Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Joanna Gierak – Podsiadły (spr.), , Sędzia WSA Mirosława Kowalska, Sędzia WSA Leszek Kamiński, Protokolant st. sekr. sąd. Monika Pietruszewska, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 października 2012 r. sprawy ze skargi Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...]marca 2012 r. znak: [...] w przedmiocie nakazu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości skargę oddala

Przedmiotem skargi wniesionej przez Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. jest decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] marca 2012 r. znak: [...], wydana po rozpatrzeniu odwołania Dyrektora Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. od decyzji [...]Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...]stycznia 2012 r. Nr [...].

Ostatnią z wymienionych decyzji [...]Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, na podstawie art. 66 ust. 1 pkt 3 oraz art. 82 ust. 3 pkt 2 w zw. z art. 83 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. Nr 243, poz. 1623 ze zm.), nakazał zarządcy obiektu budowlanego, tj. Dyrektorowi Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K., usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości stanu technicznego części obiektu budowlanego, tj. budowli hydrotechnicznej piętrzącej – jazu z przepławką na potoku S., usytuowanego w km 2+540 potoku w miejscowości S., w terminie do dnia 15 listopada 2012 r. Wskazał, iż stwierdzone nieprawidłowości należy usunąć poprzez wykonanie robót budowlanych zgodnie z zaleceniami zawartymi w opracowaniu pn. "Ekspertyza – Opinia dotycząca stanu technicznego obiektu budowlanego – budowali hydrotechnicznej piętrzącej tj. jazu z przepławką na potoku S. usytuowanego w km 2+540 w miejscowości S." sporządzonym przez mgr inż. T. S., rzeczoznawcę budowlanego w specjalności konstrukcyjno-inżynieryjnej i wodno-melioracyjnej, uzupełnionym w dniu 31 stycznia 2011 r. i w dniu 15 lutego 2011 r. przez wskazanego rzeczoznawcę budowlanego oraz w dniu 7 lutego 2011 r. przez PKP S.A. Oddział Gospodarowania Nieruchomościami w K., w zakresie remontu korpusu jazu, zabezpieczenia i wzmocnienia lewego muru bocznego, zabezpieczenia i wzmocnienia prawego muru bocznego, remontu gurtu końcowego wypadu i remontu przepławki. Organ określił przy tym -w pięciu punktach sentencji decyzji- jakie roboty należy wykonać usuwając nieprawidłowości w powyżej opisanym zakresie.

