Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Paweł Darmoń (spr.) Sędziowie: WSA Joanna Człowiekowska WSA Mirosław Bator Protokolant: sekretarz sądowy Anna Frasik-Mazurek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 czerwca 2023 r. sprawy ze skarg E. P., A. P. i M. S. na uchwałę Nr C/2709/22 Rady Miasta Krakowa z dnia 23 listopada 2022 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Piastowska II" I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części tekstowej i graficznej obejmującej obszar oznaczony jako "MNos.1" w zakresie nieruchomości stanowiących działki ewidencyjne nr [...] i nr [...] obręb [...], jednostka ewidencyjna K.; II. zasądza od Gminy Miejskiej Kraków na rzecz skarżącej E. P. kwotę 797,00 zł (siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem kosztów postępowania; III. zasądza od Gminy Miejskiej Kraków solidarnie na rzecz A. P. i M. S. kwotę 797,00 zł (siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

II SA/Kr 203/23

UZASADNIENIE

W piśmie z dnia 17 stycznia 2023 r. E. P. , A. P. oraz M. S. (zw. dalej skarżącymi) reprezentowani przez profesjonalnego pełnomocnika wnieśli skargę na uchwałę nr C/2709/22 Rady Miasta Krakowa z dnia 23 listopada 2022 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Piastowska II" – w części dotyczącej ustaleń planistycznych dla nieruchomości ozn. jako dz. ew. nr [...] obr. [...] i [...] obr. [...] jedn. ew. K. , w tym objęcia ich symbolem "[...]".

Ww. uchwale zarzucono istotne naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego poprzez:

1.ustalenie dla nieruchomości zakazu lokalizacji nowych budynków z całkowitym pominięciem rozpoznanych na nieruchomości uwarunkowań geologicznych, a zatem z oczywistym naruszeniem postanowień aktualnie obowiązującego Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa (Uchwała Rady Miasta Krakowa Nr XII/87/03 z dnia 16 kwietnia 2003 r. zmieniona Uchwałą Rady Miasta Krakowa Nr XCIII/1256/10 z dnia 3 marca 2010 r. zmieniona Uchwałą Nr CX///1700/14 z dnia 9 lipca 2014 r.), zwanego dalej "Studium", w świetle których "w terenach wskazanych do zainwestowania znajdujących się w obrębie osuwisk - rozstrzygnięcie co do możliwości zainwestowania, jak również ustalenie parametrów tego zainwestowania nastąpi na etapie sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego po rozpoznaniu w zakresie uwarunkowań geologicznych" (...);

2.przekroczenie przez organ granic przysługującemu mu władztwa planistycznego oraz nadmierne (nieproporcjonalne i nieuzasadnione) i naruszające istotę prawa własności ograniczenie uprawnień skarżących wynikających z prawa własności nieruchomości położonych na terenie objętym planem, a tym samym ograniczenie prawa własności skarżących do nieruchomości, które zgodnie z konstytucyjną zasadą podlega ochronie, poprzez uniemożliwienie realizacji prawa zabudowy nieruchomości skarżących jako jedynych nieruchomości w kwartale ulic: K. J. - F. - S. - O. - O.;

3.przekroczenie przez organ granic przysługującego mu władztwa planistycznego poprzez

przyjęcie przez Radę Miasta Krakowa uchwały Nr C/2709/22 z dnia 23 listopada 2022 r.

bez rzetelnej wiedzy o skutkach finansowych uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru [...] co skutkowało brakiem możliwości wyważenia przez organ interesu publicznego i interesu prywatnego, w tym interesu skarżących.

W oparciu o tak sformułowane zarzuty, na podstawie art 147 § 1 p.p.s.a. w zw. z art 28 ust. 1 u.p.z.p., skarżący wniesli o stwierdzenie nieważności opisanej wyżej uchwały Rady Miasta Krakowa miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]" w zakresie obejmującym nieruchomości skarżących, tj. działkę ewidencyjną nr [...] obr. [...], jedn. ewid. K. objętą księgą wieczystą o nr KR [...] oraz działkę ewidencyjną nr [...] obr. [...] jedn. ewid. K. objętą księgą wieczystą o nr [...] również o zasądzenie kosztów postępowania.

Ww. zarzuty znalazły rozwinięcie w uzasadnieniu skargi.

Wywiedziono, że skoro rozpoznano uwarunkowania geologiczne nieruchomości dopuszczając na tym terenie możliwość bezpiecznej realizacji budynków mieszkalnych jednorodzinnych, to zupełnie niezrozumiałym, zwłaszcza wobec przywołanych wyżej postanowień Studium, jest wprowadzenie w Planie zakazu zabudowy ww. nieruchomości, co w kontekście przywołanych decyzji w sprawie warunków zabudowy oraz decyzji o pozwoleniu na budowę świadczy także o niekonsekwencji, a przy tym całkowitej uznaniowości w podejmowaniu rozstrzygnięć w niniejszej sprawie.

W ocenie skarżących - powołane w skardze okoliczności, w szczególności przywołane tam pisma, decyzje, a nawet fakt realizacji inwestycji na nieruchomości przy ul. S. [...] w K., w sposób jasny potwierdzają, że fakt istnienia osuwiska nie może być równoznaczny z zakazem zabudowy, zwłaszcza jak na przedmiotowym terenie stanowiącym osuwisko nieaktywne o granicach przypuszczalnych, którego podłoże gruntowe zostało rozpoznane poprzez wykonanie dokumentacji geologiczno-inżynierski zatwierdzonej wspomnianą wyżej decyzją Prezydenta Miasta Krakowa.

W dalszej kolejności skarżący zaznaczają, iż nieruchomości zlokalizowane są na nieaktywnej części osuwiska oznaczonego nr [...] z granicami w części przypuszczalnymi, a w części pewnymi. W domach skarżących znajdujących się w pobliżu Nieruchomości, nigdy nie stwierdzono żadnych działań osuwiska. Zaznaczyć należy, iż zabudowa tego fragmentu ul. S. rozpoczęła się kilkadziesiąt lat temu, a ostatnie domy powstały ok. 1974 roku na działkach wydzielonych z nieruchomości skarżących, które otrzymały oznaczenia ewidencyjne o nr [...] i [...]. Podział ten miał na celu zabudowę bliźniaczą i został zrealizowany w połowie.

