automaty do gier, zakup lub wynajem lokalu, w którym prowadzona jest gra na automatach, stworzenie zasad i systemu danej gry, określenie wygranych, itp.

W ocenie sądu organy podatkowe wykazały istnienie przesłanek do wymierzenia skarżącej kary pieniężnej na podstawie art.89 ust.1 pkt 1 u.g.h. Jak już była o tym mowa we wcześniejszych rozważaniach D. T. wielokrotnie wynajmowała powierzchnie różnych lokali na terenie Ł. pod instalacje automatów do gier co świadczy o działaniu świadomym i powtarzalnym. Jej zachowanie sprowadzało się do pozyskiwania różnych lokali i umożliwienia wstawienia do nich automatów do gier hazardowych. Można uznać, że skarżąca zawodowo trudniła się tego rodzaju działalnością. Pozyskując lokale i umożliwiając instalowanie w nich automatów do urządzania nielegalnych gier hazardowych współpracowała ona z właścicielami tych urządzeń, podejmując związane z tym ryzyko. Takie działanie wyczerpuje znamiona definicji urządzania gier. Podobna sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie i organy prawidłowo przyjęły, że wobec D.T. wystąpiły przesłanki jej odpowiedzialności z art. 89 ust. 1 pkt 1 ustawy o grach hazardowych.

Prawidłowa ocena zachowania skarżącej w niniejszej sprawie wymaga spojrzenia na całą działalność jaką ona prowadziła na terenie miasta Ł.. Należy zatem wziąć pod uwagę okoliczność, że D.T. zawodowo trudniła się pozyskiwaniem lokali a następnie oddawaniem ich w podnajem podmiotom, które wstawiały do niej automaty dla prowadzenia nielegalnych gier hazardowych. Okoliczność tą należy uwzględnić przy ocenie czy wobec skarżącej spełnione zostały przesłanki wymierzenia kary, o których mowa w art.89 ust.1 pkt 1 u.g.h.

Skarżąca, jako dysponent lokalu, zapewniała klientom lokalu swobodny dostęp do urządzeń w godzinach otwarcia lokalu. Pomimo jej twierdzeń, iż jej czynności sprowadzały się wyłącznie do podnajęcia lokalu innemu podmiotowi i nie przyjęła na siebie żadnych obowiązków związanych z funkcjonowaniem automatu, istotny jest fakt, że to skarżąca stworzyła techniczne i organizacyjne warunki umożliwiające sprawne i niezakłócone funkcjonowanie urządzenia używanego do celów związanych z komercyjnym procesem organizowania gier hazardowych. D.T. wynajmując lokal przy ul. B 134 a następnie podnajmując go spółce D celem wstawienia do lokalu automatu do gier, stworzyła techniczne i organizacyjne warunki zapewniające sprawne i niezakłócone funkcjonowanie automatu do gier hazardowych.

Dokonana przez organy subsumpcja zachowania skarżącej pod regulację wynikającą z art. 89 ust. 1 pkt 1 ustawy jest zdaniem sądu prawidłowa. Sąd podziela prezentowany już w orzecznictwie pogląd, że "istotny jest fakt stworzenia technicznych i organizacyjnych warunków umożliwiających sprawne i niezakłócone funkcjonowanie urządzenia i używanie go do celów związanych z komercyjnym procesem organizowania gier hazardowych, takich jak udostępnienie powierzchni lokalu pod zainstalowane urządzenia, zapewnieniu ciągłości dostępu energii elektrycznej, otwieraniu i zamykaniu lokalu, a przez to organizacji czasu urządzania gier na automatach" (por. wyroki NSA: z 14 marca 2019 r., II GSK 125/17, z 13 kwietnia 2018 r., II GSK 420/18 i II GSK 429/18).

Całokształt zebranego materiału dowodowego wskazuje, że D. T. współurządzała gry hazardowe zarówno w lokalu przy ul. B 134 jak i w wielu innych punktach na terenie Ł.. Świadomie ignorowała ona przepisy dotyczące koncesjonowanego charakteru działalności w zakresie hazardu i zawierała kolejne umowy wynajmu lokali pod instalację automatów do gier. Prowadząc działalność gospodarczą świadomie we wcześniejszych i w kolejnych latach udostępniała lokale do wstawienia automatów do gier hazardowych. Działalność skarżącej polegała na wyszukiwaniu właściwego lokalu, spełniającego określone kryteria i warunki do zainstalowania automatów do gier hazardowych i z tego procederu uczyniła sobie stałe źródło dochodu.

