Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S.NSA Jacek Surmacz, Sędzia WSA Małgorzata Niedobylska /spr./, Sędzia WSA Jarosław Szaro, po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 8 kwietnia 2021 r. sprawy ze skargi D.O. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej z dnia [...] grudnia 2019 r., nr [...] w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry 1) uchyla zaskarżoną decyzję, 2) uchyla decyzję Naczelnika Urzędu Celno-Skarbowego z dnia [...] czerwca 2019 r. nr [...], 3) umarza postępowanie administracyjne, 4) zasądza od Dyrektora Izby Administracji Skarbowej na rzecz skarżącego D.O. kwotę 4.017 (cztery tysiące siedemnaście) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] grudnia 2019r., nr [...], Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w [...] (dalej: DIAS) utrzymał w mocy decyzję Naczelnika [...] Urzędu Celno-Skarbowego w [...] (dalej: NUCS) z dnia [...] czerwca 2019r. nr [...], wydaną na podstawie m.in. art. 2 ust. 3 i ust. 4, art. 89 ust. 1 pkt 2, ust. 2 pkt 2, art. 90 oraz art. 91 ustawy z dnia 19 listopada 2009r. o grach hazardowych (tekst jedn.: Dz. U. z 2016r. poz. 471, ze zm. - dalej u.g.h.), nakładającą na D.O. (dalej: Skarżący) karę pieniężną w wysokości 12.000 zł za urządzanie gier na automacie [....] nr [...] poza kasynem gry w lokalu Pub "A" ul. [...] w [...].

W stanie faktycznym przedmiotowej sprawy, funkcjonariusze Urzędu Celnego, w dniu 2 października 2014r., dokonali przeszukania w prowadzonym przez skarżącego lokalu Pub "A" ul. [...] w [...]. W trakcie przedmiotowych czynności ujawnili urządzenie typu [...] nr [....], które było podłączone do zasilania i gotowe do gry.

Na podstawie przeprowadzonego na urządzeniu eksperymentu funkcjonariusze stwierdzili, że jest to urządzenie elektroniczne typu video, na którym jest możliwe przeprowadzanie gier, umożliwiających uzyskiwanie wygranych pieniężnych, wypłacanych bezpośrednio za pomocą tzw. hoppera. Możliwe jest na nim także uzyskiwanie wygranych punktowych. Po uzyskaniu wygranej pojawia się możliwość skorzystania z dodatkowej opcji, polegającej na wyborze pomiędzy dwoma kartami. W zależności od wyboru karty, gracz ma możliwość podwojenia wygranej lub jej całkowitej utraty. W tym przypadku gracz również nie ma wpływu na to, jaka karta zostanie wylosowana.

Postanowieniem z [...] września 2015 r. NUCS dopuścił dowód w postaci opinii biegłego - Wydziału Laboratorium Celnego Izby Celnej w [...], z dnia 24 września 2015r., które przeprowadziło badanie automatu Hot Slot nr [....].

W sprawozdaniu z tego badania stwierdzono, że poddane badaniu urządzenie stanowi automat do gier, umożliwiający uzyskiwanie na nim wygranych pieniężnych

i rzeczowych. Możliwe do rozgrywania na nim gry cechuje losowy charakter,

a uzyskiwane wyniki są nieprzewidywalne i niezależne od woli grającego. Warunkiem rozpoczęcia gier jest zakredytowanie urządzenia.

Zdaniem organów powyższe cechy urządzenia wskazują jednoznacznie na to, że gry na nim zawierają element losowości. Urządzenie jest więc automatem,

w rozumieniu u.g.h. Organy podkreśliły, że na gruncie obowiązujących przepisów (art. 6 ust. 1 u.g.h.) urządzanie gier jest możliwe wyłącznie w kasynach gry. Kontrolowany lokal Skarżącego statusu tego nie posiadał. W tej sytuacji, postanowieniem z [...] grudnia 2018 r., wszczęto wobec Skarżącego postępowanie w przedmiocie nałożenia na niego kary. W ramach ustaleń przeprowadzonego postępowania stwierdzono, że automat zabezpieczony w lokalu skarżącego stanowi automat umożliwiający rozgrywanie na nim gier hazardowych, w rozumieniu art. 2 ust. 3 u.g.h., pozwalających uzyskiwanie na nim wygranych pieniężnych i rzeczowych, w postaci punktów, pozwalających na kontunuowanie gier. Skarżący organizował gry na przedmiotowym automacie nie posiadając koncesji na prowadzenie kasyna, z tego też względu podlega karze, o której mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 u.g.h. W myśl tej regulacji, w brzmieniu obowiązującym w dacie stwierdzenia urządzania gier, karze tej podlega osoba urządzająca gry na automatach, wbrew przepisom ustawy, poza kasynem gry, a wysokość kary od jednego automatu wynosi 12 000 zł.

