Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Zbigniew Ślusarczyk Sędziowie sędzia NSA Olga Żurawska–Matusiak sędzia del. WSA Maciej Kobak (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Wojciech Wiktorowski po rozpoznaniu w dniu 23 października 2024 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Specjalistycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej [...] od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16 listopada 2020 r. sygn. akt II SA/Wa 781/20 w sprawie ze skargi Specjalistycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej [...] na decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych z dnia 6 lutego 2020 r. nr ZSZZS.440.279.2018.ZS.AO.65627,65628 w przedmiocie nakazu usunięcia danych osobowych I. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie, II. zasądza od Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych na rzecz Specjalistycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej [...] kwotę 560 (pięćset sześćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z 16 listopada 2020 r. sygn. akt II SA/Wa 781/20 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę Specjalistycznego Psychiatrycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej [...] (dalej: "skarżący") na decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych (dalej: "organ") z dnia 6 lutego 2020 r. nr ZSZZS.440.279.2018.65627,65628 w przedmiocie nakazu usunięcia danych osobowych.

Powyższy wyrok zapadł w następujących okolicznościach faktycznych

i prawnych sprawy.

Pismem z 21 sierpnia 2019 r. J. A. (dalej: "wnioskodawca") zwrócił się do organu o nakazanie dyrektorowi SP ZOZ [...] usunięcie z dysku twardego komputera służbowego wszystkich plików wytworzonych przez wnioskodawcę w okresie jego zatrudnienia, od dnia powierzenia mu komputera do użytkowania do dnia ustania zatrudnienia

w dniu 22 listopada 2016 r.

Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych, działając na podstawie art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096, dalej: "K.p.a.") oraz art. art. 6 ust. 1 i art. 9 ust. 2 w zw. z art 5 ust. 1 lit. c) oraz art. 58 ust. 2 lit. b) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych

w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46AA/E (ogólne rozporządzenie

o ochronie danych) (Dz. UE. L.2016.119.1 i Dz. UE. L.2018.127.2, dalej: "RODO")

w dniu 6 lutego 2020 r. nakazał skarżącemu usunięcie danych osobowych wnioskodawcy, w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji.

Pismem z 10 marca 2020 r. zaskarżono powyższą decyzję w całości.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że wytwory sporządzone na komputerze służbowym pracownika stanowią własność pracodawcy, tym bardziej, że były one tworzone w godzinach pracy wnioskodawcy. Zdaniem skarżącego nie można także pominąć faktu, że przechowywanie ewentualnych prywatnych plików na komputerze służbowym przez pracownika mogło stanowić działanie na szkodę pracodawcy.

Opisanym na wstępie wyrokiem WSA w Warszawie oddalił skargę. Zdaniem Sądu pierwszej instancji, organ zasadnie uznał, że przetwarzanie danych osobowych przez skarżącego nie jest obecnie niezbędne dla wypełnienia prawnie usprawiedliwionych celów, a w szczególności celu, jakim jest prawo do podjęcia obrony przed ewentualnymi roszczeniami lub zarzutami dotyczącymi przetwarzania jego danych osobowych tym bardziej w sytuacji, gdy została z nim rozwiązana umowa o pracę.

WSA podkreślił, że przetwarzanie danych winno być niezbędne dla wypełnienia prawnie usprawiedliwionych celów, niedopuszczalne jest więc przetwarzanie danych osobowych niejako "na zapas" z założeniem, że mogą być one ewentualnie przydatne w przyszłości oraz z odwołaniem się przy tym do przepisów dotyczących przedawnienia roszczeń cywilnoprawnych. Uznanie argumentacji skarżącego za zasadną mogłoby doprowadzić do absurdalnych wniosków, że administrator jest uprawniony dłużej przetwarzać dane byłego pracownika, z którym nie łączy go umowa o pracę. Odwoływanie się w tym przypadku do celów dowodowych na potrzeby ewentualnych postępowań cywilnych, karnych, czy też administracyjnych, jakie były pracownik mógłby potencjalnie wytoczyć byłemu pracodawcy na tle nieistniejącego miedzy stronami stosunku zobowiązaniowego nie znalazło w ocenie składu orzekającego żadnego logicznego, ani prawnego uzasadnienia.

