Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący SWSA Małgorzata Łoboz SWSA Paweł Darmoń (spr.) SWSA Piotr Fronc po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 31 maja 2022 r. sprawy ze skargi "P" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. na uchwałę Nr LIX/1287/16 Rady Miasta Krakowa z dnia 7 grudnia 2016 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Nowa Huta Przyszłości - Igołomska Południe" 1. stwierdza nieważność § 4 ust 1 pkt 27 zaskarżonej uchwały oraz jej § 7 ust 7 pkt 2 lit. c, w zakresie słów : "nie mogą stanowić dominanty w terenie, ani"; 1. w pozostałym zakresie skargę oddala; 2. zasądza od Gminy Miasta Krakowa na rzecz strony skarżącej "P" Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. kwotę 797,00 zł (siedemset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Firma A wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na uchwałę nr LIX/1287/16 Rady Miasta Krakowa z dnia 7 grudnia 2016 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Nowa Huta Przyszłości - Igołomska Południe " (Dz. Urz. Woj. Małop. poz. 7842, dalej "Uchwała" lub "mpzp") części tj. § 4 ust. 1 pkt 27) Uchwały i § 7 ust. 7 pkt 2 lit. A) i lit. c) Uchwały.

Uchwale w zaskarżonej części zarzucono na podstawie art. 57 § 1 pkt. 3) p.p.s.a. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, to jest:

1. art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji RP (Dz.U. Nr 78 poz. 483 ze zm.) w związku z art. 14 ust. 8 ustawy z dnia 27 marca 2003 roku o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 741 ze zm., dalej "u.p.z.p.") oraz art. 4 ust. 1 i art. 15 ust. 2 pkt 10 w związku z art, 1 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. w związku z art, 46 ust. 1 ustawy z dnia 7 maja 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 777, dalej "ustawa o wspieraniu rozwoju" lub "Megaustawa") poprzez ich niewłaściwe zastosowanie, co skutkowało przyjęciem Uchwały w zaskarżonej części, z pominięciem regulacji rangi konstytucyjnej i ustawowej dla tworzenia aktów prawa miejscowego i:

a) wprowadzenia rozwiązań zakazujących lub znacznie utrudniających realizację inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t.j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1990 ze zm., dalej "u.g.n."), na całym terenie objętym mpzp;

b) ustalenia nieostrych, uznaniowych pojęć odnoszących się do zasad lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej służących świadczeniu usług telekomunikacyjnych w technologii mobilnej, m.in. stacji bazowych telefonii komórkowej;

2. art. 28 ust. 1 u.p.z.p. w zw. z art. 46 ust. 1 ustawy o wspieraniu rozwoju poprzez naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego polegające na wprowadzeniu w zaskarżonej części Uchwały rozwiązań, które wprost uniemożliwiają, jak również mogą uniemożliwiać lokalizowania na całym terenie obowiązywania Uchwały inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej w rozumieniu u.g.n. także w sytuacji, gdy taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi;

3. art. 46 ust. 1-2 Megaustawy w zw. z art. 114 ust. 3 pkt 5 P.t. oraz art. 4 i art. 15 ust. 2 u.p.z.p. w zw. z art. 3 pkt 19 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawa z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 670, dalej "ustawa o informatyzacji") poprzez przekroczenie władztwa planistycznego gminy skutkujące sprzecznym z prawem ograniczeniem rozwoju bezprzewodowej sieci telekomunikacyjnej na całym terenie objętym Uchwałą, jak również przyjęciem Uchwały w zaskarżonej części z naruszeniem zasady neutralności technologicznej, w sposób zagrażający realizacji przez Spółkę swoich zobowiązań przetargowych względem Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej (dalej "Prezes UKE");

4. art. 2, art. 8, art. 20, art. 22, art, 31 ust. 3 i art. 32 ust. 1 i 2 Konstytucji RP oraz art. 2, art. 37 i art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. - Prawo przedsiębiorców (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 162, dalej "P.p.") w zw. z art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 16 lipca 2004 r. - Prawo telekomunikacyjne (t.j. Dz.U. z 2021 r., poz. 576, dalej "Pt") poprzez ich niezastosowanie i w rezultacie uznanie, że dopuszczalne jest ustalanie nieostrych i uznaniowych ograniczeń w zakresie warunków lokalizowania stacji bazowych telefonii komórkowej na obszarze objętym Uchwałą, powodujących ograniczenie możliwości rozwoju sieci telekomunikacyjnych, przy braku ograniczeń w lokalizowaniu infrastruktury służącej świadczeniu usług w technologii stacjonarnej, co skutkuje ograniczeniem Skarżącej możliwości świadczenia usług w technologii mobilnej, tym samym dyskryminując ją na rynku usług telekomunikacyjnych,

Na podstawie tych zarzutów skarżąca spółka wniosła o stwierdzenie na podstawie art. 147 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 z późn. dalej "p.p.s.a.") nieważności Uchwały w zaskarżonej części oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Uzasadniając swoją legitymację do wniesienia skargi skarżąca spółka wskazała, że jest przedsiębiorcą telekomunikacyjnym wpisanym do rejestru przedsiębiorców telekomunikacyjnych (RPT) prowadzonego przez Prezesa UKE pod nr [...].

Stosownie do art. 48 ustawy o wspieraniu rozwoju, przedsiębiorca telekomunikacyjny w sprawach telekomunikacji, może wnieść do sądu administracyjnego skargę na uchwałę w sprawie uchwalenia planu miejscowego.

Postanowienia Uchwały w zaskarżonej części dotyczą telekomunikacji, bowiem odnoszą się wprost do lokalizowania urządzeń z zakresu łączności publicznej w rozumieniu art. 6 pkt 1 u.g.n. wchodzących w skład stacji bazowych telefonii komórkowej.

Dalej wskazano, że uchwała w zaskarżonej części, stanowi, że:

- § 4 ust. 1 pkt 27) Uchwały:

"27) dominancie - należy przez to rozumieć obiekt budowlany, który ze względu na gabaryty lub formę architektoniczną wyróżnia się w stosunku do otaczającej przestrzeni

- § 7 ust. 7 pkt 2 lit. a) i lit. c) Uchwały

a) zakaz lokalizacji anten, masztów oraz innych urządzeń technicznych z zakresu łączności na dachach i elewacjach frontowych budynków frontowych w miejscach widocznych z poziomu przechodnia od strony przestrzeni publicznej, (...)

c) anteny wolnostojące oraz lokalizowane na budynkach nie mogą stanowić dominanty w terenie, ani nie mogą przesłaniać ciągów widokowych oraz osi kompozycyjno - widokowych wyznaczonych na rysunku planu".

