drukuj    zapisz    Powrót do listy

6037 Transport drogowy i przewozy, Transport Kara administracyjna, Inspektor Transportu Drogowego, Oddalono skargę kasacyjną, II GSK 798/18 - Wyrok NSA z 2021-04-22, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II GSK 798/18 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2021-04-22 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2018-04-09
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Andrzej Skoczylas
Cezary Pryca /przewodniczący/
Krzysztof Dziedzic /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne
Transport
Kara administracyjna
Sygn. powiązane
VI SA/Wa 1249/17 - Wyrok WSA w Warszawie z 2018-01-05
Skarżony organ
Inspektor Transportu Drogowego
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2013 poz 1414 art. 92c ust. 1 pkt 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - tekst jednolity.
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Cezary Pryca Sędzia NSA Andrzej Skoczylas Sędzia del. WSA Krzysztof Dziedzic (spr.) po rozpoznaniu w dniu 22 kwietnia 2021 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 5 stycznia 2018 r., sygn. akt VI SA/Wa 1249/17 w sprawie ze skargi [...] sp. z o.o. z siedzibą w [...] na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] kwietnia 2017 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za naruszenie przepisów w transporcie drogowym oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 5 stycznia 2018 r., sygn. akt VI SA/Wa 1249/17, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę [...] sp. z o.o. z siedzibą w Jawczycach na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] kwietnia 2017 r., nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Kujawsko-Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] lutego 2017 r. o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości [...] zł.

W skardze kasacyjnej od powyższego wyroku wniesionej przez [...] sp. z o.o. w oparciu o art. 174 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2016 r. poz. 718 ze zm., dalej p.p.s.a.), zarzucono naruszenie:

1. na podstawie art. 174 pkt 2 p.p.s.a., zarzucono naruszenie przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, a to art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a. poprzez niezastosowanie w sprawie w związku z naruszeniem przez organy zaangażowane w postępowanie administracyjne art. 92c ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 1414 ze zm., dalej u.t.d.), przejawiające się na gruncie niniejszej sprawy nałożeniem kary administracyjnej za naruszenie prawa, co do którego zebrane w sprawie dowody jak i okoliczności faktyczne jednoznacznie wskazują, iż strona skarżąca kasacyjnie nie miała wpływu na jego powstanie i jego zaistnienia przewidzieć nie mogła

2. na podstawie art. 174 pkt 1 p.p.s.a. naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 92c ust. 1 pkt 1 ustawy z o transporcie drogowym, przejawiające się na gruncie niniejszej sprawy nałożeniem kary administracyjnej za naruszenie prawa, co do którego zebrane w sprawie dowody jak i okoliczności faktyczne jednoznacznie wskazują, iż strona skarżąca kasacyjnie nie miała wpływu na jego powstanie i jego zaistnienia przewidzieć nie mogła.

W skardze kasacyjnej wniesiono o: 1. uchylenie w całości zaskarżonego wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania administracyjnego w sprawie; 2. uchylenie w całości decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...].04.2017 r. nr [...] oraz decyzji organu I instancji o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości [...] zł; 3. zasądzenie od organu na rzecz strony skarżącej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 193 zdanie drugie p.p.s.a., który stanowi, że uzasadnienie wyroku oddalającego skargę kasacyjną zawiera ocenę zarzutów skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny odstąpił od przedstawienia stanu sprawy, ograniczając uzasadnienie tylko do rozważań mających znaczenie dla oceny postawionych w skardze kasacyjnej zarzutów.

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Zarzuty skargi kasacyjnej dotyczyły wyłącznie naruszenia art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d. przejawiające się nałożeniem kary administracyjnej za naruszenie prawa, co do którego zdaniem autora skargi kasacyjnej, zebrane w sprawie dowody jak i okoliczności faktyczne jednoznacznie wskazują, że skarżąca kasacyjnie spółka nie miała wpływu na jego powstanie i jego zaistnienia przewidzieć nie mogła. Przypomnieć należy, że w myśl art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d., nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1 pkt 1 u.t.d., na podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, a postępowanie wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć. Treść tego uregulowania nie pozostawia wątpliwości, że za stwierdzone naruszenia odpowiada podmiot wykonujący przewozy chyba, że okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot ten nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których wykonujący przewozy nie mógł przewidzieć.