Działanie organu planistycznego polegające na ustaleniu dla nieruchomości zakazu lokalizacji nowych budynków dowodzi, zdaniem skarżących, znaczącego nadużycia władztwa planistycznego, a tym samym nieuprawnionego i nieproporcjonalnego ograniczenia uprawnień właścicielskich skarżących. Wyłączenie ww. nieruchomości spod zabudowy unicestwia także podjęte przez skarżących działania inwestycyjne, a podjęte w tym zakresie ustalenia organu planistycznego pozostają w całkowitym oderwaniu od rozpoznanych na ww. nieruchomościach uwarunkowań geologicznych, co prowadzi do arbitralnego i bezpodstawnego wyłączenia możliwości zabudowy tych nieruchomości, jako jedynych w kwartale ulic: K. -F. -S. -O. -O.

Na koniec wskazano, że przed uchwaleniem Planu, pozostałe nieruchomości w ww. kwartale były zabudowane, a dla nieruchomości skarżących Prezydent Miasta wydał decyzje ustalające warunki zabudowy: (i) z dnia 27 listopada 2019 r., nr AU-E/994/2019 oraz (ii) z dnia 27 listopada 2019 r., nr AU-2/6730.2/992/2019, następnie utrzymane w podstawie decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Krakowie z dnia 3 lipca 2020 r. znak: SKO.ZP/415/834/2019 i (ii) z dnia 21 lipca 2020 r., znak: SKO.ZP/415/833/2019, a także decyzje o pozwoleniu na budowę dla budowy budynku mieszkalnego jednorodzinnego na każdej nieruchomości, tj.: (i) decyzję z dnia 29 września 2020 r., nr 1476/6740.1/2020 oraz [ii] decyzję z dnia 29 września 2020 r., znak: AU-01-1.6740.1.3058.2017.ERM, a obecnie tereny te nie mogą zostać zabudowane , co z kolei doprowadziło do uniemożliwienia bądź istotnego ograniczenia z korzystania z tych nieruchomości lub ich części w dotychczasowy sposób lub zgodny z przeznaczeniem (...).

Zatem stwierdzono, że ingerencja zaskarżonego miejscowego planu w przysługujące skarżącym prawo własności nieruchomości jest stanowczo zbyt daleko idąca, zwłaszcza w kontekście wyłączenia prawa zabudowy nieruchomości w sytuacji, gdy w sąsiedztwie tej nieruchomości właściciele innych nieruchomości skutecznie zrealizowali swoje prawo zabudowy nieruchomości. Takie działanie organu administracji niewątpliwie narusza dyspozycje przepisów art. 64 Konstytucji RP i art. 140 k.c. oraz art. 6 ust. 2 u.p.z.p.

Organ planistyczny w piśmie z dnia 14 lutego 2023 r. stanowiącym odpowiedź na skargę wniósł o oddalenie zarzutów skargi w całości z uwagi na ich bezzasadność.

Odpowiadając na zarzut nr 1 organ planistyczny w uzasadnieniu odpowiedzi na skargę m.in. wskazał, że według dokumentu Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa obowiązującego w dacie uchwalenia skarżonego planu (w brzmieniu ustalonym uchwałą Nr CXII/1700/14 z dnia 9 lipca 2014 r.), dla terenów osuwisk, na których niewątpliwie położone są działki skarżących, wskazano jako jeden z kierunków zmian struktury funkcjonalno-przestrzennej miasta (zasadę rozwoju struktury urbanistycznej) skuteczniejszą ochronę przed osuwiskami (por. Tom II Studium, strona 43). Z kolei wśród głównych kierunków rozwoju i ochrony środowiska przyrodniczego przyjęto, że polityka przestrzenna w zakresie kształtowania systemu przyrodniczego i ochrony wartości przyrodniczych ma za zadanie właściwe zagospodarowanie terenów zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych oraz wyłączanie z zabudowy zinwentaryzowanych osuwisk, a zadania te będą realizowane poprzez: ochronę prawną obszarów i obiektów, wyłączenie z zabudowy terenów istotnych dla funkcjonowania środowiska lub wprowadzenie takich standardów zabudowy .i zagospodarowania, które będą zabezpieczały przed niekorzystnym ich przekształceniem oraz przyczynią się do eliminacji głównych zagrożeń na terenach o dużej wrażliwości (por. Tom II Studium, strona 88). Natomiast szczegółowe wytyczne dla miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego w zakresie środowiska przyrodniczego zostały zamieszczone w Tomie III Studium. Jedną z tych wytycznych jest wykluczenie z zabudowy zinwentaryzowanych osuwisk oraz wyznaczenie obszarów zagrożonych wystąpieniem ruchów masowych, których ewentualne zagospodarowanie musi przewidywać przeciwdziałania propagacji procesów geodynamicznych (por. Tom II Studium, strony 106 - 107). Studium stanowi także, że obszary, na których występują ruchy masowe oraz obszary zagrożone takimi ruchami zostały oznaczone na rysunku Studium z podaniem charakteru zagrożenia. Podkreślono również, że dla terenów gdzie występują osuwiska, a Studium wskazuje je do zainwestowania, to wskazanie to nie jest wiążące, a nadrzędne znaczenie posiada tutaj uwarunkowanie związane z osuwaniem się mas ziemnych, które należy każdorazowo weryfikować przy przeznaczeniu danego terenu do zainwestowania podczas sporządzania planu miejscowego, poprzez przeprowadzenie wyprzedzającego rozpoznania warunków geologicznych w sposób określony dla wyznaczania i dokumentowania osuwisk oraz terenów zagrożonych ruchami masowymi (por. Tom II Studium, strona 108).

W ustaleniach studialnych dedykowanych w sposób szczególny terenowi obejmującemu teren działek skarżących (jednostka urbanistyczna nr [...] o nazwie W. ), w zakresie standardów przestrzennych dla tego rejonu miasta wyartykułowano, iż w terenach wskazanych do zainwestowania znajdujących się w obrębie osuwisk - rozstrzygnięcie co do możliwości zainwestowania, jak również ustalenie parametrów tego zainwestowania nastąpi na etapie sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego po rozpoznaniu w zakresie uwarunkowań geologicznych.

Podkreślono, że w związku z powyższym zapisem studialnym dokonano rozpoznania w zakresie uwarunkowań geologicznych na potrzeby sporządzanego wówczas projektu skarżonego planu miejscowego. A mianowicie, w latach 2017-2018 w granicach miasta Krakowa przeprowadzono prace badawcze w ramach ogólnopolskiego projektu o nazwie III etap Systemu Osłony Przeciwosuwiskowej (SOPO). W wyniku realizacji działań w ramach projektu SOPO, przeprowadzonych przez Państwowy Instytut Geologiczny - Państwowy Instytut Badawczy, Gmina Miejska Kraków otrzymała opracowanie w postaci "Mapy osuwisk i terenów zagrożonych ruchami masowymi w skali 1:10 000" (rok wykonania 2018). Opracowanie to - oprócz mapy -zawiera również tekstowe objaśnienia. Zostały wówczas także opracowane kolejne aktualizacje Kart Rejestracyjnych Osuwisk.

