Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Szczepan Prax Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Walentek Sędzia WSA Edyta Żarkiewicz (spr.) Protokolant Monika Rał po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 listopada 2013 r. sprawy ze skargi J. L. (L.) na bezczynność Wojewody [...] w przedmiocie informacji publicznej 1 zobowiązuje Wojewodę [...] do załatwienia wniosku skarżącego z dnia [...] r. w zakresie umów dotyczących podnoszenia kwalifikacji zawodowych; 2 stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 3 zasądza od Wojewody [...] na rzecz skarżącego kwotę 100 (słownie: sto złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W piśmie z dnia 14 czerwca 2013 r. J.L. wniósł o udostępnienie przez Wojewodę [...] informacji publicznej poprzez przedłożenie: - 1 kserokopii umów zawartych od listopada 2007 r. do daty złożenia wniosku, pomiędzy [...]Urzędem Wojewódzkim a Wojewodą [...] – [...], w tym umów obejmujących prawa i obowiązki stron w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych; - 2 kserokopii umów zawartych pomiędzy Skarbem Państwa a [...], w tym okresie, w którym pełnił funkcję Wojewody [...], a w przypadku, gdy takich umów nie zawierano, o poinformowanie go o tym; - 3 kserokopii umów zawartych od listopada 2007 r. do daty wniosku pomiędzy [...] Urzędem Wojewódzkim a osobami pełniącymi funkcje dyrektorów Biur i Wydziałów w [...] Urzędzie Wojewódzkim oraz kierownikami wojewódzkiej administracji zespolonej, w tym umów obejmujących prawa i obowiązki stron w związku z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych.

Dyrektor Biura [...] Urzędu Wojewódzkiego, w piśmie z dnia 25 lipca 2013 r. poinformował skarżącego, że zawarte przez [...] Urząd Wojewódzki umowy o podnoszenie kwalifikacji zawodowych mają charakter prywatnego zobowiązania pracowników wobec pracodawcy i tym samym nie stanowią informacji publicznej. W pozostałym zakresie uwzględnił wniosek i udostępnił skarżącemu wnioskowane umowy.

J.L. w skardze na bezczynność Wojewody [...] wniósł o zobowiązanie organu do niezwłocznego rozpatrzenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. W uzasadnieniu wskazał, że umowy zawarte pomiędzy [...] Urzędem Wojewódzkim lub Skarbem Państwa a Wojewodą [...], dyrektorami biur i wydziałów w [...] Urzędzie Wojewódzkim oraz kierownikami administracji zespolonej w województwie, w zakresie podnoszenia kwalifikacji zawodowych, nie dotyczą wyłącznie prywatnych zobowiązań pracownika wobec pracodawcy. Umowy te określają również obowiązki podmiotu publicznego, takie jak dofinansowanie formy podnoszenia kwalifikacji zawodowych i udzielanie innych świadczeń, jak urlopy szkoleniowe, czy zwolnienie z pracy na czas podnoszenia tych kwalifikacji. Dotyczą zatem również wydatków publicznych, w związku z tym stanowią informację publiczną. Skarżący podkreślił, że zapytanie dotyczy osób pełniących funkcje publiczne i pozostaje w związku z pełnieniem tych funkcji, a więc nie ma zastosowania ograniczenie dostępu do informacji ze względu na prywatność tych osób.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie. Wskazał, że treść samych umów o podnoszenie kwalifikacji zawodowych zawartych z pracownikami - nie stanowi informacji publicznej, ponieważ nie zawierają one informacji o sprawach publicznych. Podniósł, że podnoszenie kwalifikacji zawodowych Wojewody i pracowników [...] Urzędu Wojewódzkiego, jest realizacją obowiązku pracodawcy, wynikającego z art. 17 Kodeksu pracy i nie ma związku z pełnieniem funkcji publicznych. Dodał, że wykonywanie zadań publicznych przez Wojewodę i [...] Urząd Wojewódzki nie oznacza, iż treść wszystkich posiadanych przez Urząd dokumentów, stanowi informację publiczną podlegającą udostępnieniu. Wskazał, że umowy cywilnoprawne, np. umowy o pracę, czy umowy o podnoszenie kwalifikacji zawodowych, zawarte przez Skarb Państwa czy [...] Urząd Wojewódzki z pracownikami, nie spełniają ustawowego kryterium informacji o sprawach publicznych.

W piśmie z dnia 12 listopada 2013 r. skarżący podniósł, że sprawą publiczną jest każdy przejaw działalności organów władzy, w szczególności związany z wykonywaniem zadań Państwa – i to zarówno w sferze imperium (wykonywania władzy publicznej) jak i dominium (reprezentowania Państwa w sferze cywilnoprawnej).

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie podkreślenia wymagało, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości w zakresie swojej właściwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 cytowanego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Ponadto na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270), zwanej dalej P.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 – 4a cytowanego art. 3 § 2 tej ustawy.

W przepisie art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. zostały zaś wymienione – inne niż decyzje i postanowienia - akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa.

Natomiast według art. 149 § 1 P.p.s.a. Sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 – 4a zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności, stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa.

Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Ocenę sądu administracyjnego w kwestii zasadności zarzutu bezczynności organu na gruncie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112 z 2001 r. poz. 1198 ze zm., zwanej dalej również ustawą z dnia 6 września 2001 r.), poprzedza stwierdzenie, czy żądanie podmiotu wnoszącego o udzielenie informacji, mieści się w zakresie uregulowanym tą ustawą.

