drukuj    zapisz    Powrót do listy

6259 Inne o symbolu podstawowym 625, Inne, Minister Infrastruktury, Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, II GSK 92/12 - Wyrok NSA z 2013-04-09, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 92/12 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2013-04-09 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2012-01-18
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Anna Robotowska /przewodniczący/
Joanna Kabat-Rembelska
Małgorzata Rysz /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6259 Inne o symbolu podstawowym 625
Hasła tematyczne
Inne
Sygn. powiązane
VI SA/Wa 1042/11 - Wyrok WSA w Warszawie z 2011-07-14
Skarżony organ
Minister Infrastruktury
Treść wyniku
Uchylono zaskarżony wyrok i przekazano sprawę do ponownego rozpoznania przez Wojewódzki Sąd Administracyjny
Powołane przepisy
Dz.U. 2005 nr 85 poz 728 art. 2, art. 5 ust. 1 i 3
Ustawa z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych
Dz.U. 2010 nr 220 poz 1447 art. 79 ust. 1
Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej - tekst jednolity
Publikacja w u.z.o.
ONSAiWSAz2015r. nr2 poz.28
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Anna Robotowska Sędzia NSA Joanna Kabat - Rembelska Sędzia NSA Małgorzata Rysz (spr.) Protokolant Sebastian Gajewski po rozpoznaniu w dniu 9 kwietnia 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej Ministra Infrastruktury od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 lipca 2011 r. sygn. akt VI SA/Wa 1042/11 w sprawie ze skargi D. K. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia ... marca 2011 r. nr ... w przedmiocie nakazu rejestracji odbiorników telewizyjnych i ustalenie opłaty za używanie niezarejestrowanych odbiorników telewizyjnych 1) uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie; 2) zasądza od D. K. na rzecz Ministra Infrastruktury kwotę 2600 (dwa tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

Objętym skargą kasacyjną wyrokiem z dnia 14 lipca 2011 r., sygn. akt VI SA/Wa 1042/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. po rozpoznaniu skargi D. K. na decyzję Ministra Infrastruktury z dnia [...] marca 2011 r., nr [...] w przedmiocie nakazu rejestracji odbiorników telewizyjnych i ustalenia opłaty za używanie niezarejestrowanych odbiorników telewizyjnych uchylił zaskarżoną decyzję i utrzymaną nią w mocy decyzję Dyrektora Centrum Obsługi Finansowej Poczta Polska S.A. z dnia [...] stycznia 2011 r., stwierdził, że uchylone decyzje nie podlegają wykonaniu, zasądził na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania.

Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia:

W wyniku kontroli wykonania obowiązku rejestracji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych przeprowadzonej w dniu [...] września 2010 r. w lokalu użytkowym zajmowanym przez D. K. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą "M." z siedzibą w K., stwierdzono fakt używania 22 odbiorników telewizyjnych w pokojach hotelowych, co stanowiło podstawę do nakazania rejestracji używanych 22 sztuk odbiorników telewizyjnych oraz nałożenia opłaty za używanie niezarejestrowanych 22 odbiorników telewizyjnych. Kontrolowany nie posiadał dowodu zarejestrowania odbiorników telewizyjnych. Kontrola została przeprowadzona w obecności menagera kontrolowanego lokalu- E. C., która odmówiła podpisania protokołu kontroli ze względu na brak upoważnienia. W protokole kontroli stwierdzono, że "Pani E. C. oświadczyła, że pokoje sztuk 22 są wyposażone w TV i są sprawne. Nie było możliwości sprawdzenia i wpisania marki TV. W pokojach przebywali goście. Wszystkie pokoje były zajęte". Kontrola została przeprowadzona w trybie art. 7 ustawy o opłatach abonamentowych przez kontrolerów na podstawie pisemnego upoważnienia wydanego Dyrektora Centrum Obsługi Finansowej w K.

Działający z upoważnienia Dyrektora Centrum Obsługi Finansowej Poczty Polskiej S.A. Kierownik Działu Obsługi Abonamentu RTV w dniu [...] stycznia 2011 wydał decyzję Nr [...] nakazującą rejestrację używanych 22 sztuk odbiorników telewizyjnych oraz ustalającą opłatę za używanie 22 sztuk niezarejestrowanych odbiorników telewizyjnych w kwocie 11.220,00 zł.

