Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Daria Sachanbińska (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Beata Kozicka Sędzia WSA Krzysztof Sobieralski po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 23 lutego 2021 r. sprawy ze skargi P. W. - redaktora naczelnego "A" na bezczynność Burmistrza Nysy w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1) zobowiązuje Burmistrza Nysy do załatwienia wniosku P. W. - redaktora naczelnego "A" z dnia 13 października 2020 r., poza częścią dotyczącą pytania o osobę wnioskującą o przyznanie bonu wychowawczego, w terminie 14 dni od dnia otrzymania prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy, 2) stwierdza, że bezczynność Burmistrza Nysy nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3) dalej idącą skargę oddala, 4) zasądza od Burmistrza Nysy na rzecz skarżącego P. W. - redaktora naczelnego "A" kwotę 100 (sto) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez P. W. - redaktora naczelnego "A" (zwanego dalej również skarżącym lub wnioskodawcą) jest bezczynność Burmistrza Nysy w sprawie udostępnienia informacji publicznej.

Skarga wniesiona została w następującym stanie faktycznym:

Wnioskiem z dnia 13 października 2020 r., złożonym drogą elektroniczną na adres e-mail Wydziału Administracyjno-Organizacyjnego Urzędu Miejskiego w Nysie, P. W. jako redaktor naczelny "A" zwrócił się o udzielenie informacji w zakresie następujących pytań:

- Czy to prawda, że jedna z osób, które złożyły wniosek o nyski bon wychowawczy poświadczyła nieprawdę?

- Czy poświadczenie nieprawdy zostało wykryte przez urzędników odpowiedzialnych za kontrolę wniosków? Jeśli tak, czego dotyczyły fałszywe dane, a także czy to prawda, że wnioskodawcą był pan M. K.?

- Czy sprawa poświadczenia nieprawdy została zgłoszona prokuraturze lub policji?

W odpowiedzi na powyższe, pismem z dnia 16 października 2020 r., przesłanym na adres e-mail wnioskodawcy, organ poinformował skarżącego, że brak jest podstaw do udostępnienia informacji prasowej ze względu na fakt, że zapytanie dotyczy osoby wymienionej z imienia i nazwiska oraz indywidualnej sprawy administracyjnej.

W związku z powyższą odmową, pismem z dnia 16 października 2020 r., przesłanym na adres e-mail organu, skarżący wniósł o doręczenie odpowiedzi na piśmie zgodnie z art. 4 pkt 3 Prawa prasowego.

Pismem z dnia 19 października 2020 r. organ przesłał skarżącemu, za pośrednictwem poczty, odpowiedź o takiej samej treści, jak zawarta w piśmie z dnia 16 października 2020 r.