Art. 46 ust. 1 Megaustawy wyłącza możliwość wprowadzania w planach zakazów uniemożliwiających lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, podobnie jak i przyjmowania rozwiązań uniemożliwiających lokalizowania takiej inwestycji, jeżeli jest ona zgodna z przepisami odrębnymi. Przedmiotowe: zakaz lub rozwiązanie, są prawnie dopuszczalne wyłącznie wówczas, jeżeli istnieje konkretny przepis prawa, który je wprowadza. Innymi słowy, omawiany przepis statuuje preferencje planistyczne dla inwestycji telekomunikacyjnych na terenach objętych planem, czyli ogranicza władztwo planistyczne gminy w zakresie w jakim kształtuje ona zasady lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej. W konsekwencji w planie nie można ustanawiać zakazów lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, jeżeli taka inwestycja jest zgodna z przepisami odrębnymi.

§ 7 ust. 7 pkt 2 lit. a) i lit. c) Uchwały określają zasady inwestycji celu publicznego z infrastruktury telekomunikacyjnej ustanawiając zakaz lokalizacji tych inwestycji (anten, masztów, urządzeń) na dachach i elewacjach frontowych budynków frontowych w miejscach widocznych z poziomu przechodnia od strony przestrzeni publicznej, a także zakaz lokalizowania anten wolnostojących, czy tych na budynkach w taki sposób, aby były dominantami, bądź przesłaniały ciągi widokowe, czy osie kompozycyjnowidokowe. Takie postanowienia są niezgodne z prawem. Po pierwsze, nie ma żadnego przepisu odrębnego, z którym inwestycja z zakresu łączności publicznej, to jest lokalizacja anten, masztów oraz innych urządzeń telekomunikacyjnych na dachach i elewacjach budynków frontowych, widoczna z poziomu przechodnia (cokolwiek ten poziom oznacza i dlaczego tylko przechodnia, a nie np. osoby przemieszczającej się środkiem komunikacji), jak i ta przesłaniająca (w całości? / w części?) ciągi i osie widokowe byłaby sprzeczna. A zatem zakresu łączności publicznej.

Uchwała statuuje zakaz inwestycji z zakresu łączności publicznej na całym terenie planu w miejscach widocznych z poziomu przechodnia od strony przestrzeni publicznej podczas, gdy takie inwestycje nie są sprzeczne z przepisami odrębnymi, a analogiczny zakaz nie został wprowadzony dla innych urządzeń czy sprzętu technicznego. Po drugie takie rozwiązanie bez żadnego rozsądnego powodu skutkuje wyłączeniem na określonym terenie objętym mpzp instalowania stacji bazowych telefonii komórkowej z wykorzystaniem istniejących budynków, czy innych obiektów budowlanych, czyli najczęstszy na terenach miejskich lub zabudowanych sposób realizacji sieci telekomunikacyjnej. Na terenie objętym zakazem nie występuje zabudowa podlegająca ochronie konserwatorskiej. Nie można wymagać, aby stacja bazowa w postaci antenowej konstrukcji wsporczej wraz z antenami i osprzętem tworzyła harmonijną całość z otoczeniem. Aby stacja bazowa mogła spełniać swoje funkcje takie jak komunikowanie się z innymi stacjami bazowymi tworzącymi sieć telekomunikacyjną, czy łączenie z urządzeniami końcowymi (aparaty telefoniczne, laptopy itp.) z częścią stałą cyfrowej sieci telekomunikacyjnej, to jej anteny sektorowe i radioliniowe winny znajdować się na takiej wysokości, aby "górować" nad istniejącą zabudową, a antenowe konstrukcje wsporcze zapewniać bezpieczeństwo konstrukcji także podczas niekorzystnych warunków atmosferycznych. Technologia działania stacji bazowej wymaga, aby antena była zainstalowana na odpowiedniej wysokości. Uchwała w zaskarżonej części eliminuje lokalizowanie na jej terenie stacji bazowych telefonii komórkowej, tak, aby możliwe było ich poprawne działanie zgodnie z przeznaczeniem, gdyż zakazuje umieszczania ich na budynkach w miejscach widocznych dla przechodnia, a te które mogą być zainstalowane (czyli na budynkach niewidocznych dla przechodnia) nie mogą stanowić dominanty, ani przesłaniać ciągów widokowych czy osi kompozycyjno-widokowych. Dodatkowo Uchwała w § 7 ust. 7 pkt 2 lit. c) posługuje się pojęciem "anteny wolnostojącej", które jest pojęciem nieprawidłowym (i które jak należy się domyślać jest pojęciem odmiennym od wolnostojącego masztu, o którym mowa w § 7 ust. 7 pkt 2 lit. b) Uchwały). Aktualnie anteny wolnostojące nie mają zastosowania, gdyż jakiekolwiek anteny (czyli urządzenia zamieniające fale elektromagnetyczne na sygnał elektryczny i odwrotnie) są umieszczane na konstrukcjach - masztach, wieżach, konstrukcjach wsporczych. Zdaniem skarżącej postanowienia mpzp nie tylko posługują się niewłaściwą terminologią, ale dodatkowo wprowadzają zakazy dla inwestycji celu publicznego z powołaniem na tę niewłaściwą terminologię. Inwestycja celu publicznego z zakresu łączności publicznej nie może być ograniczona istniejącym stanem zabudowy danego obszaru, zawsze bądź prawie zawsze będzie odbiegać od sposobu zabudowy albo od otaczającej ją przyrody czy ukształtowania terenu, zarówno co do wysokości, jak i kształtu lub koloru. Dlatego też stacje bazowe podobnie jak inne urządzenia miejskiej infrastruktury technicznej są widoczne (dominują) na tle zabudowy, panoramy czy ciągów widokowych. Inwestycja celu publicznego z zakresu łączności publicznej, z uwagi na swoje społeczne znaczenie, korzysta z preferencji inwestycyjnych, służąc przede wszystkim realizacji celu publicznego ponad ochronę ładu przestrzennego czy innych wartości estetycznych.

Użyte w Uchwale wieloznaczne, nieprawne pojęcia ("dominanta", "widoczność z poziomu przechodnia", "anteny wolnostojące") w istocie uzależniają możliwość zlokalizowania niezbędnej infrastruktury od uznania organów administracji, a w konsekwencji w sposób rażący naruszają art. 46 ust. 1 Megaustawy w zw. z art. 2, art. 87 ust. 2 i art. 94 Konstytucji RP w związku z art. 14 ust. 8, art. 4 ust. 1 i art. 15 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. Prawo ma być stanowione racjonalnie, gdyż legislacja nieracjonalna nie może być uznana za "przyzwoitą", choćby spełniała wszelkie formalne wymagania (np. wyr. TK z dnia 12 września 2005 r., sygn. SK.13/05, OTK ZU nr 8/A/2005, poz. 91, s. 1078, wyr. TK z dnia 5 maja 2004 r., sygn. akt P 2/03, OTK Seria A 2004 nr 5, poz. 39; wyr. TK z dnia 4 stycznia 2004 r., sygn. akt K 14/03, OTK Seria A 2004 nr 1, poz. 1). Racjonalnie stanowione prawo powinno być jasne, precyzyjne, w szczególności w zakresie określania praw i obowiązków adresatów oraz zrozumiałe i jednoznaczne dla każdego. Każdą normę prawną tworzyć należy poprawnie zarówno z punktu widzenia językowego, jak i logicznego, w przeciwnym wypadku dochodzić będzie do nieprawidłowych interpretacji, nadmiarowych znaczeń, a przez to do nadużyć przy egzekwowaniu prawa.

