Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Pauter (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Michał Ruszyński Asesor WSA Jarosław Piątek po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 27 maja 2021 r. sprawy ze skargi W.R. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r., nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] r., znak: [...], II. zasądza od Komendanta Wojewódzkiego Policji Samorządowego Kolegium Odwoławczego na rzecz skarżącego W.R. kwotę 100 (sto) zł tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Przedmiotem skargi wniesionej w niniejszej sprawie przez W.R. jest decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] grudnia 2020 r., którą utrzymano w mocy decyzję Prezydenta Miasta z dnia [...] października 2020 r. o nałożeniu na stronę skarżącą kary pieniężnej w kwocie 400,00 zł za naruszenie obowiązku zawiadomienia starosty w przewidzianym terminie o nabyciu pojazdu marki [...] oznaczonego numerem rej. [...] i numerem identyfikacyjnym [...].

Powyższa decyzja została wydana w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i prawne:

W dniu [...] lutego 2020 r. W.R. nabył na własności samochód marki [...] o nr rej. [...]. Powyższe wynika z faktury VAT nr: [...] wystawionej przez T Sp. z o.o., w dniu [...] lutego 2020 r., dołączonej przez stronę do zawiadomienia organu o nabyciu przedmiotowego pojazdu, złożonym w dniu 12 kwietnia 2020 r. w Urzędzie Miasta. Skarżący nabył przedmiotowy pojazd w formie "wykupu" po wygaśnięciu umowy leasingu. Zgodnie z treścią zawartej umowy leasingu, umowa ta obowiązywała do 31 marca 2020 r. Niemniej jednak z uwagi na fakt, że przedmiotowy pojazd uległ szkodzie całkowitej, powyższa umowa wygasła w lutym 2020 roku. Po otrzymaniu pod koniec lutego 2020 roku faktury skarżący skontaktował się telefonicznie z Wydziałem Komunikacji Urzędu Miasta celem ustalenia wizyty w przedmiocie zgłoszenia nabycia pojazdu i jego przerejestrowania. Od pracownika Wydziału Komunikacji skarżący otrzymał informację, iż obecnie wymagane jest osobiste stawiennictwo i nie jest możliwe uprzednie ustalenie telefonicznie daty takiego spotkania. W uwagi na wprowadzenie w Polsce stanu zagrożenia epidemicznego (14 marca 2020 r.), a następnie stanu epidemii (20 marca 2020 r.) skarżący zaniechał bezpośredniej wizyty w urzędzie z uwagi na obawę o stan swojego zdrowia. W skardze podniósł, że ma 54 lata, choruje na nadciśnienie tętnicze, przeszedł zawał serca. W trakcie kolejnej rozmowy z pracownikiem Wydziału Komunikacji skarżący uzyskał informację o możliwości dokonania zgłoszenia nabycia pojazdu w formie elektronicznej. Gdy na początku kwietnia 2020 roku odwiedził go jeden z synów, z jego pomocą przy wypełnieniu elektronicznego formularza, skarżący dokonał zgłoszenia nabycia pojazdu, co miało miejsce w dniu [...] kwietnia 2020 r.

Pismem noszącym datę [...] września 2020 r. organ zawiadomił skarżącego o wszczęciu postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej za naruszenie obowiązku zawiadomienia organu w przewidzianym terminie o nabyciu pojazdu, pouczając jednocześnie o uprawnieniach strony wynikających z art. 10 k.p.a.

W dniu [...] października 2020 r. Prezydent Miasta wydał na podstawie art. 78 ust. 2 pkt 1, art. 140n ust. 1 oraz art. 140mb ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz.U z 2020 r., poz. 110 ze zm.) decyzję o nałożeniu na stronę kary pieniężnej w wysokości 400 zł za naruszenie obowiązku zawiadomienia starosty w przewidzianym terminie o nabyciu pojazdu.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył W.R., wnosząc o jej uchylenie.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2020 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze, po rozpatrzeniu odwołania, utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ odwoławczy za organem I instancji wskazał, że podstawę materialnoprawną przedmiotowej decyzji stanowi