Jeżeli chodzi o konkretne elementy zachowania Skarżącego, składające się na spełnienie przez niego przesłanek urządzania gier, to organy zauważyły, że na podstawie zapisów § 2 umowy najmu, oddał on najemcy część powierzchni swojego lokalu w celu wstawienia tam automatów do gry. Z zapisów § 5 umowy, wynika że skarżący miał otrzymywać czynsz, w wysokości 250 zł. Czynsz, do którego uiszczania zobowiązał się najemca, Skarżący miał otrzymywać wyłącznie za czas, w którym urządzenie było eksploatowane, co wynika z postanowień § 6 umowy. Ponadto, jak wynika z zeznań pracownika lokalu Skarżącego, dysponował on numerem do serwisanta urządzenia, którego miał powiadamiać o wszelkich nieprawidłowościach w jego funkcjonowaniu. Na tej podstawie uznano, że Skarżący zrealizował znamiona pozwalające na uznanie go za osobę urządzającą gry, gdyż bez jego udziału gry te nie mogłyby się odbywać. Oprócz tego organy zwróciły uwagę, że Skarżący był uprawniony do pobierania czynszu tylko wówczas, gdy wstawione do jego lokalu urządzenie było eksploatowane. To zaś według nich świadczy o tym, iż był on wyraźnie zainteresowany jego niezakłóconym działaniem. Zawarcie tego rodzaju umowy, z uwagi na omawiane postanowienia, świadczy o tym, iż Skarżący został włączony w proces urządzenia gier, a samą umowę należy traktować jako umowę o współpracy w tym zakresie. Potwierdza to uzgodniony sposób postępowania, na wypadek awarii urządzenia.

Organy zauważyły także, że Sąd Rejonowy, prawomocnym wyrokiem nakazowym z 10 grudnia 2015 r., sygn. II K 749/15, uznał Skarżącego winnym przestępstwa z art. 107 § 1 k.k.s., w związku z urządzeniem gier na automatach poza kasynem gry.

W zakresie charakteru przepisów, zezwalających na urządzenie gier jedynie

w kasynach gry, tj. art. 6 ust. 1 i art. 14 ust. 1, organy stwierdziły, iż nie stanowią one przepisów technicznych, które wymagałyby notyfikacji Komisji Europejskiej.

Wnosząc skargę na powyższą decyzję DIAS, Skarżący wystąpił o jej uchylenie, podobnie jak i uchylenie poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, a także zasądzenie kosztów postępowania.

Przedmiotowym rozstrzygnięciom zarzucił naruszenie:

1) art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 u.g.h. poprzez błędną wykładnię pojęcia "urządzającego gry", obejmującą również podmiot, którego czynności sprawdzały się jedynie do wynajęcia części lokalu podmiotowi będącemu właścicielem urządzeń, przez co nałożono niesłusznie na Skarżącego karę,

2) art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz. U. z 2020r. poz. 256 ze zm. – dalej: K.p.a.) poprzez niedopełnienie przez organy obowiązku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego, gdyż nie można za dowód urządzenia przez skarżącego gier uznać samej umowy najmu, której skarżący nie był stroną (umowa została zawarta przez G.G. i inny podmiot nie będący stroną postępowania)

3) art. 189g § 1 k.p.a. poprzez nałożenie na Skarżącego kary pieniężnej, pomimo upływu pięcioletniego terminu przedawnienia, liczonego od 14 maja 2014 r., tj. od daty przeprowadzonej kontroli.

