Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Olga Żurawska-Matusiak Sędziowie: Sędzia NSA Jan Paweł Tarno (spr.) Sędzia del. WSA Marcin Kamiński Protokolant: asystent sędziego Anna Armińska po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J. R. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 3 lutego 2016 r., sygn. akt III SA/Łd 913/15 w sprawie ze skargi J. R. na decyzję Rektora Politechniki Ł. z dnia [...] lipca 2015 r. nr. [...] w przedmiocie skreślenia z listy studentów 1. oddala skargę kasacyjną, 2. zasądza od J. R. na rzecz Rektora Politechniki Ł. kwotę 240 (dwieście czterdzieści) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z 3 lutego 2016 r., III SA/Łd 913/15 oddalił skargę J. R. na decyzję Rektora Politechniki Ł. z [...] lipca 2015 r., nr [...] w przedmiocie skreślenia z listy studentów. W uzasadnieniu Sąd podniósł, że materialnoprawną podstawę prawną decyzji stanowiły przepisy ustawy z 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 572 ze zm.) oraz przepisy Regulaminu Studiów w Politechnice Ł. uchwalonego uchwałą Senatu Politechniki Ł. z [...] kwietnia 2012 r., nr [...]. Na wstępie wskazał, że art. 207 ust. 1, w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji stanowił, że do decyzji, o których mowa w art. 169 ust. 10 i 11 oraz art. 196 ust. 3, decyzji podjętych przez organy uczelni, kierownika studiów doktoranckich lub dyrektora jednostki naukowej w indywidualnych sprawach studentów i doktorantów, a także w sprawach nadzoru nad działalnością uczelnianych organizacji studenckich oraz samorządu studenckiego i doktoranckiego, stosuje się odpowiednio przepisy ustawy Kodeks postępowania administracyjnego oraz przepisy o zaskarżaniu decyzji do sądu administracyjnego. Wynika z tego, że dyspozycją art. 207 ust. 1 ustawy, objęte są także decyzję, których przedmiotem jest skreślenie na podstawie art. 190 z listy studentów.

Podstawowe zasady organizacji studiów znajdują odbicie w art. 160 ustawy, który w ust. 1 stanowi, że organizacja i tok studiów oraz związane w nimi prawa i obowiązki studenta określa regulamin studiów, a w ust. 2, że studia w uczelni są prowadzone według planów studiów i programów nauczania. Z kolei art. 189 ust. 1 stanowi, że student obowiązany jest postępować zgodnie z treścią ślubowania i regulaminem studiów. Do przykładowo wymienionych w ust. 2 obowiązków studenta ustawa zalicza m.in. uczestniczenie w zajęciach dydaktycznych i organizacyjnych zgodnie z regulaminem studiów (pkt. 1), składanie egzaminów, odbywanie praktyk i spełnianie innych wymogów przewidzianych w planie studiów (pkt. 2). Wskazane regulacje stanowią zatem, że podstawowym – poza ustawą – aktem określającym prawa i obowiązki studenta jest regulamin studiów uchwalony przez senat uczelni.

Konsekwencje naruszenia wymienionych obowiązków studenta, skutkujące brakiem postępów w nauce wskazane zostały w art. 190 ust. 2 pkt 1 p.s.w., który stanowi, że w przypadku stwierdzenia braku postępów w nauce kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej może skreślić studenta z listy studentów. Wprawdzie w myśl tego przepisu decyzja w przedmiocie skreślenia w takim wypadku ma charakter uznaniowy, lecz takie uregulowanie wynika z poszanowania przez ustawodawcę zasady autonomii uczelni. Pozostawienie tej kwestii uznaniu organów uczelni umożliwia uwzględnienie różnych nadzwyczajnych okoliczności uniemożliwiających studentowi wywiązania się z jego podstawowych obowiązków z przyczyn od niego niezależnych. Kierownik podstawowej jednostki organizacyjnej może więc uwzględnić szczególne okoliczności niezaliczenia określonego semestru lub roku studiów, spowodowanego nieprzewidzianymi wcześniej okolicznościami życiowymi studenta, lecz za taką okoliczność nie może być uznana podnoszona przez skarżącego kolizja planu studiów z jego obowiązkami i uwarunkowaniami pracowniczymi, zamieszkiwanie poza miejscem studiowania uniemożliwiającym czy utrudniającym udział w zajęciach czy egzaminach.

