Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Ewa Pisula – Dąbrowska, Sędziowie WSA Jacek Fronczyk, Sławomir Antoniuk (spr.), Protokolant Starszy sekretarz sądowy Dorota Kwiatkowska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 9 sierpnia 2012 r. sprawy ze skargi P. G, na decyzję Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] marca 2012 r. znak [...] w przedmiocie odmowy udzielenia informacji publicznej - oddala skargę -

Prezes Rady Ministrów Rzeczypospolitej Polskiej decyzją z dnia [...] marca 2012 r. znak [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w zw. z art. 127 § 3 k.p.a. oraz art. 16 ust. 1 w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), utrzymał w mocy własną decyzję z dnia [...] lutego 2012 r. znak [...] nr [...] odmawiającą udostępnienia P. G. informacji publicznej w zakresie kserokopii notatek z rozmów telefonicznych między Prezesem Rady Ministrów RP a Premierem [...] odbytych w dniu [...] lutego 2010 r., [...] kwietnia 2010 r., [...] maja 2010 r., [...] maja 2010 r., oraz w zakresie udostępniania informacji o osobach podpisanych pod tymi dokumentami oraz o osobie nadającej klauzulę i datach ich nadania.

W uzasadnieniu powyższej decyzji Prezes Rady Ministrów podniósł, iż wnioskiem z dnia [...] stycznia 2012 r. P. G. wystąpił do Prezesa Rady Ministrów o udostępnienie informacji publicznej w zakresie kserokopii notatek rozmów telefonicznych między Prezesem Rady Ministrów RP a Premierem [...] odbytych w dniu [...] lutego 2010 r., [...] kwietnia 2010 r. (dwie rozmowy), [...] kwietnia 2010 r., [...] maja 2010 r., [...] maja 2010 r., [...] sierpnia 2010 r., [...] października 2010 r., a jeżeli powyższe notatki nie mogłyby zostać udostępnione ze względu na ochronę informacji niejawnych o wskazanie w odniesieniu do każdej z notatek: osoby podpisanej pod dokumentem, daty sporządzenia rodzaju nadanej klauzuli tajności, osoby nadającej klauzulę, daty nadania klauzuli, podstawy prawnej nadania tych klauzul.

Decyzją z dnia [...] lutego 2012 r. Prezes Rady Ministrów odmówił udostępnienia informacji publicznej w zakresie kserokopii notatek z rozmów telefonicznych między Prezesem Rady Ministrów RP a Premierem [...] j odbytych w dniu [...] lutego 2010 r., [...] kwietnia 2010 r., [...] maja 2010 r., [...] maja 2010 r., oraz w zakresie udostępniania informacji o osobach podpisanych pod tymi dokumentami oraz o osobie nadającej klauzulę i datach ich nadania.

W motywach rozstrzygnięcia organ, powołując się na treść art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, stwierdził, iż informacje niejawne nie podlegają udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, a organy administracji zgodnie z art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej są obowiązane odmówić ich udostępnienia w formie decyzji administracyjnej. Wnioskowany dokument dotyczący rozmowy z [...] lutego 2010 r. ma klauzulę "zastrzeżone", natomiast dokumenty dotyczące rozmów z [...] kwietnia 2010 r., [...] i [...] maja 2010 r. klauzulę "poufne". Dane dotyczące: osoby podpisanej pod dokumentem, osoby nadającej klauzulę, "daty nadania klauzuli" nie mogą zostać udostępnione, ponieważ stanowią informacje objęte ochroną jako część dokumentów niejawnych. Mając na względzie treść art. 6 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej organ wskazał, iż podpis jest elementem istotnym każdego dokumentu urzędowego, dlatego bez wątpienia stanowi on jeden z jego elementów. Zatem w sytuacji gdy cały dokument jest niejawny, niejawność ta rozciąga się na każdy jego element, a więc również na podpis. Podobnie "data nadania" mu klauzuli tajności również stanowi element dokumentu, dlatego informacja ta nie może zostać udostępniona. Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych klauzulę tajności nadaje osoba, która jest uprawniona do podpisania dokumentu, dlatego mając na uwadze brak możliwości udostępnienia informacji kto podpisał dokument nie można również wskazać osoby, która nadała mu klauzulę tajności.