W uzasadnieniach skargi Skarżący podniósł w szczególności, że prawo organów do nałożenia na niego kary uległo już przedawnieniu, gdyż prosty i jasny

w swej treści przepis art. 189g K.p.a. stanowi, że wynosi ono 5 lat. Tak więc

w przedmiotowej sprawie terminy te już dawno upłynęły, w związku z czym kara pieniężna nie może zostać nałożona. Na poparcie swego stanowiska Skarżący przywołał poglądy sądów administracyjnych, dotyczące kwestii przedawnienia kar pieniężnych wymierzanych w sprawach gier hazardowych.

DIAS w odpowiedzi na skargę, wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie.

1 Wyrokiem dnia 23 czerwca 2020, sygn. akt II SA/Rz 134/20, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie oddalił skargę na powyższą decyzję DIAS z dnia [...] grudnia 2019r.

2 Uzasadniając podjęte rozstrzygnięcie Sąd I instancji w pierwszej kolejności odniósł się do kwestii przedawnienia prawa do wymierzenia kary pieniężnej, wskazując, że w myśl art. 91 u.g.h. do kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jedn.: Dz. U. z 2015 r. poz. 613; dalej: Op). Ustawa ta jest uregulowaniem kompleksowym, odnoszącym się także do kwestii przedawnienia prawa do wydawania decyzji ustalającej zobowiązanie podatkowe (a więc konstytutywnej), o którym mowa w art. 68 tego aktu. Zdaniem Sądu decyzją konstytutywną jest również decyzja wymierzająca karę pieniężną za urządzanie gier na automatach. Sąd mając na uwadze różnice jakie wynikają z istoty zobowiązań podatkowych oraz kar wymierzanych za urządzenie gier na automatach poza kasynem gry i stwierdzając, iż nie sposób tych dwóch obowiązków utożsamiać z sobą, nie podzielił stanowiska organów, iż różnice pomiędzy nimi muszą prowadzić do całkowitego wyłączenia stosowania, w przypadku kar za urządzanie gier, art. 68 O.p. czy też w ogóle wykluczenia stosowania w tym wypadku instytucji przedawnienia prawa do wydania decyzji. Uznał, że stanowiska tego rodzaju nie sposób wywieść z samego faktu odpowiedniego stosowania regulacji O.p., jako że różnice obu instytucji w tym zakresie nie są na tyle istotne, aby w ogóle wykluczyć rozważenie przedawnienia. Poza tym istnienie nieograniczonego czasowo prawa do wymierzenia kary za urządzenie gier jest nie do pogodzenia z zasadą demokratycznego państwa prawnego i wywodzonego z niego postulatu pewności obrotu.

3 Z powyższych względów Sąd I instancji stwierdził, że nie może być mowy

o stosowaniu do tej materii regulacji K.p.a. odnoszących się do kwestii przedawnienia prawa do wymierzenia kar, co wprost wynika z § 2 pkt 3 art. 189a K.p.a., w myśl którego przejście na regulacje K.p.a., w zakresie wymierzania kar (odnośnie ich przedawnienia), ma miejsce jedynie w sytuacji, gdy kwestie te nie zostały uregulowane w innych przepisach. Zdaniem Sądu z taką sytuacją na gruncie niniejszej sprawy nie mamy do czynienia. Stosując zatem w rozpatrywanej sprawie przepisy art. 68 § 1 i § 2 O.p., Sąd I instancji wskazał, że bieg terminu przedawnienia prawa do wydania decyzji biegnie od końca roku, w którym powstał obowiązek podatkowy. Na gruncie regulacji u.g.h. przez datę powstania obowiązku należy rozumieć, ze względu na odpowiednie stosowanie, koniec roku, w którym nastąpiło stwierdzenie naruszenia prawa, z którym to wiąże się sankcja, w postaci nałożenia kary pieniężnej. Sam termin do wydania decyzji konstytutywnej, w myśl art. 68 § 1 O.p. wynosi, co do zasady 3 lata, jednakże w razie nieujawnienia przez podatnika (zobowiązanego) danych istotnych z punktu widzenia rozważanego obowiązku, termin ten wynosi 5 lat (art. 68 § 2 O.p.). W przypadku wymierzania kar za urządzenie gier na automatach poza kasynem gry, z oczywistych względów, zdaniem Sądu, nie mamy do czynienia ze składaniem jakichkolwiek deklaracji przez podmioty, na które następnie kara jest nakładana.

