Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anita Wielopolska (spr.), Sędziowie sędzia WSA Kaja Angerman, sędzia del. SO Aleksandra Westra, Protokolant st. sekr. sąd. Izabela Urbaniak, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 marca 2018 r. sprawy ze skargi [...] Sp. z o.o. S.K.A z siedzibą w [...] na uchwałę Rady [...] z dnia [...] sierpnia 2000 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność par. 91 pkt 1 tiret 7 oraz par. 91 pkt 3 zaskarżonej uchwały; 2. w pozostałej części skargę oddala; 3. zasądza od [...] na rzecz skarżącej [...] Sp. z o.o. S.K.A z siedzibą w [...] kwotę 780 (siedemset osiemdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie [...] Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością Spółka Komandytowo-Akcyjna, po uprzednim bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, w dniu 5 lipca 2017 r. (data wpływu do Biura Rady m. [...]), zaskarżyła uchwałę Rady Gminy [...] Nr [...] z dnia [...] sierpnia 2000 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego rejonu ulicy [...] (Dz. Urz. Woj. [...]. Nr [...], poz. [...]) w części dotyczącej § 91 pkt 1, § 91 pkt 2, § 91 pkt 3 i § 91 pkt 4., wskazując na niezgodność w/w zapisów miejscowego Planu ze Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m. [...], wprowadzając min. zakaz zabudowy, oparty o dowolność i nieproporcjonalną ingerencję w prawo własności. Wezwanie pozostawiono bez rozpoznania.

Skarżąca w skardze wskazała, że nie zgadza się z zaskarżoną regulacją w powołanym zakresie, gdyż w jej ocenie:

- § 91. 3), na terenie UH/B.4 wprowadza absolutny zakaz zabudowy;

- § 91.2), wymusza zachowanie obecnego wewnętrznego układu komunikacyjnego i wyłącza spod zabudowy niektóre obszary, przy jednoczesnym wprowadzeniu ograniczeń z § 91. 1), które są nie uzasadnione;

- § 91.1), nakłada nakaz lokalizowania minimum 80% miejsc parkingowych realizowanych na terenie działki w parkingach (garażach) podziemnych, nadziemnych wielopoziomowych lub wbudowanych w budynki oraz nakaz zachowania min. 40% powierzchni terenu w formie powierzchni biologicznie czynnej, które to nakazy są sprzeczne z narzuconą zasadą przekształcania istniejącej zabudowy z zachowaniem struktury przestrzennej terenu;

- § 91.4), nie precyzuje o jakie zabezpieczenia chodzi i jaka jest ich realna potrzeba; a nadto,

- proponowany układ drogowy na terenie UH/B.4, wydaje się nierealny lub niefunkcjonalny wobec istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich (w studium też go nie ma);

niezgodności ze Studium uikzp m. [...], które dopuszcza na tym terenie częściowo funkcję mieszkalną/mieszkalno-usługową, ale jedocześnie nie dopuszcza istniejących obiektów handlowych o powierzchni przekraczającej 2000m2, co dodatkowo przyczynia się do uniemożliwienia jakiejkolwiek rozsądnej, pełno-standardowej i nie narażającej właściciela na straty zabudowy. Skarżąca Spółka podniosła, że jest właścicielem działki ewidencyjnej nr [...] z obrębu [...] położonej przy ul. [...] w [...], objętej [...], stąd też interes prawny w zaskarżeniu przedmiotowego miejscowego Planu, którego zapisy narażają Spółkę na szkody znacznych rozmiarów, został przez nią bezsprzecznie wykazany.

Uzasadniając swoje stanowisko Skarżąca wskazała, że zaskarżone postanowienia Planu powinny być zgodne z zapisami Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m. [...], pomimo, iż miejscowy Plan został uchwalony w dniu [...] sierpnia 2000 r. a Studium podjęto sześć lat później, tj. [...] października 2006 r. Zgodnie ze ww Studium teren przy ul. [...] znajduje się w strefie o przewadze funkcji usługowych U. Dla strefy U dopuszczone jest również sytuowanie zabudowy mieszkaniowo-usługowej. Ponieważ w zasięgu strefy U na terenach położonych w zasięgu oddziaływania ul. [...] usytuowana jest zabudowa usługowa i biurowa, na terenie Stałej Wystawy [...] możliwa jest lokalizacja zabudowy mieszkaniowej z zachowaniem zasad określonych w Studium. Zaskarżona Uchwała zaś na to nie pozawala, co stanowi o jej niezgodności ze Studium (zarzut formalny). Ponadto, ustalenia Studium na obszarach w rejonie ul. [...] nie precyzują, czy można sytuować obiekty handlowe o powierzchni przekraczającej 2000 m2 - gdyby tak uznać, stanowiłby to istotne ograniczenie dla rozwoju i wręcz dla dalszego trwania obecnych funkcji handlowych zgodnych z tradycją miejsca. Zdaniem Skarżącej wykreowano stan niezgodny z prawem, albowiem doprowadzono do sytuacji, w której ustalenia planu miejscowego nie dają się pogodzić z ustaleniami wynikającymi ze Studium. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego służy gminie do określenia kierunków polityki przestrzennej, jego postanowienia wyznaczają ogólne kierunki działalności i wskaźniki dla wydzielonych obszarów. Zawiera ono diagnozę zagospodarowania przestrzennego i określa politykę gminy w zakresie zagospodarowania przestrzennego. Dlatego też ustalenia Studium (mimo, iż samo w sobie nie jest aktem prawa miejscowego) są zgodnie z treścią art. 9 ust. 4 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2015 r. poz. 199 ze zm.), dla organu sporządzającego plan wiążące. Sytuacja braku zgodności lub nawet sprzeczności pomiędzy planem miejscowym a ustaleniami studium, musi uzasadniać unieważnienie części lub całości planu miejscowego. Organy gminy działając w ramach władztwa planistycznego nie mają niejako "wolnej ręki" przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i są związane ustaleniami studium.

Nadto, jak wskazała Skarżąca, ww Uchwała zakładała de facto petryfikację istniejącego i funkcjonalnie anachronicznego sposobu użytkowania na obszarze Stałej Wystawy [...] tj. funkcji handlowych i ekspozycyjnych w formie przestarzałych generacyjnie pawilonów. Przewidziany Uchwałą, faktyczny brak możliwości przebudowy i rozbudowy tych obiektów handlowych, skazuje je na przegraną w konkurencji ze strony funkcjonujących już od lat na terenie [...] nowoczesnych marketów budowlanych. Uchwała nie uwzględnia też okoliczności, że na obszarach położonych w rejonie ul. [...] i w otoczeniu parku - [...] intensywnie rozwinęła się już wówczas zabudowa mieszkaniowa wielorodzinna i powstały nowe osiedla mieszkaniowe, jak również że już wtedy doskonale widziano tendencje zabudowy planowane w sąsiedztwie i je zignorowano. Z kolei istniejąca zabudowa na terenie Stałej Wystawy [...] ma obecnie charakter substandardowy a Uchwała wymusza trwanie takiego charakteru. Zmiana sposobu zagospodarowania obszaru, w tym dopuszczenie zabudowy mieszkaniowej (wielorodzinnej) i usługowej będzie miało zasadniczy wpływ na poprawę standardu zabudowy i zagospodarowania tego terenu.

Reasumując skarżąca Spółka wskazała, iż Uchwała swoimi przestarzałymi i od genezy wadliwymi ustaleniami ogranicza nie tylko możliwości inwestycyjne, ale pozbawia teren, który mógłby stanowić jeden z bardziej atrakcyjnych miejsc do zabudowy nowymi kompleksami mieszkalnymi nie tylko ze względu na lokalizację, ale również ze względu na potencjał infrastrukturalny, który w przypadku dalszego obowiązywania Uchwały, nie zostanie wykorzystany ze szkodą dla praw właściciela i ze szkodą dla gminy, jako beneficjenta podatku od nieruchomości oraz udziału w podatkach dochodowych mieszkańców i firm mogących prowadzić w tym miejscu działalność.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał dotychczasowe stanowisko i wniósł o jej oddalenie. Rada wyjaśniła, że w dniu uchwalenia przedmiotowego miejscowego Planu obowiązywał Miejscowy Plan Ogólny Zagospodarowania Przestrzennego m. [...] przyjęty uchwalą Rady m. [...] nr [...] z dnia [...] września 1992 r. Zgodnie z treścią Planu Ogólnego nieruchomość Skarżącej położona była w obrębie obszaru C-2 i przeznaczona pod centralne funkcje miasta.

Odnosząc się natomiast do treści skargi podniosła, iż zarzut Skarżącej jakoby ustalenia przedmiotowego Panu były niezgodne z treścią Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego m. [...] jest niezasadny, ponieważ Plan ten został uchwalony na 6 lat przed uchwaleniem zapisów Studium, a tym samym w dniu uchwalania przedmiotowego Panu nie istniało dla m. [...] Studium. Podobnie, zdaniem organu, nie zasługuje na uwzględnienie zarzut wprowadzenie dla jednostki terenowej UH/B4 zakazu zabudowy opartego o dobrowolność i nieproporcjonalną ingerencję w prawo własności. Jak wskazała Rada, dla obszaru UH/B4 obejmującego ponad 20 ha oprócz funkcji usługowych takich jak handel, wystawiennictwo, biura, należało wprowadzić również funkcje pomocnicze, budujące pełną miejską tkankę-takie jak wewnętrzne ciągi piesze. Teren UH/B4.6, dla którego przedmiotowy miejscowy plan wprowadził zakaz zabudowy, jest terenem dojazdów wewnętrznych i ciągów pieszych. W tym przypadku chodziło o takie zorganizowanie przestrzeni na terenie UH/B.4, którego częścią jest teren UH/B4.6, by komunikacja piesza umożliwiła właściwe zorganizowanie przestrzeni całego kwartału. Teren UH/B4.6 jest częścią terenu prywatnego inwestycyjnego UH/B4, która została wyłączona z zabudowy, ale może być częścią działki budowlanej zagospodarowanej jako droga wewnętrzna piesza lub kołowa bądź droga pożarowa. W niniejszym planie nie wyznaczono osobnej kategorii dróg wewnętrznych. Również, zdaniem organu, nie można przychylić się do stanowiska Skarżącej, iż przedmiotowy Plan petryfikuje stan istniejący i nie daje możliwości przebudowy i rozbudowy istniejących obiektów handlowych. Zgodnie z § 91 pkt 1 tiret 7 niniejszego planu "plan ustala dla kwartału UH/B4 przekształcenie istniejącej zabudowy z zachowaniem struktury przestrzennej terenu". Wskazuje parametry zagospodarowania przestrzennego dla ww zabudowy. Ponadto, niniejszy miejscowy Plan wyznacza tereny inwestycyjne UH/B4.1, UH/B4.2, UH/B4.3 , UH/B4.4 i UH/B4.5 w ramach obszaru UH/B4, co jest dowodem na potencjalną możliwość inwestowania i niezaburzonego przekształcania tego terenu. Podobnie odnosząc się do zarzutów dotyczących ustalenia w przedmiotowym Planie zbyt niskich parametrów zagospodarowania terenu, w ocenie Rady są one także całkowicie bezzasadne i dotyczą de facto władztwa planistycznego, w którego sferę zainteresowane podmioty wkraczać nie powinny. Organ wskazał, że władztwo planistyczne jest kompetencją gminy do samodzielnego i zgodnego z jej interesami kształtowania polityki przestrzennej i w tym zakresie przytoczył orzecznictwo sądów administracyjnych (II SA/Bk 514/13, II SA/Bk 643/14).

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Skarga w części zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do art. 101 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym z dnia 8 marca 1990 r. (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), każdy czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może - po bezskutecznym wezwaniu do usunięcia naruszenia - zaskarżyć uchwałę do sądu administracyjnego. Oznacza to, że w pierwszej kolejności obowiązkiem sądu jest zbadanie, czy wniesiona skarga podlega rozpoznaniu przez sąd administracyjny i czy spełnia wymogi formalne, do których w niniejszej sprawie zaliczyć należy: 1) zaskarżenie uchwały z zakresu administracji publicznej, 2) wcześniejsze bezskuteczne wezwanie do usunięcia naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, 3) zachowanie terminu do wniesienia skargi do sądu administracyjnego.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie wskazane wymogi zostały spełnione.

W rozpoznawanej sprawie nie jest także sporne, że skarżąca Spółka z tytułu posiadania prawa własności ww nieruchomości objętej zaskarżoną uchwał posiadała legitymację procesową do wniesienia skargi w trybie art. 101 ust.1 ustawy o samorządzie gminnym.

Na wstępie natomiast podkreślić należy, iż prawo własności, którego ochronę zapewniają przepisy art. 21 ust.1 i art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji, przepisy art. 6 ust 1 Europejskiej Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności i art.1 Protokołu nr 1 nie jest prawem bezwzględnym i doznaje określonych ograniczeń. Dopuszcza je Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej, stanowiąc w art. 64 ust. 3, że własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w takim zakresie, w jakim nie narusza to istoty prawa własności. Z kolei stosownie do regulacji art. 31 ust. 3 Konstytucji ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw, w tym prawa własności mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ingerencja w sferę prawa własności pozostawać musi w racjonalnej i odpowiedniej proporcji do wskazanych wyżej celów, dla osiągnięcia których ustanawia się określona ograniczenia. Na możliwość wprowadzenia przez ustawodawcę w drodze ustawy ograniczeń wykonywania prawa własności wskazuje też przepis art. 140 k.c., zgodnie z którym w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego właściciel może, z wyłączeniem innych osób, korzystać z rzeczy zgodnie ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem swego prawa, w szczególności może pobierać pożytki i inne dochody z rzeczy. W tych samych granicach może rozporządzać rzeczą. Ograniczenia wykonywania prawa własności wynikają z przepisów bardzo wielu ustaw. W niniejszej sprawie istotne jest ograniczenie wynikające z przepisów ustawy z dnia 7 lipca 19994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r. Nr 15, poz. 139 ze zm.). Zgodnie z art. 4 ust. 1 tej ustawy ustalanie przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenu należy, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych oraz morza terytorialnego, do zadań własnych gminy. Na mocy przepisów powołanej ustawy organy gminy zostały upoważnione do ingerencji w prawo własności innych podmiotów, w celu ustalenia przeznaczenia i zasad zagospodarowania terenów położonych na obszarze gminy. Nie oznacza to jednak niczym nieograniczonego władztwa organu gminy uchwalającego miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego w kształtowaniu prawa własności innych podmiotów.

W pierwszej kolejności przypomnieć należy, iż zaskarżona uchwała Rady Gminy [...] podjęta została pod rządami ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 1999 r., Nr 15, poz. 139 ze zm.), dlatego też w warunkach niniejszej sprawy nie mają zastosowania przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), tym samym także art. 9 ust. 4 tej ustawy, zgodnie z którym ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. To z kolei stanowi, iż przewidziany nim obowiązek dostosowania postanowień planu miejscowego do ustaleń studium nie wiąże organu planistycznego w sprawie niniejszej albowiem wskazane przez skarżącą Spółkę Studium uchwalone zostało dopiero pod rządami ww nowej ustawy w dniu 10 października 2006 r. tj. sześć lat później. Wobec powyższego brak było podstaw, wbrew stanowisku Skarżącej, do stwierdzenie nieważności przedmiotowego Planu z powyższego tytułu.

Odnosząc się z kolei do kwestionowanych zapisów § 91 Uchwały pkt 1, poza tiretem siódmym, należy także uznać zasadność stanowiska Rady, iż zawarta w nim regulacja, dotycząca parametrów zagospodarowania przestrzennego dla zabudowy, mieści się w zakresie tzw. władztwa planistycznego Gminy i nie narusza w żaden sposób praw Spółki. Władztwo planistyczne jest kompetencją gminy do samodzielnego i zgodnego z jej interesami kształtowania polityki przestrzennej i oznacza, że w niektórych przypadkach ustalenia planu mogą ingerować w interesy prywatne podmiotów skarżących w sposób odbierany przez nich jako niekorzystny, natomiast nie musi z tym być automatycznie powiązane przekroczenie granic władztwa planistycznego Prawo własności, mimo, iż jest najsilniejszym prawem podmiotowym, korzystającym z gwarancji ustawowych i ponadustawowych, to jednak jak wyżej wskazano, nie ma charakteru absolutnego i nieograniczonego.

Natomiast w okolicznościach niniejszej sprawy podkreślenia wymaga, iż zarówno z zapisów (§ 38) Uchwały jak i rysunku Planu wynika, że nieruchomość Skarżącej położona jest w pasie klina nawietrzającego systemu wymiany i regeneracji powietrza w mieście, stąd też wszelkie inwestycje na tym terenie traktowane są jako mogące powodować pogorszenie stanu środowiska. Tym samym, przedmiotowy miejscowy Plan na terenach klina nawietrzającego zasadnie preferuje zabudowę punktową o ograniczonej wysokości i o niższych wszelkich parametrach zabudowy. Powyższe dotyczy nie tylko miejsca położenia nieruchomości Skarżącej ale także pozostałych kwartałów objętych spornym Planem, oznaczonych min. symbolami UH/B3, UH/B2 czy UH/B1, również znajdujących się ww pasie klina nawietrzającym miasta [...]. Na powyższym obszarze, skierowanym w stronę ul. [...], parametry zabudowy ulegają stopniowemu zmniejszeniu. Dotyczy to min. wskaźnika maksymalnej intensywności zabudowy czy maksymalnej wysokości zabudowy. Powyższy klin w dokładny sposób został także ujęty na rysunku Planu w granicach wyznaczonych "małymi strzałkami" określonymi w legendzie Planu, obejmując swoim zasięgiem min. całą nieruchomość Skarżącej, pozostawiając zaś poza swoimi granicami min. obszary UH/B1 (z lewej strony przedmiotowej nieruchomości - od ul. [...]) i UH/B 5, UH/B 6, UH/B 7 (z prawej strony przedmiotowej nieruchomości - od strony rz. [...].

Podobnie, powyższa konstatacja odnosi się także do kwestionowanego zapisu Planu (§ 91 pkt 1 tiret 6-sty) w przedmiocie zagwarantowania na nieruchomości minimum 80 % miejsc parkingowych realizowanych na terenie działki w parkingach (garażach) podziemnych, nadziemnych, wielopoziomowych lub wbudowanych w budynki, zgodnie z ogólnym zapisem § 87 dotyczącym obowiązku zapewnienia na wszystkich terenach UH/B realizację potrzeb parkingowych dla samochodów osobowych na działkach własnych. Powyższe stanowisko Sądu odnosi się rownież do zapisu § 91 pkt 1 tiret 9-ty, w zakresie nakazu zachowania min. 40% powierzchni terenu w formie biologiczno czynnej. W powołanej regulacji bark jest podstaw do stwierdzenia naruszenia zapisów ustawy a także interesu prawnego Skarżącej, która poza lakonicznym stwierdzeniem nadużycia przez Gminę władztwa planistycznego, nie przestawiła żadnych argumentów uzasadniających zarzuty skargi w omawianym zakresie.

Także, mając na uwadze usytuowanie przedmiotowej nieruchomości Skarżącej w granicach ul. [...] (ul. [...]) i ul. [...], niezrozumiałym dla Sądu jest zarzut naruszenia władztwa planistycznego Gminy poprzez ukształtowanie pierzei zabudowy (§ 91 pkt 1 tiret 3) właśnie od powyższych ulic zgodnie z rysunkiem Planu, podobnie, ukształtowanie pierzei usługowej (§ 91 pkt 1 tiret 4) od ul. [...], czy obsługę komunikacyjną także od strony ww ulic (§ 91 pkt 1 tiret 5). Powyższa regulacja w ocenie Sądu, także nie narusza interesu prawnego Skarżącej. Natomiast, zarówno w uzasadnieniu skargi, jak i w wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, Skarżąca także w żaden sposób odnośnie powyższego naruszenia nawet się nie wypowiedziała.

Również nie znajduje uzasadnienia zarzut, bezpodstawnego, w ocenie Skarżącej, wprowadzonego § 91 pkt 4 Planu zalecenia dla kwartału UH/B4 zastosowania zabezpieczeń akustycznych zgodnie z ustaleniami jego § 39 pkt 4. Powyższy zapis dotyczy stosowania rozwiązań konstrukcyjno-budowlanych ograniczających uciążliwość akustyczną, a w szczególności przegród o podwyższonej izolacyjności, w samych budynkach i obiektach przeznaczonych na stały pobyt ludzi lokalizowanych w odległości mniejszej niż 50m od linii rozgraniczających ulic: [...] (ul. [...]), [...] (ul. [...]), [...] (ul. [...] [...] (ul. [...]). Trzeba mieć na uwadze, że ul. [...], z uwagi na położony przy niej szeroki kompleks handlowo-wystawienniczy jest bardzo intensywnie uczęszczana zarówno przez pojazdy osobowe jak i dostawcze a to z kolei powoduje zdecydowane nasilenie hałasu. Wobec powyższego stosowanie zabezpieczeń akustycznych wydaje się w pełni uprawnione i uzasadnione obiektywnymi warunkami, tym bardziej, iż dotyczą one tylko wąskiego fragmentu nieruchomości Skarżącej i mają być zastosowane w samych budynkach, a zatem nie ograniczają w niczym potencjalnej zabudowy przedmiotowej nieruchomości. Na marginesie należy wskazać, iż także w tym zakresie Skarżąca nie ustosunkowała się do podniesionego przez nią zarzutu skargi i nie uzasadniła jego zasadności.

Wobec powyższego wskazane w skardze ww zarzuty, dotyczące de facto nie przekroczonych granic władztwa planistycznego, jako niezasadne, nie mogły zostać uwzględnione. A zatem, w tych warunkach mając na uwadze, iż nie są one ani sprzeczne z powołaną ustawą ani nie naruszają interesu prawnego Skarżącej, brak było podstaw do wyeliminowania ich z obrotu prawnego.

Natomiast zdaniem Sądu, Rada Gminy uchwalając w dniu [...] sierpnia 2000 r. miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego dla rejonu ul. [...] nie sprostała obowiązkowi planistycznemu w zakresie, w jakim ustalenia tego planu tj. § 91 pkt 1 tiret 7 oraz § 91 pkt 3 dotyczyły działki Skarżącej.

Przedmiotowa działka zlokalizowana jest w całości w kwartale oznaczonym symbolem UH/B4 - § 91 ust.1 Uchwały (niekwestionowane oświadczenia pełnomocnika Skarżącej i organu, na rozprawie sądowej), który wchodzi w skład terenu przeznaczonego pod usługi handlu i biura, oznaczonego symbolem UH/B (§ 86 uchwały). Kwartał UH/B4, jak wynika z ustaleń zawartych w § 91 ust. 2 Uchwały, został podzielony na jednostki urbanistyczne oznaczone symbolami UH/B4.1; UH/B4.2; UH/B4.3; UH/B4.4 i UH/B5.5, przy czym powyższe jednostki to tereny budowlane, także nowych inwestycji polegających na przekształceniu istniejącej zabudowy z zachowaniem struktury przestrzennej terenu (tiret 7). Natomiast zgodnie z zapisem zawartym w § 91 ust. 3 Uchwały dla terenu oznaczonego symbolem UH/B1.6 ustanowiono zakaz lokalizowania zabudowy, z jednoczesnym wskazaniem dla tego terenu - wewnętrzne dojazdy lub ciągi piesze. Ustalenie te, w ocenie Sądu, w sposób nadmierny ingeruje w prawo własności skarżącej Spółki, naruszając jej prawo swobodnego nią dysponowania. Trzeba wskazać, iż obszar Spółki UH/B4 to teren inwestycyjny (budowlany) zatem planując jego zabudowę/rozbudowę/przebudowę, Spółka również powinna mieć możliwość samodzielnego zaplanowania rozmieszczenia wewnętrznych dróg, w kontekście realizowanego projektu budowlanego, gdyż narzucone ww postanowieniem Planu, mogą uniemożliwić jej w sposób racjonalny zagospodarowanie nieruchomości. W ocenie Sądu zatem, przedmiotowa Uchwała w powyższej części narusza w sposób istotny interes prawny strony skarżącej, bowiem ogranicza możliwość zabudowy działki będącej jej własnością. Organ w odpowiedzi na skargę nie wykazał, że tak przyjęte rozwiązanie w przedmiocie przeznaczenia części działki nr 7 pod komunikację, usprawiedliwione jest interesem społecznym czy szczególnymi okolicznościami, co stanowi o nadużyciu przez Radę przyznanego jej, tzw. w doktrynie, władztwa planistycznego. Tym bardziej, iż z rysunku Planu wynika także, iż zaplanowane drogi wewnętrzne usytuowane są na terenach już zabudowanych, niejako przecinając istniejącą zabudowę.

Odnosząc się z kolei do zapisu § 91 pkt 1 tiret 7 ww uchwały, Sąd również uznał zasadność stanowiska Skarżącej w zakresie jego wadliwości. Trzeba pamiętać, że miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, jako akt prawa miejscowego winien zawierać regulacje czytelne i niebudzące wątpliwości interpretacyjnych. Jeżeli tego nie czyni, wprowadzając stan niepewności, co do przeznaczenia i sposobu zagospodarowania terenu, to może stanowić zagrożenie dla standardów państwa prawa, powielając wątpliwości na etapie rozstrzygnięć indywidualnych ( por. wyroki NSA z dnia 10 czerwca 2009 r. , sygn. akt II OSK 1854/08, z dnia 6 października 2011 r., sygn. akt II OSK 1458/11). Zgodnie z brzmieniem ww zakwestionowanego paragrafu, możliwe jest: "przekształcenie istniejącej zabudowy z zachowaniem struktury przestrzennej terenu". Z powyższego zapisu nie wynika zatem żadna norma (prawa miejscowego), stanowiąca podstawę do zgodnej z Planem zabudowy. Powyższy zapis jest niedookreślony, niejednoznaczny i zdecydowanie budzi wątpliwości interpretacyjne, a według założeń ww ustawy z 1994 roku zgodnie z jej art. 1 ust. 1 ustawa o zagospodarowaniu przestrzennym określa zakres oraz sposoby postępowania w sprawach przeznaczania terenów na określone cele i ustalania zasad ich zagospodarowania. Zatem powyższy zapis Planu powinien zostać wyeliminowany jako nie spełniający ww standardów prawa miejscowego.

Dlatego też dokonując ww oceny Sąd podzielił stanowisko Skarżącej we wskazanym wyżej zakresie i wobec powyższego działając na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. orzekł zgodnie z pkt 1 wyroku. W pozostałej zaś części, w oparciu o przepis art. 151 ppsa, orzekł zgodnie z pkt 2 niniejszego orzeczenia.

O kosztach postępowania Sąd orzekł zaś zgodnie z pkt 3 wyroku, na mocy art. 200 w zw. z art. 205 p.p.s.a.