Uchwała w zaskarżonej części powoduje także bezprawne ograniczenie skarżącej w możliwości prowadzenia na tym terenie działalności telekomunikacyjnej pozwalającej na świadczenie usług bezprzewodowych za pomocą stacji bazowych wykorzystujących technologię połączeń radiowych, jak również dyskryminuje ją w stosunku do przedsiębiorców świadczących usługi telekomunikacyjne w technologii stacjonarnej. Jest to regulacja niedopuszczalna na gruncie przepisów rangi konstytucyjnej oraz ustawowej, w tym art. 112 ust. 4 pkt 7 P.t. oraz art. 2, art. 37 i art. 43 ust. 1 P.p. w zw. z art. 10 ust. 1 P.t. Potwierdził to np. WSA w Krakowie w wyroku z dnia 6 listopada 2020 r., sygn. akt II SA/Kr 978/20, wskazując, że: "Zatem wprowadzając uznaniowe ograniczenia w lokalizowaniu stacji bazowych telefonii komórkowej, z jednoczesnym dopuszczeniem usług rozwoju usług telekomunikacyjnych stacjonarnych, gminny uchwałodawca dopuścił się faworyzowania przedsiębiorców telekomunikacyjnych świadczących usługi za pomocą sieci kablowych i podziemnych, do czego nie miał prawa

Nie chodzi tu jedynie o sprzeczności z Megaustawą, ale także z zasadą neutralności technologicznej i usługowej, obowiązującą w telekomunikacji na poziomie europejskim, implementowaną w P.t. (art. 2 ust. 5 w zw. z art. 112 ust. 4 pkt 7 P.t.), oraz narzuconą do przestrzegania przez podmioty publiczne, a więc także Gminę Kraków (art. 3 pkt 19 w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 1 ustawy o informatyzacji). Rozwój telekomunikacji jako takiej na terenie Unii Europejskiej opiera się na zasadzie neutralności technologicznej, zakazującej państwom członkowskim narzucania lub dyskryminacji jakichkolwiek technologii stosowanych przy wykonywaniu prawa. Zasada neutralności technologicznej jest podstawowym narzędziem stworzenia i utrzymania równoprawnej konkurencji pomiędzy przedsiębiorcami telekomunikacyjnymi oraz zapewniania dostępu użytkowników końcowych do ich usług.

Tymczasem zdaniem skarżącej Uchwała w zaskarżonej części zawiera regulacje naruszające powyższe, bowiem zakazy lub rozwiązania dotyczące inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej odnoszą się wyłącznie do infrastruktury lub sieci służących świadczeniu usług w technologii mobilnej.

Niejasne są przesłanki przyjęcia przez Radę Miasta Krakowa w Uchwale skarżonych postanowień, gdyż zaskarżona Uchwała nie zawiera dokładnego uzasadnienia. Takim uzasadnieniem dla wprowadzonych ograniczeń w lokalizowaniu infrastruktury telekomunikacyjnej dedykowanej sieciom czy urządzeniom telefonii mobilnej nie mogą być ogólne cele Uchwały opisane w § 3.

Skarżąca twierdzi, że Uchwała w zaskarżonej części narusza przepisy prawa powszechnie obowiązujące wskazane w zarzutach skargi. Wprowadzone rozwiązania co do lokalizowania infrastruktury telekomunikacyjnej, wykładane zarówno przez pryzmat poszczególnych zapisów, jak i całościowo zostały uchwalone wbrew:

1. zakazowi z art. 46 ust. 1 Megaustawy w zw. z art. z art. 1 ust. 2 pkt 10) u.p.z.p. wprowadzania ograniczeń bezpośrednich i pośrednich co do lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej w rozumieniu przepisów u.g.n. praktycznie na całym terenie objętym Uchwałą;

2. nakazowi prawidłowej legislacji, która ma zastosowanie także do aktów prawa miejscowego;

3. konstytucyjnej zasadzie równości i braku dyskryminacji przy prowadzeniu działalności gospodarczej, w tym wbrew zakazowi ograniczenia swobody działalności gospodarczej przez akt inny niż ustawa.

W odpowiedzi na skargę strona przeciwna wniosła o jej oddalenie.

W pierwszej kolejności wskazano, iż Skarżąca nie wykazała, że kwestionowane zapisy uchwały de facto wyłączają możliwość lokalizacji urządzeń infrastruktury technicznej z zakresu technologii komórkowej mobilnej na całym obszarze objętym ustaleniami planu miejscowego.

Po drugie, w ocenie Organu, art. 46 ust. 1 ustawy szerokopasmowej nie powinien być wykładany w sposób bezwyjątkowo wykluczający in genere zawarcie w planie miejscowym ograniczeń lokalizacji urządzeń infrastruktury technicznej z zakresu technologii komórkowej mobilnej w poszczególnych obszarach nim objętych, gdyż takie rozumienie czyniłoby iluzoryczną kompetencję samorządu terytorialnego do kształtowania polityki przestrzennej na poziomie gminnym.

Jak wskazuje się przy tym w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, jakkolwiek plan miejscowy nie może wprowadzać na całym obszarze objętym planem zakazu lokalizacji urządzeń telekomunikacyjnych, uniemożliwiającego lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej, nie oznacza to jednak, że plan miejscowy nie może wprowadzać pewnych ograniczeń, czy to w zakresie lokalizacji inwestycji, ich rozmieszczenia w terenie, czy też ograniczeń co do rodzaju urządzeń z uwagi na miejsca, w których będą zlokalizowane, bądź ograniczeń z uwagi na ochronę innych wartości istotnych z punktu widzenia gospodarowania przestrzenią

Odnosząc się do zakwestionowanych przepisów prawa miejscowego, zaznaczono, że zgodnie z § 3 uchwały, celem planu miejscowego jest:

1) ustalenie zasad kształtowania terenów usługowych jako terenów o wysokim standardzie architektury, wyposażonych w niezbędną infrastrukturę społeczną, a także zieleń towarzyszącą zabudowie;

2) ustalenie zasad kształtowania nowej zabudowy mieszkaniowej (zarówno jednorodzinnej jak i wielorodzinnej niskiej intensywności), wyposażonej w infrastrukturę społeczną oraz w obiekty usług komercyjnych, służące zaspokojeniu podstawowych potrzeb mieszkańców obszaru z uwzględnieniem wysokiego wskaźnika powierzchni biologicznie czynnej - ze względu na położenie w strefie kształtowania systemu przyrodniczego;

3) ochrona i urządzenie terenów zieleni urządzonej jako przestrzeni publicznych o wysokich walorach estetycznych, przyrodniczych, funkcjonalnych i krajobrazowych dla potrzeb rekreacji i wypoczynku mieszkańców;

4) rozbudowa infrastruktury technicznej i komunalnej;

5) rozwój układu komunikacyjnego obszaru;

6) stworzenie warunków oraz określenie podstaw przestrzennych dla realizacji procesów rewitalizacji.