art. 78 ust. 2 pkt 1 oraz art. 140mb p.r.d. Zgodnie z art. 78 ust. 2 pkt 1 p.r.d. właściciel pojazdu zarejestrowanego jest obowiązany zawiadomić w terminie 30 dni starostę o nabyciu lub zbyciu pojazdu. W myśl art. 140mb ust. 2 p.r.d., kto będąc właścicielem pojazdu zarejestrowanego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej wbrew przepisowi art. 78 ust. 2 pkt 1 nie zawiadamia starosty o nabyciu lub zbyciu pojazdu - podlega karze pieniężnej w wysokości od 200 do 1000 zł. W niniejszej sprawie, skarżący nabył pojazd w dniu [...] lutego 2020 r., więc 30-to dniowy termin do zawiadomienia organu upłynął z dniem [...] marca 2020 r. Złożenie zawiadomienia o nabyciu pojazdu w dniu 12 kwietnia 2020 r. oznacza, że termin powyższy został przekroczony o 35 dni, co stanowi o naruszeniu obowiązku wynikającego z art. 78 ust. 2 pkt 1 p.r.d.

Dalej Kolegium wskazało, że przepisem kompetencyjnym, nakładającym na starostę (prezydenta miasta) obowiązek nałożenia kary pieniężnej, o której mowa powyżej (art. 140mb) jest art. 140n p.r.d., stanowiący, że kary pieniężne w sprawach określonych w art. 140m-140mb są nakładane w drodze decyzji administracyjnej, a kary pieniężne, o których mowa w art. 140ma i art. 140mb nakłada starosta (prezydent miasta). Ustawodawca założył, że taki instrument prawny przyczyni się do poprawy przestrzegania przez właścicieli pojazdów obowiązku złożenia wniosku o rejestrację, wyrejestrowanie pojazdu w określonym terminie czy też ustawowego terminu zawiadomienia o nabyciu, zbyciu pojazdu czy zmianie stanu faktycznego wymagającego zmiany danych w dowodzie rejestracyjnym. Wskazał, iż administracyjna kara pieniężna jest nakładana na podmiot dopuszczający się deliktu bez związku z jego zawinieniem, a odpowiedzialność za delikt ma charakter obiektywny (zasada bezprawności).

Przechodząc do dalszych rozważań Kolegium wskazało, że organ I instancji w zaskarżonej decyzji w sposób wystarczający wyjaśnił przyjęte kryteria wyznaczania wysokości nałożonej kary, wynikające z art. 140n ust. 4 p.r.d. stanowiącego, że ustalając wysokość kary pieniężnej uwzględnia się zakres naruszenia, powtarzalność naruszeń oraz korzyści finansowe uzyskane z tytułu naruszenia ustawy. Z akt sprawy wynika, że W.R. nie dopełnił obowiązku dokonania zgłoszenia nabycia pojazdu w ustawowym terminie. Z uzasadniania zaskarżonej decyzji wynika natomiast, że dla przekroczonej liczby dni na dokonanie zgłoszenia, tj. od 31 do 90 dni od zaistnienia obowiązku, wysokość kary organ I instancji ustalił na poziomie 400,00 zł.

W zaskarżonej decyzji odniesiono się także do drugiego ustawowego kryterium ustalenia wysokości kary, tj. powtarzalności naruszeń. W niniejszej sprawie, jak ustalił Prezydent Miasta powtarzalność naruszeń nie miała miejsca, dlatego wysokość kary nie została z tego powodu zwiększona.

Ostatnim, trzecim kryterium ustalania wysokości kary są korzyści finansowe uzyskane z tytułu naruszenia ustawy. Kolegium podzieliło zdanie organu I instancji, że zgłoszenie nabycia pojazdu dokonywane jest nieodpłatnie, więc strona z tytułu nie wykonania obowiązku zawiadomienia o nabyciu pojazdu nie odniosła korzyści finansowych. Należy zatem przyjąć, iż powyższe kryterium nie ma wpływu na ustaloną wysokość kary w niniejszej sprawie.

Mając powyższe Kolegium uznało, że organ I instancji w sposób wystarczający wyjaśnił, jakimi kryteriami kierował się, wymierzając skarżącemu karę w wysokości 400,00 zł.