Sąd podzielił pogląd organu, że w niniejszej sprawie nie wystąpiła żadna

z przesłanek legalizujących przetwarzanie danych osobowych wnioskodawcy, określonych w przepisach RODO (art. 6 ust. 1 i art. 9 ust. 2).

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł skarżący, kwestionując go

w całości i zarzucając mu naruszenie:

I. przepisów prawa procesowego, tj.:

1. art. 106 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r. poz. 2325, dalej "p.p.s.a.") w zw.

z art. 106 § 5 p.p.s.a. w zw. z art. 227 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 1575, dalej: "k.p.c.") poprzez zaniechanie przeprowadzenia wnioskowanych przez skarżącego dowodów

z dokumentów w piśmie procesowym z 25 sierpnia 2020 r., co było niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości w sprawie i nie powodowało nadmiernego przedłużenia postępowania, w konsekwencji czego orzeczenie zostało wydane przy wadliwie i niepełnie ustalonym stanie faktycznym, tj. z pominięciem, że skarżący posiada podstawę prawną do przechowywania i przetwarzania danych (w tym osobowych) znajdujących się na dysku twardym, a to art. 22 ust. 1 pkt 3

w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2020 r. poz. 164, dalej "Ustawa o archiwach") w związku z art. 6 ust. 1 lit c) względnie lit. e) RODO w związku z zarządzeniem wewnętrznym Dyrektora Specjalistycznego Psychiatrycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej [...] nr 72/06 z dnia 20.12.2006 r. Jednocześnie skarżący kasacyjnie wskazał, że orzeczenie zapadło na posiedzeniu niejawnym, na którym nie był sporządzany protokół, w wyniku czego nie było możliwe wniesienie zastrzeżenia do protokołu w trybie art. 105 p.p.s.a.

2. art. 141 §4 p.p.s.a. poprzez brak zawarcia w uzasadnieniu wyroku:

a) podstawy prawnej rozstrzygnięcia bowiem przytoczenie treści przepisów RODO przy jednoczesnym braku subsumpcji treści norm do zaistniałego w sprawie stanu faktycznego, a w szczególności sytuacji prawnej skarżącego, który dane te przetwarza również w oparciu o obowiązek wynikający z ustawy (obowiązek archiwizacyjny), nie stanowi o podaniu podstawy prawnej rozstrzygnięcia;

b) jednoznacznego wskazania jaki stan faktyczny Sąd I instancji przyjął za ustalony

i przyjęcie stanowiska organu administracyjnego za własne, o czym świadczy dosłowne przytoczenie treści pism organu administracyjnego bez szczegółowego wyjaśnienia znaczenia zarzutów podnoszonych przez skarżącego na etapie postępowania przed WSA, a które to zarzuty nie były weryfikowane przez organ administracyjny na etapie postępowania administracyjnego;

c) odniesienia się do wszystkich wskazanych zarzutów skargi skierowanej do WSA; w konsekwencji czego doszło do naruszenia polegającego na nie zawarciu

w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia wszystkich istotnych przesłanek, którymi kierował się Sąd wydający wyrok, czyli na braku wyczerpującego wyjaśnienia podstawy faktycznej orzeczenia i wyjaśnienia podstawy prawnej rozstrzygnięcia, co

z uwagi na faktyczny i prawny brak uzasadnienia zaskarżonego rozstrzygnięcia uniemożliwia jego kontrolę instancyjną i stanowi jednocześnie naruszenie prawa do sądu, o którym mowa w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP;

3. art. 145 §1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. art. 151 p.p.s.a. w zw. z:

a) art. 6 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. k.p.a. w zw. art. 4 Europejskiego Kodeksu Dobrej Praktyki Administracyjnej (Dz.U.UE.C.2011.285.3) poprzez brak uchylenia decyzji, która:

- nakłada na skarżącego obowiązek dokonania czynności które narażają skarżącego na odpowiedzialność karną, cywilną oraz administracyjną;

- ingeruje bezpośrednio w prawa skarżącego w odrębnych postępowaniach, a to prawa do obrony skarżącego w postępowaniach sądowych i przygotowawczych