Tak więc głównymi celami zaskarżonego planu miejscowego jest ustalenie zasad kształtowania nowej zabudowy mieszkaniowej (zarówno jednorodzinnej jak i wielorodzinnej niskiej intensywności, wyposażonej w infrastrukturę społeczną oraz w obiekty usługowe, służące zaspokojeniu podstawowych potrzeb mieszkańców obszaru oraz ochrona i urządzenie terenów zieleni urządzonej jako przestrzeni publicznych o wysokich walorach estetycznych, przyrodniczych, funkcjonalnych i krajobrazowych dla potrzeb rekreacji i wypoczynku mieszkańców.

Zdecydowaną większość obszaru planu stanowią użytkowane rolniczo tereny zielone. Nieliczne zainwestowanie - zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna - skupiona jest wzdłuż ulic: Sasanek, Branickiej i gen. Michała Karaszewicza - Tokarzewskiego. Zieleń na obszarze objętym ustaleniami planu występuje w formie przede wszystkim parku dworskiego z licznymi okazami starych drzew. Na południe od niego położony jest niewielki teren leśny, który wraz z parkiem dworskim tworzy przyrodniczą całość, użytkowaną wspólnie przez Muzeum Archeologiczne w Krakowie. Ww. zespoły zieleni uzupełniają niewielkie powierzchniowo zbiorowiska drzew i krzewów na terenach nieużytkowanych, wykształcone w postaci sukcesji naturalnej lub w postaci nasadzeń w dawnej strefie Huty im. Tadeusza Sendzimira. Na obszarze dominuje otwarty krajobraz pól uprawnych z zarysowaną strukturą osadniczą wsi Branice wraz z zespołem dworsko - parkowym w Branicach. Przy zabudowaniach mieszkalnych występuje także zieleń urządzona w formie ogrodów przydomowych oraz sadów.

Na obszarze planu zostały wyznaczone tereny o następujących przeznaczeniach:

- MN.l - MN.15 - Tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej, o podstawowym przeznaczeniu pod zabudowę jednorodzinną,

- MN/MWn.l - MN/MWn.7 - Tereny zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej i wielorodzinnej niskiej intensywności, o podstawowym przeznaczeniu pod zabudowę jednorodzinną lub pod zabudowę budynkami mieszkalnymi wielorodzinnymi niskiej intensywności,

- U/ZP.l - Teren zabudowy usługowej i zieleni urządzonej, o podstawowym przeznaczeniu pod zabudowę obiektami usługowymi lub zieleń urządzoną,

- U.1-U.5 - Tereny zabudowy usługowej, o podstawowym przeznaczeniu pod zabudowę obiektami usługowymi (w tym inkubatory przedsiębiorczości, parki technologiczne, centra technologiczne, usługi wysokich technologii) lub zabudowę obiektami przemysłu wysokich technologii i rzemiosła,

- U.6 - Teren zabudowy usługowej, o podstawowym przeznaczeniu pod zabudowę budynkami usługowymi,

- R.1-R.8 - Tereny rolnicze, o podstawowym przeznaczeniu pod tereny upraw rolnych i sady,

- ZLl - Teren lasu, o podstawowym przeznaczeniu pod lasy,

- ZP. 1 - Teren zieleni urządzonej, o podstawowym przeznaczeniu pod zieleń urządzoną – park miejski,

- ZP.2-ZP.3 - Tereny zieleni urządzonej, o podstawowym przeznaczeniu pod zieleń urządzoną z terenowymi obiektami i urządzeniami sportowymi i rekreacyjnymi wraz z niezbędnym zapleczem administracyjno-socjalnym,

- ZL1-ZL4 - Tereny zieleni urządzonej, o podstawowym przeznaczeniu podzieleń urządzoną, zrealizowaną jako zieleń izolacyjna.

Z uwagi na powyższe uwarunkowania, w terenach zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej wprowadzono zakaz lokalizacji anten, masztów oraz innych urządzeń technicznych z zakresu łączności na dachach i elewacjach frontowych budynków frontowych w miejscach widocznych z poziomu przechodnia od strony przestrzeni publicznej. Za wprowadzeniem regulacji ograniczających dowolność lokalizowania urządzeń technicznych z zakresu technologii mobilnej przemawiają walory Środowiskowe obszaru zróżnicowanego widokowo, cechującego się wysoką atrakcyjnością. Najcenniejszym pod tym względem terenem jest obszar dawnego założenia pałacowoparkowego Branickich, w obrębie którego zostały wskazane osie kompozycyjne - widokowe. Teren ten bowiem znajduje się na wyższym tarasie - stąd rozciąga się malowniczy widok na południe - w tym na przedpola Beskidów.

Na obszarze planu wyznaczono również liczne ciągi widokowe na otwarty krajobraz pól uprawnych oraz krajobraz skarpy wiślanej przebiegającej pomiędzy terasami rzecznymi. Na tym obszarze występują liczne starsze drzewa, zabudowania, a przede wszystkim założenie dworskie w parku komponowanym z cennymi obiektami zabytkowymi. Na uwagę zasługuje również figura Chrystusa ukrzyżowanego na kamiennym postumencie u zbiegu ul. Szymańskiego i Sasanek w Branicach. Wartość krajobrazowa tej jednostki jest wysoka, ze względu na urozmaicenie rzeźby, historyczne korzenie oraz możliwość obserwacji dalekich widoków w kierunku doliny Wisły, a dalej Pogórza Wielickiego i Beskidów.

Zdaniem organu - w celu ochrony wartości widokowych obszaru, wprowadzone w planie miejscowym ograniczenia w zakresie lokalizacji inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej należy uznać za zasadne, ponieważ służą ochronie istotnych wartości znajdujących się w obszarze opracowania. Dlatego też z uwagi na potrzebę ochrony wysokich walorów estetycznych przed nadmierną ingerencję obiektów wizualnie negatywnych, w planie miejscowym wskazano osie widokowe. Ograniczenia w zakresie lokalizacji tych obiektów, mają na celu ochronę walorów kompozycyjnych przestrzeni.