Odnosząc się do obaw skarżącego związanych z stanem epidemii organ odwoławczy wskazał, że istniała możliwość przekazania dokumentów i zawiadomienia Prezydenta Miasta o nabyciu w dniu [...] lutego 2020 r. przedmiotowego pojazdu poprzez operatora pocztowego, a zgodnie z art. 7 § 5 ust. 2 k.p.a. termin uważa się za zachowany, jeżeli przed jego upływem pismo zostało nadane w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. - Prawo pocztowe albo placówce pocztowej operatora świadczącego pocztowe usługi powszechne w innym państwie członkowskim Unii Europejskiej, Konfederacji Szwajcarskiej albo państwie członkowskim Europejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) - stronie umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym. Istniała też możliwość zgłoszenia nabycia pojazdu drogą elektroniczną, za pośrednictwem platformy ePuap, co zostało uczynione przez skarżącego, jednak z przekroczeniem terminu 30 dniowego. W dalszej części uzasadnienia organ odniósł się do wniosku skarżącego o umorzenie postępowania w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej, uznając, że w niniejszej sprawie nie zachodziły przesłanki do takiej formy zakończenia postępowania.

Skargę na powyższą decyzję złożył W.R., wnosząc o jej uchylenie z uwagi na naruszenie przepisów postępowania mogące mieć istotny wpływ na wynik sprawy oraz o zasądzenie od organu zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Zaskarżonej decyzji zarzucił:

a) naruszenie przepisu postępowania art. 7 k.p.a., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez zaniechanie przez organ administracji publicznej dokonania wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, w szczególności odniesienia się do nadzwyczajnej sytuacji spowodowanej wprowadzeniem stanu zagrożenia epidemicznego oraz stanu epidemii na obszarze Polski, która stałą się przyczyną opóźnienia w wykonaniu rzeczonego obowiązku przez skarżącego,

b) naruszenie przepisu art. 31i ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw w zw. z art. 6 k.p.a. oraz art. 8 k.p.a., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, poprzez pominięcie przy wydawaniu decyzji o nałożeniu kary pieniężnej przepisów wprowadzonych specustawą, wydłużających termin określony w art. 78 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym do 180 dni, wskutek czego naruszono również zasadę proporcjonalności przy nałożeniu przedmiotowej kary pieniężnej.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, iż organ administracji publicznej zaniechał dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego zaistniałego w niniejszej sprawie. W zaskarżonej decyzji rażąco zmarginalizowano wpływ wybuchu pandemii w Polsce, co miało miejsce w czasie upływającego terminu na wykonanie ww. obowiązku przez skarżącego. Skarżący stwierdził, że taka postawa organu tym bardziej może dziwić, gdyż o ile w obecnych czasach (nadal trwającej pandemii) społeczeństwo wydaje się być "oswojone" z towarzyszącym zagrożeniem, tak w chwili wprowadzenia stanu zagrożenia epidemicznego, a dalej stanu epidemii panował wszechobecny strach wśród obywateli, który dodatkowo był torpedowany chaosem decyzyjnym zarówno centralnych organów rządowych, jak i organów samorządu terytorialnego. Faktem powszechnie znanym był niemal całkowity brak dostępności urzędów, w tym wydziałów komunikacji dla interesantów już od połowy marca 2020 roku. W dalszej części uzasadnienia skarżący podniósł, że dopiero z końcem lutego 2020 r. uzyskał informacje od leasingodawcy potwierdzającą nabycie przez niego prawa własności samochodu oraz wskazał przyczyny dokonania zgłoszenia dopiero w dniu 12 kwietnia 2020 r. (tj. stan epidemii, obawa o zdrowie, brak umiejętności zgłoszenia faktu nabycia samochodu z wykorzystaniem elektronicznego formularza oraz udzielonej pomocy w tym zakresie przez syna na początku kwietnia 2020 roku, co umożliwiło mu dokonanie zgłoszenia). Powyższe nadzwyczajne okoliczności, zdaniem strony, winny być uwzględnione przez organy orzekające w niniejszej sprawie, co nie miało miejsca.

