Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aneta Lemiesz Sędziowie Sędzia WSA Magdalena Maliszewska Sędzia WSA Danuta Szydłowska (spr.) Protokolant sekr. sąd. Katarzyna Zielińska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 marca 2019 r. sprawy ze skargi T. S.A. z siedzibą w U. na decyzję Głównego Inspektora Jakości Handlowej Artykułów Rolno - Spożywczych z dnia [...] października 2018 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej oddala skargę

VI SA/Wa 2313/18

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] października 2018 r. Główny Inspektor Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 kpa, art. 21, art. 40a ust. 1 pkt 3, art. 40a ust. 3 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2212 ze zm.), w związku z art. 3 pkt 4, 5, art. 4 ust. 1, art. 7 ust. 1 pkt 2, art. 17 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2212 ze zm.), art. 6, art. 9 ust. 1 lit. f, art. 25 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) Nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 r. w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności, zmiany rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1924/2006 i (WE) nr 1925/2006 oraz uchylenia dyrektywy Komisji 87/250/EWG, dyrektywy Rady 90/496/EWG, dyrektywy Komisji 1999/10/WE, dyrektywy 2000/13/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, dyrektyw Komisji 2002/67/WE i 2008/5/WE oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 608/2004 (Dz. Urz. UE L 304 z dnia 22 listopada 2011 r., s. 18 ze zm.), art. 3 pkt 8, art. 17 ust. 1 rozporządzenia (WE) Nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz. Urz. WE L 31 z dnia 1 lutego 2002 r., str. 1 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania T.S.A., [...],[...]T., utrzymał w mocy decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora JHARS z dnia [...]07.2018 r., wymierzającą T. S.A., [...],[...]T., karę pieniężną w wysokości 7600 zł, za wprowadzenie do obrotu partii artykułu rolno-spożywczego o nazwie Kiełbasa myśliwska wyrób wieprzowo-wołowy, średnio rozdrobniony, wędzony, parzony, suszony w ilości 250,0 kg o wartości brutto 7085,00 zł, oznaczonej terminem przydatności do spożycia 09.03.2018 r. i nr partii [...], której jakość handlowa była niezgodna w zakresie oznakowania z wymaganiami prawa żywnościowego ze względu na brak w oznakowaniu kontrolowanego artykułu rolno-spożywczego informacji dotyczącej terminu przydatności do spożycia po otwarciu opakowania.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ odwoławczy wyjaśnił, iż w dniach 23-25 stycznia 2018 r., upoważniony inspektor WIJHARS w Z. przeprowadził kontrolę w Zakładzie Produkcyjnym w S., ul. [...],[...]S., T. S.A., [...],[...]T. w zakresie jakości handlowej przetworów mięsnych (Protokół kontroli z dnia 20.03.2018 r., znak: [...]). W ramach postępowania kontrolnego pobrano próbki do badań laboratoryjnych oraz sprawdzono oznakowanie artykułu rolno-spożywczego o nazwie Kiełbasa myśliwska wyrób wieprzowo-wołowy, średnio rozdrobniony, wędzony, parzony, suszony, oznaczonej terminem przydatności do spożycia 09.03.2018 r. i nr partii [...], wielkość partii produkcyjnej/ magazynowej 250,0 kg.

Kontrola oznakowania wykazała, że produkt zapakowany był w folię w atmosferze ochronnej z użyciem mieszaniny gazów oraz, że producent podał następujące warunki przechowywania - przechowywać w temperaturze od +2°C do +18°C przez 45 dni w przypadku nienaruszenia szczelności opakowania, nie podając informacji dotyczącej terminu przydatności do spożycia po otwarciu opakowania, podczas gdy po otwarciu zmieniają się warunki przechowywania (brak atmosfery ochronnej).

Brak informacji o terminie przydatności do spożycia po otwarciu opakowania przedmiotowej partii kiełbasy, narusza art. 25 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1169/2011.

GIJHARS szczegółowo opisał przebieg postępowania administracyjnego przed organem I instancji. Rozpoznając odwołanie spółki od decyzji nakładającej karę w wysokości 7600 zł, przytoczył treść przepisów mających zastosowanie w sprawie i stanowiących materialno prawną podstawę rozstrzygnięcia.