(art. 42 Konstytucji RP), w sprawach cywilnych (art. 379 pkt 5 k.p.c.),

w postępowaniach administracyjnych (art. 10 § 1 k.p.a.);

b) art. 7 k.p.a., art. 8 k.p.a. w zw. z art. 77 § 1 k.p.a. poprzez brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego w wyniku braku przeprowadzenia rzetelnego

i prawidłowego postępowania dowodowego uzasadniającego twierdzenie, że skarżący nie spełniał przesłanek legalizujących przetwarzanie określonych w art. 6 lub art. 9 RODO w sytuacji, w której skarżący udzielał wyczerpujących odpowiedzi

o specyfice działalności podmiotu i konieczności dalszego przetwarzania danych osobowych zawartych na Nośniku. Tym samym de facto nie doszło do podjęcia niezbędnych kroków do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego i rozstrzygnięcia sprawy i w konsekwencji nie doszło do zbadania i zweryfikowaniu twierdzenia wnioskodawcy o podstawie prawnej i konieczności przetwarzania danych;

Zdaniem skarżącego kasacyjnie wszystkie powyższe przepisy naruszono

w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy, które polegało na:

- błędnym ustaleniu, że skarżący nie posiada prawnej podstawy przetwarzania danych osobowych wskazanych w decyzji, w sytuacji w której podstawa ta wynika

w szczególności z art. 22 ust. 1 pkt 3 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 lipca 1983 r. Ustawy o archiwach w zw. z zarządzeniem wewnętrznym Dyrektora Specjalistycznego Psychiatrycznego Zespołu Opieki Zdrowotnej [...]

nr 72/06 z dnia 20.12.2006 r.;

- braku podjęcia wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy i zebrania dowodów, w tym braku podjęcia dostatecznych czynności w celu wyjaśnienia, że skarżący przetwarza dane osobowe określone

w decyzji (jako część składową akt postępowań sądowych) w oparciu o reżim prawny związany z archiwizacją i przechowywaniem właściwym dla akt postępowań sądowych wynikającym z Jednolitego Rzeczowego Wykazu Akt;

- braku rozpoznania sprawy co do istoty

II. przepisów prawa materialnego:

1) art. 6 ust. 1 lit. c RODO w zw. z art. 5 ust. 1 lit. e RODO w zw. z motywem 39 preambuły RODO w zw z Art. 22 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 5 ust. 1 pkt 2 Ustawy o archiwach poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w wyniku pominięcia, że skarżący posiada podstawę prawną do przetwarzania danych osobowych zgodnie z zasadą ograniczenia przechowywania, a to w postaci funkcjonującego u skarżącego Jednolitego Rzeczowego Wykazu Akt oraz Instrukcji Kancelaryjnej oraz obowiązku prowadzenia archiwizacji nałożonego na skarżącego obowiązującymi przepisami prawa, które w konsekwencji warunkują zgodność z prawem przetwarzania danych osobowych znajdujących się na Nośniku;

2) art. 6 ust. 1 lit. e RODO w zw. z art. 5 ust. 1 lit. e RODO w zw. z motywem 39 preambuły RODO poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w wyniku pominięcia, że skarżący posiada podstawę prawną do przetwarzania danych osobowych zgodnie z zasadą ograniczenia przechowywania, a to w postaci funkcjonującego u skarżącego Jednolitego Rzeczowego Wykazu Akt oraz Instrukcji Kancelaryjnej oraz przy uwzględnieniu funkcjonowania SP ZOZ w ramach Państwowej sieci archiwalnej, co warunkuje zgodność z prawem przetwarzania danych osobowych znajdujących się na Nośniku;

3) art. 6 ust. 1 lit. f RODO poprzez jego błędną wykładnie i przyjęcie, że przetwarzanie danych dokonywane przez skarżącego dokonywane było "na zapas", w sytuacji w której:

a) istota obrony przed ewentualnymi roszczeniami karnoprawnymi, cywilnoprawnymi,

administracyjnoprawnymi co do zasady następuje właśnie na przyszłość;

b) nawet ewentualny upływ okresu przedawnienia nie oznacza, że roszczenie przestaje istnieć, a wyłącznie zmienia się jego charakter na tzw. roszczenie naturalne - bowiem skarżący może podnieść zarzut przedawnienia ale nie musi tego robić,

w konsekwencji czego nawet roszczenie przedawnione nadal może zostać zaspokojone, a administrator danych ma nadal cel który uzasadnia przetwarzanie danych zawartych na Nośniku;

c) Organ administracyjny jak również Wojewódzki Sąd Administracyjny nie dokonały analizy mechanizmu ważenia interesów, który stanowiłby o niedopuszczalności przetwarzania danych osobowych przez skarżącego w tym konkretnym przypadku.