Sąd I instancji wskazał, że fakt urządzania przez Skarżącego gier na automatach został stwierdzony w 2014r. Zatem termin przedawnienia do wydania decyzji ustalającej/nakładającej na Skarżącego karę administracyjną upływał z dniem 31 grudnia 2019r. Do tego czasu wydana zaś została nie tylko decyzja organu

I instancji nakładająca karę, ale również utrzymująca ją w mocy decyzja organu odwoławczego.

Ponadto Sąd I instancji podzielił stanowisko organów co do charakteru gier przeprowadzanych na skontrolowanym urządzeniu, które pozwoliły zakwalifikować urządzenie jako automat do gier w rozumieniu art. 2 ust. 3 i ust. 4 u.g.h., a także co do kwalifikacji Skarżącego jako podmiotu urządzającego gry w rozumieniu art. 89 ust. 1 pkt 2 u.g.h.

Od powyższego wyroku D.O. złożył skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego (dalej: NSA), wnosząc o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i oddalenie skargi bądź przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie na podstawie art. 188 P.p.s.a. o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i rozpoznanie skargi poprzez uchylenie decyzji organów obu instancji i umorzenie postępowania.

NSA wyrokiem z dnia 8 grudnia 2020r., sygn. akt. II GSK 1018/20, uchylił zaskarżony wyrok w całości i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Rzeszowie do ponownego rozpoznania.

Przyczyną uchylenia wyroku było stwierdzenie naruszenia art. 68 § 1 i § 2 O.p. w zw. z art. 91 u.g.h. przez niewłaściwe zastosowanie tych przepisów. NSA wskazał, że zgodnie z jednolitym poglądem w orzecznictwie tego Sądu, mimo funkcji u.g.h. jaką jest rekompensata podatku, ani art. 8 u.g.h., ani art. 91 tej ustawy, nie uprawnia do stosowania przedawnienia określonego przepisami O.p. Zdaniem NSA w sprawie będzie miał zastosowanie art. 189g § 1 K.p.a. i zlecił sądowi I instancji ponowne rozważenie kwestii przedawnienia prawa do wydania decyzji nakładającej karę pieniężną w rozpoznawanej sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji Sąd - na podstawie art. 190 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm., dalej: P.p.s.a.) - związany jest oceną prawną wynikającą z prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 grudnia 2020r., sygn. akt II GSK 1018/20, uchylającego wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 23 czerwca 2020r., sygn. akt II SA/Rz 134/20, którym oddalono skargę D.O. na decyzję DIAS z dnia [...] grudnia 2019r. w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej z tytułu urządzania gier na automacie poza kasynem gry.

Jak wyżej wskazano, uchylając zaskarżony wyrok NSA wskazał, że ani art. 8 u.g.h., ani art. 91 tej ustawy nie uprawnia do stosowania przedawnienia określonego przepisami O.p.

NSA wyłożył, że decyzja w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 u.g.h. jest decyzją kształtującą dopiero stosunek administracyjnoprawny, a zatem mającą charakter konstytutywny (ustalający). Decyzja ta - w przeciwieństwie do decyzji podatkowej, o której mowa w art. 21 § 1 pkt 2 w zw. z art. 68 § 1 O.p. - nie konkretyzuje obowiązku prawnego wcześniej istniejącego, ale go od podstaw kształtuje w sposób od razu zindywidualizowany i skonkretyzowany. Jest to decyzja całkowicie odmienna od decyzji wymiarowej dotyczącej zobowiązań podatkowych, o których mowa w art. 21 § 1 pkt 2 O.p., powstałych z dniem doręczenia decyzji, a więc do zobowiązań, do których ma zastosowanie art. 68 § 1 O.p. Decyzja wymiarowa jest konkretyzacją istniejącego wcześniej stosunku prawnopodatkowego, który powstaje przed jej wydaniem. Po stronie urządzającego gry hazardowe nie powstaje przed wydaniem decyzji w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej żadna skonkretyzowana powinność zapłaty tej kary. Do momentu wydania takiej decyzji na stronie nie ciąży żaden, nawet abstrakcyjny i ogólny obowiązek prawny zapłaty kary – co wynika z samej natury sankcji administracyjnej i jest zasadniczą okolicznością odróżniającą zobowiązanie z tytułu kary pieniężnej od zobowiązania podatkowego. Ta okoliczność przesądza o niemożności zastosowania w odniesieniu do decyzji nakładającej karę pieniężną na podstawie art. 89 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 pkt 2 u.g.h. instytucji przedawnienia prawa do wydania decyzji z art. 68 § 1 O.p. (por. wyroki NSA z dnia 26 października 2016 r. II GSK 1479/16, z dnia 8 marca 2018 r. II GSK 3533/17, z dnia 12 grudnia 2018 r. II GSK 4299/16).

