drukuj    zapisz    Powrót do listy

6037 Transport drogowy i przewozy, Inne, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej, Oddalono skargę, III SA/Gl 195/20 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2020-08-18, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Gl 195/20 - Wyrok WSA w Gliwicach

Data orzeczenia
2020-08-18 orzeczenie nieprawomocne
Data wpływu
2020-03-20
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Sędziowie
Barbara Orzepowska-Kyć
Małgorzata Herman
Marzanna Sałuda /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne
Inne
Sygn. powiązane
II GSK 1353/20 - Wyrok NSA z 2021-02-19
Skarżony organ
Dyrektor Izby Administracji Skarbowej
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2018 poz 2332 art. 22 ust. 2
Ustawa z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów - tekst jedn.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Marzanna Sałuda (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Herman, Sędzia WSA Barbara Orzepowska-Kyć, Protokolant specjalista Agnieszka Wita-Łyskawa, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 sierpnia 2020 r. sprawy ze skargi A. B. na decyzję Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Katowicach z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę.

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...]r. nr [...] Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Katowicach – dalej organ II instancji , odwoławczy po rozpatrzeniu odwołania z 24 czerwca 2019 r. od decyzji Naczelnika [...] Urzędu Celno-Skarbowego w K. z [...]r., znak: [...] nakładającej na przewoźnika karę pieniężną w kwocie 5.000 zł- utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji.

W podstawie prawnej powołał art. 233 § 1 pkt 1 oraz art. 13 § 1 pkt 2 lit. a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.) oraz art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 2332 ze zm.; dalej jako: ustawa SENT.

W uzasadnieniu organ przedstawił stan faktyczny i argumentację prawną.

Wskazał, że w dniu 27 listopada 2017r., w S. na drodze krajowej DK 1, funkcjonariusze Służby Celno-Skarbowej [...] Urzędu Celno- Skarbowego w K. przeprowadzili kontrolę przewozu drogowego towarów dokonywanego ciągnikiem samochodowym marki DAF (nr rejestracyjny [...]) z naczepą ciężarową marki LAG (nr. rej. [...]), kierowanym przez I. S.

Kontrola obejmowała przestrzeganie obowiązków wynikających z przepisów ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów (Dz. U. z 2017r. poz. 708 z późn. zm. - określanej dalej jako: ustawa SENT).

W trakcie kontroli kierujący przedstawił następujące dokumenty: numer referencyjny zgłoszenia przewozu w systemie SENT: [...],

wydanie materiałów na zewnątrz (WZ) nr [...] z 27 listopada 2017r.,

PZA nr [...] 27 listopada 2017r., prawo jazdy kierowcy, dowody rejestracyjne ww. zespołu pojazdów, licencję nr [...] dotyczącą międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy.

Według informacji zawartej w zgłoszeniu o numerze referencyjnym [...] obejmowało ono olej rzepakowy klasyfikowany do pozycji CN 1514 w ilości 25960 kg. Podmiotem wysyłającym ww. towar była ,,A’’ Sp. z o.o., ul. [...], [...], natomiast podmiotem odbierającym była ,,B’’ Sp. z o.o., ul. [...], [...].

Przewoźnikiem dokonującym przewozu przedmiotowego towaru był A. B. prowadzący działalność gospodarczą realizujący przewóz w oparciu o posiadaną licencję nr [...] dotyczącą międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy wydaną w dniu 14 grudnia 2015r. przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego.

Analiza dokumentacji wykazała, źe przewoźnik przed rozpoczęciem przewozu towaru na terytorium kraju nie dopełnił obowiązku uzupełnienia zgłoszenia przewozu zarejestrowanego pod ww. numerem referencyjnym o dane, o których mowa w art. 5 ust. 4 ustawy SENT - w brzmieniu obowiązującym w dniu kontroli. Szczegółowe ustalenia z przeprowadzonej kontroli zawarto w protokole kontroli z dnia 27 listopada 2017r., znak: [...].

W oparciu o powyższe ustalenia Naczelnik [...] Urzędu Celno-Skarbowego w K. postanowieniem z dnia [...]r. skierowanym do przewoźnika wszczął z urzędu postępowanie w sprawie nałożenia kary pieniężnej w związku z naruszeniem przepisów wynikających z ustawy SENT .

Jednocześnie organ pierwszej instancji poinformował stronę o przepisach art. 22 ust. 3 oraz 26 ust. 3 ustawy ŚENT wzywając jednocześnie do wskazania czy występują okoliczności potwierdzające ważny interes przewoźnika, które uzasadniałyby odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej.

Strona w piśmie z 4 listopada 2018r., wskazała, iż okolicznościami potwierdzającymi ważny interes przewoźnika i uzasadniającymi odstąpienie od nałożenia kary są "problemy z działaniem systemu SENT w wyniku których wystąpił problem z edycją pewnych funkcji - np. trudności z podaniem nr licencji transportowej. W okresie przewozu dokonywane były także zmiany i modernizacje systemu. Ponadto z informacji, które przekazał kierowca, kontrolujący funkcjonariusze sami wskazywali na pewne mogące powstać trudności w funkcjonowaniu systemu SENT związane z jego modernizacją".

Organ I instancji zwrócił się do Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Z. o udzielenie informacji, czy w dniu 27 listopada 2017r. system SENT działał prawidłowo łub czy były przerwy w działaniu systemu, oraz czy przewoźnik zastosował tzw. procedurę awaryjną i czy wysłano dokument zastępujący zgłoszenie, zawierający numer referencyjny zgłoszenia i uzupełniony o dane, o których mowa w art. 5 ust. 4 pkt. 1 ww. ustaw, które zostało przyjęte.

W odpowiedzi organ wskazał iż "w oparciu o analizę przeprowadzoną przez administratora systemów PUESC i SENT nie stwierdzono występowania utrudnień ani przerw w tych systemach w dniu 27.11.2017r., jak również nie odnaleziono w HelpDesk zgłoszeń dotyczących problemów z edycją pól na formularzach SENT dla ww. dnia".