W uzasadnieniu wydanego orzeczenia [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego przedstawił przebieg sprawy, zaznaczając m. in., iż orzeka ponownie w sprawie na skutek decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] lipca 2011 r. znak: [...] uchylającej wcześniejsze rozstrzygnięcie tut. organu i przekazującej sprawę do ponownego rozpatrzenia. Organ wyjaśnił też, że sprawa niniejsza została wszczęta z urzędu, na skutek informacji zawartej w piśmie Burmistrza Miasta S. z 21 czerwca 2006 r. dotyczącej złego stanu technicznego przepławki dla ryb i jazu piętrzącego na potoku S. w S.. Podał także, iż jaz oraz lewostronny mur oporowy kamienny usytuowany jest na działce nr ewid. [...], przepławka – na działce nr ewid. [...], a prawostronny mur oporowy betonowy – na działce nr ewid. [...] i [...]. Działki o nr ewid. [...] i [...] stanowią grunt pod wodami powierzchniowymi płynącymi potoku S., będący własnością Skarbu Państwa, którego administratorem jest [...]w K., natomiast działka nr ewid. [...] stanowi teren kolejowy będący w użytkowaniu wieczystym PKP S.A w W.. Organ wskazał nadto, że w toku postępowania, postanowieniem z [...] czerwca 2010 r. (wydanym po uprzednim uchyleniu postanowienia z [...] marca 2010 r. skierowanego do Dyrektora [...]w K.), nałożył na PKP S.A. obowiązek przedłożenia ekspertyzy stanu technicznego przedmiotowego w sprawie obiektu, a obowiązek ten został wykonany. Do akt złożono opracowanie rzeczoznawcy budowlanego mgr inż. T. S., następnie uzupełnione w związku z postanowieniem organu z [...] grudnia 2010 r. Wskazane opracowanie potwierdziło, jak zauważył organ, iż stan techniczny budowli jest zły i wymaga napraw. I dalej organ wyjaśnił, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy obligował go do zastosowania art. 66 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego, dlatego też decyzją z [...] maja 2011 r. orzekł w oparciu o wskazany przepis i nałożył na PKP S.A. obowiązek usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości stanu technicznego części obiektu budowlanego, tj. budowli hydrotechnicznej piętrzącej – jazu z przepławką na potoku S. Organ wyjaśnił przy tym, iż adresatem obowiązków uczynił PKP S.A. w oparciu o orzeczenie Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w K. znak: [...] z [...] września 1955 r., złożone w sprawie przez Dyrektora [...]w K.. Główny Inspektor, orzekając w sprawie na skutek wniesionego odwołania od decyzji z [...] maja 2011 r., decyzję tę uchylił i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Po szczegółowym przedstawieniu przebiegu sprawy organ wojewódzki wskazał raz jeszcze, że sprawa ta dotyczy obiektu budowlanego składającego się z jazu stałego, przepławki i murów bocznych. Stwierdził, iż w jego ocenie wskazana budowla stanowi budowlę zaliczaną do kategorii obiektu XXVII - budowli hydrotechnicznych, której poszczególne elementy stanowią całość techniczno-użytkową. Powołał przy tym przepis art. 3 pkt 1 lit. b i art. 3 pkt 3 Prawa budowlanego. Wskazał również na § 3 pkt 1 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 20 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budowlane hydrotechniczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 2007 r., Nr 86, poz. 579), gdzie przez budowle hydrotechniczne rozumie się budowle wraz z urządzeniami i instalacjami technicznymi z nimi związanymi, służące gospodarce wodnej oraz kształtowaniu zasobów wodnych i korzystaniu z nich, budowle regulujące na rzekach i potokach, przepławki dla ryb. Organ wojewódzki wskazał też, iż przepisy § 18 i § 22 ww. rozporządzenia potwierdzają tezę, że jaz usytuowany na zakolu górskiego potoku S. w S. . wraz z przepławką dla ryb jak i murami bocznymi, stanowią całość techniczno-użytkową budowli hydrotechnicznej. Dalej, organ wyjaśnił, iż potok S. zgodnie z pozycją nr [...]w załączniku Nr 1 do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie śródlądowych wód powierzchniowych lub ich części stanowiących własność publiczną (Dz. U. z 2003 r., Nr 16, poz. 149 ze zm.), stanowi potok górski, którego odbiornikiem jest rzeka S.. Następnie, przywołał treść art. 11 ust. 1 pkt 2, art. 22 ust. 1, art. 92 ust. 4 oraz art. 64 ust. 2 ustawy – Prawo wodne i stwierdził, że w kontekście tych przepisów mieniem związanym z gospodarką wodną zarządza Dyrektor [...]. Wskazał przy tym, że w odniesieniu do wód administrowanych, statutowym zadaniem regionalnego zarządu jest utrzymanie w należytym stanie technicznym koryt rzek i kanałów oraz istniejących budowli regulacyjnych i hydrotechnicznych, a także realizowanie zadań inwestycyjnych na tych wodach. W konsekwencji organ wojewódzki uznał, iż stosując art. 66 Prawa budowlanego należało obowiązki nałożyć na Dyrektora [...]w K. jako podmiot zarządzający mieniem Skarbu Państwa.