W skardze na bezczynność Burmistrza Nysy w zakresie rozpatrzenia wniosku z dnia 13 października 2020 r. skarżący zarzucił organowi naruszenie art. 61 ust. 1 i ust. 2 Konstytucji RP oraz art. 4 ust. 1 w związku z art. 1 ust. 1, art. 3 ust. 1 pkt 1 i art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2019 r. poz. 1429 - dopisek Sądu), zwanej dalej w skrócie: u.d.i.p., a także ustawy Prawo prasowe. Na tej podstawie wniósł o zobowiązanie organu do realizacji wniosku o udzielenie informacji prasowej oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżący opisał przebieg postępowania i podniósł, że żądane przez niego - jako redaktora naczelnego gazety - informacje należą do katalogu informacji publicznej zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a i pkt 3 lit. d i e. Podkreślił, że w orzecznictwie przyjmuje się, iż przez informację publiczną należy rozumieć każdą wiadomość wytworzoną lub odnoszącą się do władz publicznych, a także do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Informację publiczną stanowią zatem nie tylko dokumenty bezpośrednio wytworzone przez organ oraz niepochodzące wprost od organu, wykorzystywane przy realizacji przewidzianych prawem zadań, ale też informacje o stanie i załatwianiu spraw. W przekonaniu skarżącego pytania zawarte we wniosku dotyczą działalności władzy publicznej i dokumentów przez nią wytworzonych w postępowaniu administracyjnym, dotyczącym przyznania tzw. "bonu wychowawczego", które to jest zadaniem publicznym realizowanym przez Gminę Nysa na podstawie uchwały Rady Miejskiej w Nysie. Jest to więc informacja o sposobie działania organu administracji. Poza tym, zgodnie z u.d.i.p. odmowa udzielenia informacji publicznej może nastąpić wyłącznie w następujących przypadkach: z uwagi na tajemnicę państwową, inną tajemnicę ustawowo chronioną, prawo do prywatności oraz z uwagi na tajemnicę przedsiębiorcy. Skarżący zwrócił też uwagę, że nawet w przypadku niemożliwości udzielenia informacji z powodu ochrony danych osobowych, które przesądzały o indywidualnym charakterze sprawy, na organie ciążył obowiązek udostępnienia informacji w taki sposób, aby była ona zgodna z art. 5 u.d.i.p. (np. poprzez jej anonimizację). Stwierdził nadto, że za udzieleniem wnioskowanej informacji przemawia przesłanka ważnego interesu społecznego. Żądane dane dotyczą bowiem ewentualnych nieprawidłowości przy ubieganiu się o środki publiczne oraz podejrzenia popełnienia przestępstwa, a także tego czy zostało ono zgłoszone organom ścigania przez Burmistrza Nysy, który jest do tego zobowiązany. Dodatkowo skarżący akcentował, że osoba wnioskodawcy jest osobą publiczną - [...] z ramienia komitetu wyborczego "[...]". Przewodniczącym tego stowarzyszenia jest [...] P. B., który mógł mieć osobisty wpływ na sprawę poprzez bezpośredni dostęp do dokumentów, a to z racji sprawowanej funkcji w [...] w [...]. Zdaniem skarżącego odmowa udzielenia informacji publicznej mogła być spowodowana przesłankami pozaprawnymi i służyć ochronie członka [...] przed odpowiedzialnością karną, a także kontrolą i oceną ze strony opinii publicznej, którą realizują media.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi. Przedstawił chronologię przebiegu postępowania związanego z rozpatrywaniem złożonego przez skarżącego wniosku i podniósł, że zarzuty skargi są bezzasadne, ponieważ dotyczą zagadnienia dostępu do informacji publicznej. Natomiast odpowiedź organu na wniosek została udzielona na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe i zawiera elementy zawarte w art. 4 ust. 3 tej ustawy. Przyjmując zatem, że skarżący konsekwentnie domagał się udzielenia informacji prasowej, niejako sam "wymuszając" taki właśnie tryb udostępnienia mu żądanych informacji, a organ udzielił mu odpowiedzi spełniającej wymagania zawarte w art. 4 ust. 3 Prawa prasowego, brak jest podstaw do czynienia zarzutu, iż Burmistrz Nysy pozostaje bezczynny "w sprawie odmowy udzielenia informacji prasowej". Poza tym o bezczynności organu nie może przesądzać okoliczność, że treść udzielonej odpowiedzi nie była dla skarżącego zadowalająca.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, z poźn. zm.), dalej zwanej P.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a.