Pismem z dnia 28 lutego 2012 r. P.G. zwrócił się z wnioskiem o ponowne rozpatrzenie sprawy rozstrzygniętej powyższą decyzją. Odwołujący się zakwestionował zasadność nadania klauzul tajności informacjom zawartym w żądanych przez niego dokumentach. Ponadto zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie zasad zawartych w art. 8, art. 11 oraz art. 107 § 1 i 3 k.p.a. Wskazując na powyższe naruszenia strona wniosła o kontrolę rozstrzygnięcia w zakresie zasadności nadania klauzul tajności informacjom zawartym w żądanych dokumentach.

Prezes Rady Ministrów uznał zarzuty zawarte we wniosku strony za niezasadne i rozstrzygnięciem z dnia [...] marca 2012 r. utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. Organ podtrzymał zajęte w sprawie stanowisko, iż notatki z rozmów telefonicznych między Prezesem Rady Ministrów RP a Premierem [...], odbytych w dniu [...] lutego 2010 r.,[...] kwietnia 2010 r., [...] maja 2010 r., [...] maja 2010 r., oraz w zakresie udostępniania informacji o osobach podpisanych pod tymi dokumentami oraz o osobie nadającej klauzulę i datach ich nadania, podlegają ochronie jako informacje niejawne. Wobec tego uwzględnienie wniosku P. G. nie było możliwe z uwagi na treść art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Powołany przepis stanowi expresis verbis, że przepisy ustawy o ochronie informacji niejawnych mają charakter lex specialis i są one stosowane na zasadzie pierwszeństwa (wyrok WSA w Warszawie z dnia 19 listopada 2009 r. sygn. akt II SA/Wa 1150/09). W odniesieniu do wniosku strony przesłanki określone ww. przepisem zachodzą, o czym świadczy żądanie udostępnienia dokumentów stanowiących informacje niejawne opatrzone klauzulą "zastrzeżone" oraz "poufne", a co za tym idzie nieuprawnione ujawnienie tych informacji może mieć szkodliwy wpływ na wykonywanie przez organy władzy publicznej zadań w zakresie polityki zagranicznej oraz utrudni prowadzenie bieżącej polityki zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej.

Organ wskazał, że prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne jest prawem zagwarantowanym obywatelom w art. 61 ust. 1 Konstytucji RP. Powyższe prawo nie jest nieograniczone, o czym stanowi ust. 3 art. 61 Konstytucji. Zatem wszystkie dokumenty publiczne są jawne z wyjątkiem tych, które chronią prywatność lub zostały utajnione na mocy właściwych przepisów. Zgodnie z art. 5 ust. 4 ustawy z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych, informacjom niejawnym nadaje się klauzulę "zastrzeżone", jeżeli nie nadano im wyższej klauzuli tajności, a ich nieuprawnione ujawnienie może mieć szkodliwy wpływ na wykonywanie przez organy władzy publicznej lub inne jednostki organizacyjne zadań w zakresie obrony narodowej, polityki zagranicznej, bezpieczeństwa publicznego, przestrzegania praw i wolności obywateli, wymiaru sprawiedliwości albo interesów ekonomicznych Rzeczypospolitej Polskiej. Z punktu widzenia celu ochrony informacji niejawnych nadanie rozmowom Prezesa Rady Ministrów RP z Premierem [...] klauzuli "zastrzeżone" oraz "poufne" było w pełni uzasadnione przez wzgląd na politykę zagraniczną, o której mowa w art. 5 ust. 3 i 4 ustawy o ochronie informacji niejawnych, a więc ze względu na odpowiedzialność, zaufanie, uczciwość i związaną z nią wiarygodność Rzeczypospolitej Polskiej w stosunkach międzynarodowych. Przede wszystkim ranga odbywanych przez Prezesa Rady Ministrów RP rozmów z Premierem [...], pozwalają na przyjętą klasyfikację informacji jako "zastrzeżone" oraz "poufne" i w tym zakresie brak jest podstaw do kwestionowania nie tylko decyzji osoby uprawnionej do podpisania dokumentu niejawnego (notatki), jak i odmownej decyzji Prezesa Rady Ministrów. Nieuprawnione ujawnienie treści zawartych w ww. notatkach mogłoby mieć szkodliwy wpływ na realizację polityki zagranicznej Państwa i to nie tylko w relacjach z [...]. Ich ujawnienie mogłoby naruszyć zaufanie jakim darzą się rozmówcy i w znacznym stopniu ograniczyć możliwość prowadzenia w przyszłości rozmów i negocjacji nie tylko z tym konkretnym partnerem, ale także z przedstawicielami innych państw i organizacji międzynarodowych. W takiej sytuacji interes publiczny winien górować nad indywidualnym interesem zainteresowanego podmiotu.

