Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Rogalski (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Jacek Jaśkiewicz Sędzia WSA Adam Jutrzenka-Trzebiatowski po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 26 stycznia 2023 r. sprawy ze skargi A.W. na bezczynność Wójta Gminy w przedmiocie zapewnienia dostępu do danych przestrzennych oddala skargę.

A.W. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skargę na bezczynność Wójta Gminy w związku z niewykonywaniem czynności nakazanych prawem, polegających na zapewnieniu dostępu do danych przestrzennych z tematu “zagospodarowanie przestrzenne". Zarzuciła, że Wójt swoją bezczynnością naruszył następujące przepisy: § 3 ust. 2 pkt 2 i pkt 3 oraz pkt 2.2 i pkt 2.3 załącznika nr 1, a także § 7 pkt 1 w zw. § 3 ust. 3 pkt 2, rozporządzenia Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii z dnia 26 października 2020 r. w sprawie zbiorów danych przestrzennych oraz metadanych w zakresie zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. z 2020 r. poz. 1916) w zw. z art. 67a-67c ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 503, dalej u.p.z.p.) oraz art. 9 ust. 1 pkt 3 oraz ust. 2 ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej (t.j. Dz. U. z 2021 r. poz. 214).

Jako podstawy prawne skargi wskazała art. 50 § 1 oraz art. 54 § 1 w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm., dalej p.p.s.a.) oraz art. 101 ust. 1 w zw. z art. 101a ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 559 ze zm., dalej u.s.g.).

W uzasadnieniu skarżąca wyjaśniła, że organ nie zapewnia dostępu do kompletnego zbioru danych przestrzennych miejscowych planów Gminy (MPZP), spełniającego wymagania nałożone w/w przepisami, gdyż zbiór ten nie zawiera dwóch wymaganych elementów (obiektów przestrzennych), tj. rysunku aktu planowania przestrzennego oraz dokumentu powiązanego z aktem planowania przestrzennego. Ponadto zbiór nie jest zgodny ze schematem aplikacyjnym GML. W ocenie skarżącej brak zapewnienia przez organ dostępu do danych przestrzennych z tematu "zagospodarowanie przestrzenne" zgodnie z przepisami prawa, pozbawia ją możliwości przeprowadzenia analiz przestrzennych poprzez usługi danych przestrzennych, co gwarantuje art. 5 pkt 1 ustawy z dnia 11 sierpnia 2021 r. o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego. Ponadto nieudostępnianie przez organ pełnych danych w sposób zgodny z obowiązującym prawem skutkuje koniecznością ponoszenia przez skarżącą w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wielokrotnie wyższych nakładów. Przedsiębiorstwo skarżącej świadczy usługi związane z analizami przestrzennymi, w tym oferując dostęp do aktualnych map z terenami inwestycyjnymi wyznaczonymi w uchwalonych aktach planowania przestrzennego oraz z terenami objętymi przystąpieniami do sporządzenia miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego lub studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego z terenu całej Polski. Mapy te dedykowane są głównie inwestorom poszukującym terenów inwestycyjnych. Dzięki nim inwestorzy mogą mieć łatwy i szybki dostęp do aktualizowanych co miesiąc informacji, w tym gdzie warto kupić tereny zanim wzrośnie ich wartość lub do takich, które w stosunkowo krótkim terminie staną się terenami budowlanymi albo są już terenami budowlanymi zgodnie z obowiązującymi aktami planowania przestrzennego. Z uwagi na brak kompletnych danych przestrzennych (tj. dwóch z trzech obiektów przestrzennych, co potwierdza brak obowiązkowej walidacji), udostępnianych poprzez usługi sieciowe, dane te muszą być najpierw pozyskiwane w formie informacji źródłowych (co miesiąc ze strony BIP, strony internetowej gminy lub z gminnego Systemu Informacji Przestrzennej, wraz z potwierdzeniem telefonicznym lub pisemnym). Następnie wymagają przetworzenia do postaci zgodnej z przepisami i umożliwiającej korzystanie z nich w zestawieniu z danymi dotyczącymi pozostałych gmin z obszaru Polski. Powoduje to, że koszt pozyskania prawidłowych danych jest ok. 200 razy wyższy, niż byłby gdyby dane te były udostępniane w sposób zgodny z przepisami. Wobec powyższego skarżąca wniosła o zobowiązanie organu do wykonania niezbędnych, nakazanych prawem czynności wskazanych na wstępie skargi "na koszt i ryzyko gminy", a także o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Skarga została poprzedzona wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa z dnia [...] lipca 2022 r.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy wniósł o jej oddalenie. Organ wyjaśnił, iż udostępnia podpisany i kompletny zbiór APP w oparciu o obowiązujące przepisy prawa, za pośrednictwem usługi pobierania w sposób zgodny ze schematem GML i wytycznymi technicznymi. Usługa ATOM jest prawidłową i umocowaną w wytycznych INSPIRE służącą do pobierania predefiniowanych zestawów (lub elementów zestawów) danych, bez potrzeby definiowania parametrów zbiorów przez użytkownika. Predefiniowany zestaw danych lub wcześniej wydzielona część zestawu danych jest pobierana w całości bez możliwości zmiany zawartości, kodowania czy układu współrzędnych. W przypadku technologii Geo-System zbiór jest udostępniany bezpośrednio z tego samego źródła jak przez usługę WFS. Nie zachodzi więc sytuacja wskazana przez skarżącą. ATOM to międzynarodowy standard udostępniania danych przestrzennych w Internecie. Zgodnie z art. 9 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 4 marca 2010 r. o infrastrukturze informacji przestrzennej usługi pobierania umożliwiają pobieranie kopii zbiorów lub ich części oraz, gdy jest to wykonalne, bezpośredni dostęp do tych zbiorów. Usługa ATOM umożliwia pobieranie zbioru danych (w tym przypadku zbioru danych APP), tak więc zapewnia zgodność z ustawą. Ponadto uruchomiona usługa ATOM dla zbiorów APP zwraca dane w postaci dokumentu elektronicznego GML zgodnego ze schematem GML (§ 7 pkt 1 rozporządzenia Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii z dnia 26 października 2020 r. w sprawie zbiorów danych przestrzennych oraz metadanych w zakresie zagospodarowania przestrzennego), a zakres zwracanych informacji obejmuje: akt planowania przestrzennego, rysunek aktu planowania przestrzennego, dokument powiązany z aktem planowania przestrzennego, o czym stanowi §3 pkt 2 ppkt 1, 2 i 3 przywołanego rozporządzenia. Nadto Wójt szczegółowo wyjaśnił zasady i sposób udostępniania poprzez powyższą usługę ATOM danych objętych skargą wskazując jednocześnie, iż skarżąca została o tym poinformowana we wcześniejszej korespondencji, przed wniesieniem skargi.