4) art. 17 ust. 1 lit a RODO w zw. z art. 17 ust. 3 lit. b, d i e RODO poprzez jego niewłaściwe zastosowanie w wyniku błędnego przyjęcia przez WSA, że znajdujące się dane osobowe na Nośniku skarżący może usunąć w zakresie dotyczącym J. A. bez konieczności przetwarzania danych osobowych innych osób, w sytuacji w której nie istnieje możliwość określenia które pliki na Nośniku dotyczą wyłącznie J. A. i w sytuacji w której jedyna możliwość weryfikacji które konkretnie pliki z danymi należałoby usunąć wymaga uprzedniego przetwarzania wszystkich danych na Nośniku, a które to przetwarzanie danych osobowych innych osób fizycznych będzie mogło stanowić dla skarżącej podstawę do odpowiedzialności karnoprawnej, cywilnoprawnej administracyjnoprawnej oraz poprzez brak uwzględnienia, że na skarżącym ciąży obowiązek prawny związany z przechowywaniem danych wynikający z ustawy o archiwach oraz, że skarżący może przetwarzać dane osobowe znajdujące się na Nośniku do ustalenia, dochodzenia lub obrony roszczeń.

Na podstawie powyższych zarzutów wniesiono o wstrzymanie wykonania decyzji do czasu ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy przez Naczelny Sąd Administracyjny; rozpoznanie skargi kasacyjnej na rozprawie; uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania; zasądzenie od organu na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego, oraz zwrotu kosztów opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

Ponadto, na okoliczności mające uzasadniać zasadność skargi kasacyjnej wniesiono o przeprowadzenie dowodu uzupełniającego z szeregu załączonych do niej dokumentów.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną organ wniósł o jej oddalenie.

W replice do odpowiedzi na skargę kasacyjną skarżący ustosunkował się do zarzutów organu podtrzymując jednocześnie zarzuty, argumenty i żądania przedstawione w skardze kasacyjnej.

Pismem z 24 maja 2021 r. uczestnik postępowania J. A. wniósł

o oddalenie w całości skargi kasacyjnej, wniosku o wstrzymanie wykonania decyzji PUODO, oraz oddalenie wniosków dowodowych, jako nie mających znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Postanowieniem z dnia 13 lipca 2021 r. sygn. akt III OSK 4727/21 Naczelny Sąd Administracyjny oddalił wniosek o wstrzymanie zaskarżonej decyzji.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 183 § 1 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. W rozpoznawanej sprawie nie zachodzi żadna z okoliczności skutkujących nieważnością postępowania, o jakich mowa w art. 183

§ 2 p.p.s.a. i nie zachodzi żadna z przesłanek, o których mowa w art. 189 p.p.s.a., które Naczelny Sąd Administracyjny rozważa z urzędu dokonując kontroli zaskarżonego skargą kasacyjną wyroku. Wobec tego Naczelny Sąd Administracyjny przeszedł do zbadania zarzutów kasacyjnych.

Skarga kasacyjna podlega uwzględnieniu, albowiem zasadny okazał się zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. Zgodnie z treścią powołanego przepisu uzasadnienie wyroku sądu administracyjnego powinno zawierać następujące elementy: "zwięzłe przedstawienie stanu sprawy, zarzutów podniesionych w skardze, stanowisk pozostałych stron, podstawę prawną rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienie. Jeżeli w wyniku uwzględnienia skargi sprawa ma być ponownie rozpatrzona przez organ administracji, uzasadnienie powinno ponadto zawierać wskazania co do dalszego postępowania."

Ustawodawca wprowadził do procedury sądowoadministracyjnej rygory, które powinien realizować każdy wyrok sądu administracyjnego, tak aby zawarte w nim rozstrzygnięcie mogło zostać zweryfikowane pod kątem racjonalności i zgodności

z prawem. Chodzi zatem o pewną komunikatywność wydanego przez sąd administracyjny rozstrzygnięcia, którą można stwierdzić jedynie wówczas, gdy zostaną ujawnione fakty, na których oparł się sąd, przepisy, z których wywiódł podstawę materialnoprawną swojego rozstrzygnięcia oraz stanowiska stron, które rozważył w toku postępowania. Uogólniając należy przyjąć, że każde orzeczenie sądu administracyjnego powinno realizować konstytucyjny paradygmat sprawiedliwości proceduralnej sformułowany, jako element prawa do sądu