Organ podkreślił, że interes publiczny, rozumiany w tym przypadku jako interes Państwa, winien być upatrywany także w zakresie zapewnienia jego bezpieczeństwa, co jest nie do przecenienia w stosunkach międzynarodowych, a więc w wymiarze prowadzonej polityki zagranicznej, to zaś w konsekwencji musi determinować decyzje organów władzy publicznej w indywidualnych sprawach (wyrok WSA w Warszawie z dnia 8 grudnia 2011 r., sygn. akt II SA/Wa 1844/11).

Decyzja Prezesa Rady Ministrów z dnia [...] marca 2012 r. stała się przedmiotem skargi wniesionej przez P. G. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. Zarzucając zaskarżonej i poprzedzającej ją decyzji z dnia [...] lutego 2012 r. obrazę przepisu art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, poprzez jego zastosowanie w sytuacji, gdy nie zachodzi przesłanka w postaci ograniczenia prawa do informacji publicznej w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych, skarżący wniósł o uchylenie w całości ww. decyzji oraz dopuszczenie dowodu z dokumentów: notatki z rozmów telefonicznych między Prezesem Rady Ministrów a premierem [...] odbytych w dniu [...] lutego 2010 r., [...] kwietnia 2010 r., [...] maja 2010 r., [...] maja 2010 r., [...] sierpnia 2010 r., [...] października 2010 r., na okoliczność niezasadnego nadania klauzul tajności informacjom zawartym w tych dokumentach, a także zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi strona podniosła m.in., że argumentacja organu opiera się na twierdzeniu, iż to ranga odbywanych przez Prezesa Rady Ministrów RP rozmów z premierem [...] decyduje o przyjęciu klasyfikacji informacji jako "zastrzeżone" oraz "poufne". Przyjmując tok rozumowania zaprezentowany w uzasadnieniach zaskarżonych decyzji należałoby przyjąć, że każda rozmowa telefoniczna między premierami dwóch państw powinna być utajniona, ponieważ ujawnienie jej treści zawsze narusza interes Państwa, ogranicza możliwość prowadzenia w przyszłości rozmów i negocjacji oraz musi skutkować pogorszeniem relacji międzynarodowych. Natomiast notatkom z rozmów Prezesa Rady Ministrów i premiera [...] j z [...] sierpnia i [...] października, które to rozmowy miały identyczną rangę jak te z [...] lutego, [...] kwietnia, [...] i [...] maja, nie przyznano żadnej klauzuli tajności. Zatem niezbędne jest zbadanie prawidłowości utajnienia wnioskowanych informacji publicznych, gdyż zachodzi podejrzenie wyraźnego zawyżenia klauzul tajności, co wymaga sądowej kontroli w tym zakresie (na takie uprawnienie sądów administracyjnych wskazał NSA w wyroku z dnia 14 września 2010 r. sygn. akt I OSK 1047/10).

W odpowiedzi na skargę Prezes Rady Ministrów wniósł o jej oddalenie oraz podtrzymał w całości argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.

Stosownie do art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), sąd administracyjny bada legalność zaskarżonych rozstrzygnięć, to jest ich zgodność z prawem materialnym określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej, a oceny tej dokonuje w oparciu o materiał dowodowy zgromadzony w aktach sprawy.

Rozpoznając sprawę w tak zakreślonej kognicji, Sąd nie dopatrzył się, aby w zaskarżonej, jak i poprzedzającej ją decyzji zostały naruszone przepisy prawa obowiązujące w chwili ich wydawania. W szczególności uznać należy, iż organy obu instancji prawidłowo ustaliły stan faktyczny zaistniały w niniejszej sprawie oraz właściwie zastosowały i zinterpretowały przepisy prawa będące podstawą podjętych rozstrzygnięć. Z punktu widzenia powyższych zasad skargę jako niezasadną należało oddalić.

Należy w pierwszej kolejności wskazać, iż Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3).

