Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Anna Mierzejewska, Sędziowie WSA Andrzej Góraj, Ewa Marcinkowska (spr.), Protokolant Małgorzata Kędzielewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 lipca 2010 r. sprawy ze skargi A. G. i J. S. na bezczynność Wójta Gminy A. w przedmiocie dostępu do informacji publicznej dotyczącej wykazu budynków użyteczności publicznej posiadających instalację grzewczą z wykorzystaniem oleju opałowego 1. zobowiązuje Wójta Gminy A. do rozpoznania wniosku A. G. i J. S. z dnia 15 czerwca 2009 r. o udostępnienie informacji publicznej dotyczącej wykazu budynków użyteczności publicznej posiadających instalację grzewczą z wykorzystaniem oleju opałowego, w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi; 2. zasądza od Wójta Gminy A. na rzecz skarżących A. G. i J. S. solidarnie kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Wnioskiem z dnia 26 stycznia 2009 r. A. G. oraz J. S., powołując się na art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), zwrócili się do Wójta Gminy A. o udostępnienie wykazu budynków użyteczności publicznej, które posiadają instalację grzewczą z wykorzystaniem oleju opałowego. Ponadto wnieśli o wskazanie, kiedy taka instalacja została założona w danym budynku, jaki metraż dany budynek posiada oraz ile oleju opałowego zużyto na dany budynek w każdym roku użytkowania do 2008 r. włącznie.

W odpowiedzi na powyższy wniosek Wójt Gminy A. pismem z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] poinformował wnioskodawców, że z zapytaniem takim powinni zwrócić się do poszczególnych administratorów budynków użyteczności publicznej. Wskazał ponadto, że datę montażu instalacji i metraż budynku trudno uznać za informacją publiczną. Wyjaśnił, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem informacja publiczna ma dotyczyć sfery działalności administracyjnej i cywilnej organu, a montaż instalacji grzewczej i metraż budynku nie mieszczą się w tych granicach.

W piśmie z dnia 15 czerwca 2009 r. A. G. i J. S. złożyli do Wójta Gminy A. kolejny wniosek o udostępnienie informacji publicznej, w którym powtórzyli żądanie zawarte we wcześniejszym wniosku z dnia 26 stycznia 2009 r.

W odpowiedzi na ten wniosek Wójt Gminy A. pismem z dnia [...] czerwca 2009 r. nr [...] poinformował wnioskodawców, że pismem z dnia [...] lutego 2009 r. udzielił już odpowiedzi na ich wniosek o takiej samej treści.

W dniu 22 października 2009 r. A. G. i J. S. wnieśli, za pośrednictwem Wójta Gminy A., skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na bezczynność tego organu. W skardze zwrócili się o zobowiązanie Wójta Gminy A. do wydania decyzji w terminie czternastu dni od daty wydania wyroku oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi wskazali, że w dniu 15 czerwca 2009 r. zwrócili się do Wójta Gminy A. z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej. W odpowiedzi uzyskali informację, że pismem z dnia [...] lutego 2009 r. organ udzielił już odpowiedzi na pytanie o tej samej treści, jak we wniosku z dnia 15 czerwca 2009 r.

Zdaniem skarżących organ naruszył przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej. Wskazali, że zgodnie z art. 16 tej ustawy odmowa udostępnienia informacji publicznej następuje w drodze decyzji, do której stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Podnieśli, że z formalnego punktu widzenia stanowisko Wójta stanowi odmowę udostępnienia informacji publicznej. Odmowa taka winna więc mieć formę decyzji administracyjnej. Zarzucili ponadto, że stanowisko organu jest błędne merytorycznie, albowiem istotą ich wniosku było uzyskanie informacji oraz dokumentów dotyczących szeroko rozumianego mienia komunalnego. Błędne rozumienie wniosku skutkowało zaś uznaniem przez Wójta, że żądane informacje nie stanowią informacji publicznej. Skarżący podkreślili, że przepisy ustawy określają tryb postępowania organu i w zależności od dokonanej oceny informacja winna być udzielona w trybie art. 13 ustawy bądź też winna być wydana decyzja o odmowie udostępnienia informacji publicznej w trybie art. 16 tej ustawy.

Wójt Gminy A. w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie.

W uzasadnieniu organ podniósł, że zarzuty skargi są całkowicie bezpodstawne, gdyż zarówno na pismo z dnia 26 stycznia 2009 r., jak i na kolejne pismo z dnia 15 czerwca 2009 r. skarżący otrzymali odpowiedź. Organ wyjaśnił, że nie odmówił udostępnienia informacji publicznej. Wskazał też, że nie było podstaw do wydawania decyzji odmawiającej udostępnienia jakichkolwiek danych, ponieważ wszystkie informacje zostały albo przekazane albo zostało wskazane gdzie się one znajdują, z przeznaczeniem do publicznego wglądu. Skarżący nie podnosili natomiast, że udzielone im informacje były niepełne lub, że były niezrozumiałe. W ocenie organu wyjaśnił on całkowicie zapytanie złożone przez skarżących.

W piśmie procesowym z dnia 29 marca 2010 r. skarżący A. G. i J. S. sprecyzowali, że przedmiotem ich skargi jest bezczynność Wójta Gminy A. w przedmiocie rozpoznania ich wniosku z dnia 15 czerwca 2009 r. o udostępnienie wykazu budynków użyteczności publicznej, które posiadają instalację grzewczą z wykorzystaniem oleju opałowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle § 2 powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Kontrola ta, zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów.

W ocenie Sądu skarga na bezczynność Wójta Gminy A. w niniejszej sprawie zasługuje na uwzględnienie.

Z bezczynnością organu administracji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu, lub nie podjął stosownej czynności. (vide: T. Woś /w:/ T. Woś (red.), H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2005, s. 86).

Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej w art. 61 ust. 1 stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3).

Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.), będąca rozwinięciem konstytucyjnego prawa do informacji publicznej, reguluje zasady i tryb dostępu do informacji, mających walor informacji publicznych, wskazuje, w jakich przypadkach dostęp do informacji publicznej podlega ograniczeniu, i kiedy żądane przez wnioskodawcę informacje nie mogą zostać udostępnione.

Przepis tej ustawy nie zawierają żadnych odrębnych uregulowań odnośnie zasad i trybu uzyskiwania dostępu do informacji publicznej przez osoby piastujące funkcje radnych.

Zgodnie z art. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, każda informacja o sprawach publicznym stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonym w ustawie. Informację publiczną w świetle ugruntowanego orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego stanowi każda wiadomość wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne, a także inne podmioty, które tę władzę realizują, bądź gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, w zakresie swych kompetencji. Informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów, odnoszących się do organu władzy publicznej, związanych z nim bądź w jakikolwiek sposób go dotyczących. Są nią zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez organ wytworzone, jak i te, które używa się przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części go dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od niego.

Udostępnienie informacji publicznej następuje w formie czynności materialno - technicznej. Obowiązek wydania decyzji administracyjnej ustawodawca przewidział natomiast tylko w takim wypadku, gdy informacja, której udostępnienia żąda określony podmiot jest informacją publiczną, lecz organ odmawia jej udostępnienia. Jeżeli żądanie nie dotyczy informacji publicznej, organ powinien powiadomić pismem podmiot żądający udostępnienia informacji, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach prawa (por. wyrok WSA z dnia 5 lipca 2007 r. sygn. II SAB/Wa 19/07, Lex nr 368235, wyrok NSA z dnia 11 grudnia 2002 r. sygn. II SA 2867/02, publ. Wokanda 2003/6/33).

Art. 4 ust. 1 ustawy stanowi, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności: organy władzy publicznej, organy samorządów gospodarczych i zawodowych, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa, podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

W świetle powyższego, nie ulega wątpliwości, że Wójt Gminy A. jest podmiotem zobowiązanym na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej do udzielenia informacji, mającej walor informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu.

Właściwa realizacja wniosku o dostęp do informacji publicznej wymaga precyzyjnego udzielenia informacji na temat zawartych w nim kwestii. Nie chodzi bowiem o udzielenie jakiejkolwiek informacji, ale o przedstawienie jej w takim zakresie i w taki sposób, jaki odpowiada treści żądania. W przeciwnym wypadku doszłoby bowiem do zdeprecjonowania idei dostępu do informacji publicznej, której założeniem jest jawność działań władzy publicznej. Przedstawienie informacji zupełnie innej, niż ta, na którą oczekuje wnioskodawca, informacji niepełnej lub też informacji wymijającej czy wręcz nieadekwatnej do treści wniosku, świadczy natomiast o bezczynności podmiotu zobowiązanego do udostępnienia informacji publicznej, do którego skierowano wniosek o jej udostępnienie, co uchybia regulacji zawartej w art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W stanie faktycznym niniejszej sprawy, z uwagi na to, że wniosek skarżących z dnia 15 czerwca 2009 r., jak też ich wcześniejszy wniosek z dnia 26 stycznia 2009 r. o udostępnienie informacji publicznej w zakresie wykazu budynków użyteczności publicznej, które posiadają instalację grzewczą z wykorzystaniem oleju opałowego sformułowany został w sposób bardzo ogólny bez wskazania, o jakie konkretnie budynki użyteczności publicznej chodzi wnioskodawcom, a zatem czy dotyczy on budynków stanowiących mienie komunalne, czy też znajdujących się administrowaniu tej jednostki samorządowej, organ zobowiązany był wezwać wnioskodawców do jego sprecyzowania.

Organ nie był uprawniony sam domniemywać o jakie budynki użyteczności publicznej chodzi wnioskodawcom we wniosku. Poinformowanie zatem wnioskodawców w odpowiedzi na powyższy wniosek, że powinni zwrócić się o udzielenie żądanej informacji do poszczególnych administratorów, bliżej nie określonych budynków użyteczności publicznej, nie można uznać za prawidłowe rozpoznanie przez organ przedmiotowego wniosku.

Organ powinien mieć na względzie, że informacja o majątku publicznym, w tym o majątku jednostek samorządu terytorialnego jest, zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej, informacją publiczną podlegającą udostępnieniu.

Biorąc zatem pod uwagę dotychczasowe działania organu administracji publicznej podjęte w celu rozpatrzenia wniosku skarżących o udostępnienie informacji publicznej w zakresie wykazu budynków użyteczności publicznej, które posiadają instalację grzewczą z wykorzystaniem oleju opałowego, Sąd uznał zarzut bezczynności za uzasadniony.

Ponownie rozpoznając wniosek Wójt Gminy A. zobowiązany będzie wezwać w pierwszej kolejności wnioskodawców do sprecyzowania treści wniosku poprzez wskazanie jakich budynków użyteczności publicznej on dotyczy, aby mógł ustalić, czy jest w posiadaniu żądanych informacji, następnie wyjaśni, czy informacje, których żądają wnioskodawcy są informacją publiczną i wówczas albo udostępni dane zgodnie z wnioskiem albo też przyjmując, iż żądane informacje nie wyczerpują przesłanek informacji publicznej, odmówi ich udostępnienia. W przypadku zaś uznania, że dane stanowią informację publiczną, ale ich udostępnienie nie jest możliwe decyzją, odmówi ich udostępnienia ze wskazaniem przyczyny tej odmowy.

Mając powyższe na uwadze Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, na podstawie art. 149 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł, jak sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 ww. ustawy.