Uwzględniając skargę na bezczynność, sąd - stosownie do art. 149 § 1 P.p.s.a. - zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności (pkt 1); zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa (pkt 2); stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania (pkt 3). Jednocześnie, co wynika z art. 149 § 1a P.p.s.a., sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Przedmiot postępowania w niniejszej sprawie stanowiła bezczynność Burmistrza Nysy w zakresie rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 13 października 2020 r. Nie jest okolicznością sporną, że przedmiotowy wniosek został złożony przez P. W., który występował o udostępnienie informacji jako redaktor naczelny "A". W związku z tym wyjaśnienia wymaga, że ustawa z dnia 26 stycznia 1984 r. Prawo prasowe (Dz. U. z 2018 r. poz. 1914) wyróżnia dwa tryby udzielania prasie żądanych informacji. Pierwszy z nich wynika z art. 3a Prawa prasowego, w którym przyjęto, że w zakresie prawa dostępu prasy do informacji publicznej stosuje się przepisy cyt. już wyżej ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, nadal zwanej w skrócie u.d.i.p. Oznacza to, że jeżeli wnioskowana przez prasę informacja ma charakter informacji publicznej, to jej udostępnienie lub odmowa jej udostępnienia odbywa się w trybie u.d.i.p., a tym samym prasa w powyższym zakresie nie korzysta z regulacji prawnych innych niż te, które dotyczą ogółu społeczeństwa. Dziennikarz traktowany jest zatem tak samo jak każdy inny obywatel składający wniosek o udostępnienie informacji publicznej. Z kolei drugi tryb udzielania prasie informacji uregulowany został w art. 4 Prawa prasowego. Przepis ten poszerza katalog podmiotów obowiązanych do udzielania informacji o podmioty niewymienione w u.d.i.p. Wedle art. 4 ust. 1 Prawa prasowego w tym trybie obowiązani do udzielenia prasie informacji o swej działalności, o ile na podstawie odrębnych przepisów informacja nie jest objęta tajemnicą lub nie narusza prawa do prywatności, są przedsiębiorcy, podmioty niezaliczane do sektora finansów publicznych oraz niedziałające w celu osiągnięcia zysku. Stosownie natomiast do art. 4 ust. 3 i ust. 4 Prawa prasowego w przypadku odmowy udzielenia informacji, na żądanie redaktora naczelnego, odmowę doręcza się zainteresowanej redakcji w formie pisemnej, w terminie trzech dni. Odmowę udzielenia informacji lub niezachowanie wymogów odmowy można zaskarżyć do sądu administracyjnego w terminie 30 dni, a w postępowaniu przed sądem stosuje się odpowiednio przepisy o zaskarżeniu do sądu decyzji administracyjnych.

W tym miejscu zwrócić należy uwagę na poglądy prezentowane w orzecznictwie, które skład Sądu orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela, że w świetle art. 3a Prawa prasowego wniosek dziennikarza skierowany do podmiotu zobowiązanego o udostępnienie informacji, która ma charakter informacji publicznej, powinien być rozpoznany w trybie określonym w u.d.i.p. (por. wyrok NSA z dnia 5 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 89/13, wszystkie orzeczenia powołane w uzasadnieniu dostępna są na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych - http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Jeżeli zatem wnioskowana przez prasę informacja ma charakter informacji publicznej, to jej udostępnienie lub odmowa jej udostępnienia powinna nastąpić w trybie przepisów u.d.i.p., a tym samym prasa w powyższym zakresie nie korzysta z regulacji prawnych innych niż te, które dotyczą ogółu społeczeństwa (por. wyrok WSA w Lublinie z dnia 3 marca 2020 r., sygn. akt II SAB/Lu 2/20 i powołane tam orzecznictwo).