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), służy realizacji konstytucyjnego prawa dostępu do wiedzy na temat funkcjonowania organów władzy publicznej. Ustawa ta reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu oraz kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione. Ustawa o dostępie do informacji publicznej znajduje zastosowanie jedynie w sytuacjach, gdy spełniony jest jej zakres podmiotowy i przedmiotowy.

Pojęcie informacji publicznej ustawodawca określił w art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej, wskazując, że informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Informacją publiczną będzie zatem każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa (zakres przedmiotowy stosowania ustawy).

Artykuł 4 ust. 1 ustawy stanowi, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów (zakres podmiotowy stosowania ustawy).

W świetle powyższego, nie budzi wątpliwości stron, jak i Sądu, że Prezes Rady Ministrów jest podmiotem zobowiązanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej do udzielenia informacji, mającej walor informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu. Również żądane przez skarżącego informacje w zakresie, w jakim rozstrzygnięto o odmowie ich udostępnienia mocą podjętych w sprawie decyzji, stanowią informację publiczną. Dotyczą bowiem sfery polityki zagranicznej Państwa, odnoszą się do sfery działalności organu władzy wykonawczej, zawierają informację o sposobie prowadzenia sprawy, etc., tworzą więc, zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informację o sprawach publicznych, a stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 1 lit. "a" oraz art. 6 ust. 1 pkt 3 lit. "a", będąc rodzajem informacji o sposobie realizowania spraw, podlegają udostępnieniu w trybie i na zasadach w niej określonych (co wypełnia dyspozycję art. 61 Konstytucji RP).

W myśl art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej może ograniczyć dostęp do żądanych informacji publicznych np. ze względu na prywatność osoby fizycznej, ewentualnie z innych powodów, o których stanowi ustawa, co w praktyce może oznaczać udostępnienie treści dokumentu odpowiednio zanonimizowanego. Podmiot zobowiązany może również odmówić udzielenia informacji publicznej z uwagi na ochronę informacji niejawnych lub innych tajemnic ustawowo chronionych. Stanowisko podmiotu zobowiązanego, które sprowadza się do odmowy udzielenia informacji, przybiera procesową formę decyzji administracyjnej (art. 16 ust. 1 ustawy), co uzasadnia stosowanie w tym zakresie przepisów k.p.a., jak to miało miejsce w niniejszej sprawie. Organ odmówił bowiem udostępnienia żądanych przez skarżącego we wniosku z dnia [...] stycznia 2012 r. informacji w zakresie kserokopii notatek z rozmów telefonicznych między Prezesem Rady Ministrów RP a Premierem [...] odbytych w dniu [...] lutego 2010 r., [...] kwietnia 2010 r., [...] maja 2010 r., [...] maja 2010 r., oraz w zakresie udostępniania informacji o osobach podpisanych pod tymi dokumentami oraz o osobie nadającej klauzulę i datach ich nadania.

Zasady ochrony informacji, które wymagają zabezpieczenia przed nieuprawnionym ujawnieniem, jako stanowiące tajemnicę państwową lub służbową, uregulowane zostały w ustawie z dnia 5 sierpnia 2010 r. o ochronie informacji niejawnych (Dz. U. Nr 182, poz. 1228). Klasyfikowanie informacji niejawnej oznacza przyznanie tej informacji jednej z klauzul tajności. Informacja, której nadano określoną klauzulę, ma charakter niejawny, co pociąga za sobą skutki w zakresie odpowiedniego z nią postępowania w okresie ochronnym, w szczególności informacja taka może być udostępniona wyłącznie osobie uprawnionej do dostępu do informacji niejawnych. W rozpoznawanej sprawie organ administracji, odmawiając udostępnienia wnioskowanej przez skarżącego informacji, wskazał, że informacje w zakresie rozmowy Prezesa Rady Ministrów RP z Premierem [...] z dnia [...] lutego 2010 r. korzystają z ochrony jako informacje niejawne, a sporządzona na tę okoliczność notatka, obejmująca tematy rozmów, została opatrzona klauzulą "zastrzeżone", natomiast analogiczne notatki sporządzone z rozmów odbytych w dniu [...] kwietnia 2010 r., [...] i [...] maja 2010 r. zostały opatrzone klauzulą "poufne".