W piśmie procesowym z dnia [...] października 2022 r., skarżąca przedstawiła obszerną argumentację kwestionującą prawidłowość publicznego udostępniania przez Wójta Gminy danych objętych skargą.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2492) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Jak wynika z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. właściwość sądów administracyjnych obejmuje m.in. kontrolę zgodności z prawem innych niż określone w pkt 1-3 aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, z wyłączeniem aktów lub czynności wymienionych w tym przepisie. Normy art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. pozwalają również na zaskarżenie bezczynności lub przewlekłości postępowania prowadzonego przez organ administracji publicznej, jeśli miał on zająć stanowisko w jednej z form prawnych określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 p.p.s.a. Sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach (art. 3 § 3 p.p.s.a.). Sąd rozstrzyga przy tym w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Sąd rozpoznał przedmiotową sprawę w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów, na podstawie art. 119 pkt 4 p.p.s.a.

Z treści skargi wynika, że skarżąca zarzuca organowi bezczynność w zakresie zapewnienia dostępu do danych przestrzennych przez niezrealizowania wskazanych na wstępie niniejszego uzasadnienia przepisów rozporządzenia w sprawie zbiorów danych przestrzennych oraz metadanych w zakresie zagospodarowania przestrzennego, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o infrastrukturze oraz ustawy o ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego. W szczególności owa bezczynność polegać ma na niezapewnienia dostępu do kompletnego zbioru danych przestrzennych gminy, wymaganych obowiązującymi przepisami prawa. Zdaniem skarżącej, pomimo wymogu ustawowego, zbiór danych przestrzennych nie zawiera dwóch elementów (obiektów przestrzennych), tj. rysunku aktu planowania przestrzennego oraz dokumentu powiązanego z aktem planowania przestrzennego. Nadto zbiór danych przestrzennych nie jest zgodny ze schematem aplikacyjnym.