W kontrolowanej sprawie, w ocenie Sądu, właściwym trybem udzielenia wnioskowanej przez skarżącego informacji publicznej był tryb przewidziany w art. 3a Prawa prasowego. Nie ulega bowiem wątpliwości, że Burmistrz Nysy jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej na podstawie art. 4 ust. 1 u.d.i.p. Zgodnie z pkt 1 tej regulacji obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy władzy publicznej. Ponadto, w przekonaniu Sądu, objęte wnioskiem informacje stanowią informację publiczną, poza tymi, które dotyczą pytania o osobę wnioskującą o przyznanie bonu wychowawczego (o czym jeszcze poniżej). Wyjaśnić przyjdzie, że w myśl art. 1 ust. 1 u.d.i.p. informację publiczną stanowi każda informacja o sprawach publicznych. Doprecyzowaniem tego przepisu jest art. 6 ust. 1 u.d.i.p., który wymienia rodzaje spraw, jakich mogą dotyczyć informacje o charakterze publicznym. Mianowicie, udostępnieniu podlega m.in. informacja publiczna o zasadach funkcjonowania podmiotów, o których mowa w art. 4 ust. 1, w tym o trybie działania władz publicznych i ich jednostek organizacyjnych, sposobach przyjmowania i załatwiania spraw, stanie przyjmowanych spraw, kolejności ich załatwiania lub rozstrzygania (art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. a, d, e u.d.i.p.). Informacją publiczną jest również informacja o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć, dokumentacja przebiegu i efektów kontroli oraz wystąpienia, stanowiska, wnioski i opinie podmiotów ją przeprowadzających, treść innych wystąpień i ocen dokonywanych przez organy władzy publicznej (art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a i c). Przepis art. 6 ust. 1 u.d.i.p. zawiera jednak tylko przykładowy katalog spraw i dlatego dla prawidłowego ustalenia znaczenia tego pojęcia uwzględnić należy także zapisy Konstytucji RP, która w art. 61 ust. 1 ustala prawo obywatela do uzyskania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, a także o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, oraz innych osób i jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. W sytuacji gdy wniosek o udzielenie informacji publicznej pochodzi od prasy, dla wskazania właściwego trybu dostępu do określonej informacji decydujące znaczenie ma ocena charakteru adresata wniosku. W przypadku bowiem, gdy wniosek taki będzie dotyczył informacji mającej charakter informacji publicznej i zostanie skierowany do podmiotu zobowiązanego na mocy art. 4 ust. 1 u.d.i.p., do udostępniania informacji publicznych właściwym dla jego załatwienia będzie tryb określony w przepisach u.d.i.p. Na podstawie wskazanych powyżej przepisów przyjąć trzeba, że informacją publiczną jest każda informacja wytworzona przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne oraz inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym, jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów, niezależnie od tego przez kogo zostały wytworzone.

W świetle powyższego Sąd uznał, że żądane przez skarżącego informacje - poza częścią dotyczącą pytania o osobę wnioskującą o przyznanie bonu wychowawczego - odnoszą się do działań organu w związku z wykonywaniem zadań publicznych, obejmujących obsługę wniosków o przyznanie "bonu wychowawczego", w tym działalności urzędników polegającej na badaniu prawdziwości danych zawartych we wnioskach oraz wypełnianiu obowiązku zawiadamiania odpowiednich organów o wykrytym poświadczeniu nieprawdy, a więc stanowią informację publiczną, co oznacza, że spełniony został warunek przedmiotowy u.d.i.p.

Natomiast, w ocenie Sądu, żądanie skarżącego wydania pisemnej odmowy na podstawie art. 4 ust. 3 Prawa prasowego, zawarte w piśmie z dnia 16 października 2020 r., nie mogło wywołać skutku w postaci zmiany trybu załatwienia wniosku z dnia 13 października 2020 r. w części dotyczącej dostarczenia informacji publicznej. Nie można też nie dostrzec, że Burmistrz Nysy nie jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji, wymienionym w art. 4 ust. 1 Prawa prasowego. W tych okolicznościach załatwienie przedmiotowego wniosku w omawianym zakresie powinno było nastąpić w trybie u.d.i.p., a nie art. 4 Prawa prasowego. Za nieuprawnione należy zatem uznać stanowisko organu, że wniosek skarżącego został załatwiony prawidłowo, bowiem udzielono odpowiedzi stosownie do art. 4 Prawa prasowego. Sytuacja występująca w rozpoznawanej sprawie nie spełniała warunków do zastosowania tego trybu przez organ.