Natomiast z § 13 pkt 1 Regulaminu Studiów w Politechnice Ł. wynika, że zasady rejestracji studentów na kolejne semestry są oparte na systemie akumulacji i transferu punktów. Dopuszczalne braki punktowe oraz inne warunki rejestracji na kolejny semestr określa dziekan przed rozpoczęciem każdego semestru lub roku (§ 13 pkt 2 Regulaminu).

W myśl § 13 pkt 8 Regulaminu student może uzyskać rejestrację na kolejny semestr w postaci rejestracji pełnej lub warunkowej. Rejestrację pełną otrzymuje student, który w dotychczasowym przebiegu studiów zaliczył wszystkie przedmioty i uzyskał liczbę punktów przewidzianych programem studiów. Rejestrację warunkową zaś student, który w dotychczasowym przebiegu studiów uzyskał liczbę punktów wynikająca z dopuszczalnych braków punktowych oraz wywiązał się ze wszystkich obowiązków określonych decyzjami dziekana. W stosunku do studenta, który nie spełnił warunków uzyskania rejestracji pełnej lub warunkowej, dziekan podejmuje decyzje o ponownej rejestracji na niższy semestr, udzieleniu urlopu dziekańskiego w związku ze skierowaniem na ponowną rejestrację na dany semestr w kolejnym roku akademickim lub skreśleniu z listy studentów (§ 13 pkt 9 Regulaminu). Natomiast stosownie do § 13 pkt 10 Regulaminu dziekan na podstawie danych zawartych w systemie informatycznym dydaktyki, stwierdza brak postępów w nauce i może wydać decyzję o skreśleniu studenta z listy studentów w przypadku nieuzyskania zaliczenia ze wszystkich przedmiotów powtarzanego semestru i/lub innych przedmiotów powtarzanych w danym semestrze.

Ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika bezspornie, że w roku akademickim 2014/2015 skarżący realizując I semestr studiów na kierunku Informatyka prowadzonym przez Wydział Elektrotechniki, Elektroniki, Informatyki i Automatyki PŁ (w trybie powtarzania semestru), był zobowiązany, zgodnie z obowiązującym programem studiów, do uzyskania zaliczenia z następujących przedmiotów: podstawy programowania I – 3 pkt ECTS; teoretyczne podstawy informatyki – 5 pkt ECTS. Ponadto powinien zrealizować braki z poprzednich semestrów: z przedmiotu algorytmy i struktury danych – 6 pkt ECTS i z przedmiotu podstawy programowania II – 5 pkt ECTS. Na dzień po zakończeniu I semestru w roku akademickim 2014/2015 w Systemie Informatycznym PŁ, na indywidualnym koncie skarżącego była zarejestrowana ilość uzyskanych punktów – 0, co oznacza, że student nie uzyskał zaliczenia z żadnego z powtarzanych przedmiotów. Skarżący nie przedstawił żadnych dowodów wskazujących na nieprawidłowość ustaleń organów powyższym zakresie.

Skoro zatem Regulamin Studiów w Politechnice Ł. narzucał na skarżącego określone obowiązki, warunkujące zaliczenie semestru lub roku studiów, w tym obowiązek zaliczenia zajęć określonych planem studiów, a z akt przedmiotowej sprawy jednoznacznie wynika, iż na dzień wydania decyzji nie zaliczył on żadnego przedmiotu, to tym samym uznać należało za prawidłowe stanowisko organów, że skarżący wykazuje brak postępów w nauce. To zaś stanowiło uzasadnioną i zgodną z prawem podstawę do podjęcia, na podstawie art. 190 ust. 2 pkt 1 p.s.w. oraz w § 13 pkt 10 Regulaminu Studiów w Politechnice Ł., decyzji o skreśleniu skarżącego z listy studentów, co organ wykazał w uzasadnieniu decyzji, które w ocenie Sądu jest kompletne.

