Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Czesława Socha Sędzia NSA Anna Robotowska (spr.) Sędzia del. WSA Joanna Zabłocka Protokolant Jerzy Stelmaszuk po rozpoznaniu w dniu 29 listopada 2013 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej [...] z siedzibą w B., F. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 7 grudnia 2011 r. sygn. akt VI SA/Wa 1239/11 w sprawie ze skargi [...] z siedzibą w B., F. na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] marca 2011 r. nr[...] w przedmiocie zmiany decyzji oddala skargę kasacyjną

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 grudnia 2011 r., po rozpoznaniu sprawy ze skargi [...] na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] marca 2011 r. w przedmiocie zmiany decyzji, oddalił skargę.

I

Z uzasadnienia wyroku wynika, że Sąd pierwszej instancji przyjął za podstawę rozstrzygnięcia następujące ustalenia.

Spółka [...] zgłosiła do Urzędu Patentowego w dniu 1 marca 1994 r. słowny znak towarowy "[...]" przeznaczony do oznaczania takich towarów, jak "napoje alkoholowe z wyjątkiem piwa" (klasa 33), pod numerem [...].

Urząd Patentowy decyzją z dnia [...] marca 1997 r. odmówił udzielenia prawa ochronnego na przedmiotowy znak towarowy, powołując się na dyspozycję art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1985 r. o znakach towarowych (Dz. U. z 1985 r. Nr 5, poz.17 z późn. zm.), tj. podobieństwo do zarejestrowanego z wcześniejszym pierwszeństwem od dnia 20.10.1992 r. pod numerem [...] słowno-graficznego znaku towarowego "[...]".

Zgłaszająca spółka złożyła odwołanie od powyższej decyzji, które następnie cofnęła, co skutkowało umorzeniem postępowania odwoławczego.

W dniu 30 grudnia 2005 r. spółka [...] złożyła na podstawie art. 154 § 1 k.p.a. wniosek o zmianę decyzji z dnia 12 marca 1997 r. o odmowie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy [...] zgłoszony pod numerem [...]. We wniosku tym spółka podniosła okoliczność zbycia na rzecz [...] praw do znaku towarowego [...]"[...]", który był znakiem uniemożliwiającym rejestrację oznaczenia o numerze [...].

Urząd Patentowy RP odmówił dokonania wnioskowanej zmiany decyzji. Przytoczył treść art. 154 k.p.a., który stanowi, iż decyzja ostateczna, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa, może być w każdym czasie uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał lub przez organ wyższego stopnia, jeżeli przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony. Organ podkreślił, iż decyzje wydawane w trybie art. 154 k.p.a. mają charakter uznaniowy, co oznacza, że do organu należy ocena, czy w konkretnej sytuacji interes społeczny lub słuszny interes strony przemawia za wzruszeniem decyzji ostatecznej, a zmiana decyzji, o którą ubiega się spółka, doprowadziłaby do niedopuszczalnej sytuacji, w której Urząd podważyłby podstawy udzielonych praw ochronnych, co spowodowałoby naruszenie zasady trwałości decyzji administracyjnych. Organ pierwszej instancji zaznaczył, że spółka wycofując odwołanie, zrezygnowała z przysługującego jej środka odwoławczego, co doprowadziło do ostatecznego zakończenia postępowania w sprawie i umożliwiło innym podmiotom ubieganie się o ochronę znaków towarowych.

W dniu 11 marca 2010 r. zgłaszająca, tj. [...], złożyła wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, wnosząc o uchylenie decyzji z dnia [...] grudnia 2009 r. i dokonanie wnioskowanej zmiany decyzji z dnia [...] marca 1997 r. Zgłaszająca spółka wniosła ponadto o przeprowadzenie rozprawy administracyjnej celem złożenia dodatkowych wyjaśnień, mogących okazać się niezbędnymi dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy.

Urząd Patentowy w postępowaniu toczącym się na skutek wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy nie podzielił argumentów skarżącej, podtrzymując dotychczasowe poglądy prawne oraz argumentację zawartą w decyzji z dnia 30 grudnia 2009 r. o odmowie dokonania wnioskowanej zmiany decyzji. Podkreślił, iż nie można traktować trybu zmiany decyzji określonego w art. 154 k.p.a. jako służącego do ponownego rozpatrzenia sprawy zakończonej już decyzją ostateczną, jako kolejnej instancji.