Dodatkowo organ pierwszej instancji. wezwał stronę do jednoznacznego sprecyzowania, na której z okoliczności (ważny interes podmiotu odbierającego/interes publiczny) wymienionych w ustawie SENT, opierają wniosek wraz ze wskazaniem konkretnych okoliczności, które czyniłyby go uzasadnionym i wiarygodnym i wskazał warunki, które zgodnie z art. 26 ust. 3 ww. ustawy muszą być spełnione dla zastosowania wnioskowanej ulgi.

W odpowiedzi strona w piśmie z dnia 14 stycznia 2019 r wskazała iż odstąpienie od wymierzenia kary uzasadnione jest ważnym interesem przewoźnika. Zwróciła uwagę, iż obecna sytuacja przewoźnika, w tym brak rezerwowych środków płatniczych, zmusza do zwrócenia się z wnioskiem o odstąpienie od wymierzenia kary. Udzielenie ulgi, zdaniem strony, pozwoli na dalsze prowadzenie działalności i pozostawanie w stabilności finansowej i ochronę przed ewentualnym bankructwem. Ponadto ponownie powołała się na okoliczności niezależne od przewoźnika, tj. nieprawidłowość działania systemu SENT skutkująca niemożliwością edycji danych. Wskazała, iż odstąpienie od wymierzenia kary nie stanowi pomocy publicznej, bowiem nie jest to pomoc przyznawana przez Państwo Członkowskie przy użyciu zasobów państwowych, która zakłóciłaby lub groziłaby zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji towarów.

W rzeczonym piśmie strona wniosła o przeprowadzenie i załączenie w poczet materiału dowodowego: dowodu z przesłuchania świadka, tj. K. K. - kierowcy zespołu pojazdów w dniu 27 listopada 2017r. o nr rej. [...] na okoliczność informacji udzielonych przez kontrolujących funkcjonariuszy dot. utrudnienia w funkcjonowaniu systemu SENT, dowodu z przesłuchania A. B., na okoliczność uzupełnienia niektórych danych w SENT z powodu problemów technicznych systemu, informacji organów celnych dot. modernizacji, problemów technicznych i błędów systemu SENT w dniu 27 listopada 2017r., kopii dokumentów dot. sytuacji finansowej firmy.

Do pisma strona dołączyła dokumenty: umowa o kredyt w rachunku bieżącym nr [...] z 5 września 2018r., umowa o kredyt odnawialny z 12 czerwca 2018r., umowa o kredyt inwestycyjny nr [...] z 1 kwietnia 2014r.

Postanowieniem z dnia [...]r. organ pierwszej instancji, odmówił przeprowadzenia dowodu w postaci przesłuchania świadka i pouczył stronę, iż postanowienie strona może zaskarżyć w odwołaniu od decyzji rozstrzygającej sprawę.

Pismem z 28 stycznia 2019r. organ pierwszej instancji zwrócił się do ZUS z pytaniem, czy przedsiębiorca posiada zaległości w składkach ZUS oraz czy wobec niego jest lub było prowadzone postępowanie egzekucyjne w okresie ostatnich pięciu lat oraz do Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. o informacje, czy przedsiębiorca posiada zaległości w podatkach lub innych należnościach publicznoprawnych oraz czy wobec ww. przedsiębiorcy jest lub było prowadzone postępowanie egzekucyjne w ciągu ostatnich pięciu łat.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w W. pismem z dnia 4 lutego 2019r. poinformował, że strona na dzień sporządzenia pisma zaległość podatkową z tytułu podatku od towarów i usług za okres 10/2017 w kwocie 16 zł oraz aktualnie nie jest wobec niego prowadzone postępowanie egzekucyjne. Ponadto z informacji zawartej w piśmie Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w S. z dnia 4 marca 2019 r wynika, iż ww. przedsiębiorca nie posiada zaległości w składkach ZUS i w okresie ostatnich 5 lat nie było prowadzone postępowanie egzekucyjne.

Po przeprowadzeniu postępowania. Naczelnik [...] Urzędu Celno-Skarbowego w K., działając m.in. na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy SENT wydał decyzję z dnia [...]r., którą wymierzył przewoźnikowi karę pieniężną w kwocie 5000 zł z tytułu niewykonania obowiązku, polegającego na uzupełnieniu w rejestrze zgłoszeń systemu monitorowania drogowego zgłoszenia o numerze referencyjnym [...] o dane, o których mowa w art. 5 ust. 4 pkt 1 do 8 ww. ustawy.

Organ powołał się na przepis art. 22 ust. 2 ustawy SENT, zgodnie z którym, "w przypadku gdy przewoźnik nie uzupełni zgłoszenia o dane, o których mowa w art. 5 ust. 4 i art. 6 ust. 3, na przewoźnika nakłada się karę pieniężną w wysokości 5000 zł".

Jednocześnie organ pierwszej instancji odniósł się do kwestii dotyczącej odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej, o którym mowa w art. 22 ust. 3 ustawy SENT uznając, iż w przedmiotowej sprawie nie zachodziły przesłanki do odstąpienia od jej nałożenia.

W odwołaniu od decyzji strona zarzuciła naruszenie: 1."przepisów prawa materialnego: art. 22 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów (Dz.U. z 2018 r. poz. 2332) poprzez niezasadne nałożenie kary pieniężnej, pomimo że przewoźnik z uwagi na zamknięcie systemu SENT i wydrukowaniu listu referencyjnego mógł sądzić, iż uczynił zadość swoim obowiązkom;

• art. 22 ust. 2 o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów, poprzez błędne przyjęcie, iż dla rozstrzygnięcia o nałożeniu kary porządkowej nie ma znaczenia rodzaj oraz wielkość uchybień w rejestrze SENT;

• art. 26 ust. 3 pkt. 2 o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów w zw. z art. 207 o.p. poprzez brak wydania oddzielnego rozstrzygnięcia w przedmiocie wniosku Strony o odstąpienie od nałożenia kary;

2. przepisów postępowania: art. 120, art. 121 § 1, art. 122, art. 180, art. 181, art. 187 § 1, art. 191 o.p., poprzez dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego oraz zaniechanie jego pełnego zgromadzenia, jak również poprzez niedokładne wyjaśnienie stanu faktycznego i niewyjaśnienie okoliczności faktycznych mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego ustalenia stanu faktycznego, polegającego na wymierzeniu kary; art. 122, art. 187 § 1, art. 191 oraz art. 210 § 4 o.p. w związku z przepisami art. 22 ust. 2 i 3 ustawy o systemie monitorowania drogowego i kolejowego przewozu towarów poprzez błędne przyjęcie, że istnieją podstawy do nałożenia na przewoźnika kary pieniężnej w sytuacji, gdy zgłoszenie zostało przyjęte i wydany został numer referencyjny, a z okoliczności sprawy nie wynika, że zachodziła obawa uszczuplenia dochodów budżetowych Skarbu Państwa".