W roku 2020, w wyniku podjętych na zlecenie Urzędu Miasta Krakowa czynności, służących opracowaniu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla obszaru "[...]", Państwowy Instytut Geologiczny - Państwowy Instytut Badawczy dokonał ponownej weryfikacji zasięgów występowania osuwisk wynikającego z projektu SOPO do skali niezbędnej dla potrzeb projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego tj. 1:2000. W ramach wówczas zrealizowanych ponownych czynności zostały także zaktualizowane Karty rejestracyjne osuwisk zlokalizowanych w granicach tego planu.(...)

Prezydent Miasta Krakowa sporządził projekt planu miejscowego, zawierający część tekstową i graficzną, zgodnie z ustaleniami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem. Zgodnie natomiast z art 15 ust. 2 pkt. 7 ww. ustawy planistycznej, w planie miejscowym określa się obowiązkowo granice i sposoby zagospodarowania terenów lub obiektów podlegających ochronie, na podstawie odrębnych przepisów, terenów górniczych, a także obszarów szczególnego zagrożenia powodzią, obszarów osuwania się mas ziemnych. Opracowanie, na którym oparł się organ sporządzający projekt skarżonego planu miejscowego odzwierciedlając w treści projektu planu występowanie terenów osuwiskowych, sporządzone zostało przez instytucję pełniącą w myśl art 163 ust. 1 ustawy Prawo geologiczne i górnicze, państwową służbę geologiczną. Do zadań Państwowego Instytutu Geologicznego - zgodnie z art. 162 ustawy Prawo geologiczne i górnicze - należy między innymi rozpoznawanie i monitorowanie zagrożeń geologicznych.

W "Objaśnieniach do mapy osuwisk i terenów zagrożonych ruchami masowymi - 2018 r." zawarto między innymi następujące sformułowania (podkreślenia autora odpowiedzi na skargę):

Strona 17 - Wnioski (...) Większe osuwiska, ze względu na rozmiar i przebieg powierzchni poślizgu są bardzo trudne do skutecznego zabezpieczenia, dlatego najlepszym rozwiązaniem wydaje się być pozostawienie ich bez zabudowy a na stokach zabudowanych utrzymanie sprawnego systemu odwodnienia odprowadzającego wody opadowe i roztopowe poza obszar osuwiska.

Strona 18 i dalsze - Zalecenia dla administracji publicznej dotyczące zagospodarowania przestrzennego (...) Sposób zagospodarowania terenu tam, gdzie zjawiska osuwiskowe występują, leży w gestii jednostek samorządu terytorialnego i powinien być uzależniony od stopnia ryzyka osuwiskowego akceptowalnego przez społeczności lokalne oraz władze gminy.

Osuwiska nieaktywne (...) Pomimo względnej stabilizacji osuwisk nieaktywnych ryzyko strat związane z ponownym ich uruchomieniem jest wysokie.

(...) Należy mieć na uwadze, że mimo dużych możliwości technicznych budowy w tzw. warunkach trudnych, nadmierne zabudowywanie stoków podatnych na osuwanie może prowadzić do obniżenia ich stateczności i uruchomienie się osuwisk.

Opracowując projekt skarżonego planu miejscowego, uwzględniając podane wyżej zalecenia wzięto również pod uwagę opinię nr 104/2020 Komisji Planowania Przestrzennego i Ochrony Środowiska Rady Miasta Krakowa z dnia 9 marca 2020 roku (opinia powstała w toku sporządzania innego planu miejscowego), w treści której wyrażono negatywne stanowisko radnych miejskich - członków Komisji, w sprawie dopuszczenia ewentualnej zabudowy na terenach osuwisk nieaktywnych, wydane w toku sporządzania projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "K. ", oraz wskazano wytyczne dla podobnych zapisów w innych planach zagospodarowania przestrzennego.

Zatem przyjęcie stosownych polityk przestrzennych względem uwarunkowań wynikających z zagrożeń związanych ze zjawiskami powierzchniowych ruchów masowych, również w ocenie zaprezentowanej przez Państwowy Instytut Geologiczny - Państwowy Instytut Badawczy, leży po stronie danej gminy i dokonanie ustaleń dotyczących kształtowania polityki przestrzennej w rejonach występowania wrażliwych uwarunkowań, w tym przypadku wynikających z zagrożenia wystąpienia zjawisk osuwania się mas ziemnych, stanowi zbiór rozwiązań kształtujący politykę przestrzenną gminy.

Organ planistyczny podniósł, że dedykowany dla obszarów osuwisk w skarżonym planie miejscowym zakaz budowy nowych obiektów budowlanych oraz rozbudowy i nadbudowy istniejących obiektów budowlanych stanowi wyraz realizacji celów dotychczas przyjętej przez miasto polityki przestrzennej związanej z zapobieganiem ruchom masowym ziemi i ich skutkom.

Wskazano, że funkcja działek skarżących ujęta w zapisach Studium i ich przeznaczenie w skarżonym planie miejscowym pozostają wspólne: budownictwo mieszkaniowe jednorodzinne. Natomiast zakaz wznoszenia nowych budynków w oznaczonych w planie osuwiskach nie został wprowadzony dowolnie czy bez uzasadnienia - wręcz przeciwnie, znajduje pełne uzasadnienie w przywołanych wyżej okolicznościach i dokumentach. Nie dotyczy on wyłącznie nieruchomości skarżących ale wszystkich nieruchomości zlokalizowanych na terenie MNos.1. Nie budzi w związku z powyższym wątpliwości organu, że osuwisko występujące w części obszaru skarżonego planu, w tym na terenie działek skarżących, uzasadnia przyjęte przez organy planistyczne ograniczenia możliwości inwestycyjnych w ramach przeznaczenia terenu MNos.1 w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Wskazano również, że obok nieruchomości skarżących planowana jest realizacja "T. " (m.in. na działkach oznaczonych jako [...] oraz [...], obręb [...] jedn. ewid. K. ), co nie oznacza, iż realizacja zamierzeń inwestycyjnych na terenach osuwiskowych jest dopuszczalna, pod warunkiem wykonania odpowiedniej dokumentacji geologiczno-inżynierskiej. Planowana T. w obszarze sporządzanego planu będzie miała przebieg tunelowy (czyli podziemny, na dużej głębokości w stosunku do powierzchni ziemi), a w rysunku planu przebieg projektowanej T. w tunelu drogowym, wskazany zgodnie ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Miasta Krakowa, nie stanowi ustalenia planistycznego, lecz jest jedynie elementem informacyjnym.