Urząd Patentowy w decyzji z dnia [...] marca 2011 r. stwierdził, iż istota postępowania prowadzonego w trybach nadzwyczajnych sprowadza się do zbadania, czy w ustalonych okolicznościach faktycznych i prawnych dotychczasowej decyzji zostały spełnione szczególne przesłanki wymienione w tych przepisach - tzn. czy interes społeczny lub słuszny interes strony przemawiają za zmianą lub uchyleniem danej decyzji, a w przedmiotowej sprawie Urząd uznał, iż nie zostały spełnione przesłanki umożliwiające zmianę decyzji wynikające z przepisu art. 154 k.p.a., gdyż badanie interesu społecznego i słusznego interesu strony nie może polegać na ocenie prawidłowości zastosowania przepisów prawa przy wydawaniu decyzji ostatecznej, w oparciu nie o istniejący wówczas stan faktyczny, a okoliczności zaistniałe po uprawomocnieniu się decyzji.

Strona złożyła od powyższej decyzji skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, wnosząc o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji Urzędu Patentowego - Departament Badań Znaków Towarowych z dnia [...] marca 2011 r. wraz z poprzedzającym tę decyzję postanowieniem z dnia [...] czerwca 2010 r., od którego skarżącej nie służył wniosek odwoławczy, odmawiającym przeprowadzenia rozprawy administracyjnej przed podjęciem rozstrzygnięcia oraz utrzymanej nią wcześniejszej decyzji z dnia [...] grudnia 2009 r. odmawiającej zmiany decyzji z dnia [...] marca 1997 r. o odmowie udzielenia prawa ochronnego na słowny znak towarowy [...] zgłoszony w dniu 1 marca 1994 r. za numerem [...].

Strona wniosła równocześnie o potwierdzenie istnienia interesu społecznego oraz słusznego interesu spółki w dochodzeniu zmiany decyzji z dnia [...] marca 1997 r. w sprawie odmowy udzielenia prawa ochronnego na słowny znak towarowy [...] zgłoszony w dniu 1 marca 1994 r. za numerem [...], wobec zaistnienia nowych okoliczności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyniku rozpoznania skargi wyrokiem z dnia 7 grudnia 2011 r., sygn. akt VI SA/Wa 1239/11, oddalił skargę.

Sąd pierwszej instancji zaznaczył, iż zasadniczą kwestią w rozpoznawanej sprawie było to, czy fakt przejęcia w drodze cesji praw wynikających z rejestracji znaku słowno-graficznego [...] przez skarżącą spółkę stanowi przesłankę świadczącą o słusznym interesie strony, bądź interesie społecznym – co mogłoby skutkować zmianą decyzji o odmowie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy [...]. Znak przejęty przez spółkę był przeciwstawiony znakowi zgłoszonemu do rejestracji i stanowił przeszkodę jego zarejestrowania (art. 9 ust. 1 pkt 1 ustawy o znakach towarowych). Obecnie – co podnosi spółka – wobec dysponowania prawami do wyżej wskazanego znaku – przestała istnieć podstawa faktyczna odmowy rejestracji znaku zgłoszonego.

Sąd zaznaczył, iż spółka argumentując swoje zarzuty podniosła, że jej słuszny interes w żądaniu zmiany ostatecznej decyzji z dnia [...] marca 1997 r. o odmowie rejestracji znaku słownego [...] uzasadniony jest zagrożeniem interesu społecznego w wyniku zarejestrowania znaków [...],[...],[...] na rzecz innego podmiotu. W ocenie spółki zachodzi możliwość wprowadzenia odbiorców w błąd co do pochodzenia towarów oznaczonych znakami towarowymi, wobec istnienia nie tylko wcześniejszej rejestracji znaku towarowego [...], lecz co istotniejsze - wobec obecności na rynku krajowym oraz na rynkach zagranicznych od roku 1998 napojów alkoholowych oznaczonych znakiem [...], pochodzących od firmy [...]

Sąd pierwszej instancji uznał, że powyższa argumentacja spółki jest niedostateczna dla wykazania przesłanek interesu społecznego, jak również słusznego interesu strony, o których mowa w art. 154 § 1 k.p.a.

Sąd pierwszej instancji zaznaczył, iż Urząd Patentowy prawidłowo stwierdził, że dokonując oceny sprawy, przy ocenie słusznego interesu obywateli, musi również brać pod uwagę interes wszystkich uczestników obrotu, czyli strony postępowania, odbiorców towaru, a także innych uczestników postępowań przed Urzędem.

