Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Dnia 13 maja 2014 roku Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Roman Hauser sędzia NSA Elżbieta Kremer sędzia del. NSA Anna Żak /spr./ Protokolant starszy sekretarz sądowy Mariusz Szufnara po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2014 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady m.st. Warszawy od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 10 lipca 2012 r. sygn. akt IV SA/Wa 184/12 w sprawie ze skargi A. B. na uchwałę Rady m.st. Warszawy z dnia [...] czerwca 2006 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. oddala skargę kasacyjną; 2. zasądza od Rady m.st. Warszawy na rzecz A. B. kwotę 300 (słownie: trzysta) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, wyrokiem z dnia 10 lipca 2012 r., sygn. akt IV SA/Wa 184/12, uwzględnił skargę A. B. na uchwałę Rady m.st. Warszawy z dnia 22 czerwca 2006 r. nr LXXVII/2422/2006 w przedmiocie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla tzw. Dworca Południowego, (Dz.Urz. Woj. Maz. Nr 146, poz. 4800), w ten sposób, że stwierdził :

I. nieważność § 48 zaskarżonej uchwały; II. nieważność załącznika graficznego w części dotyczącej terenu oznaczonego symbolem D4.1.23; III. stwierdził, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Postanowieniem z dnia 19 września 2012 r. Wojewódzki Sad Administracyjny w Warszawie sprostował z urzędu niedokładność w sentencji powyższego wyroku, w ten sposób, że w pkt III wyroku po słowie "uchwała" dopisał "w zakresie określonym w pkt I i pkt II".

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych sprawy.

A. B. na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), wniosła skargę na w/w uchwałę Rady m.st. W-wy z dnia 22 czerwca 2006 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla tzw. Dworca Południowego ( dalej powoływanej też jako plan).

Zakwestionowała ustalenia § 9, 47 i 48 planu, co do obszarów funkcjonalnych, oznaczonych symbolami D.4.1.1. i D.4.1.2, wywodząc, że plan został uchwalony z naruszeniem :

- art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.),

- art. 18 ust. 2 pkt 4 lit a ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym i art. 20 ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz.U. Nr 162, poz. 1568 ze zm.) przez nie dokonanie wymaganego uzgodnienia,

- art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym przez nieprzedstawienie nieuwzględnionego zarzutu radzie gminy,

- art. 4 i 5 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami – poprzez brak zapewnienia skutecznej ochrony zabytków, wynikającej ze sprzeczności postanowień planu,

- art. 19 ust. 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, skoro wynika z niego, iż strefy ochrony konserwatorskiej wyznacza się w zależności od potrzeb,

- art. 2 Konstytucji R.P. w zakresie wywodzonej z niego zasady prawidłowej legislacji,

- art. 31 ust. 3 Konstytucji R.P., co do zasady proporcjonalności.

W uzasadnieniu wskazała, że postanowienia planu są niekonsekwentne, z jednej strony wskazuje się na ochronę zabytkowego obiektu "Pawiówki" oraz jego otoczenia (§ 9 ust. 1 pkt 1 planu) z drugiej zaś (w § 47 i 48) stanowi, że ochroną jest objęty wyłącznie budynek, co jest zgodne z decyzją o wpisaniu tego budynku do rejestru zabytków. W nieuzasadniony sposób ochronę obiektu rozciągnięto na cały obszar D.4.1.2. wprowadzając całkowity zakaz zabudowy działki, gdzie znajduje się obiekt "Pawiówki", także teren przyległy objęto bezpodstawnymi restrykcjami w postaci ustalenia niższych niż na terenach sąsiednich dopuszczalnych wysokości zabudowy (teren D.4.1.1.). Obiekt "Pawiówki" ma tradycyjnie i historycznie funkcje mieszkalne, Wnioski skarżącej, aby uwzględnić jej uwagi w planie, bez uzasadnienia nie zostały uwzględnione (przyjęto oznaczenie Uk – usługi kultury).

