drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 659, Dostęp do informacji publicznej, Prezydent Miasta, Uchylono zaskarżony wyrok w części i skargę w tym zakresie oddalono, I OSK 1925/12 - Wyrok NSA z 2012-12-06, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 1925/12 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2012-12-06 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-08-02
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Irena Kamińska
Marzenna Linska - Wawrzon /przewodniczący sprawozdawca/
Zygmunt Zgierski
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
659
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
II SAB/Wa 448/11 - Wyrok WSA w Warszawie z 2012-03-20
Skarżony organ
Prezydent Miasta
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok w części i skargę w tym zakresie oddalono
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 270 art.149 § 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art.1, art.13 ust. 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Marzenna Linska-Wawrzon (spr.) Sędziowie NSA Irena Kamińska del. NSA Zygmunt Zgierski Protokolant st. asystent sędziego Łukasz Pilip po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2012 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 20 marca 2012 r. sygn. akt II SAB/Wa 448/11 w sprawie ze skargi T. K. na przewlekłość postępowania Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy w przedmiocie dostępu do informacji publicznej 1. uchyla zaskarżony wyrok w pkt I i II i oddala skargę, 2. odstępuje od obciążenia T. K. kosztami postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 20 marca 2012 r., sygn. akt II SAB/Wa 448/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie po rozpoznaniu skargi T. K. na przewlekłość postępowania Prezydenta Miasta Stołecznego Warszawy w przedmiocie dostępu do informacji publicznej, w punkcie pierwszym wyroku zobowiązał Prezydenta m.st. Warszawy do rozpoznania wniosku T. K. z dnia 11 sierpnia 2011 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami postępowania administracyjnego, w punkcie drugim wyroku stwierdził, że przewlekłość miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz orzekł o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Wyrok powyższy zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Wnioskiem z dnia 11 sierpnia 2011 r. T. K., działając w oparciu o ustawę z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U. Nr 112, poz. 1198 ze zm., zwaną dalej także u.d.i.p.), zwróciła się do Prezydenta m.st. Warszawy z wnioskiem o udzielenie informacji publicznej na temat przedsięwziętych "działań, jakie podjął Prezydent m.st. Warszawy w związku z nielegalnym funkcjonowaniem agencji towarzyskiej w budynku mieszkalnym [...] 72".

W uzasadnieniu wniosku poinformowała, że wskazana przez nią agencja towarzyska funkcjonuje od 2002 r. a mimo tego ani organ nadzoru budowlanego, ani też służby porządkowe "nie zauważyły działalności tej agencji", choć oczywistym jest, że budynek mieszkalny, w którym działa agencja, nie został przekwalifikowany na "usługowy" i z tego tytułu "kasa Miasta" ponosi straty (gdyż nie jest naliczany podatek od nieruchomości jak za prowadzoną działalność gospodarczą). Podkreśliła też, że sprawa ta ciągnie się od wielu lat, a jedynym jej skutkiem jest to, że wskutek podjętych przez nią interwencji w tej sprawie została napadnięta i pobita.

W dniu 25 sierpnia 2011 r. T. K. została udzielona przez Burmistrza Dzielnicy Wilanów Miasta Stołecznego Warszawy informacja, z której wynika, że Burmistrz w dniu 16 maja wystąpił do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z prośbą o przekazanie informacji o etapie rozpatrywania sprawy związanej ze zmianą użytkowania budynku mieszkalnego przy ul. [...] 72. Jednocześnie w piśmie tym poinformowano T. K., że "do Komendanta Komisariatu policji w dzielnicy Wilanów m.st. Warszawy zostało wystosowane wystąpienie o objęcie rejonu ul. [...] 72 nadzorem służb patrolowych i podejmowanie interwencji we wszelkich przypadkach naruszenia prawa".