Kary te mają charakter typowej sankcji administracyjnej związanej z wystąpieniem deliktu administracyjnego, a te są znacznie bliższe sankcjom przewidzianym w przepisach karnych lub dotyczących wykroczeń, niż zobowiązaniom podatkowym. Przedawnienie w sprawach karnych uregulowane jest w taki sposób, że odnosi się do momentu popełnienia sankcjonowanego czynu, a więc całkowicie odmiennie, niż czyni to prawo podatkowe. Decyzja nakładająca karę administracyjną, w przeciwieństwie do decyzji podatkowej, nie konkretyzuje obowiązku wcześniej istniejącego (nieskonkretyzowanej powinności), ale go od podstaw kształtuje - w sposób od razu zindywidualizowany i skonkretyzowany. Użyte w art. 89 u.g.h. określenie "karze podlega" (zbieżne zresztą z tym, jakim posługuje się prawo karne) oznacza dopiero obowiązek wymierzenia danemu podmiotowi kary przez właściwy do tego organ, nie zaś, że ciąży na tym podmiocie obowiązek zapłaty kary w związku z samym faktem urządzenia gier wbrew przepisom ustawy. Tym samym nie można przyjąć, że moment kontroli u Skarżącego może być uznany za moment powstania obowiązku, o jakim mowa w art. 68 § 1 O.p.

Powyższe stanowisko ugruntowało się z czasem w orzecznictwie wojewódzkich sądów administracyjnych, czego przejawem są przykładowo: wyrok WSA w Gliwicach z dnia 25 listopada 2020 r. III SA/Gl 359/20, wyrok WSA w Szczecinie z dnia 1 lipca 2020 r. I SA/Sz 19/20, wyrok WSA w Poznaniu z dnia 17 grudnia 2019 r. III SA/Po 666/19, wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 października 2019 r. V SA/Wa 362/19, wyrok WSA w Kielcach z dnia 6 czerwca 2019 r. II SA/Ke 227/19, wyrok WSA w Gdańsku z dnia 21 lutego 2019 r. III SA/Gd 962/18, wyrok WSA w Łodzi z dnia 4 września 2018 r. III SA/Łd 353/18.

W orzecznictwie NSA wskazuje się, że przepisy Działu IVa K.p.a. stosuje się w takim zakresie, w jakim przepisy odrębne, dotyczące nakładania lub wymierzania administracyjnej kary pieniężnej lub udzielenia ulg w jej wykonaniu, nie zawierają swoistych regulacji, m.in. terminów przedawnienia nakładania administracyjnej kary pieniężnej, jak w przypadku właśnie kar pieniężnych wymierzanych na podstawie u.g.h. Zasadnym jest więc przyjęcie, że przepisy Działu IVa K.p.a. powinny pełnić funkcję ujednolicania zasad nakładania lub wymierzania administracyjnej kary pieniężnej również w sprawach wynikających z u.g.h. (por. wyrok NSA z 28 listopada 2017 r. II GSK 2433/17, wyrok NSA z 4 marca 2020 r. II GSK 53/20).

Odnosząc powyższe wskazania do okoliczności faktycznych niniejszej sprawy należy przyjąć, że w sprawie znajduje zastosowanie art. 189g § 1 K.p.a., który stanowi że administracyjna kara pieniężna nie może zostać nałożona, jeżeli upłynęło pięć lat od dnia naruszenia prawa albo wystąpienia skutków naruszenia prawa.

Dokonując wykładni art. 189g § 1 K.p.a. należy rozważyć, czy termin przewidziany w tym przepisie odnosi się do decyzji wydanej przez organ I instancji, oraz czy taka decyzja nie przerywa biegu terminu przedawnienia.

