Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
|
drukuj zapisz |
6031 Uprawnienia do kierowania pojazdami, Ruch drogowy, Samorządowe Kolegium Odwoławcze, Uchylono decyzję I i II instancji, III SA/Po 646/23 - Wyrok WSA w Poznaniu z 2023-12-12, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
III SA/Po 646/23 - Wyrok WSA w Poznaniu
|
|
|||
|
2023-10-03 | |||
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu | |||
|
Izabela Paluszyńska Mirella Ławniczak /przewodniczący/ Szymon Widłak /sprawozdawca/ |
|||
|
6031 Uprawnienia do kierowania pojazdami | |||
|
Ruch drogowy | |||
|
Samorządowe Kolegium Odwoławcze | |||
|
Uchylono decyzję I i II instancji | |||
|
Dz.U. 2023 poz 622 art. 12 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 2 Ustawa z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami - t.j. |
|||
Sentencja
Dnia 12 grudnia 2023 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mirella Ławniczak Sędzia WSA Szymon Widłak (sprawozdawca) Sędzia WSA Izabela Paluszyńska po rozpoznaniu w trybie uproszczonym w dniu 12 grudnia 2023 roku sprawy ze skargi R. G. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 6 września 2023 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zwrotu prawa jazdy 1. uchyla zaskarżoną decyzję i poprzedzającą ją decyzję Starosty [...] z dnia 3 sierpnia 2023 r. nr [...], 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego kwotę 697 (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. |
||||
Uzasadnienie
Zaskarżoną decyzją z 6 września 2023 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze (dalej "SKO" lub "organ") utrzymało w mocy decyzję Starosty [...] (dalej "Starosta") z 3 sierpnia 2023 r. nr [...] o odmowie zwrotu R. G. (dalej "skarżący" lub "strona") zatrzymanego dokumentu prawa jazdy kat. B,B1. W uzasadnieniu decyzji organ I instancji wskazał, że skarżący wystąpił do Starosty o zwrot zatrzymanego prawa jazdy w zakresie kat. B i B1. Prawomocnym wyrokiem z 27 lutego 2023 r. Sąd Rejonowy [...] orzekł wobec skarżącego środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. A na okres trzech lat. Zdaniem organu orzeczenie zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. A skutkowało tym, że niedopuszczalny był zwrot prawa jazdy również w zakresie kat. B,B1, co wynika z art. 12 ust.1 pkt 2 ustawy z dnia 5 stycznia 2011 r. o kierujących pojazdami (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 622 z późn. zm. dalej "u.k.p."). W odwołaniu skarżący zarzucił organowi naruszenie przepisów art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p. w zw. z art. 2 i art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. Skarżący powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 4 lipca 2023 r. o sygn. SK 23/21 podniósł, że działanie organu jest niezgodne z Konstytucją. Wskazał, że to, iż sąd orzekł zakaz prowadzenia pojazdów kat. A, nie oznacza, że organ może pozbawić skarżącego uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi kat. B i B1, co do których nie orzeczono środka karnego w postaci zakazu ich prowadzenia. W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Kolegium utrzymując w mocy decyzję organu I instancji wskazało, że nie znalazło podstaw do zmiany zaskarżonej decyzji. Zdaniem organu odwoławczego bezspornym jest bowiem, że wobec skarżącego sąd orzekł zakaz prowadzenia pojazdów kat. A, a z brzmienia przepisu art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p. wynika, że w sprawie bezsprzecznie wystąpiły przesłanki do odmowy zwrotu zatrzymanego prawa jazdy w zakresie kat. B i B1. Odnosząc się do zarzutów odwołania, organ II instancji wskazał, że jest związany bezwzględnie obowiązującym przepisem art. 12 ust. 2 u.k.p. i nie ma możliwości działania w ramach tzw. uznania administracyjnego. Kolegium wskazało, że powoływany przez skarżącego wyrok Trybunału Konstytucyjnego nie znajduje zastosowania w sprawie, gdyż orzeczenie to dotyczy przepisów art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p., gdy tymczasem sprawa skarżącego dotyczy przepisu art. 12 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p. W skardze wniesionej do tut. Sądu skarżący zaskarżył decyzję organu II instancji wnosząc o jej uchylenie i o uchylenie decyzji organu I instancji oraz o zwrot od organu kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego. Skarżący zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego art. 12 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p. poprzez błędną wykładnię i przyjęcie, ze w sytuacji gdy sąd prawomocnie orzekł zakaz prowadzenia pojazdów kat. A to przepis ten wyklucza możliwość zwrotu dokumentu prawa jazdy kat. B i B1. Nadto skarżący zarzucił naruszenie przepisów postępowania - art. 6, art. 7, art. 7a, art. 8, art. 80 w zw. z art. 107 § 3 ustawy z 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2023 r. poz. 775 dalej "K.p.a.") poprzez wydanie decyzji sprzecznej z przepisami prawa, w oderwaniu od zasady prawdy obiektywnej, nieuwzględniającej interesu strony. W uzasadnieniu skarżący wskazał, że nie ma sądowego zakazu korzystania z uprawnień kat. B i B1, jak również nie ujawniono okoliczności, które uzasadniałyby wydanie wobec skarżącego zakazu korzystania ze wszystkich posiadanych uprawnień do kierowania pojazdami. W ocenie skarżącego przepis art. 12 ust. 2 u.k.p. dotyczy osób, które dopiero ubiegają się o wydanie prawa jazdy. W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje. Skarga zasługuje na uwzględnienie. Na wstępie wyjaśnić należy, że niniejszą sprawę rozpoznano w trybie uproszczonym na podstawie art. 119 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn.: Dz. U. z 2023 r., poz. 1634 ze zm. dalej "P.p.s.a."). Zgodnie z art. 119 pkt 2 P.p.s.a., sprawa może być rozpoznana w trybie uproszczonym, jeżeli strona zgłosi wniosek o skierowanie sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym, a żadna z pozostałych stron w terminie czternastu dni od zawiadomienia o złożeniu wniosku nie zażąda przeprowadzenia rozprawy. W niniejszej sprawie skarżący wniósł o rozpoznanie sprawy w trybie uproszczonym, a organ nie wyraził wobec rozpoznania sprawy w wyżej wskazanym trybie sprzeciwu. Odnosząc się do meritum to wskazać należy, że stan faktyczny sprawy nie był kwestionowany. Skarżący został uznany za winnego popełnienia przestępstwa naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym i wyrokiem skazującym został ukarany zakazem prowadzenia pojazdów mechanicznych kat. A na okres 3 lat. Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowiły przepisy art. 12 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p. prawo jazdy nie może być wydane osobie w stosunku do której został orzeczony prawomocnym wyrokiem sądu zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych - w okresie i zakresie obowiązywania tego zakazu. Zgodnie z treścią art. 12 ust. 2 pkt 1-3 u.k.p. przepis ust. 1 pkt 2 stosuje się także wobec osoby ubiegającej się o wydanie lub zwrot zatrzymanego prawa jazdy, a także o przywrócenie uprawnienia w zakresie prawa jazdy kategorii: 1) B1 lub B - w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obejmującego uprawnienie w zakresie prawa jazdy kategorii AM, A1, A2 lub A; 2) AM, A1, A2, A, C1, C, D1 lub D - w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obejmującego uprawnienie w zakresie prawa jazdy kategorii B; 3) B+E, C1+E, C+E, D1+E lub D+E - w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obejmującego uprawnienie w zakresie prawa jazdy kategorii B lub odpowiednio kategorii C1, C, D1 lub D. Na mocy wyroku z 4 lipca 2023 r. wydanego w sprawie SK 23/21Trybunał Konstytucyjny uznał przepisy art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p. za niezgodne z art. 2 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji RP w zakresie, w jakim pozbawiano osoby posiadające uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi określonych kategorii prawa jazdy prawa do odzyskania dokumentu potwierdzającego posiadanie tego rodzaju uprawnień odnośnie do pojazdów mechanicznych, co do których nie orzeczono wobec nich środka karnego w postaci zakazu ich prowadzenia. Odnosząc się do zgodności art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p. z art. 2 Konstytucji RP i wynikającą z niej zasadą ne bis in idem, Trybunał wskazał, że zasada ta jest fundamentalną zasadą prawa karnego i elementem zasady państwa prawnego, stanowiąc jednocześnie jeden z elementów prawa do sądu przejawiający się w zapewnieniu rzetelnej i sprawiedliwej procedury sądowej. Trybunał stwierdził, że zasada ne bis in idem ma dwa aspekty. Pierwszy – proceduralny, który wyraża się w zakazie wszczynania i prowadzenia postępowań w sprawach karnych dotyczących tej samej osoby i tego samego czynu