W dniu 17 października 2011 r. T. K. wezwała Prezydenta m.st. Warszawy do usunięcia naruszenia prawa poprzez udzielenie jej odpowiedzi na wniosek z dnia 11 sierpnia 2011 r.

W odpowiedzi na powyższe wezwanie Burmistrz Dzielnicy Wilanów m.st. Warszawy poinformował zainteresowaną, że w dniu 25 sierpnia 2011 r. została jej udzielona stosowna odpowiedź oraz dodatkowo przesłał jej kopię tego pisma w celu zapoznania się z jego treścią.

Pismem z dnia 1 grudnia 2011 r. T. K. wniosła skargę na przewlekłość postępowania Prezydenta m.st. Warszawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. W uzasadnieniu skargi podniosła, że od co najmniej 2004 r. toczy się zainicjowana przez nią sprawa związana z nielegalnie działającą agencją towarzyską pod wskazanym adresem. Po dziewięciu latach wystąpień do różnych organów na temat działań, które miały doprowadzić do zlikwidowania nielegalnie działającej agencji towarzyskiej, w tym kierowanych do Prezydenta m.st. Warszawy, na pismo z dnia 11 sierpnia 2011 r., w którym wnioskowała do Prezydenta m.st. Warszawy o udzielenie informacji na temat konkretnych działań, jakie podjęto w tym celu (tj. likwidacji agencji towarzyskiej) udzielono jej m.in. odpowiedź, że wystąpiono o przekazanie informacji na jakim etapie rozpatrywana jest sprawa związana ze zmianą sposobu użytkowani budynku mieszkalnego – co w jej ocenie – "świadczy tylko o arogancji Urzędu". Ponieważ "udzielona jej przez organ odpowiedź na wniosek z dnia 11 sierpnia 2011 r. i wezwanie na usunięcie naruszenia prawa nie dotyczy informacji o podjętych działaniach, które miały doprowadzić do zlikwidowania nielegalnie działającej agencji towarzyskiej" wniosła do Sądu o zobowiązanie organu do rozpatrzenia jej wniosku.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz Dzielnicy Wilanów m.st. Warszawy wniósł o oddalenie skargi podkreślając, że zainteresowana uzyskała pismem z dnia 25 sierpnia 2011 r. informacje na jej wniosek i dlatego uznać należy, że "w przedmiotowej sprawie nie może być mowy ani o przewlekłym prowadzeniu postępowania, ani o bezczynności organu".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie stwierdził, że wniesiona skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd I instancji wskazał na wstępie, że choć skarżąca pismo z dnia 1 grudnia 2012 r. oznaczyła jako "skargę na przewlekłość postępowania Prezydenta m.st. Warszawy", to jednak zarówno z treści jej uzasadnienia, jak i wcześniejszych pism, w tym zwłaszcza wymienionego wniosku z dnia 11 sierpnia 2011 r. jednoznacznie wynika, że chodzi o nieudzielenie informacji publicznej.

Sąd podał, że w świetle art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej – informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy.

Ponieważ sformułowania te nie są zbyt precyzyjne, należy przy ich wykładni kierować się art. 61 Konstytucji RP, zgodnie z którym prawo do informacji jest publicznym prawem obywatela, realizowanym na zasadach skonkretyzowanych w ustawie. Należy zatem uznać, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Informacja publiczna dotyczy strefy faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej, treść wystąpień i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z organem bądź w jakikolwiek sposób dotyczący organu, bez względu na to co jest ich przedmiotem.

Zdaniem Sądu, powyższe rozważania prowadzą do wniosku, że żądana przez skarżącą we wniosku z dnia 11 sierpnia 2011 r. informacja mieści się w katalogu informacji publicznych określonych w art. 1 w zw. z art. 6 u.d.i.p., gdyż dotyczy działań organu, który w ramach swoich kompetencji może i powinien zainteresowanej ich udzielić.