w postanowieniach art. 45 ust. 1 Konstytucji. Uwzględnienie podanych założeń oznacza, że skuteczność kasacyjnego zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. wymaga wykazania, że uzasadnienie wyroku sądu pierwszej instancji nie poddaje się weryfikacji, gdyż nie można ustalić podstawy faktycznej i prawnej zawartego w nim rozstrzygnięcia. Realizacja tego wymogu nie sprowadza się wyłącznie do historycznego zrelacjonowania przebiegu postępowania administracyjnego, treści decyzji, którą organ wydał w następstwie jego przeprowadzenia oraz powołania przepisów, które w ocenie sądu pierwszej instancji mają zastosowanie w sprawie. Obowiązek przedstawienia stanu sprawy, podstawy prawnej rozstrzygnięcia oraz jej wyjaśnienia jest spełniony wówczas, gdy sąd pierwszej instancji ujawni wszystkie elementy przeprowadzonego przez niego procesu stosowania prawa. Treść uzasadnienia powinna więc posiadać takie elementy, które pozwolą na odtworzenie kompletnego procesu kontroli zgodności z prawem kwestionowanego skargą działania organu administracji publicznej. Sąd pierwszej instancji powinien przedstawić okoliczności faktyczne, które przyjął jako stan sprawy, przepisy prawa, które w jego ocenie znajdują zastosowanie w sprawie oraz treść wywiedzionych

z nich norm prawnych, a następnie podać, jakie konsekwencje prawne dla oceny zgodności z prawem zakażonej działalności administracji publicznej, ma skorelowanie stanu sprawy z przyjętą podstawą prawną. Tylko uzasadnienie, które realizuje przedmiotowe wymogi pozwala stronom na wejście w polemikę

z przedstawionymi w nim ustaleniami oraz ocenami prawnymi, a Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu na przeprowadzenie kontroli instancyjnej.

Uzasadnienie wyroku Sądu pierwszej instancji tych wymogów nie realizuje. Na zasadniczą część zważań WSA składają się uwagi o charakterze komentarzowym oraz przytoczone wprost przepisy prawa (8 z 9 stron). Sąd pierwszej instancji in extenso przytacza postanowienia art. 4 pkt 1-3, art. 6 ust. 1, art. 9, art. 17 ust. 1, art. 57 ust. 1 lit. f), art. 58 ust. 1 RODO, a następnie stwierdza, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa. WSA w żaden sposób nie wykazał związku normatywnego pomiędzy stanem sprawy a przyjętą podstawą prawną rozstrzygnięcia. WSA przywołuje jako własne sformułowane przez organ oceny, że po rozwiązaniu umowy o pracę z J. A. skarżący nie miał już podstaw do przetwarzania jego danych osobowych. Powoływana przez skarżącego okoliczność, iż przetwarzał dane osobowe w celu obrony przed ewentualnymi roszczeniami J. A. WSA – za organem – uznał za nieuprawnione przetwarzanie danych osobowych na zapas, "które nie znajduje żadnego logicznego, ani prawnego uzasadnienia". Zdaniem WSA zawarcie ugody pomiędzy skarżącym a J. A. po rozwiązaniu z nim umowy o pracę wyklucza legalność dalszego przetwarzania jego danych osobowych. W tym stanie rzeczy zdaniem WSA nie wystąpiła żadna

z przesłanek legalizujących przetwarzanie danych osobowych, o których mowa

w art. 6 ust. 1 lub art. 9 ust. 2 RODO.

Odnosząc się do przedmiotowej kwestii Naczelny Sąd Administracyjny zauważa:

- po pierwsze, WSA w ogóle nie ustalił, jakie dane osobowe przetwarza skarżący: czy są to dane osobowe "zwykłe", których warunki przetwarzania wyznacza art. 6 ust. 1 RODO, czy też dane osobowe tzw. "wrażliwe", których przetwarzanie może odbyć się wyłącznie w razie wystąpienie okoliczności podanych w art. 9 ust. 1 lit a-j RODO. WSA nie ustalił również, na czym owo przetwarzanie polega;

