Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Fularski, Sędzia WSA Karolina Kisielewicz (spr.), Sędzia WSA Tomasz Szmydt, po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 21 września 2021 r. sprawy ze skargi A.M. na bezczynność Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych w przedmiocie rozpoznania skargi z dnia [...] lipca 2018 r. na niezgodne z prawem przetwarzacie danych osobowych 1. stwierdza, że Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych dopuścił się bezczynności w rozpoznaniu skargi z dnia [...] lipca 2018 r.; 2. stwierdza, że bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 3. przyznaje A.M. od Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych sumę pieniężną w wysokości 2.500 zł (słownie: dwa tysiące pięćset złotych); 4. zasądza od Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych na rzecz A.M. kwotę 597 zł (słownie: pięćset dziewięćdziesiąt siedem złotych), tytułem zwrotu kosztów postępowania.

A.M. w dniu [...] lipca 2018 r. zwrócił się do Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych z dwiema skargami na nieprawidłowości w procesie przetwarzania przez D. Sp. z o.o. z siedzibą w [...] jego danych osobowych. Skargi wpłynęły do organu w dniu 20 lipca 2018 r.

Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych, działając na podstawie art. 58 ust. 1 lit a i e rozporządzenia Parlamentu Europejskiego I Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) (Dz.U.UE.L.2016.119.1), w dniu 1 października 2018 r. zwrócił się do Spółki o ustosunkowanie się do pierwszej ze skarg A.M., natomiast w dniu 9 października 2018 r. wystąpił do tej Spółki o złożenie wyjaśnień w drugiej sprawie. D. Sp. z o.o. z siedzibą w [...] udzieliło odpowiedzi na pisma organu w pismach z 12 października 2018 r. (pierwsza sprawa) i 19 października 2018 r. (druga sprawa), które wpłynęły do organu odpowiednio 17 i 23 października i 2018 r.

Z akt sprawy wynika, że Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych prowadząc postępowanie w pierwszej ze spraw, w piśmie z 12 lutego 2019 r. poinformował strony postępowania o zebraniu materiału dowodowego oraz o możliwości zapoznania się z aktami sprawy, zgłaszania uwag i wniosków (art. 10 § 1 i art. 81 k.p.a.), w terminie 7 dni od dnia otrzymania pisma. W drugiej ze spraw organ poinformował o zebraniu materiału dowodowego w piśmie z 22 lutego 2019 r. W pismach z 22 i 28 lutego 2019 r. oraz z 11 i 12 marca 2019 r. pełnomocnik A.M. przedstawił stanowisko w sprawach.

W dniu 28 maja 2021 r. A.M. złożył ponaglenie do Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych, domagając się niezwłocznego załatwienia jego spraw. W dniu [...] czerwca 2021 r. organ wydał postanowienie o połączeniu spraw skarżącego dotyczących nieprawidłowości w procesie przetwarzania jego danych osobowych przez D. Sp. z o.o. z siedzibą w [...].

W tych okolicznościach faktycznych i prawnych A.M. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych w niniejszej sprawie i na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 i pkt 3, § 1a praz art. 149 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm.) wniósł o zobowiązanie organu do wydania decyzji kończącej postępowanie, stwierdzenie rażącej bezczynności w tej sprawie oraz przyznanie sumy pieniężnej w wysokości 5.000 zł. oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, m. in. że w myśl art. 35 § 3 k.p.a., który ma zastosowanie w niniejszej sprawie na podstawie art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. (Dz.U. z 2019 r., poz. 1781), załatwienie sprawy wymagającej postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić w ciągu miesiąca, a w sprawie szczególnie skomplikowanej – nie później niż w ciągu 2 miesięcy od dnia wszczęcia postępowania. Zgodnie z art. 36 k.p.a. organ administracji publicznej jest obowiązany zawiadomić strony o każdym przypadku niezałatwienia sprawy w terminie, także z przyczyn niezależnych od organu, podając przyczyny zwłoki, wskazując nowy termin jej załatwienia i pouczając o prawie wniesienia ponaglenia, przy czym zgodnie z art. 62 u.o.d.o. na Prezesie Urzędu ciąży dodatkowy obowiązek informacyjny. Mianowicie, zawiadamiając o niezałatwieniu sprawy w terminie, jest obowiązany poinformować strony o stanie sprawy i przeprowadzonych w jej toku czynnościach.