Wymieniony przepis ma charakter wyjątkowy i podlega interpretacji ścieśniającej. Kwestie związane z okolicznościami wyłączającymi możliwość nałożenia kary administracyjnej art. 92c u.t.d. były przedmiotem licznych orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego. W świetle tego orzecznictwa nie ulega wątpliwości, że okolicznościami, o których mowa w przywołanych przepisach mogą być wyłącznie sytuacje ponadprzeciętne, odbiegające od standardowych stanów faktycznych. Odpowiedzialność podmiotu prowadzącego działalność transportową jest bowiem, w normujących tę sferę przepisach ujęta w sposób rygorystyczny, mający na uwadze dążenie do zapewnienia bezpieczeństwa ruchu drogowego. Przyjmuje się w związku z tym, że art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d. odnosi się jedynie do wyjątkowych sytuacji i to takich, w których doświadczony i profesjonalny podmiot wykonujący przewóz drogowy, przy zachowaniu najwyższej staranności i przezorności nie był w stanie przewidzieć. Sprawą przedsiębiorcy (przewoźnika) jest wprowadzenie takich organizacyjnych rozwiązań, które będą dyscyplinować osoby wykonujące na jego rzecz usługi kierowania pojazdem i eliminować naruszenia. Przedsiębiorca ma możliwość reagowania na działania osób, którymi posługuje się przy wykonywaniu transportu drogowego m.in. przez bieżącą kontrolę dokumentacji obrazującej czas pracy kierowcy i stosowanie w przypadku stwierdzenia naruszeń właściwych środków dyscyplinujących (por. np. wyroki NSA: z dnia 13 stycznia 2015 r., sygn. akt II GSK 2098/13, z dnia 15 października 2015 r., sygn. akt II GSK 1990/14, z dnia 12 marca 2015 r., sygn. akt II GSK 262/14, z dnia 14 kwietnia 2016 r., sygn. akt II GSK 2527/14). Sam fakt, że winę za naruszenia ponosi kierowca nie stanowi przesłanki zwalniającej przedsiębiorcę od odpowiedzialności (por. wyrok NSA z dnia 25 września 2014 r., sygn. akt II GSK 1027/13). Stanowisko zawarte w powyższych wyrokach oraz przywołanym w nich orzecznictwie Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym w rozpoznawanej sprawie w całości podziela.

W okolicznościach rozpoznawanej sprawy na skarżącą kasacyjnie spółkę nałożona została kara pieniężna w wysokości [...] zł za naruszenie polegające na tym, że w momencie zatrzymania pojazdu do kontroli, kierujący pojazdem realizował przewóz drogowy bez włożonej do tachografu karty kierowcy. Kierowca w trakcie kontroli, jako przyczynę wskazał, że zapomniał zabrać z domu swojej karty kierowcy. Pomimo tego zdecydował się realizować zadanie transportowe bez wymaganej karty kierowcy i poprzez to dopuścił do naruszenia sankcjonowanego przez lp. 6.2.1 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym tj. nierejestrowania za pomocą urządzenia rejestrującego lub cyfrowego urządzenia rejestrującego na wykresówce lub karcie kierowcy wskazań w zakresie prędkości pojazdu, aktywności kierowcy i przebytej drogi.

W powyższych okolicznościach nie sposób przyjąć, że zaistniała jakaś sytuacja wyjątkowa, niemożliwa do przewidzenia. Włożenie do tachografu karty kierowcy jest dla kierowcy wykonującego przewozy tego rodzaju jak w rozpoznawanej sprawie, czynnością podstawową, rutynową i jednocześnie ważną. Kierowca powinien być świadomy, że czynność ta jest istotna nie tylko z punktu widzenia jego obowiązków, ale również funkcjonowania przedsiębiorstwa, a w konsekwencji, w szerszym kontekście, również bezpieczeństwa na drodze. Obowiązek uświadamiania tego kierowcom, szkolenia ich oraz wyczulania na prawidłowe wykonywanie tej prostej czynności spoczywa właśnie na przedsiębiorcy. W rozpoznawanej sprawie naruszenie stwierdzone w trakcie kontroli może świadczyć o zaniedbaniach skarżącej kasacyjnie spółki w tym zakresie.

Samowolne działanie kierowcy, którym przedsiębiorca posługuje się przy wykonywaniu działalności (np., jak w niniejszej sprawie, okoliczność, że kierowca "zapomni" o wykonaniu danego obowiązku) w żadnym razie nie może zostać zakwalifikowane jako zdarzenie spowodowane wystąpieniem nadzwyczajnych, nieprzewidywalnych i niezależnych od przedsiębiorcy okoliczności, o których mowa w art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d., a w istocie rzeczy jest ono wyłącznie skutkiem niewłaściwej organizacji pracy samego przedsiębiorstwa oraz wynikiem braku właściwych rozwiązań mających na celu zdyscyplinowanie pracownika. W tych okolicznościach, w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd I instancji prawidłowo ocenił, że nie było podstaw do umorzenia postępowania na podstawie art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga kasacyjna jako pozbawiona usprawiedliwionych podstaw podlega oddaleniu na podstawie art. 184 p.p.s.a.



Powered by SoftProdukt