W konsekwencji należy stwierdzić, że skarżąca wielokrotnie już uczestniczyła w zorganizowaniu warunków umożliwiających korzystanie z wstawionych do pozostających w jej dyspozycji lokali automatów, co oznacza, że systematycznie wraz z właścicielami urządzeń urządzała gry hazardowe poza kasynami gry. Jednocześnie, dysponując wiedzą o nielegalnym charakterze prowadzonej działalności, w związku z kolejnymi kontrolami w jej lokalach, nie podjęła żadnych działań, by odstąpić od udziału w nielegalnym procederze urządzania gier na automatach. Była to świadoma i celowa działalność zarobkowa. Z tego procederu skarżąca uczyniła sobie stałe źródło dochodu.

W ocenie sądu organy podatkowe trafnie uznały, że D. T. współurządzała gry hazardowe w lokalu "[...]" przy ul. B 134 nie posiadając koncesji, zezwolenia lub dokonania wymaganego zgłoszenia. Spełnione zatem zostały przesłanki wymierzenia jej kary pieniężnej określone w art.89 ust.1 pkt 1 u.g.h.

Niezależnie od tego należy podnieść, że wobec skarżącej spełnione zostały także przesłanki wymierzenia kary pieniężnej określone w art.83 ust.1 pkt 3 u.g.h. Na podstawie umowy zawartej w dniu 30 czerwca 2017r. ze spółką C D. T. stała się bowiem najemcą lokalu przy ul. B 134. Została zatem posiadaczem zależnym tego lokalu w rozumieniu art.336 Kodeksu cywilnego. Odnośnie przesłanki "prowadzenia działalności gastronomicznej, handlowej lub usługowej" w wymienionym lokalu to jak wynika z informacji z Centralnej Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej przeważająca działalność firmy skarżącej ("A" D. S. to wynajem i zarządzanie nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi. W związku z czym, w ocenie sądu, należy przyjąć, że w lokalu przy ul. B 134 skarżąca realizowała prowadzoną przez siebie działalność usługową w postaci wynajmu tego lokalu i oferowania go klientom. Fakt podnajęcia lokalu spółce D, która wstawiła do lokalu automat do gier, nie spowodował przeniesienia odpowiedzialności na ten podmiot. W orzecznictwie sądowym podkreśla się, że tak jak posiadacz samoistny nie traci posiadania w wyniku oddania rzeczy innej osobie w posiadanie zależne, tak - w drodze analogii do art. 337 k.c. - posiadacz zależny nie traci posiadania w wyniku oddania rzeczy innej osobie w dalsze posiadanie zależne (tak Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 19 listopada 1993 r., sygn. akt II CRN 130/03 - Biuletyn SN 1994/1/21). Sąd podziela powyższy pogląd prawny.

Oznacza to, że nie uległa zmianie sytuacja skarżącej po tym jak przekazała lokal w dalsze posiadanie zależne. Analizowany na gruncie niniejszej sprawy przepis art. 89 ust. 1 pkt 3 u.g.h. mówi o posiadaczu zależnym lokalu, w którym znajdują się niezarejestrowane automaty do gier. Dla przypisania odpowiedzialności i nałożenia sankcji w trybie art. 89 ust. 1 pkt 3 u.g.h. nie ma znaczenia czy automat do gier jest własnością posiadacza lokalu, czy jest ono przedmiotem dzierżawy, czy też prawa do niego przysługują podmiotowi trzeciemu. Dla nałożenia kary wystarczające jest bowiem, by automat do gier znajdował się w danym lokalu.