Minister Infrastruktury decyzją z dnia [...] marca 2011 r., nr [...] działając na podstawie art. 2, art. 5 ust. 1 i 3 oraz 7 ust. 7 ustawy z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych (Dz. U. Nr 85, poz. 728 ze zm., dalej: ustawa o opłatach abonamentowych) oraz art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm. – zwanej dalej k.p.a.), po rozpatrzeniu odwołania D. K. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Centrum. W uzasadnieniu organ podniósł, że kontrola wykazała rzeczywiste posiadanie przez stronę 22 odbiorników będących w stanie umożliwiającym natychmiastowy odbiór programu. Biorąc pod uwagę to, iż strona nie skorzystała z przysługującego jej prawa do złożenia stosownych dowodów i wyjaśnień w sprawie, wskazał również, że nie można pozbawić mocy dowodowej oświadczenia E. C., znajdującego potwierdzenie w ofercie usługowej "M." zamieszczonej na jego stronie internetowej, z której wynika zarówno ilość pokoi, jak ich wyposażenie m.in. w odbiorniki telewizyjne. Oświadczenie menagera na okoliczność ilości pokoi i ich wyposażenia w sprawne odbiorniki telewizyjne zostało ujęte w protokole kontrolnym i dało podstawę do domniemania z art. 2 ust. 2 ustawy o opłatach abonamentowych. Protokół z przeprowadzonej kontroli został sporządzony prawidłowo i stanowi główny materiał dowodowy w sprawie. Zdaniem organu oświadczenie menagera stanowiło potwierdzenie stanu faktycznego. Organ wskazał, że co prawda E. C. odmówiła podpisania protokołu kontroli, jednak w żadnym miejscu nie znajduje się stwierdzenie, iż nie posiadała ona upoważnienia "do udziału w postępowaniu administracyjnym". Jako menager składała oświadczenia, a tym samym strona nie była pozbawiona możliwości składania wyjaśnień w sprawie. Organ odwoławczy wskazał również, że stronie zapewniono czynny udział w postępowaniu.

Ponadto organ odwoławczy podniósł, że art. 77 i nast. ustawy z 2 lipca 2004r. o swobodzie działalności gospodarczej (tekst jedn.: Dz. U. z 2010 r. Nr 220, poz. 1447 ze zm., dalej: u.s.d.g.) nie mają zastosowania, gdyż kontrola wykonywania obowiązku rejestracji odbiorników RTV jest dokonywana na mocy przepisów ustawy o opłatach abonamentowych, a te nie nakładają na organ kontroli obowiązku zawiadomienia przedsiębiorcy o zamiarze wszczęcia kontroli, zaś zastosowanie procedury zawiadamiania o zamiarze wszczęcia kontroli w tym zakresie "pozbawiałoby sensu" przeprowadzenie takiej kontroli, gdyż "strona posiadająca i używająca niezarejestrowane odbiorniki TV (...) miałaby możliwość usunięcia (ukrycia) tych odbiorników".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w W. uznał, że sposób kontroli obowiązku rejestracji odbiorników telewizyjnych przeprowadzonej na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o opłatach abonamentowych był niezgodny z ogólnymi zasadami kontroli zawartymi w przepisach ustawy o swobodzie działalności gospodarczej. W przepisach rozdziału 5 u.s.d.g. (w art. 77 - 84d) uregulowano sui generis zasady oraz tryb przeprowadzania kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorców. Jednocześnie w art. 77 ust. 2 ustawy wskazano, że w zakresie nieuregulowanym w rozdziale 5 stosuje się przepisy ustaw szczególnych. Dalej Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 79 ust. 1 ww. ustawy organy kontroli mają obowiązek zawiadomienia przedsiębiorcy o zamiarze wszczęcia kontroli. Zawiadomienia nie dokonuje się tylko w ściśle określonych przypadkach wskazanych w art. 79 ust. 2 i 3 u. s.d.g. W ocenie Sądu I instancji, organ kontroli uchybił wymienionym wyżej przepisom prawa w zakresie niepowiadomienia przedsiębiorcy o zamiarze wszczęcia kontroli albowiem w sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek wymienionych w art. 79 ust. 2 i 3 u.s.d.g., która uzasadniałaby takie odstąpienie, a przynajmniej organ takich powodów nie wskazał i nie uzasadnił przyczyny braku zawiadomienia o zamiarze wszczęcia kontroli.

W ocenie Sądu, uchybienie zasadzie zawiadomienia przedsiębiorcy o zamiarze wszczęcia kontroli skutkowało także naruszeniem art. 80 ust. 1 u.s.d.g. "Brak strony podczas kontroli" spowodował, że sami kontrolujący mieli trudności w jednoznacznym zakwalifikowaniu obecnej podczas kontroli E. C. jako strony postępowania, przyjmując ostatecznie, że jej oświadczenia "nie można uznać jako dowodu ze świadka, a jako osoby biorącej udział w kontroli". Organ jednak nie wyjaśnił na jakiej podstawie przyjął taką konstrukcję prawną oraz jaki jest w związku z tym status E. C. "jako osoby biorącej udział w kontroli" a w szczególności jakie są uprawnienia takiej osoby.