W dalszej części skargi, przytaczając treść art. 31i ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw, skarżący podniósł, że odnośnie pojazdów nabytych od 1 marca 2020 r. termin zgłoszenia tego faktu został wydłużony do 180 dni. Co prawda, nabycie pojazdu przez skarżącego miało miejsce jeszcze w lutym 2020 roku, to jednak winno się rozważyć objęcie również tego przypadku nową regulacją. Za niniejszym stanowiskiem przemawia przede wszystkim fakt, iż końcowy termin na zgłoszenie nabycia pojazdu przypadał już w trakcie obowiązywania stanu epidemii na obszarze Rzeczypospolitej Polskiej i w trakcie, gdy działanie urzędów było sparaliżowane. Z tego też tytułu, zdaniem skarżącego, brak jest podstaw do zróżnicowania sytuacji prawnej zaistniałej w rozpatrywanej sprawie a stanem prawnym wprowadzonym tarczą antykryzysową. Niezależnie od powyższego, gdyby nawet przyjąć, iż obowiązek skarżącego zaktualizował się już w dniu [...] lutego 2020 r., a końcowy termin – jak wskazał organ – przypadał na dzień [...] marca 2020 r., a ww. regulacja, mówiąca o terminie 180 dniowym, objęła pojazdy nabyte od 1 marca 2020 r., to okoliczność ta winna zostać uwzględniona choćby podczas oceny stopnia naruszenia przedmiotowego obowiązku. Wówczas stopień naruszenia obowiązku pod względem dni jego przekroczenia, nie powinien być zakwalifikowany w przedziale 31-90 dni, tylko w przedziale poprzedzającym, tj. do 30 dni, uzasadniającym wymierzenie kary w stopniu najniższym, tj. w kwocie 200,00 zł.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.), zwana dalej p.p.s.a., wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który odpowiednio miał lub mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Stan faktyczny w rozpatrywanej sprawie w zakresie przedstawionych w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji okoliczności faktycznych sprawy ustalony zostało prawidłowo. Bezspornie w dniu 12 kwietnia 2020 r. skarżący złożył w Wydziale Komunikacji Urzędu Miejskiego zawiadomienie o nabyciu pojazdu marki [...] nr rej. [...], którego nabycie nastąpiło na podstawie umowy sprzedaży z dnia [...] lutego 2020 r. Fakt nabycia prawa własności pojazdu z tym dniem wynika bezspornie z wystawionej i dołączonej do akt sprawy faktury, w której tę datę wskazano jako datę sprzedaży. Zgłaszając fakt nabycia pojazdu w ww. terminie skarżący przekroczył 30 - dniowy termin złożenia stosownego zawiadomienia wynikający z przytoczonego na wstępie art. 78 ust. 2 pkt 1 p.r.d. Przekroczenie terminu na złożenie zawiadomienia o nabyciu pojazdu sankcjonowane jest administracyjną karą pieniężną w wysokości od 200 zł do 1000 zł, o czym stanowi art. 140mb p.r.d. Ustalając konkretną wysokość kary w danej sprawie organ administracyjny winien uwzględnić przesłanki, o których mowa w art. 140n ust. 4 p.r.d., a zatem - czas trwania naruszenia, powtarzalność naruszeń oraz korzyści finansowe uzyskane przez stronę z tytułu naruszenia przepisu ustawy.

Stosownie do treści art. 140n ust. 6 p.r.d. do kar pieniężnych, o których mowa w art. 140m-140mb, w zakresie nieuregulowanym w ustawie, stosuje się odpowiednio przepisy działu III ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.

Wskazać należy, że nieuzasadnione jest stanowisko, że na skutek odesłania zawartego w art. 140n ust. 6 p.r.d. do odpowiedniego stosowania przepisów działu III Ordynacji podatkowej, nie jest możliwe zastosowanie art. 189a § 1 i § 2 oraz art. 189f § 1 k.p.a. Stanowisko to jest błędne. Wprowadzając dział IVa k.p.a. ustawodawca przewidział następującą konstrukcję prawną: przepisy tego działu mają zastosowanie do wszystkich, zdefiniowanych wyżej administracyjnych kar pieniężnych, o ile brak jest konkretnych regulacji w przepisach odrębnych. Jednocześnie ustawodawca wyraźnie wskazał, jakie kwestie muszą zostać uregulowane w przepisach odrębnych, żeby wyłączone zostało stosowania działu IVa k.p.a. Wynika to z art. 189a § 2 k.p.a., zgodnie z którym w przypadku uregulowania w przepisach odrębnych:

1) przesłanek wymiaru administracyjnej kary pieniężnej,

2) odstąpienia od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej lub udzielenia pouczenia,

3) terminów przedawnienia nakładania administracyjnej kary pieniężnej,

4) terminów przedawnienia egzekucji administracyjnej kary pieniężnej,

5) odsetek od zaległej administracyjnej kary pieniężnej,

6) udzielania ulg w wykonaniu administracyjnej kary pieniężnej - przepisów niniejszego działu w tym zakresie nie stosuje się.