Wymienione w treści skargi działki nr [...] oraz [...] obr.[...] nie są objęte miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...]", lecz planem sąsiednim, uchwalonym uchwałą nr XXXII/813/19 Rady Miasta Krakowa z dnia 18 grudnia 2019 w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Strzelnica - Sikornik". Działki te są przeznaczone w północnej części pod tereny zabudowy jednorodzinnej MN.1 a w południowej części pod Tereny zieleni objęte formami ochrony przyrody ZN.1, o podstawowym przeznaczeniu pod zieleń naturalną w ramach parku krajobrazowego (...)

Podsumowując tę część odpowiedzi na skargę - stwierdzono, że porównanie zapisów skarżonego planu z przytoczonymi zapisami Studium dowodzi zachowaniu zgodności tego planu ze studium.

Odnosząc się do zarzutów nadużycia przez organy planistyczne tzw. władztwa planistycznego oraz naruszenia istoty prawa własności ( zarzut nr 2) wyjaśniono, że ustalenia każdego planu miejscowego ingerują w uprawnienia prawnorzeczowe, jednakże ingerencja ta jest prawnie dopuszczalna. Własność nie jest prawem absolutnymi, a jego treść jest kształtowana m. in. przez przepisy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Zwrócono również uwagę na różnice pomiędzy decyzją ustalającą warunki zabudowy a ustaleniami planu miejscowego dla tego samego terenu. Zawartość merytoryczna planu miejscowego została określona w art 15 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz uszczegółowiona w przepisach wykonawczych. Natomiast treść decyzji o warunkach zabudowy nie rozstrzyga o przeznaczeniu terenu, tęcz jedynie określa prawnie dopuszczalny sposób zagospodarowania nieruchomości w przypadku braku ustaleń planu miejscowego. Kategoria przeznaczenia terenu jest natomiast określana wyłącznie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Treść decyzji o warunkach zabudowy może się różnić od ustaleń planistycznych, o czym jednoznacznie przesądził ustawodawca w art 65 ust. 1 pkt 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, określając, że stwierdza się wygaśnięcie decyzji, jeżeli dla terenu uchwalono plan miejscowy, którego ustalenia są inne niż w wydanej decyzji.

W praktyce, często występują przypadki tego typu, że zamierzenie inwestycyjne, którego realizacja byłaby możliwa na podstawie decyzji o warunkach zabudowy, nie może zostać zrealizowane po wejściu w życie ustaleń planu miejscowego. Powyższe stanowisko znajduje uzasadnienie na gruncie poglądów judykatury, gdyż w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 17 października 2019 r. (sygn. akt: II OSK 2525/18) wskazano cyt: (...) "Nie ma również racji autor skargi kasacyjnej stawiając Sądowi l instancji zarzut nieuwzględnienia przy ocenie legalności zaskarżonej uchwały faktu wydania dla działki nr (...) dwóch decyzji o warunkach zabudowy dla budowy budynku mieszkalnego i budynku usługowo - handlowego. Odnosząc się do tej argumentacji stwierdzić trzeba, że na gruncie u.p.z.p. brak jest przepisu, z którego wynikałby obowiązek dla organu uchwałodawczego przeniesienia ustaleń wynikających z wydanych przed uchwaleniem planu ostatecznych decyzji o warunkach zabudowy do postanowień miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego."

Nadto wskazano również, że w powszechnym obiegu prawnym nie występują regulacje nakładające na organy planistyczne obowiązek uwzględniania w warstwie merytorycznej planu miejscowego treści decyzji o pozwoleniu na budowę.

Odnosząc się do zarzutu nr 3 - dot. przekroczenia przez organ granic przysługującego mu tzw. władztwa planistycznego poprzez przyjęcie przez Radę Miasta Krakowa skarżonej uchwały bez rzetelnej wiedzy o skutkach finansowych uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "[...] w kontekście ewentualnych odszkodowań z tytułu uniemożliwienia bądź istotnego ograniczenia korzystania z nieruchomości lub jej części w dotychczasowy sposób lub zgodny z dotychczasowym przeznaczeniem oraz do ewentualnego obniżenia wartości nieruchomości wskutek uchwalenia planu miejscowego, autor odpowiedzi na skargę wskazał, że podczas sporządzania Prognozy Skutków Finansowych dokonano analizy powstania roszczeń odszkodowawczych, uwzględniając uregulowania prawne w tym artykuł 36 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, który stanowi, że jeżeli w związku z uchwaleniem planu miejscowego korzystanie z nieruchomości w dotychczasowy sposób lub zgodnie z dotychczasowym przeznaczeniem stało się niemożliwe lub istotnie ograniczone to wówczas można żądać np. odszkodowania za poniesioną rzeczywista szkodę.

Teren obejmujący nieruchomości skarżących bezpośrednio przed uchwaleniem skarżonego planu nie był objęty granicami żadnego obowiązującego planu miejscowego, zatem nieruchomość ta nie posiadała ustalonego przeznaczenia terenu. Należało w takim przypadku uwzględnić dotychczasowy sposób korzystania z nieruchomości, czyli nieruchomość niezabudowaną - zieleń. Dalsze uregulowania ustawowe doprecyzowują korzystanie z nieruchomości jako faktyczne użytkowanie terenu i gruntu i tylko i wyłącznie takowe należy uwzględniać. Tym samym, gdy ustalenia planu nie ograniczają dotychczasowego faktycznego korzystania z nieruchomości, brak jest podstaw do odszkodowań wskazanych w skardze, w związku z czym należy stwierdzić, że treść Prognozy jest poprawna. Przywołana interpretacja oraz tok rozumowania znajdują potwierdzenie na gruncie orzecznictwa sądowego, ponieważ w uzasadnieniu wyroku Sądu Okręgowego w Krakowie z dnia 24 lutego 2022 roku (sygn. akt: l C 2696/21).

Podsumowując organ planistyczny stwierdził, że argumentacja skarżących w istocie skupia się na propagowaniu odmiennej wizji planistycznej dla terenu obejmującego działki stanowiące przedmiot własności skarżących. Tymczasem, to gmina posiada kompetencję do ustalania przeznaczenia terenu i warunków jego zagospodarowania. Sam fakt, iż ustalenia planistyczne nie odpowiadają oczekiwaniom skarżących nie może przesądzać o naruszeniu tymi ustaleniami obiektywnego porządku prawnego.