zagrożonego karą. Drugi aspekt polega na zakazie podwójnego (wielokrotnego) karania w sprawach karnych dotyczących tej samej osoby i tego samego czynu zagrożonego karą. Wielokrotne karanie tej samej osoby za to samo zachowanie stanowi bowiem naruszenie zasady proporcjonalności reakcji państwa na naruszenie obowiązku prawnego. Funkcją zasady ne bis in idem jest z jednej strony ochrona praw osoby przed nadużywaniem przez państwo ius puniendi, tj. ochrona osoby prawomocnie osądzonej w postępowaniu karnym przed ponownym postawieniem jej w stan oskarżenia w sprawie o ten sam czyn, z drugiej zaś ochrona powagi i trwałości prawomocnych orzeczeń sądowych. Z reguły zasada ne bis in idem ma zastosowanie wtedy, gdy w stosunku do osoby uprzednio ukaranej za popełnienie czynu zabronionego przez prawo karne wszczyna się postępowanie dotyczące tego samego czynu. Zauważono, że w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego funkcjonuje szerokie rozumienie zasady ne bis in idem obejmującej zakaz podwójnego karania tej samej osoby za ten sam czyn nie tylko w odniesieniu do wymierzania kar za przestępstwo, lecz także w związku ze stosowaniem innych środków represyjnych, w tym sankcji administracyjnych, przy czym ocena, czy dany instrument prawny ma charakter sankcji, należy do Trybunału. W ocenie Trybunału procedura weryfikacji, czy określone przepisy naruszają zasadę ne bis in idem z punktu widzenia zakazu dwukrotnego (wielokrotnego) pociągania do odpowiedzialności karnej za to samo zachowanie, powinna przebiegać dwuetapowo. Po pierwsze, należy ustalić, czy określone środki przewidziane przez ustawodawcę jako reakcja na określone zachowanie jednostki mają charakter sankcji. Po drugie, jeżeli dwa środki lub więcej środków mają taki charakter, konieczna jest weryfikacja, czy realizują one te same, czy odmienne cele. Realizacja identycznych celów przez różne środki o charakterze sankcji winna co do zasady prowadzić do wniosku o naruszeniu zasady ne bis in idem, wynikającej z art. 2 Konstytucji. Zauważono też, iż podstawowym kryterium odróżniania sankcji karnych i sankcji administracyjnych jest zasadnicza (główna) funkcja, przesądzająca o istocie sankcji, która może oprócz tego realizować inne funkcje i cele. Trybunał za główną funkcję sankcji karnej uznaje represję, czyli odpłatę za popełniony czyn, natomiast w przypadku sankcji administracyjnej jako główną funkcję wskazuje szeroko rozumianą prewencję. Trybunał wskazał, że stwierdzenie naruszenia zasady ne bis in idem wymaga zatem ustalenia, czy za ten sam czyn dwukrotnie nakładana jest sankcja będąca w istocie sankcją karną. Trybunał zauważył, ze orzekanie kary pozbawienia prawa do prowadzenia pojazdów określonej kategorii oraz sankcja administracyjna braku możliwości zwrotu zatrzymanego prawa jazdy co do innych kategorii formalnie przynależne są do dwóch różnych reżimów prawnych. W istocie jednak obie te sankcje charakteryzują się podobnym stopniem dolegliwości, realizują ten sam cel - ochronę bezpieczeństwa w komunikacji i pełnią zbliżone funkcje - prewencyjną i represyjną. Ponadto sankcje te są tożsame, ponieważ odmowa wydania prawa jazdy albo zwrotu zatrzymanego prawa jazdy prowadzi do takiego samego skutku jak zakaz prowadzenia pojazdu, czyli pozbawienia możliwości legalnego kierowania określonymi pojazdami. Konkludując Trybunał uznał, że art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 w związku z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p. w zakresie, w jakim pozbawia osoby posiadające uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi określonych kategorii prawa jazdy, prawa do odzyskania dokumentu potwierdzającego posiadanie tego rodzaju uprawnień odnośnie do pojazdów mechanicznych, co do których nie orzeczono wobec nich środka karnego w postaci zakazu ich prowadzenia, jest niezgodny z zasadą ne bis in idem, wynikającą z art. 2 Konstytucji. Odnosząc się do zgodności kontrolowanych przepisów z art. 45 Konstytucji RP, który stanowi, iż każdy ma prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd, Trybunał Konstytucyjny zauważył, że z mocy zaskarżonych przepisów osoba, wobec której sąd powszechny zawęził środek karny zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych do kategorii B, nie będzie mogła zatem prowadzić, w okresie obowiązywania tego zakazu, nie tylko pojazdów objętych tą kategorią, lecz także