Na wynik tego rozstrzygnięcia bez wpływu pozostaje przedstawiona argumentacja, co do przyczyn nieudzielenia skarżącemu urlopu okolicznościowego z uwagi na jego stan zdrowia, wynikający z wypadku jakiego doznał na uczelni 6 listopada 2013 r. Wskazać bowiem należy, że Sąd dokonując kontroli zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, wydanej w przedmiocie skreślenia skarżącego z listy studentów z powodu braków postępów w nauce, dokonywał jedynie oceny wystąpienia ustawowej przesłanki określonej w art. 190 ust. 2 pkt 1 p.s.w. Jak wynika z prawomocnego postanowienia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 3 września 2015 r., III SA/Łd 672/15 o odrzuceniu skargi J. R. na pismo Dziekana Wydziału Elektrotechniki, Elektroniki, Informatyki i Automatyki Politechniki Ł. z 11 marca 2015 r. informujące o odmowie udzielenia skarżącemu urlopu okolicznościowego w roku akademickim 2014/2015, odmowa udzielenia urlopu okolicznościowego, która to kwestia nie należy do tzw. indywidualnych spraw studenta w rozumieniu art. 207 p.s.w., w których zapadają decyzje administracyjne w rozumieniu przepisów k.p.a., podlegające zaskarżeniu do sądu administracyjnego. Rozstrzygnięcie w tej sprawie jest aktem wewnętrznym skierowanym na wywołanie konkretnych i indywidualnie oznaczonych skutków, które nie wpływa jednak na sytuację skarżącego jako studenta, nie ma charakteru zewnętrznego przesądzającego o nawiązaniu, odmowie nawiązania, przekształceniu bądź rozwiązaniu stosunku zakładowego, jak również nie zostało wymienione przez ustawodawcę w katalogu spraw wymagających wydania decyzji administracyjnej. Powyższe oznacza brak kognicji sądu administracyjnego do oceny zasadności odmowy udzielenia skarżącemu urlopu okolicznościowego na rok akademicki 2014/2015.

Natomiast odnośnie kwestii pozostawania na zwolnieniu lekarskim, w ocenie Sądu, organy administracji prawidłowo uznały, że przedstawiane przez stronę zaświadczenia lekarskie dotyczą aktualnego stanu zdrowia skarżącego. Skarżący nie przestawił natomiast jakiegokolwiek dokumentu, stwierdzającego, że stan zdrowia uniemożliwiał mu uzyskanie zaliczenia wymaganych przedmiotów, w terminie ku temu przewidzianym. Bez wpływu na wynik sprawy pozostają także podnoszone argumenty, co do bezprawnych działań wskazanych przez skarżącego pracowników Politechniki Ł., które w ocenie skarżącego noszą znamiona czynu zabronionego, nadużycia władzy, podawania fałszywych faktów i poświadczania nieprawdy. Oprócz gołosłownych oskarżeń w tym zakresie, skarżący nie przedstawił żadnych dowodów na potwierdzenie zasadności stawianych twierdzeń.

Odnosząc się do zarzutu pozostawania w bezczynności organów Politechniki Ł. skarżący, w zależności od organu, który w ocenie strony pozostaje bezczynny, może skorzystać z przysługującego mu prawa wniesienia skargi na bezczynność organu bądź też przewlekłego postępowania, na podstawie przepisów ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi albo wniesienia skargi w trybie Działu VIII k.p.a.