Skarżący podał, że skoro jego skargi na niezgodne z prawem przetwarzanie danych osobowych zostały doręczone organowi w dniu 20 lipca 2018 r., to sprawa powinna być załatwiona najpóźniej do 20 września 2018 r. Tymczasem Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych, mimo upływu niemal trzech lat od wszczęcia postępowania i ponad dwóch od zawiadomienia stron o zebraniu całego materiału dowodowego, nie wydał decyzji, ani nawet nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 36 § 1 k.p.a. i art. 62 u.o.d.o. Co więcej, w okresie ostatnich 28 miesięcy jedyną czynnością procesową organu było wydanie postanowienia o połączeniu spraw.

Zdaniem A.M., tak długa (niemal trzyletnia) bezczynność organu w załatwieniu jego sprawy, nie znajduje żadnego usprawiedliwienia. Ograniczenia związane z funkcjonowaniem organów administracji (wprowadzone ustawą z 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (...) były czasowe, a ponadto organ pozostawał w bezczynności na długo przed pandemią koronawirusa COVID-19. Skarżący dodał, że bezczynność ta wynikła wyłącznie z postawy (zaniechań) organu. Tak długie milczenie organu jest nie do zaakceptowania w państwie prawa i świadczy o rażącej jego bezczynności.

Skarżący w uzasadnieniu wniosku o przyznanie od organu sumy pieniężnej podał, że Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w wyroku z 22 kwietnia 2020 r., sygn. akt II SAB/Go 20/20 podkreślił, że suma pieniężna stanowi sankcję dla organu za wadliwe zorganizowanie i prowadzenie postępowania jurysdykcyjnego oraz rekompensatę dla strony skarżącej za krzywdę moralną spowodowaną przewlekłością postępowania i powinna być przyznawana w wysokości proporcjonalnej do wielkości zwłoki, jej przyczyn oraz dotkliwości dla strony skarżącej. Sąd zwrócił uwagę, że w orzecznictwie ETPC istnieje silne domniemanie, że nadmiernie długie postępowanie powoduje szkodę moralną i domniemanie to może być obalone tylko przy należytym uzasadnieniu takiego stanowiska przez sąd krajowy. Skarżący podniósł, że w orzecznictwie NSA (np. wyrok z 13 listopada 2019 r. sygn. akt II OSK 2804/19) przyjmuje się, że jedynym warunkiem przyznania sumy pieniężnej jest stwierdzony przez sąd fakt bezczynności (przewlekłości) organu.

Prowadzi to do wniosku, że żądana kwota pieniężna (5.000 zł.), stanowiąca mniej niż 1/5 wysokości maksymalnej, którą Sąd może przyznać od PUODO w niniejszym postępowaniu, jest kwotą niewygórowaną oraz minimalną. Nie można tracić z pola widzenia "rażącego i jaskrawego" charakteru bezczynności organu, a także przedmiotu postępowania - naruszenia danych osobowych. Biorąc zaś pod uwagę wskazaną przez Naczelny Sąd Administracyjny możliwość posiłkowania się postanowieniami zawartymi w ustawie z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki, uznać należałoby, że minimalna wysokość sumy pieniężnej nie powinna wynosić mniej niż 2.000,00 złotych. Skarżący dodał, że postawa PUODO w niniejszej sprawie pokazuje, że organ ten, pomimo licznych orzeczeń sądu administracyjnego dotyczących jego opieszałości, lekceważy prawo jednostek do uzyskania rozstrzygnięć ich spraw w rozsądnym terminie.

Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie i podał, że w dniu [...] lipca 2021 r. wydał decyzję kończącą postępowanie w sprawie.

Organ stwierdził, że zasada szybkości postępowania, jakkolwiek bardzo istotna, nie może być uznana za nadrzędną, w szczególności wobec zasady prawdy obiektywnej (art. 7 k.p.a.).

Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych, odnosząc się do wniosku skarżącego o przyznanie na jego rzecz sumy pieniężnej w wysokości 5. 000 zł podał, że w orzecznictwie sądowym (np. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z 9 lipca 2020 r., sygn. akt II SAB/Po 38/20) przyjmuje się, że przyznanie sumy pieniężnej jest dodatkowym środkiem o charakterze dyscyplinująco-represyjnym, który powinien być stosowany w szczególnie drastycznych przypadkach zwłoki organu w załatwieniu sprawy, a więc w tego rodzaju sytuacjach, kiedy oceniając całokształt jego działań, można dojść do przekonania, że noszą one znamiona celowego unikania załatwienia sprawy, a przy tym istnieje uzasadniona obawa, że bez tych dodatkowych sankcji organ nadal nie będzie respektował obowiązków wynikających z przepisów prawa. Organ stwierdził, że taka sytuacja (celowego unikania załatwienia sprawy) nie miała miejsca w niniejszej sprawie.

W piśmie z 1 września 2021 r. skarżący zmodyfikował zarzuty skargi, podając, że w związku z wydaniem przez Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych decyzji w dniu [...] lipca 2021 r. nie ma podstaw do zobowiązywania organu do rozpoznania jego skargi. A.M. podniósł, że stanowisko organu odnośnie oddalenia skargi, nie znajduje uzasadnienia w okolicznościach faktycznych sprawy oraz w obowiązujących przepisach prawa (art. 149 § 1 p.p.s.a.). Skarżący dodał, że wydanie przez organ decyzji po wniesieniu skargi na bezczynność, a przed dniem orzekania, nie prowadzi do bezprzedmiotowości postępowania sądowego.

A.M. stwierdził, że przepis art. 78 ust. 2 rozporządzenia 2016/679 nie jest przepisem szczególnym w rozumieniu art. 35 § 4 k.p.a. – nie może wyłączać, ani ograniczać innych środków ochrony prawnej wobec bezczynności organu nadzorczego. W powołanym przepisie rozporządzenia ustawodawca unijny przyznaje każdej osobie, która wystąpi do organu nadzorczego ze skargą wniesioną zgodnie z art. 77 k.p.a., jako standard minimalny, prawo do sądowej ochrony w wypadku, gdy organ nie rozpatrzy takiej skargi, bądź nie poinformuje skarżącego o postępach i efektach prowadzonego w jej sprawie postępowania w terminie 3 miesięcy. Ustawodawca krajowy może ochronę taką rozszerzyć, chociażby poprzez skrócenie tego terminu. Tak też należy postrzegać obowiązujący art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. odczytywany w kontekście art. 35-37 k.p.a. w zw. z art. 7 ust. 1 u.o.d.o. oraz art. 62 u.o.d.o.

Skoro organ nie skierował do skarżącego zawiadomienia, o którym mowa w art. 36 k.p.a. (uzupełnionego o treść wymaganą przez art. 62 u.o.d.o.), to winien był wydać w sprawie decyzję w terminie 2 miesięcy od otrzymania jego skargi, tj. od dnia 20 lipca 2018 r. Nawet gdyby przyjąć, że art. 78 ust. 2 rozporządzenia stanowi regulację szczególną wyłączającą terminy z art. 35 k.p.a. i zastępującą je terminem 3 miesięcznym, to oznaczałoby to co najwyżej skrócenie okresu stanu bezczynności, z jakim mamy do czynienia w niniejszej sprawie, o maksymalnie jeden miesiąc.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest uzasadniona.

Z art. 78 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego I Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE wynika, że bez uszczerbku dla innych administracyjnych lub pozasądowych środków ochrony prawnej każda osoba, której dane dotyczą, ma prawo do skutecznego środka ochrony prawnej przed sądem, jeżeli organ nadzorczy nie rozpatrzył skargi lub nie poinformował osoby, której dane dotyczą, w terminie trzech miesięcy o postępach lub efektach rozpatrywania skargi na niezgodne z prawem przetwarzanie jej danych osobowych. Jeżeli zatem sprawa jest skomplikowana i jej rozstrzygnięcie jest niemożliwe w trzymiesięcznym terminie, wówczas organ nadzorczy aby uwolnić się od zarzutu bezczynności, powinien poinformować osobę, której dane dotyczą, o postępach i efektach postępowania.

Zgodnie z art. 7 u.o.d.o. w sprawach nieuregulowanych w ustawie do postępowań administracyjnych przed Prezesem Urzędu Ochrony Danych Osobowych, o których mowa w rozdziałach 4-7 i 11, stosuje się ustawę z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego.