Sąd wskazał dalej, że dysponent informacji publicznej jest zobowiązany do jej udostępnienia tylko wtedy, gdy informacja fizycznie istnieje i nie została wcześniej udostępniona wnioskodawcy, nie funkcjonuje w obiegu publicznym, a zainteresowany nie ma innego trybu dostępu do niej, bowiem art. 1 ust. 2 u.d.i.p. wyłącza stosowanie jej przepisów w sytuacji, gdy wnioskodawca ma zapewniony dostęp do żądanych dokumentów w innym trybie. Tym innym trybem dostępu do decyzji administracyjnej może być tryb przewidziany w ustawie z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. Nr 98, poz. 1071 ze zm.). Jednak Kodeks postępowania administracyjnego nie znajduje zastosowania w przypadku, gdy osoba zainteresowana uzyskaniem informacji publicznej, tak jak ma to miejsce w niniejszej sprawie, nie jest stroną postępowania, w którym doszło do jej wytworzenia, w rozumieniu art. 28 k.p.a.

Sąd podał następnie, iż przepis art. 10 ust. 1 u.d.i.p. nakazuje zobowiązanemu odpowiedzieć na wniosek uprawnionego. Natomiast art. 13 ust. 1 u.d.i.p. wskazuje, że informacji publicznej udziela się bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od chwili złożenia wniosku. Obowiązek udzielenia informacji oznacza, że zobowiązany ma odpowiedzieć na pytania zawarte w złożonym wniosku. Zdaniem Sądu nie można uznać za udzielenie informacji przez zobowiązany podmiot takiej sytuacji, gdy organ co prawda formalnie "udziela" informacji publicznej, ale nie odpowiada na wniosek zainteresowanego, bowiem odpowiedź nie dotyczy wniosku bądź zawiera informacje nie związane z samym wnioskiem.

W ocenie Sądu w rozpoznawanej sprawie właśnie z taką sytuacją mamy do czynienia. Skarżąca wnosi u udzielenie jej informacji na temat działań, jakie organ podjął, a które miały doprowadzić do zlikwidowania działającej agencji towarzyskiej. Udzielając na powyższe odpowiedzi, organ poinformował skarżącą, że w dniu 16 maja 2011 r. wystąpił do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z prośbą o przekazanie informacji o etapie rozpatrywania sprawy związanej ze zmianą użytkowania oznaczonego budynku mieszkalnego. Treść udzielonej odpowiedzi wyraźnie zatem wskazuje na to, że organ nie udzielił stronie żądanej informacji publicznej. W takiej sytuacji skarżąca miała prawo potraktować przekazaną odpowiedź jako nieudzielenie jej żądanej informacji. Zdaniem Sądu również drugi fragment odpowiedzi nie stanowi udzielenia żądanej przez stronę informacji. Trudno za nią bowiem uznać oświadczenie, że do Komendanta Komisariatu Policji Wilanów (...) wystosowano wystąpienie o objęcie rejonu wskazanej nieruchomości nadzorem służb patrolowych i podejmowanie interwencji we wszelkich przypadkach naruszenia prawa.

Sąd wskazał, że – jak podnosi skarżąca i ma to odzwierciedlenie w aktach sprawy – sprawa dotycząca nielegalnie działającej agencji towarzyskiej "ciągnie się od blisko 9 lat", zaś kwestia bezczynności nadzoru budowlanego w tej sprawie była już przedmiotem kontroli sądowej i na mocy orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 września 2011 r. w sprawie o sygn. akt II SAB/Wa 161/11 Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego zobowiązany został do rozpoznania wniosku skarżącej w terminie 30 dni od doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy.

Jednocześnie Sąd uznał, że przedstawiony wyżej stan oraz okoliczności sprawy upoważniają do stwierdzenia, że przewlekłość miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, przy czym wskazał przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ administracji publicznej zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żądanych czynności w sprawie lub opieszale prowadził postępowanie i – mimo ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności.