innych w zakresie kategorii wskazanych w zaskarżonych przepisach. Brak prawa jazdy stwierdzającego posiadanie uprawnienia do kierowania określonym pojazdem oznacza w praktyce niemożność legalnego kierowania nim (por. art. 3 ust. 1 u.k.p.). Przewidziany w zaskarżonych przepisach zakaz wydania, zwrotu lub przywrócenia prawa jazdy osobie, wobec której orzeczony został prawomocnym wyrokiem sądu zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych w zakresie określonych kategorii, w okresie obowiązywania zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych obejmującego uprawnienie w zakresie prawa jazdy kategorii B, C1, C, D1 lub D, następuje na podstawie decyzji administracyjnej i ma charakter obligatoryjny. Organ administracji wydający decyzję na podstawie zaskarżonych przepisów nie ma możliwości brania pod uwagę różnych okoliczności mogących wpływać na jej zakres. Wykluczone jest zatem uznanie administracyjne, a organ administracji po stwierdzeniu orzeczenia przez sąd powszechny zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, dla których wymagane jest prawo jazdy określonych kategorii, stosuje sankcję administracyjną wyznaczoną w art. 12 ust. 2 u.k.p. Jednocześnie zauważono, że zarówno w art. 42 Kodeksu karnego jak i w art. 29 Kodeksu wykroczeń ustawodawca pozostawił sądowi rozstrzygnięcie, czy wobec sprawcy, w konkretnym stanie faktycznym, należy orzec zakaz prowadzenia wszelkich pojazdów, czy też z uwagi na stwierdzone w konkretnej sprawie okoliczności ograniczyć zakres tego zakazu. Sądy powszechne z takiej możliwości korzystają, wskazując że z uwagi na ratio legis art. 42 § 2 Kodeksu karnego w powiązaniu z okolicznościami sprawy, nie w każdej sprawie jest konieczne orzekanie zakazu w pełnym zakresie. W konkretnej zatem sprawie karnej to sąd powszechny dokonuje oceny, w jakim zakresie należy orzec wobec sprawcy czynu zabronionego obligatoryjny albo fakultatywny zakaz prowadzenia pojazdów mechanicznych. Orzekając środek karny zakazu prowadzenia pojazdu, sąd powszechny ma zatem obowiązek brać pod uwagę również zapewnienie bezpieczeństwa ruchu drogowego. Zakaz prowadzenia pojazdu pełni zarówno funkcję prewencyjną, jak i represyjną. W ramach tej pierwszej chodzi o wykluczenie z ruchu drogowego takich kierowców, którzy wykazali, że zagrażają jego bezpieczeństwu. Jednocześnie orzeczony środek karny zakazu prowadzenia pojazdu, zgodnie z zasadami wymiaru kary i środków karnych nie może być nadmiernie dolegliwy dla sprawcy przestępstwa czy wykroczenia, a także dla jego rodziny. Trybunał zaznaczył, że ustanawiając art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 u.k.p. ustawodawca w istocie rozszerzył orzekany przez sąd powszechny zakaz prowadzenia pojazdów, których dotyczy prawo jazdy kategorii B, C1, C, D1 lub D na prawo jazdy innych kategorii określonych w tej regulacji. W konsekwencji dochodzi do zaostrzenia wymierzonej przez sąd powszechny sankcji karnej, jaką jest środek karny zakazu prowadzenia pojazdów. Zaskarżone przepisy prowadzą zatem do sytuacji, w której niezależnie od treści orzeczenia sądu powszechnego wymierzającego sprawcy przestępstwa albo wykroczenia środek karny zakazu prowadzenia pojazdów określonego rodzaju, sprawca z mocy zaskarżonych przepisów pozbawiony będzie możliwości legalnego kierowania również innymi pojazdami. Na zakończenie Trybunał Konstytucyjny wskazał, że ze względu na zakresowy charakter wyroku Trybunału Konstytucyjnego jego skutkiem nie jest utrata mocy obowiązującej art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o kierujących pojazdami, ale wyeliminowanie treści normatywnej, która została wskazana w sentencji jako niekonstytucyjna. Orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszechnie obowiązującą i są ostateczne – art. 190 ust. 1 Konstytucji. Ponadto zgodnie z art 190 ust. 4 Konstytucji orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności z Konstytucją, umową międzynarodową lub z ustawą aktu normatywnego, na podstawie którego zostało wydane prawomocne orzeczenie sądowe, ostateczna decyzja administracyjna lub rozstrzygnięcie w innych sprawach, stanowi podstawę do wznowienia postępowania, uchylenia decyzji lub innego rozstrzygnięcia na zasadach i w trybie określonych w przepisach właściwych dla danego postępowania. W uchwale składu siedmiu sędziów NSA dnia 7 grudnia 2009 r o sygn. akt I OPS 9/09 (dostępna na: orzeczenia.nsa.gov.pl) zauważono, że z art. 190 ust. 1 i 4 Konstytucji wynika norma prawna, zgodnie z którą w toku postępowania sądy związane są powszechną mocą obowiązującą orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego, które są elementem kształtującym stan prawny oceniany przez sąd. Sąd dostrzega jednocześnie, na co zwrócił również uwagę organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że wskazany wyrok Trybunału Konstytucyjnego odnosi się do niezgodności z Konstytucją art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p. Tymczasem w przedmiotowej sprawie podstawę materialnoprawną wydanych decyzji stanowiły przepisy art. 12 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p. Niemniej jednak w ocenie Sądu należy mieć na względzie, że wyrok Trybunału dotyczy takiej samej sytuacji prawnej, w której organ administracji rozszerza orzeczony przez sąd powszechny środek karny w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych określonej kategorii na inne kategorie. Należy bowiem zauważyć, że wprawdzie formalnie kontroli Trybunału Konstytucyjnego podlega akt prawny lub jego część tj. konkretny przepis to faktycznie jednak przedmiotem kontroli są określone w danym akcie normy prawne zawarte w poszczególnych jednostkach redakcyjnych takiego aktu. Wprawdzie formalnie przepis tożsamy treściowo nie został uznany przez Trybunał za niezgodny z Konstytucją to jednak należy zauważyć, że powstały uzasadnione wątpliwości co do zgodności z Konstytucją normy prawnej wyrażonej w przepisie art. 12 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p., czemu skarżący dał wyraz zarówno w odwołaniu, jak i skardze. Powyższe natomiast nie jest bez znaczenia dla Sądu kontrolującego daną sprawę. W takiej sytuacji zachodzi przypadek tzw. "oczywistej niekonstytucyjności" co oznacza, że porównywane przepisy będące podstawą wydania zaskarżonej decyzji art. 12 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p. z Konstytucją dotyczą tej samej materii, co przepisy art. 12 ust. 2 pkt 2 i 3 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p. w zakresie których Trybunał stwierdził ich niekonstytucyjność (por. R. Hauser, J. Trzciński, "Prawotwórcze znaczenie orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego", Warszawa 2010 r. s. 266-268; M. Wiącek, "Pytanie prawne do sądu do Trybunału Konstytucyjnego" Warszawa 2011 r. s. 266-268). W takim przypadku oczywistość niezgodności przepisu art. 12 ust. 2 pkt 1 w zw. z art. 12 ust. 1 pkt 2 u.k.p. z Konstytucją RP oraz z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego stanowi wystarczającą przesłankę do odmowy zastosowania tego przepisu. W tak bowiem oczywistej sytuacji trudno oczekiwać, żeby sąd uruchamiał procedurę kolejnych pytań prawnych (por. R. Hauser, A. Kabat, Glosa do wyroku NSA z 14 lutego 2002 r. I SA/Po 461/01, OSP 2003/2 s. 73-75, M. Wiącek, "Pytania prawne do Trybunału Konstytucyjnego", Warszawa 2011 r. s. 269, uchwała NSA z 16 października 2006 r. I FPS 2/06, wyroki NSA z 24 września 2008 r. I OSK 1369/07, z 10 marca 2010 r. I OSK 1447/09, z 15 lutego 2018 r. I FSK 1523/17, z 6 czerwca 2018 r. II FSK 1454/16, dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych, zwanej "CBOSA"). W związku z powyższym Sąd stwierdził, że organ administracji nie mógł pozbawić skarżącego posiadającego uprawnienia do kierowania pojazdami mechanicznymi kat. B, B1, prawa do odzyskania dokumentu potwierdzającego posiadanie tego rodzaju uprawnień odnośnie do pojazdów mechanicznych, co do których nie orzeczono wobec skarżącego środka karnego w postaci zakazu ich prowadzenia. Mając na względzie powyższe Sąd w punkcie 1 wyroku uchylił zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji zgodnie z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a. P.p.s.a. W ponownie prowadzonym postepowaniu organy zgodnie z art. 153 P.p.s.a. będą związane powyżej wskazanym stanowiskiem Sądu wyrażonym w niniejszym wyroku. W punkcie 2 wyroku Sąd zasądził na rzecz skarżącego koszty postepowania sądowego zgodnie z art. 200 i 205 § 2 P.p.s.a. stanowiące sumę uiszczonego wpisu od skargi (200 zł), opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł) oraz kosztów zastępstwa procesowego (480 zł). Koszty zastępstwa procesowego określone zostały zgodnie z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1964 z późn. zm.). |