WSA w Warszawie wskazał, iż spółka poprzez wycofanie wniosku, sama zrezygnowała z przysługującego środka odwoławczego, co skutkowało ostatecznym zakończeniem postępowania w sprawie o rejestrację przedmiotowego znaku towarowego.

Sąd pierwszej instancji uznał, że organ administracji publicznej obowiązany jest działać na podstawie prawa i w granicach przez prawo zakreślonych i w związku tym Urząd Patentowy prawidłowo przyjął prymat zasady praworządności nad zasadą równości i zasadą pogłębiania zaufania obywateli, ponieważ pierwszeństwo to znajduje potwierdzenie w orzecznictwie polskich sądów administracyjnych, jak również w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, który stwierdził, iż "zgodność z prawem decyzji (...) dotyczących rejestracji oznaczenia w charakterze wspólnotowego znaku towarowego należy oceniać wyłącznie na podstawie tego rozporządzenia, zgodnie z jego wykładnią dokonaną przez sąd wspólnotowy, a nie na podstawie wcześniejszej praktyki decyzyjnej" (por. wyrok Sądu z dn. 15 września 2005 BioID przeciwko OHIM, C-37/03 P, Zb. Orz. str. 1-7975, pkt 47).

Sąd uznał również, iż nie została spełniona jedna z przesłanek warunkujących zmianę decyzji z dnia [...] marca 1997 r. na podstawie art. 154 k.p.a., gdyż jej zmiana doprowadziłaby do niedopuszczalnej sytuacji podważenia podstawy udzielonych praw ochronnych, a tym samym naruszałaby zasady trwałości decyzji administracyjnych (art. 16 § 1 k.p.a.) podkreślając, iż w żadnym przypadku nie można traktować trybu zmiany decyzji określonego w przepisie art. 154 k.p.a. jako służącego do ponownego rozpatrzenia sprawy zakończonej już decyzją ostateczną.

WSA w Warszawie podkreślił jednocześnie, że praktyka polegająca ma dokonywaniu zmiany decyzji, której usprawiedliwieniem byłoby przeniesienie prawa na wcześniejszy, kolizyjny znak towarowy, dokonane już po uprawomocnieniu się decyzji odmownych, stwarzałoby sytuację niepewności prawnej dla innych podmiotów i mogłoby prowadzić do dezorientacji potencjalnych odbiorców towarów, którzy nie mogliby jednoznaczne stwierdzić, z którego źródła dany produkt pochodzi.

Sąd uznał za prawidłowy pogląd Urzędu, zgodnie z którym praktyka ingerencji w treść decyzji, na skutek zmiany stanu faktycznego zaistniałej już po ich wydaniu, jako takie nie tylko nie chroniłyby interesu społecznego, ale w rzeczywistości byłyby z nim sprzeczne.

W ocenie Sądu pierwszej instancji hipotetyczna zmiana zaskarżonej decyzji na skutek uwzględnienia wniosku strony i udzielenie prawa ochronnego na rzecz skarżącej, skutkowałaby przyznaniem jej prawa wyłącznego od dnia zgłoszenia, tj. od dnia 12 marca 1994 r. ze wszystkimi konsekwencjami udzielenia takiej ochrony, a tym samym naruszałaby zasady trwałości decyzji administracyjnych (art. 16 § 1 k.p.a.) oraz pewności obrotu gospodarczego, co godziłoby praktycznie we wszystkie kategorie jego uczestników.

Sąd w pełni zaaprobował pogląd organu administracji, że w przedmiotowej sprawie nie zostały spełnione przesłanki warunkujące możliwość zmiany decyzji z dnia 12 marca 1997 r. wynikające z przepisu art. 154 k.p.a. - interesu społecznego i słusznego interesu strony.