Zgodził się ze stanowiskiem organu I instancji, że wędliny to grupa produktów wymagająca szczególnych warunków przechowywania, w związku z czym naruszenie / otwarcie opakowania zmienia warunki w jakich produkt będzie się znajdował (brak atmosfery ochronnej). Podkreślił, że zepsuta żywność może być przyczyną wielu problemów zdrowotnych, dlatego bardzo ważny jest właściwy sposób i okres jej przechowywania. Na trwałość artykułów spożywczych wpływa wiele czynników, przede wszystkim właściwości poszczególnych składników, proces technologiczny czy użyte środki konserwujące. Wydłużenie terminu przydatności do spożycia to także zasługa odpowiedniego systemu pakowania. Dzięki sterylnym i pozbawionym dostępu powietrza opakowaniom produkty tak opakowane nie są narażone na niekorzystne zmiany i można je przechowywać przed długi czas.

Na opakowaniach powinny zatem znaleźć się odpowiednie informacje dzięki którym konsument będzie wiedział w jakich warunkach i przez jaki czas produkt zachowuje deklarowane parametry czy też nadaje się do spożycia, w tym także po otwarciu opakowania, jeśli jego zawartość nie jest przeznaczona jako pojedyncza porcja.

Masa netto pojedynczych opakowań produktu o nazwie Kiełbasa myśliwska wyrób wieprzowo-wołowy, średnio rozdrobniony, wędzony, parzony, suszony wynosiła 408 g, 418 g i organ I instancji prawidłowo wskazał, że nie stanowiła dla konsumenta jednej porcji, która będzie spożyta w ramach jednego posiłku, gdyż przy takiej ocenie należy brać pod uwagę pojedynczego konsumenta.

W przypadku przedmiotowego produktu producent ustalił okres przydatności do spożycia na 45 dni w przypadku nienaruszenia szczelności opakowania oraz warunki jego przechowywania; w temperaturze od +2°C do +18°C - zgodnie z Opisem produktu F2/PS Al/2 wersja 3 z dnia 30.01.2017 r.

Biorąc pod uwagę powyższe zapisy, producent ma świadomość, że naruszenie opakowania zmienia warunki oraz okres przechowywania.

W ocenie Głównego Inspektora JHARS w oznakowaniu przedmiotowej partii kiełbasy powinna znaleźć się informacja o terminie przydatności do spożycia po otwarciu opakowania, ponieważ produkty te są zapakowane w atmosferze ochronnej w opakowania jednostkowe o masie, która nie może być uznana za porcję spożywaną przez przeciętnego konsumenta w ramach jednego posiłku, a po otwarciu opakowania mogą zachodzić zmiany mikrobiologiczne oraz organoleptyczne.

W dalszej części uzasadnienia organ odniósł się do zarzutów podniesionych w odwołaniu uznając je za bezzasadne oraz uzasadnił wysokość wymierzonej kary.

W skardze złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie T. S.A. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz zasądzenie koszów postępowania.

Skarżący podniósł zarzut naruszenia przepisów prawa procesowego, tj.:

- art. 7, 77 § 1, 80 w zw. z art. 15 kpa poprzez ograniczenie się do kontroli prawidłowości wydania decyzji przez organ I instancji zamiast podjęcia działań zmierzających do wyjaśnienia istoty sprawy, zgromadzenia materiału dowodowego, co umożliwiłoby ustalenie, czy rzeczywiście kwestionowany środek spożywczy winien być oznakowany terminem przydatności do spożycia po otwarciu (np. w wyniku przeprowadzenia odpowiednich badań laboratoryjnych). W konsekwencji braku wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego, organ błędnie przyjął, że kwestionowane środki spożywcze powinny być oznakowane informacją o terminie przydatności do spożycia po otwarciu opakowania;

- art. 7 kpa, art. 8 kpa i art. 11 kpa poprzez przerzucenie ciężaru udowodnienia zaistnienia danej okoliczności faktycznej na stronę, podczas gdy organ winien był z urzędu podjąć wszelkie czynności niezbędne do dokładnego wyjaśnienia sprawy;