Powyższe przemawia za uznaniem, iż zasady lokalizowania inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej zostały dostosowane do uwarunkowań faktycznych, występujących na obszarze objętym ustaleniami zaskarżonego planu. W związku z powyższym, ze względu na ochronę wartości istotnych z punktu widzenia gospodarowania przestrzenią, w ustaleniach planu zastosowano zapisy ograniczające możliwość lokalizowania infrastruktury telekomunikacyjnej w niektórych miejscach w obszarze planu.

Legalność ograniczeń w lokalizacji urządzeń technicznych z zakresu dostarczania technologii bezprzewodowej potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w wyroku z dnia 12 stycznia 2022 r. do sygn. II SA/ Kr 1174/ 21 w sprawie ze skargi P4 sp. z o. o. uchwałę Rady Miasta Krakowa Nr XXXII/ 813/ 19 z dnia 18 grudnia 2019 r. w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszaru "Strzelnica - Sikornik". W uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia wskazano, że zakazy lokalizacji anten, masztów oraz innych urządzeń technicznych z zakresu łączności na dachach i elewacjach frontowych budynków (pkt a) oraz lokalizacji wolnostojących masztów z zakresu łączności publicznej w terenach oznaczonych symbolami; ZP. 1, ZP.2, ZN. LZN. 14,ZL.1 - ZL.9, MN.20,MN.23 (pkt c) nie były arbitralne a dozwolone i zasadne. Zapisy dotyczące ochrony niezabudowanych terenów zieleni przed naporem inwestycyjnym oraz ochrony występujących na obszarze powiązań widokowych (§ 3 pkt 2) zasługują na pełną aprobatę. W postanowieniach planu wprowadzono zapisy aby chronić walory estetyczne krajobrazu. Temu niewąpliwie służy sformułowanie zasad dotyczących infrastruktury telekomunikacyjnej, wpływającej na percepcję krajobrazu.

Nie można zgodzić się ze Skarżącą, iż zdefiniowane w planie miejscowym pojęcie "dominanty" stanowi zwrot niedookreślony. Pojęcie to jest znane i często używane w literaturze fachowej i języku specjalistycznym z zakresu architektury krajobrazu. Definicja dominanty zawarta w § 4 ust. 1 pkt 27 uchwały nawiązuje do dominanty urbanistycznej, utożsamianej z pojęciem akcentu urbanistycznego, przez który w literaturze przedmiotu rozumie się wyróżniający się obiekt lub zespół obiektów (budynków), które w zdecydowany sposób odróżniają się w danym rejonie miasta od pozostałej zabudowy albo poprzez swoją niespotykaną kubaturę, albo poprzez dużą wysokość, albo poprzez jedno i drugie". Według Słownika języka polskiego PWN pod pojęciem "dominanty" należy rozumieć "zasadniczą, dominującą cechę lub element czegoś", natomiast zgodnie ze Słownikiem wyrazów obcych PWN dominanta to cecha główna, zasadnicza czegokolwiek.

W literaturze przedmiotu odnoszącej się do architektury poprzez "dominantę" rozumie się:

- najważniejszy, najbardziej eksponowany element architektoniczny, który formalnie stanowi najistotniejszy akcent architektonicznej budowli, podporządkowujący sobie inne składniki;

- najważniejszy, kluczowy akcent architektonicznej lub urbanistycznej kompozycji;

- obiekt architektoniczny lub zespół architektoniczno - urbanistyczny, który wyróżnia się na danym obszarze dzięki szczególnym, indywidualnym cechom;

- obiekt architektoniczny, który ma największy zakres oddziaływania i podporządkowuje sobie całą otaczającą go przestrzeń;

- obiekt architektoniczny, charakteryzujący się mocną formą, który wyróżnia się pod względem tejże formy i wysokości, a także odgrywa rolę znaku w szczególny sposób akcentującego przestrzeń;

- symbol władzy duchowej albo świeckiej, który wyróżnia się w panoramie miasta dzięki swojej skali i wyglądowi; obiekt wskazujący ważne miejsca w strukturze miejskiej, odznaczający się w przestrzeni poprzez wyjątkową formę.

Odnosząc się do zarzutu przekroczenia władztwa planistycznego gminy wskazano, że żadne z praw i wolności konstytucyjnych, w tym wolność działalności gospodarczej wymienionej w art. 22 K, nie mają charakteru absolutnego i mogą podlegać ograniczeniom w granicach wyznaczonych obowiązującym porządkiem prawnym. Jednym ze źródeł takich ograniczeń są ustalenia planu miejscowego, ingerujące w obszar możności postępowania podmiotu ze sfery zewnętrznej administracji.

Zgodnie z art. 3 ust. 1 u.p.z.p. gminie przysługuje prawo do władczego przeznaczania terenu pod określone funkcje i ustalania zasad zagospodarowania terenu w planie miejscowym. Podkreślenia wymaga, że jest to wyłączna kompetencja rady gminy. Z kolei w myśl art. 6 ust. 1 u.p.z.p. ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują sposób wykonywania prawa własności nieruchomości. Zestawienie powyższych norm prowadzi do wniosku, iż możliwe jest tylko takie zagospodarowanie terenu, jakie jest dopuszczone przez obowiązujące normy prawne, w tym ustalenia planu miejscowego. Ustalenia planu miejscowego stanowią zatem składową zbioru norm prawnych kształtujących treść prawa własności w odniesieniu do konkretnych nieruchomości.

Zauważono, że w świetle art. 1 ust. 2 pkt 10 u.p.z.p. potrzeby w zakresie rozwoju infrastruktury technicznej, w szczególności sieci szerokopasmowych, stanowią jeden z elementów katalogu wartości, które należy uwzględniać w toku prac planistycznych. W konkretnej sytuacji przestrzennej określonego terenu nie można jednak wykluczyć kolizji pomiędzy tymi wartościami. Jednocześnie brak jest jakichkolwiek podstaw do przyjęcia bezwzględnego prymatu inwestycji z zakresu łączności publicznej w relacji do pozostałych wartości. Wszak funkcja planowania przestrzennego polega właśnie na wyważaniu różnych wartości, w tym także innych postaci interesu publicznego, w oparciu o zapisy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Odnosząc się zarzutu posługiwania się w zaskarżonych przepisach prawa miejscowego pojęciami wieloznacznymi i uznaniowymi wyjaśniono, że zgodnie z art. 2 pkt 6 u.p.z.p. przez obszar przestrzeni publicznej należy rozumieć obszar o szczególnym znaczeniu dla zaspokojenia potrzeb mieszkańców, poprawy jakości ich życia i sprzyjający nawiązywaniu kontaktów społecznych ze względu na jego położenie oraz cechy funkcjonalno - przestrzenne, określony w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Obszar ten został dookreślony w zaskarżonej uchwale, a definicja przestrzeni publicznej znajduje się w § 4 ust. 1 pkt 17, zgodnie z którym ilekroć w uchwale jest mowa o przestrzeni publicznej - należy przez to rozumieć powszechnie dostępne miejsca w strukturze funkcjonalno - przestrzennej miasta, służące zaspokajaniu potrzeb ogółu użytkowników, np. ulice, place, otoczenie przystanków komunikacji zbiorowej, parki i skwery. Stąd zauważyć należy, że w planie miejscowym doprecyzowano, w których miejscach obowiązuje zakaz lokalizacji anten, masztów i innych urządzeń technicznych z zakresu łączności publicznej.

