drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Starosta, Oddalono skargę, II SAB/Wa 347/11 - Wyrok WSA w Warszawie z 2012-02-29, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Wa 347/11 - Wyrok WSA w Warszawie

Data orzeczenia
2012-02-29 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-09-30
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
Sędziowie
Janusz Walawski
Sławomir Antoniuk /sprawozdawca/
Waldemar Śledzik /przewodniczący/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
I OSK 1380/12 - Wyrok NSA z 2012-08-30
Skarżony organ
Starosta
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 1 ust. 1 i art. 6
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Waldemar Śledzik, Sędziowie WSA Janusz Walawski, Sławomir Antoniuk (spr.), Protokolant Starszy sekretarz sądowy Maria Zawada, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 lutego 2012 r. sprawy ze skargi W. S. na bezczynność Starosty Powiatu [...] w przedmiocie rozpoznania wniosku z dnia [...] sierpnia 2011 r. o udostępnienie informacji publicznej 1. oddala skargę, 2. przyznaje ze środków budżetowych Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na rzecz radcy prawnego L. B. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych oraz kwotę 55,20 (pięćdziesiąt pięć 20/100) złotych stanowiącą 23% podatku VAT, tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

Uzasadnienie

W. S. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Starosty [...], w której zarzucił organowi nierozpatrzenie jego wniosku z dnia [...] sierpnia 2011 r. o udostępnienie informacji publicznej. Z tego powodu skarżący wniósł o: 1) zobowiązanie organu do niezwłocznego udzielenia żądanej informacji publicznej, 2) stwierdzenie, iż bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 3) wymierzenie organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, 4) zasądzenie od organu na rzecz skarżącego kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi skarżący podniósł, iż pismem z dnia [...] sierpnia 2011 r. zwrócił się do Starosty [...] "o wydanie informacji publicznej, poprzez precyzyjne wskazanie przepisu Prawa Budowlanego, przepisu Regulaminu Organizacyjnego Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w [...] lub innego przepisu prawa, przewidującego możliwość funkcjonowania tzw. p.o. PINB i jednocześnie dającego prawo Staroście Powiatowemu w [...] do swobodnego i dowolnego powierzenia wykonywania pełni obowiązków organu PINB, szeregowemu pracownikowi PINB, z pominięciem procedury ustawowej". W odpowiedzi na powyższy wniosek Starosta [...] skierował do wnioskodawcy dwa pisma z dnia 6 września 2011 r., które nie zawierały żądanej informacji. Organ odesłał skarżącego do wcześniejszego pisma Starosty z dnia 22 sierpnia 2011 r., które wskazuje przepisy dotyczące funkcjonowania organu - Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w [...], a nie pełniącego obowiązki Powiatowego Inspektoratu Nadzoru Budowlanego w [...], co jest przedmiotem wniosku skarżącego. Starosta [...] nie wskazał podstawy prawnej swego działania, a zatem jego odpowiedź jest wymijająca i nie na temat. Organ nie zakwestionował, że żądanie skarżącego nie dotyczy informacji publicznej i jej nie posiada, jednak tej informacji nie udzielił. Nie odmówił również wydania informacji w formie decyzji administracyjnej. To z kolei uzasadnia wniosek o stwierdzenie bezczynności i wymierzenie organowi grzywny.

W odpowiedzi na skargę Starosta [...] wniósł o jej oddalenie. Podniósł, iż na wniosek skarżącego z dnia [...] sierpnia 2011 r. udzielił wyczerpującej pisemnej odpowiedzi w dniu 6 września 2011 r. Z odpowiedzi tej jasno wynika, iż Starosta [...] nie pominął procedury ustawowej w zakresie wyłonienia kandydata na stanowisko Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, która jest określona w art. 86 ustawy – Prawo budowlane. Poinformowano skarżącego, że zakres obowiązków p.o. Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...] wynika z art. 83 tej ustawy, a szczegółowe kompetencje ww. Inspektora określone zostały w § 4 – 6 regulaminu organizacyjnego Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, do którego podano skarżącemu link.