Zgodnie z art. 5 ust. 3 ustawy o ochronie informacji niejawnych, informacjom niejawnym nadaje się klauzulę "poufne", jeżeli ich nieuprawnione ujawnienie spowoduje szkodę dla Rzeczypospolitej Polskiej przez to, że: 1) utrudni prowadzenie bieżącej polityki zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej; 2) utrudni realizację przedsięwzięć obronnych lub negatywnie wpłynie na zdolność bojową Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej; 3) zakłóci porządek publiczny lub zagrozi bezpieczeństwu obywateli; 4) utrudni wykonywanie zadań służbom lub instytucjom odpowiedzialnym za ochronę bezpieczeństwa lub podstawowych interesów Rzeczypospolitej Polskiej; 5) utrudni wykonywanie zadań służbom lub instytucjom odpowiedzialnym za ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa obywateli lub ściganie sprawców przestępstw i przestępstw skarbowych oraz organom wymiaru sprawiedliwości; 6) zagrozi stabilności systemu finansowego Rzeczypospolitej Polskiej; 7) wpłynie niekorzystnie na funkcjonowanie gospodarki narodowej. Natomiast w świetle ust. 4 powołanego art. ustawy o ochronie informacji niejawnych, informacjom niejawnym nadaje się klauzulę "zastrzeżone", jeżeli nie nadano im wyższej klauzuli tajności, a ich nieuprawnione ujawnienie może mieć szkodliwy wpływ na wykonywanie przez organy władzy publicznej lub inne jednostki organizacyjne zadań w zakresie obrony narodowej, polityki zagranicznej, bezpieczeństwa publicznego, przestrzegania praw i wolności obywateli, wymiaru sprawiedliwości albo interesów ekonomicznych Rzeczypospolitej Polskiej. Podmiot uprawniony do nadania klauzuli tajności winien badać, czy z punktu widzenia celu ochrony informacji niejawnych nieuprawnione ujawnienie może mieć szkodliwy wpływ na wykonywanie przez organy władzy publicznej lub inne jednostki organizacyjne zadań w zakresie obrony narodowej, polityki zagranicznej, bezpieczeństwa publicznego, przestrzegania praw i wolności obywateli, wymiaru sprawiedliwości albo interesów ekonomicznych Rzeczypospolitej Polskiej.

Bez względu na to, czy przedmiotowe rozmowy Prezesa Rady Ministrów z Premierem [...] obejmowałyby informacje będące przedmiotem zainteresowania skarżącego, jak i zapewne opinii publicznej, status tych rozmów uprawniał Kancelarię Prezesa Rady Ministrów, zapewniającą Premierowi Rzeczypospolitej Polskiej obsługę prawną oraz administracyjno – techniczną, do odpowiedniego sklasyfikowania treści odbywanych przez Premiera rozmów.

Uwzględniając wniosek dowody skarżącego, Sąd zapoznał się z treścią notatek służbowych z dnia [...] lutego 2010 r., [...] kwietnia 2010 r., [...] i [...] maja 2010 r. z rozmów przeprowadzonych przez Premiera RP i Premiera [...]. Poddana analizie treść ww. notatek w zestawieniu z przedmiotem ochrony, określonym w art. 5 ust. 3 i 4 ustawy o ochronie informacji niejawnych, nie wykazała nieprawidłowości w zakresie nadania klauzuli tajności, w tym jej zawyżania. Z punktu widzenia celu ochrony informacji niejawnych nadanie w tym zakresie rozmowie Premiera RP z Premierem [...] z dnia [...] marca 2010 r. "zastrzeżone" jest w pełni uzasadnione przez wzgląd na to, że ujawnienie tej informacji mogłoby mieć szkodliwy wpływ na wykonywanie przez organy władzy publicznej zadań w zakresie polityki zagranicznej, a więc ze względu na odpowiedzialność, zaufanie, uczciwość i związaną z nią wiarygodność Rzeczypospolitej Polskiej w stosunkach międzynarodowych. Natomiast ww. rozmowom wysokich urzędników państwowych z dnia [...] kwietnia 2010 r., [...] i [...] maja 2010 r. zasadnie nadano klauzulę "poufne", albowiem ich nieuprawnione ujawnienie spowoduje szkodę dla RP przez to, że utrudni prowadzenie bieżącej polityki zagranicznej RP oraz utrudni wykonywanie zadań służbom lub instytucjom odpowiedzialnym za ochronę bezpieczeństwa lub podstawowych interesów RP (art. 5 ust. 3 pkt 1 i 4 ustawy o ochronie informacji niejawnych). Z pewnością nieuprawnione ujawnienie treści zawartych w ww. notatkach mogłoby mieć szkodliwy wpływ na realizację polityki zagranicznej Państwa i to nie tylko w relacjach z [...]. Mając na względzie, iż cała treść wnioskowanych przez skarżącego dokumentów została utajniona, podanie danych osoby sporządzającej poszczególne notatki służbowe, jak i personaliów osoby uprawnionej i nadającej klauzule tajności, korzysta z ochrony przed dostępem osób niewymienionych w art. 4 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o ochronie informacji niejawnych.