Odnotować jeszcze trzeba, że wniesienie skargi w niniejszej sprawie nie było ograniczone terminem, jak również nie musiało być poprzedzone żadnym środkiem zaskarżenia. Znajdująca w sprawie zastosowanie ustawa o dostępie do informacji publicznej, która reguluje w sposób kompleksowy dostęp do tej informacji, nie przewiduje środka zaskarżenia w tym zakresie. Ustalony w art. 53 § 2b P.p.s.a. wymóg wniesienia ponaglenia odnieść należy do bezczynności organu w zakresie spraw rozpoznawanych w trybie K.p.a. Stosownie natomiast do art. 16 ust. 1 i ust. 2 u.d.i.p., przepisy K.p.a. stosuje się jedynie do decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji publicznej. Powyższe oznacza, że nie mają one zastosowania do faz poprzedzających wydanie decyzji i tym samym w przypadku bezczynności w sprawach dotyczących udzielania informacji publicznej brak jest podstaw do stosowania art. 37 K.p.a.

Skarga wniesiona w niniejszej sprawie była więc dopuszczalna i podlegała rozpoznaniu.

Na podstawie art. 119 pkt 4 oraz art. 120 P.p.s.a., rozpoznanie skargi nastąpiło w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym, w składzie trzech sędziów.

W związku z ustaleniem, że rozpoznawana sprawa mieści się w zakresie podmiotowym i przedmiotowym u.d.i.p., wskazać przyjdzie, że załatwienie wniosku o udzielenie dostępu do informacji publicznej na podstawie przepisów tej ustawy przybrać może cztery zasadnicze formy:

1) udzielenie żądanej informacji publicznej zgodnie z wnioskiem w formie czynności materialno-technicznej (art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p.),

2) odmowa udzielenia informacji publicznej w drodze decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 i 2 u.d.i.p.),

3) umorzenie postępowania w przypadku braku współdziałania wnioskodawcy z organem poprzez modyfikację wniosku, jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonej we wniosku (art. 14 ust. 2 u.d.i.p.),

4) poinformowanie wnioskodawcy na piśmie, że żądana informacja nie ma charakteru informacji publicznej.

Mając na uwadze przytoczone regulacje prawne, przyjąć trzeba, że o bezczynności w udostępnieniu informacji publicznej można mówić w sytuacji, gdy zobowiązany do udzielenia tej informacji podmiot nie podejmuje w przewidzianym w ustawie terminie odpowiednich czynności, tj. nie udostępnia informacji w formie czynności materialno-technicznej lub nie wydaje decyzji o odmowie jej udzielenia, bądź też w przypadku, gdy informacja publiczna nie może być udostępniona w sposób lub w formie określonych we wniosku, a organ nie wydaje decyzji o umorzeniu postępowania zgodnie z art. 14 ust. 2 u.d.i.p. Przy czym, dla oceny zasadności skargi na bezczynność nie mają znaczenia okoliczności, z jakich powodów określone działanie nie zostało podjęte, a w szczególności, czy bezczynność została spowodowana zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu. Wniesienie skargi jest zatem uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w razie odmowy podjęcia określonego działania, mimo istnienia w tym względzie ustawowego obowiązku, choćby podmiot mylnie sądził, że zachodzą okoliczności, które uwalniają go od obowiązku prowadzenia postępowania w konkretnej sprawie i zakończenia go wydaniem decyzji administracyjnej lub innego aktu czy czynności (por. wyrok NSA z dnia 10 grudnia 2015 r., sygn. akt I OSK 675/15).