Ponadto zdaniem skarżącej naruszono procedurę uchwalania planu uzyskując uzgodnienie konserwatora zabytków wyłącznie w 2000r., nie biorąc pod uwagę nowej ustawy z 2003r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami. Z przepisów przejściowych nie wynika, aby dawne uzgodnienia pozostały w mocy. W ocenie skarżącej nie rozpoznano w pełni zarzutów nr 1 i 5 zawartych w piśmie z 7 czerwca 2002 r. i nieprzedłożono ich Radzie Gminy – świadczy o tym treść uchwały Zarządu Gminy Warszawa Centrum z 25 października 2002 r.

W odpowiedzi na skargę, Rada Miasta wniosła o jej oddalenie wskazując m.in. że zarzuty strony zostały rozpatrzone. Intencją strony było ustalenie przeznaczenia terenu znajdującego się w jej wieczystym użytkowaniu na cele usługowo - mieszkaniowe oraz ograniczenie istniejącej zabudowy jedynie do obiektu "Pawiówki". Pozostałe kwestie podnoszone w zarzucie to argumentacja mająca na celu uzasadnienie wniosku. Organ wskazał na dokonanie wymaganych uzgodnień, pomimo, że na dzień zajmowania stanowiska przez konserwatora zabytków obowiązywał inny akt prawny, regulujący te kwestie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał skargę za zasadną, w zakresie nierozpatrzenia zarzutu wniesionego przez skarżącą na podstawie art. 24 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, który to akt miał zastosowanie w sprawie z uwagi na termin podjęcia uchwały o przystąpieniu do sporządzenia planu miejscowego (30 listopada 1995 r.) oraz treść art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Z treści pisma z 7 czerwca 2002 r. wynikało expressis verbis, że wolą skarżącej było wniesienie zarzutu do projektu planu, gdzie w ówczesnym § 48 wprowadzono określone ograniczenia, w zagospodarowaniu obszaru funkcjonalnego (KUD) oznaczonego wówczas symbolem D.4.1. Wśród zrzutów sformułowano m.in. żądania zachowania funkcji mieszkaniowo usługowej (pkt1str.2) oraz ograniczenia nakazu zachowania wyłącznie dotychczasowej zabudowy - obiektu "Pawiówka" (pkt 5 s. 3). Analizując treść uchwały Zarządu Gminy Warszawa Centrum z dnia 25 października 2002r. w przedmiocie rozpatrzenia zarzutu skarżącej., jak i treść normatywną przyjętego planu, Sąd stwierdził, że zarzut w całości nie został uwzględniony zgodnie z wolą wnioskodawcy. Wydzielono mianowicie obszar D.4.1.2. w bezpośrednim sąsiedztwie "Pawiówki", gdzie pozostawiono funkcję Uk (usługi kultury), a więc inną niż żądana oraz dodano całkowity zakaz budowy innych obiektów niż "Pawiówka", co nie realizuje żądania aby ograniczenia inwestycyjne dotyczyły tylko istniejącego budynku. Oznacza to, że zarzut w całości nie został uwzględniony, co zdaniem Sądu obligowało organ gminy do jego przedłożenia radzie gminy, w zakresie nieuwzględnionym, stosownie do treści art. 18 ust. 2 pkt 8 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.

Sąd wyjaśnił, że instytucja rozpatrzenia zarzutu obejmowała obowiązek poinformowania wnoszącego zarzut o terminie posiedzenia rady gminy, na którym będzie rozpatrywany zarzut, obowiązek uzasadniania odrzucenia zarzutu i w końcu możliwość zaskarżenia do sądu administracyjnego odnośnej uchwały, co pociąga za sobą kontrolę jej legalności (art. 18 ust. 2 pkt 9 i 10 i art. 24 ust. 3 i 4 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym). W tym świetle, wobec szerokiego zakresu uznaniowości w procesie planistycznym, niedopuszczalne jest takie naruszenie interesu prawnego, które nie jest wystarczająco uzasadnione w uchwale o odrzuceniu zarzutu w rozumieniu art. 24 ust. 3 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.

W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego nierozpatrzenie prawidłowo wniesionego zarzutu, w sprawach, gdzie zastosowanie znajdzie ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym, zawsze stanowi o naruszeniu interesu prawnego. Koresponduje z tym art. 27 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym, w którym wskazano, że naruszanie trybu postępowania powoduje nieważność uchwały w przedmiocie planu w całości lub części.