- po drugie, WSA w ogóle nie wskazał podstawy prawnej swojego stanowiska, że przetwarzanie danych osobowych w celu obrony przed ewentualnymi roszczeniami J. A. jest prawnie niedopuszczalne. Uszło uwadze sądu, iż możliwość takiego przetwarzania przepisy RODO przewidują wprost

w art. 17 ust. 3 lit e, który dopuszcza przetwarzanie niezbędnych danych osobowych w celu "ustalenia, dochodzenia lub obrony roszczeń." Ponadto we wniesionej do WSA skardze, jako podstawę przetwarzania danych osobowych na wypadek ewentualnych przyszłych roszczeń wskazano art. 6 ust. 1 lit. f lub 9 ust. 2 lit. f) RODO. Dopuszczalność stosowania tych przepisów została szeroko uzasadniona w skardze. Do argumentacji skarżącego w tym zakresie WSA się nie odniósł. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że przetwarzanie danych osobowych na tej podstawie,

w związku z ewentualnymi przyszłymi roszczeniami zostało ocenione jako dopuszczalne w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego – zob. wyrok

z 20 lutego 2024 r. III OSK 2700/22;

- po trzecie, WSA nie odniósł się do wyrażonego w skardze stanowiska, że zawarta z J. A. ugoda dotyczyła wyłącznie rozwiązania stosunku pracy, nie obejmowała w ogóle ewentualnych innych roszczeń;

- po czwarte, skarżący eksponował w skardze, że na komputerze używanym przez J. A., gdy był pracownikiem skarżącego znajdują się pliki, co do których nie można ustalić, czy mają charakter prywatny, czy służbowy. Nie można również ustalić, czy zawierają dane osobowe osób trzecich. Ustalenie przedmiotowej kwestii wymaga analizy tych plików, która może doprowadzić do nieuprawnionego przetwarzania danych osobowych osób trzecich przez skarżącego, a co za tym idzie może narazić go na odpowiedzialność prawną. Przedmiotowe stanowisko skarżącego nie zostało poddane ocenie przez WSA;

- po piąte, we wniesionej skardze zarzucono, że kwestionowana nią decyzja nie wskazuje wprost, jakie danego osobowe J. A. mają zostać usunięte, a konkretnie, które pliki znajdujące się na jego komputerze zawierają te dane i nie mogą być dalej przetwarzane. WSA nie odniósł się do przedmiotowej kwestii;

- po szóste, w skardze wytknięto, że kwestionowana nią decyzja nie zawiera wskazania stron, do których jest kierowana. Kwestia ta nie została oceniona przez WSA;

- po siódme, w toku postępowania, pismem z 25 sierpnia 2020 roku skarżący podał, że nie może usunąć danych z komputera służbowego, który był wykorzystywany przez J. A., albowiem pozostawałoby to

w sprzeczności z obowiązkami, jakie nakładają na niego przepisy regulujące proces archiwizacji danych. Skarżący powołał się na konkretne przepisy aktów powszechnie obowiązujących oraz aktów wewnętrznych. Wniósł również o dopuszczenie dowodów na przedmiotową okoliczność. WSA przedmiotowej kwestii nie ocenił;

- po ósme, kolejnym pismem z 10 listopada 2020 roku (data wpływu do WSA 13 listopada 2020 roku) skarżący zawnioskował o dopuszczenie uzupełniających dowodów z dokumentów i poszerzył swoja argumentację co do stanowiska, że spoczywa na nim obowiązek prawny zatrzymania danych znajdujących się na komputerze służbowym wykorzystywanym przez J. A.. WSA do stanowiska skarżącego się nie odniósł. Nie rozstrzygnął również o zgłoszonych wnioskach dowodowych.

W tym stanie rzeczy Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że zaskarżony wyrok WSA, wobec naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a., nie poddaje się kontroli instancyjnej i z tego powodu na podstawie art. 185 § 1 p.p.s.a. podlega uchyleniu,

a sprawa zostaje przekazana Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu

w Warszawie do ponownego rozpoznania. Przeprowadzając ponowną kontrolę zgodności z prawem zaskarżonej decyzji, WSA uwzględni oceny prawne przedstawione w części zważającej niniejszego uzasadnienia, a w szczególności przeprowadzi tę kontrolę z zachowaniem rygorów przewidzianych przez przepisy p.p.s.a., w tym odniesienie się do stanowisk stron prezentowanych w toku postępowania.

O kosztach postępowania kasacyjnego rozstrzygnięto na podstawie art. 203 pkt 1 i art. 205 § 2 p.p.s.a. w zw. z § 14 ust. 1 pkt 2 lit. a rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. 2023 r. poz. 1964 ze zm.).