W ocenie skarżącej zarzucana bezczynność dotyczy wykonywania przez ten organ nakazanych prawem (czyli tymi przepisami) czynności, w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Niejako alternatywnie skarżąca oparła swoją skargę również o treść art. 101a ust. 1 i ust. 2 u.s.g. Mając powyższe na uwadze należało ocenić czy w świetle wskazanych i regulowanych tymi przepisami obowiązków zobowiązany był wydać akt lub podjąć określoną czynność, której zaniechanie aktualizowałoby dopuszczalność skargi na bezczynność tego organu w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. albo w rozumieniu art. 101a ust. 1 i ust. 2 u.s.g.

Stan prawny, z którego skarżąca wywodzi takie obowiązki został ukształtowany nowelizacją dokonaną ustawą z dnia 16 kwietnia 2020 r. o zmianie ustawy – Prawo geodezyjne i kartograficzne oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2020 r., poz. 782), w której zobowiązano organy właściwe do sporządzania projektów aktów takich jak: plany zagospodarowania przestrzennego województwa, studia uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego, miejscowe plany odbudowy i miejscowe plany rewitalizacji, do tworzenia oraz prowadzenia, w tym aktualizacji i udostępniania, zbiorów danych przestrzennych w rozumieniu art. 3 pkt 11 ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej.

To zadanie zostało skonkretyzowane w art. 67a ust. 1 u.p.z.p., dodanym w dniu 31 października 2020 r., w rozdziale 5a pt. "Zbiory danych przestrzennych", regulującym zasady tworzenia, prowadzenia, aktualizacji i udostępniania zbiorów danych przestrzennych (art. 5 nowelizacji). W myśl art. 67a ust. 3 u.p.z.p. dane przestrzenne tworzone dla ww. aktów, obejmować mają co najmniej:

1) lokalizację przestrzenną obszaru objętego aktem w postaci wektorowej w obowiązującym państwowym systemie odniesień przestrzennych;

2) atrybuty zawierające informacje o akcie;

3) część graficzną aktu w postaci cyfrowej reprezentacji z nadaną georeferencją w obowiązującym państwowym systemie odniesień przestrzennych.

Sposób tworzenia oraz prowadzenia, w tym aktualizacji i udostępniania, zbiorów uwzględniający zakres informacyjny, strukturę, format i rozdzielczość przestrzenną danych gromadzonych w zbiorach oraz zakres informacyjny i strukturę metadanych infrastruktury informacji przestrzennej w zakresie zagospodarowania przestrzennego, został natomiast uregulowany w rozporządzeniu Ministra Rozwoju, Pracy i Technologii, wydanym na podstawie delegacji ustawowej zawartej w art. 67b u.p.z.p.

W ocenie sądu te zadania publiczne nie mieszczą się w katalogu aktów, o których mowa w art. 3 § 2 p.p.s.a. w szczególności "innych aktów lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczącej uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. Nie można zatem zarzucić organowi w tym zakresie bezczynności (jak i przewlekłości).

W świetle ugruntowanych poglądów orzecznictwa przywołany przepis obejmuje czynności lub akty dokonywane w sprawach indywidualnych, w których nie orzeka się w drodze decyzji administracyjnej lub postanowienia. Podobnie jak decyzja czy postanowienie, akty lub czynności te są kierowane przez organ administracji publicznej do konkretnych, zindywidualizowanych podmiotów, niepodporządkowanych organizacyjnie ani służbowo organowi wydającemu dany akt lub podejmującemu daną czynność. Akt lub czynność muszą mieć charakter publicznoprawny. Podejmowane są w sprawie indywidualnej w tym znaczeniu, że jej przedmiotem jest określony i zindywidualizowany stosunek administracyjny (uprawnienie lub obowiązek), którego źródłem jest przepis prawa powszechnie obowiązującego. Z przepisu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. wynika, że akt lub czynność musi dotyczyć uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Oznacza to, że konieczne jest odniesienie takiego aktu lub czynności do przepisu prawa powszechnie obowiązującego, który określa uprawnienie lub obowiązek konkretnego adresata. Inaczej mówiąc, musi występować związek między przepisem prawa określającym uprawnienie lub obowiązek a aktem lub czynnością, które dotyczą tak określonego uprawnienia lub obowiązku oznaczonego podmiotu. Uprawnienie lub obowiązek wynika z przepisu prawa, jeżeli jego powstanie nie wymaga konkretyzacji w drodze decyzji albo innego aktu administracyjnego (por. wyrok NSA z 19 grudnia 2013 r., I OSK 2748/12, CBOSA).