Zarzuty skarżącego są bezzasadne, gdyż powierzenie pełnienia obowiązków w sytuacji braku osoby, która w przewidzianym odpowiednimi przepisami trybie mogłaby być powołana na dane stanowisko lub do pełnienia określonej funkcji oznacza, że osoba, której te obowiązki powierzono (tzw. p.o.) wykonuje uprawnienia i czynności w pełnym zakresie przewidzianym dla tego stanowiska lub funkcji. W konkretnym przypadku funkcja Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, jego zakres czynności i uprawnień określają odpowiednie przepisy Prawa budowlanego. W tej sytuacji niezasadnym jest zarzut skargi dotyczący bezczynności organu poprzez udzielenie nieprecyzyjnej odpowiedzi na wniosek strony oraz wymierzenia organowi grzywny. Wnioskodawcy udzielono bowiem wyczerpującej odpowiedzi w terminie przewidzianym w ustawie o dostępie do informacji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 3 § 1 i § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, która obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w zakresie: 1. wydawania decyzji administracyjnych; 2. postanowień wydawanych w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończących postępowanie, a także postanowień rozstrzygających sprawę co do istoty; 3. postanowień wydawanych w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie; 4. innych aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Bezczynność organu występuje, gdy organ zobowiązany do podjęcia przewidzianej prawem czynności, nie podejmuje jej w terminie określonym przez przepisy prawa. Sądy administracyjne rozpatrują skargi na bezczynność organów wyłącznie w przypadku postępowań, które mogą zakończyć się wydaniem decyzji administracyjnych, postanowień wydanych w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie, albo kończących postępowanie, a także postanowień rozstrzygających sprawę co do istoty, lub też wydaniem innych aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Bezczynność organu na gruncie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) polega m.in. na tym, że organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje. Innymi słowy organ milczy wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji. Przedstawienie informacji zupełnie inaczej, niż ta, na którą oczekuje wnioskodawca lub też informacji zupełnie wymijającej, może powodować jego wątpliwość co do tego, czy organ nie narusza przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez pozostawanie w bezczynności.

Skarżący przedmiotem skargi uczynił bezczynność organu jedynie w zakresie nieudzielenia informacji publicznej na pytanie dotyczące wskazania przepisów prawa, które umożliwiły Staroście [...] powołanie "szeregowego pracownika" do pełnienie obowiązków Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w [...].

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej odnosi się jedynie do udzielania informacji publicznej w rozumieniu tej ustawy. Pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W świetle tych przepisów informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 powołanej ustawy. Z treści tych przepisów wynika, iż informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Informacja publiczna dotyczy sfery faktów. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty nie będące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą. Informację publiczną stanowi więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim bądź w jakikolwiek sposób dotyczących go. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzonych, jak i te, których używa się przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części go dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od niego.

Analizowana sprawa, z uwagi na jej przedmiot – żądanie informacji o zastosowanych przepisach prawa w danej sprawie – nie ma charakteru informacji publicznej, nie dotyczy bowiem faktów, lecz stosowania prawa w sferze administracji publicznej. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 19 grudnia 2002 r., sygn. akt II SA 3301/02 (publik. LEX nr 78064) wyraził aktualny i obecnie pogląd, iż w przypadku, gdy strona domaga się informacji o obowiązującym prawie nie znajduje zastosowania ustawa o dostępie do informacji publicznej na podstawie jej art. 1 ust. 2, dostęp do treści aktów prawnych (z wyjątkiem aktów nieogłoszonych i ich projektów) regulowany jest bowiem odrębną ustawą o ogłaszaniu aktów normatywnych i niektórych innych aktów prawnych. Natomiast gdy strona domaga się informacji w przedmiocie zastosowania tego prawa w konkretnej sprawie indywidualnej, tego typu informacja nie ma charakteru informacji publicznej, nie dotyczy bowiem faktów, lecz stosowania prawa w indywidualnej sprawie z zakresu administracji publicznej.

W świetle powyższego nie można Staroście [...] skutecznie postawić zarzutu, iż nie udostępnił wnioskodawcy informacji publicznej, skoro we wniosku skarżący wystąpił o udzielenie informacji w przedmiocie wskazania przepisu prawa i zastosowania w sprawie należącej do ustrojowych kompetencji organu samorządowego. Innymi słowy organ nie pozostaje w bezczynności co do realizacji wniosku, który nie dotyczył informacji publicznej. Niemniej organ wskazał skarżącemu podstawę prawną, która umocowuje Starostę Powiatu do powołania na stanowisko Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego – art. 86 ustawy – Prawo budowlane. W tym stanie rzeczy wnioski strony zawarte w skardze nie mogły zostać uwzględnione.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł, jak w sentencji. O przyznaniu radcy prawnemu z urzędu wynagrodzenia z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej, orzeczono na podstawie art. 250 tej ustawy w zw. z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.).



Powered by SoftProdukt