- art. 7a § 1 kpa poprzez jego niezastosowanie, tj. uznanie, że na podstawie art. 25 ust 2 rozporządzenia Parlamenty Europejskiego i Rady (UE) nr 1169/2011 z dnia 25 października 2011 roku w sprawie przekazywania konsumentom informacji na temat żywności istnieje obowiązek umieszczania terminu przydatności do spożycia po otwarciu opakowania, w sytuacji, gdy w sprawie zachodzą poważne wątpliwości, co do treści ww. normy prawnej, które skutkowało:

- naruszeniem przepisu prawa materialnego, tj.:

- art. 25 ust 2 rozporządzenia nr 1169/2011 w zw. z art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych poprzez uznanie, iż wymóg wskazywania terminu przydatności do spożycia po otwarciu opakowania dotyczy kwestionowanych środków spożywczych, podczas gdy organ w żaden sposób nie udowodnił, aby przypadek produktów "Kiełbasa myśliwska wyrób wieprzowo-wołowy, średnio rozdrobniony, wędzony, parzony, suszony" był przypadkiem "stosownym" w rozumieniu ww. Przepisu;

- art. 40a ust 1 pkt 3 w zw. z art. 3 pkt 5 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r. ustawy o j.h.a.r.s. poprzez uznanie, że kwestionowane produkty są artykułami rolno-spożywczymi o niewłaściwej jakości handlowej.

W uzasadnieniu skargi skarżący rozwinął i uzasadnił podniesione zarzuty.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Jakości Handlowej Artykułów Rolno-Spożywczych wniósł o oddalenie skargi podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie albowiem zaskarżone decyzje nie naruszają prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia.

W działaniu organów rozstrzygających w niniejszej sprawie Sąd nie dopatrzył się nieprawidłowości, zarówno, gdy idzie o ustalenie stanu faktycznego sprawy, jak i o zastosowanie do jego oceny przepisów prawa. Wyjaśnione zostały motywy podjętego rozstrzygnięcia, a przytoczona na ten temat argumentacja jest wyczerpująca.

W niniejszej sprawie w dniach 23-25 stycznia 2018 r. upoważniony inspektor WIJHARS w Z.przeprowadził kontrolę w Zakładzie Produkcyjnym skarżącego w zakresie jakości handlowej przetworów mięsnych.

W wyniku kontroli stwierdzono we wskazanej w zaskarżonej decyzji partii produktu, nieprawidłowości szczegółowo wymienione w uzasadnieniu rozstrzygnięcia, za które to nieprawidłowości została nałożona na skarżącą kara pieniężna w wysokości 7600 zł.

Zgodnie z art. 3 pkt 5 ustawy o jakości handlowej, jakość handlowa to cechy artykułu rolno -spożywczego dotyczące jego właściwości organoleptycznych, fizykochemicznych i mikrobiologicznych w zakresie technologii produkcji, wielkości lub masy oraz wymagania wynikające ze sposobu produkcji, opakowania, prezentacji i oznakowania, nieobjęte wymaganiami sanitarnymi, weterynaryjnymi lub fitosanitarnymi.

Stosownie do art. 4 ust. 1 tej ustawy, wprowadzane do obrotu artykuły rolno - spożywcze powinny spełniać wymagania w zakresie jakości handlowej, jeżeli w przepisach o jakości handlowej zostały określone takie wymagania, oraz dodatkowe wymagania dotyczące tych artykułów, jeżeli ich spełnienie zostało zadeklarowane przez producenta. W związku z tym niespełnienie wymagań zadeklarowanych w zakresie znakowania artykułu rolno-spożywczego jest niespełnieniem wymagań jakości handlowej.