II

Skargę kasacyjną złożyła Spółka [...], reprezentowana przez pełnomocnika, zaskarżając wyrok w całości, wnosząc o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, przeprowadzenie rozprawy z udziałem skarżącej oraz o zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych lub według kosztów przedłożonych na rozprawie.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła naruszenie przepisów postępowania, tj.:

a) art. 134 § 1 p.p.s.a. poprzez niedopełnienie obowiązku rozpoznania skargi na decyzję UP RP z dnia [...] marca 2011 r. (sygn. akt DT-V/Z. 130304/104-10/26/msr) w granicach sprawy i powierzchowne jej rozpatrzenie przejawiające się w tolerowaniu pominięcia i pozostawienia bez rozpoznania alternatywnych żądań skarżącej, zawartych we wniosku z dnia 11.03.2010 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej ww. wcześniejszą decyzją UP RP z dnia [...].12.2009 r., powtórzonych za alternatywnymi żądaniami zawartymi we wniosku z dnia 2.04.2007 r. o ponowne rozpatrzenie sprawy zakończonej jeszcze wcześniejszą decyzją UP RP z dnia 9.03.2007 r. (skierowaną do osoby niebędącej stroną toczącego się postępowania i której nieważność stwierdzono decyzją z dnia 24.06.2009 r.) wbrew zarzutom skargi o naruszeniu art. 7 i 77 k.p.a., co stanowi również naruszenie 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a., skutkiem czego nastąpiło niesłuszne oddalenie skargi;

b) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. w związku z art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez nierozpatrzenie, a następnie nieustosunkowanie się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sądu I Instancji do błędnej interpretacji przez organ administracji treści art. 154 k.p.a. przypisującej decyzji w sprawach wniosków o uchylenie lub zmianę decyzji w myśl art. 154 k.p.a. charakter uznaniowy, wbrew wiążącemu (w myśl art. 170 p.p.s.a.) Sąd I instancji stanowisku NSA zawartemu w wyroku z dnia z dnia 25.02.2011 r. (I OSK 607/10), gdzie stwierdzono, że tryby nadzwyczajne określone w art. 154 i 155 k.p.a. mogą mieć zastosowanie wyłącznie w odniesieniu do poddawanych zmianie lub uchyleniu w myśl tego przepisu wcześniejszych decyzji opartych o uznanie administracyjne, podczas gdy zastosowanie tych przepisów w stosunku do decyzji związanych jest niedopuszczalne - potwierdzając tym samym wcześniejszą linię orzeczniczą polskich sądów administracyjnych wyrażoną przykładowo w wyroku NSA z dnia 5.01.2010 r. (II OSK 18/09), gdzie stwierdzono, że na podstawie art. 154 i 155 k.p.a. mogą być uchylane lub zmieniane tylko decyzje konstytutywne, a nie decyzje deklaratoryjne, a w innym miejscu - że przepisy te mogą mieć zastosowanie tylko w odniesieniu do decyzji uznaniowych, a nie decyzji związanych, które zostały wydane na podstawie przepisów niedających właściwemu organowi żadnego luzu decyzyjnego, skutkiem czego nastąpiło niesłuszne oddalenie skargi;

c) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. w związku z art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez nierozpatrzenie i nieustosunkowanie się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sądu I instancji do błędnej interpretacji przez organ administracji – UP RP, treści art. 154 k.p.a., dającej prymat zasadzie trwałości decyzji administracyjnych w myśl art. 16 § 1 k.p.a. przed interesem społecznym lub interesem strony postępowania, o którym mowa w art. 154 k.p.a., wbrew wiążącemu (w myśl art. 170 p.p.s.a.) Sąd I instancji stanowisku NSA zawartemu w wyroku z dnia 9.11.2007 r. (I OSK 1531/06), gdzie stwierdzono, że przepis ten pozwala na zajęcie się ponownie sprawą w interesie strony, bowiem bez tego przepisu, prawidłowo wydana odmowna decyzja administracyjna pozbawiałaby stronę możliwości ubiegania się o określone prawa "po wsze czasy", co dalekie byłoby od racjonalnego pojmowania administracji publicznej, przy czym w wyroku tym NSA stwierdza, że zmiana polityki administracyjnej, wykładni prawa, oceny stanów faktycznych, następujące po wydaniu w sprawie odmownej decyzji ostatecznej nie prowadzą do jej wadliwości lub bezprzedmiotowości, a wobec tego bez dopuszczenia odwołalności decyzji lub jej wzruszenia w trybie nadzoru strona byłaby pozbawiona możliwości uzyskania dla siebie nowego rozstrzygnięcia jej sprawy, skutkiem czego nastąpiło niesłuszne oddalenie skargi;

d) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. w związku z art. 141 § 4 p.p.s.a. poprzez nierozpatrzenie i nieustosunkowanie się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sądu I instancji do błędnej interpretacji przez organ administracji – UP RP treści art. 154 k.p.a., stwierdzającej, że istota postępowania prowadzonego w trybie nadzwyczajnym, w oparciu o ten przepis sprowadza się do zbadania czy w ustalonych okolicznościach faktycznych i prawnych dotychczasowej decyzji zostały spełnione szczególne przesłanki wymienione w przepisie art. 154 k.p.a., wbrew wiążącemu (w myśl art. 170 p.p.s.a.) Sąd I Instancji stanowisku NSA zawartemu w wyroku z dnia 9.11.2007 r. (I OSK 1531/06), gdzie stwierdzono, że przepis ten pozwala na zajęcie się ponownie sprawą w interesie strony, gdy po wydaniu w sprawie odmownej decyzji ostatecznej zachodzą zmiany, które dają stronie możliwość uzyskania dla siebie nowego rozstrzygnięcia jej sprawy, skutkiem czego nastąpiło niesłuszne oddalenie skargi;

e) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. poprzez tolerowanie wadliwości ustaleń stanu faktycznego w sprawie przez organ administracji, zważywszy na stan sprawy określony powyżej - w pkt a/ do d/ - i uznanie ich za zgodne z wymogami art. 7 i 77 k.p.a. oraz poprzez rozstrzyganie o sprawie w warunkach stanu faktycznego wadliwie ustalonego w zakresie wskazanym w skardze wniesionej w dniu 5 maja 2011 r., skutkiem czego nastąpiło niesłuszne oddalenie skargi;

f) art. 133 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. – poprzez oparcie przez Sąd I instancji zaskarżonego wyroku na - wyrażonej w jego uzasadnianiu - akceptacji dla nieuzasadnionego stanowiska organu administracji, jakoby wnioskowana zmiana decyzji z dnia 12.03.1997 r. na podstawie art. 154 k.p.a. skutkować miała wpływem na losy innych spraw rozstrzygniętych przez ten sam organ administracji, a pozostających bez związku ze sprawą skarżącej, dotyczącej zmiany decyzji z dnia 12.03.1997 r. w sprawie zgłoszenia nr [...]- bez zapoznania się przez Sąd I instancji z aktami tych spraw ([...],[...]i [...]), pomimo iż wyłączną podstawą rozstrzygnięcia mogłyby być jedynie akta obecnej sprawy, skutkiem czego nastąpiło niesłuszne oddalenie.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej kasator szczegółowo ustosunkował się do podniesionych zarzutów.

Organ administracyjny nie skorzystał z prawa wniesienia odpowiedzi na skargę kasacyjną.

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw i podlega oddaleniu.

Przede wszystkim podkreślenia wymaga to, iż postępowanie w sprawie zakończonej zaskarżoną decyzją toczyło się w trybie nadzwyczajnym, albowiem skarżąca spółka wnosiła o zmianę decyzji ostatecznej z dnia [...] marca 1997 r. odmawiającej udzielenia prawa z rejestracji (prawa ochronnego) na słowny znak towarowy "[...]" przeznaczony dla towarów w klasie 33 (napoje alkoholowe z wyjątkiem piwa).

Skarżąca spółka stoi na stanowisku, iż okoliczność, że nabyła, po wydaniu decyzji ostatecznej z dnia [...] marca 1997 r., prawo do znaku "[...]", który uniemożliwił jej wówczas uzyskanie prawa z rejestracji do znaku "[...]", uzasadnia zaistnienie przesłanek, o których mowa w art. 154 k.p.a. i organ powinien - uwzględniając tak jej interes, jak i interes społeczny - zmienić decyzję z dnia [...] marca 1997 r. i przyznać jej prawo ochronne do znaku słownego "[...]" z datą jego zgłoszenia.

Dla oceny zasadności zarzutów skargi kasacyjnej należy wyjaśnić cele i przesłanki wynikające z przepisu art. 154 § 1 k.p.a., który stanowi, że decyzja ostateczna, na mocy której żadna ze stron nie nabyła prawa, może być w każdym czasie uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał lub przez organ wyższego stopnia, jeżeli przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony.

W tym postępowaniu weryfikacja decyzji ostatecznej następuje jedynie przy uwzględnieniu wystąpienia okoliczności przemawiających za istnieniem interesu społecznego bądź interesu strony.

Przesłanka interesu społecznego lub słusznego interesu strony podlega ocenie. Decyzja wydana przez organ w tym postępowaniu jest decyzją uznaniową.