Oznacza to, że uregulowanie jednej z powyższych kwestii w przepisach odrębnych wyłącza stosowanie działu IVa k.p.a. Wprowadzenie tego działu nowelizacją przepisów k.p.a., która weszła w życie 1 czerwca 2017 r., miało na celu uporządkowanie i ujednolicenie zasad dotyczących administracyjnych kar pieniężnych. Ustawodawca dostrzegł (co było zresztą wielokrotnie przedmiotem orzeczeń sądów administracyjnych), że na gruncie różnych ustaw materialnych administracyjne kary pieniężne były regulowane odmiennie i liczne trudności interpretacyjne powodowała możliwość zastosowania wobec nich instytucji prawnych takich jak ulgi w spłacie, przedawnienie lub odsetki, szczególnie, że zobowiązania publicznoprawne regulowane są zarówno na gruncie Ordynacji podatkowej, jak i ustawy z 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2019 r. poz. 869 ze zm.). Nie w każdym jednak przypadku stosowanie przepisów tych ustaw było możliwe, co powodowało, że "podobne" administracyjne kary pieniężne wywoływały odmienne skutki prawne, chociażby w zakresie przedawnienia. Tego rodzaju rozbieżności eliminuje wprowadzenie działu IVa k.p.a. Dla ustalenia, czy dział ten ma zastosowanie w odniesieniu do danej administracyjnej kary pieniężnej konieczne jest zatem stwierdzenie, czy konkretne rozwiązanie prawne wymienione enumeratywnie i rozłącznie w art. 189a § 2 pkt 1-6 k.p.a. zostało uregulowane w przepisach odrębnych. Norma z art. 140n ust. 6 p.r.d. odsyła do odpowiedniego stosowania działu III Ordynacji podatkowej. Dział III Ordynacji podatkowej nie reguluje odstąpienia od nałożenia zobowiązania podatkowego (lub odpowiednio administracyjnej kary pieniężnej) oraz udzielenia pouczenia. Dział ten reguluje natomiast ulgi w spłacie zobowiązań, terminy przedawnienia zobowiązań i odsetki. Oznacza to, że w zakresie odstąpienia od nałożenia administracyjnej kary pieniężnej i pouczenia, mają zastosowanie przepisy działu IVa k.p.a., natomiast w odniesieniu do terminów przedawnienia, nakładania i egzekucji administracyjnej kary pieniężnej, odsetek od zaległej administracyjnej kary pieniężnej oraz udzielania ulg w wykonaniu administracyjnej kary pieniężnej, odpowiednio stosowane będą przepisy Ordynacji podatkowej.

Istotą odpowiedzialności administracyjnej jest jej zobiektywizowanie, a więc co do zasady administracyjna kara pieniężna jest nakładana w przypadku spełnienia przesłanek określonych w odpowiednim przepisie prawa oraz jest niezależna od okoliczności jej towarzyszących, w tym przede wszystkim zawinienia strony. To właśnie z tego powodu ustawodawca przewidział określone rozwiązania prawne, pozwalające na odstąpienie od wymierzenia kary, ulgi w jej spłacie, a także przypadki, w których kara nie może już być wymierzona lub egzekwowana. Większość administracyjnych kar pieniężnych ma charakter obligatoryjny, a ewentualne miarkowanie możliwe jest w granicach wyznaczonych przepisami ustawy. Ustawodawca przewidział możliwość odstąpienia od wymierzenia przedmiotowej kary w sprawach dotyczących nałożenia kary pieniężnej za przekroczenie ustawowego terminu zgłoszenia nabycia pojazdu, a podstawę tą stanowią przepisy działu IVa k.p.a.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy zgodzić