Obrotem w rozumieniu ustawy są stosownie do art. 3 pkt 4 czynności w rozumieniu art. 3 pkt 8 rozporządzenia, o którym mowa w pkt 2 tego przepisu, a zatem rozporządzenia (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującego Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz. U. WEL 31 z 1 lutego 2002 r.). Czynnością w rozumieniu art. 3 pkt 8 powołanego rozporządzenia jest "wprowadzenie na rynek", które zgodnie z zawartą w tym przepisie definicją oznacza posiadanie żywności lub pasz w celu sprzedaży z uwzględnieniem oferowania do sprzedaży lub innej formy dysponowania, bezpłatnego lub nie oraz sprzedaż, dystrybucję lub inne formy dysponowania. Pojęcie wprowadzenia do obrotu dotyczy, zatem każdego etapu obrotu i nie może być rozumiane tylko, jako pierwsze wprowadzenie towaru na rynek. Taki też kierunek wykładni prezentowany jest w wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 23 listopada 2006 r. w sprawie C-315/05 (Dz. U. C 331 z 30 grudnia 2006 r.) wydanym w trybie prejudycjalnym.

Należy podkreślić, że zgodnie z art. 8 ust. 1 rozporządzenia (WE) Nr 178/2002 prawo żywnościowe ma na celu ochronę interesów konsumentów i powinno stanowić podstawę dokonywania przez konsumentów świadomego wyboru związanego ze spożywaną przez nich żywnością. Ma na celu zapobieganie a) oszukańczym lub podstępnym praktykom; b) fałszowaniu żywności, oraz c) wszelkim innym praktykom mogącym wprowadzać konsumenta w błąd.

W myśl art. 16 w/w rozporządzenia, bez uszczerbku dla bardziej szczegółowych przepisów prawa żywnościowego, etykietowanie, reklama i prezentacja żywności lub pasz, z uwzględnieniem ich kształtu, wyglądu lub opakowania, używanych opakowań, sposobu ułożenia i miejsca wystawienia oraz informacji udostępnionych na ich temat w jakikolwiek sposób, nie może wprowadzać konsumentów w błąd (por. także wyrok NSA z dnia 29 stycznia 2010 r. w sprawie II OSK 185/09).

Jak stanowi art. 17 ust. 1 tego rozporządzenia, podmioty działające na rynku spożywczym i pasz zapewniają, na wszystkich etapach produkcji, przetwarzania i dystrybucji w przedsiębiorstwach będących pod ich kontrolą, zgodność tej żywności lub pasz z wymogami prawa żywnościowego właściwymi dla ich działalności oraz kontrolowania przestrzegania tych wymogów.

Oznacza to, że przepisy prawa żywnościowego sprzeciwiają się każdej praktyce mogącej w jakikolwiek sposób wprowadzić w błąd konsumenta.

Każdemu środkowi spożywczemu przeznaczonemu do dostarczenia konsumentowi finalnemu lub do zakładów żywienia zbiorowego muszą towarzyszyć informacje na temat żywności zgodnie z art. 6 rozporządzenia (UE) nr 1169/2011.

Stosownie do art. 7 ust. 1 lit. a w/w rozporządzenia, informacje na temat żywności nie mogą wprowadzać konsumenta w błąd w szczególności co do właściwości środka spożywczego, w tym co do jego trwałości.

Oznakowanie artykułu rolno-spożywczego powinno zawierać informacje istotne z punktu widzenia jakości handlowej artykułu rolno-spożywczego, w szczególności inne dane umożliwiające identyfikację artykułu rolno-spożywczego oraz odróżnienie go od innych artykułów rolno-spożywczych (art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych).

W myśl art. 9 ust. 1 lit. f oraz g omawianego rozporządzenia, obowiązkowe jest podanie daty minimalnej trwałości lub terminu przydatności do spożycia oraz wszelkie specjalne warunki przechowywania lub warunki użycia.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 cyt. rozporządzenia jeżeli środki spożywcze wymagają szczególnych warunków przechowywania lub warunków użycia, należy podać te warunki.

Aby umożliwić odpowiednie przechowywanie lub użycie żywności po otwarciu opakowania, w stosownych przypadkach podaje się warunki przechowywania lub termin przydatności do spożycia (art. 25 ust. 2 ww. rozporządzenia).