W odwołaniu od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] stycznia 2012 r., Dyrektor [...] w K. zakwestionował decyzję organu wojewódzki w części dotyczącej określenia podmiotu zobowiązanego do wykonania nałożonych obowiązków. Wskazał, że z dniem wejścia w życie ustawy – Prawo wodne, stanowiące własność Skarbu Państwa wody oraz grunty pokryte tymi wodami przeszły w trwały zarząd odpowiednio - regionalnych zarządów gospodarki wodnej (art. 217 ust. 1 ww. ustawy. Przepis ten jednoznacznie mówi o przejściu w trwały zarząd ściśle wymienionych składników mienia Skarbu Państwa, co oznacza, że nie dotyczy on przejścia w trwały zarząd urządzeń wodnych. Zaznaczył też, że własność wód w Prawie wodnym nie pokrywa się z własnością w rozumieniu prawa cywilnego oraz nie przekłada się automatycznie na własność urządzeń wodnych. Przepisy ustawy Prawo wodne stwarzają możliwość, aby inny podmiot był właścicielem wody, a inny właścicielem urządzeń wodnych. Odwołujący przywołał w tym miejscu art. 11 ust. 1 i art. 14 ust. 2, 3 i 4 Prawa wodnego. Konkludując, odwołujący się stwierdził, że podmiotem właściwym, zobowiązanym do utrzymywania jazu na potoku S. w km 2+540 jest podmiot określony w orzeczeniu Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej w K. z [...] września 1955 r. – następca prawny Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w K.. Zasadność powyższego znajduje potwierdzenie w wyroku NSA z 22 października 2010 r. sygn. akt II OSK 1654/09.

Decyzją z [...] marca 2012 r. Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, po rozpatrzeniu ww. odwołania, utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję z [...] stycznia 2012 r. W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy podtrzymał stanowisko organu I instancji, a mianowicie wskazał, że rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 17 grudnia 2002 r., do wód publicznych zaliczono potok górski S. – poz. 296 zał. Nr 1 do ww. rozporządzenia. Wskazał, iż zgodnie z art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2012 r., poz. 145), dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej jest organem administracji rządowej niezespolonej właściwym w sprawach gospodarowania wodami w regionie wodnym, w zakresie określonym w ustawie. I dalej, prawa właścicielskie w stosunku do wód publicznych stanowiących własność Skarbu Państwa w potokach górskich i ich źródłach, zgodnie z art. 11 ust. 1 pkt 2 lit. a ww. ustawy, wykonuje Prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej. W ramach gospodarowania mieniem Skarbu Państwa, związanym z gospodarką wodną, dyrektor regionalnego zarządu realizuje w imieniu Prezesa Krajowego Zarządu zadania związane z utrzymywaniem śródlądowych wód powierzchniowych lub urządzeń wodnych oraz pełni funkcję inwestora w zakresie gospodarki wodnej w regionie wodnym (art. 92 ust. 4 ww. ustawy). Organ odwoławczy przywołał też art. 22 ustawy Prawo wodne i stwierdził, iż utrzymywanie śródlądowych wód powierzchniowych polega na zachowaniu lub odtworzeniu stanu ich dna lub brzegów oraz na konserwacji lub remoncie istniejących budowli regulacyjnych w celu zapewnienia swobodnego spływu wód oraz lodów, a także właściwych warunków korzystania z wód. Organ wskazał również na statutowe zadania regionalnego zarządu i podniósł, że do jego obowiązków należy utrzymywanie w należytym stanie technicznym koryt rzek, kanałów, ale też budowli hydrotechnicznych. W konsekwencji organ odwoławczy stwierdził, iż decyzja I instancji prawidłowo została skierowana do Dyrektora [...]w K.. Odnośnie przywołanego w odwołaniu orzeczenia z [...] września 1955 r., nakładającego obowiązki na Dyrekcję Okręgową Kolei Państwowych w K. organ podał, iż na mocy art. 132a ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo wodne (Dz. U. Nr 38, poz. 230 ze zm.), decyzja ta wygasła z dniem 31 grudnia 2000 r. Stwierdził przy tym, iż egzekwowanie obowiązków nałożonych w indywidualnym rozstrzygnięciu administracyjnym wyeliminowanym z obiegu prawnego z mocy prawa, nie może mieć miejsca. Organ wyjaśnił też, że przytoczony przez odwołującego się wyrok NSA, zapadł w innym stanie faktycznym.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie na ww. decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] marca 2012 r., skarżący – Dyrektor [...] w Krakowie wniósł o uchylenie obu decyzji wydanych w sprawie i zasądzenie kosztów postępowania sądowego. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie art. 6, art. 7 i art. 77 § 1 k.p.a. oraz art. 14 ust. 4, art. 64 ust. 1, ust. 1a, ust. 1b i ust. 2, art. 64b i art. 92 ust. 4 oraz art. 217 ust. 1 Prawa wodnego.