się należy z ustaleniami organów, zgodnie z którymi skarżący nabył prawo własności pojazdu w dniu [...] lutego 2020 r. Taka data została uwidoczniona jako data sprzedaży pojazdu w wystawionej fakturze Vat. Skarżący w skardze powyższe potwierdza, podnosząc jedynie, że pod koniec lutego 2020 roku otrzymał przedmiotową fakturę. Nie jest to jednak okoliczność wystarczająca do przyjęcia innej daty nabycia pojazdu niż wynikająca z treści faktury. Strona nie przedstawiła innych dowodów pozwalających przyjąć inna datę nabycia pojazdu. W zawiadomieniu o nabyciu pojazdu jako datę jego nabycia także wskazał dzień [...] luty 2020 r. Tym samym ustalenia dokonane przez organy w tym zakresie znajdują poparcie w zgromadzonym materiale dowodowym i brak jest podstaw do ich zakwestionowania. Fakt ewentualnego późniejszego doręczenia stronie dokumentów potwierdzających nabycie pojazdu przez zbywcę nie ma wpływu na datę jego nabycia, jak również rozpoczęcie biegu ustawowego terminu 30 dni do dokonania właściwym organom zgłoszenia jego nabycia. Tym samym, termin 30 dni do dokonania tego zgłoszenia upłynął w dniu [...] marca 2020 r. W konsekwencji brak jest podstaw do zastosowania w niniejszej sprawie wskazanego przez stronę skarżącą art. 31i ustawy z dnia 31 marca 2020 r., zgodnie z którym termin zgłoszenia nabycia pojazdów został wydłużony do 180 dni, albowiem dotyczy to nabycia pojazdów mających miejsce po 1 marca 2020 r. Jednak biorąc pod uwagę pozostałe podnoszone przez skarżącego okoliczności związane z wprowadzeniem stanu zagrożenia epidemicznego, a następnie stanem epidemii, jak również związane z jego stanem zdrowia, Sąd stwierdził brak rozważenia przez organy możliwości zastosowania instytucji odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 187f k.p.a., w tym brak poczynionych w tym kierunku ustaleń, przemawiających za zastosowaniem tej instytucji, bądź za odmową jej zastosowania. Poczynione w tym zakresie ustalenia przez organ nie można uznać za wystarczające i dokonane zgodnie z wymogami wynikającymi z art. 7, art. 77 § 1 k.p.a.

Rozpatrując ponownie sprawę organ powinien ocenić, czy w sprawie zaszły przesłanki do odstąpienia od wymierzenia kary pieniężnej. W tym względzie organ winien dokonać analizy podnoszonych przez stronę okoliczności związanych ze szczególną sytuacją, jaka miała miejsce w omawianym okresie, mającą związek z ogłoszonym na terenie kraju stanem epidemii Covid-19. W szczególności bliższej analizy wymaga kwestia ograniczenia obsługi klientów Wydziału Komunikacji wprowadzonych w związku z ogłoszeniem stanu zagrożenia epidemiologicznego, a następnie ze stanem epidemii, jeżeli takie miały miejsce. Organ winien rozważyć, czy szczególna sytuacja, w jakiej w tym czasie pracował Urząd Miasta oraz związane z tym utrudnienia dla klientów, nadto pozostałe okoliczności stanu faktycznego danej sprawy, nie uzasadniają zastosowanie ulgi, o której mowa w art. 189f § 1 k.p.a. Podnoszonej przez skarżącego okoliczności związanej z ogłoszeniem stanu epidemii, organ nie rozpatrzył pod kątem zastosowania ulgi, o której mowa w art. 189f § 1 k.p.a., uznając, że przepis ten nie ma w sprawie zastosowania. Takie stanowisko organu w tym zakresie należy uznać co najmniej za przedwczesne i naruszające przepisy prawa materialnego, poprzez błędne zastosowaniu przepisu art. 140n ust. 6 p.r.d. w zw. z art. 189a § 2 pkt 2 k.p.a. i w zw. z 189f § 1 k.p.a. Motywy rozstrzygnięcia w tym zakresie winny być zawarte w uzasadnieniu decyzji. Organ winien również rozważyć możliwość zobowiązania strony do wykazania okoliczności związanych z jego osobą, które miały ewentualny wpływ na brak zachowania terminu do dokonania zgłoszenia nabycia pojazdu, i które – jak twierdzi skarżący – były związane z jego stanem zdrowia.

Z tych względów, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c p.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a. Zasądzono od organu na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego, tj. zwrot uiszczonego wpisu od skargi w wysokości 100 zł.