Sąd wskazał, że w niniejszej sprawie zarzut w zakresie nieuwzględnionym nie został przedłożony ówczesnemu organowi uchwałodawczemu. Wadliwie bowiem uznano, że został uwzględniony w całości. Rada Gminy nie procedowała więc w ogóle nad merytorycznymi, nieuwzględnionymi zarzutami skarżącej odnośnie pewnych ustanowionych ograniczeń dotyczących nieruchomości. Etap ten, o ile skarżąca zostałaby zawiadomiona o terminie rozpatrzenia zarzutu przez organ uchwałodawczy, był właściwy dla przedstawienia prezentowanych obecnie (na etapie postępowania przed Sądem) tez, że przyjęte rozwiązania są wyłącznie następstwem stanowiska Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków zawartego w piśmie z 15 października 2002 r. Wyjaśnienia wymagałaby wówczas kwestia, czy sformułowanie "wnioskuję o wprowadzenie" określonego zapisu należy rozumieć jako kategoryczne żądanie dokonania konkretnych zmian w projekcie planu, mając na uwadze uzgodnienie uprzedniego projektu, gdzie analogicznego ograniczenia dla danego fragmentu obszaru, wcześniej oznaczonego D.4.1., nie przewidywano. Rozważenia wymagałaby wtedy też wtedy, czy w takim przypadku plan w danym zakresie nie powinien być ponownie wyłożony (art. 25 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym). Ocenie, co do meritum, musiałoby podlegać także, czy wskazanie nadal jako funkcji usługi kultury dla wydzielonego obszaru D.4.1.2. znajduje uzasadnienie w interesie publicznym, gdy chodzi o wykorzystanie obiektów historycznych w strukturze miasta, czy też narusza zasadę proporcjonalności, gdy chodzi o ingerencję w prawo własności wobec podnoszonych kwestii postanowień wcześniej obowiązującego planu oraz dokumentów wskazujących przeznaczenie obiektu związanych z realizacją inwestycji - odtworzeniem obiektu o funkcji częściowo mieszkaniowej (przedłożone wraz ze skargą).

Wojewódzki Sąd Administracyjny wyjaśnił, że naruszenie interesu prawnego skarżącej polega na nierozważeniu przesłanek ingerencji w jej prawo własności , co w świetle przytoczonych regulacji nie było dopuszczalne, a z uwagi na treść art. 27 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym musi skutkować stwierdzeniem nieważności zaskarżonej uchwały. W świetle powyższego przedwczesne byłoby zdaniem Sądu ocenianie, czy doszło do naruszenia zakresu władztwa planistycznego, w tym wyrażonej w Konstytucji RP zasady proporcjonalności, czy zasady ochrony zabytków (art. 4, 5 i 19 ust. 3 ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami), gdy chodzi o zapisy dotyczące obszaru oznaczonego D.4.1.2. W dalszej części uzasadnienia wyroku, Sąd stwierdził, że pozostałe zarzuty skargi są nieuzasadnione i przedstawił w tym zakresie swoją argumentację.

We wskazaniach, co do dalszego postępowania, Sąd zobowiązał Radę Miasta Stołecznego Warszawy do rozpatrzenia zarzutu skarżącej, w zakresie nieuwzględnionym, w myśl przepisów ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła Rada m.st. Warszawy zarzucając naruszenie prawa materialnego, tj.:

– art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym poprzez przyjęcie, że doszło do naruszenia interesu prawnego skarżącej;

– art. 24 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym poprzez przyjęcie, że organ nie rozpatrzył zarzutu wniesionego przez skarżącą, a rada gminy nie dopełniła obowiązku uzasadnienia uchwały o odrzuceniu zarzutu;

– art. 27 ust. 1 ww. ustawy w zw. z art. 85 ust. 2 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu iż zagospodarowaniu przestrzennym poprzez przyjęcie, że zachodzą przesłanki skutkujące stwierdzeniem nieważności postanowień planu.