W praktyce oznacza to, iż objęcie ww. dokumentów urzędowych klauzulą ochrony informacji niejawnych wyklucza możliwość udzielenia odpowiedzi (informacji) na jakiekolwiek pytanie w tym zakresie. Jak też nie daje stronie postępowania sądowego, co postulował skarżący, prawa wglądu do dokumentów stanowiących informację niejawną, będących częścią akt postępowania administracyjnego. Zgodnie bowiem z powołanym art. 4 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o ochronie informacji niejawnych, informacje niejawne mogą być udostępnione wyłącznie osobie dającej rękojmię zachowania tajemnicy i tylko w zakresie niezbędnym do wykonywania przez nią pracy lub pełnienia służby na zajmowanym stanowisku albo wykonywania czynności zleconych. Informacje niejawne, którym nadano określoną klauzulę tajności mogą być udostępnione wyłącznie osobie uprawnionej, zgodnie z przepisami ustawy dotyczącymi dostępu do określonej klauzuli tajności. Skarżący niewątpliwie nie jest adresatem powyższej normy prawnej.

Podkreślenia wymaga, iż zarówno art. 5 ust. 1 i 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, jak i art. 5 ust. 3 i 4 ustawy o ochronie informacji niejawnych, są tymi, o których stanowi art. 61 ust. 3 Konstytucji RP. Istotne przy tym jest, że ograniczenia w zakresie korzystania z praw i wolności mogą być wprowadzane tylko wówczas, gdy są konieczne w demokratycznym Państwie w celu zapewnienia jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, ochrony wolności i praw innych osób.

Określając konstytucyjne wolności i prawa obywatela, prawodawca dostrzega potrzebę wprowadzania ograniczeń tych dóbr. Przedkłada jedno dobro konstytucyjne nad drugie, wytyczając tym samym granice korzystania z wolności i praw, tworząc swoistą hierarchię dóbr, mieszczącą się w ich konstytucyjnych relacjach. W tym kontekście nie bez znaczenia jest treść ustępu 2 art. 31 Konstytucji, w myśl którego każdy jest obowiązany szanować wolności i prawa innych, nikogo też nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje. Zainteresowany dostępem do informacji publicznej, bez względu na jego własny, prywatny interes w jej uzyskaniu, zobowiązany jest zatem poddać się rygorom wynikającym z istniejących ograniczeń.

Ograniczając pewną sferę wolności konstytucyjnej obywatela, przepis ustawy musi czynić to w sposób, który przede wszystkim nie naruszy jej istoty i nie spowoduje zachwiania relacji konstytucyjnego dobra, które jest ograniczane, do celu, jaki temu przyświeca, który to cel musi być także kwalifikowany w kategoriach wartości konstytucyjnej. Chodzi zatem o prawidłowe wyważenie proporcji, jakie muszą być zachowane, by przyjąć, że dane ograniczenie wolności obywatelskiej nie narusza konstytucyjnej hierarchii dóbr (zasada proporcjonalności). Nie powinno budzić wątpliwości, że interes publiczny, rozumiany w tym przypadku jako interes Państwa, winien być upatrywany także w zakresie zapewnienia jego bezpieczeństwa, co jest nie do przecenienia w stosunkach międzynarodowych, a więc w wymiarze prowadzonej polityki zagranicznej, zaś to w konsekwencji musi determinować decyzje organów władzy publicznej w indywidualnych sprawach.

Reasumując, wydane w sprawie decyzje zostały wydane na podstawie prawidłowo zastosowanych przepisów prawa materialnego, jak też organ rozstrzygając sprawę z wniosku skarżącego nie naruszył przepisów postępowania w stopniu dającym podstawę do uwzględnienia skargi.

Z tych względów, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł, jak w sentencji wyroku.