Mając na uwadze powyższe wskazano, że w ocenie strony przeciwnej ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "P. " nie naruszają obowiązujących przepisów prawa.

Rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.),

sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów

kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi

organami a organami administracji rządowej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią

inaczej. Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012

r., poz. 270 ze zm.) kontrola działalności administracji publicznej wykonywana przez sądy administracyjne obejmuje w szczególności

orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego jednostek samorządu terytorialnego, jak również inne niż określone w pkt 5 akty

organów jednostek samorządu terytorialnego (art. 3 § 2 pkt 6). Z kolei, jak stanowi art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o

postępowaniu przed sądami administracyjnymi / Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm. / Sąd rozstrzyga w granicach sprawy nie będąc jednak

związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Rozpoznając sprawę w świetle powyższych kryteriów należy stwierdzić, że wniesiona skarga jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności trzeba odnieść się do legitymacji skarżących do wywiedzenia skargi. Skarga została wniesiona na podstawie art. 101

ust 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym ( j.t. Dz.U.2023.40 t.j. z dnia 2023.01.05) Stosownie do tego przepisu każdy,

czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej,

może zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. W przeciwieństwie do legitymacji w postępowaniu administracyjnym określonym przepisami

kodeksu postępowania administracyjnego, w którym stroną może być każdy, czyjego interesu prawnego lub uprawnienia dotyczy postępowanie,

uprawnionym do wniesienia skargi z art. 101 ustawy o samorządzie gminnym może być jedynie podmiot, którego interes prawny lub uprawnienie

zostały naruszone. Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia jest, zatem przesłanką dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego i

otwiera drogę do jej merytorycznej oceny. Ocena ta zaś dotyczy charakteru naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego skargę.

Naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego występuje wówczas, gdy jest ono konsekwencją naruszenia obiektywnego porządku

prawnego (normy prawa materialnego lub procesowego).

Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem na stronie skarżącej spoczywa obowiązek wykazania się nie tylko indywidualnym interesem prawnym lub

uprawnieniem, ale także zaistniałym w dacie wnoszenia skargi naruszeniem tego interesu prawnego lub uprawnienia. Wnoszący skargę w trybie

art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym musi wykazać, że istnieje związek pomiędzy jego prawnie gwarantowaną sytuacją, a zaskarżoną

uchwałą polegający na tym, że uchwała narusza jego interes prawny lub uprawnienia (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2003 r., sygn.

akt III RN 42/02, opub. w OSNP z 2004 r., nr 7, poz. 114, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 9 września 2004

r., sygn. akt II SA/Bk 364/04, opub. w Lex nr 173736). Ponieważ do wniesienia skargi nie legitymuje stan jedynie zagrożenia naruszeniem,

stąd w skardze należy wykazać, w jaki sposób doszło do naruszenia prawem chronionego interesu lub uprawnienia podmiotu wnoszącego skargę

(wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 lutego 2005 r., sygn. akt OSK 1563/04, opub. w LEX nr 171196; wyrok Naczelnego Sądu

Administracyjnego z dnia 22 lutego 2006 r., sygn. akt II OSK 1127/05, opub. w LEX nr 194894). O powodzeniu skargi z art. 101 ust. 1

ustawy o samorządzie gminnym przesądza wykazanie, albo przynajmniej wskazanie przez skarżącego naruszenia przez organ gminy konkretnego

przepisu prawa materialnego lub chociażby prawa chronionego w drodze ustawy, wpływającego negatywnie na sytuację prawną skarżącego.

Interes ten powinien być jednak bezpośredni i realny (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 23 listopada 2005 r., sygn. akt OSK

715/05, opub. w LEX nr 192482; wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 września 2001 r., sygn. akt II SA 1410/01, opub. w Lex nr

53376; postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 listopada 1995 r., sygn. akt II SA 1933/95, opubl. w ONSA z 1996 r., nr

4, poz. 170; wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z dnia 4 maja 2006 r., sygn. akt II SA/Bk 764/06 i sygn, akt II

SA/Bk 763/05).

W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie skarżący E. P. , A. P. oraz M. S. – jako właściciele

nieruchomości składających się z działek ewidencyjnych numer [...] obr [...] oraz [...] obr [...] jedn. ew. K. położonych w obszarze

obowiązywania zaskarżonej uchwały planistycznej [...]" wykazali swą legitymację do wniesienia skargi w trybie art. 101 ustawy o

samorządzie gminnym.

Jest to interes indywidualny, bezpośredni i realny, wynikający z normy obowiązującego prawa ( art. 31 ust 3 Konstytucji RP, art. 140

Kodeksu cywilnego.), naruszony aktem prawa miejscowego. To stwierdzenie naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia wnoszącego skargę

otwiera mu drogę do merytorycznego rozpoznania skargi ( wyrok NSA z dnia 18 grudnia 2009 r., sygn. akt II OSK 1539/09) i przyznaje

skarżącemu legitymację do jej wniesienia na podstawie art. 6 ust. 1 i ust 2 pkt 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i

zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U.2022.503 t.j. z dnia 2022.03.02).

Podnoszone zarzuty skargi mają dwojaki charakter: proceduralny - związany z trybem uchwalania uchwały planistycznej (art. 20 ust 1

u.p.z.p. art. 9 ust 4, art. 17 pkt 5 u.p.z.p. w zw. z § 11 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 w sprawie

wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego), a następnie merytoryczny - który odnosił się wyłącznie do

sfery naruszenia interesu prawnego skarżących związanego z wykonywaniem ich prawa własności (art. 1 ust 2, art. 6 ust 1 i 2 u.p.z.p w zw.

z art. 28 ust 1 u.p.z.p. w zw. z art. 140 kodeksu cywilnego oraz art. 21 ust 1 i art. 64 ust 3 Konstytucji RP i art. 20 ust 1 ustawy o

planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym).

Podstawą uwzględnienia skargi na uchwałę dotyczącą planu jest wyłącznie naruszenie obiektywnego porządku prawnego. Brak jest podstaw do

uwzględnienia skargi w sytuacji, gdy interes prawny lub uprawnienie skarżącego zostaje naruszony, ale dzieje się to w zgodzie z

obowiązującym prawem, w granicach przysługującego gminie, z mocy art. 3 ust. 1 oraz art. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i

zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U.2022.503 t.j. z dnia 2022.03.02) władztwa planistycznego. Wadliwymi ustaleniami planu będą, zatem

wyłącznie te jego ustalenia, które naruszają przepisy prawa oraz te, które są wynikiem nadużycia przysługujących gminie uprawnień.