Na podstawie art. 173 § 1 i 2 oraz art. 174 pkt 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (p.p.s.a.) zarzucono zaskarżonemu wyrokowi naruszenie przepisów postępowania, tj.:

– art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez dokonanie błędnych ustaleń faktycznych i przyjęcie, że zarzut skarżącej nie został uwzględniony;

– art. 151 p.p.s.a. poprzez jego niezastosowanie do oceny stanu faktycznego i nieoddalenie skargi;

– art. 147 § 1 p.p.s.a. poprzez stwierdzenie nieważności uchwały w części wskazanej w pkt I zaskarżonego wyroku;

– art. 152 p.p.s.a. poprzez stwierdzenie, że zaskarżona uchwała nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się wyroku, pomimo że stwierdzona została nieważność jedynie § 48 uchwały.

W oparciu o powyższe zarzuty wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i oddalenie skargi oraz wniesiono o zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

W uzasadnieniu organ wskazał, że uwzględnił zarzuty skarżącej, dlatego nie doszło do naruszenia jej interesu prawnego w rozumieniu art. 101 ustawy o samorządzie gminnym. Uwzględnienie zarzutów skarżącej, wniesionych na etapie wyłożenia projektu planu miejscowego, polegało na podzieleniu obszaru D 4.1 (usługi kultury), obejmującego nieruchomość położoną przy ul. [...], na dwie części: północną uwzględniającą wszystkie kwestie poruszane przez skarżącą oraz południową związaną z obiektem "Pawiówki", która stosownie do uzgodnienia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków musiała pozostać bez prawa rozbudowy. Na mocy uchwały Zarządu Gminy Warszawa Centrum z dnia 25 października 2002 r. nieruchomość przy ul. [...] została częściowo zlokalizowana w kwartale D 4.1.1., będącym północnym fragmentem kwartału D 4 (usługi ponadlokalne, lokalne, zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna – MW/U). Pozostała część nieruchomości przy ul. [...] znalazła się na terenie D 4.2.1. Dotychczasowe ustalenia dla terenu D 4.1 stały się ustaleniami dla terenu D.4.2.1., gdzie dodatkowo wprowadzono jeszcze zapis o dopuszczeniu przeniesienia tzw. dzwonu pokoju oraz wprowadzono zakaz lokalizacji obiektów kubaturowych. Zarzuty skarżącej zostały zatem rozpatrzone kompleksowo w oparciu o uzgodnienie i wytyczne Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, a wprowadzone zapisy pozwoliły na maksymalne wykorzystanie działki na cele budowlane. W konsekwencji, zdaniem organu, zarzuty skarżącej wniesione w trybie art. 24 ust. 1 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym zostały uwzględnione i prawidłowo rozpatrzone w trybie art. 24 ust. 3 tej ustawy.

W uzasadnieniu naruszenia art. 141 § 4, art.147 §1 oraz art. 151 p.p.s.a. wskazano, że Sąd pierwszej instancji nieprawidłowo ustalił stan faktyczny przyjmując, że organ nie uwzględnił zarzutu skarżącej, w związku z czym w sprawie należało zastosować art.151 p.p.s.a. i oddalić skargę. Nie było podstaw do stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały w części wskazanej w pkt I wyroku. Skarżący kasacyjnie podniósł także, że Sąd nie uzasadnił dlaczego na podstawie art. 152 p.p.s.a. wstrzymał wykonanie całej zaskarżonej uchwały skoro skarga nie została uwzględniona w całości.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną A. B. wniosła o jej oddalenie, podzielając stanowisko zaprezentowane przez Wojewódzki Sąd Administracyjny. Podkreśliła, że nigdy nie wnosiła o podział nieruchomości na dwie części, a nadto jedna z tych części i tak jest zdefiniowana w zakresie zagospodarowania przestrzennego sprzecznie z wnioskami skarżącej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.), dalej "p.p.s.a.", Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej. Z urzędu bierze pod uwagę tylko nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z przesłanek nieważności postępowania, wymienionych w art. 183 § 2 p.p.s.a. Sprawa ta mogła być zatem rozpoznana przez Naczelny Sąd Administracyjny tylko w granicach zakreślonych w skardze kasacyjnej.

Skarga kasacyjna analizowana w opisanym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ jej zarzuty są nieuzasadnione.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 24 ust. 1 i 3 oraz art. 27 ust.1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 1999 r., nr 15, poz. 139 ze zm.), dalej "u.z.p." Jak wynika z uzasadnienia tego zarzutu, autor skargi kasacyjnej upatruje naruszenia tych przepisów w wadliwym przyjęciu przez Sąd pierwszej instancji , że wniesiony przez skarżącą zarzut do projektu planu nie został przez organ uwzględniony w całości.