W uzasadnieniu skargi skarżący wskazał, że sporny jaz z przepławką nigdy nie był w zarządzie Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej ani jego poprzedników prawnych. Adresatem zaskarżonej decyzji winien być następca prawny PKP S.A. (którego należało ustalić), albo działający w imieniu Skarbu Państwa Starosta S.. Skarżący podkreślił jednocześnie, że na podstawie art. 217 Prawa wodnego w trwały zarząd regionalnych zarządów gospodarki wodnej przeszły wody stanowiące własność Skarbu Państwa oraz grunty pokryte tymi wodami. Nie dotyczyło to jednak urządzeń wodnych, a więc także takich budowli jak wspomniany jaz. I dalej skarżący podniósł, iż działając zgodnie z art. 92 ust. 4 Prawa wodnego Dyrektor [...] realizuje w imieniu Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej zadania związane z utrzymaniem m.in. urządzeń wodnych, ale nie dotyczy to wszystkich urządzeń wodnych należących do Skarbu Państwa. Na podstawie art. 14 ust. 4 Prawa wodnego również inne jednostki i organy są powołane do gospodarowania mieniem Skarbu Państwa związanym z gospodarką wodną. Dyrektor [...] może wykonywać tylko te zadania związane z utrzymaniem urządzeń wodnych, które zostały przekazane do gospodarowania Prezesowi [...].

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga nie zasługiwała na uwzględnienie. Sąd nie podzielił zarzutów w niej podniesionych, nie znalazł też żadnych innych powodów, dla których skarżone orzeczenie należałoby wyeliminować z obrotu prawnego.

Przypomnienia wymaga, iż przedmiotem kontroli Sądu była decyzja Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z [...] marca 2012 r. Orzeczenie to zapadło w sprawie wszczętej przez organ nadzoru budowlanego stopnia wojewódzkiego z urzędu i dotyczyło stanu technicznego obiektu hydrotechnicznego składającego się z jazu stałego, przepławki i murów bocznych, usytuowanego w km 2+540 potoku S. w miejscowości S.. Opisana budowla znajduje się w rejonie stacji kolejowej S. i kładki dla pieszych nad potokiem S. stanowiącej dojście do stacji kolejowej i do osiedli mieszkaniowych.