Odnosząc się do zarzutu braku definicji "poziomu przechodnia" czy obserwatora, to należy także zwrócić uwagę, że zgodnie z przepisami § 8 ust. 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r. w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (t.j. Dz.U. z 2016 r. poz. 283), w ustawie należy posługiwać się poprawnymi wyrażeniami językowymi (określeniami) w ich podstawowym i powszechnie przyjętym znaczeniu. Zatem w sytuacji, gdy dane pojęcie nie zostało zdefiniowane w treści aktu prawnego, należy je rozumieć zgodnie z regułami interpretacyjnymi języka polskiego. Fakt że ustawodawca nie zdefiniował pojęcia "poziom przechodnia" nie oznacza, że jest one nieznane w urbanistyce i w literaturze fachowej z zakresu planowania przestrzennego i architektury krajobrazu. Perspektywa obserwacji krajobrazu ,,z poziomu przechodnia" który zarazem jest użytkownikiem przestrzeni, stanowi jeden z wyznaczników opisujących i wartościujących krajobraz miejski. W wyroku z dnia 15 grudnia 2017 r. do sygn. II SA/ Kr 1037/ 17 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie stwierdził, że ,poziom przechodnia jest pojęciem względnie jasnym i dotyczy miejsc, w których odbywa się komunikacja piesza tj. istniejące i w przyszłości realizowane dojścia piesze. Kwestionowana norma mieści się zatem w ramach prawa i nie stanowi nieuzasadnionej prawem ingerencji w interesy prawne skarżącego jako właściciela nieruchomości objętych planem.

Odnosząc się zarzutu ze str. 7 skargi - błędnego posłużenia się pojęciem "anteny wolnostojącej", trzeba wskazać, że użyte pojęcie odwołuje się do znaczenia uznanego w języku specjalistycznym, w którym antena oznacza urządzenie do przechwytywania fal radiowych, natomiast dookreślenie "wolnostojąca" w odniesieniu do budynku oznacza samodzielny, a więc nie stanowiący części żadnej innej budowli Tak więc wolnostojąca antena, to urządzenie do przechwytywania fal radiowych niestanowiące części żadnej innej budowli.

Mając na uwadze powyższe, należy uznać regulacje zaskarżonego planu miejscowego za zgodne z art. 46 ust. 1 i 2 ustawy szerokopasmowej, gdyż z jego treści nie da się wyprowadzić normy pozbawiającej gminy prawa kształtowania przestrzeni przez wprowadzanie zakazów czy ograniczeń zabudowy takimi urządzeniami, a inwestor na podstawie ww. przepisów nie może żądać, aby obszar objęty planem miejscowym był bezwarunkowo otwarty na każdą inwestycję telekomunikacyjną.

Przepisy te nie przyznają przedsiębiorcom telekomunikacyjnym uprawnień do kształtowania polityki przestrzennej na obszarze gminy. Organy gminy mogą w sposób władczy, przy zachowaniu przepisów ustawy, określać warunki zagospodarowania terenu, a ich władztwo zostało omawianą regulacją jedynie ograniczone, a nie zupełnie wykluczone, w zakresie decydowania o lokalizacji stacji bazowych telefonii komórkowej i jej warunkach.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia zasady równości, trzeba wskazać, iż zgodnie z ugruntowanym poglądem reprezentowanym w nauce prawa konstytucyjnego, warunkiem zastosowania tej zasady jest uwzględnienie cech relewantnych, umożliwiających przyjęcie porównywalności sytuacji faktycznych dwóch kategorii podmiotów. Dopiero w oparciu o takie cechy możliwe jest określenie, które osoby znajdują się w takiej samej sytuacji i powinny być przez prawo potraktowane tak samo. W tym miejscu należy zauważyć, iż znaczenie infrastruktury telekomunikacyjnej dla społeczności lokalnej nie jest jedyną wartością, która winna być wzięta pod uwagę w procesie uchwałodawczym. Zgodnie bowiem z art. 1 ust. 2 u.p.z.p. w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się m. in. wymagania ładu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury, walory architektoniczne i krajobrazowe, wymagania ochrony środowiska, w tym gospodarowania wodami i ochrony gruntów rolnych i leśnych, wymagania ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej, walory ekonomiczne przestrzeni, w związku z powyższym, zarzuty naruszenia przepisów rangi konstytucyjnej oraz ustawowej, w tym Prawa telekomunikacyjnego oraz przepisów regulujących działalność gospodarczą, w zakresie sformułowania ustaleń planistycznych dotyczących zasad lokalizacji stacji telefonii komórkowych na obszarze objętym ustaleniami skarżonego planu, należy uznać za pozbawione podstaw.

Rozpoznając sprawę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Na wstępie należy wskazać, że na mocy § 1 rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 20 marca 2020 r. w sprawie ogłoszenia na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej stanu epidemii (Dz. U. poz. 491 z późn. zm.) w okresie od dnia 20 marca 2020 r. do odwołania na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej ogłoszono stan epidemii w związku z zakażeniami wirusem SARS-CoV-2.

Do dnia dzisiejszego stan epidemii nie został odwołany.

Zgodnie z art. 15zzs4 ustawy z dnia 2 marca 2020 r. o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych (Dz. U. poz. 374 ze zmianami) w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 14 maja 2020 r. o zmianie niektórych ustaw w zakresie działań osłonowych w związku z rozprzestrzenianiem się wirusa SARS-CoV-2 (Dz. U. poz. 875) w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego albo stanu epidemii ogłoszonego z powodu COVID-19 oraz w ciągu roku od odwołania ostatniego z nich wojewódzkie sądy administracyjne oraz Naczelny Sąd Administracyjny przeprowadzają rozprawę przy użyciu urządzeń technicznych umożliwiających przeprowadzenie jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku, z tym że osoby w niej uczestniczące nie muszą przebywać w budynku sądu, chyba że przeprowadzenie rozprawy bez użycia powyższych urządzeń nie wywoła nadmiernego zagrożenia dla zdrowia osób w niej uczestniczących (ust. 2). Przewodniczący może zarządzić przeprowadzenie posiedzenia niejawnego, jeżeli uzna rozpoznanie sprawy za konieczne, a przeprowadzenie wymaganej przez ustawę rozprawy mogłoby wywołać nadmierne zagrożenie dla zdrowia osób w niej uczestniczących i nie można przeprowadzić jej na odległość z jednoczesnym bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Na posiedzeniu niejawnym w tych sprawach sąd orzeka w składzie trzech sędziów (ust. 3).