Według art. 35 § 1 k.p.a., organy administracji publicznej obowiązane są załatwić sprawę bez zbędnej zwłoki, zgodnie z § 3 tego przepisu, załatwienie sprawy wymagającej postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w ciągu miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postepowania. O każdym przypadku niezałatwienia sprawy w terminie organ administracji publicznej jest obowiązany zawiadomić strony, podając przyczyny zwłoki, wskazując nowy termin załatwienia sprawy oraz pouczając o prawie do wniesienia ponaglenia (art. 36 § 1 k.p.a.). Ten sam obowiązek ciąży na organie administracji publicznej również w przypadku zwłoki w załatwieniu sprawy z przyczyn niezależnych od organu (§ 2).

Stosownie do art. 62 u.o.d.o., w przypadku, o którym mowa w art. 36 k.p.a., Prezes Urzędu, zawiadamiając strony o niezałatwieniu sprawy w terminie, jest obowiązany również poinformować o stanie sprawy i przeprowadzonych w jej toku czynnościach.

Analiza tych przepisów prowadzi, zdaniem Sądu, do wniosku, że nie istnieje konkurencja pomiędzy art. 78 ust. 2 rozporządzenia 216/679 a art. 35 § 3 k.p.a. Ten pierwszy przepis określa bowiem termin początkowy do wniesienia skargi sądowej na "bezczynność" organu w rozpatrzeniu skargi w sprawie ochrony danych osobowych. Natomiast drugi (art. 35 § 3 k.p.a.) ustala terminy do załatwienia sprawy w postepowaniu administracyjnym. Przepisy k.p.a. nie regulują kwestii dotyczącej wniesienia skargi na bezczynność organu, w tym terminu do wniesienia takiej skargi. Dlatego nie istnieje problem ewentualnego pierwszeństwa stosowania art. 35 k.p.a. przed przepisem art. 78 ust. 2 rozporządzenia.

Pojęcie bezczynności zdefiniowane zostało w art. 37 § 1 pkt 1 k.p.a. i zachodzi wtedy, gdy organ nie załatwił sprawy w terminie określonym w art. 35 k.p.a. lub przepisach szczególnych, ani w terminie wskazanym zgodnie z art. 36 § 1 tej ustawy. Z tego wynika, że dla oceny zachowania organu (stwierdzenia bezczynności organu) istotny jest jedynie upływ czasu między datą wszczęcia postępowania (wniesienia odwołania) a chwilą orzekania przez Sąd w sprawie ze skargi na bezczynność. Okoliczności, które spowodowały bezczynność organu mają natomiast znaczenie dla jej sądowej oceny, uznania czy stwierdzona bezczynność miała charakter kwalifikowany, tj. czy była rażąca w rozumieniu art. 149 § 1 a ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Z niespornych okoliczności faktycznych sprawy wynika, że w chwili złożenia przez skarżącego skargi na bezczynność Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych w sprawie z jego skarg z [...] lipca 2018 r. na niezgodne z prawem przetwarzanie danych osobowych, organ nie zakończył postępowania zainicjowanego tymi skargami, mimo upływu niemal trzech lat od dnia wszczęcia postępowania i ponad dwóch lat od zawiadomienia stron o zebraniu całego materiału dowodowego, ani nie dopełnił obowiązku, o którym mowa w art. 36 § 1 k.p.a. i art. 62 u.o.d.o., co uzasadnia, w ocenie Sądu, stwierdzenie bezczynności Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych w niniejszej sprawie.

Stosownie do art. 149 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 (...), zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności (pkt 1), zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; (pkt 2), stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania (pkt 3). Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a powołanej ustawy).

Biorąc zaś pod uwagę czas trwania postępowania, jak i opisaną wyżej postawę organu, Sąd uznał, że bezczynność Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych była w tej sprawie rażąca. Nie można tracić z pola widzenia, że organ podjął pierwszą czynność procesową w sprawie dopiero po ponad dwóch miesiącach od otrzymania skarg A.M. na niezgodne z prawem przetwarzanie danych osobowych, a po zawiadomieniu stron o zebraniu całego materiału dowodowego (w pismach z 12 i 22 lutego 2019 r.) nie wydał niezwłocznie decyzji kończącej postępowanie w sprawie. Do zaistniałej sytuacji w żaden sposób nie przyczyniła się strona skarżąca. Wręcz przeciwnie, to strona skarżąca wykazywała aktywność zmierzającą do sprawnego załatwienia sprawy wnosząc ponaglenie na niezałatwienie sprawy w terminie. Ponadto Prezes UODO do czasu wniesienia skargi nawet nie poinformował strony skarżącej o przyczynach zaistniałej sytuacji, do czego w myśl przepisów był zobowiązany.