Na tle posiadania zależnego lokalu w kontekście odpowiedzialności za prowadzenie nielegalnych gier hazardowych poza kasynem, w orzecznictwie sądów administracyjnych sygnalizuje się, że tak jak posiadacz samoistny nie traci posiadania przez to, że oddaje drugiemu rzecz w posiadanie zależne, tak - w drodze analogii do art. 337 k.c. - posiadacz zależny nie traci swego posiadania w wyniku oddania rzeczy innej osobie w dalsze posiadanie zależne (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z dnia 26 czerwca 2019 r. sygn. akt II SA/Ke 350/19).

Nieuzasadniony jest zarzut skargi, iż wobec D. T. nie może być wymierzona kara pieniężna gdyż nie była ona właścicielem automatu do gier ani też posiadaczem zależnym lokalu przy ul. B 134 w rozumieniu art.336 Kodeksu cywilnego.

Okoliczność, że skarżąca nie była właścicielem automatu do gier hazardowych nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy gdyż istotne jest jedynie to, że współurządzała ona nielegalne gry hazardowe w spornym lokalu o czym była mowa we wcześniejszych rozważaniach. Nie można się również zgodzić z tezą skargi, że D. T. nie była posiadaczem zależnym lokalu. Jak wynika bowiem z treści umowy najmu z dnia 30 czerwca 2017r. skarżąca stała się najemcą lokalu o powierzchni 51 m2 przy ul. B 134 a więc stała się jego posiadaczem zależnym, w rozumieniu art.336 K.c. Posiadania tego nie utraciła wskutek oddania lokalu w dalsze posiadanie zależne spółce D co zostało omówione we wcześniejszej części rozważań. Zarzuty skargi w tym zakresie nie są uzasadnione.

Nieuzasadniony jest zarzut skargi, że D. T. nie może ponosić odpowiedzialności na podstawie art.89 ust.1 u.g.h. gdyż art.6 u.g.h. wskazuje kto może urządzać gry hazardowe i nie ma wśród nich osoby fizycznej.

Przepis art.89 ust.1 u.g.h. dokładnie określa jakie podmioty podlegają karze pieniężnej w tym między innymi urządzający gry hazardowe bez koncesji, zezwolenia lub dokonania wymaganego zgłoszenia oraz posiadacz zależny lokalu w którym znajduje się auto0mat do gier. Nie ma przy tym znaczenia jakiego rodzaju jest to podmiot a więc czy jest to osoba fizyczna, osoba prawna czy też jeszcze inna jednostka. Skoro nielegalne gry hazardowe urządzała osoba fizyczna to podlega ona karze pieniężnej jak każdy inny podmiot. Przyjęcie poglądu przedstawionego w skardze oznaczałoby, że osoby fizyczne mogłyby urządzać nielegalne gry hazardowe bez żadnych konsekwencji pranych. Sąd nie podzielił takiego poglądu i uznał, że zarzut skargi w tym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie.

Nieuzasadniony jest zarzut skargi, że D. T. nie urządzała gier hazardowych a jedynie wynajęła lokal spółce D i to ta spółka organizowała gry na automacie.

Jeszcze raz należy powtórzyć, że urządzaniem gier hazardowych jest także stworzenie technicznych i organizacyjnych warunków umożliwiających sprawne i niezakłócone funkcjonowanie automatów do gier hazardowych takich jak udostępnienie powierzchni lokali pod zainstalowane automaty, zapewnienie ciągłości dostępu energii elektrycznej czy otwieranie i zamykanie lokali. Taka sytuacja miała miejsce w niniejszej sprawie. Skarżąca wyszukała odpowiedni lokal przy ul. B 134, wynajęła go a następnie podnajęła lokal spółce D celem zainstalowania w nim automatu do nielegalnych gier hazardowych. Analiza materiału dowodowego zebranego w niniejszej sprawie oraz kilkunastu uzasadnień wyroków tutejszego sądu wskazuje, że D. T. zawodowo trudniła się wyszukiwaniem odpowiednich lokali na terenie Ł., wynajmowaniem ich a następnie ich podnajmowaniem podmiotom wstawiającym do lokali automaty do nielegalnych gier hazardowych. Świadomie przy tym ignorowała obowiązujący porządek prawnym ani nie przejmowała się wszczynanymi postępowaniami administracyjnymi oraz wymierzanymi karami pieniężnymi. Lokal przy ul. B 134 był jednym z elementów procederu jakim zajmowała się skarżąca. Kwestie te zostały omówione we wcześniejszych rozważaniach. Pogląd, że D. T. jedynie wynajęła lokal spółce D i wyłącznie ta spółka organizowała nielegalne gry hazardowe jest nie do zaakceptowania. Pozostaje on w sprzeczności z zebranym materiałem dowodowym oraz treścią kilkunastu wyroków tutejszego sądu w sprawach ze skargi D. T.. Zarzuty skargi w tym, zakresie nie są uzasadnione.