Organy władzy publicznej udostępniają dane przestrzenne w wyniku realizacji obowiązku nałożonego przez ustawodawcę w art. 67a-67c u.p.z.p., obejmującego powszechny i nieodpłatny dostęp do danych cyfrowych zgodnie z przepisami ustawy o infrastrukturze informacji przestrzennej. Organy nie wydają więc w tym zakresie żadnego aktu, ani nie dokonują czynności jako organy administracji publicznej w stosunku do indywidualnego podmiotu. Obowiązek organu ma w tym przypadku jedynie ogólny charakter i nie odpowiada mu uprawnienie niepowiązanych z nim organizacyjnie podmiotów do żądania opublikowania określonych informacji, bądź też zmiany sposobu publikacji informacji już udostępnionych. Realizacja obowiązku przez organy wydające akty planistyczne mieszczące się w katalogu wskazanym w art. 67a ust. 2 u.p.z.p., sprowadza się do zamieszczenia informacji w zbiorach danych przestrzennych. Tym samym nie można zidentyfikować żadnego uprawnienia lub obowiązku, z którym pozostawałaby ona w związku możliwym do opisania jako kształtowanie, określenie granic bądź sposobu czy też możliwości wykonywania

Zatem sama czynność utworzenia zbiorów danych przestrzennych, czy też czynność zamieszczenia tam określonej informacji publicznej nie dotyczy uprawnień lub obowiązków skarżącej. Nie istnieje też przepis prawa, który uprawniałby skarżącą do żądania zamieszczenia lub usunięcia z tych zbiorów danych przestrzennych informacji publicznej. Sam wynikający z przepisów ustawy obowiązek utworzenia zbiorów danych przestrzennych nie rodzi w tym przypadku po stronie skarżącej uprawnień. W przypadku rejestrów, zbiorów czy baz prowadzonych przez organ zgodnie z kompetencjami, nie zachodzi przesłanka indywidualności i konkretności stosunku administracyjnego ze stroną skarżącą (por. postanowienie WSA w Białymstoku z dnia 29 września 2022 r., II SA/BK, 658/22 i wiele innych wydanych przez sądy administracyjne w bliźniaczych skargach, a odnoszących się do zarzutu bezczynności opartego o art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a.; słuszność tego stanowiska potwierdził NSA w postanowieniu z dnia 23 stycznia 2023 r., II OSK 2660/22).

Z kolei jeśli chodzi o drugą podstawę, na której skarżąca oparła swoje żądanie, wskazać należy, iż stosownie do treści art. 101 ust. 1 u.s.g. każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą lub zarządzeniem, podjętymi przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej, może zaskarżyć uchwałę lub zarządzenie do sądu administracyjnego. Natomiast w myśl art. 101a ust. 1 u.s.g. (na który skarżąca powołała się w skardze) przepisy art. 101 stosuje się odpowiednio, gdy organ gminy nie wykonuje czynności nakazanych prawem albo przez podejmowane czynności prawne lub faktyczne narusza prawa osób trzecich. Zgodnie z ust. 2 art. 101a u.s.g. w przypadkach, o których mowa w jego ust. 1, sąd administracyjny może nakazać organowi nadzoru wykonanie niezbędnych czynności na rzecz skarżącego, na koszt i ryzyko gminy i takie tez jest żądanie skarżącej, pojmowane przez nią jako postać bezczynności.