Jak wynika z prawidłowo ustalonego przez organ stanu faktycznego oznakowanie przedmiotowej partii kiełbasy pakowanej w atmosferze ochronnej nie zawierało informacji dotyczącej terminu przydatności do spożycia po otwarciu opakowania. Winno być poza sporem, że po otwarciu opakowania zmieniają się warunki przechowywania danego produktu, w tej sprawie - wędliny. Na opakowaniach powinny zatem znaleźć się odpowiednie informacje dzięki którym konsument będzie wiedział w jakich warunkach i przez jaki czas produkt zachowuje deklarowane parametry czy też nadaje się do spożycia, w tym także po otwarciu opakowania, jeśli jego zawartość nie jest przeznaczona jako pojedyncza porcja. Informacja zawarta na etykiecie przeznaczona jest dla konsumentów i każdy kupujący powinien otrzymać produkt prawidłowo oznakowany, w tym także otrzymać informację o okresie w jakim może być przechowywany produkt po otwarciu opakowania. Należy zgodzić się z organem, że informacja ta jest szczególnie ważna dla osób prowadzących jedno osobowe gospodarstwa domowe i spożywających niniejsze ilości jedzenia, gdyż produkt który zostanie otwarty na początku okresu przechowywania może być niezdatny do spożycia do końca terminu wskazanego na opakowaniu.

W niniejszej sprawie masa netto pojedynczych opakowań przedmiotowego produktu wynosiła 408 g, 418 g i Sąd w składzie orzekającym podziela pogląd organu, że w takiej ilości nie stanowiła dla każdego konsumenta jednej porcji spożytej w ramach jednego posiłku. Skarżący ustalił okres przydatności do spożycia na 45 dni w przypadku nienaruszenia szczelności opakowania oraz warunki jego przechowywania: w temperaturze od +2°C do +18°C. Tym samym należy uznać, że ma on jako producent świadomość, iż naruszenie opakowania zmienia warunki oraz okres przechowywania. Niepodanie informacji o terminie przydatności do spożycia po otwarciu opakowania przedmiotowej partii kiełbasy, narusza art. 25 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 1169/2011. Zgodzić należy się ze skarżącym, że ustawodawca nie narzucił na producentów żywności bezwzględnego obowiązku wskazywania w ich oznakowaniu warunków lub terminu przechowywania po otwarciu produktu, jak też nie wskazał kategorii żywności, której ten obowiązek dotyczy. Tym niemniej posługując się terminem "w stosownych przypadkach" pozostawił w gestii właściwych organów kontrolnych dokonanie oceny i podjęcia decyzji w jakich przypadkach, jak też w której kategorii środków spożywczych konieczne jest wskazanie warunków przechowywania lub daty przydatności do spożycia po otwarciu produktu.

Na podstawie wymagań wskazanych w art. 25 ust. 2 rozporządzenia 1169/2011 warunki i czas przechowywania po otwarciu produktu powinny zostać określone w szczególności dla tych wyrobów, w których po otwarciu następują zmiany mikrobiologiczne oraz inne mające wpływ na ich jakość. Do takich środków spożywczych nalezy zaliczyć produkty pochodzenia zwierzęcego a więc mięso i jego przetwory pakowane w atmosferze ochronnej, próżniowo lub w hermetycznych sterylizowanych opakowaniach. W konsekwencji zasadne jest wskazanie w jakich warunkach i jak długo po otwarciu opakowania można dany wyrób przechowywać.

Producent jako profesjonalny podmiot działający na rynku spożywczym winien znać i stosować obowiązujące regulacje prawne w zakresie oznakowania, ponadto jest odpowiedzialny za zapewnienie zgodności wyprodukowanych produktów z wymaganiami prawa żywnościowego. Przedsiębiorca ponosi pełną odpowiedzialność za towar, który wprowadza do obrotu i jest zobowiązany dołożyć wszelkiej staranności, aby nie dopuścić do wystąpienia jakichkolwiek nieprawidłowości.

W myśl art. 40a ust. 1 pkt 3 ustawy o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych, kto wprowadza do obrotu artykuły rolno-spożywcze nieodpowiadające jakości handlowej określonej w przepisach o jakości handlowej lub deklarowanej przez producenta w oznakowaniu tych artykułów, podlega karze pieniężnej w wysokości do pięciokrotnej wartości korzyści majątkowej uzyskanej lub która mogłaby zostać uzyskana przez wprowadzenie tych artykułów rolno-spożywczych do obrotu, nie niższej jednak niż 500 zł.