Rozpoznając sprawę w trybie odwoławczym organ II instancji nie uwzględnił zarzutów Spółki i utrzymał w mocy decyzję pierwszoinstancyjną. Przedstawiając warunki i zasady systemu monitorowania drogowego przewozu towarów na terytorium kraju oraz obowiązki podmiotu wysyłającego podkreślono, że w zgłoszeniu SENT przed rozpoczęciem przewozu towaru trzeba uzupełnić zgłoszenie o: 1) dane przewoźnika obejmujące: a) imię i nazwisko albo nazwę, b) adres zamieszkania albo siedziby;2) numer identyfikacji podatkowej przewoźnika albo numer, za pomocą którego przewoźnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej;3) numery rejestracyjne środka transportu;4) datę faktycznego rozpoczęcia przewozu towaru;5) planowaną datę zakończenia przewozu towaru;6) numer zezwolenia, zaświadczenia lub licencji w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2016r. poz.1907, 1935 i 1948), o ile są wymagane;7) dane adresowe miejsca dostarczenia towaru albo miejsce zakończenia przewozu na terytorium kraju; 8) numer dokumentu przewozowego towarzyszącego przewożonemu towarowi, czego przewoźnik nie dokonał, a konsekwencją niewypełnienia należytego obowiązku jest sankcja w postaci kary pieniężnej w wysokości 5.000 zł, a postanowienia normy sankcjonującej art. 22 ust. ustawy SENT są jednoznaczne, że na podmiot wysyłający nakłada się karę pieniężną. Wspomniana kara pieniężna została ustalona "w sposób sztywny" i ustawodawca nie przewidział możliwości jej miarkowania.

Podkreślił organ II instancji w nawiązaniu do uwag niewłaściwego działania systemu SENT "problemu z edycją pewnych funkcji - np. trudności z podaniem nr licencji transportowej iż nie znajdują one potwierdzenia w rejestrze monitorowania drogowego przewozu towarów prowadzonego przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w Z., który w w oparciu o analizę przeprowadzoną przez administratora systemów PUESC i SENT nie stwierdził występowania utrudnień ani przerw w tych systemach w dniu 27 listopada 2017r., jak również nie odnaleziono w HelpDesk zgłoszeń dotyczących problemów z edycją pól na formularzach SENT dla ww. dnia.

Organ II instancji nie dopatrzył się w sprawie okoliczności, o którym mowa w art. 22 ust. 3 z uwzględnieniem art. 26 ust. 3 ustawy SENT, uzasadniających odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej za stwierdzone podczas kontroli naruszenia. Zauważył iż odstępstwo od nałożenia kary pieniężnej jest instytucją o charakterze wyjątkowym, gdyż zasadą jest płacenie kar, a nie zwalnianie z tego obowiązku. Zwolnienie z kary jest uzasadnione w sytuacjach bardzo szczególnych i wyjątkowych, na które strona nie miała wpływu i które były niezależne od sposobu jej postępowania. Analiza zebranego w sprawie materiału dowodowego zdaniem organu nie pozwała na uznanie, iż zachodzi przypadek ważnego interesu przewoźnika lub ważnego interesu publicznego, uzasadniający odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej.

Organ zauważył iż z pismem z dnia 14 stycznia 2019 r., strona nadesłała umowę o kredyt w rachunku bieżącym nr [...] z 5 września 2018r., umowę o kredyt odnawialny z 12 czerwca 2018r., umowę o kredyt inwestycyjny nr [...] z 1 kwietnia 2014r., natomiast z pismem z dnia 15 marca 2019r., nadesłała oświadczenie o nieruchomościach oraz prawach majątkowych, które mogą być przedmiotem hipoteki przymusowej, i rzeczach ruchomych oraz zbywalnych prawach majątkowych, które mogą być przedmiotem zastawu skarbowego (formularz ORD-HZ) oraz formularz informacji przedstawianych przy ubieganiu się o pomoc de minimis. Strona nie przedstawiła natomiast żadnych dokumentów, które odzwierciedlałyby aktualną sytuację finansową przedsiębiorstwa, jego dochody, wydatki, zobowiązania, posiadany majątek.

Odnosząc się do przedłożonych przez stronę umów kredytowych, organ zwrócił uwagę, że korzystanie z kredytów w prowadzonej działalności gospodarczej należy uznać za zjawisko normalne, świadczące o tym, że firma rozwija się i korzysta ze swojego potencjału. Poza tym fakt pozytywnej oceny przedsiębiorcy co do zdolności kredytowej przez banki, które udzieliły rzeczonych kredytów potwierdza stabilną sytuację finansową przedsiębiorcy gdyż kredyt udzielany jest tylko klientom, których wiarygodność została wcześniej sprawdzona. W tym zaś względzie zdolność kredytowa przedsiębiorstwa jest posiadany majątek (określany najczęściej jako aktywa), struktura kapitału, została oceniona pozytywnie przez dwa niezależne podmioty rynkowe (,,C’’ w W. oraz BGŻ ,,D’’).

W przedłożonym "formularzu informacji przedstawionych przy ubieganiu się o pomoc de minimis" strona wskazała wprawdzie, iż w odniesieniu do okresu ostatnich 3 lat poprzedzających dzień wystąpienia z wnioskiem o udzielenie pomocy de minimis, podmiot odnotowuje rosnące straty, obroty podmiotu maleją, oraz że zaistniały inne okoliczności wskazujące na trudności w zakresie płynności finansowej; cyt.: "brak płatności za wykonywaną usługę", jednakże nie przedłożyła żadnych dokumentów, które by to potwierdzały.

W ocenie organu sytuacja finansowa przewoźnika pozwała na wywiązanie się z obowiązku uregulowania nałożonej kary. Przedsiębiorca nadal kontynuuje działalność gospodarczą. Ponadto z informacji uzyskanych od ZUS wynikało, iż przedsiębiorca nie posiada żadnych zaległości w składkach ZUS a od właściwego dla podatnika Naczelnika Urzędu Skarbowego w W., że posiada zaległość podatkową w wysokości 16 zł. Podobnie kserokopia decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. dotycząca rozłożenia na raty zapłaty zaległości w podatku od towarów i usług w kwocie 1.033.700 zł wraz z odsetkami w wysokości 251.351 zł, nie może stanowić podstawy do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej za niewykonanie przez przewoźnika obowiązków wynikających z ustawy SENT, gdyż rozłożenie przez organ podatkowy kwoty należności na raty w żadnej mierze nie oznacza, iż strona nie ma możliwości finansowych zapłaty kary pieniężnej w relatywnie niskiej wysokości, tj. 5.000 zł.

Organ odwoławczy zauważył iż jak wynika z decyzji, dochody strony w ciągu ostatnich lat przedstawiają się następująco: 2017 r. - strata 496.895,94 zł, 2018 r. - dochód 170.482,67 zł, I półrocze 2019 r. - dochód 43413,57 zł. a organ podatkowy wyjaśnił, iż na poczet zabezpieczenia spłaty układu ratalnego przyjęto majątek (8 pojazdów o łącznej wartości około 496.000,00 zł oraz udziały w Spółkach o wartości 179.000,00 zł). Naczelnik Urzędu Skarbowego uznał tym samym, iż uzyskiwane dochody pozwalają na uregulowanie należności podatkowych w układzie ratalnym. Zatem nie można uznać, iż sytuacja finansowa przedsiębiorcy uniemożliwia zapłatę kary pieniężnej w kwocie 5.000 zł a jej zapłata spowoduje nieodwracalne szkody.

Wpłata kary pieniężnej zawsze stanowi dodatkowe obciążenie finansowe dla przedsiębiorcy, jednakże niedogodność ta nie może być traktowana w kategorii ważnego interesu przewoźnika uzasadniającego odstąpienie od jej nałożenia.

W ocenie organu w sprawie nie zachodziła również przesłanka odstąpienia od nałożenia kary ze względu na ważny interes publiczny. Organ powołując liczne orzecznictwo w tym zakresie podsumował iż , odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej w sytuacji, gdy zobowiązany jest w stanie ją uiścić, pozostawałoby w sprzeczności z interesem publicznym, który wymaga by przypadające budżetowi należności publicznoprawne były płacone we właściwych wielkościach i we właściwym czasie. Każdy przedsiębiorca podejmując decyzję o prowadzeniu działalności gospodarczej bierze na siebie odpowiedzialność za jej prowadzenie w każdym aspekcie jej funkcjonowania. Zadaniem przedsiębiorcy jest takie prowadzenie działalności, by podejmowane decyzje skutecznie redukowały mogące powstać negatywne konsekwencje.

Organ odwoławczy zwrócił uwagę, że o ważnym interesie nie może także przesądzać wysokość nałożonej kary, tym bardziej, że strona nie przedstawiła dowodów świadczących, iż niemożliwa jest regulacja ww. należności a ustalenia poczynione przez organ pierwszej instancji nie potwierdziły, iż strona znajduje się w sytuacji uniemożliwiającej zapłatę wymierzonej kary. Zdaniem Dyrektora w realiach niniejszej sprawy, niedopuszczalnym z punku widzenia interesu publicznego byłoby przerzucenie odpowiedzialności finansowej przewoźnika na Budżet Państwa a więc pośrednio na wszystkich obywateli, za niewypełnienie przez ten podmiot swoich ustawowych obowiązków.

Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Katowicach zwrócił uwagę na treść art. 12 ustawy z dnia 10 maja 2018r. o zmianie ustawy o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018r. Nr 1039), zgodnie z którym "do postępowań w sprawie nałożenia kar pieniężnych wszczętych i niezakończonych do dnia wejścia w życie niniejszej ustawy wydaniem decyzji ostatecznej stosuje się art. 24 ust. la i art. 30 ust. 4 zdanie pierwsze ustawy zmienianej w art. 1 w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą. W przypadku gdy ustalono, że nie doszło do uszczuplenia podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowego, postępowania te umarza się". W jego ocenie okoliczności wynikające z przepisu art. 24 ust. 1a i art. 30 ust. 4 zdanie pierwsze ustawy zmienionej w sprawie nie zachodzą, i przepis ten nie może znaleźć zastosowania w sprawie, ponieważ dotyczy on sytuacji, gdy ujawnione nieprawidłowości są wynikiem oczywistego błędu. Nie można natomiast uznać za "oczywisty błąd" niewypełnienie obowiązku nałożonego na przewoźnika w ustawie. Podobnie nie ma zastosowania art. 30 ust. 4 ustawy gdyż treść tego przepisu wskazuje, iż ograniczenie możliwości nakładania przedmiotowych kar pieniężnych odnosi się wyłącznie do sytuacji, gdy nieprawidłowości ujawniono w wyniku czynności kontrolnych ex-post, o których mowa w ust. 1. Nie dotyczy on natomiast sytuacji gdy do ujawnienia nieprawidłowości doszło w trakcie, tzw. kontroli drogowej. drogowej Ponadto zgodnie z art. 30 ust. 5 ustawy SENT "przepisu ust. 4 nie stosuje się do przewoźników". Gdzie przedmiotowe naruszenie zostało ujawnione w trakcie kontroli drogowej i dotyczyło niewykonania przez przewoźnika obowiązku wynikającego z art. 5 ust 4 pkt 1 - 8 ustawy SENT.