Zgodnie z art. 149 § 2 p.p.s.a. sąd w przypadku uwzględnienia skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania, może orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 p.p.s.a. Art. 154 § 6 p.p.s.a. określa, że grzywnę wymierza się do wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego na podstawie odrębnych przepisów. Podkreślenia wymaga, że zastosowanie środków w postaci zasądzenia sumy pieniężnej lub grzywny na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a. jest uprawnieniem dyskrecjonalnym sądu, zatem możliwością, z której powinien skorzystać, jeżeli wymagają tego względy związane ze zwalczaniem i zapobieganiem bezczynności lub przewlekłemu prowadzeniu postępowania przez kontrolowany organ administracji publicznej. W orzecznictwie podkreśla się, że środki wskazane w art. 149 § 2 p.p.s.a. są środkami dyscyplinująco-represyjnymi o charakterze dodatkowym, które powinny być stosowane z rozwagą, a więc w szczególnie drastycznych przypadkach zwłoki organu w załatwieniu sprawy. Odnosić je należy do sytuacji, gdy oceniając całokształt działań organu, można dojść do przekonania, że działania te noszą znamiona celowego unikania podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie, a przy tym istnieje uzasadniona obawa, że bez tej dodatkowej sankcji organ nadal nie będzie respektować obowiązków wynikających z przepisów prawa (por. wyroki NSA 20 listopada 2020 r., II OSK 3455/19; z dnia: 21 lutego 2018 r., I OSK 1842/17; z dnia 18 października 2017 r., II OSK 1769/17; z dnia 7 grudnia 2016 r., I OSK 642/15; http://orzecznia.nsa.gov.pl). Podkreślić trzeba, że przyznanie na rzecz strony sumy pieniężnej jest nie tylko środkiem dyscyplinującym organ, ale pełni również funkcję kompensacyjną za nieuzasadnione oczekiwanie na działanie organu i poniesione w związku z tym konsekwencje braku terminowego działania organu.

W ocenie Sądu okoliczności rozpoznawanej sprawy uzasadniają przyznanie od Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych na rzecz skarżącego sumy pieniężnej w wysokości 2.500 zł jako zadośćuczynienie za oczekiwanie na rozpoznanie sprawy. Określając wysokość przyznanej sumy pieniężnej Sąd miał na uwadze stan sprawy, czas trwania postępowania oraz fakt, że w dniu orzekania przez Sąd organ nie pozostawał już w bezczynności. Nie można tracić z pola widzenia, że przyznanie sumy pieniężnej na podstawie art. 149 § 2 p.p.s.a. nie wyklucza możliwości dochodzenia przez stronę w postępowaniu cywilnym naprawienia szkody wynikłej z bezczynności organu lub przewlekłości prowadzonego postępowania. Dopiero w takim postępowaniu strona byłaby zobligowana do wykazania wystąpienia po jej stronie określonego uszczerbku majątkowego bądź niemajątkowego. W postępowaniu w przedmiocie skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania nie ma miejsca na prowadzenie postępowania dowodowego co do zaistniałej szkody czy krzywdy (por. wyrok NSA z 23 marca 2021 r., sygn. akt I OSK 2439/20. LEX nr 3195468).

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 149 § 1 pkt 3, § 1a i § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w punkcie 1-3 sentencji wyroku. O kosztach postępowania orzeczono w pkt 4, na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 powołanej ustawy w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.). Do kosztów tych Sąd zaliczył wpis sądowy od skargi w wysokości 100 zł, wynagrodzenie adwokata reprezentującego skarżącego w wysokości 480 zł oraz opłatę od dokumentu pełnomocnictwa w wysokości 17 zł. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie rozpoznał sprawę na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 4 P.p.s.a.