Dodać należy, że kara pieniężna, o której mowa w art.89 ust.1 pkt 1 u.g.h. może zostać wymierzona więcej niż jednemu podmiotowi. Nielegalną grę hazardową może urządzać więcej niż jeden podmiot i każdy z tych podmiotów podlega karze. Nie ma przy tym znaczenia okoliczność w jakim stopniu każdy z tych podmiotów przyczynił się do współurządzania gier hazardowych. W sytuacji gdy dwa lub więcej podmiotów podejmuje działania dotyczące zorganizowania i prowadzenia przedsięwzięcia w zakresie gier hazardowych (np. tworzenie technicznych i organizacyjnych warunków dla funkcjonowania automatów do gier hazardowych) to każdy z nich podlega karze określonej w art.89 ust.1 pkt 1 u.g.h.

Nieuzasadniony jest zarzut skargi bezpodstawnego oddalenia wszystkich wniosków dowodowych złożonych przez skarżącą.

Należy zaznaczyć, że pełnomocnik skarżącej w odwołaniu od decyzji organu I instancji oraz w piśmie procesowym z 8 kwietnia 2020r. złożył wniosek o przeprowadzenie kilkunastu różnych dowodów. Organ odwoławczy odmówił ich przeprowadzenia zaś w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji wyjaśnił motywy swojego stanowiska. Sąd w obecnym składzie podzielił argumentację organu tam przedstawioną. W szczególności trafnie podniesiono, że okoliczności na które powołuje się skarżąca zostały udowodnione innymi dowodami przeprowadzonymi w sprawie i nie było potrzeby przeprowadzenia kolejnych dowodów. Materiał dowodowy zgromadzony w niniejszej sprawie był wystarczający do wydania rozstrzygnięcia. Organy administracji podjęły niezbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego zaś ocenie zebranego materiału dowodowego nie można zarzucić dowolności. Zarzuty skargi w tym zakresie nie zasługują na uwzględnienie.

Sąd nie uwzględnił również szeregu wniosków dowodowych zawartych w skardze o zażądanie szeregu wyjaśnień i informacji oraz o dopuszczenie dowodów z zeznań świadków.

Należy zaznaczyć, że sądy administracyjne w zasadzie nie prowadzą postępowania dowodowego. Postępowanie przed sądem nie jest dalszym ciągiem postępowania dowodowego rozpoczętego przed organami administracji. Jedynie wyjątkowo sąd może przeprowadzić dowód uzupełniający z dokumentu jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie co wynika z treści art.106 § 3 p.p.s.a. W niniejszej sprawie przesłanki, o których mowa w wymienionym przepisie nie zostały spełnione. W związku z czym sąd nie uwzględnił wniosków dodowych zawartych w skardze.

Reasumując sąd uznał, że skarga nie jest zasadna. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że D. T. urządzała nielegalne gry hazardowe na automacie w lokalu przy ul. B 134 bez koncesji, zezwolenia lub dokonania wymaganego zgłoszenia. Organy administracji trafnie zatem wymierzyły karę pieniężną, o której mowa w art.89 ust.1 pkt 1 u.g.h. Niezależnie od tego skarżąca wypełniła również przesłanki wymierzenia kary pieniężnej określone w art.89 ust.1 pkt 3 u.g.h. Rozpoznając sprawę sąd nie stwierdził naruszenia przez organy administracji przepisów prawa materialnego, bądź przepisów postępowania administracyjnego mogących mieć wpływ na wynik sprawy. Z tych wszystkich względów, na podstawie art. 151 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd oddalił skargę D. T.

a.l.