Reasumując Sąd I instancji stwierdził że, doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego w zakresie kontroli gospodarczej przedsiębiorcy poprzez naruszenie zasady powiadamiania kontrolowanego przedsiębiorcy o zamiarze wszczęcia postępowania oraz przeprowadzenie kontroli podczas nieobecności strony bez uzasadnionych i enumeratywnie wskazanych w u.s.d.g. przyczyn. W ocenie Sądu, naruszenia te mają charakter istotny i skutkujący tym, że - w rozumieniu przepisu art. 77 ust. 6 u.o.s.d.g. - dowody przeprowadzone w toku kontroli przez organ kontroli nie mogą stanowić dowodu w niniejszym postępowaniu administracyjnym. W rozpoznawanej sprawie doszło także do naruszenia przepisów postępowania, a w szczególności art. 7 i 77 k.p.a. poprzez zaniechanie przez organy kontroli wzięcia pod uwagę całokształtu przepisów regulujących dane zagadnienie.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył Minister Infrastruktury wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie kosztów postępowania wg. norm przepisanych. Skargę kasacyjną oparto na obu podstawach kasacyjnych przewidzianych w art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j.: Dz. U. z 2012 r. poz. 270, dalej: p.p.s.a.), zarzucając:.

I. naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) art. 77 ust. 2, art. 79 ust. 1 oraz art. 80 ust. 1 u.s.d.g. poprzez przyjęcie, że przepisy te mają zastosowanie w odniesieniu do kontroli wykonania obowiązku rejestracji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych przeprowadzanej na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o opłatach abonamentowych podczas, gdy w tym przypadku normy te nie znajdują zastosowania.

II. naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ doprowadziło do naruszenia art. 3 § 1 p.p.s.a., tj. dokonania wadliwej kontroli działalności organu administracji poprzez zastosowanie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. powodującego uwzględnienie skargi D. K. i przyjęcie, że zaskarżona decyzja narusza przepisy prawa materialnego tj. art. 77 ust. 2, art. 79 ust. 1 oraz art. 80 ust. 1 u.s.d.g. w odniesieniu do kontroli wykonania obowiązku rejestracji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych przeprowadzonej na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o opłatach abonamentowych oraz naruszeniem art. 151 p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie tj. nie oddalenie skargi w przypadku, gdy w stanie faktycznym i prawnym sprawy istniały podstawy do jego zastosowania.

W uzasadnieniu organ wskazał, że w niniejszej sprawie ustawa o swobodzie działalności gospodarczej nie znajduje zastosowania. Do ustawowych znamion działalności gospodarczej przedsiębiorcy nie należy posiadanie i użytkowanie przez niego odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych albowiem odbiorniki te nie służą do prowadzenia działalności gospodarczej, lecz do odbioru programów radiowych i telewizyjnych. Kontrola nie odnosi się do osoby przedsiębiorcy, lecz do prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Kontrola nie obejmuje więc tej sfery aktywności przedsiębiorcy, która pozostaje poza zakresem prowadzonej przez niego działalności gospodarczej. Potwierdzeniem takiego rozumienia pojęcia kontroli jest art. 77 ust. 3 u.s.d.g.. Ustawa o opłatach abonamentowych nie należy do kategorii aktów prawnych o których mowa w art. 77 ust. 3 ustawy, nie jest aktem szczególnym ponieważ nie dotyczy działalności gospodarczej przedsiębiorcy. Tym samym Poczta Polska S.A. przeprowadzająca kontrolę na podstawie ustawy o opłatach abonamentowych nie jest organem kontrolnym działalności gospodarczej przedsiębiorcy. Fakt posiadania odbiorników przez przedsiębiorcę nie wchodzi w zakres jego działalności gospodarczej a ustawa o opłatach nie jest adresowana do osób prowadzących działalność gospodarczą lecz do wszystkich podmiotów które posiadają i używają odbiorniki radiofoniczne lub telewizyjne.