Przewlekłość postępowania występuje w przypadku podejmowania przez organ czynności nie zmierzających bezpośrednio do załatwienia sprawy (organ powinien wykonywać czynności celowe a nie jakiekolwiek), a także w przypadku przedłużania przez organ zakończenia postępowania i wyznaczania coraz to nowych terminów zakończenia sprawy bez podania uzasadnionych przyczyn takiego działania. Instytucja skargi na przewlekłe prowadzenie przez organ postępowania ma bowiem na celu ochronę strony poprzez doprowadzenie do wydania rozstrzygnięcia w sprawie. W przypadku skargi na przewlekłość, dokonując badania jej zasadności sąd czyni to według stanu prawnego i na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania orzeczenia sądowego.

Odnośnie do rażącego charakteru przewlekłości Sąd stwierdził, że zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 20 stycznia 2011 r. o odpowiedzialności majątkowej funkcjonariuszy publicznych za rażące naruszenie prawa (Dz.U. Nr 34, poz. 173), która to ustawa znowelizowała m.in. art. 149 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wprowadzając w § 1 obowiązek każdorazowego stwierdzania przez sąd rażącego bądź nie naruszenia prawa uzasadniającego uwzględnienie skargi na bezczynność lub przewlekłość – przepisy ustawy z 20 stycznia 2011 r. stosuje się do działań i zaniechań funkcjonariuszy publicznych, które nastąpiły od dnia wejścia w życie tej ustawy czyli od 17 maja 2011 r. Zważywszy, że przed wejściem w życie wspomnianej ustawy organ również nie podejmował czynności zmierzających bezpośrednio do szybkiego zakończenia sprawy uznać należy, że przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ występujące w niniejszej sprawie ma charakter rażącego naruszenia prawa, gdyż w tym okresie organ uchybił w sposób rażący terminom załatwienia sprawy.

W skardze kasacyjnej Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy zaskarżył powyższy wyrok w punkcie pierwszym i drugim zarzucając Sądowi I instancji na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie prawa materialnego, tj.:

– art. 13 ust. 1 w związku z art. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, poprzez ich błędną łączną wykładnię i w konsekwencji uznanie, że treść udzielonej przez organ informacji publicznej nie odpowiadała wymogom ustawy o dostępie do informacji publicznej;

– art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i w konsekwencji uznanie, że w ustalonym stanie faktycznym organ nie udzielił odpowiedzi na wniosek z dnia 11 sierpnia 2011 r. w ustawowym terminie, podczas gdy organ terminowi temu nie uchybił, a nadto przez uznanie, że organ był zobowiązany do udzielenia odpowiedzi nie na wniosek złożony w dniu 11 sierpnia 2011 r. a na bliżej nieokreślony wniosek, co w ocenie Sądu Administracyjnego doprowadziło do przewlekłości.

Na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a. zarzucono natomiast Sądowi I instancji naruszenie prawa procesowego, tj.:

– art. 134 § 1 p.p.s.a., poprzez rozstrzygnięcie niniejszej sprawy z przekroczeniem jej granic, tj. poprzez ocenę udzielenia przez organ informacji publicznej nie w oparciu o treść wniosku o jej udostępnienie, a z przekroczeniem treści wniosku z dnia 11 sierpnia 2011 r. – co w konsekwencji miało wpływ na naruszenie art. 149 § 1 p.p.s.a., poprzez uznanie, że organ dopuścił się przewlekłości oraz że ta przewlekłość miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, które to naruszenie ma istotny wpływ na wynik sprawy.

Wskazując na powyższe wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Warszawie oraz zasądzenie kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podano, że w ocenie organu stanowisko Sądu jest nieprawidłowe, a Sąd uznając, że w tej konkretnej sprawie organ, przy tak ustalonym stanie faktycznym pozostaje w przewlekłości – naruszył przepis art. 13 ust. 1 w związku z art. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.