Sąd za niezasadne uznał także zarzuty naruszenia art. 10 § 1 i art. 73 § 1 k.p.a., ponieważ skarżący nie uzasadnił, na czym polegało to naruszenie, jak również nie wykazał, aby rzekome naruszenie powołanych przepisów miało istotny wpływ na wynik sprawy.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wywiódł J. R., zaskarżając go w całości oraz wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Łodzi, a także o przyznanie od Skarbu Państwa ustanowionemu pełnomocnikowi skarżącego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, według norm przepisanych, które to koszty te nie zostały zapłacone.. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na rozstrzygnięcie sprawy, tj.:

1) art. 135 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 718, zwanej dalej "p.p.s.a.") w związku z art. 10 § 1, 81 i 107 § 3 k.p.a. polegające na nieuchyleniu zaskarżonej decyzji Rektora Politechniki Ł. pomimo, iż skarżącemu uniemożliwiono aktywny udział w postępowaniu administracyjnym, wadliwości uzasadnienia wydanych decyzji oraz oparciu decyzji na kwestionowanych przez skarżącego ustaleniach organu i przeprowadzonych dowodach,

2) art. 135 p.p.s.a. w związku z art. 80 k.p.a. polegające na nieuchyleniu zaskarżonej decyzji Rektora Politechniki Ł. pomimo, iż ustalenia poczynione przez organ administracji, w szczególności zaś dokonana przez organ ocena materiału dowodowego była wadliwa, w szczególności w zakresie, w jakim dotyczyła oceny okoliczności wskazanych przez skarżącego na usprawiedliwienie braku możliwości udziału w zajęciach akademickich i egzaminach oraz nieudzielenia urlopu okolicznościowego.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że skarżący w okresie wskazanym przez Dziekana Wydziału do zapoznania się z materiałem dowodowym w sprawie oraz do wypowiedzenia się w przedmiocie tego materiału z uwagi na chorobę nie był w stanie realizować tego prawa. Vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z 13 czerwca 2012, II SA/Po 182/12.

O przedmiotowym fakcie skarżący zawiadomił organ administracji publicznej przedstawiając jednocześnie zwolnienie lekarskie obejmujące okres od 1 do 10 kwietnia 2015 r. Pomimo to w dniu [...] kwietnia 2015 r., bez udzielenia skarżącemu dodatkowego terminu w celu realizacji wynikających z art. 10 k.p.a., Dziekan Wydziału wydał niekorzystną dla skarżącego decyzję o skreśleniu go z listy studentów. Tym samym doszło do naruszenia praw skarżącego do udziału skarżącego w kluczowym stadium postępowania wszczętego w przedmiocie skreślenia go z listy studentów uniemożliwiając w konsekwencji skarżącemu wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszenia żądań. Vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 11 grudnia 2013 r., II SA/Łd 693/13, a także wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie z 29 listopada 2013 r., II SA/Kr 1155/13 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach z 2 lutego 2012 r., I SA/Ke 489/11.

W wyniku uniemożliwienia stronie aktywnego udziału w postępowaniu organ administracji publicznej dokonał negatywnej dla niej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego uniemożliwiając mu przy tym wyjaśnienie przy jednoczesnym dostarczeniu przez niego dodatkowych dowodów przyczyn nieuzyskania w toku studiów zaliczenia z następujących przedmiotów (a jednocześnie zdobycie wymaganej w toku studiów ilości punktów): podstawy programowania (3 punkty), teoretyczne podstawy informatyki (5 punktów), algorytmy i struktury danych (6 punktów), podstawy programowania II (5 punktów). W szczególności uniemożliwiono mu dostarczenie usprawiedliwienia nieobecności na wskazanych zaliczeniach jak również wskazania innych dowodów na poparcie twierdzeń o bezpodstawności prowadzonego postępowania. Vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 8 września 2011 r., V SA/Wa 1226/11.

Pomimo należytego usprawiedliwienia przez skarżącego braku możliwości wykonania praw do udziału w końcowej fazie postępowania administracyjnego, bezpośrednio poprzedzającej wydanie zaskarżonej decyzji, nie uzyskawszy oświadczenia skarżącego o braku zastrzeżeń do zgromadzonego materiału i poczynionych ustaleń a wręcz przeciwnie – wobec wniosku o wydłużenie terminu oznaczonego przez organ do zapoznania z aktami sprawy i ewentualne zgłoszenie nowych twierdzeń i dowodów, doszło do wydania wadliwej decyzji. Vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z 4 listopada 2011 r., II SA/Op 387/10.