W sprawie nie ma sporu co do złego stanu technicznego wskazanego obiektu. Stan sprawy w tym zakresie został dokładnie wyjaśniony, tak w wyniku czynności kontrolnych przeprowadzanych na miejscu (w aktach protokół z czynności kontrolnych z 5 grudnia 2006 r. oraz z 14 maja 2009 r.), jak i na podstawie ekspertyzy dotyczącej przedmiotowej budowli, sporządzonej przez rzeczoznawcę budowlanego mgr inż. T. S. (następnie dwukrotnie uzupełnionej). Już tylko z przywołanych dokumentów wynika, iż stan techniczny obiektu, wybudowanego 70 lat temu (i pełniącego wówczas funkcję ujęcia wody dla parowozowni PKP), jest zły. Obiekt ten uległ naturalnemu zużyciu i nie spełnia obecnie swej funkcji użytkowej. Poszczególne części składowe tego obiektu wymagają napraw, remontu, robót zabezpieczających, szczegółowo opisanych we wskazanym opracowaniu rzeczoznawcy budowlanego. Dodać przy tym trzeba, iż obecnie (zgodnie z wnioskami zawartymi w ekspertyzie) obiekt ten pełni funkcję stabilizującą dno oraz brzegi potoku. Istnienie tej budowli powoduje, że powyżej jest stabilne koryto rzeki. Istnienie tego obiektu, jak wskazał rzeczoznawca budowlany, jest więc konieczne, wpływa na sytuację powodziową doliny rzeki, gdzie na jej prawym brzegu znajduje się stacja kolejowa z całym uzbrojeniem i licznymi budynkami, a na prawym – osiedle mieszkaniowe.

W takich okolicznościach, za prawidłowe należało uznać zastosowanie w sprawie przepisu art. 66 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego, i nałożenie w oparciu o ten przepis obowiązków celem usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości w stanie technicznym obiektu. Wskazać przy tym trzeba, iż zgodnie z treścią ww. art. 66, w przypadku stwierdzenia, że obiekt budowlany jest w nieodpowiednim stanie technicznym, właściwy organ nakazuje, w drodze decyzji, usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, określając termin wykonania tego obowiązku. Zdaniem Sądu, okoliczności sprawy wypełniały dyspozycję przytoczonej normy prawnej, i uzasadniały wydanie decyzji na jej podstawie. Sąd zauważa również, iż obowiązki określone w decyzji wydanej na podstawie ww. przepisu, zostały szczegółowo określone, co istotne - w oparciu o wnioski i zalecenia zawarte w ekspertyzie obiektu wykonanej przez osobę z odpowiednim przygotowaniem zawodowym. W tym też zakresie Sąd nie stwierdził żadnej wadliwości w działaniu organów obu instancji. Sprawa w tym zakresie nie jest również kwestionowana przez samą skarżącą, skarga nie zawiera bowiem zarzutów co do konieczności zastosowania art. 66 Prawa budowlanego.

Dyrektor Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej w K. kwestionuje natomiast decyzje wydane w sprawie w części podmiotowej, tj. dotyczącej ustalenia podmiotu obowiązanego do wykonania nałożonych obowiązków. Jednakże, zdaniem Sądu, organy orzekające w sprawie także i w tym zakresie nie naruszyły prawa.