Podniesiono, że we wniosku z dnia 11 sierpnia 2011 roku skarżąca wnosiła o udostępnienie informacji w przedmiocie, jakie działania zostały przez organ podjęte w związku z nielegalnym funkcjonowaniem agencji towarzyskiej, a WSA wskazuje, że skarżąca wnosiła o udzielenie informacji na temat działań, jakie organ podjął, które miały doprowadzić do zlikwidowania działającej agencji. Tymczasem wniosek z dnia 11 sierpnia 2011 r. nie zawiera słowa "likwidacja". Wbrew zatem zarzutom Sądu, organ nie musiał informować skarżącej o działaniach podjętych w celu zlikwidowania przedmiotowej agencji, natomiast miał obowiązek poinformować o działaniach podjętych w związku z tym, że w budynku pod oznaczonym adresem prowadzona jest działalność w formie agencji towarzyskiej i jest ona prawdopodobnie (w ocenie skarżącej) niezgodna z prawem. Odpowiedź organu z dnia 25 sierpnia 2011 r. zawiera informacje w przedmiocie podjętych przez organ działań w związku z prowadzoną działalnością.

Ponadto wskazano, że dla interpretacji wniosku skarżącej z dnia 11 sierpnia 2011 r. i granic żądania skarżącej a w konsekwencji dla oznaczenia granic, w jakich powinna zamykać się odpowiedź organu, duże znaczenie ma dalsza treść wniosku z dnia 11 sierpnia 2011 r. Na pierwszej stronie wniosku skarżąca opisała "napad nocą z użyciem kajdanek", a na drugiej stronie tego wniosku wskazała, że "budynek mieszkalny (...) bezprawnie został zmieniony na usługowy" oraz że "pozwolenie na użytkowanie budynku mieszkalnego nie ma mocy prawnej". Kierując się tak sporządzonym wnioskiem, organ miał pełne prawo uważać, że wnioskodawczyni zainteresowana jest uzyskaniem informacji, jakie działania zostały przez organ podjęte w związku z funkcjonowaniem agencji przy założeniu, że budynek mieszkalny został zmieniony na budynek usługowy i brak jest pozwolenia na użytkowanie budynku w takim charakterze. Odpowiedzią na to było stwierdzenie zawarte w pierwszej części pisma z dnia 25 sierpnia – czyli, że organ wystąpił do PINB o przekazanie informacji o etapie rozpatrywania sprawy związanej ze zmianą użytkowania oznaczonego budynku mieszkalnego. Z kolei druga część tego pisma stanowiła udzielenie informacji publicznej w zakresie działań podjętych przez organ w związku z informacją o napadzie z użyciem kajdanek.

Dalej podano, że Sąd odnosząc się natomiast w skarżonym wyroku do działań zmierzających do likwidacji (o której była mowa w skardze, ale nie we wniosku z dnia 11 sierpnia 2011 r.) i uznając, że odpowiedź organu na tak sformułowany wniosek była wymijająca, wykroczył poza ramy, w jakich winien był oceniać działanie organu, czym naruszył przepis art. 134 § 1 p.p.s.a., co ma istotny wpływ na wynik niniejszej sprawy. Przy prawidłowej bowiem ocenie, gdyby zaskarżony wyrok nie wyszedł poza ramy przedmiotowej sprawy, WSA doszedłby do przekonania, że organ prawidłowo wykonał wszystkie swoje obowiązki ustawowe i nie pozostaje w przewlekłości z rażącym naruszeniem prawa, a nadto, że w ogóle w tym stanie faktycznym nie może być mowy o przewlekłości organu.