Wadliwość postępowania przed organem administracji I instancji nie mogła ulec sanacji na późniejszym, czyli po wydaniu decyzji przez Dziekana Wydziału, etapie postępowania. W szczególności zaś na etapie rozpoznania sprawy przez Rektora Politechniki Ł. Vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z 15 lipca 2011 r., II SA/G1 54/11.

O braku wadliwości postępowania nie może świadczyć również ewentualna możliwość działania przez strony na wcześniejszym etapie postępowania. Vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 17 grudnia 2009 r., II SA/Bk 611/09 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z 24 września 2009 r., II SA/Lu 306/09.

Ustalenia organu administracji I instancji były kwestionowane przez skarżącego a pomimo to, przy jednoczesnym uniemożliwieniu skarżącemu udziału w postępowaniu administracyjnym, stanowiły następnie podstawę rozstrzygnięcia sprawy. Vide: wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 23 września 2014 r., II GSK 1125/13.

Jednocześnie nie może ujść uwadze fakt, iż pomimo ustalenia pewnych kryteriów skreślenia studenta z listy studentów, to jednak decyzja podejmowana przez Dziekana Wydziału w tym przedmiocie nie jest obligatoryjna i uzależniona jest od wszechstronnego i rzetelnego wyjaśnienia okoliczności sprawy. Wbrew argumentacji przedstawionej w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji, konieczne było dla wydania prawidłowego rozstrzygnięcia w sprawie odwołanie się do takich okoliczności jak choroba skarżącego, okoliczności jej powstania, podejmowane próby uzyskania urlopu okolicznościowego jak również przyczyny, dla których skarżący nie przystąpił do egzaminów na uczelni i w konsekwencji nie uzyskał wymaganej liczby punktów promującej go na kolejny rok studiów. Vide: wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 17 kwietnia 2014 r., II SA/Bk 1175/13 czy wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z 11 grudnia 2013 r., II SA/Łd 693/13, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 grudnia 2008 r. wydany w sprawie I OSK 1862/07 oraz wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 9 sierpnia 2007 r., II SA/Sz 471/07.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

1. W myśl art. 174 p.p.s.a. skargę kasacyjną można oprzeć na następujących podstawach: 1) naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie; 2) naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, albowiem według art. 183 § 1 ustawy – p.p.s.a. rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc z urzędu pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Związanie NSA podstawami skargi kasacyjnej wymaga prawidłowego ich określenia w samej skardze. Oznacza to konieczność powołania konkretnych przepisów prawa, którym – zdaniem skarżącego – uchybił sąd, określenia, jaką postać miało to naruszenie, uzasadnienia zarzutu ich naruszenia, a w razie zgłoszenia zarzutu naruszenia prawa procesowego – wykazania dodatkowo, że to wytknięte uchybienie mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Kasacja nieodpowiadająca tym wymaganiom, pozbawiona konstytuujących ją elementów treściowych uniemożliwia sądowi ocenę jej zasadności. Ze względu na wymagania stawiane skardze kasacyjnej, usprawiedliwione zasadą związania Naczelnego Sądu Administracyjnego jej podstawami sporządzenie skargi kasacyjnej jest obwarowane przymusem adwokacko - radcowskim (art. 175 § 1 - 3 p.p.s.a). Opiera się on na założeniu, że powierzenie czynności sporządzenia skargi kasacyjnej wykwalifikowanym prawnikom zapewni jej odpowiedni poziom merytoryczny i formalny, umożliwiający Sądowi II instancji dokonanie kontroli zaskarżonego orzeczenia.