Podsumowując organ odwoławczy stwierdził, że podjęte przez organ pierwszej instancji rozstrzygnięcie zostało oparte na kompletnie zgromadzonym i rozpatrzonym materiale dowodowym, dającym przez to podstawę do prawidłowych ustaleń faktycznych; całokształt postępowania wskazuje, że było ono prowadzone w sposób budzący zaufanie do organu.

Kwestionując prawidłowość powyższej decyzji ostatecznej strona wniosła skargę żądając uchylenia decyzji obu instancji i zasądzenia kosztów oraz zarzuciła naruszenie:

1.art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o systemie monitorowania drogowego przewozu towarów (w brzmieniu obowiązującym na moment kontroli, tj. 27.11.2017 r. -t.j. Dz.U. 2017, poz. 708, dalej jako: ustawa o SENT), poprzez:

a) niezasadne nałożenie kary pieniężnej, pomimo braku ku temu jakichkolwiek podstaw, z uwagi na:

• prawidłowe zamknięcie systemu SENT i wydrukowanie listu referencyjnego pomimo zaistniałych w trakcie problemów technicznych z wypełnieniem, zgłoszenia, co pozwalało stronie jako przewoźnikowi sądzić, że dopełnił niezbędnych obowiązków związanych ze zgłoszeniem w tym systemie;

• posiadanie przez stronę jako przewoźnika wszelkich dokumentów świadczących o legalności i prawidłowości dokonywanego przewozu towarów, które okazano funkcjonariuszom Służby Celno-Skarbowej [...] UCS w K. podczas kontroli:

b) niezasadne nałożenie na przewoźnika kary pieniężnej za brak uzupełnienia zgłoszenia SENT, pomimo iź posiadał jako przewoźnik numer referencyjny SENT, który przedłożony został funkcjonariuszom podczas kontroli, co pozwalało na prawidłową kontrolę przewożonych towarów;

c) działanie przez organy podatkowe w sposób sprzeczny z celem ustawy o SENT i kierowanie się wyłącznie fiskalnym interesem budżetu państwa, a w efekcie nieuzasadnione nakładanie kar pieniężnych na legalnie działających przewoźników.

2. art. 22 ust. 3 w zw. z art. 26 ust. 3 ustawy o SENT - poprzez ich niezastosowanie i nieodstąpienie od nałożenia na mnie jako przewoźnika kary, pomimo iż odstąpienie to było uzasadnione moim ważnym interesem jako przewoźnika i interesem publicznym, z uwagi na sposób powstania uchybienia, moją trudną sytuację majątkową i gospodarczą, brak ryzyka uszczuplenia należności publicznoprawnych, a także nieproporcjonalnie wysoką karę w stosunku do okoliczności i przyczyn uchybień;

3. art. 22 ust. 2 w zw. z art. 5 ust. 4 ustawy o SENT i w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP - poprzez stosowanie przepisów ustawy o SENT w sposób naruszający zasadę proporcjonalności, a w szczególności poprzez zastosowanie środków nieproporcjonalnych do popełnionego uchybienia i nałożenie rażąco wysokiej kary za nieistotne uchybienia przewoźnika. 

Ponadto zaskarżonej decyzji zarzucano naruszenie przepisów postępowania mających istotny wpływ na wynik sprawy, a mianowicie:

1. art. 121 § 1 w zw. z art. 2a o.p. i w zw. z art. 210 § 1 pkt 6 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 900 ze zm.), dalej jako: o.p. - poprzez nieprowadzenie postępowania podatkowego w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych i kierowanie się wyłącznie fiskalnym interesem organów podatkowych, przejawiające się w szczególności w nałożeniu na przewoźnika kary pieniężnej pomimo małej wagi stwierdzonych uchybień, z uwagi na zamknięcie procedury zgłoszenia pomimo błędów w działaniu systemu SENT, posiadanie przez przewoźnika wszelkich dokumentów świadczących o legalności i prawidłowości dokonywanego przewozu towarów, a także trudną sytuację finansową i gospodarczą Podatnika;

2. art. 122 w zw. z art. 187 § 1 w zw. z art. 191 o.p. - poprzez niepodjęcie przez organy podatkowe wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i ustalenia, czy zachodzą przesłanki do odstąpienia od nałożonej na przewoźnika kary pieniężnej z uwagi na jego ważny interes, jak i interes publiczny.

W odpowiedzi na zarzuty zawarte w skardze organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2018r., poz. 2107 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Natomiast według art. 3 § 1 i 2 pkt. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 dalej: p.p.s.a.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej obejmuje, między innymi orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne. Tylko zatem stwierdzenie, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub z innym naruszeniem przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy, może skutkować uchyleniem przez Sąd zaskarżonej decyzji (art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a, b, c ustawy). Sąd uwzględniając skargę stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.).

Natomiast przeprowadzone w określonych na wstępie ramach badanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji wykazało, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie, bowiem nie można organowi zarzucić naruszenia przepisów prawa materialnego i procesowego.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest kwestia zasadności nałożenia na podmiot dokonujący przewozu towaru A. B. [...] – oleju rzepakowego klasyfikowanego do pozycji CN 1514 w ilości 25960 kg gdzie podmiotem wysyłającym był ,,E’’, a podmiotem odbierającym ,,B’’ w kwocie 5.000 zł z tytułu niewykonania obowiązku, polegającego na nie podaniu danych w zgłoszeniu SENT określonych w art. 5 ust. 4 ustawy SENT a to; imienia i nazwiska albo nazwy, adresu zamieszkania lub siedziby, numer identyfikacji podatkowej albo numer, za pomocą którego przewoźnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej, numeru rejestracyjnego środka transportu, miejsca i daty rozpoczęcia przewozu na terytorium kraju, planowanej datę zakończenia przewozu, numeru zezwolenia, zaświadczenia lub licencji w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, o ile są wymagane, numer dokumentu przewozowego towarzyszącego przewożonemu towarowi.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 1 ustawy SENT (w brzmieniu obowiązującym w 2017 r.) obowiązującemu systemowi monitorowania drogowego podlega przewóz towarów objętych wymienionymi pozycjami CN: 2207 nieoznaczonych znakami akcyzy, 2707, 2710, 2905, 2917, 3403, 3811, 3814 zawierających alkohol etylowy, 3820 zawierających alkohol etylowy, 3824 oraz 3826, jeżeli masa brutto przesyłki towarów objętych tymi pozycjami przekracza 500 kg lub jej objętość przekracza 500 litrów; pod pozycją 2710 zaklasyfikowano benzynę bezołowiową .

Minister Rozwoju i Finansów w rozporządzeniu z dnia 13 czerwca 2017 r. (DZ. U z 2017 nr 1178) w sprawie towarów, których przewóz jest objęty systemem monitorowania drogowego przewozu towarów wskazał, iż systemem monitorowania drogowego przewozu towarów objęty jest przewóz towarów objętych: 1) podkategoriami Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług od 10.41.21 do 10.41.29, podkategoriami od 10.41.51 do 10.41.60 oraz podkategorią 10.62.14, 2) pozycjami Nomenklatury Scalonej: a) od 1507 do 1516 (....).

Skoro przewożonym towarem był olej rzepakowy z pozycji CN 1514 zgodnie z w/w rozporządzeniem przewóz tego towaru podlegał systemowi monitorowania drogowego przewozu towarów .

W ustawie przyjęto (art. 4 ust. 1-4), że środkiem technicznym służącym monitorowaniu drogowego przewozu towarów jest rejestr zgłoszeń. Jest on prowadzony w systemie teleinformatycznym i gromadzi dane zawarte w zgłoszeniach, uzupełnieniach zgłoszeń i ich aktualizacjach oraz dotyczące przeprowadzonych kontroli.

Obowiązki poszczególnych podmiotów związanych z przewozem towarów określa art. 5 ustawy SENT. W zakresie przewoźników istotny jest ust. 4 tego artykułu, mówiący (w brzmieniu obowiązującym w 2017 r.), iż przewoźnik jest obowiązany przed rozpoczęciem przewozu towaru uzupełnić zgłoszenie o szereg elementów wymienionych w tym przepisie, takich jak imię i nazwisko albo nazwę, adres zamieszkania lub siedziby, numer identyfikacji podatkowej albo numer, za pomocą którego przewoźnik jest zidentyfikowany na potrzeby podatku od towarów i usług albo podatku od wartości dodanej, numery rejestracyjne środka transportu, miejsce i datę rozpoczęcia przewozu na terytorium kraju, planowaną datę zakończenia przewozu, numer zezwolenia, zaświadczenia lub licencji w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym, o ile są wymagane, numer dokumentu przewozowego towarzyszącego przewożonemu towarowi.

Zgodnie z art. 2 pkt 11 lit. a ustawy SENT przez środek transportu należy rozumieć pojazd samochodowy lub zespół pojazdów składający się z pojazdu samochodowego oraz przyczepy lub naczepy w rozumieniu ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym.

Przewóz towarów podlega kontroli, o której mowa w art. 13 ustawy SENT, polegającej na sprawdzeniu przestrzegania obowiązków w zakresie dokonywania, uzupełniania i aktualizacji zgłoszenia, zgodności danych zawartych w zgłoszeniu ze stanem faktycznym oraz posiadania numeru referencyjnego. Na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy SENT, w sytuacji gdy przewoźnik nie uzupełni zgłoszenia o dane, o których mowa w art. 5 ust. 4 i art. 6 ust. 3, na przewoźnika nakłada się karę pieniężną w wysokości 5.000 zł.

Art. 26 ust. 1 tej ustawy przewiduje wydanie decyzji w sprawie nałożenia kary pieniężnej. Zgodnie zaś z art. 26 ust. 5 cytowanej ustawy, w zakresie nieuregulowanym w ustawie do kar pieniężnych stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.

W realiach niniejszej sprawy jest poza sporem, że Skarżąca, będąca przewoźnikiem towaru podlegającego obowiązkowej rejestracji w systemie SENT – oleju rzepakowego (CN 1514), przewożonego ciągnikiem samochodowym marki DAF wraz z naczepą ciężarową marki LAG - przed rozpoczęciem przewozu towaru nie uzupełniła zgłoszenia o numerze referencyjnym [...] o dane wymienione w art. 5 ust. 4 ustawy i znalazło to odzwierciedlenie w protokole z kontroli. Oznacza to, że skarżący występując w roli przewoźnika naruszył obowiązek wynikający z treści art. 5 ust. 4 ustawy o SENT gdyż nie podał danych w treści tego przepisu podanych, czyli uniemożliwił organom prawidłowe monitorowanie dokonywanego przewozu w systemie przewozu towarów.

W tej sytuacji wbrew twierdzeniom skargi organ prawidłowo uznał, że zaistniały podstawy do wymierzenia kary pieniężnej na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy SENT, zgodnie z którym w przypadku, gdy przed rozpoczęciem przewozu przewoźnik nie uzupełni zgłoszenia o dane, o których mowa w art. 5 ust. 4, na przewoźnika nakłada się karę pieniężną w wysokości 5 000 zł.

W tym miejscu zaznaczenia wymaga okoliczność iż Sąd nie dał wiary twierdzeniom strony co do problemów technicznych z wypełnieniem zgłoszenia i funkcjonowaniem systemu organu administrującego danymi przetwarzanymi w rejestrze monitorowania drogowego przewozu towarów, w sytuacji gdy postępowanie wyjaśniające prowadzone na tę okoliczność przeprowadzone z Dyrektorem Izby Administracji Skarbowej w Z. zaprzeczyło by 27 listopada 2017r. system SENT nie działał prawidłowo i były przerwy w działaniu systemu. Nie ustalono także by strona korzystała z procedury awaryjnej określonej art. 9 ust. 5 ww. ustawy SENT I § 8 ust. 3 pkt. 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju Finansów z dnia 12 kwietnia 2017 r. w sprawie zgłoszeń przewozu towarów i sposobu postępowania w przypadku niedostępności rejestru zgłoszeń. Z akt sprawy wynika, iż administrator systemów PUESC i SENT (Dyrektor Izby Administracji Skarbowej w Z.) nie stwierdził występowania utrudnień ani przerw w tych systemach w dniu 27 listopada 2017r., nie stwierdził także w by w tym dniu miały miejsca zgłoszenia dotyczące problemów z edycją pól na formularzach SENT.

Dalej zauważyć trzeba, że w uzasadnieniu projektu ustawy SENT, zapisano, że nieuchronność, katalog i wysokość kar mają przede wszystkim oddziaływać prewencyjne na podmioty, dokonujące przewozu towarów. Sankcjami zostali objęci wszyscy uczestnicy dokonywanego przewozu, tzw. uczestnicy "łańcucha dostaw" podlegającego systemowi monitorowania, a wysokość kar została uzależniona od ich roli i obowiązków na nich nałożonych. System kar z uwagi na sposób ich wymierzania jest czytelny, łatwy do stosowania i przejrzysty (nieprawidłowość = kara administracyjna albo grzywna w określonej wysokości). Kara jest wysoka, tak by niedopełnienie obowiązku rejestracji, uzupełniania i aktualizacji wpisów było dla podmiotów "nieopłacalne". Nakładanie wysokich kar pieniężnych albo grzywien będzie miało również działanie odstraszające i prewencyjne.

W ocenie Sądu, nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 22 ust. 3 ustawy SENT, w myśl którego, w przypadkach uzasadnionych ważnym interesem przewoźnika lub interesem publicznym, na wniosek przewoźnika lub z urzędu, organ może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, z uwzględnieniem art. 26 ust. 3.

W art. 26 ust. 3 ww. ustawy zostały wymienione enumeratywnie dodatkowe kryteria i warunki odstąpienia od nałożenia kary. Organ może odstąpić od nałożenia kary pieniężnej, jeżeli to odstąpienie: 1) nie stanowi pomocy publicznej albo 2) stanowi pomoc de minimis albo pomoc de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie, udzieloną z uwzględnieniem warunków dopuszczalności tej pomocy, określonych w przepisach prawa Unii Europejskiej, albo 3) stanowi pomoc publiczną spełniającą warunki określone w przepisach wydanych na podstawie ust. 4. Pojęcia ważnego interesu przewoźnika oraz interesu publicznego nie zostały zdefiniowane w ustawie. Zatem wypełnienie ich treścią należy do organów orzekających. Odstępstwo od nałożenia kary pieniężnej jest instytucją o charakterze wyjątkowym, gdyż zasadą jest płacenie kar, a nie zwalnianie z tego obowiązku. Zwolnienie z kary jest uzasadnione w sytuacjach bardzo szczególnych i wyjątkowych, na które strona nie miała wpływu i które były niezależne od sposobu jej postępowania. O istnieniu ważnego interesu przewoźnika, uprawiającego do odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej nie decyduje jego subiektywne przekonanie, lecz decydować powinny kryteria zobiektywizowane, w każdym przypadku inne, uwzględniające różnorodne aspekty sprawy. Przy czym użycie słowa "ważny" podkreśla wyjątkowość zastosowania instytucji odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej z uwagi na tenże interes. Słusznie organ odwoławczy wskazał, że zgodnie z doktryną i ugruntowanym orzecznictwem przyjmuje się, że przez "ważny interes strony" należy rozumieć nadzwyczajne względy, które mogłyby zachwiać podstawami egzystencji podatnika. To sytuacja, w której z powodu nadzwyczajnych losowych przypadków podatnik nie jest w stanie uregulować zaległości podatkowych. Przykładem, może tu być utrata możliwości zarobkowania, czy utrata losowa majątku. O istnieniu ważnego interesu strony nie decyduje jego subiektywne przekonanie o tym, że taki interes ma, lecz względy zgodne z powszechnie aprobowaną hierarchią wartości, w której wysoką rangę mają zdrowie i życie, a także możliwości zarobkowe w celu zdobycia środków utrzymania dla siebie i rodziny oraz zagrożenie egzystencji. Pojęcia ważnego interesu nie można jednak upatrywać wyłącznie w dolegliwości finansowej jakiej doświadcza podatnik w związku z koniecznością wywiązania się z ciążących na nim zobowiązań. Zaistniały stan faktyczny bez wątpienia nie jest skutkiem ponadprzeciętnych okoliczności, natomiast konieczność prawidłowego wypełniania obowiązków rejestracyjnych nałożonych ustawą o SENT jest powszechnie znana podmiotom, do których jest skierowana.

Natomiast pojęcie interesu publicznego powinno być oceniane z uwzględnieniem wartości wspólnych dla całego społeczeństwa, takich jak: sprawiedliwość, bezpieczeństwo, zaufanie do organów państwa, a także wyeliminowanie sytuacji, gdy rezultatem zapłaty należności będzie obciążenie Skarbu Państwa kosztami pomocy.

Sąd podzielił stanowisko organu, że zaistniały stan faktyczny nie jest skutkiem ponadprzeciętnych okoliczności, natomiast konieczność wypełniania obowiązków rejestracyjnych nałożonych ustawą o SENT jest powszechnie znana podmiotom, do których jest skierowana. Niewskazanie w zgłoszeniu danych wymaganych treścią art. 5 ust. 4 ustawy SENT może jedynie świadczyć o braku dołożenia należytej staranności w prowadzonej działalności gospodarczej i lekceważeniu przepisów przez przewoźnika. Istotne jest również to, że strona została poinformowana przez organ o możliwości wykazania przesłanek do odstąpienia kary, których jednak nie wykazała. Organy bowiem precyzyjnie podały warunki z art. 26 ust. 3 ustawy SENT których spełnienie jest niezbędne dla zastosowania ulgi. Poinformowano jakie dokumenty winny być przedłożone w celu udokumentowania wniosku o odstąpienie od nałożenia kary pieniężnej. W tym zakresie zdaniem Sadu przedstawione dokumenty nie potwierdzają niemożności zapłaty kary. Sąd podziela ocenę organów iż przedłożona umowę kredytowa z rachunku bieżącego z 5 września 2018r., umowa o kredyt odnawialny z 12 czerwca 2018r., umowa o kredyt inwestycyjny z 1 kwietnia 2014r., czy oświadczenie o nieruchomościach oraz prawach majątkowych, które mogą być przedmiotem hipoteki przymusowej, i rzeczach ruchomych oraz zbywalnych prawach majątkowych, które mogą być przedmiotem zastawu skarbowego czy formularz informacji właściwy dla wniosku o pomoc de minimis nie stanowią okoliczności mogących przemawiać za przychyleniem się do wniosku o ulgę. Strona winna była w sposób zobiektywizowany podać informacje o swoim stanie majątkowo finansowym, a nie ukierunkowywać się na podanie niekorzystnych jedynie danych o jej sytuacji finansowej przez powoływanie się na istniejące kredyty. W zakresie danych uzyskanych już bowiem przez organ ta niekorzystna sytuacja finansowa, jak zdaje się wskazywać strona, już nie wynika. Z informacji uzyskanych od Naczelnika Urzędu Skarbowego w W. wynika, iż posiada znikome zaległości- kwota 16 zł z tytułu podatku od towarów i usług za okres 10/2017 zł. Również nie posiada zaległości w składkach ZUS, a w okresie ostatnich 5 lat nie było prowadzone postępowanie egzekucyjne z tego tytułu.

Podkreślenia wymaga, iż w interesie publicznym leży, aby dłużnicy publicznoprawni przestrzegali przepisów prawa, by była przestrzegana zasada równości i sprawiedliwości. Słusznie argumentował organ odwoławczy, że w interesie publicznym jest sprawowanie właściwego monitoringu drogowego towarów i zapewnienie bezpieczeństwa całego przewozu. System kontroli powinien być szczelny skuteczny i bezpieczny, a podmioty trudniące się przewozem towarów objętych systemem monitorowania winny dochować należytej staranności w wypełnianiu swoich obowiązków. W ocenie Sądu organ prawidłowo dokonał analizy interesu publicznego. Wbrew zarzutom zawartym w skardze, organ dokonał analizy interesu publicznego nie tylko w oparciu o płaszczyznę ekonomiczną lecz również na płaszczyźnie pozaekonomicznej, a więc także związanej z takimi wartościami jak sprawiedliwość, zaufanie obywateli do organów władzy publicznej czy też sprawność działania aparatu państwowego. Organ oceniając spełnienie "interesu publicznego" na płaszczyźnie pozaekonomicznej dokonał analizy popełnionego przez skarżącą błędu w stosunku do takich wartości jak: przestrzeganie przez wszystkich uczestników rynku przepisów ustawy i zasadnie uznał, że w niniejszej sprawie nie wystąpiła przesłanka interesu publicznego przemawiająca za odstąpieniem od nałożenia kary pieniężnej.

W sprawie nie doszło również do naruszenia zasady proporcjonalności. Należy podkreślić, że wysokość kary administracyjnej, aby mogła spełnić swoją rolę prewencyjną, nie może być zbyt niska, a zasada proporcjonalności nie może służyć za podstawę ochrony interesu wynikającego z naruszenia prawa (por. wyrok TK z 26 marca 2002 r., sygn. akt SK 2/01, OTK ZU nr 2/A/2002, poz. 15). Brak nałożenia kary za stwierdzone uchybienie byłoby, zatem zachwianiem zasady proporcjonalności i stawianiem strony w pozycji uprzywilejowanej względem innych podmiotów, którzy z różnych przyczyn dokonują nieprawidłowych zgłoszeń SENT i ponoszą odpowiedzialność z tego tytułu. O naruszeniu tej zasady, nie może stanowić podjęcie przez organ podatkowy rozstrzygnięcia odmiennego od oczekiwanego przez podatnika. Strona ma bowiem prawo do własnego subiektywnego przekonania o zasadności jej zarzutów, jednakże przekonanie to nie musi mieć odzwierciedlenia w obowiązujących przepisach prawnych i ich wykładni (por. wyrok NSA z 26 sierpnia 2016 r., I FSK 51/15, publ. www.orzeczenia.nsa.gov.pl).

Podsumowując, wbrew zarzutom skargi, Dyrektor Izby Administracji Skarbowej prawidłowo zastosował w sprawie przepisy ustawy SENT, wyprowadzając z ich treści i w oparciu o poczynione ustalenia, obowiązek nałożenia na skarżącą kary pieniężnej przewidzianej art. 22 ust. 2 ww. ustawy. Przepis ten bezspornie miał zastosowanie w sprawie, co skutkowało nałożeniem kary pieniężnej. Jak już podkreślono, przepisy ustawy SENT mają charakter bezwzględnie obowiązujący. W niniejszej sprawie, organy stwierdziły nieuzupełnienie zgłoszenia SENT o dane, o których mowa w art. 5 ust. 4 co stanowiło naruszenie ustawy i musiało skutkować nałożeniem kary pieniężnej na podstawie art. 22 ust. 2 ustawy SENT. Jednocześnie organy po przeanalizowaniu okoliczności niniejszej sprawy zasadnie uznały, że nie można odstąpić od nałożenia kary pieniężnej na przewoźnika, gdyż nie wystąpiły wskazane w ustawie przesłanki.

Nie doszło w sprawie również do naruszenia przepisów ustawy Ordynacja podatkowej wskazanych w skardze poprzez niepodjęcie przez organy podatkowe wszelkich niezbędnych działań w celu dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i ustalenia, czy zachodzą przesłanki do odstąpienia od nałożonej na przewoźnika kary pieniężnej z uwagi na jego ważny interes, jak i interes publiczny. Organy w tym zakresie dopełniły swych obowiązków procesowych.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 p.p.s.a. skargę oddalił.



Powered by SoftProdukt