Dostrzeżenie takich wadliwości przez Sąd rozpoznający niniejszą skargę prowadzi do stwierdzenia nieważności uchwały planistycznej nr

C/2709/22 Rady Miasta Krakowa z dnia 23 listopada 2022 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru

"[...] w części tekstowej i graficznej obejmującej obszar oznaczony jako " MNos.1" w zakresie nieruchomości stanowiących działki

ewidencyjne nr [...] i nr [...] obręb [...], jednostka ewidencyjna K. .

Z przepisów art. 9 ust. 4, art. 14 ust 5, art. 15 ust. 1 i art. 20 ust. 1 u.p.z.p. wynika obowiązek organów planistycznych do zachowania

zgodności miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego z przepisami studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego

gminy. Przepis art. 9 ust. 4 u.p.z.p. stanowi, że ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 1 u.p.z.p. wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza projekt planu miejscowego, zawierający część

tekstową i graficzną, zgodnie z zapisami studium oraz z przepisami odrębnymi, odnoszącymi się do obszaru objętego planem. Plan miejscowy

uchwala rada gminy, po stwierdzeniu, że nie narusza on ustaleń studium, rozstrzygając jednocześnie o sposobie rozpatrzenia uwag do

projektu planu oraz sposobie realizacji, zapisanych w planie, inwestycji z zakresu infrastruktury technicznej, które należą do zadań

własnych gminy, oraz zasadach ich finansowania, zgodnie z przepisami o finansach publicznych. ( art. 20 ust. 1 zd. 1 )

Stosownie do art. 28 ust. 1 u.p.z.p. naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich

sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części.

Zasady sporządzania planu miejscowego dotyczą treści merytorycznej, a więc obejmują badanie zawartości planu miejscowego, braku

naruszenia treści planu miejscowego w stosunku do studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, stanowiska organów

uzgadniających i opiniujących, zakresu stosowania władztwa planistycznego oraz standardów dokumentacji planistycznej.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 u.p.z.p. w celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego,

rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy,

zwanego dalej "studium".

Ustalenia studium określające kierunki zagospodarowania przestrzennego ( jego perspektywy) a także same uwarunkowania zagospodarowania

przestrzennego mają wiążące znaczenie dla organu gminy przy sporządzaniu planu miejscowego. (art. 9 ust. 4 u.p.z.p.). Niezgodność planu

miejscowego z ustaleniami studium skutkuje tym, że dochodzi do naruszenia zasad sporządzenia planu miejscowego.

Chociaż studium nie ma mocy aktu powszechnie obowiązującego, nie jest aktem prawa miejscowego, to, jako akt planistyczny określa politykę

przestrzenną gminy i bezwzględnie wiąże organy gminy przy sporządzeniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Ustalenia planu

miejscowego są konsekwencją zapisów studium ( z uzasadnienia wyroku NSA w Warszawie z 25 kwietnia 2012 r sygn.II OSK 329/12).

Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy nie tylko jest aktem określającym założenia lokalnej polityki

przestrzennej, lecz także zawiera ustalenia wiążące przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego oraz elementy

regulacyjne w postaci lokalnych zasad zagospodarowania. Studium jest aktem wewnętrznie obowiązującym w gminie. Studium ma być z założenia

aktem elastycznym, który stwarzając nieprzekraczalne ramy swobody planowania miejscowego, pozwala na maksymalne uwzględnienie warunków i

potrzeb lokalnych przy tworzeniu regulacji planów miejscowych. ( Komentarz do ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym pod

red. prof. Z. Niewiadomskiego, 7. Wydanie C.H. Beck , Warszawa 2013, str. 79-81)

Analiza postanowień obowiązującego w Mieście Krakowie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego oraz ich

konfrontacja z postanowieniami kwestionowanego planu zagospodarowania przestrzennego prowadzi do wniosku, że postanowienia planu w

zaskarżonym zakresie nie są zgodne ze studium.

Zgodnie z zapisami zaskarżonego planu miejscowego teren obejmujący działki skarżących oraz nieruchomości sąsiednie zakwalifikowano jako

teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej istniejącej położony na obszarze osuwiska, o przeznaczeniu pod istniejącą zabudowę

mieszkaniową jednorodzinną, oznaczony symbolem MNos.1 (§ 18 ust 1 uchwały). W wyznaczonym terenie ustalono m.inn. zakaz lokalizacji

nowych budynków (§ 18 ust 3 uchwały).

Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym przez "ład przestrzenny należy rozumieć takie ukształtowanie

przestrzeni, które tworzy harmonijną całość oraz uwzględnia w uporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne,

społeczno-gospodarcze, środowiskowe, kulturowe oraz kompozycyjno-estetyczne". Z kolei w art. 2 pkt 2 u.p.z.p. ustawodawca, w odniesieniu

do pojęcia "zrównoważonego rozwoju", odsyła do art. 3 pkt 50 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. - Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2021

r. poz. 1973). Zgodnie z tym przepisem, przez "zrównoważony rozwój" rozumie się taki rozwój społeczno-gospodarczy, w którym następuje

proces integrowania działań politycznych, gospodarczych i społecznych, z zachowaniem równowagi przyrodniczej oraz trwałości podstawowych

procesów przyrodniczych, w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb poszczególnych społeczności lub obywateli

zarówno współczesnego pokolenia, jak i przyszłych pokoleń.

Kierując się zatem zapewnieniem ładu przestrzennego przy sporządzeniu planu miejscowego organ miał obowiązek tak ukształtować przestrzeń,

aby tworzyła harmonijną całość oraz uwzględniała w uporządkowanych relacjach wszelkie uwarunkowania i wymagania funkcjonalne,

społeczno-gospodarcze i środowiskowe. Ustalenie dla nieruchomości skarżących w obszarze oznaczonym jako "MNos.1" zakazu lokalizacji

nowych budynków z całkowitym pominięciem rozpoznanych uwarunkowań geologicznych nie spełnia tych wymagań ustawy.