Na mocy art. 15zzs4 zarządzeniem Przewodniczącej Wydziału z dnia 20 kwietnia 2022 r. (k – 36) niniejsza sprawa została skierowana do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym.

Stosownie do art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.) kontrola działalności administracji publicznej wykonywana przez sądy administracyjne obejmuje w szczególności orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego jednostek samorządu terytorialnego, jak również inne niż określone w pkt 5 akty organów jednostek samorządu terytorialnego (art. 3 § 2 pkt 6). Z kolei zgodnie z art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. p.p.s.a. Sąd rozstrzyga w granicach sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Rozpoznając sprawę w świetle powyższych kryteriów należy stwierdzić, że złożona skarga częściowo zasługuje na uwzględnienie.

Strona skarżąca trafnie wywodzi swój indywidualny interes prawny do zaskarżenia uchwały z art. 48 ustawy z dnia 7 maja 2010 r o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych ( Dz.U.2021.777 t.j. z dnia 2021.04.26), który stanowi, że przedsiębiorca telekomunikacyjny oraz Prezes UKE mogą zaskarżyć, w zakresie telekomunikacji, uchwałę w sprawie uchwalenia planu miejscowego.

Podstawą uwzględnienia skargi na uchwałę dotyczącą planu jest wyłącznie naruszenie obiektywnego porządku prawnego oraz przekroczenie przysługującego gminie, z mocy art. 3 ust. 1 oraz art. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz. U. Nr 80 poz. 717 ze zm.) władztwa planistycznego.

W myśl art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz. U. Nr 80 poz. 717 ze zm.) nieważność uchwały rady gminy w całości lub w części powoduje: naruszenie zasad sporządzania planu miejscowego, istotne naruszenie trybu sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie. W tej normie ustawowej poszukiwać należy ewentualnych podstaw do stwierdzenia nieważności uchwały

Rozpoznając niniejszą skargę Sąd stwierdza, że tok formalnoprawny podejmowania zaskarżonej uchwały został w wystarczająco prawidłowy sposób zachowany przez organ, który działał zgodnie z obowiązującymi przepisami.

Skarga zasadnie zarzuca, że w postanowieniach zaskarżonego planu miejscowego wprowadzono niedopuszczalne w świetle przepisów prawa powszechnie obowiązującego nieostre i uznaniowe ograniczenie możliwości lokalizowania urządzeń poprzez wprowadzenie uznaniowego wymogu : anteny wolnostojące oraz lokalizowane na budynkach nie mogą stanowić dominanty w terenie (§ 7 ust 7 pkt 2 lit c). Dodatkowo stwierdzić należy, że choć plan miejscowy wprowadza pojęcie "dominanty" (§ 4 ust 1 pkt 27), to zostało ono w bardzo ogólny sposób w planie zdefiniowane, a definicja ta jest nieprecyzyjna i sprowadza się do dopuszczenia uznaniowości. W praktyce każdorazowo możliwość zlokalizowania niezbędnej i konkretnej infrastruktury w postaci anten wolnostojących oraz lokalizowanych na budynkach jest pozostawiona do uznania organów administracji, w zakresie spełnienia kryterium "dominanty w terenie" co może oznaczać zakaz ich lokalizowania.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 14 stycznia 2020 r sygn. akt II OSK 447/18, za orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego " ...naruszeniem Konstytucji jest stanowienie przepisów niejasnych, wieloznacznych, które nie pozwalają na przewidzenie konsekwencji prawnych zachowań jednostki (podmiotów podobnych). Należyta poprawność, precyzyjność i jasność przepisów prawnych ma szczególne znaczenie, gdy chodzi o ochronę konstytucyjnych praw i wolności człowieka i obywatela. Adresat normy prawnej musi wiedzieć, jakie jego zachowanie, i z jakich przyczyn ma znaczenie prawne (zob. wyrok TK z dnia 22 maja 2002 r., sygn. K 6/02, OTK-A 2002 r., nr 3, poz. 33) i następnie oceniając odwołanie się w mpzp do pojęcia "dominanty" : " ... Organ planistyczny gminy realizuje swoje uprawnienie i obowiązek do określenia wysokości zabudowy jednostką metryczną z określeniem od jakiego punktu do jakiego punktu wysokość ta powinna być liczona, a nie poprzez przyjęcie pojęcia "dominanta". Uprawnienie takie wynika z istoty pojęcia wysokości, która jest pionową odległością pomiędzy dwoma punktami. Aby określić wysokość należy określić oba punkty w przestrzeni - zarówno punkt położony u podstawy jak i na górze pomiaru. Wskazanie tych punktów jest koniecznym elementem podania wysokości zabudowy. Sprecyzowanie w planie sposobu obliczania wysokości zabudowy może mieć istotne znaczenie dla realizacji celu art. 15 ust. 2 u.p.z.p. w związku z art. 1 ust. 1 tej ustawy. Podanie sposobu obliczania wysokości zabudowy, ma na celu jednolite sprecyzowanie tej wysokości."

Skład sędziowski rozpoznający niniejszą sprawę podziela te zapatrywania prawne. Definicja "dominanty" w § 4 ust 1 pkt 27 zaskarżonej uchwały jest nieprecyzyjna, bowiem odwołuje się do niedookreślonego pojęcia "wyróżniania się" w stosunku do otaczającej przestrzeni. Nie wskazuje ponadto, jakie gabaryty lub forma architektoniczna obiektu budowlanego pozwala na przypisanie mu cechy "dominanty". Z jej treści nie można wywnioskować czym jest a czym nie jest dominanta, co daje nieograniczone możliwości interpretacyjne, bez jakiegokolwiek obiektywnego i konkretnego ujęcia. Nie wypełnia tych warunków zestawienie z pojęciem wysokości zabudowy o którym mowa w § 4 ust 1 pkt 18 uchwały.

Z powyższych względów, Sąd orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku na podstawie art. 147 § 1 p.p.s.a. , bowiem organ planistyczny naruszył zasady sporządzania planu do których odwołuje się art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ( Dz. U. Nr 80 poz. 717 ze zm.)

Wbrew twierdzeniom skargi pozostałe "zasady odnoszące się do lokalizowania wskazanych urządzeń i obiektów budowlanych : odnośnie inwestycji celu publicznego z zakresu łączności publicznej – infrastruktury telekomunikacyjnej (w tym telefonii komórkowej)" wymienione w § 7 ust 7 pkt 2 lit a i c (w zakresie przesłaniania ciągów widokowych oraz osi kompozycyjno widokowych wyznaczonych na rysunku planu) zaskarżonej uchwały nie budzą zastrzeżeń i są prawnie dopuszczalne. Zakazy lokalizacji anten, masztów oraz innych urządzeń technicznych z zakresu łączności na dachach i elewacjach frontowych budynków frontowych w miejscach widocznych z poziomu przechodnia od strony przestrzeni publicznej (pkt a) oraz że anteny wolnostojące oraz lokalizowane na budynkach nie mogą przesłaniać ciągów widokowych oraz osi kompozycyjno - widokowych wyznaczonych na rysunku planu (część pkt c) nie były arbitralne a dozwolone i zasadne. Strona skarżąca ma możliwość lokalizowania anten, masztów oraz innych urządzeń technicznych z zakresu łączności w innych miejscach o których stanowi plan. Nie budzą wątpliwości i zasługują na aprobatę zakazy lokalizacji anten, masztów oraz innych urządzeń technicznych z zakresu łączności na dachach i elewacjach frontowych budynków frontowych w miejscach widocznych z poziomu przechodnia od strony przestrzeni publicznej oraz zakaz przesłaniania ciągów widokowych oraz osi kompozycyjno - widokowych wyznaczonych na rysunku planu przez anteny wolnostojące oraz lokalizowane na budynkach. Te wprowadzone zakazy są jednoznaczne i nie budzą wątpliwości. Są zgodne z art. 46 ust. 1 i 2 ustawy z 2010 r. o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych, gdyż z jego treści nie da się wyprowadzić normy pozbawiającej organ gminy prawa kształtowania przestrzeni przez wprowadzanie zakazów czy ograniczeń zabudowy takimi urządzeniami, a inwestor nie może żądać, aby obszar objęty planem miejscowym był bezwarunkowo otwarty na każdą inwestycję. Przepisy ustawy o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych nie przyznają przedsiębiorcom telekomunikacyjnym uprawnień do kształtowania polityki przestrzennej. Ta sfera zarezerwowana jest dla prawodawcy lokalnego. Organy gminy mogą w sposób władczy, przy zachowaniu przepisów ustawy, określać warunki zagospodarowania terenu, a ich władztwo zostało w tym zakresie jedynie ograniczone, a nie zupełnie wykluczone, w zakresie decydowania o lokalizacji stacji bazowych telefonii komórkowej i jej warunkach.

W rozpatrywanej sprawie bardzo istotna jest specyfika obszaru objętego planem miejscowym, bowiem dotyczy on w zdecydowanej większości użytkowanych rolniczo terenów zielonych. Nieliczna zabudowa mieszkaniowa jednorodzinna skupiona jest wzdłuż ulic : Sasanek, Branickiej i gen Michała Karaszewicza – Tokarzewskiego. Zieleń na obszarze planu występuje przede wszystkim w postaci parku dworskiego z licznymi okazami starych drzew , a na południe położony jest teren leśny, który wraz z parkiem dworskim tworzy przyrodniczą całość. Dominuje otwarty krajobraz pól uprawnych z zarysowaną strukturą osadniczą wsi Branice wraz z zespołem dworsko – parkowym w Branicach. Przy zabudowaniach mieszkalnych występuje także zieleń urządzona w formie ogrodów przydomowych oraz sadów. Za wprowadzeniem ograniczeń w dowolnym lokalizowaniu anten, masztów oraz innych urządzeń technicznych z zakresu łączności przemawiają walory środowiskowe obszaru zróżnicowanego widokowo, cechującego się wysoką atrakcyjnością . Najcenniejszym jest obszar dawnego założenia pałacowo parkowego Branickich, w obrębie którego zostały wskazane osie kompozycyjno widokowe. Teren ten znajduje się na wyższym tarasie – skąd roztacza się malowniczy widok na południe – w tym na przedpola Beskidów. Na obszarze planu wyznaczono też inne ciągi widokowe na otwarty krajobraz skarpy wiślanej przebiegającej pomiędzy terenami rzecznymi. Wartość krajobrazowa tej jednostki jest wysoka ze względu na urozmaicenie rzeźby, historyczne korzenie oraz możliwość obserwacji dalekich widoków w kierunku doliny Wisły, a dalej Pogórza Wielickiego i Beskidów. Z uwagi na potrzebę ochrony tych wysokich walorów estetycznych przed ingerencją obiektów wizualnie negatywnych wskazano w planie osie widokowe.

Te szczególne cechy obszaru zostały wykazane w dokumentacji planistycznej.

Brak jest jakichkolwiek podstaw do twierdzeń, że ustalenia zaskarżonego planu miejscowego uniemożliwiają jakiejkolwiek spółce telekomunikacyjnej, w tym stronie skarżącej, prowadzenie działalności w zakresie związanym z realizacją infrastruktury telekomunikacyjnej, o której mowa w ustawie o wspieraniu rozwoju usług i sieci telekomunikacyjnych.

Wbrew twierdzeniom skargi - obszar "przestrzeni publicznej " został zdefiniowany w § 4 ust. 1 pkt 17 uchwały planistycznej, zgodnie z którym ilekroć w uchwale jest mowa o przestrzeni publicznej - należy przez to rozumieć powszechnie dostępne miejsca w strukturze funkcjonalno - przestrzennej miasta, służące zaspokajaniu potrzeb ogółu użytkowników, w szczególności ulice, place, otoczenie przystanków komunikacji zbiorowej, parki i skwery. Pojęcia : "poziomu przechodnia" i "anteny wolnostojącej" są jasne i poprawne pod względem językowym, zgodne z § 8 ust 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerwca 2002 r w sprawie "Zasad techniki prawodawczej" (t.j. Dz. U. z 2016 r poz. 283) stosownie do którego - w ustawie (uchwale) należy posługiwać się poprawnymi wyrażeniami językowymi (określeniami) w ich podstawowym i powszechnie przyjętym znaczeniu.

Z tego względu skarga w pozostałym zakresie podlega oddaleniu (pkt 2 wyroku) na zasadzie art. 151 p.p.s.a.

O kosztach postępowania orzeczono, jak w pkt 3 wyroku na podstawie art. 200 p.p.s.a., zasądzając od organu na rzecz strony skarżącej kwotę 480 zł tytułem wynagrodzenia radcy prawnego reprezentującego stronę skarżącą, ustalona jako stawka minimalna na podstawie art. 205 § 2 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 1 pkt. 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. (Dz.U.2018.265 t.j. z dnia 2018.01.30), uiszczoną opłatę kancelaryjną za pełnomocnictwo procesowe oraz 300 zł wpisu od skargi (łącznie 797 zł).