Zgodnie z art. 135 p.p.s.a. sąd stosuje przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia. Zarzut naruszenia tego przepisu jest bezzasadny. Po pierwsze dlatego, że autor skargi kasacyjnej nigdzie nie wyjaśnia, na czym miałby polegać naruszenie tego przepisu, a tym samym uniemożliwia Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu przeprowadzenie kontroli zaskarżonego orzeczenia według kryteriów wskazanych w art. 183 § 1 zd. 1 p.p.s.a. Po drugie dlatego, że naruszenie art. 135 p.p.s.a. nie może być przedmiotem skutecznego zarzutu skargi kasacyjnej, ponieważ przytoczony przepis uprawnia jedynie sąd administracyjny do zastosowania wymienionych w nim środków, a nie skarżącego, którego skarga jest skierowana na ściśle określony akt lub czynność organu administracji publicznej. Wniesienie tej skargi jest więc ograniczone co do przedmiotu, a ponadto obwarowane innymi wymaganiami odnoszącymi się do danego aktu lub czynności (wyczerpanie środków zaskarżenia, dochowanie terminu). Przyjęcie innego punktu widzenia podważałoby założenia sądowej kontroli administracji, stwarzając możność kwestionowania w każdym czasie, przy braku jakichkolwiek ograniczeń i rygorów, wszelkich działań organów administracji – tak m. in. w wyrok NSA z 19 października 2006 r., II FSK 1003/06 i w wyrok NSA z 28 maja 2008 r., II FSK 1424/07. Ponadto zarzut ten nie mógł być uwzględniony już z samego założenia, ponieważ analizowany artykuł dotyczy jedynie orzeczeń uwzględniających skargę. Oznacza to, że ocena prawna zawarta w wyroku oddalającym skargę odnosi się jedynie do zaskarżonego aktu oraz aktu bezpośrednio go poprzedzającego oraz postępowań, w których te akty zapadły. Stanowisko to nie budzi wątpliwości w orzecznictwie NSA – por. np. wyrok NSA z 28 lipca 2004 r., OSK 678/04, LEX nr 158907 czy też wyrok NSA z 8 czerwca 2016 r., I OSK 3479/15.

Nie ma również usprawiedliwionych podstaw zarzut naruszenia art. 10 § 1 k.p.a., zgodnie z którym organy administracji publicznej obowiązane są zapewnić stronom czynny udział w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwić im wypowiedzenie się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Niedopełnienie drugiego z tych obowiązków stanowi podstawę uwzględnienia skargi (art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a.) jedynie w przypadku, gdy mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy. W rozpoznawanej sprawie uchybienie to pozostaje bez wpływu na wynik sprawy, co jasno wynika z materiału dowodowego zawartego w aktach sprawy, a przypomnieć należy, że zgodnie z art. 133 § 1 p.p.s.a. sąd administracyjny wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. Zgromadzony w nich materiał dowodowy uzasadnia więc ocenę Sądu I instancji, że wszystkie twierdzenia skarżącego i składane przez niego wnioski dowodowe pozostają bez wpływu na ustalenie będące podstawą faktyczną decyzji o skreśleniu z listy studentów, a mianowicie braku postępów w nauce u skarżącego i braku okoliczności o charakterze nadzwyczajnym, które uzasadniałyby odstąpienie od skreślenia go listy studentów. Dodać należy, że skarżący miał możliwość obrony swojego interesu prawnego w toku postępowania odwoławczego, z czego zresztą skorzystał.

Za chybione należało również uznać zarzuty naruszenia pozostałych, a wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów k.p.a., ponieważ Sąd I instancji prawidłowo ocenił, że postępowanie wyjaśniające przeprowadzone przed organami Uczelni zostało przeprowadzone zgodnie z tymi przepisami, zaś twierdzenia skarżącego kasacyjnie są gołosłowne i nie znajdują potwierdzenia w materiale dowodowym zawartym w aktach niniejszej sprawy.

Mając na uwadze podniesione wyżej względy orzeczono jak w sentencji na podstawie art. 184 p.p.s.a. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 p.p.s.a.