Jak wynika z treści art. 101 ust. 1 u.s.g., do którego odpowiedniego stosowania odsyła art. 101a ust. 1 tej ustawy, wymogiem skuteczności skargi wniesionej w oparciu o ten ostatni przepis jest wykazanie, że bezczynność organu gminy narusza interes prawny strony skarżącej. Skarga wnoszona w oparciu o art. 101a ust. 1 u.s.g. stanowi szczególną skargę na bezczynność organu gminy, niezależną od skargi na bezczynność określonej w art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. Nie ma ona charakteru actio popularis. Podstawą jej wniesienia jest nie tylko fakt naruszenia przez organ prawa przez m.in. niepodejmowanie czynności nakazanych prawem, ale równocześnie naruszenie tą bezczynnością konkretnie rozumianych interesów lub uprawnień, których źródło wynika z konkretnych przepisów prawa materialnego.

Legitymowany do wniesienia skargi w oparciu o tę podstawę prawną jest zatem ten podmiot, który może wykazać, że w wyniku bezczynności organu gminy został naruszony został jego interes prawny lub uprawnienie. Pod pojęciem tym należy rozumieć interes zgodny z prawem i interes chroniony przez prawo. Istotą interesu prawnego jest jego związek z konkretną normą prawa materialnego, tzn. taką normą, którą można wskazać jako jego podstawę i z której podmiot legitymujący się tym interesem może wywodzić swoje racje. Interes prawny powinien być aktualny i realny, osobisty (własny, indywidualny) oraz dotyczyć bezpośrednio sfery prawnej określonego podmiotu.

Naruszenie interesu prawnego podmiotu składającego skargę musi cechować się bezpośredniością, aktualnością i realnością. Przy skardze wnoszonej w trybie art. 101a u.s.g. bezczynność organu gminy musi więc rzeczywiście naruszać istniejący w jej dacie interes prawny strony skarżącej. Każdy skarżący, składając skargę w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g. czy w trybie art. 101a u.s.g., musi wykazać, że w tym konkretnym wypadku istnieje związek pomiędzy jego własną, prawnie gwarantowaną, tj. opartą na konkretnym przepisie prawa (a nie wyłącznie faktyczną) sytuacją, a skarżoną przezeń uchwałą czy bezczynnością w jej podjęciu, polegający na tym, że akt ten bądź bezczynność bezpośrednio ingeruje w sferę jego indywidualnych praw czy obowiązków (por. wyrok WSA w Gdańsku z 7 kwietnia 2021 r., II SAB/Gd 124/20).

Tylko bezpośrednie i realne naruszenie tak rozumianego interesu prawnego lub uprawnienia podmiotu wnoszącego skargę otwiera drogę do uwzględnienia przez sąd zaskarżonej uchwały lub zaskarżonej bezczynności, tzn. oceny ich zgodności z prawem (por. wyrok WSA w Kielcach z 20 września 2021 r., II SAB/Ke 71/21). Innymi słowy, uwzględnienie skargi na podstawie omawianego przepisu będzie możliwe w razie ujawnienia unormowania, z którego wynika obowiązek organu gminy i równoczesnego wykazania związku przyczynowego między bezczynnością organu w zakresie dokonania określonych czynności a naruszeniem interesu prawnego czy uprawnienia skarżącego (por. postanowienie NSA z 29 stycznia 2013 r., II OSK 59/13).

Przepisy art. 101a u.s.g. umożliwiają skarżenie bezczynności organu gminy jedynie w tych przypadkach, gdy nakazane prawem zachowanie miałoby przyjąć formę czynności, której skutki dałoby się odnieść do indywidualnego adresata. Wynika to zarówno z obowiązku wykazania przez podmiotu skarżącego, że kwestionowana bezczynność narusza jego indywidualny interes prawny (art. 101 ust. 1 u.s.g.), jak i z art. 101a ust. 2 u.s.g., który przewiduje możliwość nakazania przez sąd administracyjny wykonania przez organ nadzoru niezbędnych czynności na rzecz skarżącego, na koszt i ryzyko gminy. Brak jest jednakże podstaw do zastosowania tego przepisu do obowiązku udostępniania danych przestrzennych z zakresu zagospodarowania przestrzennego, których realizacja w świetle art. 67a-67c u.p.z.p. oraz aktów wykonawczych sprowadza się do zamieszczania stosownych danych w odpowiednich zbiorach.