Sądy administracyjne dokonują kontroli uchwał organów samorządu terytorialnego pod kątem ich zgodności z prawem (art. 184 Konstytucji RP

w zw. z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych, t.j Dz. U. z 2021 r. poz. 137 ze zm.). Sądy

administracyjne nie mogą dokonywać oceny kontrolowanego planu miejscowego pod względem słuszności lub celowości. W tym kontekście należy

podkreślić, że Rada Miasta Krakowa, uchwalając plan miejscowy wykonuje kompetencję gminy do samodzielnego, zgodnego z interesami

wspólnoty samorządowej, zapewnienia ładu przestrzennego. Władztwo planistyczne gminy stanowi jeden z aspektów konstytucyjnej zasady

samodzielności gminy (art. 16 oraz art. 163-165 Konstytucji RP). Ingerencja sądu administracyjnego we władztwo planistyczne powinna być

zatem ograniczona wyłącznie do przypadków, w których w sposób nie budzący wątpliwości doszło do istotnego naruszenia prawa (wymóg

istotności naruszenia prawa wynika również z art. 91 ust. 1 i 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, Dz.U.2023.40 t.j. z

dnia 2023.01.05 ).

Taka sytuacja zachodzi w rozpoznawanej sprawie. Zarzuty skargi są zasadne, zaskarżona uchwała w części tekstowej i graficznej obejmującej

obszar oznaczony jako "MNos. 1" w zakresie nieruchomości stanowiących działki ewidencyjne nr [...] i nr [...] obręb [...] jednostka

ewidencyjna K. uchwalona została z przekroczeniem przez organ granic przysługującego mu władztwa planistycznego oraz nadmiernym

(nieproporcjonalnym i nieuzasadnionym), a także naruszającym istotę prawa własności ograniczeniem uprawnień skarżących wynikających

z prawa własności nieruchomości położonych na terenie objętym planem, a tym samym ograniczeniem prawa własności skarżących do

nieruchomości. Wynikało to z naruszenia postanowień aktualnie obowiązującego Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania

przestrzennego Miasta Krakowa (Uchwała Rady Miasta Krakowa Nr XII/87/03 z dnia 16 kwietnia 2003 r. zmieniona Uchwałą Rady

Miasta Krakowa Nr XCIII/1256/10 z dnia 3 marca 2010 r. zmieniona Uchwałą Nr CX///1700/14 z dnia 9 lipca 2014 r.), w świetle

których "w terenach wskazanych do zainwestowania znajdujących się w obrębie osuwisk - rozstrzygnięcie co do możliwości

zainwestowania, jak również ustalenie parametrów tego zainwestowania nastąpi na etapie sporządzania miejscowego planu zagospodarowania

przestrzennego po rozpoznaniu w zakresie uwarunkowań geologicznych" (...); Sam fakt istnienia osuwiska nie może być równoznaczny z

zakazem zabudowy, zwłaszcza na terenie stanowiącym osuwisko nieaktywne o granicach przypuszczalnych, którego podłoże gruntowe zostało

rozpoznane poprzez wykonanie dokumentacji geologiczno-inżynierskiej. W swoich uwagach do wyłożonego planu skarżący konsekwentnie

podnosili te okoliczności. W tej sytuacji ingerencja zaskarżonego miejscowego planu w przysługujące skarżącym prawo własności

nieruchomości jest stanowczo zbyt daleko idąca, zwłaszcza w kontekście wyłączenia prawa zabudowy nieruchomości na cele mieszkalne. W

sąsiedztwie nieruchomości skarżących właściciele innych nieruchomości (mających analogiczne uwarunkowania geologiczne) skutecznie

zrealizowali swoje prawo do zabudowy. Organ naruszył określoną w art. 32 ust 1 Konstytucji RP zasadę równości przez wyłączenie działek

skarżących z zabudowy w sytuacji, gdy właściciele nieruchomości sąsiednich o podobnych uwarunkowaniach uzyskali możliwość zabudowy.

W ustaleniach studium dotyczących terenu zajmowanego m. inn. przez działki skarżących (jednostka urbanistyczna nr [...] o nazwie W. ), w zakresie standardów przestrzennych dla tego rejonu miasta szczególnie wyartykułowano, że w terenach wskazanych do

zainwestowania znajdujących się w obrębie osuwisk - rozstrzygnięcie co do możliwości zainwestowania, jak również ustalenie parametrów

tego zainwestowania nastąpi na etapie sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego po rozpoznaniu w zakresie

uwarunkowań geologicznych. Stwierdzić jednak należy że w trakcie procedury planistycznej jedynie ogólnie dokonano rozpoznania w zakresie

uwarunkowań geologicznych na potrzeby sporządzanego projektu planu miejscowego, powołano się na prace podjęte w latach 2017-2018 w

granicach miasta Krakowa , kiedy to przeprowadzono prace badawcze w ramach ogólnopolskiego projektu o nazwie III etap Systemu Osłony

Przeciwosuwiskowej (SOPO). Opracowanie sporządzone na potrzeby Gminy Miejskiej Kraków przez Państwowy Instytut Geologiczny - Państwowy

Instytut Badawczy w postaci "Mapy osuwisk i terenów zagrożonych ruchami masowymi w skali 1:10 000" (rok wykonania 2018) z tekstowymi

objaśnieniami, następnie aktualizowane w innej skali wykorzystane w procedurze planistycznej jest jednak zbyt ogólne, aby mogło stanowić

wystarczającą podstawę do ustanowienia całkowitego zakazu zabudowy na działkach skarżących. Możliwe jest przecież wykorzystanie

nowoczesnej technologii budowlanej, tak by zminimalizować ryzyko osuwiskowe w wystarczającym stopniu do powodzenia inwestycji budowlanej

i jej późniejszej bezpiecznej eksploatacji. Materiały geologiczne w postaci mapy z objaśnieniami na które powołuje się organ, są zbyt

ogólne i nie są tym wymaganym, konkretnym i szczegółowym rozeznaniem geologicznym dla działek skarżących. Takie szczegółowe materiały nie

zostały sporządzone na etapie planistycznym, a powinny, aby wszechstronnie i racjonalnie rozpoznać uwagi skarżących. Zgodnie bowiem ze

wskazaniami studium kwestie osuwiskowe należy każdorazowo weryfikować przy przeznaczeniu danego terenu do zainwestowania podczas

sporządzania planu miejscowego, poprzez przeprowadzenie wyprzedzającego rozpoznania warunków geologicznych w sposób określony dla

wyznaczania i dokumentowania osuwisk oraz terenów zagrożonych ruchami masowymi (por. Tom II Studium, strona 108). Jak wskazał NSA w

Warszawie w wyroku z dnia 11 października 2022 r., II OSK 2472/21 "... nadrzędne znaczenie posiada tutaj uwarunkowanie związane z osuwaniem

się mas ziemnych, które należy każdorazowo weryfikować przy przeznaczeniu danego terenu do zainwestowania podczas sporządzania planu

miejscowego"..." Wyłączenie możliwości zabudowy byłoby zgodne ze Studium , gdyby za takim rozwiązaniem przemawiały wyniki przeprowadzonego

w toku procedury planistycznej rozpoznania uwarunkowań geologicznych danego terenu".

Istotny brak takich materiałów spowodował, że podejmując uchwałę nie rozeznano we właściwy sposób celów polityki przestrzennej gminy w

zakresie kształtowania systemu przyrodniczego i ochrony wartości przyrodniczych, która ma za zadanie właściwe zagospodarowanie terenów

zagrożonych osuwaniem się mas ziemnych w szczególności wprowadzenia takich standardów zabudowy i zagospodarowania, które przyczynią się

do eliminacji głównych zagrożeń na terenach o dużej wrażliwości. Sąd w aktach planistycznych ani w odpowiedzi na skargę nie znalazł

podstaw i uzasadnienia dla całkowitego wyłączenia działek [...] i [...] spod zabudowy.

Z tych względów stwierdzić należy, że postanowienia uchwały w zakresie działek skarżących podjęte zostały bez przeprowadzenia właściwego

rozeznania geologicznego, bez szczegółowej opinii dotyczącej sytuacji geologicznej w tej konkretnie części terenu objętego planem. Jest

to wyraźnie widoczne w kontekście składanych przez skarżących na etapie procedury planistycznej uwag (złożone 30 października 2018 r –

nieuwzględnione). Organ naruszył ustalenia studium w arbitralny sposób, z naruszeniem interesu prawnego skarżących.

Te wszystkie przedstawione okoliczności sprawiają, że zaskarżona uchwała w istotny sposób narusza zasady sporządzania planu.

Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym - w planowaniu i zagospodarowaniu

przestrzennym uwzględnia się różnego rodzaju wartości, co w praktyce może prowadzić do sprzeczności interesów różnych osób a nawet

konfliktów. Z jednej, bowiem strony uwzględnia się prawo własności (art. 1 ust. 2 pkt 7 ustawy), z drugiej zaś potrzeby interesu

społecznego, wymagania ochrony środowiska, potrzeby ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi, rozwój infrastruktury i inne

wyszczególnione w ustawie. Określając, w ramach przysługującego gminie władztwa planistycznego, przeznaczenie terenu oraz sposób jego

zagospodarowania i warunki zabudowy (art. 4 ust. 1 u.p.z.p.) organy gminy muszą rozważyć wszystkie wchodzące w grę interesy a powstające

sytuacje konfliktowe rozstrzygać zgodnie z obowiązującym prawem. Obowiązek taki wynika, przede wszystkim z art. 2 Konstytucji RP. W

rozpatrywanej sprawie w wystarczający sposób nie rozważono istotnego interesu skarżących jako właścicieli nieruchomości, którym

przysługuje prawo zabudowy. Organ planistyczny nie rozważył i nie zachował tych wartości podlegających ochronie we właściwy sposób.

Zarzuty skarżących wykazały naruszenie ich prawa własności, co doprowadziło do stwierdzenia nieważności uchwały.

Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części powoduje: naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie. W tej normie ustawowej poszukiwać należy ewentualnych podstaw do stwierdzenia nieważności uchwały. Biorąc pod uwagę wszystkie naprowadzone motywy należy stwierdzić, że w sprawie doszło do naruszenia wymienionych w skardze przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym , co przesądza o uznaniu zaskarżonej uchwały za wadliwą w zakresie wskazanym w skardze i w odniesieniu do działek skarżących.

Nie jest natomiast zasadny zarzut skargi dotyczący przyjęcia uchwały przez Radnych bez rzetelnej wiedzy o skutkach finansowych uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a przez to brakiem możliwości wyważenia przez organ interesu publicznego i interesu prywatnego. Radni mieli pełną możliwość zapoznania się z treścią projektu planu w trakcie całej procedury planistycznej, mieli nieskrępowaną możliwość zadawania pytań na sesji Rady, składania wniosków o uzupełnienie materiałów planistycznych i ekspertyz, a w konsekwencji wyrażenia woli w podjętej uchwale. Zarzut jakoby Radni Miasta Krakowa mieli ograniczone możliwości rozpoznania istoty problemu ze względu na przedłożoną im treść prognozy skutków finansowych, jest zupełnie subiektywny i nie zasługuje na uwzględnienie. Skład sądu rozpoznający niniejsza sprawę nie podziela poglądu zaprezentowanego w uzasadnieniu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 czerwca 2022 r sygn. akt II OSK 2258/20 (powołanego w skardze), w sprawie skarg na uchwałę Rady Miasta Krakowa z dnia 12 września 2018 r , nr CIX/2894/18, że treść sporządzonej prognozy skutków finansowych prowadzi do nadużycia władztwa planistycznego, bowiem podjęto zaskarżoną uchwałę nie mając rzetelnej wiedzy o skutkach finansowych uchwalonego planu. Jednocześnie, co istotne w uzasadnieniu tego wyroku wyraźnie zastrzeżono, że zaprezentowany pogląd Sądu dotyczy wyłącznie konkretnie rozpatrywanej sprawy - " w sytuacji takiej jaka zachodzi w niniejszej sprawie, a więc gdy dotyczy istotnego ograniczenia możliwości zagospodarowania licznych nieruchomości, stanowiących kilka procent powierzchni jednego z największych i najbardziej atrakcyjnych polskich miast". Prognoza skutków finansowych pełni funkcję jedynie informacyjną i w żaden sposób nie przesądza o ograniczeniu wysokości odszkodowania , o które występować może podmiot uprawniony w trybie art. 36 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Błędne bądź niepełne wyliczenia w prognozie skutków finansowych nie są naruszeniem procedury planistycznej w stopniu istotnym w rozumieniu art. 28 ust 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym i nie mogą doprowadzić do stwierdzenia jego nieważności z tego powodu. Sama prognoza finansowa nie jest załącznikiem do planu i nie ma charakteru wiążącego. Kompletność i rzetelność prognozy jest badana przez radnych w ramach wykonywanych przez nich mandatów w trakcie procedury planistycznej. Radni mają pełną i nieskrępowaną możliwość zapoznania się z nią, żądania uzupełnień i sprawdzeń przed głosowaniem i podjęciem uchwały

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 28 ust 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w zw. z art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 z późn. zm.), orzekł jak w pkt I sentencji wyroku. O kosztach postępowania orzeczono na zasadzie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a., jak w pkt II i III wyroku.