D. K. w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o jej oddalenie i zasądzenie na jego rzecz kosztów postępowania sądowego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W postępowaniu kasacyjnym obowiązuje wynikająca z art. 183 § 1 p.p.s.a. zasada związania Naczelnego Sądu Administracyjnego podstawami i granicami zaskarżenia, wskazanymi w skardze kasacyjnej. Przytoczone w tym środku prawnym przyczyny wadliwości kwestionowanego orzeczenia determinują zakres jego kontroli przez Sąd drugiej instancji. Do podjęcia działań z urzędu Naczelny Sąd Administracyjny zobowiązany jest je¬dynie w sytuacjach określonych w art. 183 § 2 p.p.s.a., które w tej sprawie nie występują.

Skargę kasacyjną zgodnie z art. 174 p.p.s.a. można oprzeć na naruszeniu

prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1) oraz naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2), przy czym skarga powinna zawierać przytoczenie podstaw kasacyjnych i ich uzasadnienie (art. 176 p.p.s.a.). Przy formułowaniu zarzutu opartego na podstawie kasacyjnej z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. obowiązkiem autora skargi kasacyjnej jest nie tylko wskazanie przepisów postępowania, które w jego ocenie naruszył Sąd pierwszej instancji, ale wyjaśnienie, na czym to naruszenie polegało i jaki mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Kasacja nieodpowiadająca tym wymaganiom, pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych, uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności.

Wobec takiego skonstruowania skargi kasacyjnej, gdzie zarzut naruszenia prawa procesowego jest pochodną zarzucanego Sądowi pierwszej instancji naruszenia przepisów prawa materialnego, w pierwszej kolejności należy odnieść się do tego ostatniego zarzutu, a to dotyczącego art. 77 ust. 2, 79 ust. 1 oraz art. 80 ust. 1 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.

Organ zarzuca Sądowi pierwszej instancji naruszenie tych przepisów - poprzez ich zastosowanie w sprawie, podczas gdy nie mają one zastosowania w odniesieniu do kontroli wykonania obowiązku rejestracji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych przeprowadzanej na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy o opłatach abonamentowych. Zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną do ustawowych znamion działalności gospodarczej przedsiębiorcy nie należy posiadanie i użytkowanie przez niego odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych albowiem odbiorniki te nie służą w istocie do prowadzenia działalności gospodarczej, lecz do odbioru programów radiowych i telewizyjnych.

Z poglądem tym należy się zgodzić.

Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy o opłatach abonamentowych za używanie odbiorników radiofonicznych oraz telewizyjnych pobiera się opłaty abonamentowe, art. 5 ust. 1 stanowił natomiast, że odbiorniki radiofoniczne i telewizyjne podlegają, dla celów pobierania opłat abonamentowych za ich używanie, zarejestrowaniu w placówkach operatora publicznego, w rozumieniu ustawy z dnia 12 czerwca 2003r. Prawo pocztowe (Dz. U. Nr 130, poz. 1188, ze zm). Kontrolę wykonywania obowiązku rejestracji odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych oraz obowiązku uiszczani opłaty abonamentowej prowadzi operator publiczny, o którym mowa w art. 5 ust. 1 (art. 7 ust. 1 ustawy o opłatach abonamentowych).

Kwestia opłat abonamentowych za używanie odbiorników radiofonicznych i telewizyjnych była przedmiotem orzekania przez Trybunał Konstytucyjny, który w wyroku z 9 września 2004r. (sygn. akt K 2/03 opubl. OTK-A 2004/8/83), wypowiedział się na temat charakteru tej opłaty. Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny - abonament to przymusowe, bezzwrotne świadczenie publicznoprawne, służące realizacji konstytucyjnych zadań państwa. Jest to więc danina publiczna, różna od innych danin wskazanych w art. 217 Konstytucji przez swój celowy charakter, nie stanowiąca dochodów państwa o charakterze stricte budżetowym. Zrazem abonament mając charakter publicznoprawny i będąc dochodem publicznym, podlega w zasadzie wyłączności władzy ustawodawczej w kształtowaniu dochodów i wydatków państwa. Z drugiej strony abonament jest rodzajem daniny publicznej niebędącej podatkiem, a jedynie "zbliżonej do podatku". Nie jest on opłatą w klasycznej postaci, lecz ma charakter daniny publicznej związanej z możliwością korzystania z publicznych mediów i stanowi dochód publiczny pozabudżetowy, przeznaczony na finansowanie misji publicznej.

Jest niesporne, że w chwili przeprowadzenia kontroli (30 września 2010r.) D. K. prowadził działalność gospodarczą w K. - pod nazwą M., jako przedsiębiorca, świadcząc usługi hotelowe. Jakkolwiek kontrolę wykonania obowiązku rejestracji odbiorników radiowo - telewizyjnych przeprowadzono w lokalu użytkowym zajmowanym przez D. K., to należy zgodzić się z wnoszącym skargę kasacyjną, że nie była to kontrola jego działalności gospodarczej, o jakiej mowa w art. 77 ust. 1 w zw. z art. 2 u.s.d.g. Kontrola ta dotyczyła bowiem przestrzegania obowiązku rejestracji odbiorników RTV, który jest nałożony na każdego, kto użytkuje taki odbiornik, niezależnie od tego, czy jest on wykorzystywany w działalności gospodarczej, czy też służy do użytku osobistego. Obowiązek wnoszenia opłat abonamentowych został w ustawie o opłatach abonamentowych powiązany z obowiązkiem rejestracji odbiorników i ta konstrukcja umożliwia określenie kręgu podmiotów zobowiązanych. Ustawa o opłatach abonamentowych jest adresowana do wszystkich podmiotów, które posiadają i używają odbiorniki telewizyjne lub radiofoniczne, a obowiązek rejestracji odbiorników, który ma umożliwić zidentyfikowanie zobowiązanych do wnoszenia opłaty abonamentowej, tak samo jak sama opłata, ma charakter powszechny i dotyczy wszystkich obywateli.

Dodatkowym argumentem świadczącym, że do kontroli przestrzegania obowiązków wynikających z ustawy o opłatach abonamentowych nie mają zastosowania przepisy ustawy o swobodzie działalności gospodarczej jest treść ustawy z 19 grudnia 2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2009 r. Nr 18, poz. 97; dalej: ustawa o zmianie), która m.in. wprowadziła obowiązek uprzedzania przedsiębiorcy o zamiarze dokonania kontroli ( art. 79 ust. 1 ustawy o działalności gospodarczej). W art. 2-63 tej ustawy dokonano zmian w 62 ustawach regulujących określone rodzaje działalności gospodarczej. W 52 ustawach zawarto przepisy nakazujące wprost stosowanie rozdziału 5 u.s.d.g., zatytułowanego "Kontrola działalności gospodarczej przedsiębiorcy", w przypadku poszczególnych rodzajów kontroli. Świadczy to, jak słusznie podniesiono w skardze kasacyjnej, o kompleksowym charakterze tej regulacji. Pośród wymienionych w ustawie o zmianie ustaw, w których wprowadzono obowiązek dokonywania kontroli zgodnie z rozdziałem 5 u.s.d.g. nie wymieniono ustawy o opłatach abonamentowych. Należy więc uznać, że nie było zamiarem ustawodawcy, aby kontrola rejestracji odbiorników, nawet użytkowanych w działalności gospodarczej odbywała się w trybie u.s.d.g.

Dlatego w sprawie nie miały zastosowania kwestionowane w skardze kasacyjnej przepisy u.s.d.g.

Skoro zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego przez błędne zastosowanie, przez Sąd pierwszej instancji, okazał się zasadny, zasadne są również zarzuty naruszenia przepisów postępowania, wskazujące, iż sądowa kontrola działania organów administracji była wadliwa. Sąd pierwszej instancji naruszył bowiem art. 145 § 1 pkt 1 a p.p.s.a. przyjmując, że w niniejszej sprawie organy administracji dopuściły się naruszenia przepisów prawa materialnego w zakresie kontroli działalności gospodarczej przedsiębiorcy niepowiadamiając go o zamiarze wszczęcia postępowania oraz przeprowadzenia kontroli podczas nieobecności strony, co skutkowało tym, że - w rozumieniu art. 77 ust.6 u.s.d.g. –dowody przeprowadzone w toku kontroli przez organ kontroli nie mogły stanowić dowodu w niniejszym postępowaniu administracyjnym. W tej sytuacji Sąd pierwszej instancji nie badał też dalszych zarzutów skargi błędnie uznając, że stwierdzone uchybienia nie pozwalają na utrzymanie w obrocie prawnym zaskarżonych decyzji.

Rozpoznając sprawę ponownie Sąd pierwszej instancji uwzględni wyżej zaprezentowane stanowisko w zakresie wykładni przepisów prawa materialnego i rozpatrzy skargę w całości, w szczególności zobowiązany będzie odnieść się do jej wszystkich zarzutów.

Stąd też Naczelny Sąd Administracyjny działając na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. uchylił zaskarżony wyrok i sprawę przekazał do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 203 pkt 2 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 2 pkt 2 lit. b i § 6 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.). Na zasądzoną tytułem zwrotu kosztów postępowania składają się: wpis od skargi kasacyjnej (200 zł), oraz wynagrodzenie radcy prawnego (2400 zł).



Powered by SoftProdukt