Dane przestrzenne, o których mowa w art. 67a-67c u.p.z.p., mieszczą się w kategorii pojęciowej otwartych danych, a ich wykorzystanie do celów prowadzenia działalności gospodarczej przez skarżącą spełnia kryteria pojęciowe ponownego wykorzystania informacji publicznej. Przepisy ustawy o otwartych danych i ponownym wykorzystywaniu informacji sektora publicznego przyznają każdemu prawo do ponownego wykorzystywania informacji sektora publicznego: udostępnianych w Biuletynie Informacji Publicznej podmiotu zobowiązanego lub w portalu danych, lub w innym systemie teleinformatycznym podmiotu zobowiązanego albo przekazanych na wniosek o ponowne wykorzystywanie.

W kontrolowanej sprawie skarżąca nie wykazała jednak naruszenia takiego realnego i konkretnego swojego interesu prawnego. Powołała się jedynie na ogólny obowiązek zapewnienia przez organ dostępu do danych, będącego realizacją zadania publicznego oraz naruszenie swego interesu ekonomicznego, który ma doznawać uszczerbku w wyniku konieczności ponoszenia przez wyższych nakładów w ramach wykonywanej przez nią działalności gospodarczej.

W skardze nie chodzi jednak o bezczynność w zakresie rozpoznania indywidualnego wniosku skarżącej o ponowne wykorzystanie informacji publicznej, ale o dostęp generalny, powszechny. W tym zakresie realizacja obowiązków podmiotu zobowiązanego nie przyjmuje postaci żadnych czynności czy aktów o charakterze indywidualnym. Również udostępnianie przez organ informacji w BIP nie ma charakteru indywidualnego, gdyż czynności podejmowane w tym zakresie nie są skierowane do indywidualnie oznaczonego adresata. Obowiązek organu ma tu jedynie ogólny charakter i jak już wyżej wskazano, nie odpowiada mu uprawnienie niepowiązanych z nim organizacyjnie podmiotów do żądania opublikowania określonych informacji, bądź też zmiany sposobu publikacji informacji już udostępnionych. Żaden przepis powszechnie obowiązującego prawa nie statuuje takiego uprawnienia. Czynność ta powoduje jedynie, iż informacje zostaną zamieszczone w zbiorach danych przestrzennych i w istocie do tego sprowadzają się jej skutki.

Sam wynikający z przepisów ustawy o dostępie do informacji publicznej obowiązek utworzenia Biuletynu nie rodzi w tym przypadku po stronie skarżącej uprawnień (por. wyrok NSA z 20 listopada 2008 r., I OSK 611/08; postanowienie NSA z 21 grudnia 2005 r., I OSK 2110/05; wyrok WSA w Łodzi z 27 września 2017 r., II SAB/Łd 168/17). Tym samym nie można zidentyfikować żadnego uprawnienia lub obowiązku, z którym pozostawałaby ona w takim związku, który można byłoby opisać jako kształtowanie, określenie granic bądź sposobu czy też możliwości wykonywania.

Zarówno zatem czynność utworzenia Biuletynu Informacji Publicznej, czy też czynność zamieszczenia tam określonej informacji publicznej nie dotyczy uprawnień lub obowiązków indywidualnego podmiotu, który wnosi skargę na bezczynność w tym przedmiocie.

Takie też jest stanowisko orzecznictwa w podobnych sprawach ze skarg A.W., gdzie żądanie i zarzut oparto, poza art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a. w zw. z art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. również na art. 101a ust. 1 i ust. 2 u.s.g. (por. postanowienie WSA w Lublinie z dnia 11 stycznia 2023 r., II SAB/Lu 185/22). Zdaniem tutejszego sądu, w przypadku braku (niewykazania) interesu prawnego skarga powinna podlegać jednak oddaleniu, co jest utrwalonym w judykaturze poglądem. W tym bowiem zakresie przepis art. 58 § 1 pkt 5a p.p.s.a. nie znajduje w sprawie zastosowania. W konsekwencji skarga jako nieuzasadniona podlegała oddaleniu na podstawie art. 151 p.p.s.a., przy czym ten aspekt skargi, który wiąże się z rozważanym wyżej problemem kwalifikacji obowiązków organu jako aktów lub czynności w rozumieniu art. 3 § 2 pkt 4 p.p.s.a. i dopuszczalności skargi na bezczynność w tym zakresie został tym rozstrzygnięciem skonsumowany, bowiem nie sposób zarazem odrzucić i oddalić skargi wniesionej w tej samej sprawie.