Stosownie do powyższego Sąd stwierdził, że skoro wnioskowana przez skarżącego do udostępnienia informacja w części stanowi informację publiczną, to niezałatwienie przez organ wniosku w sposób odpowiadający przytoczonym przepisom, w zastrzeżonym do tego terminie 14 dni stanowi o jego bezczynności. Burmistrz Nysy w ustawowym terminie, o którym mowa w art. 13 ust. 1 u.d.i.p., nie udostępnił bowiem informacji publicznych żądanych przez skarżącego, jak również nie wydał decyzji o odmowie ich udostępnienia. Nie został też zastosowany tryb określony w art. 14 ust. 2 u.d.i.p. W tej sytuacji przyjąć należało, że organ w dacie orzekania przez Sąd pozostawał w bezczynności, co powodowało konieczność zobowiązania go do załatwienia wniosku skarżącego z dnia 13 października 2020 r. w trybie przewidzianym w u.d.i.p. w części opisanej w punkcie 1 sentencji wyroku, o czym orzeczono na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 P.p.s.a. Podkreślenia jeszcze wymaga, że w wyroku uwzględniającym skargę na bezczynność, Sąd nie mógł określić, w jaki sposób adresat wniosku powinien załatwić sprawę. Przy rozpoznaniu skargi na bezczynność w przedmiocie udzielenia informacji publicznej rola Sądu sprowadzała się jedynie do oceny, czy wniosek o udzielenie informacji podlegał rozpatrzeniu w trybie przepisów u.d.i.p. oraz czy został w tym trybie załatwiony przez jego adresata. Uwzględnienie skargi może zatem polegać jedynie na zobowiązaniu adresata wniosku do jego załatwienia w sposób zgodny z przepisami u.d.i.p. Sąd nie mógł natomiast na tym etapie postępowania ingerować w uprawnienia podmiotu zobowiązanego do udostępniania informacji publicznej, w ramach których pozostawiona jest ocena, czy określona informacja publiczna, będąca w posiadaniu tego podmiotu, może być udostępniona, czy też zachodzą podstawy do odmowy jej udostępnienia, wynikające choćby z art. 5 ust. 1 i ust. 2 u.d.i.p. Zwrócić należy również uwagę, że możliwe jest udostępnienie informacji publicznej z wyłączeniem szczególnie istotnych informacji podlegających ochronie poprzez ich utajnienie w procesie anonimizacji. Jest to czynność o charakterze technicznym, dokonywana na dokumencie stanowiącym informację publiczną, polegająca na zasłonięciu części tego dokumentu, zawierającej dane niepodlegające udostępnieniu, tzw. dane wrażliwe.

W świetle przedstawionych rozważań nie mogą odnieść zamierzonego skutku zawarte w odpowiedzi na skargę twierdzenia organu, że nie pozostaje w bezczynności, gdyż w związku ze złożonym wnioskiem skarżący otrzymał odpowiedź. Skoro, jak wykazano wyżej, na dzień złożenia skargi organ pozostawał w bezczynności, gdyż nie zareagował na wniosek skarżącego w żaden ze sposobów przewidzianych w u.d.i.p., to dopuścił się bezczynności w udostępnieniu żądanych informacji publicznych.

W ocenie Sądu, opisana bezczynność nie miała jednak miejsca z rażącym naruszeniem prawa, o czym orzeczono w punkcie 2 wyroku, na podstawie art. 149 § 1a P.p.s.a. W niniejszej sprawie nie zachodzi bowiem przypadek oczywistego braku podejmowania przez organ jakichkolwiek czynności, czy też lekceważenia wniosku skarżącego i braku woli załatwienia sprawy, które można byłoby rozpatrywać w kategoriach rażącego naruszenia prawa, oznaczającego wadliwość kwalifikowaną, o szczególnie dużym ciężarze gatunkowym. Sąd uwzględnił natomiast fakt, że organ w ciągu 3 dni zareagował na wniosek strony, zaś nieudzielenie informacji mogło być wynikiem błędnego rozumienia przepisów Prawa prasowego oraz u.d.i.p. oraz wadliwego przekonania o realizacji wniosku.