Uregulowana tym przepisem odpowiedzialność ma charakter administracyjny, co oznacza, że dla jej ustanowienia bez znaczenia jest to, w jaki sposób doszło do naruszenia prawa, czy nastąpiło to z winy umyślnej, czy nieumyślnej. Z treści omawianego przepisu wynika, że dla jego zastosowania nie jest wymagane przypisanie winy podmiotowi wprowadzającemu produkt żywnościowy o niewłaściwej jakości do obrotu. Przepis ten jest wyrazem odpowiedzialności administracyjnej, która ma charakter obiektywny, więc już sam fakt zachowania wypełniającego zawarte w nim przesłanki odpowiedzialności, uzasadnia jego stosowanie wobec podmiotu, który dopuszcza się takiego zachowania. W tym miejscu przypomnieć także należy, że Trybunał Konstytucyjny w szeregu orzeczeń, w tym także w wyroku z 7 lipca 2009 r. o sygn. K 13/08 wskazał, że cechą charakterystyczną sankcji administracyjnej jest założenie stosowania jej automatycznie w stosunku do podmiotu ponoszącego odpowiedzialność obiektywną za naruszenie ustawowych przepisów.

Przepis art. 40a ust. 1 pkt 3 ustawy stanowi proste rozwiązanie - niewymagające dodatkowych założeń i wykładni, nakazujące (podlega karze pieniężnej) organom właściwym wymierzyć karę podmiotowi, który wprowadza (bez znaczenie czy świadomie, czy nieświadomie) do obrotu artykuły rolno-spożywcze nieodpowiadające jakości handlowej. Zatem samo stwierdzenie - udowodnienie faktu wprowadzania takiego artykułu rolno-spożywczego do obrotu jest przesłanką wystarczającą do nałożenia stosownej kary. Ustawa o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych nie przewiduje możliwości badania przez organy Inspekcji Jakości Handlowej istnienia winy, bądź jej braku po stronie podmiotu, który wprowadza do obrotu artykuły rolno-spożywcze nieodpowiadające jakości handlowej.

Ustawa w art. 40a ust. 5 wprowadza pewne kryteria, którymi muszą kierować się organy wymierzając karę przewidzianą w art. 40a ust. 1 pkt 4. Zatem dopiero na tym etapie – czyli na etapie określania wysokości kary pieniężnej, a nie na etapie stwierdzania czy w ogóle winna być wymierzona kara, ustawa przewiduje swoistego rodzaju miarkowanie i uzależnia już samą wysokość kary od uwzględnienia takich przesłanek jak: stopień szkodliwości czynu, zakres naruszenia, dotychczasową działalność skarżącej spółki na rynku artykułów rolno-spożywczych oraz wielkość jej obrotu i przychodu jak i wartość kontrolowanych artykułów rolno-spożywczych.

W ocenie Sądu organ wymierzając karę prawidłowo uwzględnił wskazane w ust. 5 art. 40a przesłanki. Sposób wymierzenia i wyliczenia nałożonej kary był zgodny z art. 40a ust. 5 powołanej ustawy i znajdował uzasadnienie w zebranym materiale dowodowym. W tym, zatem zakresie zaskarżona decyzja również znamion wadliwości nie nosi.

W toku postępowania – w ocenie Sądu – nie doszło także do naruszenia przepisów proceduralnych w sposób, który mógłby mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Stan faktyczny sprawy został ustalony w sposób prawidłowy. Organ przeprowadził właściwe postępowanie dowodowe, czemu dał wyraz w zaskarżonej decyzji której uzasadnienie odpowiada art. 107 § 3 k.p.a., podał, także co wziął pod rozwagę przy wymierzaniu kary pieniężnej i co wpłynęło na jej wysokość. Ustalony przez organ stan faktyczny dawał podstawę do nałożenia kary pieniężnej za wprowadzenie do obrotu artykułu o niewłaściwej jakości handlowej. Działanie organu było zgodne z obowiązującym w Polsce porządkiem prawnym a także z prawem wspólnotowym.

Wobec niezasadności zarzutów skargi oraz niestwierdzenia przez Sąd z urzędu tego rodzaju uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, które sąd ma obowiązek badać z urzędu - skargę należało oddalić.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji.