Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA - Roman Ciąglewicz Sędziowie Sędzia WSA - Teresa Cisyk Sędzia WSA - Ewa Janowska – spr. Protokolant st. sekretarz sądowy Grażyna Stykała po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 28 października 2010 r. sprawy ze skargi M. S. na bezczynność Zarządu Powiatu Strzeleckiego w przedmiocie informacji publicznej oddala skargę.

Pismem z dnia 13 lipca 2009 r., zaadresowanym do Starosty Powiatu Strzeleckiego, M. S. zawiadomiła, że dokonała sprawdzenia księgi wieczystej, urządzonej dla nieruchomości, których jest właścicielką, również pod kątem wielkości poszczególnych działek. W związku z tym zwróciła się o wyjaśnienie, "czy z areału jej gospodarstwa rolnego zostały zabrane grunty na poszerzenie drogi [...]". Wskazywała, że po analizie dokumentów istniejących w jej rodzinie oraz po analizie fotomap z 2009 roku, doszła do wniosku, iż rolnikom prawdopodobnie zostały zabrane grunty. Wywodziła, że fakt ten znajduje potwierdzenie w jedynym posiadanym przez nią dokumencie z 4 grudnia 1956 r., dotyczącym "wielkości areału odpisanego z jednej z działek (dawniej oznaczonej jako nr[...], obecnie nr [...]), którego to gruntu nie zapłacono". Wobec czego, zwróciła się z prośbą o przedstawienie aktu darowizny, aktu nadania działek zabranych na poszerzenie drogi oraz o wskazanie, kiedy nastąpi geodezyjnie oznaczenie tych działek.

W odpowiedzi na złożony wniosek w sprawie uregulowania stanu prawnego nieruchomości zajętych pod drogę powiatową nr [...], Starosta Strzelecki poinformował, że droga ta położona jest na działce nr [...] z mapy [...], obręb L. Działka ta została zapisana w czasie zakładanie ewidencji gruntów i stanowiła własność Skarbu Państwa we władaniu Dyrekcji Okręgowej Dróg Publicznych w Opolu. Dodając, że na podstawie decyzji Wojewody Opolskiego na przedmiotową działkę została urządzona księga wieczysta na rzecz Powiatu Strzeleckiego. Jednocześnie podał, że ze względu na konieczność przeprowadzenia szczegółowego postępowania wyjaśniającego zwrócił się o opinię prawną w zakresie kwestii podniesionych przez M. S. w piśmie z dnia 13 lipca 2009 r. Dodatkowo zaznaczając, że po uzyskaniu opinii prawnej Starosta Strzelecki udzieli stronie ostatecznej odpowiedzi na wniosek z 13 lipca 2009 r.

W dniu 23 listopada 2009 r., Starosta Strzelecki skierował do M. S. pismo, w którym opierając się o posiadaną opinię prawną, stwierdził, w nawiązaniu do wcześniejszej korespondencji w sprawie odszkodowana za nieruchomość zajętą pod drogę powiatową [...], że przedstawione przez stronę dokumenty nie są wystarczającą podstawą wypłaty odszkodowania. Równocześnie zastrzegając, że zostanie dokonana analiza dokumentów znajdujących się w księdze wieczystej nr KW [...] nie wykluczył, iż wówczas stanie się możliwe ustalenie przesłanek odpowiedzialności Zarządu Powiatu Strzeleckiego w zakresie wypłaty odszkodowania za nieruchomość zajętą pod drogę powiatową [...].

Wnioskiem z dnia 30 kwietnia 2010 r., adwokat D. T., działający w imieniu M. S., wskazując na przepisy art. 1, art. 4 i art. 13 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), zwrócił się do Powiatu Strzeleckiego o udostępnienie informacji publicznej, jaką jest posiadana przez Zarząd Powiatu opinia prawna w przedmiotowej sprawie.

Wywodził, że wskazana opinia jest dokumentem urzędowym zawierającym informację publiczną, w związku z czym powinna być udostępniona w trybie przewidzianym w ustawie o dostępie do informacji publicznej. Przyznał, że opina taka przeznaczona jest głównie do użytku wewnętrznego, stanowiąc wytyczne postępowania w sprawie, lecz fakt ten nie pozbawia takiej opinii waloru informacji publicznej. Na poparcie swojego stanowiska przywołał wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 29 października 2008 r., sygn. akt SAB/Wa 119/08. Równocześnie we wniosku zaznaczając, że w sprawie nie zachodzi przesłanka ograniczająca prawo do udzielenia informacji publicznej, tj. ochrona informacji niejawnych, ochrona innych tajemnic ustawowych lub prywatność osoby fizycznej lub tajemnica przedsiębiorstwa. Nadmieniając, że odmowa udostępnienia informacji publicznej może opierać się jedynie na ograniczeniach zawartych w art. 5 przedmiotowej ustawy.

Odpowiadając na wniosek w sprawie udostępnienia informacji publicznej Starosta Strzelecki stwierdził, że opinia prawna jest dokumentem wewnętrznym, nie będąc w żadnym razie dokumentem wytworzonym przez organ. Podniósł, że nie każda opinia prawna sporządzona przez organ administracji publicznej jest informacją publiczną. O tym czy taka opinia podlega udostępnieniu w formie informacji publicznej decyduje, zdaniem Starosty Strzeleckiego, cel, w jakim została opracowana.

Pismem z dnia 28 maja 2010r., powołując się na art. 52 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., M. S., działająca przez swojego pełnomocnika wezwała organ do usunięcia naruszenia prawa poprzez udostępnienie informacji publicznej, jaką jest posiadana przez Zarząd Powiatu Strzeleckiego opinia prawna bądź o wydanie decyzji odmownej w kwestii nie udostępnienia informacji publicznej.

M. S. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na bezczynność Zarządu Powiatu Strzeleckiego podnosząc, że organ nie chce wydać decyzji odmownej, zaś doręczone jej pismo z dnia 10 maja 2010 r. nie jest decyzją odmowną. Według skarżącej, żądana opinia prawna dotycząca odpowiedzialności odszkodowawczej Zarządu Powiatu Strzeleckiego za grunty zajęte pod budowę drogi powiatowej jest informacją publiczną. Przedmiotowa opinia zawiera interpretację obowiązującego prawa, na podstawie którego organ podejmuje wiążące dla obywateli rozstrzygnięcia. Nie jest, więc dopuszczalne, aby taka opinia nie stanowiła informacji publicznej i nie mogła być udostępniona. Akcentowała, że w demokratycznym państwie prawnym podstawową zasadą działania organów administracji jest jawność, dlatego każdy dokument wytworzony przez organ wskazujący sposób interpretacji przepisów obowiązującego prawa, pomimo, że przeznaczony jest dla funkcjonariuszy tego organu, ma charakter informacji publicznej. Bez znaczenia, zdaniem skarżącej, jest twierdzenie organu, iż przedmiotowa opinia została sporządzona dla organu a nie przez organ, gdyż to właśnie organ posługuje się tą opinią i jest ona związana z realizacją zadań organu, kwestia autorstwa opinii jest nieistotna.

Reasumując skarżąca, zarzuciła, że z bezczynnością organu w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy doczynienia wówczas, gdy organ milczy wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji lub odmawia jej udzielenia w nieprzewidzianej do tej czynności formie prawnej. Równocześnie podnosząc, że stanowisko organu, które w istocie sprowadza się do odmowy udzielenia informacji powinno przybrać procesową formę decyzji administracyjnej. W przedmiotowej sprawie zaś organ odmówił udzielenie informacji w zwykłej formie pisemnej, która nie spełnia wymogów decyzji administracyjnej, wyłączona tym samym została możliwość zaskarżenia tego stanowiska w trybie przewidzianym przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego. W końcowym fragmencie skargi zawarto konstatację, że skarga na bezczynność organu nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej. Skarżąca podkreśliła, że jej stanowisko znajduje pełne odzwierciedlenie w orzecznictwie, wskazując sygnatury orzeczeń wojewódzkich sądów administracyjnych oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W odpowiedzi na skargę Zarząd Powiatu Strzeleckiego wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe stanowisko prezentowane w sprawie. W szczególności podniesiono, że w sprawie nie miała miejsca bezczynność o znamionach zdefiniowanych przez skarżącą, a tym samym, aby doszło do naruszenia art. 13 oraz art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Zarzucana przez skarżącą bezczynność ma jedynie pozorny charakter, organ bowiem wielokrotnie wyjaśniał stronie, że żądana informacja nie ma charakteru informacji publicznej, w konsekwencji zatem nie podlega reżimowi tej ustawy. Brak zatem było podstaw tak do udostępnienia stronie żądanej informacji, jak również wydania decyzji, o której mowa w art. 16 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Nieuczynienie zadość żądaniu strony nie może być przez stronę przedstawiane w kategoriach bezczynności w sytuacji, kiedy organ w sposób rzetelny wyjaśnił stronie motywy swojego stanowiska. Organ powołując się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 16 czerwca 2009 r. (I OSK 98/09) wskazał, że nie każda opinia sporządzona przez organ administracji publicznej jest informacją publiczną. O zakwalifikowaniu opinii prawnej do dokumentów podlegających udostępnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej decyduje cel, w jakim opinia została opracowana. Zwrócił uwagę, iż pogląd taki podzieliła sama skarżąca.

W dalszej kolejności organ wywodził, że opinia prawna w omawianej sprawie sporządzona została na użytek organu administracji publicznej w przedmiocie wytycznych, jakie organ powinien uwzględnić podejmując decyzję, co do ewentualnej wypłaty odszkodowania. Zatem zawarte w opinii informacje mogły mieć, co najwyżej walor ustalenia genezy przyjętej przez stronę argumentacji na potrzeby ewentualnego postępowania w przyszłości w razie odmowy wypłaty odszkodowania. Niedopuszczalne jest w drodze ustawy o dostępie do informacji publicznej pozyskiwanie informacji, co do prawnych argumentów uzasadniających stanowisko przeciwnika procesowego. Takie działanie pozostaje bez żadnego związku z interesem publicznym, lecz służy wyłącznie indywidualnemu interesowi jednej ze stron postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przedmiotem skargi jest zarzucana bezczynność Zarządu Powiatu Strzeleckiego w zakresie prawa do informacji publicznej udzielanej na zasadach i w trybie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm).

Rozpoznając w pierwszej kolejności kwestię dopuszczalności wniesienia niniejszej skargi, Sąd nie stwierdził przeszkody w merytorycznej jej ocenie. W tym względzie skład orzekający podziela argumenty podniesione w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 marca 2008 r., sygn. akt I OSK 262/08. Sąd ten wyjaśnił, iż skarga na bezczynność organu w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej, gdyż Kodeks postępowania administracyjnego nie ma zastosowania do problematyki z tego zakresu. Ustawa o dostępie do informacji publicznej zawiera odesłanie do stosowania przepisów K.p.a. jedynie w odniesieniu do decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej, nie zaś do czynności materialno-technicznej polegającej na jej udzieleniu. Poza tym w rozpatrywanym przypadku nie może mieć zastosowania art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 poz. 1270 z późn. zm.), zgodnie z którym jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu do usunięcia naruszenia prawa. Przepis ten, jak wynika z jego literalnego brzmienia, odnosi się do skarg na akty i czynności, a nie bezczynności w zakresie wydawania aktów. Niezależnie od tego, wniesienie do sądu administracyjnego skargi na bezczynność w sprawie dostępu do informacji publicznej, bez wezwania do usunięcia naruszenia prawa, uzasadnia cel, jaki realizuje ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej poprzez jak najszybsze rozpatrzenie wniosku. W myśl tej ustawy zasadą jest udostępnienie informacji, a wyjątkiem jej odmowa. Z treści art. 21 powołanej ustawy wynika, iż wolą prawodawcy jest odformalizowanie tego postępowania. Z tego też powodu ustawodawca zakreślił krótkie terminy przekazania i rozpatrzenia skargi, nie stawiając ponadto dodatkowych warunków do jej wniesienia.

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r., Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Stosownie do treści art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości orzeka między innymi w zakresie skarg na bezczynność organów administracji w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1 – 4a tej samej ustawy według stanu prawnego i faktycznego istniejącego w chwili orzekania.

Wyjaśnić przyjdzie, że z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w określonym w prawie terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub, gdy wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, jednakże, mimo istnienia ustawowego obowiązku, nie kończy go wydaniem stosownego aktu lub nie podejmuje czynności (por. Woś, H. Krysiak-Molczyk i M. Romańska, Komentarz do ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wydawnictwo Prawnicze "Lexis Nexis", Warszawa 2005, str. 86). Wniesienie skargi na bezczynność organu jest przy tym uzasadnione nie tylko w przypadku niedotrzymania terminu załatwienia sprawy, ale także w przypadku odmowy wydania aktu, mimo istnienia ustawowego obowiązku, choćby organ mylnie sądził, że załatwienie sprawy nie wymaga wydania aktu.

W dalszej kolejności wskazać przyjdzie, że ustawa o dostępie do informacji publicznej w kompleksowy sposób reguluje procedurę dostępu do informacji publicznej, zarówno zakres podmiotowy i przedmiotowy stosowania ustawy oraz procedurę i tryb udostępniania informacji publicznej, nie zawiera jednak przepisów, które dotyczyłyby bezczynności organu. W wąskim zakresie odsyła do stosowania przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego, ustalając, że jedynie w kwestii wydania decyzji stosuje się K.p.a. I tak reguluje ona udostępnienie informacji publicznej (art. 7, 13 i 14 ustawy), jak również odmowę udostępnienia informacji w trybie art. 16 ust. 1 ustawy, czy też dopuszcza stwierdzenie przez organ, iż żądane informacje nie stanowią informacji publicznej i wówczas organ powiadamia jedynie wnoszącego, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach prawa (por. teza nr 2 wyroku NSA w Warszawie z dnia 25 marca 2003 r., sygn. akt II SA 4059.02, Lex nr 77178, wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 kwietnia 2007 r., sygn. akt II SA/Wa 162/07, Lex nr 322803). Z powołanych uregulowań wynika, iż z bezczynnością organu w zakresie dostępu do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy organ milczy wobec wniosku strony o udzielenie takiej informacji, udostępniona informacja nie odpowiada treści zawartego we wniosku żądania lub organ odmawia udzielenia takiej informacji w nieprzewidzianej do tej czynności formie prawnej. Z drugiej strony, aby można było mówić o bezczynności podmiotu zobowiązanego należy przede wszystkim stwierdzić, iż ciąży na nim wynikający z przepisów prawa obowiązek wszczęcia postępowania i podjęcia w nim stosownego rozstrzygnięcia (stosownej czynności), a dopiero później, iż obowiązku tego, w nakazanym prawem terminie, nie wypełnił. Ustawa o dostępie do informacji publicznej przewiduje różne sposoby udostępniania informacji publicznych. Jednym z nich jest udostępnianie informacji publicznej, zgodnie z art. 10 ustawy, na wniosek. Wniosek niewątpliwie wszczyna postępowanie w sprawie udostępnienia informacji publicznej, zakreślając krąg podmiotów tego postępowania. Złożenie wniosku do organu administracji (podmiotu zobowiązanego) przesądza o tym, iż w odniesieniu do tego właśnie konkretnego organu należy ustalić, czy jest on zobowiązany, w świetle przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej, do udzielenia wnioskowanej informacji publicznej oraz czy podjął stosowne czynności, których brak jest jednoznaczny z bezczynnością.

W myśl art. 4 ust. 1 i 3 omawianej ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności m.in. organy władzy publicznej (pkt 1), podmioty reprezentujące osoby prawne albo osoby prawne jednostek samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego (pkt 4), podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym (pkt 5), będące w posiadaniu takich informacji.

W niniejszej sprawie skarżąca wnioskiem z 3 kwietnia 2010r. zwróciła się o udzielenie przez Zarząd Powiatu informacji publicznej w formie opinii prawnej dotyczącej kwestii przysługującego jej odszkodowania za nieruchomość przejętą pod drogę powiatową [...].

Zatem kolejną istotną kwestią w niniejszej sprawie jest to, czy opinia prawna o udostępnienie której wystąpiła skarżąca stanowi informację publiczną w rozumieniu przepisów przedmiotowej ustawy. Materia informacji publicznej nie została w obowiązującym porządku prawnym uregulowana w sposób klarowny. Jednakże z reguły zamieszczonej w art. 61 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej oraz przepisów cytowanej ustawy z dnia 6 września 2001 r. wywieść można szerokie rozumienie tego pojęcia. Art. 1 przywołanej wyżej ustawy definiuje informację publiczną, jako każą informację o sprawach publicznych, precyzując jej zakres w art. 6. W orzecznictwie sądowoadministaracyjnym utrwalił się pogląd, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa. Informacja publiczna dotyczy sfery faktów. Jest nią więc treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim, bądź w jakikolwiek sposób go dotyczących. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzonych, jak i te, których organ używa do zrealizowania przewidzianych prawem zadań, nawet, gdy nie pochodzą wprost od niego i nawet, gdy prawa autorskie należą do innego podmiotu (wówczas powstaje ewentualnie kwestia ograniczenia dostępu do żądanych informacji z uwagi na ochronę tajemnic ustawowo chronionych) – podobnie: Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w wyroku z 1 czerwca 2010 r., sygn. akt IV SAB/Gl 20/10. Istotne jest zatem, aby dokumenty będące w dyspozycji organu służyły realizowaniu zadań publicznych przez organ i odnosiły się do niego bezpośrednio. Zaakcentować przyjdzie, że ustawa o dostępie do informacji publicznej przyjęła jako zasadę szeroki dostęp do informacji publicznej, stanowiąc w art. 2, że przysługuje on każdemu, do granic chronionych prawem określonych w art. 5, precyzując w art. 3 ust. 1, art. 7 ust. 1, art. 11 przedmiotowej ustawy sposoby jego realizacji. Jednakże zaznaczyć należy, że informacja publiczna odnosi się do faktów, analiza przepisu art.6 wskazuje bowiem, że wnioskiem w świetle ustawy o dostępie do informacji publicznej może być objęte pytanie o określone fakty, o stan określonych zjawisk na dzień udzielenia odpowiedzi. Wniosek taki nie może być postulatem wszczęcia postępowania w jakiejś sprawie np. cywilnej czy karnej ani też nie może dotyczyć przyszłych działań organu w sprawach indywidualnych. Informacje publiczne odnoszą się bowiem do pewnych danych, a nie są środkiem ich kwestionowania (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 25 marca 2003 r., sygn. akt II SA 4059/02, LEX nr 78063, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 22 czerwca 2007 r., sygn. akt SAB/Wa 175/06, LEX nr 340013).

W przekonaniu Sądu w składzie orzekającym, opinia prawna sporządzona na potrzeby organu jako dokument służący załatwianiu spraw i realizacji zadań organu – co do zasady – posiada walor informacji publicznej (dotyczy sfery faktów, jest wytworzony na potrzeby organu, zawiera informacje o sposobie załatwienia sprawy), stanowi więc, zgodnie z art. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informację o sprawach publicznych, a tym samym podlega udostępnieniu w trybie i na zasadach w niej określonych. Bez znaczenia jest przy tym okoliczność, czy opinia została sporządzona przez podmiot zewnętrzny w ramach wykonywanej na rzecz organu obsługi prawnej, czy przez pracownika organu, skoro organ dokumentu tego używa przy realizacji swoich zadań.

Jednocześnie podnieść przyjdzie, że nie każda opinia prawna, ze względu na cel jej opracowania, posiada walor informacji publicznej. W ocenie Sądu, waloru informacji publicznej nie można przypisać opinii prawnej sporządzonej na potrzeby organu, jeżeli ma posłużyć w postępowaniu w konkretnej sprawie dotyczącej interesu prawnego podmiotu, który organ ten reprezentuje. Wniosek o udostępnienie treści takiej opinii nie może być bowiem środkiem służącym do dostarczenia informacji pozostałym stronom istotnych z punktu widzenia toczącego się postępowania. Sąd podziela tym samym stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zawarte w wyroku z dnia 6 czerwca 2009 r., sygn. akt I OSK89/09, że w drodze ustawy o dostępie do informacji publicznej niedopuszczalne jest pozyskiwanie informacji, co do prawnych argumentów uzasadniających stanowisko przeciwnika procesowego. Takie działanie pozostaje bowiem bez związku z interesem publicznym, lecz służy wyłącznie indywidualnemu interesowi jednej ze stron postępowania sądowego.

W niniejszej sprawie opinia prawna, o udostępnienie której wystąpiła skarżąca, wiąże się właśnie z taką sytuacją. Dotyczy ona bowiem ewentualnego i przyszłego postępowania w indywidualnej sprawie o odszkodowanie za nieruchomość, stanowiącą obecnie własność Powiatu Strzeleckiego. Z pisma z dnia 13 lipca 2009 r. wynika bowiem, że po sprawdzeniu areału poszczególnych działek obejmujących gospodarstwo rolne należące do skarżącej, a ujawnionych w księdze wieczystej, uznała ona, że nastąpiła prawdopodobnie zmiana w wielkości jednej z działek na rzecz drogi publicznej i odpowiedzialnością za niezapłaconą część przejętej nieruchomości obarczyła Powiat Strzelecki, jako zarządcę drogi. Dodatkowo w piśmie tym skarżącą poruszyła kwestię odpowiedzialności odszkodowawczej Powiatu za drzewa czereśniowe posadzone zbyt blisko jej nieruchomości. Zauważyć przyjdzie, że we wniosku z 13 lipca 2009 r. skarżąca nie zwróciła się o informacje dotyczące nieruchomości wywłaszczonych na rzecz Skarbu Państwa.

W konsekwencji, sporna opinia prawna sporządzona na zlecenie Starosty Strzeleckiego dotyczyła kwestii mogącej stanowić przedmiot roszczenia cywilnoprawnego.

Żądany dokument nie pozostaje zatem w ścisłym związku z obowiązkami Zarządu Powiatu czy Starosty Strzeleckiego w zakresie wykonywania zadań publicznych czy też dysponowania majątkiem publicznym, nie został sporządzony na potrzeby związane z realizacją zadań tych podmiotów dotyczących np. obrotu nieruchomościami (zbywania, obciążania prawami rzeczowymi itp.). Korzystanie z informacji publicznej nie może zmierzać do dokonania innych czynności przewidzianych w procedurach, gdzie legitymacją procesową dysponuje określony podmiot (vide: postanowienie NSA z dnia 11 grudnia 2002 r., sygn. akt II SAB 105/02, LEX nr 137863).

Wobec faktu, iż wnioskowana przez M. S. informacja nie mieściła się w zakresie przedmiotowym ustawy o dostępie do informacji publicznej nie można było uznać, że Zarząd Powiatu Strzeleckiego w przedmiotowej sprawie pozostaje w bezczynności, dlatego na podstawie art. 151 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oddalono skargę, orzekając jak w sentencji.