W postępowaniu prowadzonym w trybie art. 154 k.p.a. nie jest dopuszczalna kontrola merytoryczna wydanego wcześniej rozstrzygnięcia (decyzji ostatecznej). Strona nie może, powołując się na słuszny interes lub interes społeczny, domagać się w tym trybie ponownej oceny merytorycznej wydanej decyzji, w przeciwnym wypadku postępowanie w trybie art. 154 k.p.a. służyłoby do ponownego rozpoznania sprawy już zakończonej decyzją ostateczną.

W przewidzianym w art. 154 k.p.a. trybie przy spełnieniu wymaganych warunków i przesłanek, uchylenie lub zmiana decyzji ostatecznej może nastąpić przy niezmienionym stanie faktycznym i prawnym istniejącym w dniu wydania decyzji ostatecznej.

W niniejszej sprawie skarżąca spółka domagała się zmiany decyzji ostatecznej w zasadniczo zmienionym stanie faktycznym, albowiem nabyła prawo wyłączne do znaku towarowego, który został jej przeciwstawiony w postępowaniu zakończonym decyzją ostateczną, a więc uniemożliwił jej uzyskanie w 1997 r. prawa z rejestracji.

Jak wynika z akt sprawy, skarżąca domagała się ponownego rozpoznania merytorycznego sprawy w stanie faktycznym zaistniałym aktualnie i przyznania jej prawa do znaku od daty pierwotnego zgłoszenia, tj. od dnia 1 marca 2004 r.

Prawidłowo organ, Urząd Patentowy, a następnie Sąd pierwszej instancji uznały, iż w trybie art. 154 k.p.a. nie ma podstaw do zmiany decyzji ostatecznej wydanej w dniu 12 marca 1997 r.

Zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia art. 154 k.p.a. należało uznać za niezasadne.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia przez Sąd pierwszej instancji art. 141 § 4 p.p.s.a. należy wyjaśnić, że przepis ten ma charakter formalny i określa niezbędne elementy jakie składają się na prawidłowo sporządzone uzasadnienie wyroku. Zaskarżony wyrok nie narusza w tym zakresie wymogów tego przepisu.

Wadliwość uzasadnienia może stanowić skuteczny zarzut kasacyjny naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. w przypadku takiego jego sporządzenia, że uniemożliwiona jest kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku. Okoliczność, iż w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku nie analizowano merytorycznie wszystkich zarzutów podniesionych w skardze, nie może czynić tego zarzutu zasadnym, jeżeli z argumentacji sądu zawartej w uzasadnieniu wynika, iż zarzuty te nie są zasadne.

Niezasadne są zarzuty odnoszące się do stanowiska organu, akceptowane przez Sąd pierwszej instancji, odnośnie braku uwzględnienia okoliczności przyznania prawa z rejestracji (prawa ochronnego) spółce [...].

Postępowanie w niniejszej sprawie nie może prowadzić do oceny innego postępowania administracyjnego z innymi stronami i dotyczącym innego przedmiotu.

Niezrozumiały jest również zarzut nierozpoznania przez organ "żądania alternatywnego zawartego we wniosku z dnia 2 kwietnia 2007 r. – tj. jednoczesne prowadzenie postępowania wznowieniowego, którego przedmiotem jest ta sama decyzja ostateczna z dnia [...] marca 1997 r.

Niedopuszczalne jest jednoczesne prowadzenie dwóch postępowań w trybach nadzwyczajnych celem wzruszenia tej samej decyzji ostatecznej.

Niezasadny jest również zarzut naruszenia przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. c/ p.p.s.a. poprzez nieuwzględnienie poglądów wyrażonych we wskazanych przez skarżącą wyrokach Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wnosząca skargę kasacyjną w sposób wadliwy rozumie wymóg związania, o jakim mowa w przepisie art. 170 p.p.s.a. Z przepisu tego wynika, iż orzeczenie prawomocne wydane w konkretnej sprawie wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. To oznacza, że dana kwestia prawna w odniesieniu do danego podmiotu kształtuje się tak, jak stwierdzono w prawomocnym orzeczeniu.

Poglądy wyrażone przez sąd w innych sprawach nie wiążą sądu orzekającego w niniejszej sprawie.

Reasumując powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny uznając zarzuty skargi kasacyjnej za nieuzasadnione na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.