Z tego powodu, w przedmiotowej sprawie kluczowe znaczenie miało rozstrzygnięcie, czy informację publiczną stanowią umowy dotyczące podnoszenia kwalifikacji zawodowych, zawarte pomiędzy [...] Urzędem Wojewódzkim a Wojewodą [...], dyrektorami Biur i Wydziałów w [...] Urzędzie Wojewódzkim oraz kierownikami wojewódzkiej administracji zespolonej. W tej bowiem części, wniosek skarżącego z dnia 14 czerwca 2013 r. o udostępnienie informacji, nie został uwzględniony przez Wojewodę [...].

Podkreślenia zatem wymagało, że pojęcie informacji publicznej zostało określone w art. 1 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej i jest nią każda informacja o sprawach publicznych, przykładowo wymienionych w art. 6 tej ustawy, co pozwala na przyjęcie kryteriów wyróżniających informację publiczną.

Wymienione przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r., nie zawierają ścisłych definicji, a w związku z tym pojęcie informacji publicznej powinno być interpretowane z uwzględnieniem szeroko ujętego w art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, prawa obywatela do uzyskania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. W związku z tym w orzecznictwie, m.in. Trybunału Konstytucyjnego, wielokrotnie podkreślane było dążenie do zagwarantowania możliwie szerokiego dostępu do informacji publicznych, nawet gdy występuje przenikanie się sfery informacji publicznej i sfery informacji dotyczącej elementów życia prywatnego osób pełniących funkcje publiczne (por. wyrok TK z 20.03.2006 r., sygn. akt K 17/05).

W przedmiotowej sprawie niekwestionowane było, że Wojewoda [...], dyrektorzy Biur i Wydziałów w [...] Urzędzie Wojewódzkim oraz kierownicy wojewódzkiej administracji zespolonej - wymienieni we wniosku skarżącego z dnia 14 czerwca 2013 r. – są osobami pełniącymi funkcje publiczne. Pozostają w strukturze administracji państwowej, która służy realizacji zadań publicznych.

Nie może również ulegać wątpliwości, że podnoszenie przez nich kwalifikacji zawodowych w oparciu o umowy zawarte ze [...] Urzędem Wojewódzkim, wiąże się z wydaniem środków publicznych.

Jest to wystarczający powód do przyjęcia, że treść tych umów stanowi informację publiczną, wymienioną w art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Natomiast wbrew błędnemu przekonaniu zawartemu w odpowiedzi na skargę – wymieniony w tej odpowiedzi wyrok NSA z dnia 3 stycznia 2012 r. sygn. akt I OSK 2157/11, nie jest zbieżny z poglądem Wojewody [...] wyrażonym w niniejszej sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził bowiem w tym wyroku, że żądane od Prezydenta Miasta K. takie dokumenty, jak faktury oraz rachunki, stanowiły podstawę do wydania dyspozycji wypłaty ze środków Urzędu Miasta określonych kwot na rzecz podmiotów świadczących na jego rzecz usługi (szkolenia), a zatem domaganie się dostępu do tego rodzaju dokumentu, jest w pełni uprawnione na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Faktury i rachunki te, chociaż nie zostały wytworzone przez organ zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej, to jednak się do niego bezpośrednio odnoszą, stanowiąc podstawę do zmniejszania jego aktywów, a zatem podlegają udostępnieniu w trybie art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f w zw. z art. 4 ust. 1 pkt 1 wyżej wskazanej ustawy (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 stycznia 2012 r. sygn. akt I OSK 2157/11).

Niewątpliwie zaś zawieranie i wykonywanie wyżej wymienionych umów, których dotyczył wniosek skarżącego z dnia 14 czerwca 2013 r., jest działalnością w zakresie, w którym ma miejsce dysponowanie środkami publicznymi. Umowy te - podobnie jak faktury i rachunki w stanie faktycznym, którego dotyczył cytowany wyrok NSA – stanowią podstawę do zmniejszenia aktywów, którymi dysponuje organ, a więc również podlegają udostępnieniu zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. f ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Nie zasługiwały zatem na uwzględnienie twierdzenia zawarte w odpowiedzi na skargę, według których sama treść tych umów nie stanowi informacji publicznej.

W wyniku rozpoznania skargi J.L. w przedmiotowej sprawie, stwierdzić więc należało, że Wojewoda [...] dopuścił się naruszenia przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej i w konsekwencji bezczynności, a wobec tego skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Na podstawie bowiem art. 13 ust. 1 wymienionej ustawy – co do zasady - udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku.

Zgodnie zaś z art. 13 ust. 2 tej ustawy, jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

Ponadto dodać należało, że na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji.

W przedmiotowej sprawie, Wojewoda [...] nie dokonał żadnej z wymienionych czynności; przede wszystkim nie udostępnił informacji publicznej, ani też nie wydał decyzji o odmowie jej udostępnienia lub o umorzeniu postępowania.

Wobec tego, na podstawie cytowanego wyżej art. 149 § 1 P.p.s.a., Sąd zobowiązał organ administracji do załatwienia wniosku skarżącego z dnia 14 czerwca 2013 r. w zakresie umów dotyczących podnoszenia kwalifikacji zawodowych.

Termin wykonania tego obowiązku wynika wprost z przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Jednocześnie Sąd nie stwierdził, że bezczynność Wojewody [...] miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa, bowiem w opisanych wyżej okolicznościach sprawy, brak było podstaw do przyjęcia takiej oceny.

Na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 P.p.s.a. Sąd zasądził na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania w kwocie 100 zł., stanowiącej równowartość wpisu uiszczonego w sprawie.