Ustalając podmiot zobowiązany tak organ I instancji, jak i II, wziął pod uwagę usytuowanie budowli hydrotechnicznej oraz przepisy Prawa wodnego, bo te w tej kwestii odgrywały zasadnicze znaczenie. Organy analizując sprawę uwzględniły także, iż przedmiotowa budowla zlokalizowana jest na potoku, który na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 grudnia 2002 r. w sprawie śródlądowych wód powierzchniowych lub ich części stanowiących własność publiczną, został zaliczony do wód publicznych. Miały też na uwadze, że sporny obiekt znajduje się na trzech działkach ewid., w tym dwie (na których znajduje się jaz i przepławka dla ryb oraz lewostronny mur oporowy i prawostronny mur oporowy od strony dolnej) stanowią grunt pod wodami potoku Stryszawka, będący własnością Skarbu Państwa. Organy ustaliły także, że ani Starosta S., ani Spółka PKP, czy Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w K. nie poczuwały się do utrzymywania ww. obiektu. Stąd też obiekt ten nie był m. in. poddawany kontrolom przewidzianym w art. 62 Prawa budowlanego. Wskazać też trzeba, iż ustalając podmiot odpowiedzialny za stan przedmiotowego w sprawie obiektu, organ I instancji wystąpił do Starosty S. o udzielenie wyjaśnień w tej kwestii (w aktach pismo organu z [...] sierpnia 2009 r., znak: [...]), wskazując na zapis art. 14 ust. 4 ustawy – Prawo wodne w myśl którego gospodarowanie innym mieniem związanym z gospodarką wodną, stanowiącym własność Skarbu Państwa, wykonują: właściwy miejscowo starosta, realizujący zadanie z zakresu administracji rządowej, lub odpowiednio organy oraz jednostki, o których mowa w art. 11 ust. 1, lub jednostki, którym to mienie zostało powierzone. W odpowiedzi, Starosta S. przy piśmie z 23 września 2009 r. złożył do akt pismo z 13 grudnia 2006 r., w którym to wskazał, że zadania związane z utrzymaniem urządzeń wodnych zostały powierzone na podstawie art. 11 Prawa wodnego Regionalnemu Zarządowi Gospodarki Wodnej. Wskazał także na uzyskane przez [...] Inspektorat w Ż. pozwolenie wodnoprawne z [...] kwietnia 2001 r. dotyczące obniżenia jazu oraz wykonania opaski brzegowej i wzmocnienia filara kładki. Nadto, organy orzekające w sprawie wzięły też pod uwagę orzeczenie z [...] września 1955 r. (wydane po przeprowadzeniu rozprawy wodnoprawnej), m. in. nakładające na Dyrekcję Okręgową Kolei Państwowych w K. obowiązek utrzymywania urządzeń i brzegów potoku. Prawidłowo przy tym wskazały, iż orzeczenie to nie może mieć znaczenia w sprawie, albowiem na mocy art. 132a ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo wodne (Dz. U. Nr 38, poz. 230 ze zm.), pozwolenia wodnoprawne, wydane przed dniem 1 stycznia 1975 r., wygasły z dniem 31 grudnia 2000 r.

Dokonując takich ustaleń faktycznych, prawidłowo -zdaniem Sądu- organy orzekające w sprawie przyjęły w konsekwencji, że obowiązkiem doprowadzenia obiektu do stanu prawidłowego należy obciążyć podmiot odpowiedzialny za gospodarowanie mieniem związanym z gospodarką wodną. Uwzględniły przy tym przepisy Prawa wodnego, a zaznaczyć trzeba, iż ustalenie podmiotu będącego adresatem niniejszego obowiązku wymagało uwzględnienia specyfiki tej ustawy.

I tak, wskazać należy, iż zgodnie z art. 92 ust. 1 Prawa wodnego, dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej, zwany dalej "dyrektorem regionalnego zarządu", jest organem administracji rządowej niezespolonej właściwym w sprawach gospodarowania wodami w regionie wodnym, w zakresie określonym w ustawie. Stosownie do art. 92 ust. 4 Prawa wodnego w ramach gospodarowania mieniem Skarbu Państwa, związanym z gospodarką wodną, dyrektor regionalnego zarządu realizuje w imieniu Prezesa Krajowego Zarządu zadania związane z utrzymywaniem wód lub urządzeń wodnych oraz pełni funkcję inwestora w zakresie gospodarki wodnej w regionie wodnym. Dodać w tym miejscu należy, iż stosownie do art. 22 ust. 1 Prawa wodnego, utrzymywanie śródlądowych wód powierzchniowych oraz morskich wód wewnętrznych polega na zachowaniu lub odtworzeniu stanu ich dna lub brzegów oraz na konserwacji lub remoncie istniejących budowli regulacyjnych w celu zapewnienia swobodnego spływu wód oraz lodów, a także właściwych warunków korzystania z wód. Statutowym zadaniem regionalnego zarządu jest zaś utrzymanie w należytym stanie technicznym koryt rzek i kanałów, ale też budowli hydrotechnicznych, a także realizowanie zadań inwestycyjnych na tych wodach. Wskazać przy tym raz jeszcze trzeba, iż obecnie sporna budowla pełni funkcję stabilizującą dno i brzegi potoku, i ma wpływ na sytuację powodziową doliny rzeki (co zdaniem Sądu nie pozostaje bez znaczenia dla ustalenia adresata obowiązków określonych w decyzji wydanej na podstawie art. 66).

Dostrzec też należy, iż w art. 11 ust. 1 Prawa wodnego wskazano podmioty wykonujące uprawnienia właścicielskie w stosunku do wód publicznych stanowiących własność Skarbu Państwa. Do tych podmiotów należy również gospodarowanie gruntami pokrytymi wodami powierzchniowymi (art. 14 ust. 2 i 3 cyt. ustawy). Stosownie zaś do art. 14 ust. 4 cytowanej ustawy gospodarowanie innym mieniem związanym z gospodarką wodną, stanowiącym własność Skarbu Państwa, wykonują: właściwy miejscowo starosta, realizujący zadanie z zakresu administracji rządowej, lub odpowiednio organy oraz jednostki, o których mowa w art. 11 ust. 1, lub jednostki, którym to mienie zostało powierzone. Wśród organów oraz jednostek, o których mowa w art. 11 ust. 1, znajduje się Prezes Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej - w stosunku do wód istotnych dla kształtowania zasobów wodnych oraz ochrony przeciwpowodziowej, w szczególności wód podziemnych oraz śródlądowych wód powierzchniowych w potokach górskich i ich źródłach, w którego imieniu zadania realizuje dyrektor regionalnego zarządu gospodarki wodnej.

Reasumując, zgodzić się trzeba ze stroną skarżącą, iż dyrektorzy regionalnych zarządów nie gospodarują całym mieniem stanowiącym własność Skarbu Państwa. Podmioty gospodarujące innym mieniem związanym z gospodarką wodną niż grunty pokryte wodami płynącymi zostały bowiem określone w art. 14 ust. 4 Prawa wodnego. Gospodarowanie tym mieniem nie zostało więc zastrzeżone wyłącznie do kompetencji Prezesa Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej. Mieniem tym mogą gospodarować również inne podmioty, w tym również jednostki, którym mienie Skarbu Państwa zostało powierzone. Niemniej, zdaniem Sądu sytuacja taka nie miała miejsca w niniejszej sprawie. Z akt sprawy nie wynika bowiem, aby zobowiązanym do gospodarowania spornym w sprawie obiektem był Starosta S., albo jednostka (o której mowa w ww. art. 14 ust. 4), której mienie to zostało powierzone. Nie może świadczyć o tym z pewnością orzeczenie złożone do akt sprawy przez stronę skarżącą z 1955 r. Nadto, wskazać należy, iż w aktach znajduje się pozwolenie wodnoprawne z 2001 r. wydane dla [...] Inspektoratu w Ż..

Z tych też przyczyn Sąd nie podzielił zarzutów skargi. Zdaniem Sądu, wobec opisanych powyżej okoliczności faktycznych sprawy, jak i przedstawionego stanu prawnego, zaskarżoną decyzję należało uznać za prawidłową, także w kwestii spornej, dotyczącej oznaczenia adresata obowiązku.

Na koniec Sąd dostrzega, iż kwestionowana w sprawie decyzja wydana została w oparciu o art. 66 ust. 1 pkt 3 Prawa budowlanego, a wobec tego (w związku z art. 61 tej ustawy), obowiązek w niej nałożony należało skierować do właściciela lub zarządcy obiektu. Przy czym, przy stosowaniu tej regulacji prawnej i określaniu podmiotu obowiązanego, nie można było pominąć przepisów Prawa wodnego, zawierającego regulacje szczególne w kwestii podmiotu odpowiedzialnego za stan mienia związanego z gospodarką wodną.

W tej sytuacji, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie orzekł jak w sentencji.