Pogląd ten jest błędny.

Z art.18 ust.2 pkt 8 u.z.p. wynika, że zarząd gminy, po podjęciu przez radę gminy uchwały o przystąpieniu do sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, po upływie terminów, o których mowa w art. 23 ust. 2 i art. 24 ust. 2, rozpatruje, w terminie nie dłuższym niż miesiąc, protesty i zarzuty wniesione do projektu planu i przedstawia radzie gminy protesty i zarzuty nie uwzględnione w projekcie planu. Z kolei art. 24 ust.1 u.z.p. stanowi, że zarzut może wnieść każdy, którego interes prawny lub uprawnienia zostały naruszone przez ustalenia przyjęte w projekcie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wyłożonym do publicznego wglądu. O uwzględnieniu bądź odrzuceniu zarzutu rozstrzyga rada gminy, w drodze uchwały, zawierającej uzasadnienie faktyczne i prawne (ust. 3).

Jak wynika z akt sprawy, w piśmie z dnia 7 czerwca 2002 r. skarżąca wniosła zarzut do projektu planu, co do terenu obejmującego jej nieruchomość, oznaczonego w tym projekcie symbolem D 4.1, na którym zgodnie z ówczesnym § 48 wprowadzono określone ograniczenia w zagospodarowaniu obszaru funkcjonalnego (KUD), przewidując dla tego obszaru, jako przeznaczenie podstawowe usługi kultury (Uk). Określono zasady kształtowania zabudowy w postaci wskazania parametrów zabudowy, wprowadzono nakaz zachowania istniejącej zabudowy. Skarżąca wskazała w swoim piśmie, że jej nieruchomość o pow. 3549 m kw. wyraźnie dzieli się na dwie części, pierwsza część ma powierzchnię około 1000m kw. gdzie usytuowany jest zabytkowy budynek zwany "Pawiówką" natomiast pozostała część zabudowana jest budynkiem mieszkalno-socjalnym. Zdaniem skarżącej nieuzasadnione było wprowadzenie ograniczeń w zabudowie jej nieruchomości poprzez wprowadzenie wskazanych w projekcie planu parametrów zabudowy i nakazaniu zachowania istniejącej zabudowy, bo takie rygory w jej ocenie powinny dotyczyć tylko zabytkowego obiektu "Pawiówki" (wpisanego do rejestru zabytków). Zdaniem skarżącej takie przeznaczenie terenu w projekcie planu oraz ustalone zasady kształtowania zabudowy uniemożliwią jej praktycznie wybudowanie jakiegokolwiek nowego budynku. W związku z tym w piśmie z dnia 7 czerwca 2002r, sformułowała m.in. żądania zachowania funkcji mieszkaniowo usługowej (pkt 1s. 2), wprowadzenie innych wskaźników zabudowy oraz ograniczenie nakazu zachowania wyłącznie dotychczasowej zabudowy do obiektu "Pawiówka" (pkt 5 s. 3).

Po rozpatrzeniu tych zarzutów, Zarząd Gminy Warszawa Centrum uchwałą z dnia 25 października 2002 r. nr 3307/206/02, wprowadził zmiany w treści planu polegające na tym ,że wydzielono obszar D.4,1.1 którym objęto północną część działki skarżącej wprowadzając m.in. jako przeznaczenie podstawowe zabudowę mieszkaniową wielorodzinną UMW, określono zasady kształtowania zabudowy oraz wydzielono obszar D.4.1.2., wokół budynku "Pawiówki", na którym pozostawiono dotychczasowe ustalenia dla obszaru D 4.1, a więc funkcję Uk (usługi kultury) i zasady kształtowania zabudowy oraz dodano całkowity zakaz lokalizacji nowych obiektów kubaturowych.

Analizując treść podjętej uchwały w przedmiocie rozpatrzenia zarzutu, nie sposób nie zauważyć, że zarzut skarżącej do projektu planu nie zostały przez Zarząd Gminy Warszawa Centrum w całości uwzględniony. W wydzielonym obszarze D.4.1.2. w bezpośrednim sąsiedztwie budynku "Pawiówki" pozostawiono bowiem dotychczasową funkcje Uk (usługi kultury), a więc inną niż żądano oraz poprzednie wskaźniki zabudowy również kwestionowane, a nadto dodano zakaz budowy nowych obiektów kubaturowych ,co pozostaje w sprzeczności z żądaniami skarżącej.

Zawarte w skardze kasacyjnej twierdzenie, że wcześniejsze ustalenia dla terenu D. 4.1. stały się ustaleniami dla terenu D 4.2.1. obejmującego część działki skarżącej, gdzie dodatkowo jeszcze wprowadzono zakaz budowy obiektów kubaturowych, stanowi właśnie dowód na nieuwzględnienie w całości jej zarzutu. Istotnie tak jak twierdzi wnoszący skargę kasacyjną, zarzut skarżącej został rozpatrzony przy uwzględnieniu stanowiska Mazowieckiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków, co jednak nie zmienia oceny, w świetle poczynionych przez Sąd pierwszej instancji prawidłowych ustaleń, że nie został on w całości uwzględniony przez Zarząd Gminy Warszawa Centrum.

Trafnie więc Sąd pierwszej instancji uznał, że nieuwzględnienie zarzutu w całości, obligowało organ - Zarząd Gminy Warszawa Centrum do przedłożenia zarzutu skarżącej radzie gminy, w zakresie nieuwzględnionym, stosownie do wyżej cytowanego art. 18 ust. 2 pkt 8 u.z.p. Umożliwiłoby to zgodnie z treścią art.24 ust. 3 u.z.p. rozstrzygnięcie o nieuwzględnionym zarzucie przez radę gminy w drodze uchwały, zawierającej uzasadnienie faktyczne i prawne oraz z drugiej strony zapewniłoby skarżącej skorzystanie z uprawnienia do zaskarżenia tej uchwały do sądu administracyjnego (art.24 ust.4) celem zbadania jej legalności. Rada Gminy nie procedowała więc w tej sprawie nad merytorycznymi , nieuwzględnionymi zarzutami skarżącej kwestionującej ustanowione w projekcie planu ograniczenia w zagospodarowaniu jej nieruchomości.

Niedopełnienie przez Zarząd Gminy Warszawa Centrum obowiązku przedstawienia radzie gminy nieuwzględnionych zarzutów w projekcie planu, stanowi naruszenie art. 18 ust. 2 pkt 8 u.z.p w zw. z art. 24 ust.3 u.p.z., skutkujące nieważnością uchwały rady gminy w zakresie dotyczącym nieuwzględnionego zarzutu, stosownie do treści art. 27 ust. 1 u.z.p. Przepis ten stanowi, że każde naruszenie przepisów art. 18 u.z.p. powoduje nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części.

Stwierdzone naruszenie w/w przepisów przesądza o tym, że skarżąca miała legitymację do wniesienia skargi na podstawie art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym z uwagi na naruszenie jej interesu prawnego poprzez nierozpoznanie jej prawidłowo wniesionego zarzutu do projektu planu.

W świetle powyższego, wbrew twierdzeniom zawartym w skardze kasacyjnej, Sąd pierwszej instancji trafnie zastosował w tej sprawie art.147§ 1 p.p.s.a stwierdzając nieważność zaskarżonej uchwały we wskazanym w wyroku zakresie.

Nie zasługuje również na uwzględnienie zarzut naruszenia art. 152 p.p.s.a., ponieważ postanowieniem z dnia 19 września 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie sprostował z urzędu niedokładność w sentencji wyroku z dnia 10 lipca 2012 r. i aktualnie pkt III sentencji zaskarżonego wyroku brzmi: (Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie) "stwierdza, że zaskarżona uchwała w zakresie określonym w pkt I i II nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku". Oznacza to, że wstrzymanie wykonania zaskarżonej uchwały odnosi się tylko do ustaleń planu, których nieważność stwierdził Sąd pierwszej instancji. Tym samym wstrzymany został skutek prawny właśnie tych ustaleń planu, które zostały uznane w niniejszej sprawie za nieważne. Take rozstrzygnięcie jest zgodne z dyspozycją art.152 p.p.s.a.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną. O kosztach postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 p.p.s.a.