Wskazano też, że skarżony wyrok bezzasadnie sugeruje, że odpowiedź organu na wniosek z dnia 11 sierpnia 2011 r. winna uwzględniać czas od początku funkcjonowania agencji towarzyskiej. Zarzut ten jest błędny, ponieważ wnioskodawczyni nie sprecyzowała, jakiego okresu dotyczy jej wniosek, a z całą pewnością nie żądała tej informacji z uwzględnieniem roku 2004 i lat późniejszych. Niemniej jednak, jeżeli by nawet uznać, że organ miał obowiązek poinformować skarżącą o działaniach, jakie podjął w związku z funkcjonowaniem przedmiotowej agencji towarzyskiej w latach od 2004 do 2011 roku, to z akt niniejszej sprawy sądowej wyraźnie wynika, że skarżąca miała pełną wiedzę co do wszystkich zachowań i działań podejmowanych przez Prezydenta m.st. Warszawy w sprawie działania agencji towarzyskiej.

Zatem na skutek wniosku z dnia 11 sierpnia 2011 r. organ miał obowiązek poinformować ją wyłącznie o tych działaniach, o których wiedzy T. K. nie miała, czyli o piśmie wystosowanym do PINB w dniu 16 maja 2011 r. oraz o wystąpieniu do Komendanta Komisariatu Policji w Dzielnicy Wilanów. Dysponent informacji publicznej (organ) jest bowiem zobowiązany do jej udostępniania tylko wtedy gdy informacja nie została wcześniej udostępniona wnioskodawcy, a zainteresowany nie ma innego trybu dostępu do niej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna zasługiwała na uwzględnienie.

Stosownie do art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270, zwanej dalej: p.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod rozwagę wyłącznie nieważność postępowania, której przesłanki określone zostały w § 2 wymienionego przepisu.

Wobec niestwierdzenia przyczyn nieważności, skargę kasacyjną należało rozpoznać w granicach przytoczonych w niej podstaw dotyczących naruszenia przepisów postępowania i prawa materialnego.

Zgodzić się należało z autorem skargi kasacyjnej, że Sąd Wojewódzki – niewłaściwie określając przedmiot sprawy i jej granice – doszedł do błędnych wniosków co do wystąpienia przesłanek warunkujących uwzględnienie skargi.

Mianowicie Sąd Wojewódzki przyjął w zaskarżonym wyroku, że Prezydent m.st. Warszawy, będąc zobowiązany do udzielenia odpowiedzi w trybie przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, działał w sprawie zainicjowanej wnioskiem skarżącej w sposób przewlekły, przy czym przewlekłość miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

W uzasadnieniu wyroku Sąd Wojewódzki zaznaczył, że obowiązek udzielenia informacji publicznej oznacza, iż zobowiązany podmiot ma odpowiedzieć na pytania zawarte w złożonym wniosku. Nie można natomiast uznać, że nastąpiło udzielenie informacji, gdy organ co prawda formalnie "udziela" informacji publicznej, ale nie odpowiada na wniosek zainteresowanego, bowiem odpowiedź nie dotyczy wniosku bądź zawiera informacje niezwiązane z samym wnioskiem. W ocenie Sądu Wojewódzkiego właśnie taka sytuacja zaistniała w rozpoznawanej sprawie, albowiem treść odpowiedzi organu administracji nie zawiera żądanej informacji na temat "działań, jakie organ podjął, a które miały doprowadzić do zlikwidowania agencji towarzyskiej".

Stwierdzić należy, że Sąd Wojewódzki, oceniając działanie organu administracji w postępowaniu wszczętym na skutek wniosku skarżącej z 11 sierpnia 2011 r., nieprawidłowo określił przedmiot informacji, do udzielenia której był on ustawowo zobowiązany. Zaznaczenia w tym miejscu wymaga to, że na wstępie wniosku z 11 sierpnia 2011 r. skarżąca podała: "Proszę o udzielenie odpowiedzi w trybie informacji publicznej, jakie działania podjął Prezydent m.st. Warszawy w zw. z nielegalnym funkcjonowaniem agencji towarzyskiej w budynku mieszkalnym (o oznaczonym adresie)". W dalszej treści pismo zawiera stwierdzenia mające świadczyć o nielegalnym funkcjonowaniu agencji oraz niedziałaniu służb Policji i Straży Miejskiej oraz organów Nadzoru Budowlanego. W szczególności skarżąca wskazała, że nastąpiła nielegalna zmiana sposobu użytkowania oznaczonego budynku oraz, że miał miejsce "bandycki napad" celem jej zastraszenia.