Odnosząc się z kolei do zawartego we wniosku skarżącego z dnia 13 października 2020 r. pytania dotyczącego osoby składającej wniosek o przyznanie bonu wychowawczego, stwierdzić należy, że pytanie to nie dotyczyło sprawy publicznej. Ustawa o dostępie do informacji publicznej nie definiuje pojęcia "sprawy publicznej", niewątpliwie jednak są to sprawy związane z istnieniem i funkcjonowaniem określonej wspólnoty publicznoprawnej. Określenie sprawy jako "publicznej" wskazuje, że jest to sprawa ogółu i koresponduje w znacznym stopniu z pojęciem dobra wspólnego (dobra ogółu). W najogólniejszym rozumieniu dysponentem informacji publicznej jest zatem wspólnota publicznoprawna (państwo), która z woli ustawodawcy staje się adresatem roszczeń o udostępnienie takiej informacji. Wspólnota publicznoprawna z istoty swojej działa przez podmioty ją reprezentujące (tak: NSA w wyroku z dnia 28 czerwca 2019 r., sygn. akt I OSK 468/17). Prawo do informacji publicznej wiąże się z działalnością organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne, jednak - co ważne - dotyczy takiej ich aktywności, która ukierunkowana jest na wypełnianie określonych zadań publicznych i realizowanie interesów oraz celów publicznych (tak: NSA w wyroku z dnia 8 lutego 2018 r., sygn. akt I OSK 1828/17). Natomiast jeżeli informacja dotyczy sfery prywatnej, niezwiązanej z działalnością państwa, nie podlega udostępnieniu, nawet jeżeli znajduje się w aktach sprawy prowadzonej przez organ. Konsekwencją przyjęcia takiego poglądu jest też uznanie, że część dokumentów służących jedynie potrzebom podmiotu zobowiązanego, pomimo że związana jest z jego działalnością, nie jest informacją publiczną i nie podlega ujawnieniu (por. I. Kamińska, M. Rozbicka-Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz, Warszawa 2016, s. 19 i 24). U.d.i.p. nie może być zatem i nie jest środkiem, który można wykorzystać w celu występowania z wnioskiem o udzielenie każdej informacji. Zakres przedmiotowy tej ustawy obejmuje tylko dostęp do informacji o sprawach publicznych, a nie do wszelkich informacji. W niniejszej sprawie pytanie skarżącego odnośnie do osoby wnioskującej o przyznanie bonu wychowawczego dotyczyło osoby fizycznej wskazanej z imienia i nazwiska, przy czym żadną miarą nie można przyjąć, że dotyczyło ono wykonywania przez tę osobę władzy publicznej, gospodarowania majątkiem publicznym. Nie stanowiło więc pytania w sprawie publicznej, lecz było pytaniem w sprawie prywatnej. Takiego charakteru tego pytania nie zmienia to, że odpowiedź na nie mogła znajdować się w posiadaniu podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji. Z tych przyczyn Sąd uznał, że żądana przez skarżącego informacja co do konkretnej osoby wnioskującej o przyznanie bonu wychowawczego nie ma charakteru informacji publicznej, a więc wystarczające do rozpoznania tej części wniosku było skierowanie przez Burmistrza Nysy do wnioskodawcy pisma informacyjnego. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ukształtował się bowiem słuszny pogląd, zgodnie z którym jeżeli żądanie strony nie obejmuje udzielenia informacji publicznej, to nie ma podstaw do wydawania decyzji na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p., lecz wnioskodawcę należy poinformować pismem, że sprawa nie dotyczy informacji publicznej (por. przykładowo wyroki NSA: z dnia 29 grudnia 2011 r., sygn. akt I OSK 1864/11; z dnia 15 lipca 2010 r., sygn. akt I OSK 707/10). Tym samym zarzut dotyczący bezczynności organu w realizacji omawianej części wniosku jest nieuzasadniony, dlatego w komentowanym zakresie skargę należało oddalić na podstawie art. 151 P.p.s.a., o czym orzeczono w pkt 3 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania należnych skarżącemu orzeczono w pkt 4 wyroku, na podstawie art. 200 P.p.s.a. Na wysokość tych kosztów składa się uiszczony wpis od skargi w kwocie 100 zł.