Po pierwsze jednak należy zauważyć, że termin początkowy wskazanego pięcioletniego terminu rozpoczyna się od dnia naruszenia prawa albo wystąpienia skutków naruszenia prawa. Przy delikcie trwałym (terminologia zaczerpnięta

z Knysiak-Sudyka Hanna (red.), Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, wyd. II; autorzy fragmentu, na który powołuje się Sąd: Agata Cebera

i Grzegorz Jakub Firlus; opublikowano: WKP 2019), tj. delikcie polegającym na trwałym (ciągłym) utrzymywaniu stanu niezgodnego z prawem, momentem naruszenia prawa jest ostatni moment działania sprawcy, a z takim deliktem mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, zatem bieg terminu przedawnienia rozpoczyna się od momentu ustania stanu niezgodnego z prawem (np. w sytuacji ujawnienia nielegalnego działania; zaprzestania naruszenia).

W literaturze przedmiotu przeważająco przyjmuje się, że wydanie decyzji przez organ pierwszej instancji nie przerywa biegu terminu przedawnienia możliwości nałożenia kary pieniężnej (op. cit., a także Agnieszka Krawczyk w: Chróścielewski Wojciech (red.), Kmieciak Zbigniew (red.), Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz. Opub. – WKP 2019; Przybysz Piotr Marek, Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz aktualizowany. Opub. - Lex/el. 2021).

Należy podzielić to stanowisko, ponieważ wykładnia językowa przepisów Działu IVa K.p.a. je potwierdza, a żadna inna dyrektywa wykładni nie uzasadnia tezy, aby wyciągnięte wnioski były absurdalne lub paradoksalne. Ustawodawca dostrzegł (art. 189h K.p.a.) potrzebę uregulowania przyczyn przerwania lub zawieszenia lub nierozpoczęcia biegu terminu przedawnienia nałożenia administracyjnej kary pieniężnej, ale nie umieścił pośród nich wydania decyzji przez organ I instancji.

Z akt sprawy wynika, że naruszenie prawa polegające na urządzaniu gier poza kasynem gry zostało stwierdzone w dniu 2 października 2014r. i wówczas ustał stan niezgodny z prawem, a zatem od tego dnia rozpoczął się bieg terminu przedawnienia możliwości nałożenia kary pieniężnej. Termin ten skończył się w dniu 2 października 2019r. Decyzja organu I instancji z dnia [...] czerwca 2019r. została doręczona w dniu 18 czerwca 2019r., zaś decyzja ostateczna z dnia [...] grudnia 2019r. została doręczona w dniu 17 grudnia 2019r., a więc po upływie pięcioletniego okresu, o którym mowa w art. 189g § 1 K.p.a.

Z powyższego wynika zatem, że termin przedawnienia czynu podlegającego penalizacji w formie kary administracyjnej upłynął przed wydaniem decyzji przez organ II instancji.

Uznanie, że decyzja ostateczna została wydana po upływie terminu, o którym mowa w art. 189g § 1 K.p.a., powoduje konieczność wyeliminowania z obrotu decyzji wydanych przez organy obu instancji, a także umorzenia postępowania administracyjnego jako bezprzedmiotowego (art. 208 § 1 O.p. w związku z art. 91 u.g.h.).

Uwzględnienie powyżej opisanego naruszenia prawa materialnego,

a w konsekwencji również przepisów postępowania, skutkujące uchyleniem decyzji obu instancji i umorzeniem postępowania administracyjnego, czyniło procesowo zbędnym, a nawet niedopuszczalnym odniesienie się do zarzutów podniesionych w skardze.

Z tych względów Sąd orzekł jak w sentencji, na podstawie art.145 § 1 pkt 1 lit a i c, art.135 oraz art.145 § 3 P.p.s.a.

Rozstrzygnięcie o kosztach zostało oparte na podstawie art. 200 i art.205 § 2 P.p.s.a. w zw. z § 14 ust.1 pkt 1 lit. a i § 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015r, poz.1800 ze zm.). Na zasądzoną kwotę zwrotu kosztów postępowania sądowego składają się: uiszczony od skargi wpis w wysokości 400zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa w kwocie 17zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 3.600zł.