Biorąc zatem pod uwagę właściwość rzeczową organów administracji, udzielenie informacji o wystąpieniach Burmistrza Dzielnicy Wilanów do Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego oraz Komendanta Komisariatu – stanowiło odpowiedź na pismo skarżącej, przy czym dokonane zostało z zachowaniem terminu ustawowego.

Wbrew temu co wskazał Sąd Wojewódzki w pisemnych motywach rozstrzygnięcia, skarżąca domagała się we wniosku z 11 sierpnia 2011 r. udzielenia informacji "dotyczących działań Prezydenta m.st. Warszawy w związku z nielegalnym funkcjonowaniem od 2002 r. agencji towarzyskiej (...)", a nie informacji "na temat działań, jakie organ podjął, a które miały doprowadzić do zlikwidowania działającej agencji towarzyskiej".

Zaznaczyć trzeba, że podanie przez organ administracji informacji ściśle odnoszących się do treści wniosku było usprawiedliwione jeśli się zważy, iż była to jedna z wielu odpowiedzi udzielonych skarżącej na przestrzeni kilku lat.

Sąd Wojewódzki rozpatrując niniejszą sprawę powinien określić obowiązek organu administracji w zakresie udostępnienia informacji publicznej w relacji do konkretnego wniosku, a nie w odniesieniu do ogółu pism kierowanych przez skarżącą do tego organu. Nieuprawnione było więc wnioskowanie Sądu Wojewódzkiego, że odpowiedź na wniosek skarżącej z 11 sierpnia 2011 r. nie zawierała wymaganej informacji, a postępowanie było prowadzone przez organ w sposób przewlekły. Zastrzec należy, że w granicach przedmiotowej sprawy nie mieściła się kwestia skuteczności czynności podejmowanych przez Prezydenta m.st. Warszawy w związku z kierowanymi do niego pismami skarżącej, dotyczącymi agencji towarzyskiej działającej pod oznaczonym adresem.

Nie było też rzeczą organu administracji przedstawianie – na skutek wniosku z 11 sierpnia 2011 r. – całokształtu działań organu administracji i właściwych służb w związku ze skargami składanymi przez skarżącą w okresie wielu lat. Jak bowiem wynika z akt sprawy skarżąca uzyskiwała na bieżąco stosowne informacje w ramach prowadzonych postępowań administracyjnych.

Podnieść ponadto należy, że z uzasadnienia wyroku nie wyniku czym konkretnie kierował się Sąd Wojewódzki nakładając na organ obowiązek udostępnienia informacji publicznej i stwierdzając, że miała miejsce w sprawie przewlekłość z rażącym naruszeniem prawa. Argumentacja Sądu Wojewódzkiego ogranicza się do ogólnikowych stwierdzeń dotyczących definiowania przewlekłości postępowania, bez odniesienia ich do konkretnych okoliczności rozpoznawanej sprawy.

W konsekwencji jako zasadne należało uznać zarzuty kasacyjne dotyczące naruszenia przez Sąd Wojewódzki przepisów w art. 13 ust. 1 w zw. z art. 1 ustawy z 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej oraz art. 149 § 1 p.p.s.a., co skutkować musiało uchyleniem zaskarżonego wyroku. Jednocześnie w stwierdzonym stanie prawnym sprawy zasadne było rozpoznanie skargi na mocy art. 188 p.p.s.a.

Ze względów wyżej przedstawionych orzeczono o oddaleniu skargi na podstawie art. 188 w zw. z art. 193 i art. 151 p.p.s.a.

Rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego podjęto zgodnie z art. 207 § 2 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt